2013-08-10 12:45:06
Σαμπάνιες, πιατέλες με γαρίφαλα, γλέντια σε σφραγισμένα μπουζουξίδικα, λαϊκή καψούρα. Για την παρανομία στην ελληνική νύχτα τελικά ποιος φταίει; Οι ιδιοκτήτες των κέντρων, οι τραγουδιστές ή μήπως εμείς οι ίδιοι;
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ είναι σαν να το ΄χω ξαναδει το έργο. Μέχρι πέρυσι, ή πρόπερσι, για το «κατάντημά» μας, έφταιγε –υποτίθεται- το καταραμένο lifestyle, ο επαρμένος, νεοπλουτίστικος τρόπος ζωής, τα πούρα, τα Louboutin και η εμμονή μας στο glitter. Αυτά, και μόνο, δημιούργησαν - κατά τας Γραφάς - τη ρημαγμένη Ελλάδα της φούσκας, των δανείων και της χρεωκοπίας. Φέτος, πάλι, για όλα φταίνε τα μπουζούκια.
Ο Ρέμος, πρώτα πρώτα και η «μεγάλη νύχτα της σαμπάνιας», στη νερωνική Μύκονο των οργίων- το νησί που επιμένει να τραγουδάει όταν η Ρώμη καίγεται. Και ο Πάνος Κιάμος, σε δεύτερη φάση, ο οποίος αγνόησε τις εντολές του ΣΔΟΕ και τραγούδησε σε «σφραγισμένο» (αλλά όχι κλειστό), σκυλάδικο στη Χαλκιδική. Μέγα σκάνδαλο, ουρλιαχτά οι τίτλοι στις εφημερίδες.
Τι πιστεύω ; Τρίχες.
Σόρι κιόλας, δεν είναι ότι μ’αρέσει (που μ’αρέσει) και του κρατάω τα δίκια, αλλά η ιδέα πως φταίει ο Κιάμος επειδή τραγούδησε σε ένα λαϊκό κέντρο, του οποίου ο ιδιοκτήτης φοροδιέφευγε μου φαίνεται εξίσου παρανοϊκή με την πιθανότητα να φταίει π..χ. ο ψήστης στο σουβλατζίδικο ή ο σερβιτόρος σε ένα καφέ που δεν αποδίδει ΦΠΑ ή η κομμώτρια- δεύτερο πιστολάκι στο salon de beaute που χρωστάει τις περσινές δόσεις για το χαράτσι στην εφορία – ή μήπως εσείς ξέρετε κανέναν εργαζόμενα που να στήνει ψιλή κουβέντα με το αφεντικό του για το αν και πότε και πόσο κλέβει το κράτος ; Το ότι ο Κιάμος μπορεί να βγάζει σε μια νύχτα, όσα βγάζει το παιδί που αλλάζει τα τασάκια σε ένα χρόνο, κατ’ουσίαν δεν αλλάζει τίποτα – εκτός πια αν δεχτούμε πως η νομιμότητα δεν είναι απόλυτη αρχή, αλλά ρευστή, ευλύγιστη και μπορεί να αλλάζει ανάλογα με την τάξη μεγέθους. (Αν π.χ. είσαι φτωχός βιοπαλαιστής μπορείς να παρανομείς, αν πάλι είσαι πλούσιος ή celebrity, όχι…)
Αντιστοίχως, αν δεν με απατά η μνήμη μου, οι σχετικοί έλεγχοι του ΣΔΟΕ, τη «μεγάλη νύχτα της σαμπάνιας» στο Νammos, δεν απέδωσαν ευρήματα. Που σημαίνει πως -μας αρέσει, δεν μας αρέσει - το μαγαζί, εκείνη τη συγκεκριμένη νύχτα, εξέδωσε αποδείξεις και κινήθηκε εντός του πλαισίου της νομιμότητας. Το αν, σε μια χρεωκοπημένη χώρα, «δικαιούται» κάποιος να αδειάζει μπουκάλες των 25.000 ευρώ στο πέλαγος της λαϊκής καψούρας του Αντώνη Ρέμου, είναι μια άλλη κουβέντα. Ηθική ή φιλολογική πιθανόν. Ανθρωπιάς, αισθητικής και καλού γούστου, σίγουρα.
Αλλά πάλι, ο Ρέμος, από τότε που ξεκίνησε και όσο τουλάχιστον τον θυμάμαι εγώ, τραγουδιστής σε λαϊκά κέντρα δηλώνει – όχι δεξιός ψάλτης στο μετόχι του Αγίου Τάφου. Δεν «χαϊδεύει» βυζαντινά μέλη για τις ψυχές των πιστών, δεν οργανώνει συναυλίες για να ενισχυθούν τα συσσίτια των αστέγων ούτε τραγουδάει τσάμπα για τους άμαχους στην Παλαιστίνη. Αυτό που κάνει είναι να «ιερουργεί» επ’αμοιβή, σε νυχτερινούς «ναούς» της παραλιακής, σιγοντάροντας νύχτες στρωμένες γαρίφαλα, νταλκάδες και μπόμπα αλκοόλ. Και κάποιοι, (τους οποίους δεν διαλέγει ο ίδιος προσωπικά, δείχνοντάς τους με το δάχτυλο, στην πόρτα), πληρώνουν για να τον ακούσουν : μεροκαματιάρηδες, υφασματάδες, λαδέμποροι, συνταξιούχοι, μοντέλα, λαϊκά αγόρια από τα συνεργεία, φοιτήτριες, τραπεζιτικοί, λαμόγια, πάμπλουτοι. Η Κάμπελ και η Βεργκάρα. Εσύ κι εγώ.
