2013-08-30 11:51:04
του Στέλιου Συρμόγλου
Στην Ελλάδα όλα ή σχεδόν όλα φέρονται “επί πτερύγων ανέμων”. Οι λέξεις “σοβαρότητα” και “υπευθυνότητα” έχουν χάσει το εννοιολογικό τους περιεχόμενο, ενώ ο στοχασμός και πολύ περισσότερο ο φιλοσοφικός λόγος αντιμετωπίζονται με ειρωνική διάθεση που συμπυκνώνεται στην ωχαδερφιστική νεοελληνική φράση “άσε ρε τις φιλοσοφίες…”.
Ολοι επιζητούν άμεσα λύσεις, όλοι απαιτούν από τους άλλους προτάσεις και όλοι ταυτόχρονα εγγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό τους και στην εκάστοτε κυβερνητική προπαγανδιστική αντίληψη, που συνήθως συνοδεύεται από εκβιαστικά διλήμματα, μιλάνε με ύφος συχνά απαιτητικό για το “δια ταύτα”. Χωρίς όμως να συνδέουν αυτό το “δια ταύτα” με την παραγωγή σκέψης, με το στοχασμό. Οσο για το φιλοσοφικό λόγο, ούτε λόγος να γίνεται Κι όμως, ο φιλοσοφικός λόγος, όταν είναι γνήσιος, δεν είναι απόκοσμος και απόδημος, αλλά ένδημος και εγκόσμιος. Οικεί στον κρατήρα των προβλημάτων του Ανθρώπου ως μέλους της κοινωνίας. Και παλεύει να σώσει την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, που απειλούνται και κινδυνεύουν από το κρατικό αυταρχισμό, την ιδεολογική χειραγώγηση, την παραπληροφόρηση, τη στρέβλωση της αλήθειας και την υποταγή σ’ ένα σύστημα ζωής χωρίς δυνατότητα επιλογών.
Ετσι ο στοχασμός και ο ένδημος φιλοσοφικός λόγος γίνονται το “άγρυπνο βλέμμα των καιρών”. Ενα βλέμμα που δεν δύει πίσω από την ομίχλη αφηρημένων θεωρήσεω, αλλά εισδύει μέσα στην αδιαπέραστη λόχμη των προβλημάτων της κοινωνίας, και φυσικά των υπαρξιακών σχέσεων, και αναλύει όλα τα επίκαιρα και επίδικα προβλήματα τόσο της ομαδικής, όσο και της ατομικής ζωής.
Η ατραπός ενός ολέθρου μας είναι ανοικτή και σύντομη. Γιατί, ακόμα κι όσοι διαθέτουν την νοητική υποδομή, δεν μπαίνουν στη διαδικασία να ακονίσουν την κριτική τους δύναμη και την ηθική τους τόλμη. Και εμμένοντες στην ασκεψία, αρκούνται στα “αναμασήματα” των κομματικών και κυβερνητικών “μαγειρείων” και επιδίδονται σε αθροισμάτα μωρίας και “εξυπναδίστικων” αντιδράσεων αμφισβήτησης όσων εκτρέπονται από τη δική τους εθιστική λογική στο “τίποτα”. Αλλοι πάλι επαφίενται στη μεταφυσική ελπίδα ως σφοδρή ορμή πρός το υπέρτατο Αγαθό και ως “νοερώς εφάψασθαι” του θείου.
Με αφομειωμένο μάλιστα τον απελπισμό μας είτε μεταφράζουμε σε μηδενιστική ξεγνοισιά τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε, είτε αποφεύγοντας τη βάσανο της σκέψης και προσβλέποντας στην “ετοιματζίδικη” και δανεική σκέψη, στην αντίδραση ίσως του διπλανού μας, για να μη διακυβεύσουμε τα όποια κεκτημένα,, βρίσκουμε καταφυγή με “δόξα και τιμή” στην άμορφη μάζα. Οι λέξεις “μάζα” και “μαζοποιημένος πολίτης”, ωστόσο, μας ενοχλεί και προτιμούμε να θριαμβολογούμε αμφισβητώντας φωνές αντίδρασης, για να καλύψουμε την ερημιά των σκέψεών μας, όπως τα μικρά παιδιά τραγουδάνε στο σκοτάδι…
Και με το σαθρό διερώτημα “τι μπορώ να κάνω εγώ;..” δικαιολογούμε τη στάση μας και αρνούμαστε την αυτοκριτική. Και χειραφετημένοι από μύθους, απόβλητοι της λογικής, εξευτελισμένοι στα ιδανικά μας , ναυαγοί στο κεφάλαιο της ηθικής αυτοτέλειας και αυτοσυνειδησίας, γυρεύουμε αγωνιωδώς στηρίγματα και λύσεις γύρω μας. Και είμαστε ευάλωτοι σε κάθε είδους ερεθίσματα και εγχειρήματα πολιτικής κοροιδίας και απάτης.
