2013-09-18 10:24:16
Σχετικό άρθρο: Όταν οι κεντρικοί πυλώνες του κράτους δεν υπολογίζουν το κράτος και τους πολίτες, τί να περιμένει κανείς από τον απλό λαό;
Του Γιάννη Αποστολίδη, δικηγόρου, τηλ. 6932916443
Θεσσαλονίκη,15 Σεπτεμβρίου 2013
ΕΙΔΗΣΗ: Η Εισαγγελία Αθηνών διεξάγει προκαταρκτική εξέταση μετά από αναφορά που υπέβαλα σχετικά με τα αναδρομικά των δικαστών και τις υπέρογκες αποδοχές των golden boys του δημόσιου τομέα πριν την κρίση. Στην αναφορά τίθεται θέμα ενδεχόμενων ευθυνών ανώτατων δικαστικών και δικηγόρων που μετείχαν στη σύνθεση του Μισθοδικείου, που έδωσε τα αναδρομικά, καθώς και υπουργών και μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, όπως και υπηρεσιακών παραγόντων που παρέλειψαν ενέργειες για την επιστροφή τεράστιων μη νόμιμων ποσών που έλαβαν αξιωματούχοι του δημόσιου τομέα ως αποδοχές, πριν την κρίση.
---------------------------------
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ: Το μεγαλύτερο και πιο ανατριχιαστικό σκάνδαλο από καταβολής του ελληνικού κράτους είναι ασφαλώς τα λεγόμενα αναδρομικά των δικαστών. Οι έλληνες δικαστές εκβιάζοντας με την φρικτή αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου ( ένα δικαστήριο που συγκροτείται από τρεις ανώτατους δικαστικούς, τρεις καθηγητές πανεπιστημίου – που μειοψήφησαν – και τρεις δικηγόρους) έκαναν πλιάτσικο το 2008 στα οικονομικά του Κράτους μας, το οποίο αναγκάσθηκε να δώσει εντελώς ανήθικα και παράνομα στους 6000 δικαστές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ενεργούς και συνταξιούχους, 830.000.000 ευρώ, δηλαδή κατά μέσο όρο 140.000 ευρώ στον καθένα, για δήθεν οφειλόμενα αναδρομικά, και επιπλέον λεόντεια αύξηση, με πρόσθετη δαπάνη195.000.000 ευρώ ετησίως, πέρα από τις μέχρι τότε αποδοχές τους, που βρίσκονταν ήδη στην κορυφή των αποδοχών στο δημόσιο τομέα! Και όλα αυτά επειδή, κατά το Μισθοδικείο, συνεπεία των υπερβολικών αποδοχών ενός ατόμου σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) , και του γεγονότος ότι αυτές υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, κλονίστηκε τάχα συθέμελα η ισορροπία των κρατικών εξουσιών και «πληγώθηκε καίρια η δικαστική ανεξαρτησία» και προς αποκατάστασή τους έπρεπε, είπε το σοφό Μισθοδικείο, να εξομοιωθούν με αυτές (με τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ) και οι αποδοχές των δικαστικών! Κόστος για το Δημόσιο δύο δισεκατομμύρια ευρώ!
Γι αυτό το σκάνδαλο, κλασική περίπτωση παρανομίας με μανδύα νομιμότητας, κανένας δεν λογοδότησε! Αντίθετα, τα τελευταία συμβάντα που ολοκλήρωσαν την αποκρουστική εικόνα του, είναι ότι ο δικηγόρος κ Αντώνης Αργυρός που ως κατ’ απονομή δικαστής του Μισθοδικείου υπήρξε εισηγητής αυτής της ανήθικης, τελείως λανθασμένης και καταστροφικής για τα δημόσια οικονομικά απόφασης, της 13/2006, στη συνέχεια πρωτοστάτησε στο κίνημα « Δεν Πληρώνω» το χαράτσι της ΔΕΗ, και κατόπιν τιμήθηκε με το αξίωμα του υπουργού Επικρατείας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Πρωθυπουργού δικαστού κ Πικραμένου, δικαιούχου και αυτού παχυλών αναδρομικών και αύξησης βάσει αυτής της βρωμερής απόφασης! Και ενώ ο δικαστικός συνδικαλισμός εδώ και δεκαετίες δάγκωνε ύπουλα σαν βουβόσκυλο τον κρατικό προϋπολογισμό, ένα πρωτοπαλίκαρό του, ο κ Αθανασίου, πρώην πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, είναι σήμερα υπουργός «Δικαιοσύνης». Άντε και εις ανώτερα!
Το σκάνδαλο αυτό έχει τρεις ιδιαιτερότητες: Πρώτον ότι, όπως είπα, είναι το μεγαλύτερο από καταβολής του ελληνικού κράτους, ίσως και σε ολόκληρη την ιστορία μας, λόγω ποσού, γύρω στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ γενικό κόστος πριν τις μνημονιακές περικοπές, και το πιο απαίσιο, λόγω δράστη, πού ήταν η ίδια η Δικαιοσύνη και το σώμα των λειτουργών της! Δεύτερον ότι συνάντησε μεν την κοινωνική αποδοκιμασία αλλά κανένας απολύτως δεν ασχολήθηκε συστηματικά με αυτό, ίσως επειδή παραλύει τους πάντες ο φόβος ότι θα μπλέξουν με δικαστές, δηλαδή με αυτούς που τσέπωσαν το βρώμικο χρήμα των αναδρομικών και της υπέρογκης αύξησης! Τρίτη ιδιαιτερότητα, ότι μια αντιμετώπιση του σκανδάλου σοβαρή, δραστήρια αλλά και σωτήρια για τα δημόσια οικονομικά και την εμπέδωση ηθικών κανόνων στις απολαβές των αξιωματούχων του δημόσιου τομέα, θα προσέκρουε σε ισχυρότατα συμφέροντα, καθόσον, όπως εκθέτω στην αναφορά μου, με κατάλληλη και θα έλεγα επιτήδεια χρήση της ίδιας της νομολογίας για τις αποδοχές των δικαστών, καίτοι βρώμικη, θα είχαν υποχρεωθεί νομιμότατα όλα τα golden boys του δημόσιου τομέα να επιστρέψουν στο Κράτος μας τεράστια ποσά, που παράνομα έλαβαν. Στην αναφορά μου εξηγώ το πώς μπορούσε νομιμότατα να στραφεί αυτή η νομολογία και κατά των δικαστών και κατά όλων των προνομιούχων του δημόσιου τομέα!
Κανένας λοιπόν δεν ασχολήθηκε συστηματικά με αυτό το σκάνδαλο. Αλλά αυτή η αδράνεια έληξε! Τώρα ασχολείται ο εισαγγελέας Αθηνών κ Μαστραντωνάκης, ο οποίος διενεργεί προκαταρκτική εξέταση, κατόπιν της αναφοράς μου. Τι θα προκύψει; Θα δούμε...
