2013-09-15 19:10:24
Πριν μερικές μέρες διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις ανά την υφήλιο. Έμφαση δινόταν στις σχέσεις όπου τα δύο μέλη έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους παρουσιάζοντάς τις σαν σχέσεις ανάγκης, εξάρτησης ή εκμετάλλευσης δηλαδή σαν σχέσεις ντροπής.
Διανύω την έκτη δεκαετία της ζωής μου.
Είμαι παιδί της προ-μεταπολίτευσης εποχής. Έχω ζήσει πολλά ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Έζησα τον ψυχρό πόλεμο, την προσπάθεια της Ευρώπης και ειδικότερα της Ελλάδας να σταθεροποιηθεί οικονομικά μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο.
Είδα σεντόνια να κρέμονται στα μπαλκόνια νιόπαντρων ζευγαριών, τρανή ένδειξη μιας τίμιας νύφης και ενός άξιου γαμπρού, που τις περισσότερες φορές η πρώτη τους συνάντηση γινόταν στο νυφικό κρεβάτι, γιατί τότε έβλεπαν ο ένας τον άλλο για πρώτη φορά. Έζησα το κύμα μετανάστευσης που ερήμωσε μεγάλες περιοχές της πατρίδας μας και βίωσα τη δικτατορία μαζί με όλες τις επιπτώσεις της σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Χάρηκα με το τέλος της μοναρχίας και τον ερχομό της δημοκρατίας, μη γνωρίζοντας ότι σε καιρό δημοκρατίας θα αναπολούσα στιγμές δικτατορικών καθεστώτων! Επικρότησα την εικονική ευμάρεια που ακολούθησε την μεταπολίτευση και στεναχωριέμαι με την αποκαθήλωσή της στις μέρες μας.
Είχα την τύχη να προέρχομαι από μια εύπορη οικογένεια, αποστασιοποιημένη από τα εκάστοτε ταμπού και προκαταλήψεις, που με βοήθησε να ακολουθήσω τα όνειρά μου.
Μεγάλωσα μαθαίνοντας να σέβομαι τους συνανθρώπους μου, την ανθρώπινη αξία, την ανθρώπινη τιμή και αξιοπρέπεια μα κυρίως μου έμαθαν να σέβομαι και να εκτιμώ την σύντροφό μου. Με την πρώτη μου σύντροφο έκανα την γενική πρόβα της ζωής μου. Επένδυσα πάνω της, όχι τόσο οικονομικά όσο συναισθηματικά. Σε ανταπόδοση, μου έμαθε τι θα πει απώλεια και πώς να τη διαχειρίζομαι. Όταν την έχασα, έχασα και το νόημα της ζωή μου. Ο φόβος, η απογοήτευση, ο θυμός αντικατέστησαν τον έρωτά και την αγάπη μου για εκείνη. Αρκετό καιρό αργότερα, όταν είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να γίνει στατιστικό στοιχείο και να επηρεάζεται από διάφορες ανούσιες καταστάσεις, μπήκε στη ζωή μου η τωρινή μου σύντροφος.
Στατιστικό στοιχείο και εκείνη, μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί προερχόμενο από έναν αποτυχημένο γάμο, είναι θύμα των κοινωνικοοικονομικών μεταρρυθμίσεων των καιρών μας και καλείται να εγκαταλείψει έναν τρόπο ζωής που τις δόθηκε απλόχερα μερικά χρόνια πριν από ανθρώπους της δικής μου γενιάς. Η σύντροφός μου είναι παιδί της μετά-μεταπολίτευσης εποχής. Είναι παιδί της πνευματικής ελευθερίας, της αφθονίας, της «γκλάσνοστ» και της «περεστρόικα», της πτώσης ενός τοίχους που χώριζε την κατά τα άλλα ενωμένη Ευρώπη. Τυπικό δείγμα χιλιάδων ελληνίδων, βλέπει να χάνονται τα όνειρα της. Έμαθε να ζει μόνη της και να ανταπεξέρχεται στα δύσκολα, αποκλείοντας από τη ζωή της τη βοήθεια που μπορεί να της προσφέρει κάποιος άλλος, εκτός της οικογενείας της, γιατί παρά την αφθονία των καιρών, οι άνθρωποι αισθάνονται μίζεροι και φοβισμένοι, ανίκανοι από φόβο να επιτρέψουν στον εαυτό τους την αγάπη και την συντροφικότητα. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και εκείνη. Είναι πολύ ανεξάρτητος άνθρωπος, περήφανη, πνευματώδης, με τάσεις αυτοσαρκασμού και πολύ χιούμορ. Είναι όμορφη με δυο ειλικρινέστατα, καταπράσινα μάτια. Δεν είναι εξώφυλλο περιοδικού, έχει όμως μια έμφυτη κομψότητα και τον αέρα μιας μοντέρνας αριστοκράτισσας.
