2013-09-14 00:45:03
Ο ανεπαίσθητος τρόπος με τον οποίο ο χρόνος περνάει και αφήνει τα σημάδια του, είναι κάτι συναρπαστικό. Όσο και αν ο άνθρωπος ψάχνει τρόπους να τον σταματήσει, να τον ξεγελάσει και να ζήσει για πάντα νέος και ακμαίος, όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε ότι είναι αυτό το ταξίδι στη ζωή – από τη βρεφική ηλικία μέχρι τα βαθιά γεράματα – που μας διαμορφώνει, μας σμιλεύει και μας κάνει αυτό που είμαστε.
Ο φόβος της φθοράς, του θανάτου, του τέλους δεν πρέπει να μας καταβάλλει. Ήμουν δεν ήμουν πέντε χρονών όταν ξεκίνησα να κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ανακάλυπτα τον κόσμο και μαζί του κι εμένα. Μετά από χρόνια, το βλέμμα μου δεν άλλαξε. Μένει απαράλλαχτο, μπροστά στον καθρέφτη. Μόνο, που έχουν εμφανιστεί τα πρώτα σημάδια, που συμβολίζουν την ωριμότητά μου. Μάλλον.
Πάντα, προτιμώ να βλέπω την κάθε μέρα που περνά, όχι σαν ένα ακόμα βήμα σε μία διαδρομή που καταλήγει, για όλους μας, στον ίδιο τερματισμό, αλλά σαν το πρώτο βήμα μίας νέας αρχής. Η ομορφιά της ζωής κρύβεται σε όλες τις στιγμές της. Μεγαλώνοντας ηλικιακά, αναπτύσσεται και ο εαυτός μας, ο χαρακτήρας μας, το είναι μας.
Τι κι αν τα μαλλιά μας φλερτάρουν με αποχρώσεις του γκρι, του λευκού; Τι κι αν τα πρόσωπά μας λαξεύονται κι αλλάζουν; Το ξέρω. Στην αρχή είναι στενάχωρο. Δεν καταλαβαίνουμε πότε αλλάζουμε, πότε αλλάξαμε. Αλλά αυτή είναι η ομορφιά. Δεν καταλαβαίνουμε κι όμως, όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε. Κλισέ, αλλά αλήθεια. Περισσότερο μαθαίνουμε ΝΑ μεγαλώνουμε.
Αποδεχόμενοι τον εαυτό μας στο παρόν. Απολαμβάνοντας κάθε δευτερόλεπτο, κάθε νέα αντανάκλαση του εαυτού μας στον καθρέφτη. Αγαπώντας τις ρυτίδες – δικές μας και των δικών μας, ακόμα και των ξένων – όπως αγαπάμε το σπινθηροβόλο βλέμμα ενός εφήβου ή το αθώο χαμόγελο ενός παιδιού.
Αφημένοι στην αγκαλιά του χρόνου. Και είναι ο χρόνος; Ίσως να είναι καλλιτέχνης. Κι εμείς ο καμβάς του, που χρωματίζει, κάθε μέρα, με μία νέα πινελιά. Και συνεχίζει να ζωγραφίζει. Και συνεχίζουμε να είμαστε. Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε. Αρκεί να νιώθουμε ότι κάτι συμβαίνει. Χωρίς φόβο, χωρίς άγχος. Ζώντας το σήμερα. Αλλιώς …Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα• και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα! — την ψεύτρα που έλεγε• «Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.» …
Απόσπασμα από ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη (Από τα ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Την Ημέρα των Ευχαριστιών, πέρυσι, ο Anthony Cerniello επισκέφθηκε τη φίλη του, Danielle, με τον φωτογράφο Keith Sirchio. Φωτογράφησαν τους συγγενείς της, από τα μικρότερα ξαδέλφια της μέχρι τους γηραιότερους της οικογένειας. Επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη, οι animators Nathan Meier και Edmund Earle και ο ειδικός στο 3D George Cuddy, έδωσαν κίνηση στις φωτογραφίες των συγγενών που έμοιαζαν πιο πολύ μεταξύ τους, φέρνοντάς τις στη “ζωή”.
Με αυτές, ο Cerniello έφτιαξε ένα βίντεο, σε μία προσπάθεια να δημιουργήσει ένα πρόσωπο και να μιμηθεί τη διαδικασία της γήρανσης. Το αποτέλεσμα φανταστικό. Λίγο περίεργο, αλλά μοναδικό. Τα πορτρέτα των συγγενών της Danielle (το βίντεο έχει το όνομά της) εναλλάσσονται με ρυθμό τόσο αργό και ομαλό, όσο χρειάζεται για να “μην βλέπει ο θεατής ότι κάτι γίνεται, αλλά να το νιώθει, όπως την ίδια τη γήρανση”, όπως περιγράφει ο Cerniello στη σελίδα του.
