2013-08-16 13:46:36
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ο Falih Rıfkı Atay ήταν Τούρκος συγγραφέας και δημοσιογράφος με σημαντική επιρροή, στενά συνδεδεμένος με τον Κεμάλ Ατατούρκ και τους επιγόνους του. Τα απομνημονεύματα του με τίτλο "Çankaya" δημοσιεύτηκαν το 1961.
Çankaya λέγεται ο λόφος στην Άγκυρα όπου χτίστηκε το Προεδρικό Μέγαρο του Κεμάλ. Αν γνωρίζετε την γλώσσα των γενοκτόνων και πλιατσικολόγων επιγόνων του Ερτογρούλ ή την γνωρίζει κάποιος δικός σας, μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο σε φωτοτυπικό ανάτυπο από επτά διαφορετικές ιστοσελίδες, τόσες βρήκα. Στην σελίδα 319 ο Atay αναφέρει:
“Στα πεντηκοστά του γενέθλια επισκεφθήκαμε τον Χίτλερ με μια τουρκική αντιπροσωπεία. Ο Χίτλερ, κατεχόμενος από την μανιακή υπερηφάνεια του, είπε: ο Μουσταφά Κεμάλ (…), ο Mussolini ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του”.
Αυτά είπε ο ίδιος ο Αδόλφος στον Altay και τα άλλα μεμέτια τον Απρίλιο του 1939. Την προηγούμενη χρονιά είχε ήδη καταπιεί την Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία χωρίς ντουφεκιά. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 όμως, με την γερμανική εισβολή στην Πολωνία, θα ξεκινούσε το τρομερότερο αιματοκύλισμα που είδε η ανθρωπότητα.
Οι δυο καλοί μαθητές του μπεκρή, φονιά γυναικόπαιδων, του διεστραμμένου γενοκτόνου Κεμάλ, θα επέδραμαν με διαφορά λίγων μηνών και στην Πατρίδα μας.
Οι Γερμανοί αλλά κι οι εξευτελισμένοι από τον Ελληνικό Στρατό Ιταλοί σκότωσαν πολλούς Έλληνες και λεηλάτησαν την χώρα μας, αλλά δεν έφτασαν το ρεκόρ του πολιτικού δασκάλου τους σε Έλληνες. Ο Αδόλφος είχε άλλες προτεραιότητες. Ρεφάρισε και ξεπέρασε τον μέντορα του σκοτώνοντας κυρίως Εβραίους και Σλάβους. Οι Έλληνες δεν του έφταναν.
Η ελληνική αριστερά, η ελαφρολαϊκή «Δεξιά» και κάθε ντενεκές ξεγάνωτος που καμώνεται τον προοδευτικό, μοντέρνο και άνετο, έχει και μια καλή κουβέντα για τον Κεμάλ, ο οποίος είχε διεστραμμένα, φονικά, χούγια. Η νέα, «δημοκρατική» Τουρκία του, οικοδομήθηκε με ποταμούς αίματος Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων και άλλων στα θεμέλια της. Με Γενοκτονία και λεηλασία των Χριστιανών της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.
Κι αυτό το έκανε οργανωμένα, με σχέδιο και στις απεχθέστερες λεπτομέρειες. Η Γενοκτονία είχε λογιστική οργάνωση κι οι τοπάρχες του Κεμάλ και των προηγηθέντων Νεοτούρκων έπαιρναν ως αμοιβή ένα προκαθορισμένο μέρος των πλιάτσικων από τις περιουσίες των ανθρώπων που έσφαξαν οι υφιστάμενοι τους. Το υπόλοιπο έπρεπε να αποδοθεί στο κράτος.
