2013-09-07 21:00:05
Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΘ. ΜΠΑΛΤΖΩΗΣ*
Αυτή την κρίσιμη περίοδο, όπου αναμένεται η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και της Γαλλίας, κατά της Συρίας, όπου όπως φαίνεται, πολλά θα κριθούν και μια νέα τάξη πραγμάτων θα αναπηδήσει, με αλλαγές συμμαχιών, συνόρων κρατών και οικονομικών διαφοροποιήσεων σε ολόκληρη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Και ας μην εφησυχάζουμε ότι είμαστε μακριά και μάλλον δεν μας επηρεάζουν οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, γιατί είμαστε πολύ πιο κοντά από ότι νομίζουμε και σίγουρα οι εξελίξεις θα μας αφορούν άμεσα.
Έτσι λοιπόν οι διάφοροι αναλυτές σε πολλά «Think Tanks» παγκοσμίως, ως συνήθως προτρέχουν των γεγονότων, με σκοπό να «αποκαλύψουν» τις μελλοντικές εξελίξεις και το πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση στο εγγύς μέλλον. Ιδιαίτερη σημασία για μας έχουν οι αναλύσεις που αφορούν τις στρατηγικές συμμαχίες και ιδιαίτερα τις σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας.
Δεν θα ασχοληθούμε με το καυτό θέμα της Συρίας, αλλά με το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα των σχέσεων ΗΠΑ – Τουρκίας, που όχι μόνο μας επηρεάζει άμεσα, αλλά είναι καθοριστικής σημασίας για την εξωτερική μας πολιτική. Όπως είναι γνωστό, τελευταία υπάρχει σοβαρός προβληματισμός και ανησυχία, με την αλλοπρόσαλλη, παράξενη, απείθαρχη, προβληματική, μεγαλοιδεατική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, που πολλές φορές έχει ενοχλήσει σε αβάσταχτο βαθμό το Αμερικανικό Administration, παρά την ανεξήγητη για πολλούς «κατανόηση» του Μπαράκ Ομπάμα για την «φίλη και σύμμαχο» Τουρκία.
Θεωρείται δεδομένο και αποδεκτό από όλους, ότι ο κύριος παράγων και μοχλός των εξελίξεων στην ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή είναι το ενεργειακό και ιδιαίτερα τα τεράστια κοιτάσματα των υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή .
Πολλοί αναλυτές και ιδιαίτερα Αμερικανοί, με αφορμή τον πόλεμο της Συρίας και ιδιαίτερα τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων σημειώνουν με νόημα, ότι «Το φυσικό αέριο της Μέσης Ανατολής αποτελεί ευκαιρία για τις ΗΠΑ να διαρρήξουν τις σχέσεις με την Τουρκία».
Έτσι τόσο ο αναλυτής Seth Cropsey, όσο και ο αρθρογράφος αναλυτής Elad Benari, με πρόσφατα δημοσιεύματα επισημαίνουν και προτείνουν κατά κάποιο τρόπο στις ΗΠΑ, ότι «Τα πεδία φυσικού αερίου στην Μεσόγειο παρέχουν στις ΗΠΑ μία ευκαιρία να διακόψουν τις σχέσεις με την Τουρκία».
Μάλιστα οι αναλύσεις των βασίζονται και σε ανάλυση Αμερικανού αξιωματούχου, ο οποίος προτείνει στην Αμερικανική κυβέρνηση, τη ρήξη των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία και την παράλληλη ενίσχυση της συνεργασίας της Ουάσιγκτον με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ.
Διαπιστώνεται λοιπόν ότι η πολιτική και οι συμμαχίες στην ανατολική Μεσόγειο αλλάζουν και το υφιστάμενο πλαίσιο ασφάλειας της περιοχής τελεί υπό διάσπαση. Η περιοχή είναι διηρημένη πλέον, τόσο εντός του μουσουλμανικού κόσμου, με τις υφιστάμενες συγκρούσεις, όπως Σουνιτών κατά Σιιτών, Αδελφών Μουσουλμάνων κατά Σουνιτών κλπ., όσο και μεταξύ αυτού (του μουσουλμανικό κόσμου) και των μη-μουσουλμανικών κρατών.
Βλέπουμε σήμερα, ότι μια νέα τάξη πραγμάτων αναδύεται, ως αποτέλεσμα τριών σημαντικών γεγονότων που εξελίσσονται ραγδαία σήμερα:
α) Της επαναχάραξης του χάρτη των υδρογονανθράκων της περιοχής, με την ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Κυπριακή και την Ισραηλινή ΑΟΖ και φυσικά των εν εξελίξει αποκαλύψεων των κοιτασμάτων μεγάλων ποσοτήτων υδρογονανθράκων και στην Ελληνική ΑΟΖ.
Β) Της υιοθέτησης από την Τουρκία μιας εχθρικής νεο-οθωμανικής ιδεολογίας, για κυριαρχία σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, (που είναι δεδομένο ότι δεν θα της επιτραπεί από τις ισχυρές μουσουλμανικές ηγέτιδες χώρες της περιοχής) που την καθοδηγεί στον 21ο αιώνα, και
Γ) Της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης» (επιμένοντας προσωπικά στον όρο εντός εισαγωγικών, για ευνόητους λόγους).