Τα πράγματα, όπως εκθέτω στην αναφορά μου, (κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με λέξεις κλειδιά Google ANOIXTH ΑΝΑΦΟΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ) έχουν ως εξής:
Οι δικαστές κατά καιρούς άμα εντόπιζαν κάποια κατηγορία λειτουργών ή υπαλλήλων του δημόσιου τομέα να έχει μεγαλύτερες βασικές ή επιδοματικές αποδοχές είτε κάποια φορολογικά προνόμια, προσέφευγαν στα δικαστήρια ισχυριζόμενοι ότι μια διάταξη του Συντάγματος, αυτή του άρθρου 88 παρ 2 που λέει σε μια φράση της ότι « Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους», εννοεί, τάχα , ότι κανείς στον δημόσιο τομέα αλλά ούτε και στον ιδιωτικό (!) δεν δικαιούται μεγαλύτερες αποδοχές από τους δικαστές, ανεξάρτητα από την υπηρεσιακή κατάσταση και τις συνθήκες εργασίας του. Και θα νόμιζε κάποιος αφελής ότι αυτή την ερμηνευτική άποψη την υποστήριζαν οι δικαστές ως κέρβεροι του δημόσιου χρήματος. Δυστυχώς συνέβαινε το εντελώς αντίθετο! Διότι στην πραγματικότητα οι δικαστές υποστήριζαν ότι αν ωστόσο ο νομοθέτης δώσει σε κάποια κατηγορία λειτουργών ή υπαλλήλων ή ακόμη και σε ένα άτομο (όπως έκρινε η βρωμοαπόφαση του Μισθοδικείου που προανέφερα) αποδοχές μεγαλύτερες από τις δικαστικές , υποχρεούται – τάχα - από την παραπάνω συνταγματική διάταξη να τις δώσει, ταυτόχρονα μάλιστα, και στους δικαστές, αλλιώς υποχρεούται – τάχα πάλι - να τις δώσει το δικαστήριο στο οποίο οι δικαστές θα προσφύγουν! Και τα δικαστήρια μετά το 1986, εξοβελίζοντας κάθε αίσθημα δικαίου, εκθέτοντας στις σχετικές αποφάσεις τους πανάθλια διεντερεύματα αντί για γνήσιους νομικούς συλλογισμούς και βάζοντας το στυγνό συμφέρον των δικαστών στη θέση της δικαστικής συνείδησης, άρχισαν να δέχονται αυτή την ερμηνεία, κάτι που δεν συνέβαινε παλιότερα, πριν το 1986. Και παίρνοντας με τα χρόνια η Δικαιοσύνη την κατρακύλα της ιδιοτέλειας, κέρδισαν οι δικαστές, σε δίκες του τύπου Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει, τα φορολογικά προνόμια των βουλευτών και τις ανώτατες αποδοχές των γιατρών του ΕΣΥ και των καθηγητών πανεπιστημίου, ανεβαίνοντας έτσι στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας. Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, με την βρώμικη αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου εξομοιώθηκαν αναλογικά οι αποδοχές όλων των δικαστών όχι πια με τις μεγαλύτερες αποδοχές κάποιας άλλης κατηγορίας λειτουργών ή υπαλλήλων αλλά με τις αδιανόητα υψηλές αποδοχές ενός μόνον ατόμου, του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), που ήταν δεύτερος μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη μισθολογική πυραμίδα. Αλλά βέβαια αυτός (που, διευκρινίζω, καμιά ευθύνη δεν έχει φυσικά για την ανήθικη εκμετάλλευση της περίπτωσής του από τους δικαστές) ήταν ένας από τους παντού και πάντα καλοπληρωμένους τεχνοκράτες, μετακλητός λειτουργός, περαστικός από το Δημόσιο και όχι ισόβιος όπως ο δικαστής, που ισοβιότητα σημαίνει ότι και να καταργηθεί η οργανική θέση του, αυτός δεν απολύεται (όπως συμβαίνει με την μονιμότητα) αλλά θα κάθεται και θα πληρώνεται! Λοιπόν, το τυχαίο γεγονός ότι ένα άτομο στο δημόσιο τομέα είχε πανύψηλες αποδοχές, το εκμεταλλεύτηκαν οι δικαστές ξεδιάντροπα, χωρίς καμιά συμπόνια για το δύστυχο Κράτος μας και λήστεψαν το δημόσιο ταμείο, κανονική ληστεία, με όπλο την ερμηνευτική διαστροφή του Συντάγματος και του Νόμου! Και για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της λείας που αποκόμισαν από το απροστάτευτο και από τους άλλους θεσμικούς φορείς Κράτος μας, ας πληροφορηθεί ότι για παράδειγμα οι ετήσιες αποδοχές στρατιωτικού της Σχολής Ευελπίδων με 17 χρόνια υπηρεσίας ήταν πριν τις μνημονιακές περικοπές 28.796 ευρώ και του δικαστικού με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας 82.547 ευρώ, δηλαδή τριπλάσιες! Αυτή τη ληστρική διαφορά την πέτυχαν με την παραπάνω απόφαση του Μισθοδικείου. Και πήραν και τα 830.000.000 ευρώ των αναδρομικών! Φρίκη! Σα να έχασκε στη θέση της δικαστικής τους συνείδησης αβυσσαλέο κενό! Αν είχαν λίγη συναίσθηση του εγκλήματος που διέπραξαν κατά της εθνικής οικονομίας, θα έπρεπε κάθε φορά που ανεβαίνουν στην έδρα για να δικάσουν, να υποκλιθούν πρώτα εδαφιαία στο ακροατήριο και να ζητήσουν συγγνώμη από το λαό γι’ αυτήν την ατιμία. Είναι όντως παρανοϊκό! Επειδή ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ, δηλαδή ένα άτομο σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα είχε αποδοχές μεγαλύτερες από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, υποχρεώθηκαν οι φορολογούμενοι να πληρώσουν στους δικαστές δύο δισεκατομμύρια ευρώ!!! Φρίκη! Τέτοιες συμμορίτικες πράξεις τις πληρώνουμε τώρα με χιλιάδες αυτοκτονίες , με την καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς, των νέων που ξενιτεύονται ή ρέβουνε στην κατάθλιψη, και με την ανήκουστη ταπείνωση της πατρίδας και της δημοκρατίας μας. Και αν πούνε κάποιοι ότι εκφράζομαι ασεβώς για τη Δικαιοσύνη, η απάντησή μου είναι ότι σέβομαι την αληθινή Δικαιοσύνη, που κατά τον ορφικό ύμνο της, το πλέον στυγέει, ισότητι δε χαίρει, δηλαδή μισεί την πλεονεξία και χαίρεται την ισότητα. Δεν σέβομαι μια «Δικαιοσύνη» που οι λειτουργοί της έδειξαν τόσο απάνθρωπη πλεονεξία!
Λοιπόν, με την αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου καταδικάσθηκε το Δημόσιο για αδικοπραξία, δηλαδή για περίπου εγκληματική παράλειψη του νομοθέτη να δώσει, όταν καθόριζε τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ, ταυτόχρονα και στους δικαστές δισεκατομμύρια ευρώ, όπως τάχα είχε συνταγματική υποχρέωση. Και εκβιάστηκε το Κράτος μας με αυτήν την απόφαση να τα δώσει, το 2008.
