2012-04-08 23:58:35
Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου Αν για να σ' αντιμετωπίσω πρέπει ν' απαρνηθώ τ' ανθρωπινά μου τότε σου προσφέρω, άκοπη τη νίκη. Τίτος Πατρίκιος Ηαυτοκτονία του Δημήτρη Χρήστουλα στο Σύνταγμα πυροδότησε πλήθος αναλύσεων καιαναφορών σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τόσο στην Ελλάδα, όσο και στα διεθνήμέσα. Σε μια Ελλάδα που από το 2009 οι αυτοκτονίες μαζί με τις απόπειρεςφτάνουν τις 2000 περίπου, η συγκεκριμένη αυτοκτονία, κατάφερε να κάνει τηνΕλληνική κοινωνία να αντιδράσει και να σταθεί. Πέραντου προσωπικού συμβολισμού που έτσι κι αλλιώς κάθε αυτοκτονία εμπεριέχει η συγκεκριμένη εμπεριέχει καιεπικοινωνιακά μηνύματα.
Συγκεκριμένα,η πράξη είχε μεγάλο συμβολικό χαρακτήρα γι' αυτό και επιλέχθηκε να έχει μεγάληθεατότητα (Πλατεία Συντάγματος, 9 η ώρα το πρωί). Επομένως, επιλέχτηκε ο τρόποςκαι ο τόπος για να δοθεί η απαιτούμενη δημοσιότητα, που θα προκαλέσει. Ο αυτόχειραςήθελε και τελικά, κατάφερε να προσδώσει μια πολιτική στάση, που μπορεί μεν να'ναι ασαφής αλλά η κοινωνία την αντιλαμβάνεται με ιδιαίτερο συμβολισμό. Καιβέβαια το συγκεκριμένο γεγονός έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις γιατί για πρώτηφορά γίνεται κάτι τέτοιο στο κέντρο Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Έτσι,η κοινωνία αντιδρά όχι μόνο απέναντι σ' ένα τραγικό προσωπικό γεγονός αλλάσυνεγείρεται γιατί διαπιστώνει την τραγική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.Διαπιστώνει ότι οι θυσίες των τελευταίων χρόνων δεν έχουν αντίκρυσμα, καιδυστυχώς, η κοινωνία παρακολουθεί ανήμπορη και φοβισμένη, ότι ένα χέρι που θαμπορούσε να γίνει βίαιο γίνεται τελικά αυτοκαταστροφικό. Ενώ, οι διαδηλώσειςπεριέχουν έντονο θυμικό και πολιτικό χαρακτήρα άρα, μπορούν εύκολα να οδηγήσουνσε αναταραχή και μεγάλη κοινωνική έκρηξη. Κιόμως, απέναντι σε όλα αυτά τα γεγονότα η αντίδραση του πολιτικού κόσμου ήτανστην πλειοψηφία πρωτοσταντούντος του κ. Μπεγλίτη και του κ. Κουκουλόπουλουπροκλητική έως προσβλητική και σίγουρα κατώτερη του γεγονότος. Δυστυχώς,ορισμένοι πολιτικοί δείχνουν, να μην έχουν καταλάβει, ότι τα τραγικά γεγονόταδεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση και ότι η όποια προσπάθειαεκμετάλλευσης οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. Τέτοια γεγονότα απαιτούντουλάχιστον μια συγγνώμη. Μια συγγνώμη όχι απέναντι στην οικογένεια τουαυτόχειρα αλλά απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία που καλείται να συνεχίσει ναζει σε ένα δρόμο τραχύ και δύσβατο. Η ορατότητα του γεγονότος επέβαλε μιαπολιτική συγγνώμη, ως πολιτική στάση, και όχι λεκτική, για να δείξει συμπόνια σε έναν λαό πουυποφέρει. Διαφορετικά, η σιωπή είναι επιβεβλημένη. Ταεγκλήματα πέρα από φυσικούς αυτουργούς πολλές φορές έχουν και ηθικούςαυτουργούς. Και σε αυτή τη περίπτωση όχι μόνο υπάρχουν οι ηθικοί αυτουργοί αλλάκαλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Κι αν η πράξη είναι ένοχη, εξίσουένοχη είναι η αποσιώπηση και η παράλειψη απέναντι σε ένα έγκλημα. [email protected]
Συγκεκριμένα,η πράξη είχε μεγάλο συμβολικό χαρακτήρα γι' αυτό και επιλέχθηκε να έχει μεγάληθεατότητα (Πλατεία Συντάγματος, 9 η ώρα το πρωί). Επομένως, επιλέχτηκε ο τρόποςκαι ο τόπος για να δοθεί η απαιτούμενη δημοσιότητα, που θα προκαλέσει. Ο αυτόχειραςήθελε και τελικά, κατάφερε να προσδώσει μια πολιτική στάση, που μπορεί μεν να'ναι ασαφής αλλά η κοινωνία την αντιλαμβάνεται με ιδιαίτερο συμβολισμό. Καιβέβαια το συγκεκριμένο γεγονός έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις γιατί για πρώτηφορά γίνεται κάτι τέτοιο στο κέντρο Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Έτσι,η κοινωνία αντιδρά όχι μόνο απέναντι σ' ένα τραγικό προσωπικό γεγονός αλλάσυνεγείρεται γιατί διαπιστώνει την τραγική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.Διαπιστώνει ότι οι θυσίες των τελευταίων χρόνων δεν έχουν αντίκρυσμα, καιδυστυχώς, η κοινωνία παρακολουθεί ανήμπορη και φοβισμένη, ότι ένα χέρι που θαμπορούσε να γίνει βίαιο γίνεται τελικά αυτοκαταστροφικό. Ενώ, οι διαδηλώσειςπεριέχουν έντονο θυμικό και πολιτικό χαρακτήρα άρα, μπορούν εύκολα να οδηγήσουνσε αναταραχή και μεγάλη κοινωνική έκρηξη. Κιόμως, απέναντι σε όλα αυτά τα γεγονότα η αντίδραση του πολιτικού κόσμου ήτανστην πλειοψηφία πρωτοσταντούντος του κ. Μπεγλίτη και του κ. Κουκουλόπουλουπροκλητική έως προσβλητική και σίγουρα κατώτερη του γεγονότος. Δυστυχώς,ορισμένοι πολιτικοί δείχνουν, να μην έχουν καταλάβει, ότι τα τραγικά γεγονόταδεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση και ότι η όποια προσπάθειαεκμετάλλευσης οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. Τέτοια γεγονότα απαιτούντουλάχιστον μια συγγνώμη. Μια συγγνώμη όχι απέναντι στην οικογένεια τουαυτόχειρα αλλά απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία που καλείται να συνεχίσει ναζει σε ένα δρόμο τραχύ και δύσβατο. Η ορατότητα του γεγονότος επέβαλε μιαπολιτική συγγνώμη, ως πολιτική στάση, και όχι λεκτική, για να δείξει συμπόνια σε έναν λαό πουυποφέρει. Διαφορετικά, η σιωπή είναι επιβεβλημένη. Ταεγκλήματα πέρα από φυσικούς αυτουργούς πολλές φορές έχουν και ηθικούςαυτουργούς. Και σε αυτή τη περίπτωση όχι μόνο υπάρχουν οι ηθικοί αυτουργοί αλλάκαλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Κι αν η πράξη είναι ένοχη, εξίσουένοχη είναι η αποσιώπηση και η παράλειψη απέναντι σε ένα έγκλημα. [email protected]
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
