2013-09-10 22:05:01
Με κάλεσαν κάπου στις 9/9. Στις 11/9. Στις 18/9. Στις 28/9. Στις 27/10. Κάθε φορά και κάποιος άλλος, κάποιοι άλλοι. Για "εξέγερση", "ανατροπή", "επανάσταση", "για την αρχή του τέλους του καθεστώτος"... Για να σώσουμε κάτι ή για να σωθούμε. Για αυτό ή το άλλο.
Και μια φίλη έγραψε: "ηρθε η στιγμη που περιμενα και για αυτο ηρθα στην Αθηνα στην εκδήλωση του κόμματος μου. Και επιτελους θα συναντηθω μονο με Συντροφους (δηλαδη με σοβαρα ατομα)".
Ο καθένας θέλει να συναντηθεί με ανθρώπους που του μοιάζουν. Καμμιά φορά, και σωστά, η πρόσκληση απευθύνεται σε όλους, δίχως διακρίσεις. Αλλά, ο καθένας σε μια διαφορετική ημερομηνία: αυτή που είδε στο όνειρο του ένα βράδυ. Φυσικά, ποτέ δεν είναι πολλοί αυτοί που μαζεύονται. Και τίποτα δεν αλλάζει με μια κάποια εκδήλωση, που κάποιος αποφάσισε να την ορίσει ως "σημαδιακή" και "καθοριστική". Η συνέχεια είναι "εύκολη" και την ακούς, κάθε μέρα: "φταίει ο λαός που δεν ξεσηκώνεται, που δεν μας άκουσε, που δεν μας ακολούθησε". Ποτέ εγώ ή εμείς.
Οι πιο πολλοί, πάντως, δεν κάνουν αυτό. Κάνουν "σχόλια". Με θυμό, με έμπνευση, με γνώση, με διαπιστώσεις και κατακεραύνωση του καθένα που δεν είναι όμοιος. Πιο πολύ χρόνος ξοδεύεται για να καταγγείλεις τον "άλλο", παρά για το πώς θα λυτρωθούμε από την αθλιότητα.
Υπάρχουν κι εκείνοι, που αναλύουν τη θεωρία, με την οποία θα εκπαιδεύσουν το λαό, που κοιμάται ή δεν ξέρει. Οι νέοι Διδάσκαλοι του Γένους. Για να ωριμάσουν τον ανώριμο.
Παναϊτ Ιστράτι (1884-1935):
"Ήταν μήνας, βδομάδα, μέρα ή ακόμα και ώρα, "έζησα", δηλαδή: παραδόθηκα στους ανθρώπους. και το πιο συχνά, εκείνοι παραδοθήκανε σε μένα, έτσι όπως ήτανε καλοί ή κακοί, ήρωες ή παλιάνθρωποι. Φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε και καμιά φορά κοιμηθήκαμε μαζί. Μεθύσαμε από τούτη την επικοινωνία σχεδόν πάντοτε. Στον πιο εξευτελισμένο ανάμεσα τους, σπάνια αρνήθηκα τον καιρό μου, τη ζεστασιά μου, γιατί και ο πιο φτηνός, κάποτες κλείνει μέσα του έναν κόσμο μεγαλείου, ώστε, αξίζει να ξοδέψουμε την καρδιά μας για κείνον.
Είδα τόπους κι ανθρώπους που ζούσαν εκεί κοντά ο ένας στον άλλον, από πάντα, χωρίς ο ένας να γνωρίζει την καρδιά του άλλου, άξαφνα να ξεσπούν και να φωνάζουν μέσα στη γενική χαρά:
" Ποτές δεν αγαπηθήκαμε τόσο, όσο από τότες που βρίσκεστε ανάμεσα μας".
(Από το βιβλίο: Προς την άλλη φλόγα- Εξομολόγηση για νικημένους)
Φωνάξτε με, όταν αυτό που είδατε στον ύπνο ή στα οράματα σας, το αντικαταστήσετε με μια λέξη: Οργάνωση. Δίχως να με ρωτάς από πού κρατά η σκούφια μου και τι καπνό φουμάρω.