Κάποιοι λοιπόν άπληστοι πολιτικοί αξιωματούχοι, στρατιωτικοί και αρχηγοί τσετών, αφού κατέσφαξαν κατά χιλιάδες και με θηριώδη μαρτύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά, Έλληνες κι Αρμενίους κυρίως, κατακράτησαν μεγαλύτερη «αμοιβή» από τα λάφυρα της Γενοκτονίας. Παραπέμφθηκαν λοιπόν από τη νέα Τουρκία του Κεμάλ στη Δικαιοσύνη, όχι γιατί σκότωσαν αθώους ανθρώπους, αλλά γιατί «έκλεψαν» το δοβλέτι του Κεμάλ, κατακρατώντας περισσότερα από την προκαθορισμένη αμοιβή τους για την τέλεση της πρωτοφανούς Γενοκτονίας, της πρώτης στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, που αποτέλεσε πρότυπο για τον καλό μαθητή του Κεμάλ, τον Αδόλφο Χίτλερ.
Όλοι βέβαια οι μύστες της σκυφτής «προόδου», που χαϊδολογάνε την μνήμη του Κεμάλ, αναφέρονται που και που στον Βενιζέλο, το σύμφωνο Ελληνοτουρκικής Φιλίας του 1931 και λένε πως ο Κεμάλ ήταν …μεγάλος και να μην κολλάμε στα μίση.
Η ενδοτική φάρα, που ενδημεί σε όλα σχεδόν τα κόμματα αλλά κάνει θραύση στην Αριστερά και τους νεοφιλελεύθερους, βλέπει τον Βενιζέλο α λα καρτ. Προτιμά τον ηττημένο, «σπασμένο» Βενιζέλο από το 1922 και μετά, αυτόν που κατήντησε να προτείνει τον χασάπη Κεμάλ για …Νόμπελ Ειρήνης.
Βλέπετε ο Ελεύθεριος Βενιζέλος της πρώτης περιόδου, ο νικητής σημαιοφόρος της Μεγάλης Ιδέας τους στενεύει στις μασχάλες.
Μόνο ο ηττημένος Βενιζέλος της παρακμής και της πολιτικής εξαθλίωσης είναι χρήσιμος ως νομιμοποιητικός λόγος του ραγιάδικου ενδοτισμού και μιας ανιστόρητης και βολικής προσέγγισης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης παραχώρησε στην Τουρκία το 1935 το σπίτι που φέρεται να γεννήθηκε ο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη. Εκεί στεγάστηκε το Τουρκικό Προξενείο επί χρόνια. Εκεί το 1955 δόθηκε η προβοκατόρικη αφορμή για τα Σεπτεμβριανά, τον αμείλικτο και αιματηρό διωγμό του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Ο Οκτάι Εγκίν, σπουδαστής από την Κομοτηνή, με εντολές του κεμαλικού κράτους τοποθέτησε αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στο «σπίτι του Κεμάλ». Η είδηση μεταδόθηκε προβοκατόρικα στην Τουρκία, για να αναλάβουν έργο οι παρακρατικοί, που ήταν έτοιμοι, αφού το κράτος είχε σημαδέψει με σταυρό τα σπίτια και τα καταστήματα των Ελλήνων.
Ορδές καθοδηγούμενες από την τουρκική κυβέρνηση, σκότωσαν, βίασαν, λεηλάτησαν στις ελληνικές συνοικίες της Πόλης. Ο Εγκίν συνελήφθη από την Ελληνική Χωροφυλακή. Μετά την απέλαση του, το κεμαλικό κράτος αντάμειψε τον ρουφιάνο και προβοκάτορα, κάνοντας τον Νομάρχη στο Νέβσεχιρ της Καππαδοκίας.
Αυτό το σπίτι, το σπίτι του δασκάλου του Μουσολίνι και του Χίτλερ, στις 16 Αυγούστου θα είναι ανακαινισμένο Μουσείο Κεμάλ Ατατούρκ.
Πρωτοβουλία του Μπουτάρη, φυσικά, που ήθελε να δώσει το όνομα του γενοκτόνου και σε δρόμο της Θεσσαλονίκης.
Επαναφέρω λοιπόν παλαιά πρόταση μου. Να δοθεί το όνομα του Κεμάλ σε μια λεωφόρο της συμπρωτεύουσας και να καταλήγει στην Πλατεία Αδόλφου Χίτλερ.
