2013-08-01 14:44:04
του π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου
Αλήθεια πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος! Φεύγουν οι στιγμές, περνάνε αστραπιαία από μπροστά μας ωραίες εικόνες, εμπειρίες μοναδικές, αξέχαστες συζητήσεις, διλήμματα και προβληματισμοί, μα γρήγορα και βαθειά χαράσσονται στο ημερολόγιο των προσωπικών μας συναισθημάτων ως κάτι το ξεχωριστό, για μένα, για σένα, για όποιον ή όποια το έζησε και έτσι μπορεί με καθάρια φωνή να πει: Ναι, θέλω να το ξαναζήσω!
Ένας ολόκληρος μήνας ενεργούς παρουσίας, των Κατασκηνώσεων του π. Γερβασίου! Περίπου 150 παιδιά από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού μέχρι και τις πρώτες τάξεις του Λυκείου, δοκίμασαν να ζήσουν κάτι διαφορετικό, άλλοι για πρώτη φορά, οι περισσότεροι όμως για μια ακόμη χρονιά, γεύτηκαν την χαρά, την ευλογία της κατασκήνωσης.
Οι μέρες πέρασαν και μάλιστα γρήγορα. Η πρώτη περίοδος άρχισε με την ζωντανή παρουσία των αγοριών, μέχρι και τις 17 Ιουλίου και στην συνέχεια την σκυτάλη πήραν τα κορίτσια που έβαλαν την δική τους πινελιά, στο τοπίο της καλοκαιριάτικης, στολισμένης με τα χρώματα της άνοιξης, κατασκήνωσής μας.
Στις 31 Ιουλίου όμως, η αυλαία μιας χαρούμενης, γεμάτης με παιδικές φωνές, κατασκήνωσης, έπεσε αργά- αργά, έτσι απλά, αβίαστα, όπως όταν ξεκίνησε και άφησε την αίσθηση ενός τόπου που θέλει να ησυχάσει, να μείνει μόνος του, ξέροντας όμως ότι, θα βρεθούμε ξανά εκεί, όταν όλα θα έχουν περάσει, στην κατασκήνωση φιλιά και κουράγιο να πεις μην ξεχάσεις Η πόρτα της κατασκήνωσης κλείνει σιγά- σιγά… Οι τελευταίοι που απέμειναν στο χώρο, στον τόπο τον δικό τους, δεν τους κάνει καρδιά να περάσουν το κατώφλι της, στέκονται και κοιτάζουν πίσω, θέλουν να τον θυμούνται, δεν θέλουν να τον ξεχάσουν, μα… τα συναισθήματα πολλά και έντονα! Ένα ερώτημα, μια απορία ή καλύτερα μια διαπίστωση από τα βάθη της καρδιάς κάποιου, σταματά την νοσταλγική σιωπή, το ταξίδι στο όνειρο:
ΟΛΑ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΚΑΠΟΤΕ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΝΑΝΕ…
Κάπου αλλού όμως διάβασα, σε ένα παλιό ημερολόγιο αναμνήσεων κάποιου κατασκηνωτή, εκεί σε μια σχισμένη και σκονισμένη σελίδα του, καλυμμένη με την τέφρα της λήθης:
« Η κατασκήνωση δεν είναι μόνο τόπος, αλλά τρόπος ζωής»
Και αναθάρρησα, τα δάκρυα της συγκίνησης γι’ αυτό που προσωρινά έχανα, και με πονούσε μέσα μου, έγιναν στα χείλη μου χαμόγελο ελπίδος, προσμονής ενός ονείρου, γι’ αυτό που τώρα πια μπορούσα να ζήσω ως τρόπος ζωής, στην δική μου ζωή.