Τι πετύχαμε μ’ αυτή την παγιωμένη ‘”στάση” μας; Το σίγουρο είναι ότι ακόμα κι όλοι οι Αγγελοι της Ελλάδας συναθροισμένοι εκ περάτων, αρνούνται να δεχθούν την αδράνεια της σκέψης μας. Πετύχαμε να πτωχεύσουμε τα όνειρά μας και τα όνειρα των παιδιών μας. Κλέψαμε ακόμα και τις σκέψεις του θεού και τις τυλίξαμε σ’ ένα μεγάλο καημό.
Πετύχαμε από φιλήδονοι εραστές των μεγάλων ιδεών και των ωραίων πραγμάτων, με την Ελλάδα να ασωτεύει την ομορφιά της και να εκπέμπει φως μ’ ένα μπουκέτο έγχρωμους αιώνες στα χέρια της, “πετύχαμε” να καταντήσουμε “οφθαλμόπορνοι” της κοινωνικής απελπισίας και της πολιτικής αναλγησίας. Με τα μάτια και τη γλώσσα μας να αθροίζουν ομοιώματα φωτός, στη χώρα του απόλυτου φωτός!..
Καταντήσαμε πολλοί από μας μύχια να ευχόμαστε, τον όρκο μας για μια Ελλάδα ελεύθερη και δυνατή, με αξιοπρέπεια και τιμή, στην καρδιά μας να φυλάγαμε και να αληθεύανε τα παραμύθια…
Κι άλλοι τόσοι από μας, εκρέμασαν τα γράμματα της αλφαβήτου από τη γλώσσα τους, και αργυρολόγοι τα πουλάμε μισοτιμής στης Ευρώπης τις λαικές αγορές. Ο λόγος μας είναι μονάχα το τελευταίο καταφύγιο των τρελών!
freepen.gr
Στην Ελλάδα όλα ή σχεδόν όλα φέρονται “επί πτερύγων ανέμων”. Οι λέξεις “σοβαρότητα” και “υπευθυνότητα” έχουν χάσει το εννοιολογικό τους περιεχόμενο, ενώ ο στοχασμός και πολύ περισσότερο ο φιλοσοφικός λόγος αντιμετωπίζονται με ειρωνική διάθεση που συμπυκνώνεται στην ωχαδερφιστική νεοελληνική φράση “άσε ρε τις φιλοσοφίες…”.
Ολοι επιζητούν άμεσα λύσεις, όλοι απαιτούν από τους άλλους προτάσεις και όλοι ταυτόχρονα εγγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό τους και στην εκάστοτε κυβερνητική προπαγανδιστική αντίληψη, που συνήθως συνοδεύεται από εκβιαστικά διλήμματα, μιλάνε με ύφος συχνά απαιτητικό για το “δια ταύτα”. Χωρίς όμως να συνδέουν αυτό το “δια ταύτα” με την παραγωγή σκέψης, με το στοχασμό. Οσο για το φιλοσοφικό λόγο, ούτε λόγος να γίνεται Κι όμως, ο φιλοσοφικός λόγος, όταν είναι γνήσιος, δεν είναι απόκοσμος και απόδημος, αλλά ένδημος και εγκόσμιος. Οικεί στον κρατήρα των προβλημάτων του Ανθρώπου ως μέλους της κοινωνίας. Και παλεύει να σώσει την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, που απειλούνται και κινδυνεύουν από το κρατικό αυταρχισμό, την ιδεολογική χειραγώγηση, την παραπληροφόρηση, τη στρέβλωση της αλήθειας και την υποταγή σ’ ένα σύστημα ζωής χωρίς δυνατότητα επιλογών.
Ετσι ο στοχασμός και ο ένδημος φιλοσοφικός λόγος γίνονται το “άγρυπνο βλέμμα των καιρών”. Ενα βλέμμα που δεν δύει πίσω από την ομίχλη αφηρημένων θεωρήσεω, αλλά εισδύει μέσα στην αδιαπέραστη λόχμη των προβλημάτων της κοινωνίας, και φυσικά των υπαρξιακών σχέσεων, και αναλύει όλα τα επίκαιρα και επίδικα προβλήματα τόσο της ομαδικής, όσο και της ατομικής ζωής.
