2013-09-11 12:45:21
O παθιασμένος Ιταλός προπονητής, που θελει να οδηγήσει την εθνική μπάσκετ της Ελλάδας στην κορυφή, μιλά στο people για τη συναρπαστική του ζωη και εξηγεί γιατί νιώθει 'Ελληνας
O Toto Cutugno τραγούδησε το 1983 το «Lasciatemi cantare perché ne sono fiero, sono un italiano, un italiano vero» και αυτός ο στίχος θα μπορούσε να είναι ο ύμνος του κάθε Ιταλού...Του κάθε Ιταλού; Λάθος, διότι ένας από αυτούς το παράφρασε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα και το λανσάρει με τη δική του (εξόχως κολακευτική για το ελληνικό μπασκετικό έθνος και για όλη τη δική μας πατρίδα) βερσιόν... Τούτου δοθέντος, ο Andrea Trinchieri, όποτε τραγουδάει στο μπάνιο του, αλλά κι όταν φορά το μπλουζάκι με το ελληνικό εθνόσημο και κάθεται στον πάγκο της Εθνικής Μπάσκετ, το λέει και το εννοεί. «Αφήστε με να τραγουδήσω, διότι είμαι υπερήφανος. Είμαι ένας Έλληνας, ένας αληθινός Έλληνας!».
Παρεμπιπτόντως ο (γεννημένος στις 6 Αυγούστου του 1968) προπονητής δηλώνεται βεβαίως ως Ιταλός, αλλά το γενεαλογικό δέντρο του αποτελεί ένα πραγματικό σταυροδρόμι των λαών: ο παππούς του είχε γεννηθεί στον Παναμά και διετέλεσε πρόξενος της Ιταλίας στη Βοστόνη, ο πατέρας του, ονόματι Paul, είναι Αμερικανός υπήκοος, ενώ η σκούφια της μητέρας του, της Τamara, βαστάει από τη Ριέκα της Κροατίας!
Οι γονείς του συναντήθηκαν και ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο στο Λονδίνο και εγκαταστάθηκαν στο Μιλάνο, όπου μεγαλώνοντας ο Andrea δοκίμασε διάφορα σπορ: έπαιξε tennis και water polo, ασχολήθηκε για λίγο με την ξιφασκία και το χειμερινό σκι, «ενώ το πέρασμά μου από τα γήπεδα του μπάσκετ ήταν σκέτο ανέκδοτο» αυτοσαρκάζεται, αναγνωρίζοντας «πόσο ατάλαντος και ανεπίδεκτος μαθήσεως ήμουν!».
Ως παίκτης υπήρξε όντως μια άσχημη καρικατούρα και γι’ αυτό σε ηλικία 19 ετών κι αφού έκρινε πως κάθε προσπάθειά του να σταδιοδρομήσει εντός των τεσσάρων γραμμών θα κατέληγε σε φιάσκο, αποφάσισε να περάσει έξω από τις τέσσερις γραμμές και να διδάσκει αυτό που οι ίδιος δεν έμαθε ποτέ! «Όταν είπα στους γονείς μου πως θα γίνω προπονητής του μπάσκετ, έπαθαν σοκ. Ο πατέρας μου με προόριζε για ακαδημαϊκή καριέρα – μάλιστα επρόκειτο να σπουδάσω Ιστορία και ξένες γλώσσες στο Χάρβαρντ, αλλά εγώ ήδη είχα προσβληθεί από το μικρόβιο του μπάσκετ και στύλωσα τα ποδάρια μου, λέγοντας στους εμβρόντητους γονείς μου “ή με αφήνετε να γίνω προπονητής μπάσκετ με το καλό ή ξεχάστε με”».
Το βέτο έπιασε και στο προπονητικό πρωτόλειό του ο Andrea ανέλαβε να καθοδηγήσει μια ακαδημία στο Μιλάνο. «Με τον πρώτο μισθό μου πήγα σε μια βιοτεχνία ρούχων, για να φτιάξω είκοσι μπλουζάκια, που τα μοίρασα στους παίκτες μου γράφοντας πάνω μια φράση που ήθελα να την εντυπώσουν στο μυαλό τους ως στάση ζωής: “Εάν δεν δίνετε το 100% σε κάθε προσπάθειά σας, θα το κάνει κάποιος άλλος και θα βλέπετε συνεχώς τις πλάτες του”».