Αφού θα τιμηθεί ο δάσκαλος, γιατί να μείνει παραπονεμένος ο μαθητής του, ωρέ Έλληνες;
Πηγή: Antinews
InfoGnomon
Ο Falih Rıfkı Atay ήταν Τούρκος συγγραφέας και δημοσιογράφος με σημαντική επιρροή, στενά συνδεδεμένος με τον Κεμάλ Ατατούρκ και τους επιγόνους του. Τα απομνημονεύματα του με τίτλο "Çankaya" δημοσιεύτηκαν το 1961.
Çankaya λέγεται ο λόφος στην Άγκυρα όπου χτίστηκε το Προεδρικό Μέγαρο του Κεμάλ. Αν γνωρίζετε την γλώσσα των γενοκτόνων και πλιατσικολόγων επιγόνων του Ερτογρούλ ή την γνωρίζει κάποιος δικός σας, μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο σε φωτοτυπικό ανάτυπο από επτά διαφορετικές ιστοσελίδες, τόσες βρήκα. Στην σελίδα 319 ο Atay αναφέρει:
“Στα πεντηκοστά του γενέθλια επισκεφθήκαμε τον Χίτλερ με μια τουρκική αντιπροσωπεία. Ο Χίτλερ, κατεχόμενος από την μανιακή υπερηφάνεια του, είπε: ο Μουσταφά Κεμάλ (…), ο Mussolini ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του”.
Αυτά είπε ο ίδιος ο Αδόλφος στον Altay και τα άλλα μεμέτια τον Απρίλιο του 1939. Την προηγούμενη χρονιά είχε ήδη καταπιεί την Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία χωρίς ντουφεκιά. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 όμως, με την γερμανική εισβολή στην Πολωνία, θα ξεκινούσε το τρομερότερο αιματοκύλισμα που είδε η ανθρωπότητα.
Οι δυο καλοί μαθητές του μπεκρή, φονιά γυναικόπαιδων, του διεστραμμένου γενοκτόνου Κεμάλ, θα επέδραμαν με διαφορά λίγων μηνών και στην Πατρίδα μας.
Οι Γερμανοί αλλά κι οι εξευτελισμένοι από τον Ελληνικό Στρατό Ιταλοί σκότωσαν πολλούς Έλληνες και λεηλάτησαν την χώρα μας, αλλά δεν έφτασαν το ρεκόρ του πολιτικού δασκάλου τους σε Έλληνες. Ο Αδόλφος είχε άλλες προτεραιότητες. Ρεφάρισε και ξεπέρασε τον μέντορα του σκοτώνοντας κυρίως Εβραίους και Σλάβους. Οι Έλληνες δεν του έφταναν.
Η ελληνική αριστερά, η ελαφρολαϊκή «Δεξιά» και κάθε ντενεκές ξεγάνωτος που καμώνεται τον προοδευτικό, μοντέρνο και άνετο, έχει και μια καλή κουβέντα για τον Κεμάλ, ο οποίος είχε διεστραμμένα, φονικά, χούγια. Η νέα, «δημοκρατική» Τουρκία του, οικοδομήθηκε με ποταμούς αίματος Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων και άλλων στα θεμέλια της. Με Γενοκτονία και λεηλασία των Χριστιανών της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.
Κι αυτό το έκανε οργανωμένα, με σχέδιο και στις απεχθέστερες λεπτομέρειες. Η Γενοκτονία είχε λογιστική οργάνωση κι οι τοπάρχες του Κεμάλ και των προηγηθέντων Νεοτούρκων έπαιρναν ως αμοιβή ένα προκαθορισμένο μέρος των πλιάτσικων από τις περιουσίες των ανθρώπων που έσφαξαν οι υφιστάμενοι τους. Το υπόλοιπο έπρεπε να αποδοθεί στο κράτος.
Κάποιοι λοιπόν άπληστοι πολιτικοί αξιωματούχοι, στρατιωτικοί και αρχηγοί τσετών, αφού κατέσφαξαν κατά χιλιάδες και με θηριώδη μαρτύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά, Έλληνες κι Αρμενίους κυρίως, κατακράτησαν μεγαλύτερη «αμοιβή» από τα λάφυρα της Γενοκτονίας. Παραπέμφθηκαν λοιπόν από τη νέα Τουρκία του Κεμάλ στη Δικαιοσύνη, όχι γιατί σκότωσαν αθώους ανθρώπους, αλλά γιατί «έκλεψαν» το δοβλέτι του Κεμάλ, κατακρατώντας περισσότερα από την προκαθορισμένη αμοιβή τους για την τέλεση της πρωτοφανούς Γενοκτονίας, της πρώτης στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, που αποτέλεσε πρότυπο για τον καλό μαθητή του Κεμάλ, τον Αδόλφο Χίτλερ.