Ν' αγαπηθούμε πρώτα. Να πάρει θάρρος ο ένας από τον άλλον.
Όχι άλλα άσκοπα χιλιόμετρα, φωνές, θυμοί, σχόλια και μια τρύπα στο νερό. Με ένα φύσημα, δεν πέφτει τίποτα. Το πολύ πολύ, να φέρεις βροχή, αν είσαι άνεμος. Την πολυτέλεια να προκαλεί "ξαφνικό θάνατο" έχει μόνο η Ολιγαρχία. Έχει τα μέσα και τη δύναμη να το κάνει. Ο δικός μας δρόμος είναι δύσκολος, δύσβατος, αλλά συνάμα, όμορφος, γοητευτικός, χαρούμενος. Είναι η χαρά που αναδύεται τη στιγμή που οι άνθρωποι νιώθουν να γίνονται, σιγά - σιγά, Κοινότητα και Δύναμη πολλών. Ενάντια στη Βία των λίγων.
Μάθαμε από τη ζωή και την ιστορία ότι η οργάνωση είναι η προϋπόθεση για κάθε νικηφόρα έκβαση πολέμου.
Πόλεμος με όλα τα μέσα, ακόμα και με τα νόμιμα. Ακόμα και με συμμετοχή σε εκλογές, αλλά με το όπλο παραπόδα. Γιατί σε τούτο τον πόλεμο, όσο ειρηνικοί κι αν είναι οι άνθρωποι, όταν απειλείται, πραγματικά, η εξουσία των Ολίγων θα βρουν στα σπίτια μας "αέρια σαρίν" ή μιαν άλλη δικαιολογία για να βρεθούμε μπροστά στις κάνες των όπλων τους.
Ως τότε, θα μοιράζω, όποτε μπορώ, ένα χαρτί. Αν είναι λάθος, πες το μου. Μόνο μη στερείς το δικαίωμα στο λάθος. Το δικαίωμα να έχω τη δική μου γνώμη κι ας μη μοιάζει με τη δική σου. Στο κάτω κάτω της γραφής, η δημοκρατία θα αποφασίσει. Κι άστηνε να κάνει λάθη. Άσε το λαό να αποφασίζει. Δεν είσαι πάνω και πέρα από αυτόν, παρ΄εκτός κι αν είσαι όμοιος με αυτούς που κυβερνούν. Όλα τα κόμματα είναι όμοια με αυτούς που κυβερνούν. Όποιος έχει αντίρρηση το συζητάμε, αλλά μιλώντας, ας προχωράμε μαζί.
Περιμένω. Μια πρόσκληση που θα διαρκέσει ως τη μέρα της τελικής επίθεσης για τη λευτεριά και τη δημοκρατία. Ως τότε, η επικοινωνία θάναι κάτι σαν γιορτή.
Κι όταν μετρηθούμε και βρεθούμε να είμαστε πολλοί, αυτοί οι πολλοί είναι που θα ορίσουν τον τρόπο και την ημερομηνία της τελικής επίθεσης.
Δεν θα σε πω ποτέ "κουφάλα". Δεν θα πω ποτέ ότι είμαι "σοβαρό άτομο". Δεν είμαι.
ΥΓ:
Μία από τις πολλές "ερμηνείες" για το έργο του Μπέκετ:
Ο Γκοντό δεν είναι τίποτα άλλο από το όνομα του γεγονότος ότι η ζωή που συνεχίζεται άσκοπα παρερμηνεύει την παρουσία της σαν «αναμονή», ή «περιμένοντας κάτι». Η θετική στάση των δύο προσώπων, του Εστραγκόν και του Βλαδίμηρου, αποτελεί, τελικά, μια διπλή άρνηση: πρόκειται για την ανικανότητα να αναγνωρίσουν τη δίχως νόημα θέση τους. Μάλιστα, η ερμηνεία αυτή επιβεβαιώνεται και από τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος έχει πει πως δεν τον ενδιαφέρει τόσο ο Γκοντό, όσο το «Περιμένοντας».