Με αυτό το σύνθημα, σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή, ο Trinchieri τριβελίζει επί καθημερινής βάσεως το μυαλό των παικτών της (ελληνικής) Εθνικής Ομάδας μπάσκετ, την οποία (έως και τις 22 Σεπτεμβρίου) φιλοδοξεί να οδηγήσει στο βάθρο του Ευρωμπάσκετ, στη Σλοβενία.
«Την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας στο Καρπενήσι ξύπνησα αξημέρωτα, ρέμβαζα στις πλαγιές του Τυμφρηστού και σκέφτηκα πως από εκεί άρχιζε η θέα προς το όνειρο. Όταν κατεβήκαμε στην Αθήνα, ζήτησα από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου Divani Caravel να μου αλλάξουν δωμάτιο και να μου δώσουν ένα που να βλέπει στην Ακρόπολη. Μου έκαναν το χατίρι και βλέποντας αυτό το πολιτιστικό μνημείο της Ελλάδας εμπνέομαι κάθε στιγμή και περισσότερο» εξομολογείται.
«Η πρώτη λέξη που έμαθα ερχόμενος στην Ελλάδα ήταν η “άμυνα”, γιατί θα μας χρειαστεί παρά πολύ στο παιχνίδι μας. Αλλά επειδή δεν θέλω να μιλώ στα αγγλικά, κάθε μέρα εμπλουτίζω το λεξιλόγιό μου και μολονότι βρίσκομαι εδώ μόλις ενάμιση μήνα, μπορώ να συνεννοούμαι για τα βασικά με τους συνεργάτες και τους παίκτες μου» εξηγεί ο Trinchieri, ο οποίος στην τρίτη εβδομάδα του κατάφερε να κλίνει κιόλας τα ρήματα: «Εγώ καταλαβαίνω, εσύ καταλαβαίνεις, αυτός καταλαβαίνει» και πάει λέγοντας Γεννημένος ανήμερα της θλιβερής επετείου από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, είναι ζωσμένος με τα δικά του εκρηκτικά, αλλά τα καμουφλάρει. «Δεν εκρήγνυμαι συχνά και εύκολα, αλλά επειδή είμαι ευαίσθητος ως χαρακτήρας, όταν νιώθω ότι απειλούμαι ή με προσβάλλουν ή με συκοφαντούν, τότε γίνομαι σκέτη ατομική βόμβα!».
Εκτός από ευαίσθητος και κατά περίσταση εκρηκτικός, ο Trinchieri αυτοσυστήνεται επίσης ως «τίμιος, ντόμπρος και ξεκάθαρος». Ανησυχεί καθημερινά για την οικογένειά του και κυρίως για να μην πάθουν κακό τα δύο παιδιά του, ο 5άχρονος Leonardo και ο 2χρονος Alessandro, αλλά «γενικώς δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται και αποφεύγει τα ρίσκα» επισημαίνει. «Βασικά δεν φοβάμαι να... φοβηθώ και γι’ αυτό ανταποκρίνομαι σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε πρόκληση».
Για τον Trinchieri ο πάγκος της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ της Ελλάδας υπήρξε όντως μια τεράστια πρόκληση, ενώ πέρα από προπονητής είναι ένας αληθινός bon viveur. Κινούμενος πολύ συχνά μεταξύ Μιλάνου και Νέας Υόρκης, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο κουλτούρες, ενώ τώρα έβαλε στο κάδρο του τόσο την Αθήνα όσο και τη Ρωσία. Πλέον θα μοιράζει το χρόνο του ως προπονητής της Εθνικής Ελλάδος και της Ούνιξ Καζάν, όπου μάλιστα θα έχει παίκτες τον Νίκο Ζήση, τον Κώστα Καϊμακόγλου και τον Ίαν Βουγιούκα και άμεσο συνεργάτη τον Ηλία Καντζούρη.