Αγαπά όμως ο θεός τον κλέφτη αλλά αγαπά και τον νοικοκύρη. Διότι δεν πρόσεξαν τα μέλη του Μισθοδικείου – εκτός αν πρόσεξαν αλλά αντιπαρήλθαν … - μια «λεπτομέρεια» πού πρώτη φορά εντοπίζω με την αναφορά μου στην εισαγγελική αρχή και τους εκθέτει ανεπανόρθωτα, καθόσον πρόκειται για παραμερισμό, ενδεχομένως δόλιο, από το δικαστήριο αυτό ενός κρίσιμου στοιχείου που διαφοροποιούσε – και απαγόρευε - την προαναφερόμενη εξομοίωση σε σχέση με όλες τις άλλες που προηγήθηκαν. Όντως, η επικρινόμενη απόφαση του Μισθοδικείου ακολουθώντας κατά γράμμα την σκανδαλώδη νομολογιακή πεπατημένη που καταστρώθηκε από τους δικαστές για τους δικαστές, αλλά φτάνοντας στα άκρα, αντιγράφοντας στερεότυπα σκεπτικά άλλων αποφάσεων για το θέμα ( που ωστόσο πάντοτε αφορούσαν σε εξομοίωση με άλλες κατηγορίεςλειτουργών ή υπαλλήλων και όχι με τις πρωτοφανείς αποδοχές ενός μόνον ατόμου!) άφησε να διαφύγει από την δικαστική κρίση το εξής: Ότι σε όλες τις άλλες περιπτώσεις έγινε εξομοίωση των δικαστικών αποδοχών με τις νόμιμες αποδοχές άλλων κατηγοριών λειτουργών του Κράτους, που είχαν καθορισθεί απευθείας με νόμο, ενώ στην τελευταία περίπτωση έγινε εξομοίωση με τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ που ήταν παράνομες (κατά το μέρος που υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων) διότι καθορίσθηκαν με υπουργική απόφαση η οποία παραβίασε (υπερακοντίζοντας) την σχετική νομοθετική εξουσιοδότηση! Συνέβη πράγματι το εξής, που πέρασε απαρατήρητο (;) από το Μισθοδικείο: Η διάταξη της παρ. 9 του άρθρου 3 του Ν 2867/2000 που εξουσιοδοτούσε τους υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών να καθορίσουν τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ, τους επέτρεπε να τις καθορίσουν « κατά παρέκκλιση των διατάξεων που ισχύουν» εννοώντας φυσικά διατάξεις κοινών νόμων, κοινής τυπικής ισχύος και όχι συνταγματικές διατάξεις. Όπως όμως δέχεται η ίδια η παραπάνω απόφαση του Μισθοδικείου, η υπουργική απόφαση που καθόρισε αυτές τις αποδοχές, στο βαθμό που αυτές υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων παραβίασε όχι απλά κάποιες μισθολογικού περιεχομένου διατάξεις κοινών νόμων αλλά τα άρθρα 26, 87 και 88 του Συντάγματος και κατέφερε «καίριο πλήγμα κατά της δικαστικής ανεξαρτησίας»! Κατά συνέπεια αυτή η υπουργική απόφαση εκδόθηκε κατά (ανεπίτρεπτη) παρέκκλιση από συνταγματικές διατάξεις, πράγμα για το οποίο δεν ήταν ( και δεν μπορούσαν να είναι) εξουσιοδοτημένοι από το νομοθέτη οι παραπάνω υπουργοί (που, επαναλαμβάνω, εξουσιοδοτήθηκαν να παρεκκλίνουν μόνο από διατάξεις κοινών νόμων) και άρα η απόφασή τους ήταν παράνομη, αφού στερείτο νομοθετικής εξουσιοδότησης – δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι η Βουλή που εξουσιοδότησε τους υπουργούς δεν είχε συντακτική εξουσία. Παγιδεύτηκε δηλαδή το Μισθοδικείο στην ίδια την αδηφάγο και κατασκευασμένη από τους ίδιους τους δικαστές παραδοχή ότι αποδοχές μεγαλύτερες από τις δικαστικές είναι αντισυνταγματικές! Δεν είχε δικαίωμα να προχωρήσει στην δικαστική επέκταση των παράνομων αποδοχών του προέδρου της ΕΕΤΤ, διότι όπως δέχεται και η αριθμ. 95/2012 απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, απ’ αφορμή μιας δίκης για την δικαστική επέκταση του γνωστού επιδόματος των 186 ευρώ σε κατηγορία υπαλλήλων, η χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση υπουργική απόφαση καθορισμού των αποδοχών μιας κατηγορίας υπαλλήλων, επειδή γι’ αυτόν το λόγο είναι παράνομη, δεν μπορεί να επεκταθεί δικαστικά σε άλλη κατηγορία υπαλλήλων. Το Μισθοδικείο όμως με αυτή την αριθμ. 13/2006 απόφασή του επεξέτεινε τις παράνομες, ελλείψει νομοθετικής εξουσιοδότησης της υπουργικής απόφασης που τις καθόρισε, αποδοχές ενός ατόμου, του προέδρου της ΕΕΤΤ , σε όλους τους δικαστές και τα μέλη του ΝΣΚ, ενεργούς και συνταξιούχους. Πιο τερατώδη και σατανική τριτενέργεια τέτοιου παράνομου δικαιώματος δεν θα μπορούσε κανείς να φαντασθεί! Ερωτάται όμως: Ηθελημένα και ενσυνείδητα, δηλαδή με δόλο το Μισθοδικείο παρέβλεψε αυτήν την «λεπτομέρεια», ότι δηλαδή οι επεκτεινόμενες αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ ήταν παράνομες και ότι η συγκεκριμένη εξομοίωση διέφερε κατά αυτό το ειδοποιό στοιχείο (παρανομία) από τις άλλες που προηγήθηκαν και αποτέλεσαν νομολογιακή πατέντα; Εγώ όσο κι αν είμαι έξαλλος με το Μισθοδικείο, δεν πιστεύω ότι υπήρξε δόλος. Μάλλον έγινε λάθος, υπήρξε αβλεψία. Μάλλον έβαλε ο διάολος την ουρά του, ένας παράξενος διάολος, όργανο της θείας δίκης! Εν πάση περιπτώσει όμως σημασία δεν έχει τι πιστεύω εγώ ως προς το στοιχείο του δόλου. Σημασία έχει τι θα προκύψει από την εισαγγελική έρευνα. Πάντως σίγουρα κανείς δεν θα βρεθεί να υποστηρίξει - και φυσικά ούτε, υποθέτω, ο εισαγγελέας που χειρίζεται την υπόθεση, ούτε ασφαλώς και ο αριπρεπής τέως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ Φαίδων Κεδίκογλου, Πρόεδρος του Μισθοδικείου - ότι η υπουργική απόφαση καθορισμού των αποδοχών του προέδρου ΕΕΤΤ παραβίαζε μεν συγκεκριμένες συνταγματικές διατάξεις, τα άρθρα 26, 87 και 88, όπως δέχθηκε το Μισθοδικείο, αλλά … δεν παρέκλινε από αυτές και συνεπώς δεν βρισκόταν εκτός νομοθετικής εξουσιοδότησης, δεν ήταν παράνομη! Εγώ αναρωτιέμαι, με τι καρδιά αποφάσιζε ο κ Κεδίκογλου να καταφέρει καίριο πλήγμα κατά της οικονομικής ανεξαρτησίας της Χώρας αρπάζοντας για τους συναδέλφους του δικαστικούς αλλά και για τον εαυτό του δύο δισεκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο ταμείο με το πρόσχημα ότι τάχα συνιστούσε «καίριο πλήγμα» κατά της δικαστικής ανεξαρτησίας, της δικής του και όλων των δικαστών, το γεγονός ότι ένα άτομο σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα, ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ, είχε μεγαλύτερες αποδοχές από τον ίδιο, τότε Πρόεδρο του Αρείου Πάγου! Πως είχε το εγκληματικό θράσος να πει ουσιαστικά, ως πρόεδρος του Μισθοδικείου, στους φορολογούμενους ότι, ΕΠΕΙΔΗ οι αποδοχές κάποιου προσώπου της εκτελεστικής λειτουργίας, του προέδρου της ΕΕΤΤ, είναι μεγαλύτερες από τις δικαστικές, ΕΠΕΙΔΗ αυτό «πληγώνει καίρια τη δικαστική ανεξαρτησία» τη δική μου και όλων των άλλων δικαστών και ΕΠΕΙΔΗ συνεπώς στερείσθε, δύστυχοι φορολογούμενοι , ένα ύψιστο αγαθό, δηλαδή το να δικάζεστε από ανεξάρτητους δικαστές, ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ πρέπει να μας πληρώσει το Κράτος, δηλαδή εσείς, κακόμοιροι, μέσω της φορολογίας, δύο δισεκατομμύρια, για να ξαναγίνουμε οι δικαστές ανεξάρτητοι - και εσείς να γίνετε δούλοι των δανειστών σας !!! Το Μισθοδικείο γνωρίζοντας το ασύλληπτο κόστος της απόφασής του για τον έλληνα φορολογούμενο και ενώ είχε απολύτως νόμιμους και προπάντων δίκαιους και αυτόχρημα εθνικούς (ενόψει του ύψους της απειλούμενης για το Κράτος μας ζημίας) λόγους να το αποτρέψει, δεν το έκανε, παρά την υπό μορφή δικαστικής γνώμης αγωνιώδη έκκληση των καθηγητών νομικής που μετείχαν στη σύνθεσή του ως κατ’ απονομή δικαστές, οι οποίοι, ως μάντεις κακών αλλά μαντεύοντας τα προφανή, είπαν, μειοψηφώντας, ότι η απόφαση αυτή « … θα εξουθενώσει τα οικονομικά της Χώρας, με συνέπεια την πρακτική αδυναμία του Κράτους να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του». Και αυτό ακριβώς έγινε, αφού το δικαστήριο χάρισε τελικά τα δισεκατομμύρια στους δικαστές, ποσά που κατόπιν συμβιβασμού το 2008 μεταξύ του Κράτους και των 6000 δικαστών και μελών του ΝΣΚ «μετριάστηκαν» σε 830.000.000 ευρώ αναδρομικά και σε 195.000.000 ευρώ επιπλέον το χρόνο για την αύξηση των αποδοχών τους. Αλλά αυτή η λεία - διότι, επαναλαμβάνω, περί ληστρικής λείας επρόκειτο - επειδή αποκομίσθηκε στην κρισιμότερη ώρα (2008, έναρξη της παγκόσμιας κρίσης) και επειδή προστέθηκε στα χρέη που μας έπνιγαν, ήταν πράγματι η κρίσιμη ποσότητα που, όπως πρόβλεψαν οι καθηγητές, εξουθένωσε τα οικονομικά της Χώρας, με συνέπεια να μην μπορέσει το Κράτος μας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.
