2013-08-06 13:00:07
H Ευρώπη, εάν δεν καταφέρει να διατηρήσει τη συνοχή της, θα αποτελέσει το χρυσόμαλλο δέρας για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη - ενώ θα έπρεπε να ενωθεί με τη Ρωσία, η οποία θα την συμπλήρωνε με την ενέργεια και με τον πολεμικό εξοπλισμό που διαθέτει
“Θεμέλιο του σπιτιού είναι η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη. Ένα καλό σπίτι δεν ξέρει τι θα πει προνόμιο, ούτε τι θα πει εγκατάλειψη – δεν έχει ούτε ευνοημένους, ούτε αποπαίδια. Σ’ αυτό το σπίτι κανένας δεν περιφρονεί το συνάνθρωπο του, κανείς δεν προωθεί το συμφέρον του εις βάρος των άλλων - οι ισχυροί δεν καταπιέζουν τους αδύναμους, ούτε τους απογυμνώνουν από τα υπάρχοντά τους.
Σε ένα καλό σπίτι υπερισχύουν η ισότητα, η περίσκεψη, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια. Αν εφαρμόσουμε τις ίδιες αξίες στο πιο μεγάλο σπίτι μας, στο σπίτι του λαού και του Πολίτη, στην πατρίδα μας και στην Ευρώπη, θα γκρεμίσουμε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά φράγματα που σήμερα μας χωρίζουν σε προνομιούχους και αποκλεισμένους, σε κυβερνώντες και κυβερνωμένους, σε πλούσιους και φτωχούς, σε ιδιοκτήτες και ακτήμονες, σε άρπαγες και θύματα.
Η σουηδική κοινωνία δεν είναι ακόμη ένα καλό σπίτι για τους Πολίτες της, η Ευρώπη επίσης όχι. Για να γίνει κάτι τέτοιο, οι ταξικές διαφορές θα πρέπει να εξοστρακιστούν, η κοινωνική μέριμνα να διευρυνθεί και βαθμιαία να επικρατήσει η οικονομική ισότητα - καθώς επίσης η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.
Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συμμετάσχουν στην οικονομική διαχείριση, οι πολίτες στην ψήφιση των νόμων, ενώ στην κοινωνική και οικονομική ζωή πρέπει να εισχωρήσουν και να εφαρμοσθούν οι κανόνες της δημοκρατίας – αυτοί που διδάχθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες” (Hansen, στο Κοινοβούλιο της Σουηδίας, με μικρές παρεμβάσεις).
Ανάλυση
Ένα τέτοιο «σπίτι» θα ήθελαν οι Έλληνες πολίτες για να μεγαλουργήσουν και όχι απλά για να επιβιώσουν της καταστροφής - σε καμία περίπτωση ένα «απαίδευτο», φοβισμένο και περικυκλωμένο από αστυνομικούς «σπίτι της δημοκρατίας», όπως το Κοινοβούλιο.
Δυστυχώς, οι Έλληνες πολιτικοί έχουν μάθει να ζητούν ελεημοσύνη - να πηγαίνουν με όποιον είναι πρόθυμος να τους δανείσει χρήματα, να υποκλίνονται δουλικά, να ανέχονται ανερυθρίαστα κάθε είδους προσβολές, καθώς επίσης να υποτάσσονται σε όποια ξένη δύναμη αναλαμβάνει να τους εξασφαλίσει την εξουσία και την «καρέκλα» τους.
Οι περισσότεροι Έλληνες όμως δεν θέλουν κάτι τέτοιο - δεν είναι πρόθυμοι δηλαδή να εξευτελίζονται απλά και μόνο για να παίρνουν δανεικά, με τα οποία εξασφαλίζεται ο αργός, αλλά πολύ πιο επώδυνος θάνατος της πατρίδας τους.
Αντίθετα, αναζητούν απεγνωσμένα ένα όραμα για το μέλλον τους - ένα όραμα μακριά από τον ανόητο διαχωρισμό των κομμάτων σε υπέρ ή κατά των μνημονίων της υποτέλειας και της ντροπής, ελλείψει εναλλακτικών σχεδίων διακυβέρνησης της χώρας.
Εάν λοιπόν ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει την πρόθεση να λειτουργήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, εάν η μοναδική φροντίδα του δεν είναι το μέλλον της πατρίδας του, σε συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας, ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά η δόση της ντροπής, η κορτιζόνη δηλαδή που θα μας συγκρατήσει για λίγο στη ζωή, επιδεινώνοντας τις συνθήκες του θανάτου μας, είναι καλύτερα να αποσυρθεί – παρά το ότι δεν φαίνεται να υπάρχει καμία αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο σημερινό πολιτικό στερέωμα.
Περαιτέρω, οφείλει κάποιος πολιτικός να πει επιτέλους την αλήθεια στους Έλληνες - όσο πικρή ή οδυνηρή και αν είναι, αφού δεν μπορεί να οικοδομηθεί το μέλλον μίας χώρας επάνω στα ψέματα. Πρέπει να τους εξηγήσει ότι είναι ανέφικτη η εξόφληση παλαιών χρεών με νέα χρέη, πως πρέπει να θυσιάσουν πολλά δικά τους περιουσιακά στοιχεία για να μην τα χάσουν όλα, ότι σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύματα, καθώς επίσης πως αυτά που βιώνουν σήμερα δεν είναι τίποτα, απέναντι σε αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν - εάν τελικά η χώρα αποτύγχανε, «αποβαλλόταν» από την Ευρωζώνη και χρεοκοπούσε.
Δυστυχώς, παρά το ότι οι περισσότεροι αναφέρονται σε έναν οικονομικό πόλεμο, καθώς επίσης σε αιμοβόρες δυνάμεις εισβολής και κατοχής, κανένας δεν συνειδητοποιεί ότι τα αποτελέσματα του, αντίστοιχα αυτών ενός συμβατικού πολέμου, δεν είναι ακόμη ορατά. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν ακόμη γκρεμισμένα νοσοκομεία, ερμητικά κλειστά σχολεία, ολοκληρωτική έλλειψη φαρμάκων, στρατιές εξαθλιωμένων, άστεγων πολιτών στους δρόμους, αναζητώντας τροφή στα σκουπίδια, μαζικοί θάνατοι, σκοτεινές πόλεις ελλείψει ηλεκτρικού ρεύματος, ακινητοποιημένα από την μη ύπαρξη βενζίνης αυτοκίνητα κοκ.
Φυσικά οι Έλληνες μπορούν ακόμη να αποφύγουν το *μοιραίο - σε καμία περίπτωση όμως με ψέματα ή με τεχνάσματα, ενώ η ώρα της κρίσης πλησιάζει επικίνδυνα. Εάν λοιπόν δεν βρεθεί κάποιος έντιμος, ανιδιοτελής, θαρραλέος και χωρίς τον ιό της εξουσίας για την εξουσία πολιτικός, ο οποίος να τους πει γυμνή, αμακιγιάριστη και ψυχρή την αλήθεια, καθώς επίσης εάν δεν είναι οι ίδιοι πρόθυμοι να την ακούσουν, να την αποδεχθούν με ρεαλισμό και να πληρώσουν για τα λάθη τους, δεν πρόκειται να τα καταφέρουν.
Ολοκληρώνοντας, είναι φυσικά άδικο να πληρώσουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα τα λάθη εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι υπερχρέωσαν την πατρίδα τους - καθώς επίσης τα τεράστια σφάλματα των τραπεζών, οι οποίες δάνειζαν αφειδώς χρήματα σε ανθρώπους που ήταν αδύνατον να τα εξοφλήσουν.
