2013-08-06 19:21:34
Josef Joffe *
Οι τακτικές ζίου ζίτσου της Άνγκελα Μέρκελ και η στρατηγική της που στρέφεται προς τα αριστερά. Το ισχυρό της χαρτί δεν είναι άλλο από τον Πίιρ Στάινμπρουκ, τον αντίπαλό της. Η Α. Μέρκελ θα κερδίσει στις εκλογές γιατί οι Γερμανοί δεν τη φοβούνται.
Ποτέ μην κάνεις εκλογές το φθινόπωρο έχοντας για βάση τις καλοκαιρινές δημοσκοπήσεις. Οι ψηφοφόροι της Δύσης έχουν απορρίψει την άκαμπτη κομματική πειθαρχία, και κλασικοί παράγοντες πρόβλεψης των εκλογών όπως η πίστη, η τάξη και η περιοχή είναι πλέον τόσο αξιόπιστοι όσο και το μετεωρολογικό δελτίο.
Παρ' όλα αυτά, οι Χριστιανοδημοκράτες της Άνγκελα Μέρκελ κρατούν σταθερά το 42% από 34% στην εκλογική αναμέτρηση του 2009. Υπάρχει μία πιο σκούρα απόχρωση στην «κόκκινη και πράσινη» συμμαχία της αντιπολίτευσης τον Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων. Εκείνη οδεύει για μία ακόμη τετραετία.
Τι θα συμβεί, όμως, στον μικρότερο εταίρο της υπάρχουσας κυβέρνησης, το FDP; Θα κρατήσει το 5%, το ελάχιστο ποσοστό που απαιτείται για να εκπροσωπηθεί στην Bundestag; Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αν και οι Γερμανοί περιφρονούν αυτούς τους υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς, στο τέλος τους ψηφίζουν, αν μη τι άλλο για να εμποδίσουν το άλλο μεγαλύτερο κακό, του κράτους-νταντάς με τους υψηλούς φόρους που προτείνει η κοκκινοπράσινη εναλλακτική.
Στις δύο τελευταίες περιφερειακές εκλογικές αναμετρήσεις, το FDP μπήκε στη μάχη με 4% στις δημοσκοπήσεις, σαν να πηγαίνει κατευθείαν για σφαγή. Η Α. Μέρκελ, μία γυναίκα της οποίας η ήπια συμπεριφορά κρύβει ένα κοφτερό μυαλό, είναι ο απόλυτος επιζών. Μυρίζεται τις απειλές προτού υπάρξουν. Εάν δεν μπορέσει να τις κατασβήσει, τότε θα τις εκμεταλλευθεί – παρά τις όποιες προηγούμενες πεποιθήσεις της. Όταν εξερράγη η Φουκουσίμα, διακήρυξε το κλείσιμο των πυρηνικών αντιδραστήρων στη Γερμανία – αν και είχε μόλις ικανοποιήσει το αίτημα των εταιριών κοινής ωφέλειας για παράταση του λειτουργικού χρόνου ζωής τους. Ανακοίνωσε το Energiewende, πραγματοποιώντας επιτόπια στροφή προς τη Γη της Επαγγελίας όπου θα υπάρχει μόνο «βιώσιμη» ενέργεια.
Η Α. Μέρκελ είναι απίστευτα διαχυτική στη ρητορική της, απρόθυμη να δεσμευθεί και έτοιμη να ξεφορτωθεί άκαιρες πολιτικές. Αν και αυτό μοιάζει με οπορτουνισμό, υπάρχει στρατηγική στην τακτική της. Ο τεχνικός όρος είναι «ασύμμετρη αποστράτευση», το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από ό,τι κάνουν συνήθως οι πολιτικοί όταν διεκδικούν τη μάχη της ψήφου. Τα κλασικά εγχειρίδια για νίκη στις εκλογές είναι να μπουν σε μία σειρά όλοι οι μάχιμοι, να κινητοποιηθούν οι υποστηρικτές και να σπεύσουν στα εκλογικά τμήματα. Έτσι νίκησε ο Σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ το 2002, όταν ακόνιζε τα αντιπολεμικά του όπλα ενάντια στον Τζορτζ Μπους εν όψει του πολέμου στο Ιράκ (εκείνο το καλοκαίρι ο αντίπαλος του Σρέντερ προπορευόταν στις δημοσκοπήσεις κατά 12 μονάδες). Το σχέδιο της Α. Μέρκελ είναι να καλμάρει την αντίθετη πλευρά. Να μην τους ενοχλήσει ώστε να μείνουν στο σπίτι και να μην ψηφίσουν.