Αλλά η υπόθεση έχει και άλλη πλευρά. Διότι αφού το Μισθοδικείο δέχθηκε (κακώς, κάκιστα αλλά έτσι έκρινε αμετάκλητα) ότι οι αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ κατά το μέρος που υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων παραβίαζαν τις παραπάνω συνταγματικές διατάξεις, και αφού μάλιστα - προχωρεί και λέει η νομική λογική - η υπουργική απόφαση που τις καθόρισε βρίσκονταν εκτός των ορίων της νομοθετικής εξουσιοδότησης και άρα ήταν παράνομη, έπρεπε πάραυτα να ανακληθεί από τους τότε, το 2007, υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών, δηλαδή να μειωθούν αναδρομικά οι αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ στο ύψος των αποδοχών των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, πράγμα που δεν έγινε και εξακολουθεί να μη γίνεται, οπότε ο εισαγγελέας ερευνά με την προκαταρκτική εξέταση και αν τυχόν, όπως υποστηρίζω, θεμελιώνονται ευθύνες αυτών των υπουργών, όπως ερευνά και τυχόν ευθύνες του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που δεν εισηγήθηκε στους υπουργούς αυτή την νόμιμη και σωτήρια για τα δημόσια οικονομικά ανάκληση, ενώ βάσει του οργανικού του νόμου είχε προς τούτο υπηρεσιακή αρμοδιότητα και υποχρέωση. Να έχουμε δε υπόψη μας ότι τα μέλη του ΝΣΚ είχαν κάθε συμφέρον να μην ανακληθεί αυτή η υπουργική απόφαση, διότι με την ανάκληση θα είχε αφαιρεθεί αναδρομικά το έδαφος πάνω στο οποίο στηρίχθηκε το Μισθοδικείο για την εξομοίωση των δικαστικών αποδοχών προς τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ και άρα για την ίδια χρυσοφόρα εξομοίωση και των δικών τους αποδοχών, διότι σύμφωνα με το άρθρο 100Α του Συντάγματος οι αποδοχές των μελών του ΝΣΚ είναι ίδιες με τις αποδοχές των δικαστικών λειτουργών. Έτσι ίσως εξηγείται και η χλιαρή υπεράσπιση του Δημοσίου από το ΝΣΚ. Έτσι ίσως εξηγείται το γεγονός ότι δεν πρόβαλε εκ μέρους του Δημοσίου στο Μισθοδικείο ένσταση καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος του ενάγοντος δικαστού (άρθρα 25 Συντ. και 281 ΑΚ), ενώ δεν υπάρχει πιο ανήθικη και πιο αντικοινωνική και καταχρηστική πράξη από το να παίρνεις τις υπερβολικές αποδοχές ενός μόνο ανά την επικράτεια ατόμου, του προέδρου ΕΕΤΤ, και να τις καθιστάς αποδοχές όλων των λειτουργών της δικαστικής και ( κατά το Ζ ψήφισμα ) της νομοθετικής εξουσίας, σίγουρα δε, κατά το άρθρο 100Α του Συντάγματος, των ίδιων των μελών του ΝΣΚ! Αν όμως είχε γίνει αυτό το απλό, αν δηλαδή είχε ανακληθεί, νομιμότατα, η υπουργική απόφαση κατά το ποσό που οι αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων και συνεπώς αν αντί να δοθούν δισεκατομμύρια ευρώ στους δικαστές είχε αφαιρεθεί από τον πρόεδρο της ΕΕΤΤ , πιστεύω χωρίς αντίδραση του προσώπου που κατείχε τότε το αξίωμα, κάποιο συγκριτικά τιποτένιο ποσό, μερικές χιλιάδες ευρώ, θα είχε εκλείψει ο νομικός λόγος (μάλλον ο νομικός παραλογισμός) που στήριξε τα αναδρομικά και τις αυξήσεις των δικαστών και των μελών του ΝΣΚ. Και φυσικά δεν θα τολμούσε να αντιδράσει ο δικαστικός συνδικαλισμός, δεν θα έβγαζε υλακές το βουβόσκυλο … Τι θα έλεγε; Μην μειώνετε τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ, που το ίδιο το Μισθοδικείο έκρινε ως αντισυνταγματικές, γιατί έτσι μας αφοπλίζετε, γίνεται εκ των υστέρων άσφαιρη η αριθμ. 13/2006 απόφαση αυτού του δικαστηρίου και με τι θα ληστέψουμε εμείς το δημόσιο ταμείο; Μήπως όμως και οι τότε υπουργοί Οικονομικών και Μεταφορών σκόπιμα δεν ανακάλεσαν την απόφαση για τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ, με την πονηρή σκέψη ότι μετά από την απόφαση 13/2006 του Μισοδικείου θα αυξηθούν οι αποδοχές αυτών των ίδιων ως βουλευτών και υπουργών (πράγμα που απέτρεψε η κοινωνική κατακραυγή), αφού κατά τη νομοθεσία οι αποδοχές των βουλευτών (βουλευτική αποζημίωση) είναι ίδιες με τις αποδοχές του Προέδρου του Αρείου Πάγου και οι αποδοχές των υπουργών (και του πρωθυπουργού και του Προέδρου της Δημοκρατίας, που προς τιμή τους αποποιήθηκαν την βρώμικη παροχή της βρώμικης απόφασης του Μισθοδικείου) υπολογίζονται με έναν συντελεστή επί της βουλευτικής αποζημίωσης; Και αν κοντά σε αυτά προστεθεί ότι η ανάκληση αυτής της υπουργικής απόφασης θα έθετε αυτόματα θέμα κάθετης μείωσης των αποδοχών όλων των αδρόμισθων του δημόσιου τομέα ενώ αντιθέτως η διατήρησή της δημιουργούσε σε κάποιους ελπίδες δυσθεώρητης αύξησης (όπως πχ στον κ Καμίνη, που ενθαρρυνόμενος από την βρώμικη απόφαση του Μισθοδικείου προσέφυγε στις 3.7.2009 στα δικαστήρια ζητώντας αποζημίωση από το Δημόσιο 289.220,08 ευρώ στη βάση απαίτησης για μισθολογική εξίσωσή του, ως Συνήγορος του Πολίτη, με τον πρόεδρο της ΕΕΤΤ!), εύκολα παρασύρεται κανείς στην υποψία μήπως ένα ολόκληρο πολυάνθρωπο και παλιάνθρωπο κατεστημένο προνομιούχων του δημόσιου τομέα συνωμότησαν, οι αλήτες, να δοθούν τελικά τα δισεκατομμύρια στους δικαστές για να φουσκώσουν μέχρι σκασμού και οι δικές τους αποδοχές αντί να αφαιρεθεί κάποιο ποσό από τον πρόεδρο της ΕΕΤΤ και αυτό να προκαλέσει μείωση και των δικών τους αποδοχών!
