2013-08-01 09:30:05
Ενα μερακλίδικο άρθρο βασισμένο σε ιστορικά ντοκουμέντα το οποίο υποστηρίζει ότι τόσο ο Χίτλερ όσο και οι άντρες που τον περιστοίχιζαν στην ηγεσία τουEθνικοσοσιαλιστικού κόμματος ήταν gay δημοσιεύει το φιλοσαμαρικό antinews προκαλώντας αναταράξεις στους Χρυσαυγίτες στους οποίους συνιστά (στην κατάληξη του άρθρου να απελευθερωθούν και να αφήσουν όλα τα λουλούδια να ανθίσουν(!).
Σε άλλο σημείο του άρθρου αναφέρεται ότι ούτε το 10% των ανδρών που το 1933 έλαβαν την εξουσία στην Γερμανία δεν ήταν ετεροφυλόφιλοι». Oσο για τον Αδόλφο στο άρθρο διαβάζουμε ανάμεσα στα άλλα: όλα τα στοιχεία μας δείχνουν πως ήταν ομοφυλόφιλος και δη παθητικός, ο ίδιος έτρεφε άσβεστο μίσος για την ομοφυλοφιλία. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για την αναφορά του Igra, ότι σε ενημερωτικό σημείωμα του Αυστριακού Κάιζερ προς διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δηλώνεται πως ο Χίτλερ βιοπορίσθηκε ως αρσενική πόρνη στην Βιέννη το 1907-1912 και στο Μόναχο το 1912-1914 [88]. Ούτε για την γνωστή ψυχιατρική αναφορά του 1943 υπό τον Dr. Walter Langer, η οποία αποχαρακτηρίστηκε απόρρητη και δημοσιεύθηκε το 1968 [89].
Το κλειδί της κατανόησης των γεγονότων βρίσκεται στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Χίτλερ ήταν μονόρχις, ότι διέθετε μόνο έναν όρχι, όπως αναφέρει η σοβιετική αυτοψία του Μαίου 1945 στο απανθρακωμένο πτώμα του, η οποία επίσης δημοσιεύθηκε το 1968 [93]. Το πρακτικό αποτέλεσμα αυτού του οργανικού προβλήματος του Χίτλερ ήταν η σεξουαλική ανικανότητα, μερική ή ολική [94]. Τρομοκρατημένος από την σκέψη της συνουσίας με γυναίκες λόγω της ανικανότητάς του [95], ο Χίτλερ ήταν δυσλειτουργικός στον ανδρικό/ενεργητικό ρόλο και μπορούσε να λειτουργήσει σεξουαλικά μόνον ως παθητικός, συνεπαγωγή του οποίου όταν συνδυαστεί με τον σαδομαζοχισμό του είναι η σεξουαλική ευχαρίστηση με την υποταγή και τον εξευτελισμό. Στην μελέτη του Johnson, σελίδες 11-13, μπορεί κανείς να δει μια μεγάλη σειρά πρόσθετων ενδείξεων πέρα από την σωματική του ανικανότητα, οι οποίες καταλήγουν στο συμπέρασμα της σχεδόν σίγουρης ομοφυλοφιλίας του. Οι σχέσεις του με γυναίκες ήταν επίσης απολύτως δυσλειτουργικές, αφού δύο εξ αυτών αυτοκτόνησαν επιτυχώς και άλλες δύο το αποπειράθηκαν.
Ιδού ολόκληρο το άρθρο Αγαπητό Antinews,
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στην ελληνική Βουλή και τις ιδεολογικές αναφορές της Χρυσής Αυγής στον εθνικοσοσιαλισμό (αναφορές τεκμηριωμένες πληθωρικά με δικά τους βιβλία και άρθρα) θα ήθελα να ενημερώσω τους αναγνώστες σας για μια σχέση μάλλον άγνωστη στο ευρύ ελληνικό κοινό: την σχέση εθνικοσοσιαλισμού και ομοφυλοφιλίας. Όχι του (νεο)εθνικοσοσιαλισμού ως ιδεολογίας σήμερα, αλλά του κινήματος των εθνικοσοσιαλιστών (Nationalsozialisten, “Nazi”) που έφερε τον Αδόλφο Χίτλερ στην εξουσία.
Θα ήθελα να τονίσω από την αρχή ότι εδώ δεν πρόκειται για αναλύσεις κατόπιν εορτής και θεωρητικολογίες σχετικά με εικαζόμενα κίνητρα και τα λοιπά: αναφέρομαι σε στοιχεία και έρευνες, ότι οι πρώιμοι ναζί και κυρίως η ηγετική ομάδα δεν ήταν απλώς σε συντριπτικό ποσοστό ομοφυλόφιλοι, αλλά πως το ίδιο το κίνημα των εθνικοσοσιαλιστών ως κίνημα, ήδη από τις απαρχές του, είχε καθαρά ομοφυλοφιλικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό και οι διώξεις των ομοφυλοφίλων από το Γ’ Ράϊχ, και πάντοτε μετά την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» ήταν σαφώς ηπιότερες από τις λοιπές διώξεις που ενήργησαν οι Ναζί, ενώ έλαβαν χώρα μόνο μετά από εσωκομματική πολιτική πίεση.