Το 2007 ο Trinchieri αγόρασε ένα διαμέρισμα 200 τετραγωνικών μέτρων, που βρίσκεται σε μια πολυκατοικία εκατό ετών στο κέντρο του Μιλάνου, και δαπάνησε πολλά χρήματα για να το μεταμορφώσει σε υπερπολυτελές loft, το οποίο μάλιστα παρουσιάστηκε στο ένθετο «Great Homes» των New York Times! Στο καινούριο σπίτι του, συν τοις άλλοις, εγκατέστησε και μια οινοθήκη, που περιλαμβάνει πάνω από 450 μπουκάλια κρασί, εκ των οποίων κάποια είναι πανάκριβες ετικέτες!
«Δεν είμαι πότης, και μάλιστα μπορώ να μεθύσω μετά από τρία ποτήρια, αλλά μου αρέσει πολύ το κρασί» ομολογεί και σπεύδει να δώσει τις τρεις καλύτερες επιλογές του. «Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα το κόκκινο ιταλικό Amarone, το Gewurztraminer από την Αλσατία και ένα πολύ καλό λευκό ελληνικό, που το δοκίμασα πριν από λίγες μέρες, τη Μαλαγουζιά του Γεροβασιλείου!».
Βεβαίως το κρασί δεν πίνεται ξεροσφύρι, αλλά με τον άριστα προπονημένο ουρανίσκο και τη γευσιγνωσία που τον διακρίνει, ο Trinchieri πρώτα απ’ όλα παραδέχεται γελώντας ότι «μου αρέσουν όλες οι κουζίνες, εκτός από τη βρετανική, που άλλωστε δεν υπάρχει» και αμέσως προτείνει ένα συναρπαστικό μενού: «Στην αρχή ζεστό ψωμί με φουαγκρά, ύστερα γαρίδες με σος από πορτοκάλι, στη συνέχεια (μια κλασική ιταλική συνταγή σπαγκέτι) Buccatini à la matriciana και για κυρίως πιάτο ένα μοσχαρίσιο φιλέτο, που το ψήνω δύο φορές, πρώτα στη σχάρα και ύστερα στο φούρνο. Μετά απ’ όλα αυτά λογικά τελειώνουμε με ένα γλυκό, αλλά εγώ προτιμώ σούπα Toscana!».
Πέρα από το φαγητό και το κρασί, ο Trinchieri έχει και μια σταθερή και αδιαπραγμάτευτη μπασκετική πρόταση: «Θαυμάζω και ζηλεύω τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς για τους τίτλους που έχει κατακτήσει, για το προπονητικό ένστικτο, για τη διαχρονική αξία και για την ανεξίτηλη λάμψη του. Εάν ήταν δυνατόν να του κλέψω κάτι, θα ήταν το μαγικό άγγιγμα που διαθέτει».
Στα 45 του, ο Trinchieri συμπλήρωσε φέτος μια τριακονταετία στους πάγκους. «Είμαι ευχαριστημένος από αυτά που έχω πετύχει και δεν παραπονιέμαι, αλλά έχω το απωθημένο ενός τίτλου και ελπίζω να τον κατακτήσω για πρώτη φορά με την Ελλάδα».
Τον προπονητή της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ της Ελλάδας συναρπάζουν επίσης επιφανή πρόσωπα και συγκλονιστικά γεγονότα της Ιστορίας: «Θα ήθελα να ζω στην εποχή της Ιταλικής Αναγέννησης και να βλέπω από κοντά πώς δημιούργησαν τα αριστουργήματά τους ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ή θα ήθελα να βρίσκομαι μέσα στη Βουλή των Κοινοτήτων της Αγγλίας το Μάιο του 1940, όταν ο Winston Churchill έβγαλε εκείνο τον περίφημο λόγο, με τον οποίο ανακοίνωσε την είσοδο της πατρίδας του στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρώ ότι η ειλικρίνεια που διατύπωσε με κυνικό τρόπο στη φράση “Δεν έχω τίποτε άλλο να σας προσφέρω παρά αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα” αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης στην ιστορία! Αν ήμουν στρατιώτης, θα έπαιρνα αμέσως το όπλο μου και θα πήγαινα να σκοτωθώ στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Τόσο πολύ με έχει σημαδέψει αυτός ο λόγος, που συχνά τον ακούω για να παίρνω θάρρος και να ετοιμάζομαι να πολεμήσω!».
