2013-08-04 08:00:13
Μιλάει λίγο, αλλά από τα μάτια του καταλαβαίνεις πολλά. Το βλέμμα του είναι καθαρό και η σφιχτή του χειραψία προδίδει έναν ζεστό και ντόμπρο χαρακτήρα.
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Κωνσταντίνος Γαλανός πατάει γερά στη γη. Ισως επειδή πριν απο λίγο καιρό αναγκάστηκε να αφήσει το σπίτι του και να ζήσει για αρκετούς μήνες μέσα στο αυτοκίνητό του, όντας άνεργος. Ο Κωνσταντίνος έπεσε, πάλεψε, σηκώθηκε και τώρα δηλώνει έτοιμος να προχωρήσει προς την κορυφή Το ραντεβού μας δόθηκε στα νότια προάστια, στην παραλία, όπου ο Κωνσταντίνος αγαπάει να βολτάρει πολλά απογεύματα του καλοκαιριού τη στιγμή που δύει ο ήλιος. «Εδώ είναι το δικό μου ησυχαστήριο. Οταν θέλω να ηρεμήσω παίρνω έναν καφέ και ατενίζω τη θάλασσα. Ξέρεις, το απόγευμα ο ουρανός έχει υπέροχα χρώματα και ο ήχος της θάλασσας είναι πιο απαλός», λέει με αρκετά ρομαντική διάθεση. Ισως το ότι κατάγεται από την πιο ερωτική πόλη της Ελλάδας, τη Θεσσαλονίκη, να έχει παίξει τον ρόλο του.
-Τι είναι αυτό που σου λείπει από τη Θεσσαλονίκη;
Η οικογένειά μου, τα χρώματα της πόλης και οι φίλοι μου. Νοσταλγώ τις μέρες που έπαιζα μπάλα στη γειτονιά μου, που δίναμε ραντεβού σε ένα σημείο χωρίς να έχουμε κινητά. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, περνάω καλά στην Αθήνα. Δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω. Αλλωστε έκανα αρκετό δρόμο για να φτάσω μέχρι εδώ.
-Πότε ανακάλυψες την καλλιτεχνική σου φλέβα;
Οταν ήμουν ακόμη παιδί. Πάντα έλεγα πως θα γίνω τραγουδιστής. Το ήξερα. Εμαθα κιθάρα μόνος μου και τραγουδούσα όπου βρισκόμουν. Απλώς ακολούθησα το όνειρό μου και άφησα τη ζωή να με οδηγήσει.
-Πότε ήταν η πρώτη επαφή σου με τον χώρο;
Οταν ήμουν 11 ετών. Το ντεμπούτο μου το έκανα δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με είχαν επιλέξει ανάμεσα σε πολλά άλλα παιδάκια για να παίξω μαζί της στη «Μελωδία της ευτυχίας» όταν η παράσταση ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια αυτό ήταν άσχετο με τη μετέπειτα πορεία μου, αλλά η εμπειρία ήταν μοναδική. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα «κωλάδικο» στον Βαρδάρη, όπου ξεκίνησα παίζοντας κιθάρα. Ημουν ακόμη μαθητής Λυκείου, αλλά ήθελα απεγνωσμένα να τραγουδήσω. Ζήτησα από έναν φίλο μου που ήταν τραγουδιστής να μου βρει δουλειά και εκείνος μου είπε για ένα μαγαζί στον Βαρδάρη όπου ζητούσαν κιθαρίστα. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι με είχαν βάλει να τραγουδάω σε ένα πατάρι...
-Τελικά πώς εξελίχτηκες σε τραγουδιστή;
Λίγο περίεργα. Το μαγαζί ήταν πολύ κακόφημο. Η αλήθεια είναι πως οι κοπέλες που δούλευαν εκεί έκαναν και κονσομασιόν. Το κατάλαβα όταν έπιασα γλυκιά κουβέντα με μία από τις μπαργούμεν και το αφεντικό μου μού είπε πως τα κορίτσια είναι για τους πελάτες (γέλια). Να μην τα πολυλογώ, ο τραγουδιστής που είχαν έπινε πολύ και το βράδυ οι μπράβοι του μαγαζιού τον έκαναν τόπι στο ξύλο. Μια μέρα δεν εμφανίστηκε και έτσι το αφεντικό μού ζήτησε να τραγουδήσω. Θυμάμαι πως το πρώτο τραγούδι που είπα ήταν το «Φτάνει που κλαίμε» του Κότσιρα. Αστοχο για την περίσταση.