Για το ζήτημα έχουν δημοσιευθεί άπειρα μελετήματα, με γνωστότερο το “The Pink Swastika: Homosexuality in the Nazi Party” των Scott Lively και Kevin Abrams (Veritas Aeterna Press 1995), πολυσυζητημένο διεθνώς και διαθέσιμο στο διαδίκτυο. Εδώ θα βασιστούμε (ενίοτε μέχρις απευθείας μεταφράσεως) σε μια εργασία του Dr. Michael W. Johnson, διδάκτορος πολιτικών επιστημών του Massachussets Institute of Technology και μεταδιδακτορικού ερευνητή του Harvard University, εξέχοντος στελέχους του αμερικανικού στρατού. Δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό The Geopolitical Strategist (Τεύχος XVIII, αρ. 3, 1η Αυγούστου 2002) και φέρει τον τίτλο “Homosexuality: The Essence of Nazism”, οι παραπομπές μας σε αυτό θα σημειώνονται με αγκυλωτές καμπύλες (η ίδια η φράση «αγκυλωτές καμπύλες» είναι εξόχως ταιριαστή με το θέμα μας), ο αριθμός των οποίων θα αντιστοιχεί στις υποσημειώσεις της εργασίας του Johnson. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η συζήτηση αυτή θεωρήθηκε από το ομοφυλοφιλικό κίνημα στην Αμερική ως απειλή, ως προσπάθεια συσχετισμού όχι του ναζισμού με την ομοφυλοφιλία, αλλά της ομοφυλοφιλίας με τον ναζισμό, και γι’ αυτό πολεμήθηκε σκληρά – αλλά αυτή η πτυχή του ζητήματος δεν ενδιαφέρει την μικρή μας μελέτη, εδώ θα ασχοληθούμε καθαρά με την ιστορική πλευρά του πράγματος.
Μας ενδιαφέρουν τρεις πτυχές του ζητήματος: (α) οι ομοφυλοφυλικές ρίζες του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος, (β) οι ομοφυλοφυλικές προτιμήσεις σχεδόν όλων των κορυφαίων Ναζί και (γ) η καλά κρυμμένη ομοφυλοφιλία του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ.
(α) οι ομοφυλοφυλικές ρίζες του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος
Πριν ήδη από τα προεόρτια του ναζισμού, η Γερμανία ζούσε μια περίοδο απελευθέρωσης της ομοφυλοφιλίας, η οποία πυροδοτήθηκε εν πολλοίς και από το σκάνδαλο Eulenburg στην αυλή του Κάιζερ Wilhelm II, το οποίο ξέσπασε το 1907: με αντάλλαγμα την κολακεία, ο Κάιζερ επέτρεπε στον πρίγκηπα Philipp von Eulenburg και στον κόμη Kuno von Moltke την διατήρηση ενός παλατιού ομοφυλοφιλικών σεξουαλικών οργίων, το Liebenburg (κατά λέξη «πύργος της αγάπης»). Την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, ο Magnus Hirschfeld προωθεί την θεωρία του «τρίτου φύλου» για την ομοφυλοφιλία, ενώ σχεδόν ταυτοχρόνως ο KarlFischer von Steglitz ιδρύει τα Wandervogel («περιπλανώμενα πουλιά»), οργάνωση που όπως είναι πασίγνωστο αποτελεί τον άμεσο πρόγονο των εθνικοσοσιαλιστικών ομάδων, βασική πηγή μετέπειτα επάνδρωσής τους. Στην οργάνωση Wandervogel «οι κοινωνικοί δεσμοί ήταν βασικά σεξουαλικού τύπου, ακόμα κι αν μια πολύπλοκη υπερδομή σκίαζε το γεγονός» [22]. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ετεροφυλοφιλικούς δεσμούς, θα αντέτεινε κάποιος. Όμως, στην οργάνωση γίνονταν πρακτικά δεκτοί μόνον άντρες! [23] Ναι μεν η βασική οργάνωση Wandervogel έκρυβε τον θεμελιώδη ομοφυλοφιλικό χαρακτήρα της, αλλά η πτέρυγα νέων Jung-Wandervogel που ιδρύθηκε το 1910 από τον Willy Jansen προωθούσε την ομοφυλοφιλία ανοικτά και σταθερά. Στην σαφώς ομοφυλοφιλική οργάνωση Wandervogel πρωτοεμφανίζονται βασικά στοιχεία του εθνικοσοσιαλιστικού «τύπου»: ο χαιρετισμός «Χάιλ!» (Heil) και η «αρχή του αρχηγού» (Führerprinzip) – η «μη αμφισβητήσιμη ετοιμότητα να υποταχθείς σε έναν ηγέτη» [27]. Η ακροδεξιά πτέρυγα των Wandervogel δημιουργήθηκε και διατρανώθηκε πολύ πριν την δημιουργία της αντίστοιχης ακροαριστερής [28]: «το νεανικό αυτό κίνημα ήταν [...] η αρχή ενός επαναστατικού δυναμισμού που καταλήγει στον Ναζισμό» [29]. Το έδαφος ήταν εύφορο: το 1913, στην Γερμανία των 65 εκατομμυρίων είχαν υπολογιστεί περίπου 1.200.000 ομοφυλόφιλοι από το ινστιτούτο του Hirschfeld, ενώ μόνο στο Βερολίνο υπολογίστηκαν 56.000, οι οποίοι το 1919 είχαν ξεπεράσει τους εκατό χιλιάδες. Το 1914, το Βερολίνο είχε 40 ομοφυλοφιλικά μπαρ, τα οποία μέχρι το 1932 είχαν φτάσει τα 300. [32, 71].
