Aσλάνης, ένας καλός άνθρωπος

2013-09-01 13:47:12

«Πέθανε ο Μιχάλης Ασλάνης». Το διάβασα και έμεινα. Πόνεσε η ψυχή μου. Γιατί; Μάτωσα σας λέω. Τον ήξερα; Όχι. Ψώνισα ποτέ ρούχο του; Μπορεί στα βάθη των χρόνων. Ένα, ίσως. Σίγουρα είχα τρυπώσει, τη δεκαετία του '80, στο γωνιακό του μαγαζί στην Ηρακλείτου να χαζέψω χρώματα. Δόξαζε τα χρώματα. Άγνωστος μου ήταν ο Μιχάλης Ασλάνης. Λέξη δεν είχαμε ποτέ ανταλλάξει.

Τον έκλαψα. Γιατί; Τι με συνέδεε μαζί του; Τον φέρνω στη σκέψη. Τόσο δα γλυκό ανθρωπάκι. Σαν ένα ντροπαλό παιδί σε κόσμο ενήλικων. Μου έμοιαζε πάντα ένας καλός άνθρωπος. Από κομμάτια παζλ τον είχα καταχωρίσει στους γενναιόδωρους ανθρώπους που εμπιστεύονται εύκολα. Να τίμησαν άραγε τη γενναιοδωρία του όσοι τη δέχτηκαν ή θα τον υποτίμησαν για βλάκα;

Τον θυμάμαι όταν ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος είχε βγάλει το ημερολόγιό του στην τηλεόραση. Χρόνια δόξας και τιμής, της απόλυτης αδιακρισίας. Είχε σφιχτεί το στομάχι μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω τέτοια φρικτή, εγκληματική αδιακρισία. Ποτέ δεν το ξεπέρασα… Φαντάσου! Και ας μην τον γνώριζα. Τελικά ο Μιχάλης Ασλάνης αν και άγνωστός μου, πάντα μου προκαλούσε συναισθήματα, λες και ήταν δικός μου άνθρωπος.

Τον βρήκαν με ένα μπολ γεμάτο φάρμακα και δίπλα χαρτιά με πρόχειρους υπολογισμούς, λογαριασμούς… Δεν έβγαιναν, φαίνεται, τα νούμερα. Πόσες φορές να είχε κάνει τις πράξεις; Πόσα + σαν σταυροί μαρτυρικοί και ούτε ένα -. Πότε, άραγε, έσβηνε το φως στην κάμαρά του; Έσβηνε; Πώς ξημέρωνε; Κι ούτε ένας ν΄ακούσει, να τον περάσει απέναντι, να πιάσει λιμάνι… Μερικοί δεν μιλάνε. Μπορεί και να χαμογελούσε σε όλους ως το τέλος. Έτσι μου μοιάζει ότι θα έκανε. Ξέρω πολλούς «Μιχάληδες» τούτα τα χρόνια.

Τηλεφώνησα στον Βασίλη. «Ασφαλώς τον γνώριζες, Βασιλάκη μου. Με πόνεσε ότι πέθανε. Τι άνθρωπος ήταν;», «Εσύ πώς τον έχεις στο μυαλό σου;» μου αντιγύρισε την ερώτηση. «Σαν έναν καλό άνθρωπο, ευγενικό, ντροπαλό, ευαίσθητο, έντιμο, που δεν είχε κακό λόγο για κανέναν…» και ενώ συνέχιζα με φόρα, ο Βασίλης με σταμάτησε: «Αυτό ακριβώς που έχεις στο μυαλό σου, αυτό ήταν».

Και μόνο τότε συνειδητοποίησα γιατί τιμούσα αυτόν τον άγνωστό μου. Η εικόνα του είχε αντιστοιχία με την αλήθεια του. Δεν υπάρχει πιο σπάνιο είδος στις μέρες μας. Πώς να περπατήσει στα χρόνια μας; Μπορεί και να έμεινε πολύ μαζί μας.

Πηγή: protagon
xespao

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