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ
Allinsports
O Toto Cutugno τραγούδησε το 1983 το «Lasciatemi cantare perché ne sono fiero, sono un italiano, un italiano vero» και αυτός ο στίχος θα μπορούσε να είναι ο ύμνος του κάθε Ιταλού...Του κάθε Ιταλού; Λάθος, διότι ένας από αυτούς το παράφρασε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα και το λανσάρει με τη δική του (εξόχως κολακευτική για το ελληνικό μπασκετικό έθνος και για όλη τη δική μας πατρίδα) βερσιόν... Τούτου δοθέντος, ο Andrea Trinchieri, όποτε τραγουδάει στο μπάνιο του, αλλά κι όταν φορά το μπλουζάκι με το ελληνικό εθνόσημο και κάθεται στον πάγκο της Εθνικής Μπάσκετ, το λέει και το εννοεί. «Αφήστε με να τραγουδήσω, διότι είμαι υπερήφανος. Είμαι ένας Έλληνας, ένας αληθινός Έλληνας!».
Παρεμπιπτόντως ο (γεννημένος στις 6 Αυγούστου του 1968) προπονητής δηλώνεται βεβαίως ως Ιταλός, αλλά το γενεαλογικό δέντρο του αποτελεί ένα πραγματικό σταυροδρόμι των λαών: ο παππούς του είχε γεννηθεί στον Παναμά και διετέλεσε πρόξενος της Ιταλίας στη Βοστόνη, ο πατέρας του, ονόματι Paul, είναι Αμερικανός υπήκοος, ενώ η σκούφια της μητέρας του, της Τamara, βαστάει από τη Ριέκα της Κροατίας!
Οι γονείς του συναντήθηκαν και ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο στο Λονδίνο και εγκαταστάθηκαν στο Μιλάνο, όπου μεγαλώνοντας ο Andrea δοκίμασε διάφορα σπορ: έπαιξε tennis και water polo, ασχολήθηκε για λίγο με την ξιφασκία και το χειμερινό σκι, «ενώ το πέρασμά μου από τα γήπεδα του μπάσκετ ήταν σκέτο ανέκδοτο» αυτοσαρκάζεται, αναγνωρίζοντας «πόσο ατάλαντος και ανεπίδεκτος μαθήσεως ήμουν!».
Ως παίκτης υπήρξε όντως μια άσχημη καρικατούρα και γι’ αυτό σε ηλικία 19 ετών κι αφού έκρινε πως κάθε προσπάθειά του να σταδιοδρομήσει εντός των τεσσάρων γραμμών θα κατέληγε σε φιάσκο, αποφάσισε να περάσει έξω από τις τέσσερις γραμμές και να διδάσκει αυτό που οι ίδιος δεν έμαθε ποτέ! «Όταν είπα στους γονείς μου πως θα γίνω προπονητής του μπάσκετ, έπαθαν σοκ. Ο πατέρας μου με προόριζε για ακαδημαϊκή καριέρα – μάλιστα επρόκειτο να σπουδάσω Ιστορία και ξένες γλώσσες στο Χάρβαρντ, αλλά εγώ ήδη είχα προσβληθεί από το μικρόβιο του μπάσκετ και στύλωσα τα ποδάρια μου, λέγοντας στους εμβρόντητους γονείς μου “ή με αφήνετε να γίνω προπονητής μπάσκετ με το καλό ή ξεχάστε με”».
Το βέτο έπιασε και στο προπονητικό πρωτόλειό του ο Andrea ανέλαβε να καθοδηγήσει μια ακαδημία στο Μιλάνο. «Με τον πρώτο μισθό μου πήγα σε μια βιοτεχνία ρούχων, για να φτιάξω είκοσι μπλουζάκια, που τα μοίρασα στους παίκτες μου γράφοντας πάνω μια φράση που ήθελα να την εντυπώσουν στο μυαλό τους ως στάση ζωής: “Εάν δεν δίνετε το 100% σε κάθε προσπάθειά σας, θα το κάνει κάποιος άλλος και θα βλέπετε συνεχώς τις πλάτες του”».
