2013-08-27 15:16:09
Οι φωτογραφίες αυτές θα μπορούσε κάλλιστα να έχουν τραβηχτεί σε κάποιο νοσοκομείο μιας τριτοκοσμικής, υποανάπτυκτης χώρας Ποιος όμως, αμφισβητεί πια πως η κατάντια του Έλληνα πολίτη έχει φτάσει –αν όχι ξεπεράσει– την κατάσταση που βιώνουν συνάνθρωποί του σε χώρες όπου μαστίζονται από πείνα, πολέμους και εξαθλίωση…
Εδώ, στην Ηλεία, λοιπόν. Εδώ, στο νοσοκομείο-κόσμημα. Στο Γενικό νοσοκομείο Ηλείας (οι τίτλοι μάς μάραναν...).
Εδώ, που κάθε μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να το επισκεφθούν παρά τις τρομερές ελλείψεις σε γιατρούς, μηχανήματα και υλικά, γιατί δεν έχουν χρήματα να απευθυνθούν σε εξωτερικούς γιατρούς και να γλιτώσουν έτσι την απίστευτη ταλαιπωρία…
Γιατί περί αυτού πρόκειται Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Ασθενείς περιμένουν με τιτάνια υπομονή έξω από την πόρτα του ακτινολογικού. Η σειρά τους διακόπτεται συνεχώς επειδή έρχονται συνέχεια κρεβάτια με νοσηλευόμενους, παρόλο που υπάρχει εντολή αυτοί να εξετάζονται πρωί, ώστε να μην υπάρχει καθυστέρηση στην εξέταση των εξωτερικών ασθενών…
Οι ακτίνες δίνονται πια χωρίς φάκελο… Πού χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες; Όσο για την κοσμοσυρροή στη δεύτερη φωτογραφία;
Δεκάδες ανθρώπων κάθε ηλικίας με κατάγματα, σπασμένα πλευρά, χέρια, πόδια (χώρια τα επείγοντα περιστατικά), περιμένουν ώρες ατελείωτες να εξυπηρετηθούν από τον έναν και μοναδικό ορθοπεδικό γιατρό…
Απορίας άξιον το πώς αντέχει υπό τέτοιες συνθήκες ο επιστήμονας αλλά και το πώς βαστάνε υπομονή οι ασθενείς που από τις 8 το πρωί, φτάνει μεσημέρι και ακόμα βρίσκονται στην ουρά της ταλαιπωρίας…
Κάποιοι κοίταξαν το περιεχόμενο της τσέπης τους, το σκέφτηκαν μερικά λεπτά και… αποχώρησαν για τον γιατρό τους έξω από το νοσοκομείο...
Ναι, το έζησα από κοντά, ως συνοδός ασθενή. Πήγα στις 9 το πρωί και αποχώρησα αναζητώντας κι εγώ κάποιον γιατρό εκτός νοσοκομείου τρεισήμισι ώρες μετά… Οργισμένη για την κατάντια μας. Για την κατάντια του παππού που στεκόταν δίπλα μου τόσες ώρες και κράταγε το σπασμένο χέρι της ηλικιωμένης γυναίκας του και της ψιθύριζε συνεχώς: «ξέρω ότι πονάς, κάνε λίγο ακόμα υπομονή…» Με το βλέμμα καρφωμένο στην πόρτα του γιατρού…
Σκεπτόμενη ότι σε λίγο καιρό –υπό τις επιταγές της τρόικας– το εισιτήριο στα νοσοκομεία θα κοστίζει 25 Ευρώ (από 5 που είναι σήμερα), αναρωτιέμαι: πού το πάνε τελικά; Πού θέλουν να μας οδηγήσουν;
Η απάντηση σκληρή και οδυνηρή: όσων βαστάει ακόμα η τσέπη τους, θα επιβιώσουν. Οι υπόλοιποι…θα παρακαλάνε τον Θεό για την υγειά τους… Κατάντια!
Πηγή: patrisnews
xespao
Εδώ, στην Ηλεία, λοιπόν. Εδώ, στο νοσοκομείο-κόσμημα. Στο Γενικό νοσοκομείο Ηλείας (οι τίτλοι μάς μάραναν...).
Εδώ, που κάθε μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να το επισκεφθούν παρά τις τρομερές ελλείψεις σε γιατρούς, μηχανήματα και υλικά, γιατί δεν έχουν χρήματα να απευθυνθούν σε εξωτερικούς γιατρούς και να γλιτώσουν έτσι την απίστευτη ταλαιπωρία…
Γιατί περί αυτού πρόκειται Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Ασθενείς περιμένουν με τιτάνια υπομονή έξω από την πόρτα του ακτινολογικού. Η σειρά τους διακόπτεται συνεχώς επειδή έρχονται συνέχεια κρεβάτια με νοσηλευόμενους, παρόλο που υπάρχει εντολή αυτοί να εξετάζονται πρωί, ώστε να μην υπάρχει καθυστέρηση στην εξέταση των εξωτερικών ασθενών…
Οι ακτίνες δίνονται πια χωρίς φάκελο… Πού χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες; Όσο για την κοσμοσυρροή στη δεύτερη φωτογραφία;
Δεκάδες ανθρώπων κάθε ηλικίας με κατάγματα, σπασμένα πλευρά, χέρια, πόδια (χώρια τα επείγοντα περιστατικά), περιμένουν ώρες ατελείωτες να εξυπηρετηθούν από τον έναν και μοναδικό ορθοπεδικό γιατρό…
Απορίας άξιον το πώς αντέχει υπό τέτοιες συνθήκες ο επιστήμονας αλλά και το πώς βαστάνε υπομονή οι ασθενείς που από τις 8 το πρωί, φτάνει μεσημέρι και ακόμα βρίσκονται στην ουρά της ταλαιπωρίας…
Κάποιοι κοίταξαν το περιεχόμενο της τσέπης τους, το σκέφτηκαν μερικά λεπτά και… αποχώρησαν για τον γιατρό τους έξω από το νοσοκομείο...
Ναι, το έζησα από κοντά, ως συνοδός ασθενή. Πήγα στις 9 το πρωί και αποχώρησα αναζητώντας κι εγώ κάποιον γιατρό εκτός νοσοκομείου τρεισήμισι ώρες μετά… Οργισμένη για την κατάντια μας. Για την κατάντια του παππού που στεκόταν δίπλα μου τόσες ώρες και κράταγε το σπασμένο χέρι της ηλικιωμένης γυναίκας του και της ψιθύριζε συνεχώς: «ξέρω ότι πονάς, κάνε λίγο ακόμα υπομονή…» Με το βλέμμα καρφωμένο στην πόρτα του γιατρού…
Σκεπτόμενη ότι σε λίγο καιρό –υπό τις επιταγές της τρόικας– το εισιτήριο στα νοσοκομεία θα κοστίζει 25 Ευρώ (από 5 που είναι σήμερα), αναρωτιέμαι: πού το πάνε τελικά; Πού θέλουν να μας οδηγήσουν;
Η απάντηση σκληρή και οδυνηρή: όσων βαστάει ακόμα η τσέπη τους, θα επιβιώσουν. Οι υπόλοιποι…θα παρακαλάνε τον Θεό για την υγειά τους… Κατάντια!
Πηγή: patrisnews
xespao
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εμείς καναπέ & TV, η νεολαία φραπέ & ανεργία!...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Από την Τετάρτη οι έλεγχοι στα βενζινάδικα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