Εν τούτοις, τα θύματα της κρίσης θα είναι κατά πολύ περισσότερα, εάν τυχόν η Ελλάδα δεν καταφέρει να αποκτήσει πρωτογενή πλεονάσματα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εξυπηρέτησης του χρέους της. Εάν τελικά αποτύχει, οι δυνάμεις κατοχής θα εγκατασταθούν μόνιμα, τοποθετώντας δικούς τους εισπρακτικούς μηχανισμούς εντός του κράτους - μέσω των οποίων θα λεηλατηθεί ολόκληρη η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία των Ελλήνων.
Φυσικά για να αποδεχθούν οι Έλληνες τη, βιώσιμη βέβαια, πληρωμή των χρεών της πατρίδας τους (χαμηλά επιτόκια, μακροπρόθεσμες δόσεις, συμψηφισμός των γερμανικών χρεών, λογιστικός έλεγχος κλπ.), θα πρέπει αφενός μεν να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι της τραγωδίας (πριν από όλους ο Εφιάλτης του Καστελόριζου), αφετέρου να ελέγχουν οι ίδιοι τα οικονομικά της χώρας τους (άμεση δημοκρατία) - αφού διαφορετικά δεν θα εξασφαλιζόταν η μη επανάληψη της ληστείας του δημοσίου από επόμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις, με τη συνεργασία των τοπικών ή/και των διεθνών ολιγαρχών ή τοκογλύφων.
ΟΙ Η.Π.Α.
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, η Ελλάδα χρησιμοποιείται διαρκώς από το ξεκίνημα της κρίσης (2009) σαν «παραπέτασμα καπνού», για την απόκρυψη των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων του πλανήτη - τα βασικότερα των οποίων είναι η τραπεζική βόμβα μεγατόνων στην Ευρώπη, η έκρηξη του δημοσίου χρέους της Ιαπωνίας, η φούσκα του ιδιωτικού χρέους στην Κίνα, καθώς επίσης η ιλιγγιώδης αύξηση του συνολικού χρέους στις Η.Π.Α.
Στα πλαίσια αυτά, εν μέσω ενός υπόγειου παγκόσμιου συναλλαγματικού και ενεργειακού πολέμου οι Η.Π.Α., κυρίως το εβραϊκό τοκογλυφικό κεφάλαιο που τις ελέγχει, προσπαθούν να επιβάλλουν στην Ευρώπη, μέσω της ΕΚΤ, το δικό τους πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης χρέους - τη μονεταριστική λύση, την αύξηση δηλαδή της ποσότητας χρήματος ή, καλύτερα, τη μαζική εκτύπωση νέων χρημάτων.
Για να μπορέσουν δε να επιτύχουν τα σχέδια τους, επιτίθενται στις επί μέρους χώρες της ζώνης του ευρώ, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσον - ξεκινώντας τις επιθέσεις τους από την Ελλάδα (άρθρο μας), με την πρωσική Γερμανία ως «τοποτηρητή» τους (αν και ο ρόλος της Γερμανίας, η οποία θεωρείται προτεκτοράτο των Η.Π.Α., υφιστάμενη τον πλήρη έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών της υπερδύναμης, δεν είναι αρκετά σαφής). Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, φαίνεται η αύξηση των ισολογισμών ορισμένων κεντρικών τραπεζών σε ποσοστά, από το 2007 έως το 2013:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη των ισολογισμών επιλεγμένων κεντρικών τραπεζών μεταξύ των ετών 2007 και 2013
Τράπεζα
Ποσοστό αύξησης
Ελβετική κεντρική τράπεζα
493%
Fed (Η.Π.Α.)
287%
Τράπεζα της Αγγλίας
266%
Τράπεζα της Κίνας
196%
ΕΚΤ (Ευρωζώνη)
118%
Τράπεζα της Ιαπωνίας
89%
Πηγή: FAZ 02.07
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι η ΕΚΤ, ειδικά μετά τις τελευταίες αποφάσεις μαζικής αύξησης της ποσότητας χρήματος από την τράπεζα της Ιαπωνίας, ακολουθεί μία σχετικά συντηρητική πολιτική, συγκριτικά με όλες τις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες- γεγονός που αποτυπώνεται και στην ισοτιμία του ευρώ, η οποία διατηρείται ισχυρή, παρά τα προβλήματα πολλών ευρωπαϊκών χωρών.
Αντίθετα οι Η.Π.Α. ακολουθούν μία άκρως επεκτατική πολιτική, θεωρώντας ίσως ότι μπορούν να τη συνεχίσουν επ' άπειρον -αρκεί βέβαια να συμβαδίζουν όλες οι υπόλοιπες μεγάλες οικονομίες του πλανήτη είτε με το καλό, είτε με το κακό. Όποιος πιστεύει όμως ότι η αμερικανική οικονομία θα τα καταφέρει με το συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας, πλανάται - αφού, σύμφωνα με όλες οι ενδείξεις, η υπερδύναμη ευρίσκεται στην τελική φάση ενός άνευ προηγουμένου σπειροειδή κύκλου υπερχρέωσης, μέσω του οποίου οι αμερικανοί κατάφερναν τις τελευταίες δεκαετίες να διατηρούν ένα βιοτικό επίπεδο πολύ υψηλότερο, από αυτό που τους επέτρεπε η οικονομία τους.
Δυστυχώς, όλοι οι σπειροειδείς κύκλοι υπερχρέωσης τελειώνουν κάποια στιγμή - συνήθως με έναν εξαιρετικά επώδυνο,ανεξέλεγκτο τρόπο. Το γεγονός αυτό μάλλον τεκμηριώνεται από το διάγραμμα Ι που ακολουθεί, στο οποίο φαίνεται ότι, μετά το 1975 η πορεία της αύξησης του ΑΕΠ (κόκκινη γραμμή), ήταν σε πλήρη διάσταση με την αύξηση του συνολικού χρέους (μπλε γραμμή).
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ Ι - ΠΗΓΗ FRED**
Ειδικότερα, πριν από σαράντα περίπου χρόνια το συνολικό χρέος των Η.Π.Α., το δημόσιο και ιδιωτικό δηλαδή (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ήταν της τάξης των 2 τρις $. Σήμερα ξεπερνάει τα 56 τρις $ (πηγή: M. Snyder), όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ περίπου, κλιμακούμενο με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, από αυτόν της αύξησης του ΑΕΠ.
Από το έτος 2000 και μετά το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. αυξήθηκε περισσότερο από 11 τρις $, στα 16 περίπου τρις $ - ενώ η σχέση του δημοσίου χρέους ως προς ΑΕΠ μετά την κρίση του 2008 (Διάγραμμα ΙΙ), όπου το κράτος διέσωσε τις χρεοκοπημένες τράπεζες με τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών του, παρουσίασε μία εκρηκτική άνοδο.
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΙΙ - ΠΗΓΗ FRED
Περαιτέρω, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί, το κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. είναι υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας κλπ. - ενώ αυξάνεται με ραγδαίο ρυθμό, παράλληλα με την πτώση της ιδιωτικής περιουσίας των αμερικανών, σε πλήρη αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες του πίνακα.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Σύγκριση κατά κεφαλήν δημοσίου χρέους και ιδιωτικής περιουσίας επιλεγμένων κρατών (σε €, το 2010)
Χώρα
Κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος
Κατά κεφαλήν ιδιωτική περιουσία
Αύξηση ιδιωτικής περιουσίας 2000-2010 σε %
Η.Π.Α.
