2013-09-13 16:55:05
του Μανόλη Παντινάκη
Εβδομήντα χρόνια από την πρωτοφανή βαρβαρότητα στην Καλή Συκιά στα νότια του Ρεθύμνου και ακόμα και σήμερα, καθώς βρισκόμαστε κοντά στην επέτειο της καταραμένης Τετάρτης των αρχών του Οκτωβρίου του 1943, οι λιγοστοί άνθρωποι που κατοικούν το χωριό σκεπάζονται από τις μαύρες εικόνες του μαρτυρίου. Μα πιο πολύ βυθίζονται οι υπερήλικες που είδαν τις οκτώ χωριανές τους και τις τέσσερις Ροδακινιώτισσες, να καίγονται ζωντανές από τους βάρβαρους του γερμανικού στρατού και τους αφοσιωμένους Κρητικούς ενόπλους του αιμοσταγούς λοχία Φριτς Σούμπερτ. Μέσα σ’ αυτούς είναι και οι άλλοι κάτοικοι, που παιδιά τότε, στέριωσαν στην ψυχή τους τις αποτρόπαιες στιγμές και τις κουβαλούν, σαν να είναι χθες, ακόμη Κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, κάτω από το δημοτικό σχολείο, είναι ο χώρος του παλιού νεκροταφείου, εκεί που ενταφιάστηκαν τότε όπως-όπως, ορισμένες από τις γυναίκες μάρτυρες και υπάρχουν υπόνοιες πως σ’ αυτό το σημείο υπάρχουν ακόμη τα μνήματα, όμως δεν είναι ορατά γιατί η βλάστηση έχει θεριέψει και τα κρύβει…
Για τον Κυριάκο Δαμουλάκη οι πληγές είναι ορθάνοιχτες και τη μαύρη Τετάρτη μόλις στα 4 του χρόνια, είδε καμένες και τις δυο γιαγιάδες του, την Φωτεινή Δαμουλάκη και την Μαρία Γρυντάκη. «Ναι τις είδα καμένες στον πόρο του Λεωνίδα του Μονιάκη», θα πει. «Ήτανε ώρα προς το μεσημεράκι κι ο παππούς μου ο Στρατής ο Δαμουλάκης μπήκε μέσα στη φωτιά στο σπίτι του Μανώλη του Κωστάκη και τις άρπαξε, μα ήταν καμένες. Όταν τις έβγαζε τον έσπρωξαν οι Γερμανοί ή γκεσταμπίτες στο σπίτι που καιγόταν και έπαθε εγκαύματα που μολύνθηκαν και λίγες μέρες μετά πέθανε…»
ΣΕ ΕΝΑ ΛΑΚΚΟ
Τα πτώματα των δυο ηλικιωμένων γυναικών, παραμορφωμένα από τις φλόγες, μεταφέρθηκαν αργότερα από την κόρη της Φωτεινής Δαμουλάκη, την Ευαγγελία, στο χώρο του παλιού νεκροταφείου, και«σκεπάστηκαν σε ένα πρόχειρο λάκκο που άνοιξαν». Ο κ. Δαμουλάκης, υποψιάζεται ότι τα οστά τους ενδεχομένως να είναι ακόμη στο ίδιο σημείο, γιατί «δε θυμάμαι να μεταφέρθηκαν».
Και δεν είναι μόνο που αντίκρισε τις αποτρόπαιες εικόνες την ημέρα που έγιναν λαμπάδα οι δώδεκα γυναίκες από την Καλή Συκιά και το Ροδάκινο. Είναι αποκαλυπτικός στα όσα φρικτά βίωσε: «Ήμουνα 4 χρονών και είδα τους Γερμανούς και ήταν πάνω στην παλιά δεξαμενή. Εμείς ήμασταν με τις γυναίκες και τα παιδιά στου Δαμουλάκη του Μανώλη την πόρτα. Όταν δώσανε φωτιά στο σπίτι του παππού μου του Στρατή του Δαμουλάκη, εγώ ήμουνα στη σκάλα του οντά και έκλαιγα…
»Άκουσαν τα κλάματά μου, είπαν «πίκουλο» και σβήσανε τη φωτιά. Κατέβηκαν ύστερα στο υπόγειο, πήραν το ψωμί και το τυρί και έφυγαν. Βρήκα κι εγώ στην τάβλα δυο τριβίδες ψωμί, τις πήρα, είδα τη μάνα μου και με τα άλλα παιδιά που είχε πήγαμε στα «Μουντριανά» αμπέλια, σε ένα σπιτάκι ενός Γρηγοράκη από το Μούντρος…»
«ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΘΥΜΟΥΜΑΙ…»
Χρειάζεται γενναιότητα για να ξετυλίγεις αυτές τις φρικαλέες στιγμές. Ο Νίκος Νικητάκης με τρεις συγχωριανούς του τον Γιάννη και τον Κωστή Δαμουλάκη και τον Νίκο Πετράκη, παρακολουθούσαν από το ύψωμα στου «Αγκαβάνου» του χωριού τη μεγάλη καταστροφή.
«Έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια φέτος από τότε που μας κάψανε. Μόλις έφυγε ο τακτικός στρατός που έψαχνε τον Μπαντουβά και τους αντάρτες του, είδα φωτιά στο σπίτι του Ζουμπεράκη του Κωστή. Ύστερα καπνούς σε όλο το χωριό και άκουα γυναίκες και σκληρίζανε και μεγάλη ταραχή», αφηγείται.
«Όταν ήρθαμε στο χωριό αφού κάψανε τις γυναίκες και τα σπίτια, έβλεπα τις γυναίκες να τρέχουν στα σπίτια να δουν αν είναι ζωντανές και τη Στέλλα την Καλαφάτη αναγκαστήκαμε να τη βάλουμε σε ένα ασβεστόλακκο και να τη σκεπάσουμε γιατί φοβούμαστε επειδή κυκλοφορούσανε γουρούνια και σκύλοι μη φάνε το πτώμα της.
Όσα τα θυμούμαι ανατριχιάζω και δεν θέλω να τα θυμούμαι γιατί πονώ. Την άλλη μέρα ήρθε ο Γερμανός διοικητής του Ρεθύμνου στο χωριό, μας μάζεψε στο σχολειό και προσπαθούσε να μας καθησυχάσει. Απαγόρεψε να εμφανιστούν ξανά στην Καλή Συκιά Γερμανοί και δεν ξανάρθανε και για να μας καλοπιάσει μας έστειλε και εκατό κιλά ζάχαρη!»
Έτσι… εξοφλούσαν τις πρωτοφανείς βαρβαρότητές τους οι ναζί του Χίτλερ!
madeincreta.gr
Εβδομήντα χρόνια από την πρωτοφανή βαρβαρότητα στην Καλή Συκιά στα νότια του Ρεθύμνου και ακόμα και σήμερα, καθώς βρισκόμαστε κοντά στην επέτειο της καταραμένης Τετάρτης των αρχών του Οκτωβρίου του 1943, οι λιγοστοί άνθρωποι που κατοικούν το χωριό σκεπάζονται από τις μαύρες εικόνες του μαρτυρίου. Μα πιο πολύ βυθίζονται οι υπερήλικες που είδαν τις οκτώ χωριανές τους και τις τέσσερις Ροδακινιώτισσες, να καίγονται ζωντανές από τους βάρβαρους του γερμανικού στρατού και τους αφοσιωμένους Κρητικούς ενόπλους του αιμοσταγούς λοχία Φριτς Σούμπερτ. Μέσα σ’ αυτούς είναι και οι άλλοι κάτοικοι, που παιδιά τότε, στέριωσαν στην ψυχή τους τις αποτρόπαιες στιγμές και τις κουβαλούν, σαν να είναι χθες, ακόμη Κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, κάτω από το δημοτικό σχολείο, είναι ο χώρος του παλιού νεκροταφείου, εκεί που ενταφιάστηκαν τότε όπως-όπως, ορισμένες από τις γυναίκες μάρτυρες και υπάρχουν υπόνοιες πως σ’ αυτό το σημείο υπάρχουν ακόμη τα μνήματα, όμως δεν είναι ορατά γιατί η βλάστηση έχει θεριέψει και τα κρύβει…
Για τον Κυριάκο Δαμουλάκη οι πληγές είναι ορθάνοιχτες και τη μαύρη Τετάρτη μόλις στα 4 του χρόνια, είδε καμένες και τις δυο γιαγιάδες του, την Φωτεινή Δαμουλάκη και την Μαρία Γρυντάκη. «Ναι τις είδα καμένες στον πόρο του Λεωνίδα του Μονιάκη», θα πει. «Ήτανε ώρα προς το μεσημεράκι κι ο παππούς μου ο Στρατής ο Δαμουλάκης μπήκε μέσα στη φωτιά στο σπίτι του Μανώλη του Κωστάκη και τις άρπαξε, μα ήταν καμένες. Όταν τις έβγαζε τον έσπρωξαν οι Γερμανοί ή γκεσταμπίτες στο σπίτι που καιγόταν και έπαθε εγκαύματα που μολύνθηκαν και λίγες μέρες μετά πέθανε…»
ΣΕ ΕΝΑ ΛΑΚΚΟ
Τα πτώματα των δυο ηλικιωμένων γυναικών, παραμορφωμένα από τις φλόγες, μεταφέρθηκαν αργότερα από την κόρη της Φωτεινής Δαμουλάκη, την Ευαγγελία, στο χώρο του παλιού νεκροταφείου, και«σκεπάστηκαν σε ένα πρόχειρο λάκκο που άνοιξαν». Ο κ. Δαμουλάκης, υποψιάζεται ότι τα οστά τους ενδεχομένως να είναι ακόμη στο ίδιο σημείο, γιατί «δε θυμάμαι να μεταφέρθηκαν».