Εν μέσω αυτής της πολιτικής αλλαγής, η Ελλάδα και η Κύπρος – σε συντονισμό με το Ισραήλ - παρέμειναν τα κύρια κράτη της περιοχής που είναι φιλικά προς τη Δύση, παρά τα οξύτατα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα δύο Ελληνικά κράτη, που και εδώ τίθεται ο προβληματισμός, αν η οικονομική κατάρρευση ήταν σχεδιαζόμενη, αλλά δεν εξετάζεται στο παρόν. Όταν όμως η αστάθεια και ο φόβος αυξάνονται, τότε η προβλεπτικότητα καθίσταται ιδιαίτερα πολύτιμη.
Ο ρόλος της Ελλάδας και της Κύπρου σε θέματα πολιτικής και ασφάλειας της Δύσης προσφέρουν στους διαμορφωτές της πολιτικής των ΗΠΑ μία αψίδα και ασπίδα σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ φέρνουν την ΕΕ σε απόσταση 45 λεπτών από τα σύνορα του Ισραήλ. Η δυνατότητα χρήσης λιμένων, ναυτικών εγκαταστάσεων, καθώς και στρατηγικών αεροπορικών βάσεων που παρέχουν επί μακρόν η Κύπρος (αβύθιστο αεροπλανοφόρο) και η Ελλάδα (ιδίως με την νήσο Κρήτη και την βάση της Σούδας) στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιτρέπουν στον Έκτο Στόλο των ΗΠΑ - εάν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να αναβιώσουν αυτήν την παλαιά κραταιά ναυτική δύναμη, έστω και σε ένα ποσοστό της παλαιάς της ισχύος - να διαφυλάξει τις θαλάσσιες γραμμές επικοινωνίας της περιοχής. «Η αυξανόμενη αστάθεια της περιοχής έχει αναβαθμίσει το στρατηγικό ρόλο της Ελλάδας και της Κύπρου και προσφέρει ένα κίνητρο στην αμερικανική ηγεσία να προωθήσει μια νέα τάξη που καθιερώνει στενότερες σχέσεις με τις δύο χώρες και ενισχύει την περιφερειακή τους θέση», αναφέρουν χαρακτηριστικά οι αναλυτές.
Δεν είναι τυχαίο ότι τελευταία τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος, από απαξιωμένα και ασήμαντα κράτη σε ολόκληρη την περιοχή, αναδεικνύονται σε κράτη στρατηγικής σημασίας για τις μελλοντικές εξελίξεις που αναμένονται στην περιοχή, με όλα τα συνεπαγόμενα.
Ένα άλλος παράγων, που εξετάζεται από τους σκεπτικιστές Αμερικανούς αναλυτές είναι η άνοδος του ριζοσπαστικού Ισλάμ ως της πλέον ακμάζουσας πολιτικής δύναμης στην περιοχή και η εμβάθυνση της σύνδεσης των ριζοσπαστικών στοιχείων με την ‘Αραβική Άνοιξη’, που πλέον συνιστούν μια μεγάλη απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, παρά τον αρχικό σχεδιασμό των ΗΠΑ για άνοδο του μετριοπαθούς Ισλάμ, τύπου Τουρκίας προ των τελευταίων επικίνδυνων πρωτοβουλιών Ερντογάν, όπως αποδεικνύει το πρόσφατο κλείσιμο 19 πρεσβειών των ΗΠΑ από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή έως τη Μαδαγασκάρη. Ριζοσπαστικά Ισλαμικά και αυταρχικά καθεστώτα έχουν αναδυθεί μετά την κατάρρευση των παλαιών καθεστώτων της περιοχής, με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερεύει σε σχέση με το πριν. Η περιφερειακή μετατόπιση προς τον αυταρχικό ισλαμισμό υπενθυμίζει την προειδοποίηση του καθηγητή του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, του μακαρίτη Samuel Huntington, όπου με το περίφημο βιβλίο του σχετικά με την σύγκρουση των πολιτισμών, προβλέπει μια πάλη αντίστοιχης διάρκειας και επικινδυνότητας με αυτή που διεξήγαγε προ μερικών αιώνων η Ευρώπη, καθ’ όλη τη μακραίωνη κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η σύγχρονη Τουρκία, που αποτελεί τη διάδοχο των Οθωμανών, έχει εγκαταλείψει το κεμαλικό εγχείρημα, που εγκαθίδρυσε ο Μουσταφά Κεμάλ την δεκαετία του 1920 και κυβερνάται από ένα όλο και πιο καταπιεστικό, εχθρικό και ισλαμικό καθεστώς, παρά την αρχική εντύπωση του δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Η οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας έχει ενθαρρύνει τον Πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν να εμείνει στην ιδεολογία του, κατακρημνίζοντας τον ‘δυτικόστροφο’ και κοσμικό χαρακτήρα της σύγχρονης Τουρκίας που διαδέχθηκε την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στις αρχές του 20ου αιώνα. Αντί αυτού, ο Ερντογάν έχει μεταστρέψει την πορεία της Τουρκίας προς την Ανατολή, δίνοντας έμφαση στη Σουνιτική μουσουλμανική αλληλεγγύη και στην εχθρότητα έναντι των μη μουσουλμανικών συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή. Η πολιτική του Ερντογάν, με ιδεολόγο τον καθηγητή Νταβούτογλου ως ΥΠΕΞ, επιδιώκει να αποκαταστήσει την ηγεμονία που απολάμβαναν οι Οθωμανοί προκάτοχοί του.
