2013-09-05 21:11:01
Από το προσωπικό ιστολόγιο του Γιάννη Σταμούλη Αντιπύραρχος Πρόεδρος Ενωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος
Είναι πραγματικά άδικο, στο τέλος άλλης μιας σκληρής αντιπυρικής περιόδου, να καλλιεργείται, κυρίως από ανώνυμους ιστολογιακούς σχολιαστές, κλίμα για την δήθεν «ρηγματική σχέση» μεταξύ στελεχών της ηγεσίας.
Άδικο, πράγματι για την «πραγματικά δεινή επαγγελματική θέση» των συναδέλφων ανώτατων αξιωματικών.
Γιατί πέρα από το «φαίνεσθαι» της υψηλής θέσης τους και των λαμπερών «αδαμάντινων» διακριτικών τους, υπάρχει μια εκδιαμέτρου αντίθετη «εργασιακή πραγματικότητα».
Κατ αρχήν να τονίσουμε ότι σχεδόν στο σύνολο των συναδέλφων, ανωτάτων, που έχουν θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα προ του 2010, απώλεσαν δια παντός ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό από το δικαιούμενο εφάπαξ, από το Δημόσιο, μετά τις τεράστιες μνημονιακές περικοπές και επίσης μια «γενναία » μείωση από το πυροσβεστικό «εφάπαξ», λόγω των μειώσεων του βασικού μισθού.
Επίσης αναφορικά με το πρώτο εφάπαξ, σαφώς και η απώλεια θα συνεχιστεί, ειδικά μετά το 2014 με την εφαρμογή του γνωστού μαθηματικού τρόπου υπολογισμού.
Η δεύτερη απώλειά τους, είναι οι τεράστιες περικοπές στο μισθό, που «λόγω» του κλίματος της εποχής, δέχθηκαν τις μεγαλύτερες ονομαστικές μειώσεις , συμπιεζόμενος δραματικά προς τα κάτω.
Σε αυτό λοιπόν το δυσμενές περιβάλλον, η εδώ και χρόνια φιλοσοφία των γαλονιών επί των πεύκων, ήρθε να ενισχυθεί με την γνωστή «ευθυνοανάθεση πας ανωτέρου» και με αυτόν τον τρόπο, συνεχίζεται κανονικά η καταδίκη της “24 ώρες το 24ωρο υπηρεσία τους”, άνευ αδειών και αναπαύσεων.
Στα ίδια πλαίσια, συνεχίζεται ειδικά το θέρος, η «εθελοντική» παροχή υπηρεσίας τους πολλές φορές σε καθήκοντα 5-6 βαθμών πιο κάτω, με την μετατροπή του σε επέμβαση πρώτου χρόνου, ταυτοχρόνως πολλές φορές με την πρώτη πυροσβεστική έξοδο, ενώ δεν είναι σπάνια η εκτέλεση καθηκόντων ανωτάτου – αυλοφόρου, ενώ είναι συνήθη πλέον η εκτέλεση καθηκόντων περιπολάρχη.
Παράλληλα συνεχίζεται με σταθερό ρυθμό, πλέον η καθημερινή διαχείριση από τους συναδέλφους της ηγεσίας του χαοτικού και δαιδαλώδους διοικητικού Γολγοθά της πυροσβεστικής ζωής, απόρροια εγκληματικών επιλογών διάφορων πολιτικών μαέστρων, που είτε από αδιαφορία είτε από σκοπιμότητα συσσώρευσαν σειρά προβλημάτων στο Π.Σ. Και βέβαια η εμπλοκή σε αυτή την καθημερινότητα δεν είναι αναίμακτη, μιας και οι ευθύνες συνήθως αναζητούνται από αυτόν που απομένει στο κάδρο μόνος του μετά την «πολιτική παραγραφή».
Και οι συνάδελφοι της ηγεσίας, διανύουν αυτή τη διαδρομή, πολεμική πράγματι, χωρίς την στήριξη ούτε μιας από τις διευκολύνσεις των υπολοίπων ενστόλων, ( υπηρεσιακές οικίες σε δυσπρόσιτες μεταθέσεις, λέσχες αξιωματικών, Κ.Α.Υ., παιδικές κατασκηνώσεις κ.α.)
Για τα παραπάνω άραγε αξίζει κάποιος να διαγκωνίζεται, όπως θέλουν κάποιοι να παρουσιάζεται.
Από τις τάξεις του Π.Σ. μάλλον όχι.