32.755
*49.700
**-28,00%
Ελλάδα
24.280
56.937
72,25%
Ιρλανδία
23.520
74.661
57,65%
Πορτογαλία
11.847
48.528
79,41%
Ιταλία
29.324
130.215
89,04%
Γερμανία
21.490
94.576
83,31%
Αυστρία
22.034
101.010
42,75%
Μέσος ΕΕ 16
21.491
72.215
66,35%
* Κατά νοικοκυριό στις Η.Π.Α.
** 2005
Ισοτιμία: 1 $ = 0,71 €
Πηγή: Basel Institute of Common and Economics
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η θέση της πατρίδας μας συγκριτικά με άλλες χώρες δεν είναι καθόλου αρνητική - όπως επίσης των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, σε σχέση με τις Η.Π.Α. Για παράδειγμα, η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων είναι υπερδιπλάσια (134,5%) του κατά κεφαλήν χρέους - ενώ η ιδιωτική περιουσία των αμερικανών μόλις 51,73% πάνω από το κατά κεφαλήν χρέος.
Εάν δε συνυπολογίσει κανείς το ότι, στις Η.Π.Α. τα περιουσιακά στοιχεία υπολογίζονται ανά νοικοκυριό και όχι ανά ενήλικο, τότε είναι πολύ πιθανόν το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. να είναι υψηλότερο από την ιδιωτική περιουσία - γεγονός που θα σήμαινε ότι, η υπερδύναμη είναι ανεπιστρεπτί χρεοκοπημένη. Αντίθετα, επειδή η ιδιωτική περιουσία των Ευρωπαίων είναι κατά πολύ υψηλότερη των δημοσίων χρεών, με μία ενδεχόμενη φορολόγηση της θα μπορούσε να εξοφληθεί το σύνολο των δημοσίων χρεών.
Σε τυχόν ερώτηση τώρα γιατί η κατάσταση των ευρωπαϊκών νοικοκυριών είναι καλύτερη, η απάντηση είναι απλή: επειδή οι τιμές των ακινήτων είναι πολύ πιο σταθερές σε σχέση με τις Η.Π.Α., ενώ οι υποθήκες επί των ακινήτων κατά πολύ μικρότερες - κάτι που οφείλουμε να προσέξουμε ιδιαίτερα στην Ελλάδα, επειδή με τα εγκληματικά μέτρα λιτότητας που ακολουθούνται «καίγονται» πολλές αξίες, ενώ κινδυνεύει να καταρρεύσει η αγορά ακίνητης περιουσίας με ανυπολόγιστες, εξαιρετικά καταστροφικές συνέπειες για την πατρίδα μας.
Εάν τυχόν συμβεί κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση που θα το προκαλούσε θα ήταν η πλέον εγκληματική των τελευταίων δεκαετιών, αφού θα οδηγούσε την Ελλάδα στην απόλυτη χρεοκοπία - σε έναν οδυνηρό θάνατο χωρίς επιστροφή.
ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ
Είναι προφανές ότι, εάν τυχόν οι Η.Π.Α. χρεοκοπήσουν, το μέλλον του πλανήτη θα είναι πολύ σκοτεινό - ενώ όλα όσα λέγονται για τις χώρες της BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), σχετικά με το ότι μπορούν να εξασφαλίσουν μόνες τους την παγκόσμια ανάπτυξη και την πρόοδο, είναι εντελώς ανόητα.
Αρκεί να κατανοήσει κανείς ότι, για να φτάσει η Ρωσία το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας απαιτούνται το λιγότερο 15 χρόνια, με τις σημερινές τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου, για να καταλάβει που ακριβώς ευρίσκονται αυτές οι χώρες.
Επίσης, πόσο πλούσια είναι η Ευρώπη η οποία, εάν δεν καταφέρει να διατηρήσει τη συνοχή της, θα αποτελέσει το «χρυσόμαλλο δέρας» για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Κατά την πάγια άποψη μας δε, θα έπρεπε να ενωθεί και με τη Ρωσία - η οποία θα την συμπλήρωνε ιδανικά με την ενέργεια και με τον πολεμικό εξοπλισμό που διαθέτει, ενώ θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος για τη Γερμανία (έναν ρόλο που δεν μπορεί να ενσαρκώσει η Γαλλία αλλά ούτε και η Μ. Βρετανία - η οποία είναι πλέον επίσημα μπάτλερ των Η.Π.Α.).
Περαιτέρω στις Η.Π.Α. η κυβέρνηση Obama, κατά τη διάρκεια της προηγούμενης «θητείας» της, συσσώρευσε τόσα χρέη, όσα οι 42 πρώτοι πρόεδροι της υπερδύναμης - ενώ ο αριθμός των αμερικανών, οι οποίοι διαθέτουν κοινωνική περίθαλψη (Medicare) θα αυξηθεί από 50 εκ. σήμερα, στα 73,2 εκ. το 2025 (μία μεγάλη αύξηση του κοινωνικού κόστους στις Η.Π.Α., αν και οι ασφαλισμένοι είναι πολύ λίγοι, σε σχέση με τα 316,7 εκ. πληθυσμού της χώρας).
Σύμφωνα τώρα με αμερικανούς οικονομολόγους, οι Η.Π.Α. θα βρεθούν αντιμέτωπες στα αμέσως επόμενα χρόνια με τεράστιες, ακάλυπτες υποχρεώσεις πληρωμών - για την κάλυψη των οποίων θα πρέπει να τυπωθούν τεράστιες ποσότητες δολαρίων (ακάλυπτες είναι εκείνες οι πληρωμές, για τις οποίες δεν έχουν σχηματισθεί αποθεματικά).
Εάν δε συνυπολογισθούν και τα χρέη των δήμων (η χρεοκοπία του Ντιτρόιτ ήταν μόνο η αρχή, αφού σύντομα θα ακολουθήσουν πολλές άλλες πόλεις, με πρώτο μάλλον το Σικάγο), η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική. Στο διάγραμμα ΙΙΙ που ακολουθεί φαίνεται η αύξηση των χρεών των πόλεων και των δήμων, το συνολικό ύψος των οποίων από 1,2 τρις $ το 2000, έφτασε σήμερα στα 3 τρις $.
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΙΙΙ - ΠΗΓΗ FRED
Στο διάγραμμα αυτό δεν εμφανίζονται οι ακάλυπτες υποχρεώσεις πληρωμών συντάξεων των πόλεων και των κοινοτήτων, οι οποίες υπολογίζονται στο 1,5 τρις $. Ας μην ξεχνάμε την υποτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας του Σικάγου από τη Moody's, σύμφωνα με την οποία οι ακάλυπτες πληρωμές συντάξεων είναι 36 δις $, αντί 19 δις $ που ισχυρίζεται η πόλη. Σημαντικά είναι επίσης και τα παρακάτω στατιστικά μεγέθη:
(α) Τα ενυπόθηκα δάνεια είναι πέντε φορές περισσότερα, σε σχέση με είκοσι χρόνια πριν - ενώ το 70% όλων των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν, έχουν αγορασθεί επί πιστώσει.
(β) Τα φοιτητικά δάνεια ξεπέρασαν το 1 τρις $ - με το 41% των αμερικανών εργαζομένων να αντιμετωπίζουν προβλήματα εξόφλησης των λογαριασμών για ιατρική περίθαλψη, όπου το 60% των πτωχεύσεων των ιδιωτών οφείλεται σε αυτούς ακριβώς τους λογαριασμούς (πηγή: American Journal of Medicare).
(γ) Τα καταναλωτικά χρέη των αμερικανών αυξήθηκαν κατά 1.700% σε σχέση με το 1971 - ενώ το 46% του πληθυσμού μεταφέρει τα δάνεια των πιστωτικών καρτών, από τον ένα μήνα στον άλλο.
