ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

H τρίτη(;) πράξη της Ελληνικής τραγωδίας

της Ζέζας ΖήκουYπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο, που λέει ότι ο μόνος λόγος που οι οικονομολόγοιπροβαίνουν σε προβλέψεις είναι προκειμένου να έχουν οι μετεωρολόγοι με κάποιοννα γελάσουν. Ομως, δεν πρόκειται για ανέκδοτο στη δική μας περίπτωση. Η ελίττης παγκόσμιας οικονομικής σκέψης, που μίλησε στον Αλέξη Παπαχελά, δεν δίστασενα διατυπώσει με πλήρη σαφήνεια και περισσή ειλικρίνεια τις δυσοίωνεςπροβλέψεις της για την τύχη της χώρας. Χωρίς ενδοιασμούς και με κυνικόρεαλισμό, τα διασημότερα ονόματα που έχει να επιδείξει η σύγχρονη οικονομικήανάλυση περιέγραψαν, την περασμένη Δευτέρα, στους «Νέους Φακέλους», το σενάριοτης τρίτης πράξης της ελληνικής τραγωδίας. Πρόκειται για πραγματικήκαταστροφική: εμφύλιος πόλεμος... έξοδος από το ευρώ... κ. λπ.

Τα μαύρα σενάρια για την ελληνική οικονομία επέστρεψανβίαια. Οικονομολόγοι, κερδοσκόποι και πανίσχυροι επενδυτές στοιχηματίζουν στηνπιθανότητα νέας αναδιάρθρωσης, άτακτης χρεοκοπίας, στάσης πληρωμών,εγκατάλειψης του ευρώ. Οι επικεφαλής των μεγαλύτερων επενδυτικών κεφαλαίων τουκόσμου και παγκοσμίου φήμης οικονομολόγοι αναπαράγουν πλέον με ένταση όλα ταδεινά για τη χώρα μας καθώς τα στυγερά μέτρα υπονομεύουν την έξοδο από τη βαθιάύφεση, με συνέπεια η ελληνική οικονομία να παραμένει εγκλωβισμένη στον φαύλοκύκλο της αποπληθωριστικής κρίσης.Ακόμα και αν όλες οι μεταρρυθμίσεις πετύχουν (που δενπρόκειται να γίνει), είναι δύσκολο να τα καταφέρει η Ελλάδα. Το κράτοςδιαλύθηκε και η κοινωνία υποφέρει! Οι όροι που συνοδεύουν τα δάνεια τωνΜνημονίων κλονίζουν τις κοινωνίες. Οι σωστικές παρεμβάσεις δεν έχουν μειώσειτους κινδύνους χρεοκοπίας. Από την άνοιξη του 2010, που εισήλθαμε στοναστερισμό του Μνημονίου, του πλήρους ελέγχου από την Ουάσιγκτον, το Βερολίνοκαι τις Βρυξέλλες, τι βλέπουμε; Βροχή τα χαράτσια, οι φόροι είναι αλλεπάλληλοικαι εξοντωτικοί, οι μισθοί έχουν πέσει σε έσχατο σημείο, η ανεργία αυξάνεται μειλιγγιώδη ρυθμό, η αγορά τελείωσε, η ακρίβεια εξολοθρεύει το ήδη πενιχρόεισόδημα του καθενός. Ο κοινωνικός ιστός της χώρας βρίσκεται σε διαδικασίααποσύνθεσης.Η κοινωνία ασφυκτιά επειδή η οικονομική συνταγή πουεπελέγη για να τη σώσει, τη βουλιάζει ακόμη περισσότερο. Μια χώρα θα έπρεπε ναοργανώνει ορθολογικά τα δημόσια οικονομικά, είτε τελεί σε κατάσταση πτώχευσηςείτε όχι. Το κάναμε; Δεν το κάναμε. Μας το επιβάλλουν πλέον οι περιστάσεις. Δεντρέφω αυταπάτες ότι τέτοια ζητήματα μπορούν να συζητηθούν στο ελληνικό πολιτικόσύστημα και στην ιθύνουσα τάξη. Θα ήλπιζα, όμως, ότι αυτή ακριβώς η συγκυρία θαεπέβαλε σε όσους κόπτονται πραγματικά για το καλό του τόπου, να προχωρήσουν σεέναν συντεταγμένο δημόσιο διάλογο, που θα υπερβαίνει τα αφοριστικά «ναι!» καιτα αφοριστικά «όχι!». Να δούμε τι θέλουμε, τι μπορούμε και πού πάμε. Πολύφοβάμαι, όμως, πως ούτε αυτό μπορεί να γίνει. Εκτός και αν η συγκυρίααποδειχτεί τελικά ακόμη πιο δραματική και τους παρασύρει μην περιμένοντας άλληφορά...