2013-08-13 10:30:05
Σπύρος Ν. Λίτσας
Πριν από δύο εβδομάδες στο «Βήμα της Κυριακής» αναδημοσιεύτηκε το βιβλίο του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη Σταύρου Π. Ψυχάρη. Εμπεριείχε εκ βαθέων συνεντεύξεις με κομβικούς πρωταγωνιστές του πολιτικού βίου της εποχής αμέσως μετά το τέλος της χούντας (1967-1974) και την απαρχή της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας.
Εύστοχα ο Σταύρος Π. Ψυχάρης διεύθυνε ένα είδος «πολιτικών εξομολογήσεων» των Ευάγγελου Αβέρωφ - Τοσίτσα, Ηλία Ηλιού, Γεωργίου Μαύρου, Παναγή Παπαληγούρα, Ανδρέα Παπανδρέου, Γεωργίου Ράλλη και Χαρίλαου Φλωράκη.
Το σημερινό σημείωμα δεν γράφεται για να τονισθεί ότι το συγκεκριμένο πόνημα επιβάλλεται να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του καθενός που επιθυμεί να κατανοήσει ένα καίριο κομμάτι της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας του πολύπαθου αυτού τόπου. «Οι Μνηστήρες της Εξουσίας στο Παιχνίδι της Αλήθειας» αλλά και ο Σταύρος Π. Ψυχάρης δεν έχουν ανάγκη προβολής. Το συναίσθημα όμως που προκύπτει μέσα από τη μελέτη του όλου έργου είναι μια βαθιά απογοήτευση για το πολιτικό παρόν μας και ένας βαθύς σεβασμός για την «ιστορική πολιτική φρουρά» της γενιάς του Μεσοπολέμου, που κόσμησε έργω και λόγω τα ελληνικά κοινοβουλευτικά έδρανα για σχεδόν όλο τον 20ό αιώνα.
Ιστορικές προσωπικότητες με βαθιά επιστημονική γνώση και θεωρητική κατάρτιση γύρω από τις Πολιτικές Επιστήμες, την Οικονομία και τη Φιλοσοφία. Διανοούμενοι με το χάρισμα να παράγουν μέσα στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, να προσφέρουν έργο υψηλής ποιότητας από τους κυβερνητικούς θώκους που ο λαός τους εμπιστεύτηκε, με ουσιαστική κατανόηση της μεθοδολογίας και του τρόπου λειτουργίας των διεθνών σχέσεων, με άνεση και διεκδικητική δεινότητα στις επαφές τους με ηγέτες διεθνούς ακτινοβολίας.
Δεν επιδιώκω να δομήσω μια παρελθοντολογική ωδή. Αντιθέτως, προσπαθώ να κατανοήσω πώς και γιατί από ένα κοινοβούλιο που έβρισκες μέσα σε αυτό όλες τις προαναφερόμενες προσωπικότητες, αλλά και άλλους όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης και πάρα πολλοί ακόμη που ασφαλώς ξεχνώ όχι από πρόθεση, αλλά από πληθώρα κομβικών κοινοβουλευτικών δρώντων, φτάσαμε στη σημερινή εικόνα του ελληνικού Κοινοβουλίου. Των προσωπικών άμεσων προσβολών, των απειλών και του λαϊκισμού, των άδειων εδράνων και των πολιτικών «αγορεύσεων» που θυμίζουν πρωτάκι που διαβάζει το ποίημά του για την 25η Μαρτίου από σκονάκι.
Ο Σταύρος Π. Ψυχάρης χαρακτηρίζει το έργο του ως «ιστορικό», αλλά στην ουσία είναι βαθύτατα πολιτικό· ένα μανιφέστο πολιτικής ανάτασης και ορθολογικού αναστοχασμού. Και αυτό γιατί ο στόχος πρέπει να είναι η σύνθεση της Βουλής αλλά και ο πολιτικός λόγος να επιστρέψουν στο πρότερο υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας, θεωρητικής κατάρτισης, αλλά και αγάπης για τη Δημοκρατία και την πατρίδα. Ο στόχος θα πρέπει να είναι ο πολιτικός λόγος και η κοινοβουλευτική πράξη να αποκτήσουν ξανά τον στοχασμό, τη νηφαλιότητα, το βάθος και τη φιλοσοφική ανάλυση των «Μνηστήρων της Εξουσίας». Και αυτό όχι ως μια προσπάθεια να επιστρέψουμε στο παρελθόν, αλλά ως ανάγκη να οικοδομήσουμε ένα διαφορετικό μέλλον που το εγκαταλείψαμε στο μίζερο παρόν των τετελεσμένων και των αδιεξόδων και που επειγόντως οφείλουμε να βρούμε ξανά στην επόμενη στροφή.
Για όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές και ίσως κουνούν το κεφάλι τους σκεπτόμενοι το πλέον ανορθολογικό στερεότυπο «δεν υπάρχουν πλέον αυτοί οι πολιτικοί», ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη της πολιτικής τους συνείδησης και ας απαντήσουν το έξης ερώτημα: «Υπάρχει η κοινωνία αυτή που να επιθυμεί και να είναι έτοιμη να αναδείξει αυτού του είδους τις πολιτικές προσωπικότητες στην επόμενη Βουλή»; Οι λαοί επιλέγουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν και όχι το αντίστροφο. Είναι ζήτημα πολιτικών επιλογών και όχι τύχης. Και αυτό είναι προφανές ότι το ξεχνούμε διαρκώς...