Δυστυχώς, στους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι φαίνεται κατανοητό πόσο καταστροφικά είναι τα χρέη των πιστωτικών καρτών. Για παράδειγμα, εάν κάθε μήνα η κάρτα παραμένει χρεωμένη με ένα μέσο ποσόν της τάξης των 15.956 $ (αυτός είναι ο μέσος όρος των πιστωτικών υπολοίπων των αμερικανών στις κάρτες τους), τα οποία τοκίζονται κατά μέσον όρο με 12,83% για σαράντα περίπου χρόνια (συνήθως μέχρι την ηλικία των 65 ετών), οι τόκοι που συσσωρεύονται, το κέρδος καλύτερα της εταιρείας έκδοσης πιστωτικών καρτών, φτάνει στο ποσόν των 2.629.618,64 $ - ένα πραγματικά ασύλληπτο ποσόν, το οποίο τεκμηριώνει απόλυτα πόσο επικίνδυνα είναι τα δάνεια για τους ανθρώπους (υπολογισμός αμερικανών οικονομολόγων).
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα κράτη, το δημόσιο χρέος των οποίων έχει δημιουργηθεί κυρίως από τις πληρωμές τόκων. Για παράδειγμα, το δημόσιο χρέος της Γερμανίας έχει αυξηθεί από το 1962 κατά 142 φορές - από 15 δις € τότε (30 δις μάρκα) στα 2.130 δις € σήμερα. Μετά από υπολογισμούς, το σύνολο των τόκων που πλήρωνε από τότε η Γερμανία, είναι σχεδόν ίσο με το δημόσιο χρέος της - γεγονός που σημαίνει ότι το κράτος επιβαρύνθηκε με 2,13 τρις € (2.130 δις) τόκους, σε περίπου 50 χρόνια.
Στα πλαίσια αυτά, εάν παρέμεναν χαμηλοί οι τόκοι, όπως συμβαίνει σήμερα σε κάποιο βαθμό, με τη διατήρηση των βασικών επιτοκίων από τις δυτικές κεντρικές τράπεζες σε μηδενικά επίπεδα, θα μπορούσαν ίσως να εξυπηρετηθούν τα χρέη του παρελθόντος - κάτι που όμως δεν θα επέτρεπε ποτέ το τοκογλυφικό κεφάλαιο, το οποίο θα αναζητούσε νέους προορισμούς (εκτός του ότι δεν θα ήταν εύκολη η διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα, καθώς επίσης διάφορα άλλα).
(δ) Το 43% των αμερικανικών νοικοκυριών δαπανούν ετήσια περισσότερα από όσα κερδίζουν - γεγονός που επεξηγεί γιατί ένας σχεδόν ανάλογος αριθμός αμερικανών είναι απελπιστικά χρεοκοπημένοι.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Με κριτήριο όλα όσα αναλύσαμε, η ώρα της τελικής κρίσης πλησιάζει επικίνδυνα - ενώ υπάρχουν πάρα πολλές ενδείξεις, με βάση τις οποίες μπορεί να προβλέψει κανείς την επερχόμενη, τέλεια καταιγίδα στις Η.Π.Α.
Για παράδειγμα, οι θεσμικοί επενδυτές πουλούν μαζικά μετοχές, όπως το 2008, οι τιμές των αμερικανικών μετοχών δεν αντιπροσωπεύουν την αξία των επιχειρήσεων, αλλά είναι πολύ υψηλότερες, η τιμή της βενζίνης φτάνει ξανά στα επίπεδα του 2008, οι τιμές των νέων κτιρίων καταρρέουν ξανά, τα κόκκινα δάνεια (επισφάλειες για τις τράπεζες) αυξάνονται, τα μεταβλητά επιτόκια επίσης, η απόδοση των δεκαετών ομολόγων (πάντοτε στις Η.Π.Α.) έφτασε στο 2,6%, τα ωρομίσθια μειώνονται, τα κέρδη των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας είναι απογοητευτικά, η αγορά μετοχών επί πιστώσει εκτοξεύθηκε, η τιμή του χρυσού μειώθηκε σημαντικά κοκ.
Όπως αναφέραμε όμως, εάν τυχόν επανέλθει η κρίση στις Η.Π.Α., δριμύτερη φυσικά, τα πράγματα θα γίνουν πολύ επικίνδυνα για τον υπόλοιπο πλανήτη - ειδικά για την πάμπλουτη Ευρώπη, η οποία θα πρέπει με κάθε θυσία να διατηρήσει τη συνοχή της, εάν θέλει να αποφύγει την ολοκληρωτική λεηλασία και καταστροφή της.
Σύμφωνα δε με τους ισχυρισμούς πολλών, ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος αποφεύχθηκε τελικά τη δεκαετία του 1970 (όπου οι Η.Π.Α. εγκατέλειψαν τον κανόνα του χρυσού, οι τιμές ενέργειας αυξήθηκαν επικίνδυνα κλπ.), επειδή εξασφαλίσθηκε η ανάπτυξη μέσω δανεικών στον πλανήτη - μία διαδικασία που έχει φτάσει στο τέλος της, γεγονός που τεκμηριώνεται από τον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο που βιώνουμε σήμερα.
Ολοκληρώνοντας, είναι ίσως σκόπιμο να τονίσουμε ακόμη μία φορά ότι, εάν η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Ελλάδας, ακολουθώντας δουλικά τις εντολές των εισβολέων, προκαλέσει την κατάρρευση των τιμών των ακινήτων (κάτι που θα ενέτεινε τυχόν άρση των κατασχέσεων για την πρώτη κατοικία), η πατρίδα μας θα χρεοκοπήσει ακαριαία - με τις ελληνικές τράπεζες να σέρνουν το «χορό του Ζαλόγγου», μέσα από μία τεράστια έκρηξη επισφαλειών, η οποία θα «καταρράκωνε» τους ήδη αδύναμους ισολογισμούς τους.
Μία τέτοια κυβέρνηση, κατά τα «πρότυπα» της Γαλλικής επανάστασης, θα οδηγούταν πιθανότατα στο «ικρίωμα» από τους πολίτες της χώρας της - οι οποίοι μάλλον θα επαναστατούσαν μαζικά, αφού θα έχαναν όλες τις ελπίδες επιβίωσης τους.
Σημειώσεις κειμένου
Τίτλος: Η διαφορά μεταξύ δράματος και τραγωδίας είναι το ότι, στο απλό δραματικό γεγονός βλέπουμε και κρίνουμε μόνο εμείς - ενώ στο τραγικό βλέπουμε τα πράγματα και εκείνα μας βλέπουν εξ ίσου (κάτι που ισχύει απόλυτα για την σημερινή κρίση χρέους της Δύσης, στην οποία συμμετείχαν σχεδόν όλοι - οπότε βλέπουμε τα προβλήματα, αλλά και αυτά μας βλέπουν).
* Μοιραίο: Εάν δεχόταν τη μοίρα παθητικά ο άνθρωπος, θα έπρεπε να παραιτηθεί από την πνευματική ουσία του - οπότε η ειδική μορφή της ανθρώπινης ζωής θα έχανε κάθε νόημα. Η ζωή έχει λοιπόν νόημα (μεταφορικά) όχι γιατί μας θέλει παθητικούς, αλλά επειδή προκρίνει ενεργητικότητα με αυτογνωσία (Σ.Ράμφος).
