2013-09-06 17:45:04
της Κορίνας Καφετζοπούλου
Τρεις διαφορετικές ιστορίες, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι κι ένας κοινός παρανομαστής: Το Εσπερινό Γενικό Λύκειο Ηρακλείου.
Αν και το θέμα θα μπορούσε να ξεκινήσει από την επιτυχία της εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση όχι απλά μαθητών, αλλά ανθρώπων που πάλευαν για την επιβίωση και κάθισαν ξανά στα θρανία του Εσπερινού, θα ήταν χρήσιμο να σταθούμε στη διαδρομή προς το όνειρο, που δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τους καθηγητές.
Σε μια εποχή που η δημόσια παιδεία βάλλεται και δυστυχώς για να επιβιώσει στηρίζεται και στα «φροντιστήρια» ως ένα θεσμό πλέον που σχεδόν επιβάλλεται για την επιτυχία του μαθητή, σε αυτό το σχολείο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Εκεί ο διευθυντής και οι καθηγητές κάνουν δυο πράγματα που είπαν όλοι όσοι έχουν φοιτήσει στο Εσπερινό: «Ντοπάρουν» τους μαθητές τους, δεν τους εμψυχώνουν απλά. Τους κάνουν να πιστέψουν στον εαυτό τους και τους προετοιμάζουν με γερά θεμέλια. Η προσπάθεια τους, μάλιστα, είναι τόσο σημαντική που δεν χωρούν περιθώρια αποτυχίας.
Πέρα από τα μαθήματα τους κάνουν και ενισχυτική διδασκαλία, απογεύματα, Σάββατα και Κυριακές, είναι πάντα εκεί όταν οι μαθητές τους χρειαστούν και ψυχολογικά αλλά και ως δάσκαλοι.
Πρέπει αυτό το εκπαιδευτικό "team" να έχει ένα τρόπο μαγικό, όχι μόνο για τις επιτυχίες που σημειώνει αλλά κυρίως για το ότι μένει στην καρδιά των μαθητών, που το ευγνωμονούν.
Από την εμπόλεμη ζώνη στο Μηχανολογικό
Ο 28χρονος Ρεζά είναι από το Αφγανιστάν, είναι πρόσφυγας και μένει στην Ελλάδα 10 χρόνια.
Έφυγε από τη χώρα του επειδή είναι σε πόλεμο κι επειδή κινδύνευε η ζωή του. Ανήκει στη φυλή Χαζάρα. Δε μοιάζει με τους Αφγανούς που βλέπουμε και συναντούμε στους δρόμους. Είναι ανοιχτόχρωμος με έντονα μογγολικά χαρακτηριστικά. Ο ίδιος δεν ήθελε να πει πολλά, ήταν επιφυλακτικός ως προς το παρελθόν του και ήθελε να σταθεί αυτή η συνομιλία, μόνο στα του σχολείου. Αν και υποψιαζόμουν τις αιτίες της άρνησης έγινα σοφότερη όταν έψαξα στο διαδίκτυο.
Οι μαρτυρίες συμπατριωτών του από την ίδια φυλή και τα όσα έχουν γίνει από τους Ταλιμπάν ήταν αρκετές. Ο Ρεζά από τα 15 του έψαξε τρόπο να φύγει από εκεί. Τρία χρόνια προσπαθούσε. Έκανε τη γνωστή διαδρομή Αφγανιστάν – Ιράν – Τουρκία και μετά ελληνικά παράλια. Έφτασε για πρώτη φόρα στην Αθήνα το 2003 και ζήτησε πολιτικό άσυλο από την αστυνομία. Και φυσικά ούτε χαρτιά, ούτε τίποτα.
Θα περιπλανηθεί ένα ακόμα χρόνο στην Ευρώπη, καθώς η Ελλάδα ήταν απλά ένας σταθμός. Θα γίνει όμως ο προορισμός. Το 2004 θα έρθει ξανά στη χώρα και θα βρεθεί στο Κέντρο Νεότητας Ανωγείων. Θα ξεκινήσει να μαθαίνει τη γλώσσα. Από τα Ανώγεια κάποια στιγμή θα έρθει στο Ηράκλειο. Θα συνεχίσει να παρακολουθεί μαθήματα ελληνικής γλώσσας. Ενώ εργάζεται αποφασίζει να συνεχίσει το σχολείο. Είχε ολοκληρώσει τις σπουδές στο Γυμνάσιο.