Και προχωρώ: Αφού λοιπόν το Μισθοδικείο έκρινε ότι οι αποδοχές οποιασδήποτε κατηγορίας λειτουργών ή υπαλλήλων του δημόσιου τομέα που υπερβαίνουν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων είναι αντισυνταγματικές και άρα παράνομες, είχε υπηρεσιακό καθήκον κάθε αρμόδιος στο Ελεγκτικό Συνέδριο ή στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ή όπου αλλού να εκδώσει εναντίον όσων λάμβαναν τέτοιες αποδοχές ( δηλαδή τα λεγόμενα golden boys του δημόσιου τομέα, κυρίως στις ανεξάρτητες αρχές και στις ΔΕΚΟ) καταλογιστική πράξη και να διατάξει την επιστροφή τους. Σημειώνω ότι η παρανομία τέτοιων αποδοχών υπήρχε, υπό το πρίσμα των παραδοχών της νομολογίας περί αντισυνταγματικότητας όσων αποδοχών υπερβαίνουν τις δικαστικές, και πριν το νόμο 3691/2008 που ήδη, αναγνωρίζοντας κατά κάποιο τρόπο την προϋπάρχουσα παρανομία, απαγορεύει με ειδική διάταξη αποδοχές στον δημόσιο τομέα μεγαλύτερες από εκείνες του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Εγώ στην αναφορά μου στην εισαγγελική αρχή διατυπώνω την άποψη ότι υπάρχουν ευθύνες όσων παρέλειψαν την έκδοση των καταλογιστικών πράξεων που προανέφερα. Και ο εισαγγελέας ερευνά… Και γιατί να μην ερευνήσει αυτές τις παραλείψεις και ο πολυχρονεμένος στο αξίωμα (από το 2004!) Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κ Ρακιτζής (δικαστικός και ο ίδιος και ωφελημένος από το Μισθοδικείο) για να δικαιώσει, είπερ ποτέ και νυν, την αποστολή του; Έχει κάτι καλύτερο να κάνει προς χάριν όσων διαθέτουν έστω και μια στάλα συμπόνιας για το Κράτος μας;
Θα πω το εξής, χωρίς προσποιητή ταπεινοφροσύνη. Μελέτησα αυτήν την υπόθεση εξαντλητικά, σε βάθος, σε έκταση και από κάθε πλευρά της, ορατή και αθέατη. Είμαι περήφανος ότι επιτέλεσα πατριωτικό καθήκον. Κάποιος σκεπτικιστής φίλος μου, νομικός (που ασπάζεται απολύτως τις νομικές απόψεις μου επί του θέματος) μου είπε ότι ο αντίπαλος στον αγώνα μου είναι τόσο δυνατός που μοιάζει σα να πήρα έναν κασμά και πάω να ρίξω τα Ιμαλάϊα… Τέτοια συστήματα προνομίων, μου είπε, δεν διαλύονται εύκολα... Η απάντησή μου είναι: Θα πέσουν τα Ιμαλάια, όχι βέβαια από κάποια ηράκλεια δύναμη, που τέτοια εγώ φυσικά δεν έχω, αλλά διότι είναι από τη βάση μέχρι την κορυφή τόσο σάπια που φτάνει το αγωνιστικό πείσμα και ενός μόνο γνώστη της κατάστασης για να τα ρίξει. Και άλλωστε εγώ δεν είμαι μόνος. Έχω συμμάχους… Αν χρειασθεί θα ακουστούν φωνές στήριξης πολύ δυνατές και πολύ γνώριμες στο κοινό … Προπάντων έχω στο πλευρό μου την ιδέα της αληθινής Δικαιοσύνης, οπλισμένη με νομικά επιχειρήματα που, όπως αναγνωρίζουν ονομαστοί νομικοί σε συνομιλίες μας, είναι ακαταμάχητα. Και να πω εδώ ότι η προσπάθειά μου είχε ήδη κάποιο αποτέλεσμα, όχι ασήμαντο. Πράγματι, αποκαλύπτω ότι μου είχε τηλεφωνήσει παλιότερα υπουργός Δικαιοσύνης και με ευχαρίστησε που ενίσχυσα την επιχειρηματολογία του Υπουργείου απέναντι στις μισθολογικές εμμονές των δικαστών… Κάτι ήταν και αυτό… Αλλά πέραν αυτού, ήδη πάντως υπάρχει προς την πλευρά της αλήθειας και της πραγματικής Δικαιοσύνης ένα δικανικό «κεκτημένο», ένα δεδομένο αποφασιστικής σημασίας που ανήγγειλα ως είδηση: Ότι για το θέμα διεξάγεται εισαγγελική έρευνα (αν ο εισαγγελέας δεν έβρισκε κάποια ποινικού χαρακτήρα νομική βάση στην αναφορά μου, θα την είχε θέσει, σύμφωνα με την δικονομία, στο αρχείο) που βέβαια δεν ξέρω που θα καταλήξει αλλά πάντως μπορεί και να κεραυνοβολήσει κάποιους θεωρούμενους άτρωτους! Και αν υλοποιηθούν όλες οι νομικές ευχέρειες σε αυτήν την υπόθεση, ίσως προκληθεί ο εξαναγκασμός επιστροφής τεράστιων ποσών από τα διάφορα golden boys. Βέβαια, για να γίνουν αυτά χρειάζεται πολύ στιβαρός χειρισμός της υπόθεσης από εδώ και πέρα
Πρέπει συνεπώς, νομίζω, να επαγρυπνούμε παρακολουθώντας την εξέλιξη της υπόθεσης, όχι φυσικά για να πιεσθεί η εισαγγελική αρχή στην κατεύθυνση να καλέσει κάθε τυχόν υπεύθυνο να λογοδοτήσει για την δημοσιονομική συμφορά που προκάλεσαν τα γεγονότα που εξετάζει αλλά διότι ο λαός πρέπει σε σοβαρά θέματα, όπως το προκείμενο, να ελέγχει τη λειτουργία των κρατικών εξουσιών, πρωτίστως μάλιστα της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της, και για τον πρόσθετο λόγο ότι αυτοί βαρύνονται και με το ότι για να προστατέψουν τα παράνομα προνόμιά τους, έκαναν, αυτοί οι φρουροί του Συντάγματος , πολύμηνη απαγορευμένη από το Σύνταγμα απεργία. Και μάλιστα έρχονται τώρα κάποιοι δικαστές να κοροϊδέψουν ξετσίπωτα και με ανήκουστη αυθάδεια το λαό, λέγοντας στις τελευταίες δικαστικές αποφάσεις που έκριναν το θέμα των 830.000.000 ευρώ των αναδρομικών ότι τα έδωσε το κράτος στους δικαστές όχι επειδή εκβιάσθηκε με την ληστρική αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου αλλά γιατί τάχα από το 2003 μέχρι το 2007 φορτώθηκαν οι δικαστές και τα μέλη του ΝΣΚ με μεγάλη πρόσθετη δουλειά λόγω των οικονομικών μεταναστών και των Ολυμπιακών Αγώνων! Γι αυτό, λένε, πήραν βραβείο 140.000 ευρώ μέσο όρο ο καθένας! Αλλά επειδή είμαστε πολίτες δημοκρατικού πολιτεύματος και όχι σταβλισμένα χαϊβάνια, και επειδή κανείς μας δεν είναι τόσο βλάκας για να χάψει τέτοιες μπούρδες (που εκφέρθηκαν για να αποτραπεί η επιδίκαση αναδρομικών και στους συνταξιούχους βουλευτές, οπότε θα γινότανε σάλος και θα λουζόταν το Μισθοδικείο τις συνέπειες της αισχρής απόφασής του) και επειδή οι δικαστές δεν είναι κάποια προνομιούχα κάστα (ας το καταλάβουν, όσο και αν τους τσούζει, ότι δεν ζούμε στην εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου που έλεγε κολακεύοντας τους δικαστές και ταπεινώνοντας τους δημόσιους υπαλλήλους ότι «Εκεί όπου θα τελειώνει η υπαλληλική ιεραρχία θα αρχίζει πάντοτε η δικαστική» !!!) αλλά απλοί εργαζόμενοι είναι και αυτοί όπως όλοι μας, που η δουλειά τους είναι να απονέμουν ευσυνείδητα και κατά Νόμο το δίκαιο στο λαό και όχι να του το τρώνε οι ίδιοι, όπως το έκαναν με το ληστρικό Μισθοδικείο, επειδή λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, γι’ αυτό έχουμε όλοι μας κάθε λόγο και καθήκον να παρακολουθούμε την πορεία της εισαγγελικής έρευνας που διεξάγεται για το θέμα αυτό, των δικαστικών αναδρομικών και της κραιπάλης όλων των άλλων προνομιούχων σε βάρος του δημόσιου ταμείου.