Δείτε το. Αφήστε το να παίξει μέχρι τέλους και ταξιδέψτε. Μην το προχωρήσετε, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε τη ζωή. Μην κάνετε κάτι άλλο, θα χάσετε κάτι. Αφιερώστε 5 λεπτά. Μέχρι το τέλος, κατάλαβα ότι, ίσως, το μυστικό δεν είναι να μπορείς απλά να αγαπάς τις ρυτίδες ενός ηλικιωμένου, το βλέμμα ενός εφήβου, το χαμόγελο ενός παιδιού. Το μυστικό είναι όλα αυτά να μπορείς να τα ενσωματώσεις σε έναν άνθρωπο, σε ένα πρόσωπο: στο δικό σου.
news.pathfinder.gr
Ο φόβος της φθοράς, του θανάτου, του τέλους δεν πρέπει να μας καταβάλλει. Ήμουν δεν ήμουν πέντε χρονών όταν ξεκίνησα να κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ανακάλυπτα τον κόσμο και μαζί του κι εμένα. Μετά από χρόνια, το βλέμμα μου δεν άλλαξε. Μένει απαράλλαχτο, μπροστά στον καθρέφτη. Μόνο, που έχουν εμφανιστεί τα πρώτα σημάδια, που συμβολίζουν την ωριμότητά μου. Μάλλον.
Πάντα, προτιμώ να βλέπω την κάθε μέρα που περνά, όχι σαν ένα ακόμα βήμα σε μία διαδρομή που καταλήγει, για όλους μας, στον ίδιο τερματισμό, αλλά σαν το πρώτο βήμα μίας νέας αρχής. Η ομορφιά της ζωής κρύβεται σε όλες τις στιγμές της. Μεγαλώνοντας ηλικιακά, αναπτύσσεται και ο εαυτός μας, ο χαρακτήρας μας, το είναι μας.
Τι κι αν τα μαλλιά μας φλερτάρουν με αποχρώσεις του γκρι, του λευκού; Τι κι αν τα πρόσωπά μας λαξεύονται κι αλλάζουν; Το ξέρω. Στην αρχή είναι στενάχωρο. Δεν καταλαβαίνουμε πότε αλλάζουμε, πότε αλλάξαμε. Αλλά αυτή είναι η ομορφιά. Δεν καταλαβαίνουμε κι όμως, όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε. Κλισέ, αλλά αλήθεια. Περισσότερο μαθαίνουμε ΝΑ μεγαλώνουμε.
Αποδεχόμενοι τον εαυτό μας στο παρόν. Απολαμβάνοντας κάθε δευτερόλεπτο, κάθε νέα αντανάκλαση του εαυτού μας στον καθρέφτη. Αγαπώντας τις ρυτίδες – δικές μας και των δικών μας, ακόμα και των ξένων – όπως αγαπάμε το σπινθηροβόλο βλέμμα ενός εφήβου ή το αθώο χαμόγελο ενός παιδιού.
Αφημένοι στην αγκαλιά του χρόνου. Και είναι ο χρόνος; Ίσως να είναι καλλιτέχνης. Κι εμείς ο καμβάς του, που χρωματίζει, κάθε μέρα, με μία νέα πινελιά. Και συνεχίζει να ζωγραφίζει. Και συνεχίζουμε να είμαστε. Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε. Αρκεί να νιώθουμε ότι κάτι συμβαίνει. Χωρίς φόβο, χωρίς άγχος. Ζώντας το σήμερα. Αλλιώς …Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα• και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα! — την ψεύτρα που έλεγε• «Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.» …
Απόσπασμα από ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη (Από τα ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Την Ημέρα των Ευχαριστιών, πέρυσι, ο Anthony Cerniello επισκέφθηκε τη φίλη του, Danielle, με τον φωτογράφο Keith Sirchio. Φωτογράφησαν τους συγγενείς της, από τα μικρότερα ξαδέλφια της μέχρι τους γηραιότερους της οικογένειας. Επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη, οι animators Nathan Meier και Edmund Earle και ο ειδικός στο 3D George Cuddy, έδωσαν κίνηση στις φωτογραφίες των συγγενών που έμοιαζαν πιο πολύ μεταξύ τους, φέρνοντάς τις στη “ζωή”.
Με αυτές, ο Cerniello έφτιαξε ένα βίντεο, σε μία προσπάθεια να δημιουργήσει ένα πρόσωπο και να μιμηθεί τη διαδικασία της γήρανσης. Το αποτέλεσμα φανταστικό. Λίγο περίεργο, αλλά μοναδικό. Τα πορτρέτα των συγγενών της Danielle (το βίντεο έχει το όνομά της) εναλλάσσονται με ρυθμό τόσο αργό και ομαλό, όσο χρειάζεται για να “μην βλέπει ο θεατής ότι κάτι γίνεται, αλλά να το νιώθει, όπως την ίδια τη γήρανση”, όπως περιγράφει ο Cerniello στη σελίδα του.
Δείτε το. Αφήστε το να παίξει μέχρι τέλους και ταξιδέψτε. Μην το προχωρήσετε, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε τη ζωή. Μην κάνετε κάτι άλλο, θα χάσετε κάτι. Αφιερώστε 5 λεπτά. Μέχρι το τέλος, κατάλαβα ότι, ίσως, το μυστικό δεν είναι να μπορείς απλά να αγαπάς τις ρυτίδες ενός ηλικιωμένου, το βλέμμα ενός εφήβου, το χαμόγελο ενός παιδιού. Το μυστικό είναι όλα αυτά να μπορείς να τα ενσωματώσεις σε έναν άνθρωπο, σε ένα πρόσωπο: στο δικό σου.
news.pathfinder.gr
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ» ΣΤΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ Η ΠΑΡΙ Σ.Ζ.
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