** FRED: Federal Reserve Economic Data
Ασύμμετροι προβληματισμοί: Σε σχέση με το κείμενο μας αυτό, ο μεν βιβλικός «Θεός των Ιουδαίων» είναι δημιουργός και μάλιστα εκ του μηδενός, ενώ οι Θεοί του Ολύμπου είναι οιονεί στοιχεία της φύσης - γεγονός που σημαίνει ότι, ο Θεός των Ελλήνων ήταν η ίδια η φύση.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
casss.gr - [email protected]
“Θεμέλιο του σπιτιού είναι η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη. Ένα καλό σπίτι δεν ξέρει τι θα πει προνόμιο, ούτε τι θα πει εγκατάλειψη – δεν έχει ούτε ευνοημένους, ούτε αποπαίδια. Σ’ αυτό το σπίτι κανένας δεν περιφρονεί το συνάνθρωπο του, κανείς δεν προωθεί το συμφέρον του εις βάρος των άλλων - οι ισχυροί δεν καταπιέζουν τους αδύναμους, ούτε τους απογυμνώνουν από τα υπάρχοντά τους.
Σε ένα καλό σπίτι υπερισχύουν η ισότητα, η περίσκεψη, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια. Αν εφαρμόσουμε τις ίδιες αξίες στο πιο μεγάλο σπίτι μας, στο σπίτι του λαού και του Πολίτη, στην πατρίδα μας και στην Ευρώπη, θα γκρεμίσουμε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά φράγματα που σήμερα μας χωρίζουν σε προνομιούχους και αποκλεισμένους, σε κυβερνώντες και κυβερνωμένους, σε πλούσιους και φτωχούς, σε ιδιοκτήτες και ακτήμονες, σε άρπαγες και θύματα.
Η σουηδική κοινωνία δεν είναι ακόμη ένα καλό σπίτι για τους Πολίτες της, η Ευρώπη επίσης όχι. Για να γίνει κάτι τέτοιο, οι ταξικές διαφορές θα πρέπει να εξοστρακιστούν, η κοινωνική μέριμνα να διευρυνθεί και βαθμιαία να επικρατήσει η οικονομική ισότητα - καθώς επίσης η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.
Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συμμετάσχουν στην οικονομική διαχείριση, οι πολίτες στην ψήφιση των νόμων, ενώ στην κοινωνική και οικονομική ζωή πρέπει να εισχωρήσουν και να εφαρμοσθούν οι κανόνες της δημοκρατίας – αυτοί που διδάχθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες” (Hansen, στο Κοινοβούλιο της Σουηδίας, με μικρές παρεμβάσεις).
Ανάλυση
Ένα τέτοιο «σπίτι» θα ήθελαν οι Έλληνες πολίτες για να μεγαλουργήσουν και όχι απλά για να επιβιώσουν της καταστροφής - σε καμία περίπτωση ένα «απαίδευτο», φοβισμένο και περικυκλωμένο από αστυνομικούς «σπίτι της δημοκρατίας», όπως το Κοινοβούλιο.
Δυστυχώς, οι Έλληνες πολιτικοί έχουν μάθει να ζητούν ελεημοσύνη - να πηγαίνουν με όποιον είναι πρόθυμος να τους δανείσει χρήματα, να υποκλίνονται δουλικά, να ανέχονται ανερυθρίαστα κάθε είδους προσβολές, καθώς επίσης να υποτάσσονται σε όποια ξένη δύναμη αναλαμβάνει να τους εξασφαλίσει την εξουσία και την «καρέκλα» τους.
Οι περισσότεροι Έλληνες όμως δεν θέλουν κάτι τέτοιο - δεν είναι πρόθυμοι δηλαδή να εξευτελίζονται απλά και μόνο για να παίρνουν δανεικά, με τα οποία εξασφαλίζεται ο αργός, αλλά πολύ πιο επώδυνος θάνατος της πατρίδας τους.
Αντίθετα, αναζητούν απεγνωσμένα ένα όραμα για το μέλλον τους - ένα όραμα μακριά από τον ανόητο διαχωρισμό των κομμάτων σε υπέρ ή κατά των μνημονίων της υποτέλειας και της ντροπής, ελλείψει εναλλακτικών σχεδίων διακυβέρνησης της χώρας.
Εάν λοιπόν ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει την πρόθεση να λειτουργήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, εάν η μοναδική φροντίδα του δεν είναι το μέλλον της πατρίδας του, σε συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας, ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά η δόση της ντροπής, η κορτιζόνη δηλαδή που θα μας συγκρατήσει για λίγο στη ζωή, επιδεινώνοντας τις συνθήκες του θανάτου μας, είναι καλύτερα να αποσυρθεί – παρά το ότι δεν φαίνεται να υπάρχει καμία αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο σημερινό πολιτικό στερέωμα.
Περαιτέρω, οφείλει κάποιος πολιτικός να πει επιτέλους την αλήθεια στους Έλληνες - όσο πικρή ή οδυνηρή και αν είναι, αφού δεν μπορεί να οικοδομηθεί το μέλλον μίας χώρας επάνω στα ψέματα. Πρέπει να τους εξηγήσει ότι είναι ανέφικτη η εξόφληση παλαιών χρεών με νέα χρέη, πως πρέπει να θυσιάσουν πολλά δικά τους περιουσιακά στοιχεία για να μην τα χάσουν όλα, ότι σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύματα, καθώς επίσης πως αυτά που βιώνουν σήμερα δεν είναι τίποτα, απέναντι σε αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν - εάν τελικά η χώρα αποτύγχανε, «αποβαλλόταν» από την Ευρωζώνη και χρεοκοπούσε.
Δυστυχώς, παρά το ότι οι περισσότεροι αναφέρονται σε έναν οικονομικό πόλεμο, καθώς επίσης σε αιμοβόρες δυνάμεις εισβολής και κατοχής, κανένας δεν συνειδητοποιεί ότι τα αποτελέσματα του, αντίστοιχα αυτών ενός συμβατικού πολέμου, δεν είναι ακόμη ορατά. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν ακόμη γκρεμισμένα νοσοκομεία, ερμητικά κλειστά σχολεία, ολοκληρωτική έλλειψη φαρμάκων, στρατιές εξαθλιωμένων, άστεγων πολιτών στους δρόμους, αναζητώντας τροφή στα σκουπίδια, μαζικοί θάνατοι, σκοτεινές πόλεις ελλείψει ηλεκτρικού ρεύματος, ακινητοποιημένα από την μη ύπαρξη βενζίνης αυτοκίνητα κοκ.
Φυσικά οι Έλληνες μπορούν ακόμη να αποφύγουν το *μοιραίο - σε καμία περίπτωση όμως με ψέματα ή με τεχνάσματα, ενώ η ώρα της κρίσης πλησιάζει επικίνδυνα. Εάν λοιπόν δεν βρεθεί κάποιος έντιμος, ανιδιοτελής, θαρραλέος και χωρίς τον ιό της εξουσίας για την εξουσία πολιτικός, ο οποίος να τους πει γυμνή, αμακιγιάριστη και ψυχρή την αλήθεια, καθώς επίσης εάν δεν είναι οι ίδιοι πρόθυμοι να την ακούσουν, να την αποδεχθούν με ρεαλισμό και να πληρώσουν για τα λάθη τους, δεν πρόκειται να τα καταφέρουν.
Ολοκληρώνοντας, είναι φυσικά άδικο να πληρώσουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα τα λάθη εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι υπερχρέωσαν την πατρίδα τους - καθώς επίσης τα τεράστια σφάλματα των τραπεζών, οι οποίες δάνειζαν αφειδώς χρήματα σε ανθρώπους που ήταν αδύνατον να τα εξοφλήσουν.
Εν τούτοις, τα θύματα της κρίσης θα είναι κατά πολύ περισσότερα, εάν τυχόν η Ελλάδα δεν καταφέρει να αποκτήσει πρωτογενή πλεονάσματα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εξυπηρέτησης του χρέους της. Εάν τελικά αποτύχει, οι δυνάμεις κατοχής θα εγκατασταθούν μόνιμα, τοποθετώντας δικούς τους εισπρακτικούς μηχανισμούς εντός του κράτους - μέσω των οποίων θα λεηλατηθεί ολόκληρη η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία των Ελλήνων.