-Στο σχολείο τα κατάφερνες;
Οχι, ήμουν τεμπέλης. Μόνο στις εξετάσεις διάβαζα και έτσι κατάφερα να περάσω στο ΤΕΙ Διοίκησης Επιχειρήσεων στις Σέρρες, όπου έμεινα για μερικά εξάμηνα αλλά και εκεί ξεκίνησα σε ένα μαγαζί το τραγούδι και έτσι τα παράτησα.
-Ηταν εύκολος ο δρόμος για την Αθήνα;
Καθόλου. Πέρασα από σκληρή επαρχία. Τραγούδησα στα χειρότερα μαγαζιά. Μέχρι και σε πιατάδικα. Δεν θα ξεχάσω όταν το 2004, τη χρονιά που πήραμε το Euro, τραγουδούσα σε ένα μαγαζί στην Κομοτηνή και μου ήρθε ένα πιάτο στο κεφάλι. Αυτό που έζησα δεν περιγράφεται.
-Δεν τα παράτησες, όμως.
Οχι, είμαι σκληρό καρύδι. Κάποια στιγμή τραγουδούσα σε ένα μικρό μαγαζί στη Θεσσαλονίκη. Τότε με άκουσε ο επιχειρηματίας που έχει το «Ποσειδώνιο» και με πήρε στο σχήμα με τον Νίκο Βέρτη. Εκεί έμεινα και την επόμενη χρονιά με τον Νίκο Κουρκούλη. Σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να με γνωρίζει και αγάπησε το «Οσο εγώ κανένας», που τραγουδούσα εκείνη την εποχή. Μετά ήρθε το «Αχ καρδιά μου» και το «Οσο εγώ κανένας» ακουγόταν παντού. Είχα κάνει την πρώτη μου μικρή επιτυχία και όλα έδειχναν τέλεια. Ωστόσο, η ζωή έχει πολλές ανατροπές και πολλές φορές μάς παίζει παιχνίδια που δεν φανταζόμαστε ποτέ. Ετσι, ήρθε η εποχή που έμεινα για πρώτη φορά χωρίς δουλειά. Είχα επιτυχία, αλλά όχι δουλειά. Αναγκάστηκα να αφήσω το σπίτι που νοίκιαζα γιατί δεν είχα να το πληρώσω και επειδή έκανα κάποια extra στην επαρχία, έμενα είτε στα ξενοδοχεία που μου έκλειναν οι επιχειρηματίες είτε στο αυτοκίνητο. Είναι τρομερή εμπειρία να μην έχεις στέγη. Πέρασα δύσκολα. Υπήρχαν μέρες που είχα χρήματα μόνο για μια τυρόπιτα και ένα μπουκάλι νερό, αλλά τώρα που έχει περάσει όλο αυτό διαπιστώνω πως έγινα πιο δυνατός.
-Πόσο καιρό έμεινες έτσι;
Σχεδόν έναν χρόνο. Οταν δεν είχα δουλειά στην επαρχία, δούλευα σερβιτόρος στο μαγαζί ενός φίλου. Ηταν η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου αλλά τελικά πάντα μετά τον πάτο σηκώνεσαι.
-Εσύ πώς τα κατάφερες;
Ετυχε να με ακούσει η Νατάσα Θεοδωρίδου. Σε αυτή οφείλω το ότι μπόρεσα να βγω από την κατάσταση που ήμουν. Με πίστεψε και με πήρε μαζί της σε ένα μαγαζί όπου εμφανιζόταν τότε. Ακόμη της είμαι ευγνώμων. Τότε άλλαξε η ζωή μου. Σαν κάποιος να κίνησε λίγο τα νήματα. Πολύ γρήγορα με εμπιστεύτηκε η Βίκυ Γεροθόδωρου, η οποία μου έγραψε το «Να πας», και ο Γιώργος Μουκίδης, που μου έδωσε το «Τηλέφωνο». Με τα κομμάτια αυτά μπήκα και πάλι στην αγορά και έτσι στάθηκα ξανά στα πόδια μου.
