2013-09-15 23:29:04
Γράφει ο Στάμος Τσανούσης
Την ευθύνη για την γελοιοποίηση του κεκτημένου δικαιώματος της απεργίας... την έχουν τα αριστερά κόμματα, οι συνδικαλιστές, οι εργατοπατέρες και οι άεργοι.
Τις τελευταίες μέρες, ίσως λόγω και της επικείμενης απεργίας των εκπαιδευτικών, βλέπουμε όλο και περισσότερα άρθρα, τοποθετήσεις και γνώμες που προτρέπουν σε απεργία διαρκείας.
Όλοι οι επαναστάτες, πολιτικοί, συνδικαλιστές, ψευτοαριστεροί, και πολιτικοί μαιντανοί γύρισαν ακμαίοι (και μαυρισμένοι) απο τα μπάνια του λαού και με γεμάτες πλέον μπαταρίες θα ξεκινήσουν μια καινούργια "γόνιμη" χρονιά γεμάτη πύρειους λόγους και προτροπές για αλλαγή ώστε να γίνουν οι ίδιοι "χαλίφης στην θέση του χαλίφη".
Αδυνατούν όλοι αυτοί να συγχρονιστούν με την εποχή και αυτό κυρίως συμβαίνει διότι κλεισμένοι μέσα στα πολιτικά γραφεία τους ή στα σπιτάκια τους ή ακόμα χειρότερα στον υπολογιστή τους δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο.
Στον δημόσιο τομέα η απεργία δεν έχει πλέον καμία απήχηση και κυρίως δεν έχει κανένα λαϊκό έρεισμα. Κάθε φορά που κάποιος δημόσιος φορέας απεργεί, είναι ελάχιστοι αυτοί που συστρατεύονται με τους απεργούς. Ενδόμυχα όλοι καταλαβαίνουν ότι παρόλα τα άδικα μέτρα τα οποία οδηγούν στην εξαθλίωση ολόκληρες οικογένειες, οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της χώρας. Όχι τόσο για τον τρόπο που διορίστηκαν, όσο για τον σεβασμό που δεν έδειξαν στην υπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου με τον τρόπο με τον όποιον δούλευαν και ας μην κρυβόμαστε, με τον τρόπο με τον οποίο συνεχίζουν να δουλεύουν. Και πριν προλάβει κανείς να εξοργιστεί και να αγανακτήσει, μπορεί να επισκεφθεί μια δημόσια υπηρεσία στις 2 το μεσημέρι Παρασκευής και μετα ας αγανακτήσει με τα γραφόμενα.
Από την άλλη, στον ιδιωτικό τομέα, κάθε απεργία έχει μόνο δυο ενδεχόμενα, το ίδιο καταστροφικά και τα δύο. Το πιθανότερο είναι ότι ο εργαζόμενος που θα απεργήσει θα απομακρυνθεί από την θέση του, είτε με ευθεία αιτιολόγηση την απεργία είτε με πρόσχημα κάποια άλλη αφορμή. Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι η ιδιωτική επιχείρηση να μην αντέξει μέσα στο άρρωστο οικονομικό κλίμα της Ελλάδας αυτόν τον καιρό την οικονομική ζημιά που θα προκύψει απο την απεργία και να οδηγηθεί στο κλείσιμο μια ώρα αρχιτερα. Ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν σε όλους γιατί στην Ελλάδα η χρήση της δυνατότητας της απεργίας οδηγεί σε απόλυση τις περισσότερες φορές. Την κυρία ευθύνη την έχουν οι συνδικαλιστές, και το συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια ο συνδικαλισμός είχε τελείως διαφορετική μορφή. Μέσα σε ένα πολύ σκληρότερο και πολύ πιο απόλυτο πολιτικό σύστημα ο συνδικαλισμός είχε διαφορετική και κυρίως ακομμάτιστη μορφή. Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται ότι όταν οι οικοδόμοι απεργούσαν, αν υπήρχαν απεργοσπάστες που δούλευαν, πήγαινε περιπολικό και τους σταματούσε. Μετα όμως ήρθε η κομματικοποίηση του συνδικαλισμού. Έγινε δηλαδή το εξωφρενικό, πολιτικά κόμματα, ακόμα και αυτά που κυβερνούν να σχηματίζουν πολιτικές ομάδες εντός των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Έτσι συνδικαλιστικές οργανώσεις και κυρίως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κάνουν εκλογές στις οποίες συμμετέχουν τα κόμματα. Δηλαδή υπήρχε εποχή που με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην ΓΣΕΕ υπήρχε προεδρίο το οποίο στηριζόταν από το ... ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει κανείς νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει ότι αυτό είναι υγιές; Από την εποχή αυτή λοιπόν που ο συνδικαλισμός μετατράπηκε σε κομματικές παρατάξεις, έχασε κάθε ηθική νομιμοποίηση να εκφράζει το σύνολο των εργαζομένων. Για αρκετό καιρό δούλεψε ως υποκατάστημα των κομμάτων με τις γνωστές πρακτικές του ρουσφετιού, της ίντριγκας και των υπόγειων διαδρομών. Χαρακτηριστικό δε παράδειγμα το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους πρωτεργάτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων, εξαργύρωσαν τις υπηρεσίες τους στο πολιτικό σύστημα με την συμμετοχή τους στις εκλογικές λίστες και την βουλή. Και βλέπουμε το παράξενο πρώην προέδρους συνδικαλιστικών οργανώσεων να ψηφίζουν τους νόμους που προβλέπουν μείωση των μισθών.