Όλοι βέβαια οι μύστες της σκυφτής «προόδου», που χαϊδολογάνε την μνήμη του Κεμάλ, αναφέρονται που και που στον Βενιζέλο, το σύμφωνο Ελληνοτουρκικής Φιλίας του 1931 και λένε πως ο Κεμάλ ήταν …μεγάλος και να μην κολλάμε στα μίση.
Η ενδοτική φάρα, που ενδημεί σε όλα σχεδόν τα κόμματα αλλά κάνει θραύση στην Αριστερά και τους νεοφιλελεύθερους, βλέπει τον Βενιζέλο α λα καρτ. Προτιμά τον ηττημένο, «σπασμένο» Βενιζέλο από το 1922 και μετά, αυτόν που κατήντησε να προτείνει τον χασάπη Κεμάλ για …Νόμπελ Ειρήνης.
Βλέπετε ο Ελεύθεριος Βενιζέλος της πρώτης περιόδου, ο νικητής σημαιοφόρος της Μεγάλης Ιδέας τους στενεύει στις μασχάλες.
Μόνο ο ηττημένος Βενιζέλος της παρακμής και της πολιτικής εξαθλίωσης είναι χρήσιμος ως νομιμοποιητικός λόγος του ραγιάδικου ενδοτισμού και μιας ανιστόρητης και βολικής προσέγγισης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης παραχώρησε στην Τουρκία το 1935 το σπίτι που φέρεται να γεννήθηκε ο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη. Εκεί στεγάστηκε το Τουρκικό Προξενείο επί χρόνια. Εκεί το 1955 δόθηκε η προβοκατόρικη αφορμή για τα Σεπτεμβριανά, τον αμείλικτο και αιματηρό διωγμό του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Ο Οκτάι Εγκίν, σπουδαστής από την Κομοτηνή, με εντολές του κεμαλικού κράτους τοποθέτησε αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στο «σπίτι του Κεμάλ». Η είδηση μεταδόθηκε προβοκατόρικα στην Τουρκία, για να αναλάβουν έργο οι παρακρατικοί, που ήταν έτοιμοι, αφού το κράτος είχε σημαδέψει με σταυρό τα σπίτια και τα καταστήματα των Ελλήνων.
Ορδές καθοδηγούμενες από την τουρκική κυβέρνηση, σκότωσαν, βίασαν, λεηλάτησαν στις ελληνικές συνοικίες της Πόλης. Ο Εγκίν συνελήφθη από την Ελληνική Χωροφυλακή. Μετά την απέλαση του, το κεμαλικό κράτος αντάμειψε τον ρουφιάνο και προβοκάτορα, κάνοντας τον Νομάρχη στο Νέβσεχιρ της Καππαδοκίας.
Αυτό το σπίτι, το σπίτι του δασκάλου του Μουσολίνι και του Χίτλερ, στις 16 Αυγούστου θα είναι ανακαινισμένο Μουσείο Κεμάλ Ατατούρκ.
Πρωτοβουλία του Μπουτάρη, φυσικά, που ήθελε να δώσει το όνομα του γενοκτόνου και σε δρόμο της Θεσσαλονίκης.
Επαναφέρω λοιπόν παλαιά πρόταση μου. Να δοθεί το όνομα του Κεμάλ σε μια λεωφόρο της συμπρωτεύουσας και να καταλήγει στην Πλατεία Αδόλφου Χίτλερ.
Αφού θα τιμηθεί ο δάσκαλος, γιατί να μείνει παραπονεμένος ο μαθητής του, ωρέ Έλληνες;
Πηγή: Antinews
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
hln.be : ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΤΟ NextGen Series!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
