2013-09-13 14:00:07
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις τρεις φορές μέχρι σήμερα πανηγύρισαν και έβγαλαν λόγους...δεκάρικους για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος μέσα από τρεις νόμους που πέρασαν την περίοδο 2010-2012 (Ν. 3863/2010, Ν. 3996/2011 και Ν. 4093/2012).
Στην πραγματικότητα, οι δραματικές αλλαγές που επέφεραν οι τρεις νόμοι ήταν, όπως επισημαίνεται στην ετήσια έκθεση για την Εργασία και την Απασχόληση (2013) του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, τα πρώτα σημαντικά βήματα για τη μετατροπή του κράτους πρόνοιας σε κράτος φιλανθρωπίας και κοινωνικής ανασφάλειας.
Οι δραστικές αλλαγές δρομολογήθηκαν από την κοινή παραδοχή ότι το ασφαλιστικό σύστημα, όπως ίσχυε, δεν είναι βιώσιμο. Αντί, όμως, να δίνουν απαντήσεις για τη βιωσιμότητά του, οι παρεμβάσεις που έγιναν, είχαν ως αποτέλεσμα μόνο τη δραστική μείωση των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, πολιτική απολύτως αδιέξοδη, με αποτέλεσμα σήμερα να μπαίνει και πάλι στο τραπέζι του Προκρούστη το ασφαλιστικό σύστημα.
Αυτό που επιχειρείται πλέον είναι η θεσμοθέτηση της ιδιωτικής διαχείρισης των κοινωνικών πόρων, με πρόσχημα, για μία ακόμα φορά, την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος.
Όπως επισήμανε στο «Π», ο έγκριτος εργατολόγος, Δημήτρης Περπατάρης: «Ο μεγάλος αδελφός πίσω από το μεγάλο ασθενή είναι η ιδιωτική ασφάλιση.
Όπως έγκαιρα επιβεβαίωναν οι εγκέφαλοι των μνημονιακών πολιτικών του σοκ και δέους, ο τομέας της ιδιωτικής ασφάλισης στη χώρα μας είναι χαρακτηριστικά υπανάπτυκτος και πρέπει να διογκωθεί στις πραγματικές ευρωπαϊκές του διαστάσεις.
Πρόκειται για μία σχεδιασμένη υποκατάσταση που, μεταξύ άλλων, εξυπηρετεί και τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και τα επεκτατικά σχέδια των δανειστών μας για την αποικία χρέους, που έτσι θα στερηθεί το δημόσιο πυλώνα και ασφάλισης και περίθαλψης προς δόξα των επικυρίαρχών της».
Το σχέδιο της κυβέρνησης και της τρόικας για την παράδοση του ασφαλιστικού συστήματος σε ιδιώτες στηρίζεται σε πραγματικά προβλήματα, τα οποία, όμως, καμιά από τις κυβερνήσεις δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, για να τα αντιμετωπίσει.
Το κυρίαρχο πρόβλημα είναι η βιωσιμότητα του συστήματος, ένα πρόβλημα που λειτουργεί ως άλλοθι για την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας και όχι για τη θεραπεία του «μεγάλου ασθενούς».
Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ logioshermes
Στην πραγματικότητα, οι δραματικές αλλαγές που επέφεραν οι τρεις νόμοι ήταν, όπως επισημαίνεται στην ετήσια έκθεση για την Εργασία και την Απασχόληση (2013) του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, τα πρώτα σημαντικά βήματα για τη μετατροπή του κράτους πρόνοιας σε κράτος φιλανθρωπίας και κοινωνικής ανασφάλειας.
Οι δραστικές αλλαγές δρομολογήθηκαν από την κοινή παραδοχή ότι το ασφαλιστικό σύστημα, όπως ίσχυε, δεν είναι βιώσιμο. Αντί, όμως, να δίνουν απαντήσεις για τη βιωσιμότητά του, οι παρεμβάσεις που έγιναν, είχαν ως αποτέλεσμα μόνο τη δραστική μείωση των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, πολιτική απολύτως αδιέξοδη, με αποτέλεσμα σήμερα να μπαίνει και πάλι στο τραπέζι του Προκρούστη το ασφαλιστικό σύστημα.
Αυτό που επιχειρείται πλέον είναι η θεσμοθέτηση της ιδιωτικής διαχείρισης των κοινωνικών πόρων, με πρόσχημα, για μία ακόμα φορά, την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος.
Όπως επισήμανε στο «Π», ο έγκριτος εργατολόγος, Δημήτρης Περπατάρης: «Ο μεγάλος αδελφός πίσω από το μεγάλο ασθενή είναι η ιδιωτική ασφάλιση.
Όπως έγκαιρα επιβεβαίωναν οι εγκέφαλοι των μνημονιακών πολιτικών του σοκ και δέους, ο τομέας της ιδιωτικής ασφάλισης στη χώρα μας είναι χαρακτηριστικά υπανάπτυκτος και πρέπει να διογκωθεί στις πραγματικές ευρωπαϊκές του διαστάσεις.
Πρόκειται για μία σχεδιασμένη υποκατάσταση που, μεταξύ άλλων, εξυπηρετεί και τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και τα επεκτατικά σχέδια των δανειστών μας για την αποικία χρέους, που έτσι θα στερηθεί το δημόσιο πυλώνα και ασφάλισης και περίθαλψης προς δόξα των επικυρίαρχών της».
Το σχέδιο της κυβέρνησης και της τρόικας για την παράδοση του ασφαλιστικού συστήματος σε ιδιώτες στηρίζεται σε πραγματικά προβλήματα, τα οποία, όμως, καμιά από τις κυβερνήσεις δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, για να τα αντιμετωπίσει.
Το κυρίαρχο πρόβλημα είναι η βιωσιμότητα του συστήματος, ένα πρόβλημα που λειτουργεί ως άλλοθι για την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας και όχι για τη θεραπεία του «μεγάλου ασθενούς».
Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