Είναι μάλιστα τέτοια η έλλειψη πολιτικής παιδείας στην Ελλάδα που ακόμα και ενώσεις ελεύθερων επαγγελματιών ανακοινώνουν ή τουλάχιστον χρησιμοποιούν τον όρο απεργία. Έτσι ενώ σύμφωνα με τα κοινώς αποδεκτά Απεργία είναι η συλλογική αποχή των εργαζομένων από την εργασία τους, βλέπουμε ομάδες όπως αυτοκινητιστές ή περιπτερούχους να χρησιμοποιούν τον όρο. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν απεργεί, διότι πολύ απλά δεν είναι εργαζόμενος.
Ακόμα και τώρα όμως με πρωτεργάτη τα πολιτικά απολιθώματα που οι περισσότεροι αυτοπροσδιορίζονται μάλιστα ως προοδευτικοί, υπάρχουν ακόμα φωνές που λένε "απεργία τώρα". Αδυνατούν αυτοί οι εγκέφαλοι να σκεφτούν ότι οι περισσότεροι, όσο και αν αδικούνται, ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΝΑ ΑΠΕΡΓΗΣΟΥΝ !
Γιατί αν απεργήσουν κάνουν επισφαλή την θέση τους και τα ήδη ελάχιστα εισοδήματα τους θα μειωθούν κατα την ή τις, μέρες απεργίας.
Αντί λοιπόν όλοι αυτοί οι μαιντανοί να φωνάζουν, καλό θα ήταν να ασχοληθούν και να βρουν νέους τρόπους δράσης και πίεσης και κυρίως να αποσυρθούν απο τα κοινά και τον συνδικαλισμό. Πολύ απλά αν κάποιος πραγματικά θέλει να διεκδικήσει, αντί να προτείνει πενθήμερη απεργία, ας προτείνει πενθήμερη διαμαρτυρία έξω από την βουλή, και την επόμενη μέρα να πάρει άλλη επαγγελματική ομάδα τη σκυτάλη. Διότι η απεργία με ευθύνη αυτών που την έχουν κάνει πιπίλα στα χείλη τους έχει χάσει την δύναμη της ως μοχλός πίεσης αλλά και την ηθική δικαίωση της έναντι των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων.
Βέβαια αυτό με την πολιτική παιδεία που έχει αναπτυχθεί είναι αδύνατο να συμβεί. Διότι όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό θα δούμε πάλι το γελοίο σκηνικό αντί για μια πορεία να υπάρχουν πέντε - έξι. Μια του ΠΑΜΕ, μια της ΓΣΕΕ, μια της ΑΔΕΔΥ, μια απο τις μικρότερες πολιτικές τσόντeς και μια όλων των υπολοίπων.
Αν λοιπόν θέλουνε να υπάρξει πάλι ξανά το δικαίωμα στην απεργία και αν πραγματικά θέλουμε η απεργία να γίνει γνήσιος μοχλός πίεσης, το πρώτο που πρέπει να συμβεί ειναι να αποκομματικοποιηθεί ο συνδικαλισμός. Μόνο τότε τα εργασιακά δικαιώματα θα επιστρέψουν από τον μεσαίωνα που βρίσκονται τώρα, μόνο τότε οι μισθοί θα γίνουν αντίστοιχοι των υπολοίπων προηγμένων χωρών και μόνο τότε οι πολιτικοί δεν θα τολμούν να ψηφίζουν όλα αυτά που ψηφίζουν.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσετε κάποιον να λέει "απεργία τώρα ή απεργίες διαρκείας" ρωτήστε τον τί δουλειά κάνει, θα βγάλετε χρήσιμα συμπεράσματα.
stsanoussis.blogspot.gr
Την ευθύνη για την γελοιοποίηση του κεκτημένου δικαιώματος της απεργίας... την έχουν τα αριστερά κόμματα, οι συνδικαλιστές, οι εργατοπατέρες και οι άεργοι.