Άρα λοιπόν όλη αυτή η συζήτηση για το αν π.χ. ο Κιάμος όφειλε να τραγουδήσει στο σφραγισμένο μπουζουξίδικο ή αν ο Ρέμος διασκέδαζε τους πλούσιους και έκανε χιούμορ βρίζοντας «π… η» τον Σόιμπλε, είναι περισσότερο ένα σουρεαλιστικό αστείο. Το πραγματικά σοβαρό είναι πως στην Ελλάδα, υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα «άρχοντες» του αδήλωτου πλούτου, ταβέρνες που δεν κόβουν αποδείξεις, μεσάζοντες που παίρνουν μίζες, δημόσιοι υπάλληλοι που λαδώνονται, έμποροι που πλουτίζουν με εικονικά τιμολόγια, γιατροί που παίρνουν φακελάκια, καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα και πληρώνονται κάτω από το τραπέζι, καταστηματάρχες που σπάνε λουκέτα και δέρνουν τους υπαλλήλους του ΣΔΟΕ όταν εμφανίζονται για έλεγχο. Γιατί; Διότι πολύ απλά, το κράτος τους είτε τους το επιτρέπει είτε δεν μπορεί να τους ελέγξει και η αστυνομία προτιμάει να κάνει τα στραβά μάτια. Και γιατί εγώ κι εσύ δε μιλάμε. Αυτό είναι όλη κι όλη η ιστορία της φοροδιαφυγής, ούτε τα παιδιά που τραγουδάνε, ούτε τα άλλα που πάνε στα μπουζούκια. (Μήπως σε όλα τα θέατρα γίνεται έλεγχος ; Στα μπαρ ; Στις εκθέσεις βιβλίων ; Στα πανηγύρια ;) Πολιτική βούληση, αποτελεσματικός έλεγχος, κοινωνική παιδεία, σφύριγμα και λήξις. Το ξέρω, ακούγεται πολύ απλό, σαν σουξεδάκι της σειράς, όμως να πάρει η ευχή, εγώ το είπα από την αρχή: μου αρέσει ο Κιάμος Κάλλια Καστάνη-cosmo
xespao
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ είναι σαν να το ΄χω ξαναδει το έργο. Μέχρι πέρυσι, ή πρόπερσι, για το «κατάντημά» μας, έφταιγε –υποτίθεται- το καταραμένο lifestyle, ο επαρμένος, νεοπλουτίστικος τρόπος ζωής, τα πούρα, τα Louboutin και η εμμονή μας στο glitter. Αυτά, και μόνο, δημιούργησαν - κατά τας Γραφάς - τη ρημαγμένη Ελλάδα της φούσκας, των δανείων και της χρεωκοπίας. Φέτος, πάλι, για όλα φταίνε τα μπουζούκια.
Ο Ρέμος, πρώτα πρώτα και η «μεγάλη νύχτα της σαμπάνιας», στη νερωνική Μύκονο των οργίων- το νησί που επιμένει να τραγουδάει όταν η Ρώμη καίγεται. Και ο Πάνος Κιάμος, σε δεύτερη φάση, ο οποίος αγνόησε τις εντολές του ΣΔΟΕ και τραγούδησε σε «σφραγισμένο» (αλλά όχι κλειστό), σκυλάδικο στη Χαλκιδική. Μέγα σκάνδαλο, ουρλιαχτά οι τίτλοι στις εφημερίδες.
Τι πιστεύω ; Τρίχες.
