2013-08-10 15:10:46
Πάνε πάνω από περίπου πέντε χρόνια που είχα να μιλήσω με τον Ανδρέα. Έψαξα και τελικά τον βρήκα. Τόσα χρόνια φίλοι από τις διακοπές, ένα “τα λέμε” μετά από βραδινή έξοδο κάπου κάπως κάποτε και πέρασε ο καιρός Ανάθεμα την ώρα που το έκανα όμως. Η απάντησή του με τσάκισε:
Ζόρικα τα πράγματα Στρατηηηή. Πριν δέκα μήνες έχασα τη δουλειά μου. Μετά από 12 χρόνια φίλε. Με τρία παιδιά. Με φώναξαν και που είπαν “ξέρεις Ανδρέα θα πρέπει να βρεις κάτι άλλο να κάνεις”.
Έτσι απλά ρε Στρατή! Κάτι άλλο; Λες και ψάχνω παντελόνι. Χα! Παντελόνι! Από πότε έχω να αγοράσω ένα άραγε; Λιωμένα είναι όλα από κάτω.
Αλλά μου είπαν πως με καταλαβαίνουν! Α όλα κι όλα! Δεν έχω παράπονο. Με καταλαβαίνουν αλλά επειδή στοίχιζα αρκετά με πετούν στο δρόμο.
Ευτυχώς που δεν είχα δάνεια φίλε! Θα είχα πηδήσει από το μπαλκόνι. Παλεύουμε με την Αννα από δω κι από κει αλλά τα έχουμε κόψει όλα φίλε. Όχι ότι κάναμε και τίποτε δηλαδή!
Αλλά δεν αντέχω ρε Στρατή. Τα παιδιά όλο ζητάνε. Θέλουν. Κι εγώ έχω ξεπεράσει το Μεταξά στα όχι. Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι. Και καλημέρα που μου λένε, από κεκτημένη ταχύτητα όχι τους απαντώ.
Βγαίνουμε καμιά φορά να περπατήσουμε. Να πάρουμε σουβλάκι; Με ένα χαμόγελο ανυπομονησίας που περιμένουν να τους πεις “ναι!”. Δεν έχουμε παιδιά και φεύγουν σκυθρωπά. Λίγο πιο κάτω μυρίζει η πίτσα. Τα παιδιά ξεχνούν τι προηγήθηκε λίγα λεπτά πριν και το σκηνικό επαναλαμβάνεται.
Μετά στις βιτρίνες βλέπουν τα παιχνίδια.
Θέλουν, θέλουν, θέλουν.
Κι εμείς δεν έχουμε, δεν έχουμε, δεν έχουμε.
Κι εγώ δεν αντέχω, δεν αντέχω, δεν αντέχω.
Παιδιά είναι ρε γμτ! Λογικό είναι να θέλουν. Κι εμείς θέλαμε, θυμάσαι; Γιατί θα πρέπει να λέω όχι;
Είμαστε σε απόγνωση, είμαστε εγκλωβισμένοι. Διαλύεται η οικογένειά μας από τη γκρίνια.
Βλέπω τα παιδιά μου και βουρκώνω. Ο Θεός να μας λυπηθεί φίλε Τι να του απαντήσω; Τι να του πω; Να κάνει υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός; Πότε θα κάνει ξαστεριά σε αυτό τον τόπο τελικά γιατί είναι πολλοί και πολλές όπως ο Ανδρέας με την Αννα. Πότε θα κάνει ξαστεριά να πάρουμε τα παιδιά να σωριαστούμε κατάχαμα με το κεφάλι άδειο από τα βάσανα;
ΠΗΓΗ: freepen Tromaktiko
Ζόρικα τα πράγματα Στρατηηηή. Πριν δέκα μήνες έχασα τη δουλειά μου. Μετά από 12 χρόνια φίλε. Με τρία παιδιά. Με φώναξαν και που είπαν “ξέρεις Ανδρέα θα πρέπει να βρεις κάτι άλλο να κάνεις”.
Έτσι απλά ρε Στρατή! Κάτι άλλο; Λες και ψάχνω παντελόνι. Χα! Παντελόνι! Από πότε έχω να αγοράσω ένα άραγε; Λιωμένα είναι όλα από κάτω.
Αλλά μου είπαν πως με καταλαβαίνουν! Α όλα κι όλα! Δεν έχω παράπονο. Με καταλαβαίνουν αλλά επειδή στοίχιζα αρκετά με πετούν στο δρόμο.
Ευτυχώς που δεν είχα δάνεια φίλε! Θα είχα πηδήσει από το μπαλκόνι. Παλεύουμε με την Αννα από δω κι από κει αλλά τα έχουμε κόψει όλα φίλε. Όχι ότι κάναμε και τίποτε δηλαδή!
Αλλά δεν αντέχω ρε Στρατή. Τα παιδιά όλο ζητάνε. Θέλουν. Κι εγώ έχω ξεπεράσει το Μεταξά στα όχι. Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι. Και καλημέρα που μου λένε, από κεκτημένη ταχύτητα όχι τους απαντώ.
Βγαίνουμε καμιά φορά να περπατήσουμε. Να πάρουμε σουβλάκι; Με ένα χαμόγελο ανυπομονησίας που περιμένουν να τους πεις “ναι!”. Δεν έχουμε παιδιά και φεύγουν σκυθρωπά. Λίγο πιο κάτω μυρίζει η πίτσα. Τα παιδιά ξεχνούν τι προηγήθηκε λίγα λεπτά πριν και το σκηνικό επαναλαμβάνεται.
Μετά στις βιτρίνες βλέπουν τα παιχνίδια.
Θέλουν, θέλουν, θέλουν.
Κι εμείς δεν έχουμε, δεν έχουμε, δεν έχουμε.
Κι εγώ δεν αντέχω, δεν αντέχω, δεν αντέχω.
Παιδιά είναι ρε γμτ! Λογικό είναι να θέλουν. Κι εμείς θέλαμε, θυμάσαι; Γιατί θα πρέπει να λέω όχι;
Είμαστε σε απόγνωση, είμαστε εγκλωβισμένοι. Διαλύεται η οικογένειά μας από τη γκρίνια.
Βλέπω τα παιδιά μου και βουρκώνω. Ο Θεός να μας λυπηθεί φίλε Τι να του απαντήσω; Τι να του πω; Να κάνει υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός; Πότε θα κάνει ξαστεριά σε αυτό τον τόπο τελικά γιατί είναι πολλοί και πολλές όπως ο Ανδρέας με την Αννα. Πότε θα κάνει ξαστεριά να πάρουμε τα παιδιά να σωριαστούμε κατάχαμα με το κεφάλι άδειο από τα βάσανα;
ΠΗΓΗ: freepen Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