Και κλείνουμε με μια συμβουλή: Κράτα βαθειά στην καρδιά σου, αυτά που έζησες, άκουσες, συζήτησες, ονειρεύτηκες και εφάρμοσέ τα στην καθημερινότητά σου, βάλε τα μπροστά στις δυσκολίες σου, στις όποιες νεανικές αγωνίες σου και μην φοβάσαι. Εκεί θα συναντάς την κατασκήνωση και πάλι ενώπιον σου και θα παίρνεις δύναμη από την χάρη του τόπου, την ευλογία του αγιασμένου εκείνου χώρου… Tromaktiko
Αλήθεια πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος! Φεύγουν οι στιγμές, περνάνε αστραπιαία από μπροστά μας ωραίες εικόνες, εμπειρίες μοναδικές, αξέχαστες συζητήσεις, διλήμματα και προβληματισμοί, μα γρήγορα και βαθειά χαράσσονται στο ημερολόγιο των προσωπικών μας συναισθημάτων ως κάτι το ξεχωριστό, για μένα, για σένα, για όποιον ή όποια το έζησε και έτσι μπορεί με καθάρια φωνή να πει: Ναι, θέλω να το ξαναζήσω!
Ένας ολόκληρος μήνας ενεργούς παρουσίας, των Κατασκηνώσεων του π. Γερβασίου! Περίπου 150 παιδιά από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού μέχρι και τις πρώτες τάξεις του Λυκείου, δοκίμασαν να ζήσουν κάτι διαφορετικό, άλλοι για πρώτη φορά, οι περισσότεροι όμως για μια ακόμη χρονιά, γεύτηκαν την χαρά, την ευλογία της κατασκήνωσης.
Οι μέρες πέρασαν και μάλιστα γρήγορα. Η πρώτη περίοδος άρχισε με την ζωντανή παρουσία των αγοριών, μέχρι και τις 17 Ιουλίου και στην συνέχεια την σκυτάλη πήραν τα κορίτσια που έβαλαν την δική τους πινελιά, στο τοπίο της καλοκαιριάτικης, στολισμένης με τα χρώματα της άνοιξης, κατασκήνωσής μας.
Στις 31 Ιουλίου όμως, η αυλαία μιας χαρούμενης, γεμάτης με παιδικές φωνές, κατασκήνωσης, έπεσε αργά- αργά, έτσι απλά, αβίαστα, όπως όταν ξεκίνησε και άφησε την αίσθηση ενός τόπου που θέλει να ησυχάσει, να μείνει μόνος του, ξέροντας όμως ότι, θα βρεθούμε ξανά εκεί, όταν όλα θα έχουν περάσει, στην κατασκήνωση φιλιά και κουράγιο να πεις μην ξεχάσεις Η πόρτα της κατασκήνωσης κλείνει σιγά- σιγά… Οι τελευταίοι που απέμειναν στο χώρο, στον τόπο τον δικό τους, δεν τους κάνει καρδιά να περάσουν το κατώφλι της, στέκονται και κοιτάζουν πίσω, θέλουν να τον θυμούνται, δεν θέλουν να τον ξεχάσουν, μα… τα συναισθήματα πολλά και έντονα! Ένα ερώτημα, μια απορία ή καλύτερα μια διαπίστωση από τα βάθη της καρδιάς κάποιου, σταματά την νοσταλγική σιωπή, το ταξίδι στο όνειρο:
ΟΛΑ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΚΑΠΟΤΕ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΝΑΝΕ…
Κάπου αλλού όμως διάβασα, σε ένα παλιό ημερολόγιο αναμνήσεων κάποιου κατασκηνωτή, εκεί σε μια σχισμένη και σκονισμένη σελίδα του, καλυμμένη με την τέφρα της λήθης:
« Η κατασκήνωση δεν είναι μόνο τόπος, αλλά τρόπος ζωής»
Και αναθάρρησα, τα δάκρυα της συγκίνησης γι’ αυτό που προσωρινά έχανα, και με πονούσε μέσα μου, έγιναν στα χείλη μου χαμόγελο ελπίδος, προσμονής ενός ονείρου, γι’ αυτό που τώρα πια μπορούσα να ζήσω ως τρόπος ζωής, στην δική μου ζωή.
Και κλείνουμε με μια συμβουλή: Κράτα βαθειά στην καρδιά σου, αυτά που έζησες, άκουσες, συζήτησες, ονειρεύτηκες και εφάρμοσέ τα στην καθημερινότητά σου, βάλε τα μπροστά στις δυσκολίες σου, στις όποιες νεανικές αγωνίες σου και μην φοβάσαι. Εκεί θα συναντάς την κατασκήνωση και πάλι ενώπιον σου και θα παίρνεις δύναμη από την χάρη του τόπου, την ευλογία του αγιασμένου εκείνου χώρου… Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