Σόρι κιόλας, δεν είναι ότι μ’αρέσει (που μ’αρέσει) και του κρατάω τα δίκια, αλλά η ιδέα πως φταίει ο Κιάμος επειδή τραγούδησε σε ένα λαϊκό κέντρο, του οποίου ο ιδιοκτήτης φοροδιέφευγε μου φαίνεται εξίσου παρανοϊκή με την πιθανότητα να φταίει π..χ. ο ψήστης στο σουβλατζίδικο ή ο σερβιτόρος σε ένα καφέ που δεν αποδίδει ΦΠΑ ή η κομμώτρια- δεύτερο πιστολάκι στο salon de beaute που χρωστάει τις περσινές δόσεις για το χαράτσι στην εφορία – ή μήπως εσείς ξέρετε κανέναν εργαζόμενα που να στήνει ψιλή κουβέντα με το αφεντικό του για το αν και πότε και πόσο κλέβει το κράτος ; Το ότι ο Κιάμος μπορεί να βγάζει σε μια νύχτα, όσα βγάζει το παιδί που αλλάζει τα τασάκια σε ένα χρόνο, κατ’ουσίαν δεν αλλάζει τίποτα – εκτός πια αν δεχτούμε πως η νομιμότητα δεν είναι απόλυτη αρχή, αλλά ρευστή, ευλύγιστη και μπορεί να αλλάζει ανάλογα με την τάξη μεγέθους. (Αν π.χ. είσαι φτωχός βιοπαλαιστής μπορείς να παρανομείς, αν πάλι είσαι πλούσιος ή celebrity, όχι…)
Αντιστοίχως, αν δεν με απατά η μνήμη μου, οι σχετικοί έλεγχοι του ΣΔΟΕ, τη «μεγάλη νύχτα της σαμπάνιας» στο Νammos, δεν απέδωσαν ευρήματα. Που σημαίνει πως -μας αρέσει, δεν μας αρέσει - το μαγαζί, εκείνη τη συγκεκριμένη νύχτα, εξέδωσε αποδείξεις και κινήθηκε εντός του πλαισίου της νομιμότητας. Το αν, σε μια χρεωκοπημένη χώρα, «δικαιούται» κάποιος να αδειάζει μπουκάλες των 25.000 ευρώ στο πέλαγος της λαϊκής καψούρας του Αντώνη Ρέμου, είναι μια άλλη κουβέντα. Ηθική ή φιλολογική πιθανόν. Ανθρωπιάς, αισθητικής και καλού γούστου, σίγουρα.
Αλλά πάλι, ο Ρέμος, από τότε που ξεκίνησε και όσο τουλάχιστον τον θυμάμαι εγώ, τραγουδιστής σε λαϊκά κέντρα δηλώνει – όχι δεξιός ψάλτης στο μετόχι του Αγίου Τάφου. Δεν «χαϊδεύει» βυζαντινά μέλη για τις ψυχές των πιστών, δεν οργανώνει συναυλίες για να ενισχυθούν τα συσσίτια των αστέγων ούτε τραγουδάει τσάμπα για τους άμαχους στην Παλαιστίνη. Αυτό που κάνει είναι να «ιερουργεί» επ’αμοιβή, σε νυχτερινούς «ναούς» της παραλιακής, σιγοντάροντας νύχτες στρωμένες γαρίφαλα, νταλκάδες και μπόμπα αλκοόλ. Και κάποιοι, (τους οποίους δεν διαλέγει ο ίδιος προσωπικά, δείχνοντάς τους με το δάχτυλο, στην πόρτα), πληρώνουν για να τον ακούσουν : μεροκαματιάρηδες, υφασματάδες, λαδέμποροι, συνταξιούχοι, μοντέλα, λαϊκά αγόρια από τα συνεργεία, φοιτήτριες, τραπεζιτικοί, λαμόγια, πάμπλουτοι. Η Κάμπελ και η Βεργκάρα. Εσύ κι εγώ.
Άρα λοιπόν όλη αυτή η συζήτηση για το αν π.χ. ο Κιάμος όφειλε να τραγουδήσει στο σφραγισμένο μπουζουξίδικο ή αν ο Ρέμος διασκέδαζε τους πλούσιους και έκανε χιούμορ βρίζοντας «π… η» τον Σόιμπλε, είναι περισσότερο ένα σουρεαλιστικό αστείο. Το πραγματικά σοβαρό είναι πως στην Ελλάδα, υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα «άρχοντες» του αδήλωτου πλούτου, ταβέρνες που δεν κόβουν αποδείξεις, μεσάζοντες που παίρνουν μίζες, δημόσιοι υπάλληλοι που λαδώνονται, έμποροι που πλουτίζουν με εικονικά τιμολόγια, γιατροί που παίρνουν φακελάκια, καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα και πληρώνονται κάτω από το τραπέζι, καταστηματάρχες που σπάνε λουκέτα και δέρνουν τους υπαλλήλους του ΣΔΟΕ όταν εμφανίζονται για έλεγχο. Γιατί; Διότι πολύ απλά, το κράτος τους είτε τους το επιτρέπει είτε δεν μπορεί να τους ελέγξει και η αστυνομία προτιμάει να κάνει τα στραβά μάτια. Και γιατί εγώ κι εσύ δε μιλάμε. Αυτό είναι όλη κι όλη η ιστορία της φοροδιαφυγής, ούτε τα παιδιά που τραγουδάνε, ούτε τα άλλα που πάνε στα μπουζούκια. (Μήπως σε όλα τα θέατρα γίνεται έλεγχος ; Στα μπαρ ; Στις εκθέσεις βιβλίων ; Στα πανηγύρια ;) Πολιτική βούληση, αποτελεσματικός έλεγχος, κοινωνική παιδεία, σφύριγμα και λήξις. Το ξέρω, ακούγεται πολύ απλό, σαν σουξεδάκι της σειράς, όμως να πάρει η ευχή, εγώ το είπα από την αρχή: μου αρέσει ο Κιάμος Κάλλια Καστάνη-cosmo
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μήνυμα αναγνώστριας: Νέο λύκειο χωρίς Πληροφορική, δεν γίνεται!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