Με σπαστά ελληνικά ξεκίνησε την Α’ Λυκείου, στο Εσπερινό έμαθε τη γλώσσα και φέτος έδωσε πανελλήνιες. Πέρασε στο τμήμα Μηχανολογίας του ΤΕΙ. Δηλώνει χαρούμενος, στο MadeinCreta, και δεν ξεχνά να ευχαριστήσει όλους - και ήταν αρκετοί - που στάθηκαν δίπλα του και τον βοήθησαν να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει.
Ένα ξεχωριστό "ευχαριστώ" λέει στο διευθυντή του σχολείου κ. Σασλή αλλά και σε όλους τους καθηγητές. Του έμαθαν τη γλώσσα και στάθηκαν εκεί, για να "περάσει" και να συνεχίσει τη ζωή του.
Ο Ρεζά πολιτικό άσυλο δεν πήρε και είναι στην Ελλάδα με άδεια παραμονής την οποία ανανεώνει ανά δύο χρόνια. Πριν πούμε γεια (οι ερωτήσεις μου τον είχαν φέρει σε δύσκολη θέση) μου πρότεινε να διαβάσω το βιβλίο "Χαρταετοί πάνω από την πόλη".
Από την ανεργία στην ιατρική
Η Μαρίνα Χριστοδούλου είναι επίσης 28 ετών. Στο Ηράκλειο βρίσκεται από το 2005. Για διακοπές ήρθε και έμεινε - όπως και πολλοί άλλοι σε αυτό το νησί.
Έδωσε για πρώτη φορά πανελλήνιες, φέτος. Όταν τελείωσε το Λύκειο στην Αθήνα δεν είχε προσπαθήσει καν. Τη μια ημέρα πήρε απολυτήριο και την άλλη ξεκίνησε να εργάζεται, μέχρι το 2008 που έμεινε άνεργη.
Αποφάσισε να πάει στο εσπερινό λύκειο για να πραγματοποιήσει το κρυφό της όνειρο να γίνει γιατρός. Μάλιστα πέρασε στην ιατρική από τη θεωρητική κατεύθυνση!
«Έβλεπα ότι δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε κάπως να προχωρήσω διότι οι γνώσεις που είχαν δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν.
Αποφάσισα να πάω στο εσπερινό. Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ότι θα περάσω στην ιατρική, έλεγα ότι δε θα τα καταφέρω. Δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Να φανταστείτε ότι δεν έχω δώσει καν πανελλήνιες.
Το σχολείο, ο διευθυντής και οι καθηγητές είναι οι παράγοντες που με έκαναν να δώσω πανελλήνιες. Αυτοί με έκαναν να πιστέψω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Είμαι άνεργη, δεν έβρισκα δουλειά. Η ψυχολογία μου δεν ήταν και η καλύτερη. Με βοήθησαν πάρα πολύ. Όλα ξεκινάνε από τον κ. Σασλή. Μας στήριξαν όλους και αποκτήσαμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Μας είπαν ότι όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ακόμα βέβαια δεν το πιστεύω ότι τα κατάφερα και τώρα ξεκινά ο πραγματικός αγώνας», είπε στο MadeinCreta.
Η Μαρίνα αυτό δεν το οφείλει μόνο στο σχολείο όμως αλλά και στους γονείς της που την στηρίζουν οικονομικά. Αλλιώς θα ήταν πιο δύσκολο.
Η μαμά που είχε πάει μόνο στο δημοτικό πέρασε στη Φιλοσοφική Ρεθύμνου
Η Ελένη Λαμπράκη είναι μαμά δύο παιδιών. Η κόρη της σπουδάζει στην Αθήνα και ο γιος της που είχε σταματήσει το σχολείο κάθισε ξανά στο θρανίο με την μητέρα του, αφού κατά κάποιον τρόπο παροτρύνθηκε χωρίς η ίδια να του ζητήσει.
Αυτή δεν είναι όμως η μόνη ιδιαιτερότητα της. Η Ελένη Λαμπράκη (που τυγχάνει να είναι και καλή φίλη) είχε πάει μόνο στο δημοτικό. Ήθελε όμως να τελειώσει το σχολείο ασχέτως αν δεν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος.
Πήγε λοιπόν στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας στην Τύλισο και μετά συνέχισε στο Εσπερινό Λύκειο.
«Δεν ήθελα να δώσω πανελλήνιες αλλά σε αυτό το σχολείο και να μην θες, είναι τέτοιο το κλίμα που όχι μόνο δίνεις αλλά και περνάς κιόλας! Εγώ πέρασα στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών στο Ρέθυμνο και ανυπομονώ να πάω να γραφτώ και να αρχίσω μαθήματα!»
madeincreta.gr
Τρεις διαφορετικές ιστορίες, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι κι ένας κοινός παρανομαστής: Το Εσπερινό Γενικό Λύκειο Ηρακλείου.