Φυσικά για να αποδεχθούν οι Έλληνες τη, βιώσιμη βέβαια, πληρωμή των χρεών της πατρίδας τους (χαμηλά επιτόκια, μακροπρόθεσμες δόσεις, συμψηφισμός των γερμανικών χρεών, λογιστικός έλεγχος κλπ.), θα πρέπει αφενός μεν να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι της τραγωδίας (πριν από όλους ο Εφιάλτης του Καστελόριζου), αφετέρου να ελέγχουν οι ίδιοι τα οικονομικά της χώρας τους (άμεση δημοκρατία) - αφού διαφορετικά δεν θα εξασφαλιζόταν η μη επανάληψη της ληστείας του δημοσίου από επόμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις, με τη συνεργασία των τοπικών ή/και των διεθνών ολιγαρχών ή τοκογλύφων.
ΟΙ Η.Π.Α.
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, η Ελλάδα χρησιμοποιείται διαρκώς από το ξεκίνημα της κρίσης (2009) σαν «παραπέτασμα καπνού», για την απόκρυψη των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων του πλανήτη - τα βασικότερα των οποίων είναι η τραπεζική βόμβα μεγατόνων στην Ευρώπη, η έκρηξη του δημοσίου χρέους της Ιαπωνίας, η φούσκα του ιδιωτικού χρέους στην Κίνα, καθώς επίσης η ιλιγγιώδης αύξηση του συνολικού χρέους στις Η.Π.Α.
Στα πλαίσια αυτά, εν μέσω ενός υπόγειου παγκόσμιου συναλλαγματικού και ενεργειακού πολέμου οι Η.Π.Α., κυρίως το εβραϊκό τοκογλυφικό κεφάλαιο που τις ελέγχει, προσπαθούν να επιβάλλουν στην Ευρώπη, μέσω της ΕΚΤ, το δικό τους πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης χρέους - τη μονεταριστική λύση, την αύξηση δηλαδή της ποσότητας χρήματος ή, καλύτερα, τη μαζική εκτύπωση νέων χρημάτων.
Για να μπορέσουν δε να επιτύχουν τα σχέδια τους, επιτίθενται στις επί μέρους χώρες της ζώνης του ευρώ, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσον - ξεκινώντας τις επιθέσεις τους από την Ελλάδα (άρθρο μας), με την πρωσική Γερμανία ως «τοποτηρητή» τους (αν και ο ρόλος της Γερμανίας, η οποία θεωρείται προτεκτοράτο των Η.Π.Α., υφιστάμενη τον πλήρη έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών της υπερδύναμης, δεν είναι αρκετά σαφής). Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, φαίνεται η αύξηση των ισολογισμών ορισμένων κεντρικών τραπεζών σε ποσοστά, από το 2007 έως το 2013:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη των ισολογισμών επιλεγμένων κεντρικών τραπεζών μεταξύ των ετών 2007 και 2013
Τράπεζα
Ποσοστό αύξησης
Ελβετική κεντρική τράπεζα
493%
Fed (Η.Π.Α.)
287%
Τράπεζα της Αγγλίας
266%
Τράπεζα της Κίνας
196%
ΕΚΤ (Ευρωζώνη)
118%
Τράπεζα της Ιαπωνίας
89%
Πηγή: FAZ 02.07
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι η ΕΚΤ, ειδικά μετά τις τελευταίες αποφάσεις μαζικής αύξησης της ποσότητας χρήματος από την τράπεζα της Ιαπωνίας, ακολουθεί μία σχετικά συντηρητική πολιτική, συγκριτικά με όλες τις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες- γεγονός που αποτυπώνεται και στην ισοτιμία του ευρώ, η οποία διατηρείται ισχυρή, παρά τα προβλήματα πολλών ευρωπαϊκών χωρών.
Αντίθετα οι Η.Π.Α. ακολουθούν μία άκρως επεκτατική πολιτική, θεωρώντας ίσως ότι μπορούν να τη συνεχίσουν επ' άπειρον -αρκεί βέβαια να συμβαδίζουν όλες οι υπόλοιπες μεγάλες οικονομίες του πλανήτη είτε με το καλό, είτε με το κακό. Όποιος πιστεύει όμως ότι η αμερικανική οικονομία θα τα καταφέρει με το συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας, πλανάται - αφού, σύμφωνα με όλες οι ενδείξεις, η υπερδύναμη ευρίσκεται στην τελική φάση ενός άνευ προηγουμένου σπειροειδή κύκλου υπερχρέωσης, μέσω του οποίου οι αμερικανοί κατάφερναν τις τελευταίες δεκαετίες να διατηρούν ένα βιοτικό επίπεδο πολύ υψηλότερο, από αυτό που τους επέτρεπε η οικονομία τους.
Δυστυχώς, όλοι οι σπειροειδείς κύκλοι υπερχρέωσης τελειώνουν κάποια στιγμή - συνήθως με έναν εξαιρετικά επώδυνο,ανεξέλεγκτο τρόπο. Το γεγονός αυτό μάλλον τεκμηριώνεται από το διάγραμμα Ι που ακολουθεί, στο οποίο φαίνεται ότι, μετά το 1975 η πορεία της αύξησης του ΑΕΠ (κόκκινη γραμμή), ήταν σε πλήρη διάσταση με την αύξηση του συνολικού χρέους (μπλε γραμμή).
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ Ι - ΠΗΓΗ FRED**
Ειδικότερα, πριν από σαράντα περίπου χρόνια το συνολικό χρέος των Η.Π.Α., το δημόσιο και ιδιωτικό δηλαδή (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ήταν της τάξης των 2 τρις $. Σήμερα ξεπερνάει τα 56 τρις $ (πηγή: M. Snyder), όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ περίπου, κλιμακούμενο με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, από αυτόν της αύξησης του ΑΕΠ.
Από το έτος 2000 και μετά το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. αυξήθηκε περισσότερο από 11 τρις $, στα 16 περίπου τρις $ - ενώ η σχέση του δημοσίου χρέους ως προς ΑΕΠ μετά την κρίση του 2008 (Διάγραμμα ΙΙ), όπου το κράτος διέσωσε τις χρεοκοπημένες τράπεζες με τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών του, παρουσίασε μία εκρηκτική άνοδο.
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΙΙ - ΠΗΓΗ FRED
Περαιτέρω, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί, το κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. είναι υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας κλπ. - ενώ αυξάνεται με ραγδαίο ρυθμό, παράλληλα με την πτώση της ιδιωτικής περιουσίας των αμερικανών, σε πλήρη αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες του πίνακα.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Σύγκριση κατά κεφαλήν δημοσίου χρέους και ιδιωτικής περιουσίας επιλεγμένων κρατών (σε €, το 2010)
Χώρα
Κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος
Κατά κεφαλήν ιδιωτική περιουσία
Αύξηση ιδιωτικής περιουσίας 2000-2010 σε %
Η.Π.Α.
32.755
*49.700
**-28,00%
Ελλάδα
24.280
56.937
72,25%
Ιρλανδία
23.520
74.661
57,65%
Πορτογαλία
11.847
48.528
79,41%
Ιταλία
29.324
130.215
89,04%
Γερμανία
21.490
94.576
83,31%
Αυστρία
22.034
101.010
42,75%
Μέσος ΕΕ 16
21.491
72.215
66,35%
* Κατά νοικοκυριό στις Η.Π.Α.