Είμαστε δυο διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικά βιώματα και εμπειρίες. Σίγουρα τα είκοσι χρόνια που μας χωρίζουν είναι πολλά. Έχουμε όμως κάτι κοινό: ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλον, θέλουμε να είμαστε μαζί και το δουλεύουμε πολύ. Προσπαθούμε να γεφυρώσουμε τις διαφορές μας και βρίσκουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Δεν πιστεύω στην ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Από πολύ μικρός έμαθα ότι οι άνδρες κλαίνε αλλά συνεχίζουν να προχωράνε. Έμαθα επίσης ότι ο άνδρας οδηγεί τη σχέση και η γυναίκα την κρατάει. Θεωρώ ανήθικο ένας άνδρας να στηρίζεται στις πλάτες μιας γυναίκας.
Όντας άνδρας και έχοντας περισσότερα βιώματα, εμπειρίες και θάρρος, αυτεπάγγελτα πήρα το ρόλο του αρχηγού. Δεν θέλω να επισκιάσω την πληθωρική προσωπικότητά της, ούτε να γίνω τροχοπέδη στην εξέλιξή της.
Εκείνη στέκεται δίπλα μου, αρωγός και υποστηρικτής, με βοηθάει και με διορθώνει όταν είναι απαραίτητο, μοιράζετε το γλυκό της και τον καφέ της μαζί μου και μου χαρίζει απλόχερα το χαμόγελό της.
Η ματιά της φωτίζει τη ζωή μου και το άγγιγμά της μου δίνει δύναμη. Είναι η καλή μάγισσα του παραμυθιού που με μια σκέψη της διώχνει τα προβλήματά μου. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ο άνθρωπος που θα διευρύνει τους ορίζοντές της και θα απομυθοποιήσει τα ταμπού της.
Στη σχέση μας υπάρχουν και οι άτυχες, κακές στιγμές. Ζούμε με το άγχος της καθημερινότητας όπως εκατομμύρια άνθρωποι πάνω στον πλανήτη. Προσπαθούμε να προσπερνάμε τα όποια προβλήματα χωρίς να τα αφήνουμε να μας δηλητηριάζουν.
Έχουμε πολλές φορές σκεφτεί να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον, ποτέ όμως δεν μας πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια να είμαστε μαζί.
Σίγουρα δεν είμαστε μόνοι, υπάρχουν και άλλα ζευγάρια σαν κι εμάς που είτε τους χωρίζουν είκοσι χρόνια, είτε δέκα, προσπαθούν να χτίσουν την ζωή τους από κοινού, βάζοντας στην άκρη τα άγχη τους, τους φόβους τους και τα πιθανά προβλήματα που προκύπτουν.
Δεν είμαστε μαζί από οικονομική ανάγκη και δεν καταπιέσαμε, μέχρι τώρα, ο ένας τα όνειρα του άλλου. Η σχέση μας είναι σχέση αλληλεξάρτησης αφού αποφασίσαμε να είμαστε συνοδοιπόροι και σύμμαχοι σε αυτή τη ζωή. Η μοναξιά μπορεί να είναι εποικοδομητική σε μικρές δόσεις, είναι όμως απάνθρωπη και ανυπόφορη όταν έρχεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Αναγνώστης Tromaktiko
Διανύω την έκτη δεκαετία της ζωής μου.