Αν και το θέμα θα μπορούσε να ξεκινήσει από την επιτυχία της εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση όχι απλά μαθητών, αλλά ανθρώπων που πάλευαν για την επιβίωση και κάθισαν ξανά στα θρανία του Εσπερινού, θα ήταν χρήσιμο να σταθούμε στη διαδρομή προς το όνειρο, που δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τους καθηγητές.
Σε μια εποχή που η δημόσια παιδεία βάλλεται και δυστυχώς για να επιβιώσει στηρίζεται και στα «φροντιστήρια» ως ένα θεσμό πλέον που σχεδόν επιβάλλεται για την επιτυχία του μαθητή, σε αυτό το σχολείο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Εκεί ο διευθυντής και οι καθηγητές κάνουν δυο πράγματα που είπαν όλοι όσοι έχουν φοιτήσει στο Εσπερινό: «Ντοπάρουν» τους μαθητές τους, δεν τους εμψυχώνουν απλά. Τους κάνουν να πιστέψουν στον εαυτό τους και τους προετοιμάζουν με γερά θεμέλια. Η προσπάθεια τους, μάλιστα, είναι τόσο σημαντική που δεν χωρούν περιθώρια αποτυχίας.
Πέρα από τα μαθήματα τους κάνουν και ενισχυτική διδασκαλία, απογεύματα, Σάββατα και Κυριακές, είναι πάντα εκεί όταν οι μαθητές τους χρειαστούν και ψυχολογικά αλλά και ως δάσκαλοι.
Πρέπει αυτό το εκπαιδευτικό "team" να έχει ένα τρόπο μαγικό, όχι μόνο για τις επιτυχίες που σημειώνει αλλά κυρίως για το ότι μένει στην καρδιά των μαθητών, που το ευγνωμονούν.
Από την εμπόλεμη ζώνη στο Μηχανολογικό
Ο 28χρονος Ρεζά είναι από το Αφγανιστάν, είναι πρόσφυγας και μένει στην Ελλάδα 10 χρόνια.
Έφυγε από τη χώρα του επειδή είναι σε πόλεμο κι επειδή κινδύνευε η ζωή του. Ανήκει στη φυλή Χαζάρα. Δε μοιάζει με τους Αφγανούς που βλέπουμε και συναντούμε στους δρόμους. Είναι ανοιχτόχρωμος με έντονα μογγολικά χαρακτηριστικά. Ο ίδιος δεν ήθελε να πει πολλά, ήταν επιφυλακτικός ως προς το παρελθόν του και ήθελε να σταθεί αυτή η συνομιλία, μόνο στα του σχολείου. Αν και υποψιαζόμουν τις αιτίες της άρνησης έγινα σοφότερη όταν έψαξα στο διαδίκτυο.
Οι μαρτυρίες συμπατριωτών του από την ίδια φυλή και τα όσα έχουν γίνει από τους Ταλιμπάν ήταν αρκετές. Ο Ρεζά από τα 15 του έψαξε τρόπο να φύγει από εκεί. Τρία χρόνια προσπαθούσε. Έκανε τη γνωστή διαδρομή Αφγανιστάν – Ιράν – Τουρκία και μετά ελληνικά παράλια. Έφτασε για πρώτη φόρα στην Αθήνα το 2003 και ζήτησε πολιτικό άσυλο από την αστυνομία. Και φυσικά ούτε χαρτιά, ούτε τίποτα.
Θα περιπλανηθεί ένα ακόμα χρόνο στην Ευρώπη, καθώς η Ελλάδα ήταν απλά ένας σταθμός. Θα γίνει όμως ο προορισμός. Το 2004 θα έρθει ξανά στη χώρα και θα βρεθεί στο Κέντρο Νεότητας Ανωγείων. Θα ξεκινήσει να μαθαίνει τη γλώσσα. Από τα Ανώγεια κάποια στιγμή θα έρθει στο Ηράκλειο. Θα συνεχίσει να παρακολουθεί μαθήματα ελληνικής γλώσσας. Ενώ εργάζεται αποφασίζει να συνεχίσει το σχολείο. Είχε ολοκληρώσει τις σπουδές στο Γυμνάσιο.