Τις τελευταίες μέρες, ίσως λόγω και της επικείμενης απεργίας των εκπαιδευτικών, βλέπουμε όλο και περισσότερα άρθρα, τοποθετήσεις και γνώμες που προτρέπουν σε απεργία διαρκείας.
Όλοι οι επαναστάτες, πολιτικοί, συνδικαλιστές, ψευτοαριστεροί, και πολιτικοί μαιντανοί γύρισαν ακμαίοι (και μαυρισμένοι) απο τα μπάνια του λαού και με γεμάτες πλέον μπαταρίες θα ξεκινήσουν μια καινούργια "γόνιμη" χρονιά γεμάτη πύρειους λόγους και προτροπές για αλλαγή ώστε να γίνουν οι ίδιοι "χαλίφης στην θέση του χαλίφη".
Αδυνατούν όλοι αυτοί να συγχρονιστούν με την εποχή και αυτό κυρίως συμβαίνει διότι κλεισμένοι μέσα στα πολιτικά γραφεία τους ή στα σπιτάκια τους ή ακόμα χειρότερα στον υπολογιστή τους δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο.
Στον δημόσιο τομέα η απεργία δεν έχει πλέον καμία απήχηση και κυρίως δεν έχει κανένα λαϊκό έρεισμα. Κάθε φορά που κάποιος δημόσιος φορέας απεργεί, είναι ελάχιστοι αυτοί που συστρατεύονται με τους απεργούς. Ενδόμυχα όλοι καταλαβαίνουν ότι παρόλα τα άδικα μέτρα τα οποία οδηγούν στην εξαθλίωση ολόκληρες οικογένειες, οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της χώρας. Όχι τόσο για τον τρόπο που διορίστηκαν, όσο για τον σεβασμό που δεν έδειξαν στην υπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου με τον τρόπο με τον όποιον δούλευαν και ας μην κρυβόμαστε, με τον τρόπο με τον οποίο συνεχίζουν να δουλεύουν. Και πριν προλάβει κανείς να εξοργιστεί και να αγανακτήσει, μπορεί να επισκεφθεί μια δημόσια υπηρεσία στις 2 το μεσημέρι Παρασκευής και μετα ας αγανακτήσει με τα γραφόμενα.
Από την άλλη, στον ιδιωτικό τομέα, κάθε απεργία έχει μόνο δυο ενδεχόμενα, το ίδιο καταστροφικά και τα δύο. Το πιθανότερο είναι ότι ο εργαζόμενος που θα απεργήσει θα απομακρυνθεί από την θέση του, είτε με ευθεία αιτιολόγηση την απεργία είτε με πρόσχημα κάποια άλλη αφορμή. Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι η ιδιωτική επιχείρηση να μην αντέξει μέσα στο άρρωστο οικονομικό κλίμα της Ελλάδας αυτόν τον καιρό την οικονομική ζημιά που θα προκύψει απο την απεργία και να οδηγηθεί στο κλείσιμο μια ώρα αρχιτερα. Ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν σε όλους γιατί στην Ελλάδα η χρήση της δυνατότητας της απεργίας οδηγεί σε απόλυση τις περισσότερες φορές. Την κυρία ευθύνη την έχουν οι συνδικαλιστές, και το συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια ο συνδικαλισμός είχε τελείως διαφορετική μορφή. Μέσα σε ένα πολύ σκληρότερο και πολύ πιο απόλυτο πολιτικό σύστημα ο συνδικαλισμός είχε διαφορετική και κυρίως ακομμάτιστη μορφή. Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται ότι όταν οι οικοδόμοι απεργούσαν, αν υπήρχαν απεργοσπάστες που δούλευαν, πήγαινε περιπολικό και τους σταματούσε. Μετα όμως ήρθε η κομματικοποίηση του συνδικαλισμού. Έγινε δηλαδή το εξωφρενικό, πολιτικά κόμματα, ακόμα και αυτά που κυβερνούν να σχηματίζουν πολιτικές ομάδες εντός των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Έτσι συνδικαλιστικές οργανώσεις και κυρίως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κάνουν εκλογές στις οποίες συμμετέχουν τα κόμματα. Δηλαδή υπήρχε εποχή που με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην ΓΣΕΕ υπήρχε προεδρίο το οποίο στηριζόταν από το ... ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει κανείς νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει ότι αυτό είναι υγιές; Από την εποχή αυτή λοιπόν που ο συνδικαλισμός μετατράπηκε σε κομματικές παρατάξεις, έχασε κάθε ηθική νομιμοποίηση να εκφράζει το σύνολο των εργαζομένων. Για αρκετό καιρό δούλεψε ως υποκατάστημα των κομμάτων με τις γνωστές πρακτικές του ρουσφετιού, της ίντριγκας και των υπόγειων διαδρομών. Χαρακτηριστικό δε παράδειγμα το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους πρωτεργάτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων, εξαργύρωσαν τις υπηρεσίες τους στο πολιτικό σύστημα με την συμμετοχή τους στις εκλογικές λίστες και την βουλή. Και βλέπουμε το παράξενο πρώην προέδρους συνδικαλιστικών οργανώσεων να ψηφίζουν τους νόμους που προβλέπουν μείωση των μισθών.