Εγώ στα πλαίσια της προκαταρκτικής εξέτασης κλήθηκα και κατέθεσα. Και δίνω στη δημοσιότητα τα παραπάνω διότι ευθύς εξαρχής της σχετικής αρθογραφίας μου στο περιοδικό ΕΝΩΠΙΟΝ, όργανο του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, και αλλού, καθώς και στην αναφορά μου στην εισαγγελική αρχή έδειξα ότι θεωρώ ότι όλα πρέπει να δημοσιεύονται, όλα να φωτίζονται, όλα ανοιχτά μπροστά στο λαό, διότι πρέπει να καταλάβουμε με χειροπιαστά πλέον στοιχεία και όχι με λόγια του αέρα ότι από την οικονομική χρεωκοπία μας προηγήθηκε η προδοσία των θεσμών από πολλούς λειτουργούς τους. Αλλά ενώ οι άλλοι δείχνουν τουλάχιστον κάποια μεταμέλεια, οι δικαστές δεν δίστασαν να ασελγήσουν κατά του Συντάγματος με την πολύμηνη απαγορευμένη απεργία που έκαναν διεκδικώντας τη διατήρηση των παράνομων προνομίων που οι ίδιοι αποφάσισαν για τους εαυτούς τους! Τόσο αμετανόητοι! Μου θυμίζουν την παροιμία που λέμε οι πόντιοι για τον λύκο, που την ώρα που του διάβαζαν πάνω στο κεφάλι του τα τέσσερα ευαγγέλια για μετάνοια και συγχώρηση, εκείνος ρωτούσε τον ίδιο τον παπά, Που βόσκουν τα πρόβατά του, να πάει να τα φάει! (Τον λύκον ετραυαγγέλιζαν κ’ εκείνος ερώτανεν, Πόπα, τα πρόατα σ’ μέρ είν’!). Πάντως θα πω – και ας φανεί αντιφατικό – ότι οι τελευταίες περικοπές των δικαστικών αποδοχών παραήταν υπερβολικές, έστω και αν αυτές είχαν «επιτευχθεί» με απαράδεκτο και ληστρικό τρόπο.
Δεν έχω φυσικά τίποτε απολύτως προσωπικό με τους δικαστές! Αντίθετα, ως δικηγόρος τους γνώρισα ως έντιμους και ευσυνείδητους ανθρώπους. Τι έχουν πάθει όμως με αυτά τα μισθολογικά τους και μας απογοήτευσαν, δίνοντας την εντύπωση ότι προσβλήθηκαν μαζικά από τον βάκιλο της φιλαργυρίας! Και αποδίδω ατομική ευθύνη στον κάθε δικαστή και όχι αορίστως στο σώμα, σε κάθε δικαστή που άσκησε προσωπική αγωγή στο Μισθοδικείο, το οποίο έχει συσταθεί για να δικάσει 50 – 60 υποθέσεις και μπουκώθηκε με 5.000 – 6.000 αγωγές!
Μετά την δημοσιονομική κατάρρευση και την γενική, κατά το μέτρο του καθενός μας, πτώχευση, οι πριν την κρίση συμπεριφορές όλων μας αποκτούν άλλο νόημα και η αξίωση κάθε πατριώτη και νομιμόφρονα πολίτη να δοθούν εξηγήσεις για τα αίτια και τους αίτιους, έχει θεριέψει! Πρόσφατα μάθαμε ότι σέρνονται στο κακουργιοδικείο για απιστία κατά του Κράτους μας ένας πρώην αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και πλειάδα άλλων αξιωματικών. Εγώ δεν ξέρω φυσικά τι έγινε, αν και δεν διανοούμαι ότι συνωμότησαν όλοι αυτοί για να βλάψουν την πατρίδα. Να πω μάλιστα με την ευκαιρία ότι η απόλυτη νομιμοφροσύνη και η απόλυτη σιωπή του στρατεύματος, είναι σήμερα ίσως η μεγαλύτερη εγγύηση της δημοκρατίας μας! Για φαντασθείτε τι θα γινόταν αν και οι εν ενεργεία στρατιωτικοί συμπεριφέρονταν για τα επαγγελματικά τους όπως οι δικαστές, που ωστόσο υπάγονται στις ίδιες με τους στρατιωτικούς συνταγματικές απαγορεύσεις! Αφού πάντως η Δικαιοσύνη, αντί να κατευνάσει την δίκαιη αλλά επιβλαβή εκδικητική μανία που κατέλαβε το λαό, δείχνει με ευκολία στους άλλους το δρόμο προς τα ποινικά ακροατήρια, θα ήταν άκρως ενδιαφέρον να έρθουν σε αυτά και κάποιοι λειτουργοί της για να μας εξηγήσουν, αλλά από το εδώλιο, αν πράγματι κόστιζε δύο δισεκατομμύρια ευρώ (τόσα και περισσότερα έβγαζε η βρώμικη απόφαση 13/2006 του Μισθοδικείου, που κάπως περιορίστηκαν με τον παραπάνω συμβιβασμό) η αθώα φράση του άρθρου 88 του Συντάγματος που διέστρεψαν ερμηνευτικά και που λέει ότι «Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους», κάτι άλλωστε – δηλαδή αμοιβή ανάλογη με την εργασία - που σε μια δίκαιη κοινωνία πρέπει να ισχύει για όλους τους εργαζόμενους ως φυσικό δίκαιο, χωρίς να χρειάζεται να γράφεται στα Συντάγματα. Να μας εξηγήσουν μάλιστα πως γίνεται να περνά από ένα ανώτατο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, απαρατήρητη η παρανομία, όπως εξήγησα, μιας υπουργικής απόφασης, του καθορισμού των αποδοχών ενός ατόμου, του προέδρου ΕΕΤΤ, και αντιθέτως να γίνεται αυτή νομικό πρόσχημα για πακτωλό χρημάτων προς όλους τους δικαστές. Λοιπόν, Δικαιοσύνη, απολογήσου! Συχνά ακούμε στην τηλεόραση να λένε κάποιοι, όταν οδηγούνται στα δικαστήρια, ότι «Έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη». Και εγώ έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη αλλά της… Ουγκάντα! Θα (ξανα)έχω εμπιστοσύνη και στην ελληνική Δικαιοσύνη όταν θα δω ειλικρινή μεταμέλεια γι’ αυτό που έγινε, όταν δηλαδή θα παραδεχθούν ταπεινά οι δικαστές ολοφυρόμενοι μπροστά στο λαό ότι, ανεξάρτητα ακόμη και από κάθε νομιμοφάνεια, που ούτε τέτοια δεν υπήρξε παρά μόνο ξεκάθαρη, ωμή παρανομία, τα στυγερά αναδρομικά τους και η απίστευτη αύξηση που πήραν το 2008 ήταν ληστεία και ότι η υπεράσπιση της λείας με την πολύμηνη απαγορευμένη από το Σύνταγμα απεργία τους ήτανε προδοσία! Και θα είμαι ευχαριστημένος από τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, αν στρέψει την - λανθασμένη αλλά δεδομένη και «ισχύουσα αντί της αληθείας», ως παραγομένη από αμετάκλητες αποφάσεις – νομολογία για τις δικαστικές αποδοχές εναντίον των πρώην προυχόντων του δημόσιου τομέα και τους εξαναγκάσει με τη δύναμη του Νόμου να επιστρέψουν στο αδικημένο Κράτος μας όσες αποδοχές υπερέβαιναν το ηθικό μέτρο, αν δηλαδή καταστήσει αυτήν τη νομολογία από εργαλείο καταστροφής που ήταν στα χέρια των δικαστών μέσο τεράστιας δημοσιονομικής ωφέλειας στα ίδια χέρια. Λοιπόν, ο τρώσας και ιάσεται. Και ο τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο εκτίθεται σε βασικές γραμμές στην αναφορά μου προς την εισαγγελική αρχή, η οποία αναφορά έδωσε κίνητρο για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και αυτή κίνητρο για τη σύνταξη του παρόντος κειμένου, το οποίο τελειώνω εδώ κάνοντας έκκληση για διάδοσή του στα ΜΚΔ, για λόγους, όπως είπα, ελέγχου της λειτουργίας των κρατικών εξουσιών από το λαό.