Όταν ιδρύθηκαν τα περίφημα Freikorps, η γενιά των Wandervogel μετατράπηκε σε Freikorpskämpfer, φέροντας μαζί και την ομοφυλοφιλική δράση στην νέα οργάνωση. «Εκατοντάδες πρώην μέλη των Wandervogel βρέθηκαν στα Freikorps μετά τον Α΄ ΠΠ: τα περισσότερα από αυτά έγιναν κατόπιν μέλη του ναζιστικού κόμματος, το 1923 με την διάλυση των Freikorps» [45]. Υπολογίζεται ότι το 48,6% των μελών του ναζιστικού Κόμματος προέρχονταν από τα Freikorps, [50] ηγετικές μορφές των οποίων ήταν άνθρωποι γνωστοί για την ομοφυλοφιλία τους, όπως ο Gerhard Rossbach, μέγας ήρωας των γερμανών εθνικιστών νέων, και ο Peter vonHeydebreck. Φημολογείται μάλιστα ότι ο ίδιος ο Rossbach οδήγησε τον Ernst Röhm στην ομοφυλοφιλία, αν δεν το έκανε ο υπασπιστής του Edward Heines [52].
(β) οι ομοφυλοφυλικές προτιμήσεις σχεδόν όλων των κορυφαίων Ναζί
Όταν ο Χίτλερ ξεκινά την καριέρα του ως δημόσιου ομιλητή στις 24 Φεβρουαρίου 1920 στο Hofbrauhaus του Μονάχου, η συνεργασία του με τον έμπειρο Röhm του εξασφάλιζε την ευταξία των συνάξεων [56, 57]. Σε αντάλλαγμα, ο Röhm γέμιζε τα SA με ομοφυλοφίλους στρατιώτες, αλλά και δικούς του σεξουαλικούς συντρόφους. Ο ίδιος ο Χίτλερ έλεγε πως «ένας Θεός ξέρει ότι τα αγόρια μου δεν είναι ακριβώς άγγελοι, αλλά και δεν αναμένεται από αυτούς να είναι» [59]. Ο Röhm έδωσε στον Χίτλερ ένα σώμα προσωπικών υποστηρικτών και σωματοφυλάκων, άπαντες εκ των οποίων ήταν ομοφυλόφιλοι [60]. Μέχρι το καλοκαίρι του 1934, τα SA ήταν γεμάτα ομοφυλοφίλους και κυρίως στα ηγετικά τους κλιμάκια [64] – ο Röhm πίστευε ότι «αυτά που ισχύουν για τις μάζες δεν δεσμεύουν την ελίτ: δεν την δεσμεύει τίποτα! Ούτε οι ηθικοί κανόνες ούτε τα προγράμματα» [65]. Το κλίμα ήταν εύφορο για αχαλίνωτη ομοφυλοφιλική σεξουαλική δράση στις τάξεις των οργανώσεων, με το βαθύ δέσιμο των ανδρών μεταξύ τους [66].
Η σχέση της ανόδου του ναζισμού με την ομοφυλοφιλία δεν έμεινε απαρατήρητη. Το 1934, ο Μαξίμ Γκόρκι γράφει κατ’ εντολήν του Στάλιν για την «μπουρζουάζικη βρωμιά» της ομοφυλοφιλίας και την σχέση της με την άνοδο του ναζισμού στην Γερμανία [75].
Στις 30 Ιανουαρίου του 1933, o Χίτλερ ανεβαίνει στην εξουσία αναλαμβάνοντας Καγκελάριος. Στις αρχές του Μαίου του 1933, οι φαιοχίτωνες των SA πυρπολούν την βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Σεξουαλικής Έρευνας του Magnus Hirschfeld στο Βερολίνο, η οποία περιέχει χιλιάδες στοιχεία και έγγραφα για τους ομοφυλοφίλους. Αυτή η βιβλιοθήκη περιείχε «τουλάχιστον 40.000 βιογραφικά σημειώματα και καταγεγραμμένες εξομολογήσεις, οι οποίες κατεδείκνυαν ότι ούτε το 10% των ανδρών που το 1933 έλαβαν την εξουσία στην Γερμανία δεν ήταν ετεροφυλόφιλοι» [83].
Το επόμενο έτος λαμβάνει χώρα η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών». Όμως εκεί θανατώνονται λιγώτεροι από 200 άνθρωποι, ενώ τα εγγεγραμμένα μέλη των ομοφυλοφιλικών οργανώσεων το 1933 ξεπερνούσαν τα 2.000.000, όπως είπε ο ίδιος ο αρχηγός των SSHeinrich Himmler σε ομιλία του το 1937 [121]. Στατιστικά η χιτλερική «εκκαθάριση» ήταν ελάχιστη για να ανατρέψει τον ομοφυλοφιλικό χαρακτήρα του ναζιστικού κινήματος. Ο ομοφυλοφιλικός χαρακτήρας κυβερνά στην χιτλερική Νεολαία, η οποία είχε 6.000.000 μέλη το 1936. Όταν ο Baldur von Schirach(φωτό με τον Αδόλφο), στρατηγός των SA υπό τον Röhm και αρχηγός της Νεολαίας συλλαμβάνεται για ομοφυλοφιλικά όργια, ο ίδιος ο Χίτλερ παρεμβαίνει για να απελευθερωθεί [127].
Ο μετέπειτα διωγμός των ομοφυλοφίλων από το Γ΄ Ράϊχ, ο οποίος ουδέποτε πήρε αριθμητικά χαρακτηριστικά γενοκτονίας, δεν σχετίζεται τόσο με την ομοφυλοφιλία καθ’ εαυτήν, όσο με την αποθάρρυνση των ομοφυλοφιλικών αντί των ετεροφυλοφιλικών σχέσεων για τις μάζες (όχι όμως και για την ελίτ, για την οποία «δεν ισχύουν κανόνες»).
Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις δεν παράγουν απογόνους και έτσι είναι αντίθετες στους δημογραφικούς στόχους των Ναζί για το γερμανικό έθνος [120].