Είναι μάλιστα τέτοια η έλλειψη πολιτικής παιδείας στην Ελλάδα που ακόμα και ενώσεις ελεύθερων επαγγελματιών ανακοινώνουν ή τουλάχιστον χρησιμοποιούν τον όρο απεργία. Έτσι ενώ σύμφωνα με τα κοινώς αποδεκτά Απεργία είναι η συλλογική αποχή των εργαζομένων από την εργασία τους, βλέπουμε ομάδες όπως αυτοκινητιστές ή περιπτερούχους να χρησιμοποιούν τον όρο. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν απεργεί, διότι πολύ απλά δεν είναι εργαζόμενος.
Ακόμα και τώρα όμως με πρωτεργάτη τα πολιτικά απολιθώματα που οι περισσότεροι αυτοπροσδιορίζονται μάλιστα ως προοδευτικοί, υπάρχουν ακόμα φωνές που λένε "απεργία τώρα". Αδυνατούν αυτοί οι εγκέφαλοι να σκεφτούν ότι οι περισσότεροι, όσο και αν αδικούνται, ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΝΑ ΑΠΕΡΓΗΣΟΥΝ !
Γιατί αν απεργήσουν κάνουν επισφαλή την θέση τους και τα ήδη ελάχιστα εισοδήματα τους θα μειωθούν κατα την ή τις, μέρες απεργίας.
Αντί λοιπόν όλοι αυτοί οι μαιντανοί να φωνάζουν, καλό θα ήταν να ασχοληθούν και να βρουν νέους τρόπους δράσης και πίεσης και κυρίως να αποσυρθούν απο τα κοινά και τον συνδικαλισμό. Πολύ απλά αν κάποιος πραγματικά θέλει να διεκδικήσει, αντί να προτείνει πενθήμερη απεργία, ας προτείνει πενθήμερη διαμαρτυρία έξω από την βουλή, και την επόμενη μέρα να πάρει άλλη επαγγελματική ομάδα τη σκυτάλη. Διότι η απεργία με ευθύνη αυτών που την έχουν κάνει πιπίλα στα χείλη τους έχει χάσει την δύναμη της ως μοχλός πίεσης αλλά και την ηθική δικαίωση της έναντι των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων.
Βέβαια αυτό με την πολιτική παιδεία που έχει αναπτυχθεί είναι αδύνατο να συμβεί. Διότι όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό θα δούμε πάλι το γελοίο σκηνικό αντί για μια πορεία να υπάρχουν πέντε - έξι. Μια του ΠΑΜΕ, μια της ΓΣΕΕ, μια της ΑΔΕΔΥ, μια απο τις μικρότερες πολιτικές τσόντeς και μια όλων των υπολοίπων.
Αν λοιπόν θέλουνε να υπάρξει πάλι ξανά το δικαίωμα στην απεργία και αν πραγματικά θέλουμε η απεργία να γίνει γνήσιος μοχλός πίεσης, το πρώτο που πρέπει να συμβεί ειναι να αποκομματικοποιηθεί ο συνδικαλισμός. Μόνο τότε τα εργασιακά δικαιώματα θα επιστρέψουν από τον μεσαίωνα που βρίσκονται τώρα, μόνο τότε οι μισθοί θα γίνουν αντίστοιχοι των υπολοίπων προηγμένων χωρών και μόνο τότε οι πολιτικοί δεν θα τολμούν να ψηφίζουν όλα αυτά που ψηφίζουν.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσετε κάποιον να λέει "απεργία τώρα ή απεργίες διαρκείας" ρωτήστε τον τί δουλειά κάνει, θα βγάλετε χρήσιμα συμπεράσματα.
stsanoussis.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δύο τροχαία δυστυχήματα στην Καισαριανή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