Με σπαστά ελληνικά ξεκίνησε την Α’ Λυκείου, στο Εσπερινό έμαθε τη γλώσσα και φέτος έδωσε πανελλήνιες. Πέρασε στο τμήμα Μηχανολογίας του ΤΕΙ. Δηλώνει χαρούμενος, στο MadeinCreta, και δεν ξεχνά να ευχαριστήσει όλους - και ήταν αρκετοί - που στάθηκαν δίπλα του και τον βοήθησαν να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει.
Ένα ξεχωριστό "ευχαριστώ" λέει στο διευθυντή του σχολείου κ. Σασλή αλλά και σε όλους τους καθηγητές. Του έμαθαν τη γλώσσα και στάθηκαν εκεί, για να "περάσει" και να συνεχίσει τη ζωή του.
Ο Ρεζά πολιτικό άσυλο δεν πήρε και είναι στην Ελλάδα με άδεια παραμονής την οποία ανανεώνει ανά δύο χρόνια. Πριν πούμε γεια (οι ερωτήσεις μου τον είχαν φέρει σε δύσκολη θέση) μου πρότεινε να διαβάσω το βιβλίο "Χαρταετοί πάνω από την πόλη".
Από την ανεργία στην ιατρική
Η Μαρίνα Χριστοδούλου είναι επίσης 28 ετών. Στο Ηράκλειο βρίσκεται από το 2005. Για διακοπές ήρθε και έμεινε - όπως και πολλοί άλλοι σε αυτό το νησί.
Έδωσε για πρώτη φορά πανελλήνιες, φέτος. Όταν τελείωσε το Λύκειο στην Αθήνα δεν είχε προσπαθήσει καν. Τη μια ημέρα πήρε απολυτήριο και την άλλη ξεκίνησε να εργάζεται, μέχρι το 2008 που έμεινε άνεργη.
Αποφάσισε να πάει στο εσπερινό λύκειο για να πραγματοποιήσει το κρυφό της όνειρο να γίνει γιατρός. Μάλιστα πέρασε στην ιατρική από τη θεωρητική κατεύθυνση!
«Έβλεπα ότι δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε κάπως να προχωρήσω διότι οι γνώσεις που είχαν δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν.
Αποφάσισα να πάω στο εσπερινό. Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ότι θα περάσω στην ιατρική, έλεγα ότι δε θα τα καταφέρω. Δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Να φανταστείτε ότι δεν έχω δώσει καν πανελλήνιες.
Το σχολείο, ο διευθυντής και οι καθηγητές είναι οι παράγοντες που με έκαναν να δώσω πανελλήνιες. Αυτοί με έκαναν να πιστέψω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Είμαι άνεργη, δεν έβρισκα δουλειά. Η ψυχολογία μου δεν ήταν και η καλύτερη. Με βοήθησαν πάρα πολύ. Όλα ξεκινάνε από τον κ. Σασλή. Μας στήριξαν όλους και αποκτήσαμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Μας είπαν ότι όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ακόμα βέβαια δεν το πιστεύω ότι τα κατάφερα και τώρα ξεκινά ο πραγματικός αγώνας», είπε στο MadeinCreta.
Η Μαρίνα αυτό δεν το οφείλει μόνο στο σχολείο όμως αλλά και στους γονείς της που την στηρίζουν οικονομικά. Αλλιώς θα ήταν πιο δύσκολο.
Η μαμά που είχε πάει μόνο στο δημοτικό πέρασε στη Φιλοσοφική Ρεθύμνου
Η Ελένη Λαμπράκη είναι μαμά δύο παιδιών. Η κόρη της σπουδάζει στην Αθήνα και ο γιος της που είχε σταματήσει το σχολείο κάθισε ξανά στο θρανίο με την μητέρα του, αφού κατά κάποιον τρόπο παροτρύνθηκε χωρίς η ίδια να του ζητήσει.
Αυτή δεν είναι όμως η μόνη ιδιαιτερότητα της. Η Ελένη Λαμπράκη (που τυγχάνει να είναι και καλή φίλη) είχε πάει μόνο στο δημοτικό. Ήθελε όμως να τελειώσει το σχολείο ασχέτως αν δεν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος.
Πήγε λοιπόν στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας στην Τύλισο και μετά συνέχισε στο Εσπερινό Λύκειο.
«Δεν ήθελα να δώσω πανελλήνιες αλλά σε αυτό το σχολείο και να μην θες, είναι τέτοιο το κλίμα που όχι μόνο δίνεις αλλά και περνάς κιόλας! Εγώ πέρασα στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών στο Ρέθυμνο και ανυπομονώ να πάω να γραφτώ και να αρχίσω μαθήματα!»
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