Πώς τα κατάφερε μετά την παρ' ολίγο καταστροφή του 2005, όταν γλίστρησε στην εξουσία με διαφορά μερικών χιλιάδων ψήφων; Στρεφόμενη προς τα αριστερά. Πριν από μερικά χρόνια, ήταν απόστολος των ελεύθερων αγορών και της χαμηλής φορολογίας. Στη συνέχεια, έγινε πιο αριστερή από τους αριστερούς. Υπέκυψε στις πιέσεις για τους γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου αλλά και για τις ποσοστώσεις γυναικών στις επιχειρήσεις. Πλημμύρισε τον λαό με επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας, μειώνοντας τις αμυντικές δαπάνες ταχύτερα από ό,τι η Γαλλία και η Βρετανία. Είναι ο καλύτερος Σοσιαλδημοκράτης που θα μπορούσε ποτέ να έχει το SPD. Για εκείνους το μόνο μειονέκτημα είναι πως ανήκει στο λάθος κόμμα.
Πόση ζημιά θα επιφέρει το σκάνδαλο παρακολουθήσεων της NSA στη Γερμανία για την Α. Μέρκελ από τώρα μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου; Οι δημοσκοπήσεις λένε καμία. Το προβάδισμά της έμεινε σταθερό, ίσως να αυξήθηκε κιόλας λίγο. Όπως αναφέρουν και οι πολιτικοί επιστήμονες, η NSA είναι «χαμηλής σημασίας» θέμα. Επίσης, τα κοκινοπράσινα κόμματα δεν μπορούν να κάνουν πολλή φασαρία για το συγκεκριμένο ζήτημα. Και τα δύο βρίσκονταν στην ηγεσία μέχρι το 2005, ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες συμμετείχαν στην κυβέρνηση της Μέρκελ μέχρι το 2009. Όταν ήταν επικεφαλής, γεύτηκαν τους καρπούς του αμερικανικού δέντρου.
Πέρα, λοιπόν, από τις τακτικές ζίου ζίτσου της Α. Μέρκελ και τη στρατηγική της που στρέφεται προς τα αριστερά, το μεγαλύτερό της χαρτί είναι ο Πίιρ Στάινμπρουκ, ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία. Είναι έντιμος και αρκετά φαρμακόγλωσσος, αλλά μάλλον αδέξιος. Τα αστεία του γυρίζουν μπούμερανγκ και τα αιχμηρά του επιχειρήματα καταποντίζονται και δεν μπορεί να προκαλέσει εντονότερες συγκινήσεις.
Εάν οι Γερμανοί μπορούσαν να ψηφίσουν απευθείας τον ηγέτη της χώρας, τότε η Α. Μέρκελ θα έπαιρνε το 58% των ψήφων και ο Π. Στάινμπρουκ το 27%. Πριν από έναν χρόνο, οι δύο υποψήφιοι μάχονταν στήθος με στήθος στις δημοσκοπήσεις. Στο τέλος, οι πολιτικοί και όχι τα κόμματα κερδίζουν τις μάχες.
Η Α. Μέρκελ είναι ακριβώς ό,τι έχει ορίσει ο γιατρός για τη γερμανική ψυχή. Μπορεί να μη συγκινεί και σίγουρα δεν διασκεδάζει τον κόσμο. Αυτό, όμως, που οι εχθροί της παρουσιάζουν ως «οπορτουνισμό» είναι ακριβώς το μεγαλύτερο προτέρημά της.
Ο κόσμος δεν τη φοβάται. Δεν θα ζητήσει πάρα πολλά. Δεν θα αποκτήσει κάποιο ξαφνικό κλονισμό (πέρα από την Energiewende και την απότομη στροφή της στην πράσινη ενέργεια). Θα ακολουθήσει ή θα εκμεταλλευθεί τη διάθεση του εκλογικού σώματος, χωρίς ποτέ να το ξαφνιάσει με ιδέες που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν αγανάκτηση. Θα μείνει σταθερή. Μέχρι εκείνο το σημείο όμως όπου η αντίσταση μετατρέπεται σε οργή. Εάν γίνει αυτό, τότε θα υποκύψει προτού η δυσαρέσκεια γίνει εχθρότητα.
Γι' αυτό θα είναι η επόμενη καγκελάριος της Γερμανίας - εκτός εάν συμβεί κάτι απρόοπτο. Και τότε, θα πρέπει να ανατρέξουμε και πάλι στην πρώτη πρόταση. Ποτέ μην κάνεις εκλογές το φθινόπωρο έχοντας ως βάση τις καλοκαιρινές δημοσκοπήσεις.
*Ο Josef Joffe είναι αρθρογράφος της Die Zeit και fellow στο Hoover Institution του Stanford University.