Ο ίδιος ο Μπέκετ σε επιστολή του το 1952 ανέφερε ότι ούτε ο ίδιος είχε σκεφτεί ή γνώριζε "ποιος είναι ο Γκοντό".
(Εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)
πηγή
logioshermes
Και μια φίλη έγραψε: "ηρθε η στιγμη που περιμενα και για αυτο ηρθα στην Αθηνα στην εκδήλωση του κόμματος μου. Και επιτελους θα συναντηθω μονο με Συντροφους (δηλαδη με σοβαρα ατομα)".
Ο καθένας θέλει να συναντηθεί με ανθρώπους που του μοιάζουν. Καμμιά φορά, και σωστά, η πρόσκληση απευθύνεται σε όλους, δίχως διακρίσεις. Αλλά, ο καθένας σε μια διαφορετική ημερομηνία: αυτή που είδε στο όνειρο του ένα βράδυ. Φυσικά, ποτέ δεν είναι πολλοί αυτοί που μαζεύονται. Και τίποτα δεν αλλάζει με μια κάποια εκδήλωση, που κάποιος αποφάσισε να την ορίσει ως "σημαδιακή" και "καθοριστική". Η συνέχεια είναι "εύκολη" και την ακούς, κάθε μέρα: "φταίει ο λαός που δεν ξεσηκώνεται, που δεν μας άκουσε, που δεν μας ακολούθησε". Ποτέ εγώ ή εμείς.
Οι πιο πολλοί, πάντως, δεν κάνουν αυτό. Κάνουν "σχόλια". Με θυμό, με έμπνευση, με γνώση, με διαπιστώσεις και κατακεραύνωση του καθένα που δεν είναι όμοιος. Πιο πολύ χρόνος ξοδεύεται για να καταγγείλεις τον "άλλο", παρά για το πώς θα λυτρωθούμε από την αθλιότητα.
Υπάρχουν κι εκείνοι, που αναλύουν τη θεωρία, με την οποία θα εκπαιδεύσουν το λαό, που κοιμάται ή δεν ξέρει. Οι νέοι Διδάσκαλοι του Γένους. Για να ωριμάσουν τον ανώριμο.
Παναϊτ Ιστράτι (1884-1935):
"Ήταν μήνας, βδομάδα, μέρα ή ακόμα και ώρα, "έζησα", δηλαδή: παραδόθηκα στους ανθρώπους. και το πιο συχνά, εκείνοι παραδοθήκανε σε μένα, έτσι όπως ήτανε καλοί ή κακοί, ήρωες ή παλιάνθρωποι. Φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε και καμιά φορά κοιμηθήκαμε μαζί. Μεθύσαμε από τούτη την επικοινωνία σχεδόν πάντοτε. Στον πιο εξευτελισμένο ανάμεσα τους, σπάνια αρνήθηκα τον καιρό μου, τη ζεστασιά μου, γιατί και ο πιο φτηνός, κάποτες κλείνει μέσα του έναν κόσμο μεγαλείου, ώστε, αξίζει να ξοδέψουμε την καρδιά μας για κείνον.
Είδα τόπους κι ανθρώπους που ζούσαν εκεί κοντά ο ένας στον άλλον, από πάντα, χωρίς ο ένας να γνωρίζει την καρδιά του άλλου, άξαφνα να ξεσπούν και να φωνάζουν μέσα στη γενική χαρά:
" Ποτές δεν αγαπηθήκαμε τόσο, όσο από τότες που βρίσκεστε ανάμεσα μας".
(Από το βιβλίο: Προς την άλλη φλόγα- Εξομολόγηση για νικημένους)
Φωνάξτε με, όταν αυτό που είδατε στον ύπνο ή στα οράματα σας, το αντικαταστήσετε με μια λέξη: Οργάνωση. Δίχως να με ρωτάς από πού κρατά η σκούφια μου και τι καπνό φουμάρω.
Ν' αγαπηθούμε πρώτα. Να πάρει θάρρος ο ένας από τον άλλον.