InfoGnomon
Του Γιάννη Αποστολίδη, δικηγόρου, τηλ. 6932916443
Θεσσαλονίκη,15 Σεπτεμβρίου 2013
ΕΙΔΗΣΗ: Η Εισαγγελία Αθηνών διεξάγει προκαταρκτική εξέταση μετά από αναφορά που υπέβαλα σχετικά με τα αναδρομικά των δικαστών και τις υπέρογκες αποδοχές των golden boys του δημόσιου τομέα πριν την κρίση. Στην αναφορά τίθεται θέμα ενδεχόμενων ευθυνών ανώτατων δικαστικών και δικηγόρων που μετείχαν στη σύνθεση του Μισθοδικείου, που έδωσε τα αναδρομικά, καθώς και υπουργών και μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, όπως και υπηρεσιακών παραγόντων που παρέλειψαν ενέργειες για την επιστροφή τεράστιων μη νόμιμων ποσών που έλαβαν αξιωματούχοι του δημόσιου τομέα ως αποδοχές, πριν την κρίση.
---------------------------------
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ: Το μεγαλύτερο και πιο ανατριχιαστικό σκάνδαλο από καταβολής του ελληνικού κράτους είναι ασφαλώς τα λεγόμενα αναδρομικά των δικαστών. Οι έλληνες δικαστές εκβιάζοντας με την φρικτή αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου ( ένα δικαστήριο που συγκροτείται από τρεις ανώτατους δικαστικούς, τρεις καθηγητές πανεπιστημίου – που μειοψήφησαν – και τρεις δικηγόρους) έκαναν πλιάτσικο το 2008 στα οικονομικά του Κράτους μας, το οποίο αναγκάσθηκε να δώσει εντελώς ανήθικα και παράνομα στους 6000 δικαστές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ενεργούς και συνταξιούχους, 830.000.000 ευρώ, δηλαδή κατά μέσο όρο 140.000 ευρώ στον καθένα, για δήθεν οφειλόμενα αναδρομικά, και επιπλέον λεόντεια αύξηση, με πρόσθετη δαπάνη195.000.000 ευρώ ετησίως, πέρα από τις μέχρι τότε αποδοχές τους, που βρίσκονταν ήδη στην κορυφή των αποδοχών στο δημόσιο τομέα! Και όλα αυτά επειδή, κατά το Μισθοδικείο, συνεπεία των υπερβολικών αποδοχών ενός ατόμου σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) , και του γεγονότος ότι αυτές υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, κλονίστηκε τάχα συθέμελα η ισορροπία των κρατικών εξουσιών και «πληγώθηκε καίρια η δικαστική ανεξαρτησία» και προς αποκατάστασή τους έπρεπε, είπε το σοφό Μισθοδικείο, να εξομοιωθούν με αυτές (με τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ) και οι αποδοχές των δικαστικών! Κόστος για το Δημόσιο δύο δισεκατομμύρια ευρώ!
Γι αυτό το σκάνδαλο, κλασική περίπτωση παρανομίας με μανδύα νομιμότητας, κανένας δεν λογοδότησε! Αντίθετα, τα τελευταία συμβάντα που ολοκλήρωσαν την αποκρουστική εικόνα του, είναι ότι ο δικηγόρος κ Αντώνης Αργυρός που ως κατ’ απονομή δικαστής του Μισθοδικείου υπήρξε εισηγητής αυτής της ανήθικης, τελείως λανθασμένης και καταστροφικής για τα δημόσια οικονομικά απόφασης, της 13/2006, στη συνέχεια πρωτοστάτησε στο κίνημα « Δεν Πληρώνω» το χαράτσι της ΔΕΗ, και κατόπιν τιμήθηκε με το αξίωμα του υπουργού Επικρατείας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Πρωθυπουργού δικαστού κ Πικραμένου, δικαιούχου και αυτού παχυλών αναδρομικών και αύξησης βάσει αυτής της βρωμερής απόφασης! Και ενώ ο δικαστικός συνδικαλισμός εδώ και δεκαετίες δάγκωνε ύπουλα σαν βουβόσκυλο τον κρατικό προϋπολογισμό, ένα πρωτοπαλίκαρό του, ο κ Αθανασίου, πρώην πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, είναι σήμερα υπουργός «Δικαιοσύνης». Άντε και εις ανώτερα!
Το σκάνδαλο αυτό έχει τρεις ιδιαιτερότητες: Πρώτον ότι, όπως είπα, είναι το μεγαλύτερο από καταβολής του ελληνικού κράτους, ίσως και σε ολόκληρη την ιστορία μας, λόγω ποσού, γύρω στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ γενικό κόστος πριν τις μνημονιακές περικοπές, και το πιο απαίσιο, λόγω δράστη, πού ήταν η ίδια η Δικαιοσύνη και το σώμα των λειτουργών της! Δεύτερον ότι συνάντησε μεν την κοινωνική αποδοκιμασία αλλά κανένας απολύτως δεν ασχολήθηκε συστηματικά με αυτό, ίσως επειδή παραλύει τους πάντες ο φόβος ότι θα μπλέξουν με δικαστές, δηλαδή με αυτούς που τσέπωσαν το βρώμικο χρήμα των αναδρομικών και της υπέρογκης αύξησης! Τρίτη ιδιαιτερότητα, ότι μια αντιμετώπιση του σκανδάλου σοβαρή, δραστήρια αλλά και σωτήρια για τα δημόσια οικονομικά και την εμπέδωση ηθικών κανόνων στις απολαβές των αξιωματούχων του δημόσιου τομέα, θα προσέκρουε σε ισχυρότατα συμφέροντα, καθόσον, όπως εκθέτω στην αναφορά μου, με κατάλληλη και θα έλεγα επιτήδεια χρήση της ίδιας της νομολογίας για τις αποδοχές των δικαστών, καίτοι βρώμικη, θα είχαν υποχρεωθεί νομιμότατα όλα τα golden boys του δημόσιου τομέα να επιστρέψουν στο Κράτος μας τεράστια ποσά, που παράνομα έλαβαν. Στην αναφορά μου εξηγώ το πώς μπορούσε νομιμότατα να στραφεί αυτή η νομολογία και κατά των δικαστών και κατά όλων των προνομιούχων του δημόσιου τομέα!