Προσωπικά, με την στενή συντεχνιακή και οικονομική έννοια, επειδή οι συνάδελφοι είναι και μέλη του Σωματείου, συνδικαλιστικά, θα έλεγα ότι όσοι είχαν θεμελιωμένα δικαιώματα, κατείχαν το μέγιστο χρονοεπίδομα και ήταν ήδη σε ανώτατο βαθμό το 2010, θα έπρεπε τώρα να είχαν αφυπηρετήσει.
Επαγγελματικά και βιωματικά, βέβαια και εγώ και όλοι μας της πυροσβεστικής φαμίλιας, κατανοούμε ότι η παραμονή στο Π.Σ. μετά από δεκαετίες ευδόκιμης υπηρεσίας, είναι κομμάτι της ίδιας της ζωής του συναδέλφου, που ο παραπάνω στυγνός υπολογισμός, δύσκολα επηρεάζει για να αποφασιστεί τουλάχιστον οικειοθελώς η έξοδος από το Σώμα.
Για όλα αυτά τα παραπάνω είναι «άδικο» να χρεώνονται και από πάνω τα «περί εριδών κ.λ.π.»
Άλλωστε αυτή η εικόνα ήταν πάντα κρυφίως ή και φανερώς η επιδίωξη των πολιτικών ηγεσιών του χώρου.
Με το αναχρονιστικό καθεστώς των κρίσεων και προαγωγών, με το χωρίς κανόνες σύστημα μεταθέσεων, για ανωτέρους και ανωτάτους, με το δαιδαλώδες διοικητικό σύστημα, συντηρούν τη δική τους «ελέω» ισχύ.
Παράλληλα η πρόσφατη ιστορία έδειξε ξεκάθαρα ότι εύκολα μετατρέπουν τα στελέχη μας σε εξιλαστήρια θύματα, φορτώνοντάς τους τις ευθύνες για την δικές τους πολιτικές επιλογές.
Για λίγα ευρώ και ατελείωτους κινδύνους και ευθύνες ουδείς διαγκωνίζεται.
Είναι σαν το «χαριτωμένο πρόσφατο» που δόθηκε η δυνατότητα στους επίτιμους αρχηγούς να αιτηθούν και να τους απονεμηθεί ο τιμητικός και άμισθος βαθμός του «στρατηγού», την ώρα που η σύνταξή τους από τις περικοπές έφθανε αυτή του «στρατιώτη»
Ξυπνάμε σιγά σιγά ΠΗΓΗ: http://stamoylis.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html
Είναι πραγματικά άδικο, στο τέλος άλλης μιας σκληρής αντιπυρικής περιόδου, να καλλιεργείται, κυρίως από ανώνυμους ιστολογιακούς σχολιαστές, κλίμα για την δήθεν «ρηγματική σχέση» μεταξύ στελεχών της ηγεσίας.
Άδικο, πράγματι για την «πραγματικά δεινή επαγγελματική θέση» των συναδέλφων ανώτατων αξιωματικών.
Γιατί πέρα από το «φαίνεσθαι» της υψηλής θέσης τους και των λαμπερών «αδαμάντινων» διακριτικών τους, υπάρχει μια εκδιαμέτρου αντίθετη «εργασιακή πραγματικότητα».
Κατ αρχήν να τονίσουμε ότι σχεδόν στο σύνολο των συναδέλφων, ανωτάτων, που έχουν θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα προ του 2010, απώλεσαν δια παντός ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό από το δικαιούμενο εφάπαξ, από το Δημόσιο, μετά τις τεράστιες μνημονιακές περικοπές και επίσης μια «γενναία » μείωση από το πυροσβεστικό «εφάπαξ», λόγω των μειώσεων του βασικού μισθού.
Επίσης αναφορικά με το πρώτο εφάπαξ, σαφώς και η απώλεια θα συνεχιστεί, ειδικά μετά το 2014 με την εφαρμογή του γνωστού μαθηματικού τρόπου υπολογισμού.
Η δεύτερη απώλειά τους, είναι οι τεράστιες περικοπές στο μισθό, που «λόγω» του κλίματος της εποχής, δέχθηκαν τις μεγαλύτερες ονομαστικές μειώσεις , συμπιεζόμενος δραματικά προς τα κάτω.
Σε αυτό λοιπόν το δυσμενές περιβάλλον, η εδώ και χρόνια φιλοσοφία των γαλονιών επί των πεύκων, ήρθε να ενισχυθεί με την γνωστή «ευθυνοανάθεση πας ανωτέρου» και με αυτόν τον τρόπο, συνεχίζεται κανονικά η καταδίκη της “24 ώρες το 24ωρο υπηρεσία τους”, άνευ αδειών και αναπαύσεων.