Από τους ελάχιστους ετεροφυλοφίλους της ναζιστικής ηγεσίας, το «νούμερο δύο», ο Hermann Göring ήταν κεκρυμμένα παρενδυτικός, τραβεστί, αλλά όχι ομοφυλόφιλος [128]. Όμως το «νούμερο δύο», ο Rudolf Hess, ήταν γνωστός στους ομοφυλοφιλικούς κύκλους ως «Δεσποινίς Άννα» (Fräulein Anna) [129]. Η αδιαφορία του για τις γυναίκες ήταν διαβόητη, ενώ περίπου παραδέχθηκε την ομοφυλοφιλία του στις ανακρίσεις του μετά την διαφυγή του στην Αγγλία το 1940. Ακόμα και οι ναζιστές συνωμότες για την δολοφονία του Χίτλερ, ο κόμης von Stauffenberg και ο κόμης von Helldorf, ήταν ομοφυλόφιλοι [136,137]. Στην άνω των πέντε χιλιετιών καταγεγραμμένη παγκόσμια ιστορία υπήρξε μία και μόνον μία διακυβέρνηση ιδρυθείσα, κατακυριευμένη και διευθυνομένη από ομοφυλοφίλους : το Γ΄ Ράϊχ.
(γ) η καλά κρυμμένη ομοφυλοφιλία του Αδόλφου Χίτλερ, και πριν και μετά το 1934
Η περίπτωση του Χίτλερ είναι ιδιάζουσα, καθώς ενώ όλα τα στοιχεία μας δείχνουν πως ήταν ομοφυλόφιλος και δη παθητικός, ο ίδιος έτρεφε άσβεστο μίσος για την ομοφυλοφιλία. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για την αναφορά του Igra, ότι σε ενημερωτικό σημείωμα του Αυστριακού Κάιζερ προς διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δηλώνεται πως ο Χίτλερ βιοπορίσθηκε ως αρσενική πόρνη στην Βιέννη το 1907-1912 και στο Μόναχο το 1912-1914 [88]. Ούτε για την γνωστή ψυχιατρική αναφορά του 1943 υπό τον Dr. Walter Langer, η οποία αποχαρακτηρίστηκε απόρρητη και δημοσιεύθηκε το 1968 [89].
Το κλειδί της κατανόησης των γεγονότων βρίσκεται στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Χίτλερ ήταν μονόρχις, ότι διέθετε μόνο έναν όρχι, όπως αναφέρει η σοβιετική αυτοψία του Μαίου 1945 στο απανθρακωμένο πτώμα του, η οποία επίσης δημοσιεύθηκε το 1968 [93]. Το πρακτικό αποτέλεσμα αυτού του οργανικού προβλήματος του Χίτλερ ήταν η σεξουαλική ανικανότητα, μερική ή ολική [94]. Τρομοκρατημένος από την σκέψη της συνουσίας με γυναίκες λόγω της ανικανότητάς του [95], ο Χίτλερ ήταν δυσλειτουργικός στον ανδρικό/ενεργητικό ρόλο και μπορούσε να λειτουργήσει σεξουαλικά μόνον ως παθητικός, συνεπαγωγή του οποίου όταν συνδυαστεί με τον σαδομαζοχισμό του είναι η σεξουαλική ευχαρίστηση με την υποταγή και τον εξευτελισμό. Στην μελέτη του Johnson, σελίδες 11-13, μπορεί κανείς να δει μια μεγάλη σειρά πρόσθετων ενδείξεων πέρα από την σωματική του ανικανότητα, οι οποίες καταλήγουν στο συμπέρασμα της σχεδόν σίγουρης ομοφυλοφιλίας του. Οι σχέσεις του με γυναίκες ήταν επίσης απολύτως δυσλειτουργικές, αφού δύο εξ αυτών αυτοκτόνησαν επιτυχώς και άλλες δύο το αποπειράθηκαν.
Από τις απαρχές του κινήματος του ναζισμού μέχρι όλες σχεδόν τις ηγετικές του μορφές και τον ίδιον τον Χίτλερ, ο εθνικοσοσιαλισμός έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την ομοφυλοφιλία, «την δύναμη του υπερανθρώπου να υπερβαίνει τις βιολογικές ανάγκες της μάζας και να αρδεύει την σεξουαλικότητα από την ατόφια δύναμη του συντρόφου ως ίσος προς ίσον», όπως θα έλεγαν σήμερα οι αμερικανοί Gay Aryans – Gay White Supremacists. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται τελικά σε αυτό το ρεύμα σκέψης ανώτερη, μια γεύση τελειότητας. Οι εν Ελλάδι εθνικοσοσιαλιστές ακολουθούν αυτήν την κρυμμένη «εθνικοσοσιαλιστική ορθοδοξία» ή δεν είναι ακόμη πλήρως εθνικοσοσιαλιστές και πραγματικοί μιμητές των ιστορικών προτύπων τους;
Με όλα αυτά καταλήγουμε στο ειλικρινές ερώτημα: μήπως η όλη ιστορία με το εθνικοσιαλιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής και την «υπερανδρική» δράση του δεν είναι τίποτα παραπάνω από την στρεβλή αναζήτηση λίγου ανορθόδοξου ερωτισμού; Μήπως η απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων, να κάνουν αυτό που πραγματικά και ενδόμυχα -ενίοτε εν αγνοία τους- επιθυμούν, θα έβαζε τέλος σε όλη αυτή την υπέρμετρη βιαιότητα του Λαϊκού Συνδέσμου; Εδώ θα έβρισκε εφαρμογή η περίφημη ρήση του Μάο: «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Περικλής Ι. Τσιμούχας
Ιατρός
Ενδεικτική παράθεση πηγών (από έρευνες και επιστημονικά άρθρα μέχρι περιοδικά και blogs)
Homosexuality: The essence of Nazism
The Pink Swastika – Gay Nazis
The Pink Swastika [Wikipedia]
Sexuality of Adolf Hitler [Wikipedia]
The truth about homosexuality and the Nazi Party
The Pink Swastika: Homosexuality in the Nazi Party
Hitler was gay – and killed to hide it
National Socialist League – Sexual Freedom for Aryans [Wikipedia]
kourdistoportocali
Σε άλλο σημείο του άρθρου αναφέρεται ότι ούτε το 10% των ανδρών που το 1933 έλαβαν την εξουσία στην Γερμανία δεν ήταν ετεροφυλόφιλοι». Oσο για τον Αδόλφο στο άρθρο διαβάζουμε ανάμεσα στα άλλα: όλα τα στοιχεία μας δείχνουν πως ήταν ομοφυλόφιλος και δη παθητικός, ο ίδιος έτρεφε άσβεστο μίσος για την ομοφυλοφιλία. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για την αναφορά του Igra, ότι σε ενημερωτικό σημείωμα του Αυστριακού Κάιζερ προς διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δηλώνεται πως ο Χίτλερ βιοπορίσθηκε ως αρσενική πόρνη στην Βιέννη το 1907-1912 και στο Μόναχο το 1912-1914 [88]. Ούτε για την γνωστή ψυχιατρική αναφορά του 1943 υπό τον Dr. Walter Langer, η οποία αποχαρακτηρίστηκε απόρρητη και δημοσιεύθηκε το 1968 [89].
