2013-08-06 09:39:18
(...)Η μεγάλη, όμως, απογοήτευση και οργή που αισθανόμαστε δεν οφείλεται στην ακινησία.
Αντίθετα, εδράζονται στην ιδιαίτερη δραστηριότητα που επέδειξε η κυβέρνηση για την αναβίωση του κατεστημένου του κακού, του κατεστημένου που είναι βασικά υπεύθυνο για τα περισσότερα δεινά του τόπου. Δεν είναι υπερβολή να ισχυρισθεί κανείς ότι σε μικροκλίμακα (ελλείψει πόρων) ξανακτίζεται το παλιό πελατειακό κράτος με τους διορισμούς ανίκανων ημετέρων (στη διαβόητη αναλογία 4:2:1). Τα ίδια, γνωστά πρόσωπα, πονηροί και αποτυχημένοι πολιτευτές και κομματικά στελέχη επανέρχονται...
...στο προσκήνιο, ξαναβρίσκουν θέσεις εξουσίας και επιδίδονται στο ίδιο έργο που έκαναν και παλιά (business as usual).
Από τη ΔΗΜΑΡ, που δεν είχε σχέση με το παλαιοκομματικό κράτος, θα περίμενε κανείς να αντιταχθεί στην αναβίωση του κατεστημένου και όχι να συμπράξει σε αυτήν. Αναμέναμε να προωθήσει μια διαφορετική αντίληψη εξουσίας που θα είχε ως βασικές αρχές την αξιοκρατία και το άνοιγμα σε νέους ανθρώπους. Και μπορούσε να την επιβάλει γιατί η συμμετοχή της ήταν σημαντική για τον σχηματισμό της κυβέρνησης. Απλούστατα δεν μπήκε στις προτεραιότητές της.
Βεβαίως, ο πιο προκλητικός και εμβληματικός διορισμός έγινε αφού η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από τη κυβέρνηση. Θα ήταν, όμως, αδιανόητος αν δεν είχαν προηγηθεί οι Μεσσήνιοι και οι άλλοι πράσινοι ή ροζ διορισμοί. Ο διορισμός του Χρήστου Παπουτσή έδειξε ότι οι δύο κυβερνητικοί εταίροι έχουν ξεφύγει εντελώς, δεν κρύβουν καν την πρόθεσή τους να διαχειριστούν την εξουσία, όπως ακριβώς είχαν συνηθίσει, με τα ίδια ανυπόληπτα πρόσωπα και υλικά. Το χειρότερο είναι ότι η ίδια νοοτροπία φαίνεται να αναβιώνει σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής. Στον επιχειρηματικό τομέα, στα ΜΜΕ, ακόμη και στο ποδόσφαιρο, επανεμφανίζονται ένα προς ένα όλα τα πρόσωπα του παλιού κατεστημένου και διεκδικούν πάλι ρόλο πρωταγωνιστή.
Και μόνο η ιδέα ότι οι θυσίες εκατομμυρίων πολιτών μπορεί να χρησιμέψουν για να ξαναστηθεί το παλιό κατεστημένο εξοργίζει. Όχι μόνον για λόγους δικαιοσύνης αλλά γιατί κάτι τέτοιο αποτελεί την πιο σίγουρη εγγύηση για την καταστροφή της χώρας. Με δεδομένη την αντιπολίτευση που υπάρχει, η κυβέρνηση νομίζει ότι υπερέχει θέτοντας το δίλημμα «εμείς ή καταστροφή». Αν, όμως, το «εμείς» εκπροσωπεί την αναβίωση του κατεστημένου του κακού, αυτό ισοδυναμεί με βέβαιη καταστροφή. Τότε το δίλημμα ακυρώνεται. Αν, έτσι κι αλλιώς, πρόκειται να καταστραφούμε, δεν είναι καθόλου εύλογο ο δοκιμασμένος τρόπος καταστροφής να είναι προτιμότερος του πρωτόγνωρου.