Στα ίδια πλαίσια, συνεχίζεται ειδικά το θέρος, η «εθελοντική» παροχή υπηρεσίας τους πολλές φορές σε καθήκοντα 5-6 βαθμών πιο κάτω, με την μετατροπή του σε επέμβαση πρώτου χρόνου, ταυτοχρόνως πολλές φορές με την πρώτη πυροσβεστική έξοδο, ενώ δεν είναι σπάνια η εκτέλεση καθηκόντων ανωτάτου – αυλοφόρου, ενώ είναι συνήθη πλέον η εκτέλεση καθηκόντων περιπολάρχη.
Παράλληλα συνεχίζεται με σταθερό ρυθμό, πλέον η καθημερινή διαχείριση από τους συναδέλφους της ηγεσίας του χαοτικού και δαιδαλώδους διοικητικού Γολγοθά της πυροσβεστικής ζωής, απόρροια εγκληματικών επιλογών διάφορων πολιτικών μαέστρων, που είτε από αδιαφορία είτε από σκοπιμότητα συσσώρευσαν σειρά προβλημάτων στο Π.Σ. Και βέβαια η εμπλοκή σε αυτή την καθημερινότητα δεν είναι αναίμακτη, μιας και οι ευθύνες συνήθως αναζητούνται από αυτόν που απομένει στο κάδρο μόνος του μετά την «πολιτική παραγραφή».
Και οι συνάδελφοι της ηγεσίας, διανύουν αυτή τη διαδρομή, πολεμική πράγματι, χωρίς την στήριξη ούτε μιας από τις διευκολύνσεις των υπολοίπων ενστόλων, ( υπηρεσιακές οικίες σε δυσπρόσιτες μεταθέσεις, λέσχες αξιωματικών, Κ.Α.Υ., παιδικές κατασκηνώσεις κ.α.)
Για τα παραπάνω άραγε αξίζει κάποιος να διαγκωνίζεται, όπως θέλουν κάποιοι να παρουσιάζεται.
Από τις τάξεις του Π.Σ. μάλλον όχι.
Προσωπικά, με την στενή συντεχνιακή και οικονομική έννοια, επειδή οι συνάδελφοι είναι και μέλη του Σωματείου, συνδικαλιστικά, θα έλεγα ότι όσοι είχαν θεμελιωμένα δικαιώματα, κατείχαν το μέγιστο χρονοεπίδομα και ήταν ήδη σε ανώτατο βαθμό το 2010, θα έπρεπε τώρα να είχαν αφυπηρετήσει.
Επαγγελματικά και βιωματικά, βέβαια και εγώ και όλοι μας της πυροσβεστικής φαμίλιας, κατανοούμε ότι η παραμονή στο Π.Σ. μετά από δεκαετίες ευδόκιμης υπηρεσίας, είναι κομμάτι της ίδιας της ζωής του συναδέλφου, που ο παραπάνω στυγνός υπολογισμός, δύσκολα επηρεάζει για να αποφασιστεί τουλάχιστον οικειοθελώς η έξοδος από το Σώμα.
Για όλα αυτά τα παραπάνω είναι «άδικο» να χρεώνονται και από πάνω τα «περί εριδών κ.λ.π.»
Άλλωστε αυτή η εικόνα ήταν πάντα κρυφίως ή και φανερώς η επιδίωξη των πολιτικών ηγεσιών του χώρου.
Με το αναχρονιστικό καθεστώς των κρίσεων και προαγωγών, με το χωρίς κανόνες σύστημα μεταθέσεων, για ανωτέρους και ανωτάτους, με το δαιδαλώδες διοικητικό σύστημα, συντηρούν τη δική τους «ελέω» ισχύ.
Παράλληλα η πρόσφατη ιστορία έδειξε ξεκάθαρα ότι εύκολα μετατρέπουν τα στελέχη μας σε εξιλαστήρια θύματα, φορτώνοντάς τους τις ευθύνες για την δικές τους πολιτικές επιλογές.
Για λίγα ευρώ και ατελείωτους κινδύνους και ευθύνες ουδείς διαγκωνίζεται.
Είναι σαν το «χαριτωμένο πρόσφατο» που δόθηκε η δυνατότητα στους επίτιμους αρχηγούς να αιτηθούν και να τους απονεμηθεί ο τιμητικός και άμισθος βαθμός του «στρατηγού», την ώρα που η σύνταξή τους από τις περικοπές έφθανε αυτή του «στρατιώτη»
Ξυπνάμε σιγά σιγά ΠΗΓΗ: http://stamoylis.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φινλανδία-Σουηδία 81-60
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