Με αυτό το σύνθημα, σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή, ο Trinchieri τριβελίζει επί καθημερινής βάσεως το μυαλό των παικτών της (ελληνικής) Εθνικής Ομάδας μπάσκετ, την οποία (έως και τις 22 Σεπτεμβρίου) φιλοδοξεί να οδηγήσει στο βάθρο του Ευρωμπάσκετ, στη Σλοβενία.
«Την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας στο Καρπενήσι ξύπνησα αξημέρωτα, ρέμβαζα στις πλαγιές του Τυμφρηστού και σκέφτηκα πως από εκεί άρχιζε η θέα προς το όνειρο. Όταν κατεβήκαμε στην Αθήνα, ζήτησα από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου Divani Caravel να μου αλλάξουν δωμάτιο και να μου δώσουν ένα που να βλέπει στην Ακρόπολη. Μου έκαναν το χατίρι και βλέποντας αυτό το πολιτιστικό μνημείο της Ελλάδας εμπνέομαι κάθε στιγμή και περισσότερο» εξομολογείται.
«Η πρώτη λέξη που έμαθα ερχόμενος στην Ελλάδα ήταν η “άμυνα”, γιατί θα μας χρειαστεί παρά πολύ στο παιχνίδι μας. Αλλά επειδή δεν θέλω να μιλώ στα αγγλικά, κάθε μέρα εμπλουτίζω το λεξιλόγιό μου και μολονότι βρίσκομαι εδώ μόλις ενάμιση μήνα, μπορώ να συνεννοούμαι για τα βασικά με τους συνεργάτες και τους παίκτες μου» εξηγεί ο Trinchieri, ο οποίος στην τρίτη εβδομάδα του κατάφερε να κλίνει κιόλας τα ρήματα: «Εγώ καταλαβαίνω, εσύ καταλαβαίνεις, αυτός καταλαβαίνει» και πάει λέγοντας Γεννημένος ανήμερα της θλιβερής επετείου από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, είναι ζωσμένος με τα δικά του εκρηκτικά, αλλά τα καμουφλάρει. «Δεν εκρήγνυμαι συχνά και εύκολα, αλλά επειδή είμαι ευαίσθητος ως χαρακτήρας, όταν νιώθω ότι απειλούμαι ή με προσβάλλουν ή με συκοφαντούν, τότε γίνομαι σκέτη ατομική βόμβα!».
Εκτός από ευαίσθητος και κατά περίσταση εκρηκτικός, ο Trinchieri αυτοσυστήνεται επίσης ως «τίμιος, ντόμπρος και ξεκάθαρος». Ανησυχεί καθημερινά για την οικογένειά του και κυρίως για να μην πάθουν κακό τα δύο παιδιά του, ο 5άχρονος Leonardo και ο 2χρονος Alessandro, αλλά «γενικώς δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται και αποφεύγει τα ρίσκα» επισημαίνει. «Βασικά δεν φοβάμαι να... φοβηθώ και γι’ αυτό ανταποκρίνομαι σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε πρόκληση».
Για τον Trinchieri ο πάγκος της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ της Ελλάδας υπήρξε όντως μια τεράστια πρόκληση, ενώ πέρα από προπονητής είναι ένας αληθινός bon viveur. Κινούμενος πολύ συχνά μεταξύ Μιλάνου και Νέας Υόρκης, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο κουλτούρες, ενώ τώρα έβαλε στο κάδρο του τόσο την Αθήνα όσο και τη Ρωσία. Πλέον θα μοιράζει το χρόνο του ως προπονητής της Εθνικής Ελλάδος και της Ούνιξ Καζάν, όπου μάλιστα θα έχει παίκτες τον Νίκο Ζήση, τον Κώστα Καϊμακόγλου και τον Ίαν Βουγιούκα και άμεσο συνεργάτη τον Ηλία Καντζούρη.