Είμαι παιδί της προ-μεταπολίτευσης εποχής. Έχω ζήσει πολλά ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Έζησα τον ψυχρό πόλεμο, την προσπάθεια της Ευρώπης και ειδικότερα της Ελλάδας να σταθεροποιηθεί οικονομικά μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο.
Είδα σεντόνια να κρέμονται στα μπαλκόνια νιόπαντρων ζευγαριών, τρανή ένδειξη μιας τίμιας νύφης και ενός άξιου γαμπρού, που τις περισσότερες φορές η πρώτη τους συνάντηση γινόταν στο νυφικό κρεβάτι, γιατί τότε έβλεπαν ο ένας τον άλλο για πρώτη φορά. Έζησα το κύμα μετανάστευσης που ερήμωσε μεγάλες περιοχές της πατρίδας μας και βίωσα τη δικτατορία μαζί με όλες τις επιπτώσεις της σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Χάρηκα με το τέλος της μοναρχίας και τον ερχομό της δημοκρατίας, μη γνωρίζοντας ότι σε καιρό δημοκρατίας θα αναπολούσα στιγμές δικτατορικών καθεστώτων! Επικρότησα την εικονική ευμάρεια που ακολούθησε την μεταπολίτευση και στεναχωριέμαι με την αποκαθήλωσή της στις μέρες μας.
Είχα την τύχη να προέρχομαι από μια εύπορη οικογένεια, αποστασιοποιημένη από τα εκάστοτε ταμπού και προκαταλήψεις, που με βοήθησε να ακολουθήσω τα όνειρά μου.
Μεγάλωσα μαθαίνοντας να σέβομαι τους συνανθρώπους μου, την ανθρώπινη αξία, την ανθρώπινη τιμή και αξιοπρέπεια μα κυρίως μου έμαθαν να σέβομαι και να εκτιμώ την σύντροφό μου. Με την πρώτη μου σύντροφο έκανα την γενική πρόβα της ζωής μου. Επένδυσα πάνω της, όχι τόσο οικονομικά όσο συναισθηματικά. Σε ανταπόδοση, μου έμαθε τι θα πει απώλεια και πώς να τη διαχειρίζομαι. Όταν την έχασα, έχασα και το νόημα της ζωή μου. Ο φόβος, η απογοήτευση, ο θυμός αντικατέστησαν τον έρωτά και την αγάπη μου για εκείνη. Αρκετό καιρό αργότερα, όταν είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να γίνει στατιστικό στοιχείο και να επηρεάζεται από διάφορες ανούσιες καταστάσεις, μπήκε στη ζωή μου η τωρινή μου σύντροφος.
Στατιστικό στοιχείο και εκείνη, μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί προερχόμενο από έναν αποτυχημένο γάμο, είναι θύμα των κοινωνικοοικονομικών μεταρρυθμίσεων των καιρών μας και καλείται να εγκαταλείψει έναν τρόπο ζωής που τις δόθηκε απλόχερα μερικά χρόνια πριν από ανθρώπους της δικής μου γενιάς. Η σύντροφός μου είναι παιδί της μετά-μεταπολίτευσης εποχής. Είναι παιδί της πνευματικής ελευθερίας, της αφθονίας, της «γκλάσνοστ» και της «περεστρόικα», της πτώσης ενός τοίχους που χώριζε την κατά τα άλλα ενωμένη Ευρώπη. Τυπικό δείγμα χιλιάδων ελληνίδων, βλέπει να χάνονται τα όνειρα της. Έμαθε να ζει μόνη της και να ανταπεξέρχεται στα δύσκολα, αποκλείοντας από τη ζωή της τη βοήθεια που μπορεί να της προσφέρει κάποιος άλλος, εκτός της οικογενείας της, γιατί παρά την αφθονία των καιρών, οι άνθρωποι αισθάνονται μίζεροι και φοβισμένοι, ανίκανοι από φόβο να επιτρέψουν στον εαυτό τους την αγάπη και την συντροφικότητα. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και εκείνη. Είναι πολύ ανεξάρτητος άνθρωπος, περήφανη, πνευματώδης, με τάσεις αυτοσαρκασμού και πολύ χιούμορ. Είναι όμορφη με δυο ειλικρινέστατα, καταπράσινα μάτια. Δεν είναι εξώφυλλο περιοδικού, έχει όμως μια έμφυτη κομψότητα και τον αέρα μιας μοντέρνας αριστοκράτισσας.