Ο συνδυασμός της ισλαμικής διακυβέρνησης, της νεο-οθωμανικής ιδεολογίας και της απόπειρας της Τουρκίας να επανέλθει ως ηγεμόνας της περιοχής αντιτίθεται στο στόχο των ΗΠΑ για μια δημοκρατική και ειρηνική περιοχή. Απειλεί τους συμμάχους της Αμερικής - την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και τη Βουλγαρία, η οποία διαμαρτυρήθηκε για τον έλεγχο που ασκεί η Τουρκία τόσο στην παροχή όσο και στην τιμολόγηση του φυσικού αερίου που διέρχεται προς την ΕΕ.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, σύμφωνα με εξέχοντες αμερικανούς αναλυτές έχουν καταστεί πολύ πιο σημαντικές για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας. Αμφότερα τα Ελληνικά κράτη έχουν ένα ισχυρό συμφέρον για την περιφερειακή ενεργειακή ασφάλεια, όπως και το Ισραήλ, όπου η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού ζήτησε τον Απρίλιο, την αύξηση των διαθέσιμων κονδυλίων τουλάχιστον κατά 760 εκατ. δολ., για την προάσπιση των προσφάτως ανακαλυφθέντων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων (κοίτασμα Λεβιάθαν) , στην ΑΟΖ του Ισραήλ. Η ισχύς του Π/Ν του Ισραήλ συμπληρώνει την ανωτερότητα (από όλα τα κράτη της ανατολικής Μεσογείου) της Πολεμικής του Αεροπορίας, έχοντας έτσι ισχυρό αντίκτυπο σε περιφερειακό επίπεδο.
Η Κύπρος υπέγραψε πρόσφατα ένα Μνημόνιο Συναντίληψης με την αμερικανική εταιρεία Noble Energy με σκοπό την ανέγερση μίας μονάδας υγροποίησης φυσικού αερίου στο Βασιλικό. Τα πρωτοφανή έργα κοινής ανάπτυξης ανάμεσα στο Ισραήλ και στην Κύπρο για την ανάπτυξη και την εδραίωση των πόρων τους θα μεταμορφώσουν τα δύο κράτη σε μείζονες εξαγωγείς ενέργειας και θα βελτιώσουν περαιτέρω τις ήδη στενές σχέσεις τους.
Ο πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα, Arie Mekel, με πρόσφατες δηλώσεις του έδωσε έμφαση στην περιφερειακή συνεργασία στον τομέα της ενέργειας, καθώς δήλωσε πως «Πιστεύουμε ότι αυτές οι τρεις χώρες, το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος, εάν εργαστούμε από κοινού και χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας, όπως στον τομέα του φυσικού αερίου, θα μπορούσαμε να καταστούμε από κοινού μια περιφερειακή δύναμη που θα είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί [stand up to] με άλλες περιφερειακές δυνάμεις».
Οι Αμερικανοί αναλυτές καταλήγοντας είναι βέβαιοι: «Οι ΗΠΑ εκτιμάται ότι θα προωθήσουν το επιτακτικό συμφέρον τους για την ενίσχυση της ενεργειακής ανεξαρτησίας της Ευρώπης, τη σταθερότητα στη Μέση Ανατολή και την αποτελεσματικότητα του ΝΑΤΟ μέσω της επανεξέτασης της προσέγγισης προς την Τουρκία και της ενίσχυσης των συμμαχιών της με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Η εναλλακτική λύση - η παθητικότητα του «ηγείσθαι από τα μετόπισθεν» - προβάλλει την αδυναμία μας και παρέχει πρόσθετες ενδείξεις περί της σταδιακής απόσυρσής μας από τα διεθνή τεκταινόμενα».