Η ατραπός ενός ολέθρου μας είναι ανοικτή και σύντομη. Γιατί, ακόμα κι όσοι διαθέτουν την νοητική υποδομή, δεν μπαίνουν στη διαδικασία να ακονίσουν την κριτική τους δύναμη και την ηθική τους τόλμη. Και εμμένοντες στην ασκεψία, αρκούνται στα “αναμασήματα” των κομματικών και κυβερνητικών “μαγειρείων” και επιδίδονται σε αθροισμάτα μωρίας και “εξυπναδίστικων” αντιδράσεων αμφισβήτησης όσων εκτρέπονται από τη δική τους εθιστική λογική στο “τίποτα”. Αλλοι πάλι επαφίενται στη μεταφυσική ελπίδα ως σφοδρή ορμή πρός το υπέρτατο Αγαθό και ως “νοερώς εφάψασθαι” του θείου.
Με αφομειωμένο μάλιστα τον απελπισμό μας είτε μεταφράζουμε σε μηδενιστική ξεγνοισιά τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε, είτε αποφεύγοντας τη βάσανο της σκέψης και προσβλέποντας στην “ετοιματζίδικη” και δανεική σκέψη, στην αντίδραση ίσως του διπλανού μας, για να μη διακυβεύσουμε τα όποια κεκτημένα,, βρίσκουμε καταφυγή με “δόξα και τιμή” στην άμορφη μάζα. Οι λέξεις “μάζα” και “μαζοποιημένος πολίτης”, ωστόσο, μας ενοχλεί και προτιμούμε να θριαμβολογούμε αμφισβητώντας φωνές αντίδρασης, για να καλύψουμε την ερημιά των σκέψεών μας, όπως τα μικρά παιδιά τραγουδάνε στο σκοτάδι…
Και με το σαθρό διερώτημα “τι μπορώ να κάνω εγώ;..” δικαιολογούμε τη στάση μας και αρνούμαστε την αυτοκριτική. Και χειραφετημένοι από μύθους, απόβλητοι της λογικής, εξευτελισμένοι στα ιδανικά μας , ναυαγοί στο κεφάλαιο της ηθικής αυτοτέλειας και αυτοσυνειδησίας, γυρεύουμε αγωνιωδώς στηρίγματα και λύσεις γύρω μας. Και είμαστε ευάλωτοι σε κάθε είδους ερεθίσματα και εγχειρήματα πολιτικής κοροιδίας και απάτης.
Τι πετύχαμε μ’ αυτή την παγιωμένη ‘”στάση” μας; Το σίγουρο είναι ότι ακόμα κι όλοι οι Αγγελοι της Ελλάδας συναθροισμένοι εκ περάτων, αρνούνται να δεχθούν την αδράνεια της σκέψης μας. Πετύχαμε να πτωχεύσουμε τα όνειρά μας και τα όνειρα των παιδιών μας. Κλέψαμε ακόμα και τις σκέψεις του θεού και τις τυλίξαμε σ’ ένα μεγάλο καημό.
Πετύχαμε από φιλήδονοι εραστές των μεγάλων ιδεών και των ωραίων πραγμάτων, με την Ελλάδα να ασωτεύει την ομορφιά της και να εκπέμπει φως μ’ ένα μπουκέτο έγχρωμους αιώνες στα χέρια της, “πετύχαμε” να καταντήσουμε “οφθαλμόπορνοι” της κοινωνικής απελπισίας και της πολιτικής αναλγησίας. Με τα μάτια και τη γλώσσα μας να αθροίζουν ομοιώματα φωτός, στη χώρα του απόλυτου φωτός!..
Καταντήσαμε πολλοί από μας μύχια να ευχόμαστε, τον όρκο μας για μια Ελλάδα ελεύθερη και δυνατή, με αξιοπρέπεια και τιμή, στην καρδιά μας να φυλάγαμε και να αληθεύανε τα παραμύθια…
Κι άλλοι τόσοι από μας, εκρέμασαν τα γράμματα της αλφαβήτου από τη γλώσσα τους, και αργυρολόγοι τα πουλάμε μισοτιμής στης Ευρώπης τις λαικές αγορές. Ο λόγος μας είναι μονάχα το τελευταίο καταφύγιο των τρελών!
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
73χρονη Νορβηγίδα έχασε τη ζωή της στην παραλία του Ρεθύμνου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