Και δεν είναι μόνο που αντίκρισε τις αποτρόπαιες εικόνες την ημέρα που έγιναν λαμπάδα οι δώδεκα γυναίκες από την Καλή Συκιά και το Ροδάκινο. Είναι αποκαλυπτικός στα όσα φρικτά βίωσε: «Ήμουνα 4 χρονών και είδα τους Γερμανούς και ήταν πάνω στην παλιά δεξαμενή. Εμείς ήμασταν με τις γυναίκες και τα παιδιά στου Δαμουλάκη του Μανώλη την πόρτα. Όταν δώσανε φωτιά στο σπίτι του παππού μου του Στρατή του Δαμουλάκη, εγώ ήμουνα στη σκάλα του οντά και έκλαιγα…
»Άκουσαν τα κλάματά μου, είπαν «πίκουλο» και σβήσανε τη φωτιά. Κατέβηκαν ύστερα στο υπόγειο, πήραν το ψωμί και το τυρί και έφυγαν. Βρήκα κι εγώ στην τάβλα δυο τριβίδες ψωμί, τις πήρα, είδα τη μάνα μου και με τα άλλα παιδιά που είχε πήγαμε στα «Μουντριανά» αμπέλια, σε ένα σπιτάκι ενός Γρηγοράκη από το Μούντρος…»
«ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΘΥΜΟΥΜΑΙ…»
Χρειάζεται γενναιότητα για να ξετυλίγεις αυτές τις φρικαλέες στιγμές. Ο Νίκος Νικητάκης με τρεις συγχωριανούς του τον Γιάννη και τον Κωστή Δαμουλάκη και τον Νίκο Πετράκη, παρακολουθούσαν από το ύψωμα στου «Αγκαβάνου» του χωριού τη μεγάλη καταστροφή.
«Έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια φέτος από τότε που μας κάψανε. Μόλις έφυγε ο τακτικός στρατός που έψαχνε τον Μπαντουβά και τους αντάρτες του, είδα φωτιά στο σπίτι του Ζουμπεράκη του Κωστή. Ύστερα καπνούς σε όλο το χωριό και άκουα γυναίκες και σκληρίζανε και μεγάλη ταραχή», αφηγείται.
«Όταν ήρθαμε στο χωριό αφού κάψανε τις γυναίκες και τα σπίτια, έβλεπα τις γυναίκες να τρέχουν στα σπίτια να δουν αν είναι ζωντανές και τη Στέλλα την Καλαφάτη αναγκαστήκαμε να τη βάλουμε σε ένα ασβεστόλακκο και να τη σκεπάσουμε γιατί φοβούμαστε επειδή κυκλοφορούσανε γουρούνια και σκύλοι μη φάνε το πτώμα της.
Όσα τα θυμούμαι ανατριχιάζω και δεν θέλω να τα θυμούμαι γιατί πονώ. Την άλλη μέρα ήρθε ο Γερμανός διοικητής του Ρεθύμνου στο χωριό, μας μάζεψε στο σχολειό και προσπαθούσε να μας καθησυχάσει. Απαγόρεψε να εμφανιστούν ξανά στην Καλή Συκιά Γερμανοί και δεν ξανάρθανε και για να μας καλοπιάσει μας έστειλε και εκατό κιλά ζάχαρη!»
Έτσι… εξοφλούσαν τις πρωτοφανείς βαρβαρότητές τους οι ναζί του Χίτλερ!
madeincreta.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