πηγή: euro2day.gr
Οι τακτικές ζίου ζίτσου της Άνγκελα Μέρκελ και η στρατηγική της που στρέφεται προς τα αριστερά. Το ισχυρό της χαρτί δεν είναι άλλο από τον Πίιρ Στάινμπρουκ, τον αντίπαλό της. Η Α. Μέρκελ θα κερδίσει στις εκλογές γιατί οι Γερμανοί δεν τη φοβούνται.
Ποτέ μην κάνεις εκλογές το φθινόπωρο έχοντας για βάση τις καλοκαιρινές δημοσκοπήσεις. Οι ψηφοφόροι της Δύσης έχουν απορρίψει την άκαμπτη κομματική πειθαρχία, και κλασικοί παράγοντες πρόβλεψης των εκλογών όπως η πίστη, η τάξη και η περιοχή είναι πλέον τόσο αξιόπιστοι όσο και το μετεωρολογικό δελτίο.
Παρ' όλα αυτά, οι Χριστιανοδημοκράτες της Άνγκελα Μέρκελ κρατούν σταθερά το 42% από 34% στην εκλογική αναμέτρηση του 2009. Υπάρχει μία πιο σκούρα απόχρωση στην «κόκκινη και πράσινη» συμμαχία της αντιπολίτευσης τον Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων. Εκείνη οδεύει για μία ακόμη τετραετία.
Τι θα συμβεί, όμως, στον μικρότερο εταίρο της υπάρχουσας κυβέρνησης, το FDP; Θα κρατήσει το 5%, το ελάχιστο ποσοστό που απαιτείται για να εκπροσωπηθεί στην Bundestag; Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αν και οι Γερμανοί περιφρονούν αυτούς τους υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς, στο τέλος τους ψηφίζουν, αν μη τι άλλο για να εμποδίσουν το άλλο μεγαλύτερο κακό, του κράτους-νταντάς με τους υψηλούς φόρους που προτείνει η κοκκινοπράσινη εναλλακτική.
Στις δύο τελευταίες περιφερειακές εκλογικές αναμετρήσεις, το FDP μπήκε στη μάχη με 4% στις δημοσκοπήσεις, σαν να πηγαίνει κατευθείαν για σφαγή. Η Α. Μέρκελ, μία γυναίκα της οποίας η ήπια συμπεριφορά κρύβει ένα κοφτερό μυαλό, είναι ο απόλυτος επιζών. Μυρίζεται τις απειλές προτού υπάρξουν. Εάν δεν μπορέσει να τις κατασβήσει, τότε θα τις εκμεταλλευθεί – παρά τις όποιες προηγούμενες πεποιθήσεις της. Όταν εξερράγη η Φουκουσίμα, διακήρυξε το κλείσιμο των πυρηνικών αντιδραστήρων στη Γερμανία – αν και είχε μόλις ικανοποιήσει το αίτημα των εταιριών κοινής ωφέλειας για παράταση του λειτουργικού χρόνου ζωής τους. Ανακοίνωσε το Energiewende, πραγματοποιώντας επιτόπια στροφή προς τη Γη της Επαγγελίας όπου θα υπάρχει μόνο «βιώσιμη» ενέργεια.
Η Α. Μέρκελ είναι απίστευτα διαχυτική στη ρητορική της, απρόθυμη να δεσμευθεί και έτοιμη να ξεφορτωθεί άκαιρες πολιτικές. Αν και αυτό μοιάζει με οπορτουνισμό, υπάρχει στρατηγική στην τακτική της. Ο τεχνικός όρος είναι «ασύμμετρη αποστράτευση», το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από ό,τι κάνουν συνήθως οι πολιτικοί όταν διεκδικούν τη μάχη της ψήφου. Τα κλασικά εγχειρίδια για νίκη στις εκλογές είναι να μπουν σε μία σειρά όλοι οι μάχιμοι, να κινητοποιηθούν οι υποστηρικτές και να σπεύσουν στα εκλογικά τμήματα. Έτσι νίκησε ο Σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ το 2002, όταν ακόνιζε τα αντιπολεμικά του όπλα ενάντια στον Τζορτζ Μπους εν όψει του πολέμου στο Ιράκ (εκείνο το καλοκαίρι ο αντίπαλος του Σρέντερ προπορευόταν στις δημοσκοπήσεις κατά 12 μονάδες). Το σχέδιο της Α. Μέρκελ είναι να καλμάρει την αντίθετη πλευρά. Να μην τους ενοχλήσει ώστε να μείνουν στο σπίτι και να μην ψηφίσουν.
