2013-08-28 14:42:05
του Κίμωνα Γεωργακάκη, Πολιτικός Επιστήμων
Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται πλησίον της Συρίας, κάτι που ήδη έχει τονιστεί από την Αθήνα και πρέπει να συνεχίζεται να τονίζεται. Τα σενάρια θέλουν τους Αμερικανούς να χρησιμοποιούν την Σούδα και το Ακρωτήρι στην Κύπρο για την αεροπορία τους. Παράλληλα κυκλοφορεί η πιθανότητα να ζητήσουν οι Ρώσοι βάση στην Κύπρο για να συναινέσουν στην επίθεση, με το σκεπτικό ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να απολέσουν την ναυτική βάση στην Ταρτούς. Θα ήταν φοβερό πλήγμα για το κύρος του Κρεμλίνο η άνευ όρων υποχώρηση των Ρώσων από την Συρία. Οπότε, εφόσον τελικά λάβει χώρα η επίθεση των Αμερικανών, η λογική υπαγορεύει ότι κάτι θα δοθεί στον Πούτιν.
Η «Αρκούδα», αν και έτοιμη παραδοσιακά για επίθεση ανά πάσα στιγμή, είναι αναγκασμένη σε περίπτωση ανάμειξης να κατέβει οδικώς στην Μέση Ανατολή, αφού, όπως έχω αναφέρει παλιότερα, η ναυτική δύναμη που διατηρεί στην Ανατολική Μεσόγειο δεν επαρκεί για να αντιμετωπίσει την αντίστοιχη του ΝΑΤΟ. Επιπλέον οι Τούρκοι θα εμποδίζουν από τα Στενά την έλευση περαιτέρω ρωσικών πλοίων. Γι’ αυτό τον λόγο η Μόσχα πρέπει να είναι απόλυτα σίγουρη ότι θα έχει γερές γραμμές ανεφοδιασμού, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση της Συρίας.
Η μόνη περιοχή που θα μπορούσε να «φιλοξενήσει» ρωσική διείσδυση είναι η τουρκική μεθόριος με το σκεπτικό ότι η Μόσχα διατηρεί ήδη στρατηγικής σημασίας συνεργασία με την Αρμενία, η οποία μάλιστα πρόσφατα ζήτησε μέσω νομικής οδού εδάφη από την Άγκυρα, και ενδέχεται να συσφίξει τις σχέσεις της και με την Γεωργία. Πρόκειται για δύο χώρες που συνορεύουν με την Τουρκία, η οποία βρίσκεται σε έντονη πολιτικοκοινωνική κρίση, και μπορεί να αποτελέσουν τις τέλειες γραμμές ανεφοδιασμού, άπαξ και αναγκαστεί εκ των πραγμάτων η Ρωσία να επέμβει στρατιωτικά προς τα κάτω, προκειμένου να διασφαλίσει ζωτικά γι’ αυτήν συμφέροντα.
Συνοψίζοντας λοιπόν, τα πράγματα ήρθαν τελικά έτσι, ώστε Ελλάδα και Κύπρος να αποτελούν, πάντα συγκριτικά με άλλες χώρες, τα μοναδικά αποκούμπια σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αμερικανοί και Ρώσοι έχουν κατανοήσει και με το παραπάνω την συγκεκριμένη πραγματικότητα. Επομένως, Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν να τονίσουν και στις δύο πλευρές την γεωστρατηγική σημαντικότητά τους. Η Ουάσινγκτον επιθυμεί, έπειτα από πιθανό έλεγχο της Συρίας, την δημιουργία ζώνης ασφαλείας γύρω από την Ιερουσαλήμ, ώστε να προχωρήσει η Εύρω-Μεσογειακή Ένωση ή κάτι παρόμοιο. Οι Ρώσοι από την άλλη σπεύδουν να κερδίσουν χρόνο μέσω διπλωματίας, ενώ παράλληλα θα ήθελαν να έχουν τουλάχιστον μια ναυτική βάση στην Μεσόγειο.
Το βολικό σενάριο θα ήταν να ισχύει το ενδεχόμενο να είναι η Κύπρος, η οποία θυμίζω δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αυτή που θα φιλοξενήσει ρωσική ναυτική αλλά και αεροπορική βάση, σε περίπτωση, που το τονίζω, παραιτηθεί η Ρωσία από την Συρία με κάποια ανταλλάγματα.