Βέβαια όλα τα παραπάνω ενθαρρυντικά για μας, σε ότι αφορά τις μελλοντικές εξελίξεις στην περιοχή αναμένονται μετά την λύση του θέματος της Συρίας, όχι με τις πολεμικές επιχειρήσεις μακράς διάρκειας, που ονειρεύεται ο μεγαλομανής Ερντογάν, αλλά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που στο προσεχές χρονικό διάστημα, υπό την αιγίδα διεθνών οργανισμών και όχι με πρωτοβουλίες μεμονωμένων κρατών, ή συνασπισμούς κρατών, που για δικούς των λόγους επιθυμούν την λύση που τους συμφέρει. Το άλλοθι των ΗΠΑ για χρήση χημικών και η «κόκκινη γραμμή» που παραβιάστηκε από τον Συριακό στρατό, δυστυχώς δεν πείθει και μάλλον αποτελεί πρόσχημα για το προαναγγελλόμενο κτύπημα, ώστε να καταβληθεί το καθεστώς Άσσαντ και να «συρθεί» σε διαπραγματεύσεις, καθόσον στο πεδίο των επιχειρήσεων ο Συριακός στρατός θα ήταν ο σίγουρος και τελικός νικητής του τρομερού αυτού εμφυλίου με πάνω από 120.000 νεκρούς μέχρι τώρα. Η λύση που διαφαίνεται σχεδόν σαν δεδομένη από πολλούς αναλυτές είναι οδυνηρή: Τριχοτόμηση ή και σε περισσότερα κρατίδια- προτεκτοράτα, άρα ευκόλως ελεγχόμενα, με κυρίαρχη δομή, την θρησκευτική και εθνολογική προσέγγιση και ομοιογένεια (Σουνίτες, Σιίτες-Αλουίτες, Κούρδοι, Δρούζοι).
Οι εξελίξεις αυτές, αν τελικά υιοθετηθούν από την επίσημη Αμερικανική πολιτική και όπως διαφαίνεται τελευταία ευτυχώς ο πρόεδρος Ομπάμα αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα λάθη του και να αποδέχεται την αλλαγή πλεύσης. Σε αυτό συνέβαλλε ουσιαστικά το πανίσχυρο Εβραϊκό λόμπυ, που αποφάσισε την πλήρη υποστήριξη της Ελλάδος και την πλήρη εγκατάλειψη της Τουρκίας, θεωρώντας την ως εχθρό του Εβραϊσμού!!! Και βεβαίως η αλλοπρόσαλλη, προκλητική και μεγαλομανής πολιτική του Ερντογάν. Ευχόμαστε ο Αλλάχ να του δίνει μακροημέρευση, για το καλό της πατρίδος μας. Την στροφή της Αμερικανικής πολιτικής θα την διαπιστώσουμε λίαν συντόμως.
Φυσικά εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε δύο πράγματα:
Το πρώτο αφορά την νοοτροπία και αντίληψη που έχουν ορισμένοι (ευτυχώς πολλοί λίγοι)σχετικά με το Ισραήλ, που εκδηλώνεται από καχυποψία και άρνηση συνεργασίας, μέχρι και την πλήρη απέχθεια. Η άποψή μας είναι ότι τα εθνικά μας συμφέροντα υπερισχύουν αντιλήψεων, δεισιδαιμονιών, προκαταλήψεων, συμπαθειών κλπ.
Το δεύτερο είναι ότι Ελλάδα και Κύπρος θα πρέπει να είναι ισχυρές αμυντικά με κάθε τρόπο και μέσο, παρά την προσπάθεια απαξίωσης και μείωσης της αμυντικής αποτροπής της χώρας, που τελευταία αποπειράται ύποπτα για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ελλάδος, με το πρόσχημα της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι η αμυντική ικανότητα και η ασφάλεια της χώρας δεν μπαίνουν σε Μνημόνια, οικονομικές «τακτοποιήσεις» και οικονομικούς επιτρόπους που να ελέγχουν τα κονδύλια και τους διαφόρους κωδικούς του ΥΕΘΑ.
Τουλάχιστον η στρατιωτική μας ηγεσία ας το έχει κατά νουν και ας προσέχει τις σκοπέλους και τις παγίδες των μνημονιακών άρθρων και εντολών, που δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται και δεν αποσκοπούν μόνο στα επιδιωκόμενα οικονομικά αποτελέσματα, αλλά ίσως σε κάτι πολύ περισσότερο και εθνικά επικίνδυνο. Προσωπικά έχω εμπιστοσύνη μόνο στις τάξεις των Ελλήνων Αξιωματικών και εκτιμώ ότι όταν χρειαστεί και το καθήκον τους θα κάνουν όπως πρέπει και το μεγάλο εθνικό ΟΧΙ θα πουν αν απαιτηθεί. Δημοκρατικά και μαζί με τον απλό Ελληνικό λαό, που ακόμη αγαπάει, εμπιστεύεται και στηρίζει τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Έτσι οι εξελίξεις σύντομα φαίνονται να γίνονται ευνοϊκές. Θα πρέπει να αρπάξουμε την ευκαιρία αυτή την φορά και να μην παρασυρθούμε από σύνδρομα αυτοκαταστροφικά. Η άποψή μας είναι ότι ο ενεργειακός, αλλά στρατηγικής σημασίας άξονας Ισραήλ-Κύπρος- Ελλάδα και κατ’ επέκταση Ευρώπη, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, αλλά και με καλές και ειλικρινείς σχέσεις με άλλες χώρες, όπως Ρωσία, Κίνα, Αραβικός κόσμος είναι εφικτός και η μοναδική μας ευκαιρία να ξεφύγουμε από το φοβερό οικονομικό σπιράλ καταστροφής του Έθνους μας, που άφρονες, ανίκανες και υποτελείς ηγεσίες μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα.