Όχι άλλα άσκοπα χιλιόμετρα, φωνές, θυμοί, σχόλια και μια τρύπα στο νερό. Με ένα φύσημα, δεν πέφτει τίποτα. Το πολύ πολύ, να φέρεις βροχή, αν είσαι άνεμος. Την πολυτέλεια να προκαλεί "ξαφνικό θάνατο" έχει μόνο η Ολιγαρχία. Έχει τα μέσα και τη δύναμη να το κάνει. Ο δικός μας δρόμος είναι δύσκολος, δύσβατος, αλλά συνάμα, όμορφος, γοητευτικός, χαρούμενος. Είναι η χαρά που αναδύεται τη στιγμή που οι άνθρωποι νιώθουν να γίνονται, σιγά - σιγά, Κοινότητα και Δύναμη πολλών. Ενάντια στη Βία των λίγων.
Μάθαμε από τη ζωή και την ιστορία ότι η οργάνωση είναι η προϋπόθεση για κάθε νικηφόρα έκβαση πολέμου.
Πόλεμος με όλα τα μέσα, ακόμα και με τα νόμιμα. Ακόμα και με συμμετοχή σε εκλογές, αλλά με το όπλο παραπόδα. Γιατί σε τούτο τον πόλεμο, όσο ειρηνικοί κι αν είναι οι άνθρωποι, όταν απειλείται, πραγματικά, η εξουσία των Ολίγων θα βρουν στα σπίτια μας "αέρια σαρίν" ή μιαν άλλη δικαιολογία για να βρεθούμε μπροστά στις κάνες των όπλων τους.
Ως τότε, θα μοιράζω, όποτε μπορώ, ένα χαρτί. Αν είναι λάθος, πες το μου. Μόνο μη στερείς το δικαίωμα στο λάθος. Το δικαίωμα να έχω τη δική μου γνώμη κι ας μη μοιάζει με τη δική σου. Στο κάτω κάτω της γραφής, η δημοκρατία θα αποφασίσει. Κι άστηνε να κάνει λάθη. Άσε το λαό να αποφασίζει. Δεν είσαι πάνω και πέρα από αυτόν, παρ΄εκτός κι αν είσαι όμοιος με αυτούς που κυβερνούν. Όλα τα κόμματα είναι όμοια με αυτούς που κυβερνούν. Όποιος έχει αντίρρηση το συζητάμε, αλλά μιλώντας, ας προχωράμε μαζί.
Περιμένω. Μια πρόσκληση που θα διαρκέσει ως τη μέρα της τελικής επίθεσης για τη λευτεριά και τη δημοκρατία. Ως τότε, η επικοινωνία θάναι κάτι σαν γιορτή.
Κι όταν μετρηθούμε και βρεθούμε να είμαστε πολλοί, αυτοί οι πολλοί είναι που θα ορίσουν τον τρόπο και την ημερομηνία της τελικής επίθεσης.
Δεν θα σε πω ποτέ "κουφάλα". Δεν θα πω ποτέ ότι είμαι "σοβαρό άτομο". Δεν είμαι.
ΥΓ:
Μία από τις πολλές "ερμηνείες" για το έργο του Μπέκετ:
Ο Γκοντό δεν είναι τίποτα άλλο από το όνομα του γεγονότος ότι η ζωή που συνεχίζεται άσκοπα παρερμηνεύει την παρουσία της σαν «αναμονή», ή «περιμένοντας κάτι». Η θετική στάση των δύο προσώπων, του Εστραγκόν και του Βλαδίμηρου, αποτελεί, τελικά, μια διπλή άρνηση: πρόκειται για την ανικανότητα να αναγνωρίσουν τη δίχως νόημα θέση τους. Μάλιστα, η ερμηνεία αυτή επιβεβαιώνεται και από τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος έχει πει πως δεν τον ενδιαφέρει τόσο ο Γκοντό, όσο το «Περιμένοντας».
Ο ίδιος ο Μπέκετ σε επιστολή του το 1952 ανέφερε ότι ούτε ο ίδιος είχε σκεφτεί ή γνώριζε "ποιος είναι ο Γκοντό".
(Εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)
πηγή
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