Είμαστε δυο διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικά βιώματα και εμπειρίες. Σίγουρα τα είκοσι χρόνια που μας χωρίζουν είναι πολλά. Έχουμε όμως κάτι κοινό: ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλον, θέλουμε να είμαστε μαζί και το δουλεύουμε πολύ. Προσπαθούμε να γεφυρώσουμε τις διαφορές μας και βρίσκουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Δεν πιστεύω στην ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Από πολύ μικρός έμαθα ότι οι άνδρες κλαίνε αλλά συνεχίζουν να προχωράνε. Έμαθα επίσης ότι ο άνδρας οδηγεί τη σχέση και η γυναίκα την κρατάει. Θεωρώ ανήθικο ένας άνδρας να στηρίζεται στις πλάτες μιας γυναίκας.
Όντας άνδρας και έχοντας περισσότερα βιώματα, εμπειρίες και θάρρος, αυτεπάγγελτα πήρα το ρόλο του αρχηγού. Δεν θέλω να επισκιάσω την πληθωρική προσωπικότητά της, ούτε να γίνω τροχοπέδη στην εξέλιξή της.
Εκείνη στέκεται δίπλα μου, αρωγός και υποστηρικτής, με βοηθάει και με διορθώνει όταν είναι απαραίτητο, μοιράζετε το γλυκό της και τον καφέ της μαζί μου και μου χαρίζει απλόχερα το χαμόγελό της.
Η ματιά της φωτίζει τη ζωή μου και το άγγιγμά της μου δίνει δύναμη. Είναι η καλή μάγισσα του παραμυθιού που με μια σκέψη της διώχνει τα προβλήματά μου. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ο άνθρωπος που θα διευρύνει τους ορίζοντές της και θα απομυθοποιήσει τα ταμπού της.
Στη σχέση μας υπάρχουν και οι άτυχες, κακές στιγμές. Ζούμε με το άγχος της καθημερινότητας όπως εκατομμύρια άνθρωποι πάνω στον πλανήτη. Προσπαθούμε να προσπερνάμε τα όποια προβλήματα χωρίς να τα αφήνουμε να μας δηλητηριάζουν.
Έχουμε πολλές φορές σκεφτεί να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον, ποτέ όμως δεν μας πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια να είμαστε μαζί.
Σίγουρα δεν είμαστε μόνοι, υπάρχουν και άλλα ζευγάρια σαν κι εμάς που είτε τους χωρίζουν είκοσι χρόνια, είτε δέκα, προσπαθούν να χτίσουν την ζωή τους από κοινού, βάζοντας στην άκρη τα άγχη τους, τους φόβους τους και τα πιθανά προβλήματα που προκύπτουν.
Δεν είμαστε μαζί από οικονομική ανάγκη και δεν καταπιέσαμε, μέχρι τώρα, ο ένας τα όνειρα του άλλου. Η σχέση μας είναι σχέση αλληλεξάρτησης αφού αποφασίσαμε να είμαστε συνοδοιπόροι και σύμμαχοι σε αυτή τη ζωή. Η μοναξιά μπορεί να είναι εποικοδομητική σε μικρές δόσεις, είναι όμως απάνθρωπη και ανυπόφορη όταν έρχεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Αναγνώστης Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Για κακή του τύχη ... σκόνταψε και τον πρόλαβαν οι ληστές
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τίμησαν τους Ήρωες Εμμανουήλ Κουνάλη και Ανδρέα Νάθενα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