Το κλειδί της κατανόησης των γεγονότων βρίσκεται στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Χίτλερ ήταν μονόρχις, ότι διέθετε μόνο έναν όρχι, όπως αναφέρει η σοβιετική αυτοψία του Μαίου 1945 στο απανθρακωμένο πτώμα του, η οποία επίσης δημοσιεύθηκε το 1968 [93]. Το πρακτικό αποτέλεσμα αυτού του οργανικού προβλήματος του Χίτλερ ήταν η σεξουαλική ανικανότητα, μερική ή ολική [94]. Τρομοκρατημένος από την σκέψη της συνουσίας με γυναίκες λόγω της ανικανότητάς του [95], ο Χίτλερ ήταν δυσλειτουργικός στον ανδρικό/ενεργητικό ρόλο και μπορούσε να λειτουργήσει σεξουαλικά μόνον ως παθητικός, συνεπαγωγή του οποίου όταν συνδυαστεί με τον σαδομαζοχισμό του είναι η σεξουαλική ευχαρίστηση με την υποταγή και τον εξευτελισμό. Στην μελέτη του Johnson, σελίδες 11-13, μπορεί κανείς να δει μια μεγάλη σειρά πρόσθετων ενδείξεων πέρα από την σωματική του ανικανότητα, οι οποίες καταλήγουν στο συμπέρασμα της σχεδόν σίγουρης ομοφυλοφιλίας του. Οι σχέσεις του με γυναίκες ήταν επίσης απολύτως δυσλειτουργικές, αφού δύο εξ αυτών αυτοκτόνησαν επιτυχώς και άλλες δύο το αποπειράθηκαν.
Ιδού ολόκληρο το άρθρο Αγαπητό Antinews,
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στην ελληνική Βουλή και τις ιδεολογικές αναφορές της Χρυσής Αυγής στον εθνικοσοσιαλισμό (αναφορές τεκμηριωμένες πληθωρικά με δικά τους βιβλία και άρθρα) θα ήθελα να ενημερώσω τους αναγνώστες σας για μια σχέση μάλλον άγνωστη στο ευρύ ελληνικό κοινό: την σχέση εθνικοσοσιαλισμού και ομοφυλοφιλίας. Όχι του (νεο)εθνικοσοσιαλισμού ως ιδεολογίας σήμερα, αλλά του κινήματος των εθνικοσοσιαλιστών (Nationalsozialisten, “Nazi”) που έφερε τον Αδόλφο Χίτλερ στην εξουσία.
Θα ήθελα να τονίσω από την αρχή ότι εδώ δεν πρόκειται για αναλύσεις κατόπιν εορτής και θεωρητικολογίες σχετικά με εικαζόμενα κίνητρα και τα λοιπά: αναφέρομαι σε στοιχεία και έρευνες, ότι οι πρώιμοι ναζί και κυρίως η ηγετική ομάδα δεν ήταν απλώς σε συντριπτικό ποσοστό ομοφυλόφιλοι, αλλά πως το ίδιο το κίνημα των εθνικοσοσιαλιστών ως κίνημα, ήδη από τις απαρχές του, είχε καθαρά ομοφυλοφιλικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό και οι διώξεις των ομοφυλοφίλων από το Γ’ Ράϊχ, και πάντοτε μετά την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» ήταν σαφώς ηπιότερες από τις λοιπές διώξεις που ενήργησαν οι Ναζί, ενώ έλαβαν χώρα μόνο μετά από εσωκομματική πολιτική πίεση.