*Ο Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης είναι Αντιστράτηγος (ε.α.)
analystsforchange
logioshermes
Αυτή την κρίσιμη περίοδο, όπου αναμένεται η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και της Γαλλίας, κατά της Συρίας, όπου όπως φαίνεται, πολλά θα κριθούν και μια νέα τάξη πραγμάτων θα αναπηδήσει, με αλλαγές συμμαχιών, συνόρων κρατών και οικονομικών διαφοροποιήσεων σε ολόκληρη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Και ας μην εφησυχάζουμε ότι είμαστε μακριά και μάλλον δεν μας επηρεάζουν οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, γιατί είμαστε πολύ πιο κοντά από ότι νομίζουμε και σίγουρα οι εξελίξεις θα μας αφορούν άμεσα.
Έτσι λοιπόν οι διάφοροι αναλυτές σε πολλά «Think Tanks» παγκοσμίως, ως συνήθως προτρέχουν των γεγονότων, με σκοπό να «αποκαλύψουν» τις μελλοντικές εξελίξεις και το πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση στο εγγύς μέλλον. Ιδιαίτερη σημασία για μας έχουν οι αναλύσεις που αφορούν τις στρατηγικές συμμαχίες και ιδιαίτερα τις σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας.
Δεν θα ασχοληθούμε με το καυτό θέμα της Συρίας, αλλά με το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα των σχέσεων ΗΠΑ – Τουρκίας, που όχι μόνο μας επηρεάζει άμεσα, αλλά είναι καθοριστικής σημασίας για την εξωτερική μας πολιτική. Όπως είναι γνωστό, τελευταία υπάρχει σοβαρός προβληματισμός και ανησυχία, με την αλλοπρόσαλλη, παράξενη, απείθαρχη, προβληματική, μεγαλοιδεατική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, που πολλές φορές έχει ενοχλήσει σε αβάσταχτο βαθμό το Αμερικανικό Administration, παρά την ανεξήγητη για πολλούς «κατανόηση» του Μπαράκ Ομπάμα για την «φίλη και σύμμαχο» Τουρκία.
Θεωρείται δεδομένο και αποδεκτό από όλους, ότι ο κύριος παράγων και μοχλός των εξελίξεων στην ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή είναι το ενεργειακό και ιδιαίτερα τα τεράστια κοιτάσματα των υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή .
Πολλοί αναλυτές και ιδιαίτερα Αμερικανοί, με αφορμή τον πόλεμο της Συρίας και ιδιαίτερα τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων σημειώνουν με νόημα, ότι «Το φυσικό αέριο της Μέσης Ανατολής αποτελεί ευκαιρία για τις ΗΠΑ να διαρρήξουν τις σχέσεις με την Τουρκία».
Έτσι τόσο ο αναλυτής Seth Cropsey, όσο και ο αρθρογράφος αναλυτής Elad Benari, με πρόσφατα δημοσιεύματα επισημαίνουν και προτείνουν κατά κάποιο τρόπο στις ΗΠΑ, ότι «Τα πεδία φυσικού αερίου στην Μεσόγειο παρέχουν στις ΗΠΑ μία ευκαιρία να διακόψουν τις σχέσεις με την Τουρκία».
Μάλιστα οι αναλύσεις των βασίζονται και σε ανάλυση Αμερικανού αξιωματούχου, ο οποίος προτείνει στην Αμερικανική κυβέρνηση, τη ρήξη των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία και την παράλληλη ενίσχυση της συνεργασίας της Ουάσιγκτον με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ.
Διαπιστώνεται λοιπόν ότι η πολιτική και οι συμμαχίες στην ανατολική Μεσόγειο αλλάζουν και το υφιστάμενο πλαίσιο ασφάλειας της περιοχής τελεί υπό διάσπαση. Η περιοχή είναι διηρημένη πλέον, τόσο εντός του μουσουλμανικού κόσμου, με τις υφιστάμενες συγκρούσεις, όπως Σουνιτών κατά Σιιτών, Αδελφών Μουσουλμάνων κατά Σουνιτών κλπ., όσο και μεταξύ αυτού (του μουσουλμανικό κόσμου) και των μη-μουσουλμανικών κρατών.
Βλέπουμε σήμερα, ότι μια νέα τάξη πραγμάτων αναδύεται, ως αποτέλεσμα τριών σημαντικών γεγονότων που εξελίσσονται ραγδαία σήμερα:
α) Της επαναχάραξης του χάρτη των υδρογονανθράκων της περιοχής, με την ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Κυπριακή και την Ισραηλινή ΑΟΖ και φυσικά των εν εξελίξει αποκαλύψεων των κοιτασμάτων μεγάλων ποσοτήτων υδρογονανθράκων και στην Ελληνική ΑΟΖ.
Β) Της υιοθέτησης από την Τουρκία μιας εχθρικής νεο-οθωμανικής ιδεολογίας, για κυριαρχία σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, (που είναι δεδομένο ότι δεν θα της επιτραπεί από τις ισχυρές μουσουλμανικές ηγέτιδες χώρες της περιοχής) που την καθοδηγεί στον 21ο αιώνα, και
Γ) Της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης» (επιμένοντας προσωπικά στον όρο εντός εισαγωγικών, για ευνόητους λόγους).