Πώς τα κατάφερε μετά την παρ' ολίγο καταστροφή του 2005, όταν γλίστρησε στην εξουσία με διαφορά μερικών χιλιάδων ψήφων; Στρεφόμενη προς τα αριστερά. Πριν από μερικά χρόνια, ήταν απόστολος των ελεύθερων αγορών και της χαμηλής φορολογίας. Στη συνέχεια, έγινε πιο αριστερή από τους αριστερούς. Υπέκυψε στις πιέσεις για τους γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου αλλά και για τις ποσοστώσεις γυναικών στις επιχειρήσεις. Πλημμύρισε τον λαό με επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας, μειώνοντας τις αμυντικές δαπάνες ταχύτερα από ό,τι η Γαλλία και η Βρετανία. Είναι ο καλύτερος Σοσιαλδημοκράτης που θα μπορούσε ποτέ να έχει το SPD. Για εκείνους το μόνο μειονέκτημα είναι πως ανήκει στο λάθος κόμμα.
Πόση ζημιά θα επιφέρει το σκάνδαλο παρακολουθήσεων της NSA στη Γερμανία για την Α. Μέρκελ από τώρα μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου; Οι δημοσκοπήσεις λένε καμία. Το προβάδισμά της έμεινε σταθερό, ίσως να αυξήθηκε κιόλας λίγο. Όπως αναφέρουν και οι πολιτικοί επιστήμονες, η NSA είναι «χαμηλής σημασίας» θέμα. Επίσης, τα κοκινοπράσινα κόμματα δεν μπορούν να κάνουν πολλή φασαρία για το συγκεκριμένο ζήτημα. Και τα δύο βρίσκονταν στην ηγεσία μέχρι το 2005, ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες συμμετείχαν στην κυβέρνηση της Μέρκελ μέχρι το 2009. Όταν ήταν επικεφαλής, γεύτηκαν τους καρπούς του αμερικανικού δέντρου.
Πέρα, λοιπόν, από τις τακτικές ζίου ζίτσου της Α. Μέρκελ και τη στρατηγική της που στρέφεται προς τα αριστερά, το μεγαλύτερό της χαρτί είναι ο Πίιρ Στάινμπρουκ, ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία. Είναι έντιμος και αρκετά φαρμακόγλωσσος, αλλά μάλλον αδέξιος. Τα αστεία του γυρίζουν μπούμερανγκ και τα αιχμηρά του επιχειρήματα καταποντίζονται και δεν μπορεί να προκαλέσει εντονότερες συγκινήσεις.
Εάν οι Γερμανοί μπορούσαν να ψηφίσουν απευθείας τον ηγέτη της χώρας, τότε η Α. Μέρκελ θα έπαιρνε το 58% των ψήφων και ο Π. Στάινμπρουκ το 27%. Πριν από έναν χρόνο, οι δύο υποψήφιοι μάχονταν στήθος με στήθος στις δημοσκοπήσεις. Στο τέλος, οι πολιτικοί και όχι τα κόμματα κερδίζουν τις μάχες.
Η Α. Μέρκελ είναι ακριβώς ό,τι έχει ορίσει ο γιατρός για τη γερμανική ψυχή. Μπορεί να μη συγκινεί και σίγουρα δεν διασκεδάζει τον κόσμο. Αυτό, όμως, που οι εχθροί της παρουσιάζουν ως «οπορτουνισμό» είναι ακριβώς το μεγαλύτερο προτέρημά της.
Ο κόσμος δεν τη φοβάται. Δεν θα ζητήσει πάρα πολλά. Δεν θα αποκτήσει κάποιο ξαφνικό κλονισμό (πέρα από την Energiewende και την απότομη στροφή της στην πράσινη ενέργεια). Θα ακολουθήσει ή θα εκμεταλλευθεί τη διάθεση του εκλογικού σώματος, χωρίς ποτέ να το ξαφνιάσει με ιδέες που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν αγανάκτηση. Θα μείνει σταθερή. Μέχρι εκείνο το σημείο όμως όπου η αντίσταση μετατρέπεται σε οργή. Εάν γίνει αυτό, τότε θα υποκύψει προτού η δυσαρέσκεια γίνει εχθρότητα.
Γι' αυτό θα είναι η επόμενη καγκελάριος της Γερμανίας - εκτός εάν συμβεί κάτι απρόοπτο. Και τότε, θα πρέπει να ανατρέξουμε και πάλι στην πρώτη πρόταση. Ποτέ μην κάνεις εκλογές το φθινόπωρο έχοντας ως βάση τις καλοκαιρινές δημοσκοπήσεις.
*Ο Josef Joffe είναι αρθρογράφος της Die Zeit και fellow στο Hoover Institution του Stanford University.
πηγή: euro2day.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