Για το ζήτημα έχουν δημοσιευθεί άπειρα μελετήματα, με γνωστότερο το “The Pink Swastika: Homosexuality in the Nazi Party” των Scott Lively και Kevin Abrams (Veritas Aeterna Press 1995), πολυσυζητημένο διεθνώς και διαθέσιμο στο διαδίκτυο. Εδώ θα βασιστούμε (ενίοτε μέχρις απευθείας μεταφράσεως) σε μια εργασία του Dr. Michael W. Johnson, διδάκτορος πολιτικών επιστημών του Massachussets Institute of Technology και μεταδιδακτορικού ερευνητή του Harvard University, εξέχοντος στελέχους του αμερικανικού στρατού. Δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό The Geopolitical Strategist (Τεύχος XVIII, αρ. 3, 1η Αυγούστου 2002) και φέρει τον τίτλο “Homosexuality: The Essence of Nazism”, οι παραπομπές μας σε αυτό θα σημειώνονται με αγκυλωτές καμπύλες (η ίδια η φράση «αγκυλωτές καμπύλες» είναι εξόχως ταιριαστή με το θέμα μας), ο αριθμός των οποίων θα αντιστοιχεί στις υποσημειώσεις της εργασίας του Johnson. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η συζήτηση αυτή θεωρήθηκε από το ομοφυλοφιλικό κίνημα στην Αμερική ως απειλή, ως προσπάθεια συσχετισμού όχι του ναζισμού με την ομοφυλοφιλία, αλλά της ομοφυλοφιλίας με τον ναζισμό, και γι’ αυτό πολεμήθηκε σκληρά – αλλά αυτή η πτυχή του ζητήματος δεν ενδιαφέρει την μικρή μας μελέτη, εδώ θα ασχοληθούμε καθαρά με την ιστορική πλευρά του πράγματος.
Μας ενδιαφέρουν τρεις πτυχές του ζητήματος: (α) οι ομοφυλοφυλικές ρίζες του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος, (β) οι ομοφυλοφυλικές προτιμήσεις σχεδόν όλων των κορυφαίων Ναζί και (γ) η καλά κρυμμένη ομοφυλοφιλία του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ.
(α) οι ομοφυλοφυλικές ρίζες του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος
Πριν ήδη από τα προεόρτια του ναζισμού, η Γερμανία ζούσε μια περίοδο απελευθέρωσης της ομοφυλοφιλίας, η οποία πυροδοτήθηκε εν πολλοίς και από το σκάνδαλο Eulenburg στην αυλή του Κάιζερ Wilhelm II, το οποίο ξέσπασε το 1907: με αντάλλαγμα την κολακεία, ο Κάιζερ επέτρεπε στον πρίγκηπα Philipp von Eulenburg και στον κόμη Kuno von Moltke την διατήρηση ενός παλατιού ομοφυλοφιλικών σεξουαλικών οργίων, το Liebenburg (κατά λέξη «πύργος της αγάπης»). Την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, ο Magnus Hirschfeld προωθεί την θεωρία του «τρίτου φύλου» για την ομοφυλοφιλία, ενώ σχεδόν ταυτοχρόνως ο KarlFischer von Steglitz ιδρύει τα Wandervogel («περιπλανώμενα πουλιά»), οργάνωση που όπως είναι πασίγνωστο αποτελεί τον άμεσο πρόγονο των εθνικοσοσιαλιστικών ομάδων, βασική πηγή μετέπειτα επάνδρωσής τους. Στην οργάνωση Wandervogel «οι κοινωνικοί δεσμοί ήταν βασικά σεξουαλικού τύπου, ακόμα κι αν μια πολύπλοκη υπερδομή σκίαζε το γεγονός» [22]. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ετεροφυλοφιλικούς δεσμούς, θα αντέτεινε κάποιος. Όμως, στην οργάνωση γίνονταν πρακτικά δεκτοί μόνον άντρες! [23] Ναι μεν η βασική οργάνωση Wandervogel έκρυβε τον θεμελιώδη ομοφυλοφιλικό χαρακτήρα της, αλλά η πτέρυγα νέων Jung-Wandervogel που ιδρύθηκε το 1910 από τον Willy Jansen προωθούσε την ομοφυλοφιλία ανοικτά και σταθερά. Στην σαφώς ομοφυλοφιλική οργάνωση Wandervogel πρωτοεμφανίζονται βασικά στοιχεία του εθνικοσοσιαλιστικού «τύπου»: ο χαιρετισμός «Χάιλ!» (Heil) και η «αρχή του αρχηγού» (Führerprinzip) – η «μη αμφισβητήσιμη ετοιμότητα να υποταχθείς σε έναν ηγέτη» [27]. Η ακροδεξιά πτέρυγα των Wandervogel δημιουργήθηκε και διατρανώθηκε πολύ πριν την δημιουργία της αντίστοιχης ακροαριστερής [28]: «το νεανικό αυτό κίνημα ήταν [...] η αρχή ενός επαναστατικού δυναμισμού που καταλήγει στον Ναζισμό» [29]. Το έδαφος ήταν εύφορο: το 1913, στην Γερμανία των 65 εκατομμυρίων είχαν υπολογιστεί περίπου 1.200.000 ομοφυλόφιλοι από το ινστιτούτο του Hirschfeld, ενώ μόνο στο Βερολίνο υπολογίστηκαν 56.000, οι οποίοι το 1919 είχαν ξεπεράσει τους εκατό χιλιάδες. Το 1914, το Βερολίνο είχε 40 ομοφυλοφιλικά μπαρ, τα οποία μέχρι το 1932 είχαν φτάσει τα 300. [32, 71].
Όταν ιδρύθηκαν τα περίφημα Freikorps, η γενιά των Wandervogel μετατράπηκε σε Freikorpskämpfer, φέροντας μαζί και την ομοφυλοφιλική δράση στην νέα οργάνωση. «Εκατοντάδες πρώην μέλη των Wandervogel βρέθηκαν στα Freikorps μετά τον Α΄ ΠΠ: τα περισσότερα από αυτά έγιναν κατόπιν μέλη του ναζιστικού κόμματος, το 1923 με την διάλυση των Freikorps» [45]. Υπολογίζεται ότι το 48,6% των μελών του ναζιστικού Κόμματος προέρχονταν από τα Freikorps, [50] ηγετικές μορφές των οποίων ήταν άνθρωποι γνωστοί για την ομοφυλοφιλία τους, όπως ο Gerhard Rossbach, μέγας ήρωας των γερμανών εθνικιστών νέων, και ο Peter vonHeydebreck. Φημολογείται μάλιστα ότι ο ίδιος ο Rossbach οδήγησε τον Ernst Röhm στην ομοφυλοφιλία, αν δεν το έκανε ο υπασπιστής του Edward Heines [52].