Εν μέσω αυτής της πολιτικής αλλαγής, η Ελλάδα και η Κύπρος – σε συντονισμό με το Ισραήλ - παρέμειναν τα κύρια κράτη της περιοχής που είναι φιλικά προς τη Δύση, παρά τα οξύτατα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα δύο Ελληνικά κράτη, που και εδώ τίθεται ο προβληματισμός, αν η οικονομική κατάρρευση ήταν σχεδιαζόμενη, αλλά δεν εξετάζεται στο παρόν. Όταν όμως η αστάθεια και ο φόβος αυξάνονται, τότε η προβλεπτικότητα καθίσταται ιδιαίτερα πολύτιμη.
Ο ρόλος της Ελλάδας και της Κύπρου σε θέματα πολιτικής και ασφάλειας της Δύσης προσφέρουν στους διαμορφωτές της πολιτικής των ΗΠΑ μία αψίδα και ασπίδα σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ φέρνουν την ΕΕ σε απόσταση 45 λεπτών από τα σύνορα του Ισραήλ. Η δυνατότητα χρήσης λιμένων, ναυτικών εγκαταστάσεων, καθώς και στρατηγικών αεροπορικών βάσεων που παρέχουν επί μακρόν η Κύπρος (αβύθιστο αεροπλανοφόρο) και η Ελλάδα (ιδίως με την νήσο Κρήτη και την βάση της Σούδας) στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιτρέπουν στον Έκτο Στόλο των ΗΠΑ - εάν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να αναβιώσουν αυτήν την παλαιά κραταιά ναυτική δύναμη, έστω και σε ένα ποσοστό της παλαιάς της ισχύος - να διαφυλάξει τις θαλάσσιες γραμμές επικοινωνίας της περιοχής. «Η αυξανόμενη αστάθεια της περιοχής έχει αναβαθμίσει το στρατηγικό ρόλο της Ελλάδας και της Κύπρου και προσφέρει ένα κίνητρο στην αμερικανική ηγεσία να προωθήσει μια νέα τάξη που καθιερώνει στενότερες σχέσεις με τις δύο χώρες και ενισχύει την περιφερειακή τους θέση», αναφέρουν χαρακτηριστικά οι αναλυτές.
Δεν είναι τυχαίο ότι τελευταία τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος, από απαξιωμένα και ασήμαντα κράτη σε ολόκληρη την περιοχή, αναδεικνύονται σε κράτη στρατηγικής σημασίας για τις μελλοντικές εξελίξεις που αναμένονται στην περιοχή, με όλα τα συνεπαγόμενα.
Ένα άλλος παράγων, που εξετάζεται από τους σκεπτικιστές Αμερικανούς αναλυτές είναι η άνοδος του ριζοσπαστικού Ισλάμ ως της πλέον ακμάζουσας πολιτικής δύναμης στην περιοχή και η εμβάθυνση της σύνδεσης των ριζοσπαστικών στοιχείων με την ‘Αραβική Άνοιξη’, που πλέον συνιστούν μια μεγάλη απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, παρά τον αρχικό σχεδιασμό των ΗΠΑ για άνοδο του μετριοπαθούς Ισλάμ, τύπου Τουρκίας προ των τελευταίων επικίνδυνων πρωτοβουλιών Ερντογάν, όπως αποδεικνύει το πρόσφατο κλείσιμο 19 πρεσβειών των ΗΠΑ από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή έως τη Μαδαγασκάρη. Ριζοσπαστικά Ισλαμικά και αυταρχικά καθεστώτα έχουν αναδυθεί μετά την κατάρρευση των παλαιών καθεστώτων της περιοχής, με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερεύει σε σχέση με το πριν. Η περιφερειακή μετατόπιση προς τον αυταρχικό ισλαμισμό υπενθυμίζει την προειδοποίηση του καθηγητή του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, του μακαρίτη Samuel Huntington, όπου με το περίφημο βιβλίο του σχετικά με την σύγκρουση των πολιτισμών, προβλέπει μια πάλη αντίστοιχης διάρκειας και επικινδυνότητας με αυτή που διεξήγαγε προ μερικών αιώνων η Ευρώπη, καθ’ όλη τη μακραίωνη κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η σύγχρονη Τουρκία, που αποτελεί τη διάδοχο των Οθωμανών, έχει εγκαταλείψει το κεμαλικό εγχείρημα, που εγκαθίδρυσε ο Μουσταφά Κεμάλ την δεκαετία του 1920 και κυβερνάται από ένα όλο και πιο καταπιεστικό, εχθρικό και ισλαμικό καθεστώς, παρά την αρχική εντύπωση του δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Η οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας έχει ενθαρρύνει τον Πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν να εμείνει στην ιδεολογία του, κατακρημνίζοντας τον ‘δυτικόστροφο’ και κοσμικό χαρακτήρα της σύγχρονης Τουρκίας που διαδέχθηκε την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στις αρχές του 20ου αιώνα. Αντί αυτού, ο Ερντογάν έχει μεταστρέψει την πορεία της Τουρκίας προς την Ανατολή, δίνοντας έμφαση στη Σουνιτική μουσουλμανική αλληλεγγύη και στην εχθρότητα έναντι των μη μουσουλμανικών συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή. Η πολιτική του Ερντογάν, με ιδεολόγο τον καθηγητή Νταβούτογλου ως ΥΠΕΞ, επιδιώκει να αποκαταστήσει την ηγεμονία που απολάμβαναν οι Οθωμανοί προκάτοχοί του.