-Φοβάσαι μη γυρίσεις ξανά πίσω σε εκείνη τη χρονιά;
Οχι. Τώρα πλέον ξέρω πώς να χειρίζομαι διάφορες καταστάσεις. Δεν θα επιτρέψω να ξαναγίνει κάτι τέτοιο, αλλά ακόμη και να γίνει ξέρω ότι μπορώ να σηκωθώ ξανά. Σου ξαναλέω πως εκείνη η ιστορία που ανήκει στο πολύ πρόσφατο παρελθόν μόνο καλό μού έχει κάνει. Εμαθα τον εαυτό μου και κατάλαβα πως όταν αγαπάς κάτι και έχεις πάθος για αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις.
-Η ανεργία δεν σε φοβίζει;
Οχι. Είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, αλλά πιστεύω πως πάντα υπάρχει λύση. Οταν συζητάω με φίλους μου νιώθω απόλυτα την αγωνία. Την πέρασα και δεν αποκλείω να μου ξαναχτυπήσει η ανεργία την πόρτα, αλλά υπάρχει φως στο τούνελ - σ’ το λέω εγώ που πριν από λίγο καιρό μετρούσα τα κέρματα για να βάλω βενζίνη.
-Τώρα πώς είναι τα πράγματα στη ζωή σου;
Εχω κάνει μια καταπληκτική σεζόν στο «Romeo+», το «Θύμισέ μου το όνομά σου» έχει αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο και τον Σεπτέμβριο θα κυκλοφορήσει ο νέος μου δίσκος με κομμάτια ερωτικά που έχω γράψει ο ίδιος.
-Είσαι το ίδιο καλά και στα προσωπικά σου;
Εδώ και τρία χρόνια είμαι μόνος και δηλώνω φανατικός εργένης. Απολαμβάνω τη μοναξιά μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν σε σχέση, οπότε τώρα είναι μια περίοδος που χαίρομαι την ανεξαρτησία μου. Ασε που έχω εξελιχθεί και σε party animal. Κάνω πράγματα που δεν θα έκανα αν ήμουν σε σχέση. Βέβαια δεν αποκλείω αύριο να βγω έξω και να ερωτευτώ κεραυνοβόλα. Ολα μέσα στη ζωή είναι.
-Αλήθεια, ποιο είναι το μότο σου στη ζωή;
Ζήσε έντονα το τώρα, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Πηγή: protothema
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Κωνσταντίνος Γαλανός πατάει γερά στη γη. Ισως επειδή πριν απο λίγο καιρό αναγκάστηκε να αφήσει το σπίτι του και να ζήσει για αρκετούς μήνες μέσα στο αυτοκίνητό του, όντας άνεργος. Ο Κωνσταντίνος έπεσε, πάλεψε, σηκώθηκε και τώρα δηλώνει έτοιμος να προχωρήσει προς την κορυφή Το ραντεβού μας δόθηκε στα νότια προάστια, στην παραλία, όπου ο Κωνσταντίνος αγαπάει να βολτάρει πολλά απογεύματα του καλοκαιριού τη στιγμή που δύει ο ήλιος. «Εδώ είναι το δικό μου ησυχαστήριο. Οταν θέλω να ηρεμήσω παίρνω έναν καφέ και ατενίζω τη θάλασσα. Ξέρεις, το απόγευμα ο ουρανός έχει υπέροχα χρώματα και ο ήχος της θάλασσας είναι πιο απαλός», λέει με αρκετά ρομαντική διάθεση. Ισως το ότι κατάγεται από την πιο ερωτική πόλη της Ελλάδας, τη Θεσσαλονίκη, να έχει παίξει τον ρόλο του.
-Τι είναι αυτό που σου λείπει από τη Θεσσαλονίκη;
Η οικογένειά μου, τα χρώματα της πόλης και οι φίλοι μου. Νοσταλγώ τις μέρες που έπαιζα μπάλα στη γειτονιά μου, που δίναμε ραντεβού σε ένα σημείο χωρίς να έχουμε κινητά. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, περνάω καλά στην Αθήνα. Δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω. Αλλωστε έκανα αρκετό δρόμο για να φτάσω μέχρι εδώ.
-Πότε ανακάλυψες την καλλιτεχνική σου φλέβα;
Οταν ήμουν ακόμη παιδί. Πάντα έλεγα πως θα γίνω τραγουδιστής. Το ήξερα. Εμαθα κιθάρα μόνος μου και τραγουδούσα όπου βρισκόμουν. Απλώς ακολούθησα το όνειρό μου και άφησα τη ζωή να με οδηγήσει.