(β) οι ομοφυλοφυλικές προτιμήσεις σχεδόν όλων των κορυφαίων Ναζί
Όταν ο Χίτλερ ξεκινά την καριέρα του ως δημόσιου ομιλητή στις 24 Φεβρουαρίου 1920 στο Hofbrauhaus του Μονάχου, η συνεργασία του με τον έμπειρο Röhm του εξασφάλιζε την ευταξία των συνάξεων [56, 57]. Σε αντάλλαγμα, ο Röhm γέμιζε τα SA με ομοφυλοφίλους στρατιώτες, αλλά και δικούς του σεξουαλικούς συντρόφους. Ο ίδιος ο Χίτλερ έλεγε πως «ένας Θεός ξέρει ότι τα αγόρια μου δεν είναι ακριβώς άγγελοι, αλλά και δεν αναμένεται από αυτούς να είναι» [59]. Ο Röhm έδωσε στον Χίτλερ ένα σώμα προσωπικών υποστηρικτών και σωματοφυλάκων, άπαντες εκ των οποίων ήταν ομοφυλόφιλοι [60]. Μέχρι το καλοκαίρι του 1934, τα SA ήταν γεμάτα ομοφυλοφίλους και κυρίως στα ηγετικά τους κλιμάκια [64] – ο Röhm πίστευε ότι «αυτά που ισχύουν για τις μάζες δεν δεσμεύουν την ελίτ: δεν την δεσμεύει τίποτα! Ούτε οι ηθικοί κανόνες ούτε τα προγράμματα» [65]. Το κλίμα ήταν εύφορο για αχαλίνωτη ομοφυλοφιλική σεξουαλική δράση στις τάξεις των οργανώσεων, με το βαθύ δέσιμο των ανδρών μεταξύ τους [66].
Η σχέση της ανόδου του ναζισμού με την ομοφυλοφιλία δεν έμεινε απαρατήρητη. Το 1934, ο Μαξίμ Γκόρκι γράφει κατ’ εντολήν του Στάλιν για την «μπουρζουάζικη βρωμιά» της ομοφυλοφιλίας και την σχέση της με την άνοδο του ναζισμού στην Γερμανία [75].
Στις 30 Ιανουαρίου του 1933, o Χίτλερ ανεβαίνει στην εξουσία αναλαμβάνοντας Καγκελάριος. Στις αρχές του Μαίου του 1933, οι φαιοχίτωνες των SA πυρπολούν την βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Σεξουαλικής Έρευνας του Magnus Hirschfeld στο Βερολίνο, η οποία περιέχει χιλιάδες στοιχεία και έγγραφα για τους ομοφυλοφίλους. Αυτή η βιβλιοθήκη περιείχε «τουλάχιστον 40.000 βιογραφικά σημειώματα και καταγεγραμμένες εξομολογήσεις, οι οποίες κατεδείκνυαν ότι ούτε το 10% των ανδρών που το 1933 έλαβαν την εξουσία στην Γερμανία δεν ήταν ετεροφυλόφιλοι» [83].
Το επόμενο έτος λαμβάνει χώρα η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών». Όμως εκεί θανατώνονται λιγώτεροι από 200 άνθρωποι, ενώ τα εγγεγραμμένα μέλη των ομοφυλοφιλικών οργανώσεων το 1933 ξεπερνούσαν τα 2.000.000, όπως είπε ο ίδιος ο αρχηγός των SSHeinrich Himmler σε ομιλία του το 1937 [121]. Στατιστικά η χιτλερική «εκκαθάριση» ήταν ελάχιστη για να ανατρέψει τον ομοφυλοφιλικό χαρακτήρα του ναζιστικού κινήματος. Ο ομοφυλοφιλικός χαρακτήρας κυβερνά στην χιτλερική Νεολαία, η οποία είχε 6.000.000 μέλη το 1936. Όταν ο Baldur von Schirach(φωτό με τον Αδόλφο), στρατηγός των SA υπό τον Röhm και αρχηγός της Νεολαίας συλλαμβάνεται για ομοφυλοφιλικά όργια, ο ίδιος ο Χίτλερ παρεμβαίνει για να απελευθερωθεί [127].
Ο μετέπειτα διωγμός των ομοφυλοφίλων από το Γ΄ Ράϊχ, ο οποίος ουδέποτε πήρε αριθμητικά χαρακτηριστικά γενοκτονίας, δεν σχετίζεται τόσο με την ομοφυλοφιλία καθ’ εαυτήν, όσο με την αποθάρρυνση των ομοφυλοφιλικών αντί των ετεροφυλοφιλικών σχέσεων για τις μάζες (όχι όμως και για την ελίτ, για την οποία «δεν ισχύουν κανόνες»).
Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις δεν παράγουν απογόνους και έτσι είναι αντίθετες στους δημογραφικούς στόχους των Ναζί για το γερμανικό έθνος [120].