Ο συνδυασμός της ισλαμικής διακυβέρνησης, της νεο-οθωμανικής ιδεολογίας και της απόπειρας της Τουρκίας να επανέλθει ως ηγεμόνας της περιοχής αντιτίθεται στο στόχο των ΗΠΑ για μια δημοκρατική και ειρηνική περιοχή. Απειλεί τους συμμάχους της Αμερικής - την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και τη Βουλγαρία, η οποία διαμαρτυρήθηκε για τον έλεγχο που ασκεί η Τουρκία τόσο στην παροχή όσο και στην τιμολόγηση του φυσικού αερίου που διέρχεται προς την ΕΕ.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, σύμφωνα με εξέχοντες αμερικανούς αναλυτές έχουν καταστεί πολύ πιο σημαντικές για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας. Αμφότερα τα Ελληνικά κράτη έχουν ένα ισχυρό συμφέρον για την περιφερειακή ενεργειακή ασφάλεια, όπως και το Ισραήλ, όπου η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού ζήτησε τον Απρίλιο, την αύξηση των διαθέσιμων κονδυλίων τουλάχιστον κατά 760 εκατ. δολ., για την προάσπιση των προσφάτως ανακαλυφθέντων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων (κοίτασμα Λεβιάθαν) , στην ΑΟΖ του Ισραήλ. Η ισχύς του Π/Ν του Ισραήλ συμπληρώνει την ανωτερότητα (από όλα τα κράτη της ανατολικής Μεσογείου) της Πολεμικής του Αεροπορίας, έχοντας έτσι ισχυρό αντίκτυπο σε περιφερειακό επίπεδο.
Η Κύπρος υπέγραψε πρόσφατα ένα Μνημόνιο Συναντίληψης με την αμερικανική εταιρεία Noble Energy με σκοπό την ανέγερση μίας μονάδας υγροποίησης φυσικού αερίου στο Βασιλικό. Τα πρωτοφανή έργα κοινής ανάπτυξης ανάμεσα στο Ισραήλ και στην Κύπρο για την ανάπτυξη και την εδραίωση των πόρων τους θα μεταμορφώσουν τα δύο κράτη σε μείζονες εξαγωγείς ενέργειας και θα βελτιώσουν περαιτέρω τις ήδη στενές σχέσεις τους.
Ο πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα, Arie Mekel, με πρόσφατες δηλώσεις του έδωσε έμφαση στην περιφερειακή συνεργασία στον τομέα της ενέργειας, καθώς δήλωσε πως «Πιστεύουμε ότι αυτές οι τρεις χώρες, το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος, εάν εργαστούμε από κοινού και χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας, όπως στον τομέα του φυσικού αερίου, θα μπορούσαμε να καταστούμε από κοινού μια περιφερειακή δύναμη που θα είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί [stand up to] με άλλες περιφερειακές δυνάμεις».
Οι Αμερικανοί αναλυτές καταλήγοντας είναι βέβαιοι: «Οι ΗΠΑ εκτιμάται ότι θα προωθήσουν το επιτακτικό συμφέρον τους για την ενίσχυση της ενεργειακής ανεξαρτησίας της Ευρώπης, τη σταθερότητα στη Μέση Ανατολή και την αποτελεσματικότητα του ΝΑΤΟ μέσω της επανεξέτασης της προσέγγισης προς την Τουρκία και της ενίσχυσης των συμμαχιών της με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Η εναλλακτική λύση - η παθητικότητα του «ηγείσθαι από τα μετόπισθεν» - προβάλλει την αδυναμία μας και παρέχει πρόσθετες ενδείξεις περί της σταδιακής απόσυρσής μας από τα διεθνή τεκταινόμενα».