Ένα εξαιρετικά δίκαιο άρθρο του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Σταύρου Τσακυράκη εδώ.
parapolitiki.com
Αντίθετα, εδράζονται στην ιδιαίτερη δραστηριότητα που επέδειξε η κυβέρνηση για την αναβίωση του κατεστημένου του κακού, του κατεστημένου που είναι βασικά υπεύθυνο για τα περισσότερα δεινά του τόπου. Δεν είναι υπερβολή να ισχυρισθεί κανείς ότι σε μικροκλίμακα (ελλείψει πόρων) ξανακτίζεται το παλιό πελατειακό κράτος με τους διορισμούς ανίκανων ημετέρων (στη διαβόητη αναλογία 4:2:1). Τα ίδια, γνωστά πρόσωπα, πονηροί και αποτυχημένοι πολιτευτές και κομματικά στελέχη επανέρχονται...
...στο προσκήνιο, ξαναβρίσκουν θέσεις εξουσίας και επιδίδονται στο ίδιο έργο που έκαναν και παλιά (business as usual).
Από τη ΔΗΜΑΡ, που δεν είχε σχέση με το παλαιοκομματικό κράτος, θα περίμενε κανείς να αντιταχθεί στην αναβίωση του κατεστημένου και όχι να συμπράξει σε αυτήν. Αναμέναμε να προωθήσει μια διαφορετική αντίληψη εξουσίας που θα είχε ως βασικές αρχές την αξιοκρατία και το άνοιγμα σε νέους ανθρώπους. Και μπορούσε να την επιβάλει γιατί η συμμετοχή της ήταν σημαντική για τον σχηματισμό της κυβέρνησης. Απλούστατα δεν μπήκε στις προτεραιότητές της.
Βεβαίως, ο πιο προκλητικός και εμβληματικός διορισμός έγινε αφού η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από τη κυβέρνηση. Θα ήταν, όμως, αδιανόητος αν δεν είχαν προηγηθεί οι Μεσσήνιοι και οι άλλοι πράσινοι ή ροζ διορισμοί. Ο διορισμός του Χρήστου Παπουτσή έδειξε ότι οι δύο κυβερνητικοί εταίροι έχουν ξεφύγει εντελώς, δεν κρύβουν καν την πρόθεσή τους να διαχειριστούν την εξουσία, όπως ακριβώς είχαν συνηθίσει, με τα ίδια ανυπόληπτα πρόσωπα και υλικά. Το χειρότερο είναι ότι η ίδια νοοτροπία φαίνεται να αναβιώνει σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής. Στον επιχειρηματικό τομέα, στα ΜΜΕ, ακόμη και στο ποδόσφαιρο, επανεμφανίζονται ένα προς ένα όλα τα πρόσωπα του παλιού κατεστημένου και διεκδικούν πάλι ρόλο πρωταγωνιστή.
Και μόνο η ιδέα ότι οι θυσίες εκατομμυρίων πολιτών μπορεί να χρησιμέψουν για να ξαναστηθεί το παλιό κατεστημένο εξοργίζει. Όχι μόνον για λόγους δικαιοσύνης αλλά γιατί κάτι τέτοιο αποτελεί την πιο σίγουρη εγγύηση για την καταστροφή της χώρας. Με δεδομένη την αντιπολίτευση που υπάρχει, η κυβέρνηση νομίζει ότι υπερέχει θέτοντας το δίλημμα «εμείς ή καταστροφή». Αν, όμως, το «εμείς» εκπροσωπεί την αναβίωση του κατεστημένου του κακού, αυτό ισοδυναμεί με βέβαιη καταστροφή. Τότε το δίλημμα ακυρώνεται. Αν, έτσι κι αλλιώς, πρόκειται να καταστραφούμε, δεν είναι καθόλου εύλογο ο δοκιμασμένος τρόπος καταστροφής να είναι προτιμότερος του πρωτόγνωρου.
Ένα εξαιρετικά δίκαιο άρθρο του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Σταύρου Τσακυράκη εδώ.
parapolitiki.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επίθεση Α. Γεωργιάδη στην «Εφημερίδα των Συντακτών»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