-Πότε ήταν η πρώτη επαφή σου με τον χώρο;
Οταν ήμουν 11 ετών. Το ντεμπούτο μου το έκανα δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με είχαν επιλέξει ανάμεσα σε πολλά άλλα παιδάκια για να παίξω μαζί της στη «Μελωδία της ευτυχίας» όταν η παράσταση ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια αυτό ήταν άσχετο με τη μετέπειτα πορεία μου, αλλά η εμπειρία ήταν μοναδική. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα «κωλάδικο» στον Βαρδάρη, όπου ξεκίνησα παίζοντας κιθάρα. Ημουν ακόμη μαθητής Λυκείου, αλλά ήθελα απεγνωσμένα να τραγουδήσω. Ζήτησα από έναν φίλο μου που ήταν τραγουδιστής να μου βρει δουλειά και εκείνος μου είπε για ένα μαγαζί στον Βαρδάρη όπου ζητούσαν κιθαρίστα. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι με είχαν βάλει να τραγουδάω σε ένα πατάρι...
-Τελικά πώς εξελίχτηκες σε τραγουδιστή;
Λίγο περίεργα. Το μαγαζί ήταν πολύ κακόφημο. Η αλήθεια είναι πως οι κοπέλες που δούλευαν εκεί έκαναν και κονσομασιόν. Το κατάλαβα όταν έπιασα γλυκιά κουβέντα με μία από τις μπαργούμεν και το αφεντικό μου μού είπε πως τα κορίτσια είναι για τους πελάτες (γέλια). Να μην τα πολυλογώ, ο τραγουδιστής που είχαν έπινε πολύ και το βράδυ οι μπράβοι του μαγαζιού τον έκαναν τόπι στο ξύλο. Μια μέρα δεν εμφανίστηκε και έτσι το αφεντικό μού ζήτησε να τραγουδήσω. Θυμάμαι πως το πρώτο τραγούδι που είπα ήταν το «Φτάνει που κλαίμε» του Κότσιρα. Αστοχο για την περίσταση.
-Στο σχολείο τα κατάφερνες;
Οχι, ήμουν τεμπέλης. Μόνο στις εξετάσεις διάβαζα και έτσι κατάφερα να περάσω στο ΤΕΙ Διοίκησης Επιχειρήσεων στις Σέρρες, όπου έμεινα για μερικά εξάμηνα αλλά και εκεί ξεκίνησα σε ένα μαγαζί το τραγούδι και έτσι τα παράτησα.
-Ηταν εύκολος ο δρόμος για την Αθήνα;
Καθόλου. Πέρασα από σκληρή επαρχία. Τραγούδησα στα χειρότερα μαγαζιά. Μέχρι και σε πιατάδικα. Δεν θα ξεχάσω όταν το 2004, τη χρονιά που πήραμε το Euro, τραγουδούσα σε ένα μαγαζί στην Κομοτηνή και μου ήρθε ένα πιάτο στο κεφάλι. Αυτό που έζησα δεν περιγράφεται.
-Δεν τα παράτησες, όμως.
Οχι, είμαι σκληρό καρύδι. Κάποια στιγμή τραγουδούσα σε ένα μικρό μαγαζί στη Θεσσαλονίκη. Τότε με άκουσε ο επιχειρηματίας που έχει το «Ποσειδώνιο» και με πήρε στο σχήμα με τον Νίκο Βέρτη. Εκεί έμεινα και την επόμενη χρονιά με τον Νίκο Κουρκούλη. Σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να με γνωρίζει και αγάπησε το «Οσο εγώ κανένας», που τραγουδούσα εκείνη την εποχή. Μετά ήρθε το «Αχ καρδιά μου» και το «Οσο εγώ κανένας» ακουγόταν παντού. Είχα κάνει την πρώτη μου μικρή επιτυχία και όλα έδειχναν τέλεια. Ωστόσο, η ζωή έχει πολλές ανατροπές και πολλές φορές μάς παίζει παιχνίδια που δεν φανταζόμαστε ποτέ. Ετσι, ήρθε η εποχή που έμεινα για πρώτη φορά χωρίς δουλειά. Είχα επιτυχία, αλλά όχι δουλειά. Αναγκάστηκα να αφήσω το σπίτι που νοίκιαζα γιατί δεν είχα να το πληρώσω και επειδή έκανα κάποια extra στην επαρχία, έμενα είτε στα ξενοδοχεία που μου έκλειναν οι επιχειρηματίες είτε στο αυτοκίνητο. Είναι τρομερή εμπειρία να μην έχεις στέγη. Πέρασα δύσκολα. Υπήρχαν μέρες που είχα χρήματα μόνο για μια τυρόπιτα και ένα μπουκάλι νερό, αλλά τώρα που έχει περάσει όλο αυτό διαπιστώνω πως έγινα πιο δυνατός.