Σπύρος Ν. Λίτσας
δημοκρατία
InfoGnomon
Πριν από δύο εβδομάδες στο «Βήμα της Κυριακής» αναδημοσιεύτηκε το βιβλίο του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη Σταύρου Π. Ψυχάρη. Εμπεριείχε εκ βαθέων συνεντεύξεις με κομβικούς πρωταγωνιστές του πολιτικού βίου της εποχής αμέσως μετά το τέλος της χούντας (1967-1974) και την απαρχή της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας.
Εύστοχα ο Σταύρος Π. Ψυχάρης διεύθυνε ένα είδος «πολιτικών εξομολογήσεων» των Ευάγγελου Αβέρωφ - Τοσίτσα, Ηλία Ηλιού, Γεωργίου Μαύρου, Παναγή Παπαληγούρα, Ανδρέα Παπανδρέου, Γεωργίου Ράλλη και Χαρίλαου Φλωράκη.
Το σημερινό σημείωμα δεν γράφεται για να τονισθεί ότι το συγκεκριμένο πόνημα επιβάλλεται να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του καθενός που επιθυμεί να κατανοήσει ένα καίριο κομμάτι της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας του πολύπαθου αυτού τόπου. «Οι Μνηστήρες της Εξουσίας στο Παιχνίδι της Αλήθειας» αλλά και ο Σταύρος Π. Ψυχάρης δεν έχουν ανάγκη προβολής. Το συναίσθημα όμως που προκύπτει μέσα από τη μελέτη του όλου έργου είναι μια βαθιά απογοήτευση για το πολιτικό παρόν μας και ένας βαθύς σεβασμός για την «ιστορική πολιτική φρουρά» της γενιάς του Μεσοπολέμου, που κόσμησε έργω και λόγω τα ελληνικά κοινοβουλευτικά έδρανα για σχεδόν όλο τον 20ό αιώνα.
Ιστορικές προσωπικότητες με βαθιά επιστημονική γνώση και θεωρητική κατάρτιση γύρω από τις Πολιτικές Επιστήμες, την Οικονομία και τη Φιλοσοφία. Διανοούμενοι με το χάρισμα να παράγουν μέσα στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, να προσφέρουν έργο υψηλής ποιότητας από τους κυβερνητικούς θώκους που ο λαός τους εμπιστεύτηκε, με ουσιαστική κατανόηση της μεθοδολογίας και του τρόπου λειτουργίας των διεθνών σχέσεων, με άνεση και διεκδικητική δεινότητα στις επαφές τους με ηγέτες διεθνούς ακτινοβολίας.
Δεν επιδιώκω να δομήσω μια παρελθοντολογική ωδή. Αντιθέτως, προσπαθώ να κατανοήσω πώς και γιατί από ένα κοινοβούλιο που έβρισκες μέσα σε αυτό όλες τις προαναφερόμενες προσωπικότητες, αλλά και άλλους όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης και πάρα πολλοί ακόμη που ασφαλώς ξεχνώ όχι από πρόθεση, αλλά από πληθώρα κομβικών κοινοβουλευτικών δρώντων, φτάσαμε στη σημερινή εικόνα του ελληνικού Κοινοβουλίου. Των προσωπικών άμεσων προσβολών, των απειλών και του λαϊκισμού, των άδειων εδράνων και των πολιτικών «αγορεύσεων» που θυμίζουν πρωτάκι που διαβάζει το ποίημά του για την 25η Μαρτίου από σκονάκι.
Ο Σταύρος Π. Ψυχάρης χαρακτηρίζει το έργο του ως «ιστορικό», αλλά στην ουσία είναι βαθύτατα πολιτικό· ένα μανιφέστο πολιτικής ανάτασης και ορθολογικού αναστοχασμού. Και αυτό γιατί ο στόχος πρέπει να είναι η σύνθεση της Βουλής αλλά και ο πολιτικός λόγος να επιστρέψουν στο πρότερο υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας, θεωρητικής κατάρτισης, αλλά και αγάπης για τη Δημοκρατία και την πατρίδα. Ο στόχος θα πρέπει να είναι ο πολιτικός λόγος και η κοινοβουλευτική πράξη να αποκτήσουν ξανά τον στοχασμό, τη νηφαλιότητα, το βάθος και τη φιλοσοφική ανάλυση των «Μνηστήρων της Εξουσίας». Και αυτό όχι ως μια προσπάθεια να επιστρέψουμε στο παρελθόν, αλλά ως ανάγκη να οικοδομήσουμε ένα διαφορετικό μέλλον που το εγκαταλείψαμε στο μίζερο παρόν των τετελεσμένων και των αδιεξόδων και που επειγόντως οφείλουμε να βρούμε ξανά στην επόμενη στροφή.
Για όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές και ίσως κουνούν το κεφάλι τους σκεπτόμενοι το πλέον ανορθολογικό στερεότυπο «δεν υπάρχουν πλέον αυτοί οι πολιτικοί», ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη της πολιτικής τους συνείδησης και ας απαντήσουν το έξης ερώτημα: «Υπάρχει η κοινωνία αυτή που να επιθυμεί και να είναι έτοιμη να αναδείξει αυτού του είδους τις πολιτικές προσωπικότητες στην επόμενη Βουλή»; Οι λαοί επιλέγουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν και όχι το αντίστροφο. Είναι ζήτημα πολιτικών επιλογών και όχι τύχης. Και αυτό είναι προφανές ότι το ξεχνούμε διαρκώς...
Σπύρος Ν. Λίτσας
δημοκρατία
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ληξιπρόθεσμα: Επανεξετάζονται οι ρυθμίσεις για τα χρέη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