Αυτό θα σημαίνει ότι:
Η Ελλάδα από την μία διευκολύνει βάσει πρωτοκόλλου το ΝΑΤΟ, η Κύπρος την Ρωσία και οι δύο μαζί προχωρούν την ενεργειακή συμφωνία με το Ισραήλ. Συνεπώς οι δυο χώρες είναι σε θέση να κινηθούν πολυδιάστατα, τονίζοντας την συνεργασία του Ελληνισμού σε γεωπολιτικό επίπεδο. Άλλωστε ο ρωσικός στόλος διευκολύνεται ούτως ή άλλως από ελλαδικούς και κυπριακούς λιμένες.
Η Τουρκία από την άλλη, ξεχνώντας προσωρινά τους μεγαλοϊδεατισμούς, πασχίζει να το παίξει καλό παιδί στους Αμερικανούς και ανακοινώνει σε όλους τους τόνους την ετοιμότητα να συμπράξει σε επέμβαση στην Συρία υπέρ των ισλαμιστών, οι οποίοι όμως απλά χρησιμοποιούνται από την Δύση και εν συνεχεία ανατρέπονται, όπως είδαμε στην Αίγυπτο. Επομένως τα περί νέο-οθωμανισμού καταρρέουν. Πέραν τούτου η κοινωνική κρίση που ξέσπασε στην γείτονα έχει φουντώσει τα σενάρια διαμελισμού και πλέον το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω. Η Τουρκία αποτελεί απλά το ανάχωμα του ΝΑΤΟ στην περίπτωση ρωσικής οδικής καθόδου. Αυτός είναι κατά πάσα πιθανότατα ο λόγος που τοποθετήθηκαν εκεί οι δυτικοί patriot.
Εν κατακλείδι Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να δράσουν-ελιχθούν σαν ένας οργανισμός, καθώς τα οφέλη θα μπορούσαν να είναι πολλά pygmi.gr
Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται πλησίον της Συρίας, κάτι που ήδη έχει τονιστεί από την Αθήνα και πρέπει να συνεχίζεται να τονίζεται. Τα σενάρια θέλουν τους Αμερικανούς να χρησιμοποιούν την Σούδα και το Ακρωτήρι στην Κύπρο για την αεροπορία τους. Παράλληλα κυκλοφορεί η πιθανότητα να ζητήσουν οι Ρώσοι βάση στην Κύπρο για να συναινέσουν στην επίθεση, με το σκεπτικό ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να απολέσουν την ναυτική βάση στην Ταρτούς. Θα ήταν φοβερό πλήγμα για το κύρος του Κρεμλίνο η άνευ όρων υποχώρηση των Ρώσων από την Συρία. Οπότε, εφόσον τελικά λάβει χώρα η επίθεση των Αμερικανών, η λογική υπαγορεύει ότι κάτι θα δοθεί στον Πούτιν.
Η «Αρκούδα», αν και έτοιμη παραδοσιακά για επίθεση ανά πάσα στιγμή, είναι αναγκασμένη σε περίπτωση ανάμειξης να κατέβει οδικώς στην Μέση Ανατολή, αφού, όπως έχω αναφέρει παλιότερα, η ναυτική δύναμη που διατηρεί στην Ανατολική Μεσόγειο δεν επαρκεί για να αντιμετωπίσει την αντίστοιχη του ΝΑΤΟ. Επιπλέον οι Τούρκοι θα εμποδίζουν από τα Στενά την έλευση περαιτέρω ρωσικών πλοίων. Γι’ αυτό τον λόγο η Μόσχα πρέπει να είναι απόλυτα σίγουρη ότι θα έχει γερές γραμμές ανεφοδιασμού, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση της Συρίας.