Βέβαια όλα τα παραπάνω ενθαρρυντικά για μας, σε ότι αφορά τις μελλοντικές εξελίξεις στην περιοχή αναμένονται μετά την λύση του θέματος της Συρίας, όχι με τις πολεμικές επιχειρήσεις μακράς διάρκειας, που ονειρεύεται ο μεγαλομανής Ερντογάν, αλλά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που στο προσεχές χρονικό διάστημα, υπό την αιγίδα διεθνών οργανισμών και όχι με πρωτοβουλίες μεμονωμένων κρατών, ή συνασπισμούς κρατών, που για δικούς των λόγους επιθυμούν την λύση που τους συμφέρει. Το άλλοθι των ΗΠΑ για χρήση χημικών και η «κόκκινη γραμμή» που παραβιάστηκε από τον Συριακό στρατό, δυστυχώς δεν πείθει και μάλλον αποτελεί πρόσχημα για το προαναγγελλόμενο κτύπημα, ώστε να καταβληθεί το καθεστώς Άσσαντ και να «συρθεί» σε διαπραγματεύσεις, καθόσον στο πεδίο των επιχειρήσεων ο Συριακός στρατός θα ήταν ο σίγουρος και τελικός νικητής του τρομερού αυτού εμφυλίου με πάνω από 120.000 νεκρούς μέχρι τώρα. Η λύση που διαφαίνεται σχεδόν σαν δεδομένη από πολλούς αναλυτές είναι οδυνηρή: Τριχοτόμηση ή και σε περισσότερα κρατίδια- προτεκτοράτα, άρα ευκόλως ελεγχόμενα, με κυρίαρχη δομή, την θρησκευτική και εθνολογική προσέγγιση και ομοιογένεια (Σουνίτες, Σιίτες-Αλουίτες, Κούρδοι, Δρούζοι).
Οι εξελίξεις αυτές, αν τελικά υιοθετηθούν από την επίσημη Αμερικανική πολιτική και όπως διαφαίνεται τελευταία ευτυχώς ο πρόεδρος Ομπάμα αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα λάθη του και να αποδέχεται την αλλαγή πλεύσης. Σε αυτό συνέβαλλε ουσιαστικά το πανίσχυρο Εβραϊκό λόμπυ, που αποφάσισε την πλήρη υποστήριξη της Ελλάδος και την πλήρη εγκατάλειψη της Τουρκίας, θεωρώντας την ως εχθρό του Εβραϊσμού!!! Και βεβαίως η αλλοπρόσαλλη, προκλητική και μεγαλομανής πολιτική του Ερντογάν. Ευχόμαστε ο Αλλάχ να του δίνει μακροημέρευση, για το καλό της πατρίδος μας. Την στροφή της Αμερικανικής πολιτικής θα την διαπιστώσουμε λίαν συντόμως.
Φυσικά εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε δύο πράγματα:
Το πρώτο αφορά την νοοτροπία και αντίληψη που έχουν ορισμένοι (ευτυχώς πολλοί λίγοι)σχετικά με το Ισραήλ, που εκδηλώνεται από καχυποψία και άρνηση συνεργασίας, μέχρι και την πλήρη απέχθεια. Η άποψή μας είναι ότι τα εθνικά μας συμφέροντα υπερισχύουν αντιλήψεων, δεισιδαιμονιών, προκαταλήψεων, συμπαθειών κλπ.
Το δεύτερο είναι ότι Ελλάδα και Κύπρος θα πρέπει να είναι ισχυρές αμυντικά με κάθε τρόπο και μέσο, παρά την προσπάθεια απαξίωσης και μείωσης της αμυντικής αποτροπής της χώρας, που τελευταία αποπειράται ύποπτα για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ελλάδος, με το πρόσχημα της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι η αμυντική ικανότητα και η ασφάλεια της χώρας δεν μπαίνουν σε Μνημόνια, οικονομικές «τακτοποιήσεις» και οικονομικούς επιτρόπους που να ελέγχουν τα κονδύλια και τους διαφόρους κωδικούς του ΥΕΘΑ.
Τουλάχιστον η στρατιωτική μας ηγεσία ας το έχει κατά νουν και ας προσέχει τις σκοπέλους και τις παγίδες των μνημονιακών άρθρων και εντολών, που δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται και δεν αποσκοπούν μόνο στα επιδιωκόμενα οικονομικά αποτελέσματα, αλλά ίσως σε κάτι πολύ περισσότερο και εθνικά επικίνδυνο. Προσωπικά έχω εμπιστοσύνη μόνο στις τάξεις των Ελλήνων Αξιωματικών και εκτιμώ ότι όταν χρειαστεί και το καθήκον τους θα κάνουν όπως πρέπει και το μεγάλο εθνικό ΟΧΙ θα πουν αν απαιτηθεί. Δημοκρατικά και μαζί με τον απλό Ελληνικό λαό, που ακόμη αγαπάει, εμπιστεύεται και στηρίζει τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Έτσι οι εξελίξεις σύντομα φαίνονται να γίνονται ευνοϊκές. Θα πρέπει να αρπάξουμε την ευκαιρία αυτή την φορά και να μην παρασυρθούμε από σύνδρομα αυτοκαταστροφικά. Η άποψή μας είναι ότι ο ενεργειακός, αλλά στρατηγικής σημασίας άξονας Ισραήλ-Κύπρος- Ελλάδα και κατ’ επέκταση Ευρώπη, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, αλλά και με καλές και ειλικρινείς σχέσεις με άλλες χώρες, όπως Ρωσία, Κίνα, Αραβικός κόσμος είναι εφικτός και η μοναδική μας ευκαιρία να ξεφύγουμε από το φοβερό οικονομικό σπιράλ καταστροφής του Έθνους μας, που άφρονες, ανίκανες και υποτελείς ηγεσίες μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα.
*Ο Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης είναι Αντιστράτηγος (ε.α.)
analystsforchange
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