-Πόσο καιρό έμεινες έτσι;
Σχεδόν έναν χρόνο. Οταν δεν είχα δουλειά στην επαρχία, δούλευα σερβιτόρος στο μαγαζί ενός φίλου. Ηταν η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου αλλά τελικά πάντα μετά τον πάτο σηκώνεσαι.
-Εσύ πώς τα κατάφερες;
Ετυχε να με ακούσει η Νατάσα Θεοδωρίδου. Σε αυτή οφείλω το ότι μπόρεσα να βγω από την κατάσταση που ήμουν. Με πίστεψε και με πήρε μαζί της σε ένα μαγαζί όπου εμφανιζόταν τότε. Ακόμη της είμαι ευγνώμων. Τότε άλλαξε η ζωή μου. Σαν κάποιος να κίνησε λίγο τα νήματα. Πολύ γρήγορα με εμπιστεύτηκε η Βίκυ Γεροθόδωρου, η οποία μου έγραψε το «Να πας», και ο Γιώργος Μουκίδης, που μου έδωσε το «Τηλέφωνο». Με τα κομμάτια αυτά μπήκα και πάλι στην αγορά και έτσι στάθηκα ξανά στα πόδια μου.
-Φοβάσαι μη γυρίσεις ξανά πίσω σε εκείνη τη χρονιά;
Οχι. Τώρα πλέον ξέρω πώς να χειρίζομαι διάφορες καταστάσεις. Δεν θα επιτρέψω να ξαναγίνει κάτι τέτοιο, αλλά ακόμη και να γίνει ξέρω ότι μπορώ να σηκωθώ ξανά. Σου ξαναλέω πως εκείνη η ιστορία που ανήκει στο πολύ πρόσφατο παρελθόν μόνο καλό μού έχει κάνει. Εμαθα τον εαυτό μου και κατάλαβα πως όταν αγαπάς κάτι και έχεις πάθος για αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις.
-Η ανεργία δεν σε φοβίζει;
Οχι. Είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, αλλά πιστεύω πως πάντα υπάρχει λύση. Οταν συζητάω με φίλους μου νιώθω απόλυτα την αγωνία. Την πέρασα και δεν αποκλείω να μου ξαναχτυπήσει η ανεργία την πόρτα, αλλά υπάρχει φως στο τούνελ - σ’ το λέω εγώ που πριν από λίγο καιρό μετρούσα τα κέρματα για να βάλω βενζίνη.
-Τώρα πώς είναι τα πράγματα στη ζωή σου;
Εχω κάνει μια καταπληκτική σεζόν στο «Romeo+», το «Θύμισέ μου το όνομά σου» έχει αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο και τον Σεπτέμβριο θα κυκλοφορήσει ο νέος μου δίσκος με κομμάτια ερωτικά που έχω γράψει ο ίδιος.
-Είσαι το ίδιο καλά και στα προσωπικά σου;
Εδώ και τρία χρόνια είμαι μόνος και δηλώνω φανατικός εργένης. Απολαμβάνω τη μοναξιά μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν σε σχέση, οπότε τώρα είναι μια περίοδος που χαίρομαι την ανεξαρτησία μου. Ασε που έχω εξελιχθεί και σε party animal. Κάνω πράγματα που δεν θα έκανα αν ήμουν σε σχέση. Βέβαια δεν αποκλείω αύριο να βγω έξω και να ερωτευτώ κεραυνοβόλα. Ολα μέσα στη ζωή είναι.
-Αλήθεια, ποιο είναι το μότο σου στη ζωή;
Ζήσε έντονα το τώρα, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Πηγή: protothema
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ράλι Φινλανδίας: Νίκη για τον Οζιέ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έκτη παγκοσμίως η Ελλάδα στο πόλο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