Η μόνη περιοχή που θα μπορούσε να «φιλοξενήσει» ρωσική διείσδυση είναι η τουρκική μεθόριος με το σκεπτικό ότι η Μόσχα διατηρεί ήδη στρατηγικής σημασίας συνεργασία με την Αρμενία, η οποία μάλιστα πρόσφατα ζήτησε μέσω νομικής οδού εδάφη από την Άγκυρα, και ενδέχεται να συσφίξει τις σχέσεις της και με την Γεωργία. Πρόκειται για δύο χώρες που συνορεύουν με την Τουρκία, η οποία βρίσκεται σε έντονη πολιτικοκοινωνική κρίση, και μπορεί να αποτελέσουν τις τέλειες γραμμές ανεφοδιασμού, άπαξ και αναγκαστεί εκ των πραγμάτων η Ρωσία να επέμβει στρατιωτικά προς τα κάτω, προκειμένου να διασφαλίσει ζωτικά γι’ αυτήν συμφέροντα.
Συνοψίζοντας λοιπόν, τα πράγματα ήρθαν τελικά έτσι, ώστε Ελλάδα και Κύπρος να αποτελούν, πάντα συγκριτικά με άλλες χώρες, τα μοναδικά αποκούμπια σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αμερικανοί και Ρώσοι έχουν κατανοήσει και με το παραπάνω την συγκεκριμένη πραγματικότητα. Επομένως, Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν να τονίσουν και στις δύο πλευρές την γεωστρατηγική σημαντικότητά τους. Η Ουάσινγκτον επιθυμεί, έπειτα από πιθανό έλεγχο της Συρίας, την δημιουργία ζώνης ασφαλείας γύρω από την Ιερουσαλήμ, ώστε να προχωρήσει η Εύρω-Μεσογειακή Ένωση ή κάτι παρόμοιο. Οι Ρώσοι από την άλλη σπεύδουν να κερδίσουν χρόνο μέσω διπλωματίας, ενώ παράλληλα θα ήθελαν να έχουν τουλάχιστον μια ναυτική βάση στην Μεσόγειο.
Το βολικό σενάριο θα ήταν να ισχύει το ενδεχόμενο να είναι η Κύπρος, η οποία θυμίζω δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αυτή που θα φιλοξενήσει ρωσική ναυτική αλλά και αεροπορική βάση, σε περίπτωση, που το τονίζω, παραιτηθεί η Ρωσία από την Συρία με κάποια ανταλλάγματα.
Αυτό θα σημαίνει ότι:
Η Ελλάδα από την μία διευκολύνει βάσει πρωτοκόλλου το ΝΑΤΟ, η Κύπρος την Ρωσία και οι δύο μαζί προχωρούν την ενεργειακή συμφωνία με το Ισραήλ. Συνεπώς οι δυο χώρες είναι σε θέση να κινηθούν πολυδιάστατα, τονίζοντας την συνεργασία του Ελληνισμού σε γεωπολιτικό επίπεδο. Άλλωστε ο ρωσικός στόλος διευκολύνεται ούτως ή άλλως από ελλαδικούς και κυπριακούς λιμένες.
Η Τουρκία από την άλλη, ξεχνώντας προσωρινά τους μεγαλοϊδεατισμούς, πασχίζει να το παίξει καλό παιδί στους Αμερικανούς και ανακοινώνει σε όλους τους τόνους την ετοιμότητα να συμπράξει σε επέμβαση στην Συρία υπέρ των ισλαμιστών, οι οποίοι όμως απλά χρησιμοποιούνται από την Δύση και εν συνεχεία ανατρέπονται, όπως είδαμε στην Αίγυπτο. Επομένως τα περί νέο-οθωμανισμού καταρρέουν. Πέραν τούτου η κοινωνική κρίση που ξέσπασε στην γείτονα έχει φουντώσει τα σενάρια διαμελισμού και πλέον το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω. Η Τουρκία αποτελεί απλά το ανάχωμα του ΝΑΤΟ στην περίπτωση ρωσικής οδικής καθόδου. Αυτός είναι κατά πάσα πιθανότατα ο λόγος που τοποθετήθηκαν εκεί οι δυτικοί patriot.
Εν κατακλείδι Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να δράσουν-ελιχθούν σαν ένας οργανισμός, καθώς τα οφέλη θα μπορούσαν να είναι πολλά pygmi.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κίνδυνος να τιναχτούν στον αέρα 35.000 εφάπαξ δημοσίων υπαλλήλων
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΑΟΚ-Σάλκε 2-3
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