** 2005
Ισοτιμία: 1 $ = 0,71 €
Πηγή: Basel Institute of Common and Economics
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η θέση της πατρίδας μας συγκριτικά με άλλες χώρες δεν είναι καθόλου αρνητική - όπως επίσης των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, σε σχέση με τις Η.Π.Α. Για παράδειγμα, η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων είναι υπερδιπλάσια (134,5%) του κατά κεφαλήν χρέους - ενώ η ιδιωτική περιουσία των αμερικανών μόλις 51,73% πάνω από το κατά κεφαλήν χρέος.
Εάν δε συνυπολογίσει κανείς το ότι, στις Η.Π.Α. τα περιουσιακά στοιχεία υπολογίζονται ανά νοικοκυριό και όχι ανά ενήλικο, τότε είναι πολύ πιθανόν το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. να είναι υψηλότερο από την ιδιωτική περιουσία - γεγονός που θα σήμαινε ότι, η υπερδύναμη είναι ανεπιστρεπτί χρεοκοπημένη. Αντίθετα, επειδή η ιδιωτική περιουσία των Ευρωπαίων είναι κατά πολύ υψηλότερη των δημοσίων χρεών, με μία ενδεχόμενη φορολόγηση της θα μπορούσε να εξοφληθεί το σύνολο των δημοσίων χρεών.
Σε τυχόν ερώτηση τώρα γιατί η κατάσταση των ευρωπαϊκών νοικοκυριών είναι καλύτερη, η απάντηση είναι απλή: επειδή οι τιμές των ακινήτων είναι πολύ πιο σταθερές σε σχέση με τις Η.Π.Α., ενώ οι υποθήκες επί των ακινήτων κατά πολύ μικρότερες - κάτι που οφείλουμε να προσέξουμε ιδιαίτερα στην Ελλάδα, επειδή με τα εγκληματικά μέτρα λιτότητας που ακολουθούνται «καίγονται» πολλές αξίες, ενώ κινδυνεύει να καταρρεύσει η αγορά ακίνητης περιουσίας με ανυπολόγιστες, εξαιρετικά καταστροφικές συνέπειες για την πατρίδα μας.
Εάν τυχόν συμβεί κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση που θα το προκαλούσε θα ήταν η πλέον εγκληματική των τελευταίων δεκαετιών, αφού θα οδηγούσε την Ελλάδα στην απόλυτη χρεοκοπία - σε έναν οδυνηρό θάνατο χωρίς επιστροφή.
ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ
Είναι προφανές ότι, εάν τυχόν οι Η.Π.Α. χρεοκοπήσουν, το μέλλον του πλανήτη θα είναι πολύ σκοτεινό - ενώ όλα όσα λέγονται για τις χώρες της BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), σχετικά με το ότι μπορούν να εξασφαλίσουν μόνες τους την παγκόσμια ανάπτυξη και την πρόοδο, είναι εντελώς ανόητα.
Αρκεί να κατανοήσει κανείς ότι, για να φτάσει η Ρωσία το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας απαιτούνται το λιγότερο 15 χρόνια, με τις σημερινές τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου, για να καταλάβει που ακριβώς ευρίσκονται αυτές οι χώρες.
Επίσης, πόσο πλούσια είναι η Ευρώπη η οποία, εάν δεν καταφέρει να διατηρήσει τη συνοχή της, θα αποτελέσει το «χρυσόμαλλο δέρας» για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Κατά την πάγια άποψη μας δε, θα έπρεπε να ενωθεί και με τη Ρωσία - η οποία θα την συμπλήρωνε ιδανικά με την ενέργεια και με τον πολεμικό εξοπλισμό που διαθέτει, ενώ θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος για τη Γερμανία (έναν ρόλο που δεν μπορεί να ενσαρκώσει η Γαλλία αλλά ούτε και η Μ. Βρετανία - η οποία είναι πλέον επίσημα μπάτλερ των Η.Π.Α.).
Περαιτέρω στις Η.Π.Α. η κυβέρνηση Obama, κατά τη διάρκεια της προηγούμενης «θητείας» της, συσσώρευσε τόσα χρέη, όσα οι 42 πρώτοι πρόεδροι της υπερδύναμης - ενώ ο αριθμός των αμερικανών, οι οποίοι διαθέτουν κοινωνική περίθαλψη (Medicare) θα αυξηθεί από 50 εκ. σήμερα, στα 73,2 εκ. το 2025 (μία μεγάλη αύξηση του κοινωνικού κόστους στις Η.Π.Α., αν και οι ασφαλισμένοι είναι πολύ λίγοι, σε σχέση με τα 316,7 εκ. πληθυσμού της χώρας).
Σύμφωνα τώρα με αμερικανούς οικονομολόγους, οι Η.Π.Α. θα βρεθούν αντιμέτωπες στα αμέσως επόμενα χρόνια με τεράστιες, ακάλυπτες υποχρεώσεις πληρωμών - για την κάλυψη των οποίων θα πρέπει να τυπωθούν τεράστιες ποσότητες δολαρίων (ακάλυπτες είναι εκείνες οι πληρωμές, για τις οποίες δεν έχουν σχηματισθεί αποθεματικά).
Εάν δε συνυπολογισθούν και τα χρέη των δήμων (η χρεοκοπία του Ντιτρόιτ ήταν μόνο η αρχή, αφού σύντομα θα ακολουθήσουν πολλές άλλες πόλεις, με πρώτο μάλλον το Σικάγο), η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική. Στο διάγραμμα ΙΙΙ που ακολουθεί φαίνεται η αύξηση των χρεών των πόλεων και των δήμων, το συνολικό ύψος των οποίων από 1,2 τρις $ το 2000, έφτασε σήμερα στα 3 τρις $.
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΙΙΙ - ΠΗΓΗ FRED
Στο διάγραμμα αυτό δεν εμφανίζονται οι ακάλυπτες υποχρεώσεις πληρωμών συντάξεων των πόλεων και των κοινοτήτων, οι οποίες υπολογίζονται στο 1,5 τρις $. Ας μην ξεχνάμε την υποτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας του Σικάγου από τη Moody's, σύμφωνα με την οποία οι ακάλυπτες πληρωμές συντάξεων είναι 36 δις $, αντί 19 δις $ που ισχυρίζεται η πόλη. Σημαντικά είναι επίσης και τα παρακάτω στατιστικά μεγέθη:
(α) Τα ενυπόθηκα δάνεια είναι πέντε φορές περισσότερα, σε σχέση με είκοσι χρόνια πριν - ενώ το 70% όλων των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν, έχουν αγορασθεί επί πιστώσει.
(β) Τα φοιτητικά δάνεια ξεπέρασαν το 1 τρις $ - με το 41% των αμερικανών εργαζομένων να αντιμετωπίζουν προβλήματα εξόφλησης των λογαριασμών για ιατρική περίθαλψη, όπου το 60% των πτωχεύσεων των ιδιωτών οφείλεται σε αυτούς ακριβώς τους λογαριασμούς (πηγή: American Journal of Medicare).
(γ) Τα καταναλωτικά χρέη των αμερικανών αυξήθηκαν κατά 1.700% σε σχέση με το 1971 - ενώ το 46% του πληθυσμού μεταφέρει τα δάνεια των πιστωτικών καρτών, από τον ένα μήνα στον άλλο.