Πόσοι συναγερμοί χρειάζονται για να το καταλάβουμε; Ολεςοι δηλώσεις των ξένων ηγετών και του διεθνούς Τύπου δείχνουν ότι «οι ξένεςδυνάμεις προετοιμάζονται συστηματικά για όλα τα ενδεχόμενα της Ελλάδας». Τιέγινε μέχρι σήμερα για να μη γίνει η χώρα βαλκανική με μέσο μισθό των 300 ευρώ,ανεργία στο 30% και μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό; Τίποτε...Η ελληνική εμπειρία –ώς τώρα τουλάχιστον– μοιάζει με«ριπλέι» του δράματος της Αργεντινής. Η Ελλάδα έπασχε ιστορικά απόδημοσιονομικά προβλήματα και υψηλό πληθωρισμό, προβλήματα που «λύθηκαν»υποτίθεται με την είσοδό μας στην ΟΝΕ το 2001. Η πρώτη δεκαετία εντός ΟΝΕχαρακτηρίστηκε, όπως είχε συμβεί και με την Αργεντινή μετά τη σύνδεσή της με τοδολάριο, από ταχύτατη οικονομική ανάπτυξη, χάρη κυρίως στην είσοδο άφθονων, φθηνώνπιστώσεων από έξω. Παράλληλα, όμως, η Ελλάδα έχασε μεγάλο μέρος τηςανταγωνιστικότητας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η Αργεντινή έχασε τηνανταγωνιστικότητά της κυρίως έναντι της Βραζιλίας.«Υπάρχει ζωτικής σημασίας πρόβλημα ανάπτυξης και η Ελλάδαδεν είναι ανταγωνιστική», επανέλαβε για πολλοστή φορά ο Νουριέλ Ρουμπινί,προβλέποντας την αναπόφευκτη έξοδο από το ευρώ. «Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει καιμε την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία. Οι χώρες αυτές, λόγω του ότι δενείναι ανταγωνιστικές, έχουν χάσει μερίδια των αγορών τους, που έχουν περάσειστην Κίνα και την Τουρκία».Ο Ρουμπινί επανέλαβε, επίσης, την επικινδυνότητα τηςοικονομικής κρίσης που βιώνει η Ελλάδα, αλλά και η Ευρωζώνη, λέγοντας ότι: «Τοπρόβλημα της Ελλάδας και της Ε. Ε. είναι πολύ σοβαρό. Δεν υπάρχει εύκολη λύση».Θεωρεί, βέβαια, πως υπάρχουν διάφοροι τρόποι επαναφοράς της ανάπτυξης σε μιαχώρα, όπως ο αποπληθωρισμός (αν και πολιτικά επώδυνος). Κατά τη γνώμη του, οσωστός τρόπος είναι ο γερμανικός. «Η Γερμανία εφάρμοσε μια νέα δομικήμεταρρύθμιση, που αύξησε την παραγωγικότητα διατηρώντας τον ονομαστικό μισθόχαμηλό έτσι ώστε να πέσει το κόστος της μονάδας εργασίας. Και αυτή η λύση,όμως, χρειάζεται χρόνια για να δείξει αποτελέσματα. Στη Γερμανία χρειάστηκαν10–15 χρόνια, όμως τόσα χρόνια χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία και ηΠορτογαλία δεν έχουν.πηγη:kathimerini liberals10