Από τους ελάχιστους ετεροφυλοφίλους της ναζιστικής ηγεσίας, το «νούμερο δύο», ο Hermann Göring ήταν κεκρυμμένα παρενδυτικός, τραβεστί, αλλά όχι ομοφυλόφιλος [128]. Όμως το «νούμερο δύο», ο Rudolf Hess, ήταν γνωστός στους ομοφυλοφιλικούς κύκλους ως «Δεσποινίς Άννα» (Fräulein Anna) [129]. Η αδιαφορία του για τις γυναίκες ήταν διαβόητη, ενώ περίπου παραδέχθηκε την ομοφυλοφιλία του στις ανακρίσεις του μετά την διαφυγή του στην Αγγλία το 1940. Ακόμα και οι ναζιστές συνωμότες για την δολοφονία του Χίτλερ, ο κόμης von Stauffenberg και ο κόμης von Helldorf, ήταν ομοφυλόφιλοι [136,137]. Στην άνω των πέντε χιλιετιών καταγεγραμμένη παγκόσμια ιστορία υπήρξε μία και μόνον μία διακυβέρνηση ιδρυθείσα, κατακυριευμένη και διευθυνομένη από ομοφυλοφίλους : το Γ΄ Ράϊχ.
(γ) η καλά κρυμμένη ομοφυλοφιλία του Αδόλφου Χίτλερ, και πριν και μετά το 1934
Η περίπτωση του Χίτλερ είναι ιδιάζουσα, καθώς ενώ όλα τα στοιχεία μας δείχνουν πως ήταν ομοφυλόφιλος και δη παθητικός, ο ίδιος έτρεφε άσβεστο μίσος για την ομοφυλοφιλία. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για την αναφορά του Igra, ότι σε ενημερωτικό σημείωμα του Αυστριακού Κάιζερ προς διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δηλώνεται πως ο Χίτλερ βιοπορίσθηκε ως αρσενική πόρνη στην Βιέννη το 1907-1912 και στο Μόναχο το 1912-1914 [88]. Ούτε για την γνωστή ψυχιατρική αναφορά του 1943 υπό τον Dr. Walter Langer, η οποία αποχαρακτηρίστηκε απόρρητη και δημοσιεύθηκε το 1968 [89].
Το κλειδί της κατανόησης των γεγονότων βρίσκεται στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Χίτλερ ήταν μονόρχις, ότι διέθετε μόνο έναν όρχι, όπως αναφέρει η σοβιετική αυτοψία του Μαίου 1945 στο απανθρακωμένο πτώμα του, η οποία επίσης δημοσιεύθηκε το 1968 [93]. Το πρακτικό αποτέλεσμα αυτού του οργανικού προβλήματος του Χίτλερ ήταν η σεξουαλική ανικανότητα, μερική ή ολική [94]. Τρομοκρατημένος από την σκέψη της συνουσίας με γυναίκες λόγω της ανικανότητάς του [95], ο Χίτλερ ήταν δυσλειτουργικός στον ανδρικό/ενεργητικό ρόλο και μπορούσε να λειτουργήσει σεξουαλικά μόνον ως παθητικός, συνεπαγωγή του οποίου όταν συνδυαστεί με τον σαδομαζοχισμό του είναι η σεξουαλική ευχαρίστηση με την υποταγή και τον εξευτελισμό. Στην μελέτη του Johnson, σελίδες 11-13, μπορεί κανείς να δει μια μεγάλη σειρά πρόσθετων ενδείξεων πέρα από την σωματική του ανικανότητα, οι οποίες καταλήγουν στο συμπέρασμα της σχεδόν σίγουρης ομοφυλοφιλίας του. Οι σχέσεις του με γυναίκες ήταν επίσης απολύτως δυσλειτουργικές, αφού δύο εξ αυτών αυτοκτόνησαν επιτυχώς και άλλες δύο το αποπειράθηκαν.
Από τις απαρχές του κινήματος του ναζισμού μέχρι όλες σχεδόν τις ηγετικές του μορφές και τον ίδιον τον Χίτλερ, ο εθνικοσοσιαλισμός έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την ομοφυλοφιλία, «την δύναμη του υπερανθρώπου να υπερβαίνει τις βιολογικές ανάγκες της μάζας και να αρδεύει την σεξουαλικότητα από την ατόφια δύναμη του συντρόφου ως ίσος προς ίσον», όπως θα έλεγαν σήμερα οι αμερικανοί Gay Aryans – Gay White Supremacists. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται τελικά σε αυτό το ρεύμα σκέψης ανώτερη, μια γεύση τελειότητας. Οι εν Ελλάδι εθνικοσοσιαλιστές ακολουθούν αυτήν την κρυμμένη «εθνικοσοσιαλιστική ορθοδοξία» ή δεν είναι ακόμη πλήρως εθνικοσοσιαλιστές και πραγματικοί μιμητές των ιστορικών προτύπων τους;
Με όλα αυτά καταλήγουμε στο ειλικρινές ερώτημα: μήπως η όλη ιστορία με το εθνικοσιαλιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής και την «υπερανδρική» δράση του δεν είναι τίποτα παραπάνω από την στρεβλή αναζήτηση λίγου ανορθόδοξου ερωτισμού; Μήπως η απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων, να κάνουν αυτό που πραγματικά και ενδόμυχα -ενίοτε εν αγνοία τους- επιθυμούν, θα έβαζε τέλος σε όλη αυτή την υπέρμετρη βιαιότητα του Λαϊκού Συνδέσμου; Εδώ θα έβρισκε εφαρμογή η περίφημη ρήση του Μάο: «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Περικλής Ι. Τσιμούχας
Ιατρός
Ενδεικτική παράθεση πηγών (από έρευνες και επιστημονικά άρθρα μέχρι περιοδικά και blogs)
Homosexuality: The essence of Nazism
The Pink Swastika – Gay Nazis
The Pink Swastika [Wikipedia]
Sexuality of Adolf Hitler [Wikipedia]
The truth about homosexuality and the Nazi Party
The Pink Swastika: Homosexuality in the Nazi Party
Hitler was gay – and killed to hide it
National Socialist League – Sexual Freedom for Aryans [Wikipedia]
kourdistoportocali
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δύο πτώματα ανασύρθηκαν από το λιμάνι του Πειραιά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