Δυστυχώς, στους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι φαίνεται κατανοητό πόσο καταστροφικά είναι τα χρέη των πιστωτικών καρτών. Για παράδειγμα, εάν κάθε μήνα η κάρτα παραμένει χρεωμένη με ένα μέσο ποσόν της τάξης των 15.956 $ (αυτός είναι ο μέσος όρος των πιστωτικών υπολοίπων των αμερικανών στις κάρτες τους), τα οποία τοκίζονται κατά μέσον όρο με 12,83% για σαράντα περίπου χρόνια (συνήθως μέχρι την ηλικία των 65 ετών), οι τόκοι που συσσωρεύονται, το κέρδος καλύτερα της εταιρείας έκδοσης πιστωτικών καρτών, φτάνει στο ποσόν των 2.629.618,64 $ - ένα πραγματικά ασύλληπτο ποσόν, το οποίο τεκμηριώνει απόλυτα πόσο επικίνδυνα είναι τα δάνεια για τους ανθρώπους (υπολογισμός αμερικανών οικονομολόγων).
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα κράτη, το δημόσιο χρέος των οποίων έχει δημιουργηθεί κυρίως από τις πληρωμές τόκων. Για παράδειγμα, το δημόσιο χρέος της Γερμανίας έχει αυξηθεί από το 1962 κατά 142 φορές - από 15 δις € τότε (30 δις μάρκα) στα 2.130 δις € σήμερα. Μετά από υπολογισμούς, το σύνολο των τόκων που πλήρωνε από τότε η Γερμανία, είναι σχεδόν ίσο με το δημόσιο χρέος της - γεγονός που σημαίνει ότι το κράτος επιβαρύνθηκε με 2,13 τρις € (2.130 δις) τόκους, σε περίπου 50 χρόνια.
Στα πλαίσια αυτά, εάν παρέμεναν χαμηλοί οι τόκοι, όπως συμβαίνει σήμερα σε κάποιο βαθμό, με τη διατήρηση των βασικών επιτοκίων από τις δυτικές κεντρικές τράπεζες σε μηδενικά επίπεδα, θα μπορούσαν ίσως να εξυπηρετηθούν τα χρέη του παρελθόντος - κάτι που όμως δεν θα επέτρεπε ποτέ το τοκογλυφικό κεφάλαιο, το οποίο θα αναζητούσε νέους προορισμούς (εκτός του ότι δεν θα ήταν εύκολη η διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα, καθώς επίσης διάφορα άλλα).
(δ) Το 43% των αμερικανικών νοικοκυριών δαπανούν ετήσια περισσότερα από όσα κερδίζουν - γεγονός που επεξηγεί γιατί ένας σχεδόν ανάλογος αριθμός αμερικανών είναι απελπιστικά χρεοκοπημένοι.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Με κριτήριο όλα όσα αναλύσαμε, η ώρα της τελικής κρίσης πλησιάζει επικίνδυνα - ενώ υπάρχουν πάρα πολλές ενδείξεις, με βάση τις οποίες μπορεί να προβλέψει κανείς την επερχόμενη, τέλεια καταιγίδα στις Η.Π.Α.
Για παράδειγμα, οι θεσμικοί επενδυτές πουλούν μαζικά μετοχές, όπως το 2008, οι τιμές των αμερικανικών μετοχών δεν αντιπροσωπεύουν την αξία των επιχειρήσεων, αλλά είναι πολύ υψηλότερες, η τιμή της βενζίνης φτάνει ξανά στα επίπεδα του 2008, οι τιμές των νέων κτιρίων καταρρέουν ξανά, τα κόκκινα δάνεια (επισφάλειες για τις τράπεζες) αυξάνονται, τα μεταβλητά επιτόκια επίσης, η απόδοση των δεκαετών ομολόγων (πάντοτε στις Η.Π.Α.) έφτασε στο 2,6%, τα ωρομίσθια μειώνονται, τα κέρδη των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας είναι απογοητευτικά, η αγορά μετοχών επί πιστώσει εκτοξεύθηκε, η τιμή του χρυσού μειώθηκε σημαντικά κοκ.
Όπως αναφέραμε όμως, εάν τυχόν επανέλθει η κρίση στις Η.Π.Α., δριμύτερη φυσικά, τα πράγματα θα γίνουν πολύ επικίνδυνα για τον υπόλοιπο πλανήτη - ειδικά για την πάμπλουτη Ευρώπη, η οποία θα πρέπει με κάθε θυσία να διατηρήσει τη συνοχή της, εάν θέλει να αποφύγει την ολοκληρωτική λεηλασία και καταστροφή της.
Σύμφωνα δε με τους ισχυρισμούς πολλών, ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος αποφεύχθηκε τελικά τη δεκαετία του 1970 (όπου οι Η.Π.Α. εγκατέλειψαν τον κανόνα του χρυσού, οι τιμές ενέργειας αυξήθηκαν επικίνδυνα κλπ.), επειδή εξασφαλίσθηκε η ανάπτυξη μέσω δανεικών στον πλανήτη - μία διαδικασία που έχει φτάσει στο τέλος της, γεγονός που τεκμηριώνεται από τον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο που βιώνουμε σήμερα.
Ολοκληρώνοντας, είναι ίσως σκόπιμο να τονίσουμε ακόμη μία φορά ότι, εάν η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Ελλάδας, ακολουθώντας δουλικά τις εντολές των εισβολέων, προκαλέσει την κατάρρευση των τιμών των ακινήτων (κάτι που θα ενέτεινε τυχόν άρση των κατασχέσεων για την πρώτη κατοικία), η πατρίδα μας θα χρεοκοπήσει ακαριαία - με τις ελληνικές τράπεζες να σέρνουν το «χορό του Ζαλόγγου», μέσα από μία τεράστια έκρηξη επισφαλειών, η οποία θα «καταρράκωνε» τους ήδη αδύναμους ισολογισμούς τους.
Μία τέτοια κυβέρνηση, κατά τα «πρότυπα» της Γαλλικής επανάστασης, θα οδηγούταν πιθανότατα στο «ικρίωμα» από τους πολίτες της χώρας της - οι οποίοι μάλλον θα επαναστατούσαν μαζικά, αφού θα έχαναν όλες τις ελπίδες επιβίωσης τους.
Σημειώσεις κειμένου
Τίτλος: Η διαφορά μεταξύ δράματος και τραγωδίας είναι το ότι, στο απλό δραματικό γεγονός βλέπουμε και κρίνουμε μόνο εμείς - ενώ στο τραγικό βλέπουμε τα πράγματα και εκείνα μας βλέπουν εξ ίσου (κάτι που ισχύει απόλυτα για την σημερινή κρίση χρέους της Δύσης, στην οποία συμμετείχαν σχεδόν όλοι - οπότε βλέπουμε τα προβλήματα, αλλά και αυτά μας βλέπουν).
* Μοιραίο: Εάν δεχόταν τη μοίρα παθητικά ο άνθρωπος, θα έπρεπε να παραιτηθεί από την πνευματική ουσία του - οπότε η ειδική μορφή της ανθρώπινης ζωής θα έχανε κάθε νόημα. Η ζωή έχει λοιπόν νόημα (μεταφορικά) όχι γιατί μας θέλει παθητικούς, αλλά επειδή προκρίνει ενεργητικότητα με αυτογνωσία (Σ.Ράμφος).
** FRED: Federal Reserve Economic Data
Ασύμμετροι προβληματισμοί: Σε σχέση με το κείμενο μας αυτό, ο μεν βιβλικός «Θεός των Ιουδαίων» είναι δημιουργός και μάλιστα εκ του μηδενός, ενώ οι Θεοί του Ολύμπου είναι οιονεί στοιχεία της φύσης - γεγονός που σημαίνει ότι, ο Θεός των Ελλήνων ήταν η ίδια η φύση.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
casss.gr - [email protected]
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
H συνταγή της ημέρας: Καλοκαιρινή πίτσα με μοτσαρέλα και αβοκάντο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το τελείωμα των φάσεων απασχολεί τον Αναστασίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