Το 2007 ο Trinchieri αγόρασε ένα διαμέρισμα 200 τετραγωνικών μέτρων, που βρίσκεται σε μια πολυκατοικία εκατό ετών στο κέντρο του Μιλάνου, και δαπάνησε πολλά χρήματα για να το μεταμορφώσει σε υπερπολυτελές loft, το οποίο μάλιστα παρουσιάστηκε στο ένθετο «Great Homes» των New York Times! Στο καινούριο σπίτι του, συν τοις άλλοις, εγκατέστησε και μια οινοθήκη, που περιλαμβάνει πάνω από 450 μπουκάλια κρασί, εκ των οποίων κάποια είναι πανάκριβες ετικέτες!
«Δεν είμαι πότης, και μάλιστα μπορώ να μεθύσω μετά από τρία ποτήρια, αλλά μου αρέσει πολύ το κρασί» ομολογεί και σπεύδει να δώσει τις τρεις καλύτερες επιλογές του. «Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα το κόκκινο ιταλικό Amarone, το Gewurztraminer από την Αλσατία και ένα πολύ καλό λευκό ελληνικό, που το δοκίμασα πριν από λίγες μέρες, τη Μαλαγουζιά του Γεροβασιλείου!».
Βεβαίως το κρασί δεν πίνεται ξεροσφύρι, αλλά με τον άριστα προπονημένο ουρανίσκο και τη γευσιγνωσία που τον διακρίνει, ο Trinchieri πρώτα απ’ όλα παραδέχεται γελώντας ότι «μου αρέσουν όλες οι κουζίνες, εκτός από τη βρετανική, που άλλωστε δεν υπάρχει» και αμέσως προτείνει ένα συναρπαστικό μενού: «Στην αρχή ζεστό ψωμί με φουαγκρά, ύστερα γαρίδες με σος από πορτοκάλι, στη συνέχεια (μια κλασική ιταλική συνταγή σπαγκέτι) Buccatini à la matriciana και για κυρίως πιάτο ένα μοσχαρίσιο φιλέτο, που το ψήνω δύο φορές, πρώτα στη σχάρα και ύστερα στο φούρνο. Μετά απ’ όλα αυτά λογικά τελειώνουμε με ένα γλυκό, αλλά εγώ προτιμώ σούπα Toscana!».
Πέρα από το φαγητό και το κρασί, ο Trinchieri έχει και μια σταθερή και αδιαπραγμάτευτη μπασκετική πρόταση: «Θαυμάζω και ζηλεύω τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς για τους τίτλους που έχει κατακτήσει, για το προπονητικό ένστικτο, για τη διαχρονική αξία και για την ανεξίτηλη λάμψη του. Εάν ήταν δυνατόν να του κλέψω κάτι, θα ήταν το μαγικό άγγιγμα που διαθέτει».
Στα 45 του, ο Trinchieri συμπλήρωσε φέτος μια τριακονταετία στους πάγκους. «Είμαι ευχαριστημένος από αυτά που έχω πετύχει και δεν παραπονιέμαι, αλλά έχω το απωθημένο ενός τίτλου και ελπίζω να τον κατακτήσω για πρώτη φορά με την Ελλάδα».
Τον προπονητή της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ της Ελλάδας συναρπάζουν επίσης επιφανή πρόσωπα και συγκλονιστικά γεγονότα της Ιστορίας: «Θα ήθελα να ζω στην εποχή της Ιταλικής Αναγέννησης και να βλέπω από κοντά πώς δημιούργησαν τα αριστουργήματά τους ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ή θα ήθελα να βρίσκομαι μέσα στη Βουλή των Κοινοτήτων της Αγγλίας το Μάιο του 1940, όταν ο Winston Churchill έβγαλε εκείνο τον περίφημο λόγο, με τον οποίο ανακοίνωσε την είσοδο της πατρίδας του στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρώ ότι η ειλικρίνεια που διατύπωσε με κυνικό τρόπο στη φράση “Δεν έχω τίποτε άλλο να σας προσφέρω παρά αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα” αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης στην ιστορία! Αν ήμουν στρατιώτης, θα έπαιρνα αμέσως το όπλο μου και θα πήγαινα να σκοτωθώ στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Τόσο πολύ με έχει σημαδέψει αυτός ο λόγος, που συχνά τον ακούω για να παίρνω θάρρος και να ετοιμάζομαι να πολεμήσω!».
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ
Allinsports
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θρίλερ στο Λασίθι: Τον σκότωσαν και μετά τον έκαψαν!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