Κανένας λοιπόν δεν ασχολήθηκε συστηματικά με αυτό το σκάνδαλο. Αλλά αυτή η αδράνεια έληξε! Τώρα ασχολείται ο εισαγγελέας Αθηνών κ Μαστραντωνάκης, ο οποίος διενεργεί προκαταρκτική εξέταση, κατόπιν της αναφοράς μου. Τι θα προκύψει; Θα δούμε...
Τα πράγματα, όπως εκθέτω στην αναφορά μου, (κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με λέξεις κλειδιά Google ANOIXTH ΑΝΑΦΟΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ) έχουν ως εξής:
Οι δικαστές κατά καιρούς άμα εντόπιζαν κάποια κατηγορία λειτουργών ή υπαλλήλων του δημόσιου τομέα να έχει μεγαλύτερες βασικές ή επιδοματικές αποδοχές είτε κάποια φορολογικά προνόμια, προσέφευγαν στα δικαστήρια ισχυριζόμενοι ότι μια διάταξη του Συντάγματος, αυτή του άρθρου 88 παρ 2 που λέει σε μια φράση της ότι « Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους», εννοεί, τάχα , ότι κανείς στον δημόσιο τομέα αλλά ούτε και στον ιδιωτικό (!) δεν δικαιούται μεγαλύτερες αποδοχές από τους δικαστές, ανεξάρτητα από την υπηρεσιακή κατάσταση και τις συνθήκες εργασίας του. Και θα νόμιζε κάποιος αφελής ότι αυτή την ερμηνευτική άποψη την υποστήριζαν οι δικαστές ως κέρβεροι του δημόσιου χρήματος. Δυστυχώς συνέβαινε το εντελώς αντίθετο! Διότι στην πραγματικότητα οι δικαστές υποστήριζαν ότι αν ωστόσο ο νομοθέτης δώσει σε κάποια κατηγορία λειτουργών ή υπαλλήλων ή ακόμη και σε ένα άτομο (όπως έκρινε η βρωμοαπόφαση του Μισθοδικείου που προανέφερα) αποδοχές μεγαλύτερες από τις δικαστικές , υποχρεούται – τάχα - από την παραπάνω συνταγματική διάταξη να τις δώσει, ταυτόχρονα μάλιστα, και στους δικαστές, αλλιώς υποχρεούται – τάχα πάλι - να τις δώσει το δικαστήριο στο οποίο οι δικαστές θα προσφύγουν! Και τα δικαστήρια μετά το 1986, εξοβελίζοντας κάθε αίσθημα δικαίου, εκθέτοντας στις σχετικές αποφάσεις τους πανάθλια διεντερεύματα αντί για γνήσιους νομικούς συλλογισμούς και βάζοντας το στυγνό συμφέρον των δικαστών στη θέση της δικαστικής συνείδησης, άρχισαν να δέχονται αυτή την ερμηνεία, κάτι που δεν συνέβαινε παλιότερα, πριν το 1986. Και παίρνοντας με τα χρόνια η Δικαιοσύνη την κατρακύλα της ιδιοτέλειας, κέρδισαν οι δικαστές, σε δίκες του τύπου Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει, τα φορολογικά προνόμια των βουλευτών και τις ανώτατες αποδοχές των γιατρών του ΕΣΥ και των καθηγητών πανεπιστημίου, ανεβαίνοντας έτσι στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας. Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, με την βρώμικη αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου εξομοιώθηκαν αναλογικά οι αποδοχές όλων των δικαστών όχι πια με τις μεγαλύτερες αποδοχές κάποιας άλλης κατηγορίας λειτουργών ή υπαλλήλων αλλά με τις αδιανόητα υψηλές αποδοχές ενός μόνον ατόμου, του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), που ήταν δεύτερος μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη μισθολογική πυραμίδα. Αλλά βέβαια αυτός (που, διευκρινίζω, καμιά ευθύνη δεν έχει φυσικά για την ανήθικη εκμετάλλευση της περίπτωσής του από τους δικαστές) ήταν ένας από τους παντού και πάντα καλοπληρωμένους τεχνοκράτες, μετακλητός λειτουργός, περαστικός από το Δημόσιο και όχι ισόβιος όπως ο δικαστής, που ισοβιότητα σημαίνει ότι και να καταργηθεί η οργανική θέση του, αυτός δεν απολύεται (όπως συμβαίνει με την μονιμότητα) αλλά θα κάθεται και θα πληρώνεται! Λοιπόν, το τυχαίο γεγονός ότι ένα άτομο στο δημόσιο τομέα είχε πανύψηλες αποδοχές, το εκμεταλλεύτηκαν οι δικαστές ξεδιάντροπα, χωρίς καμιά συμπόνια για το δύστυχο Κράτος μας και λήστεψαν το δημόσιο ταμείο, κανονική ληστεία, με όπλο την ερμηνευτική διαστροφή του Συντάγματος και του Νόμου! Και για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της λείας που αποκόμισαν από το απροστάτευτο και από τους άλλους θεσμικούς φορείς Κράτος μας, ας πληροφορηθεί ότι για παράδειγμα οι ετήσιες αποδοχές στρατιωτικού της Σχολής Ευελπίδων με 17 χρόνια υπηρεσίας ήταν πριν τις μνημονιακές περικοπές 28.796 ευρώ και του δικαστικού με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας 82.547 ευρώ, δηλαδή τριπλάσιες! Αυτή τη ληστρική διαφορά την πέτυχαν με την παραπάνω απόφαση του Μισθοδικείου. Και πήραν και τα 830.000.000 ευρώ των αναδρομικών! Φρίκη! Σα να έχασκε στη θέση της δικαστικής τους συνείδησης αβυσσαλέο κενό! Αν είχαν λίγη συναίσθηση του εγκλήματος που διέπραξαν κατά της εθνικής οικονομίας, θα έπρεπε κάθε φορά που ανεβαίνουν στην έδρα για να δικάσουν, να υποκλιθούν πρώτα εδαφιαία στο ακροατήριο και να ζητήσουν συγγνώμη από το λαό γι’ αυτήν την ατιμία. Είναι όντως παρανοϊκό! Επειδή ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ, δηλαδή ένα άτομο σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα είχε αποδοχές μεγαλύτερες από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, υποχρεώθηκαν οι φορολογούμενοι να πληρώσουν στους δικαστές δύο δισεκατομμύρια ευρώ!!! Φρίκη! Τέτοιες συμμορίτικες πράξεις τις πληρώνουμε τώρα με χιλιάδες αυτοκτονίες , με την καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς, των νέων που ξενιτεύονται ή ρέβουνε στην κατάθλιψη, και με την ανήκουστη ταπείνωση της πατρίδας και της δημοκρατίας μας. Και αν πούνε κάποιοι ότι εκφράζομαι ασεβώς για τη Δικαιοσύνη, η απάντησή μου είναι ότι σέβομαι την αληθινή Δικαιοσύνη, που κατά τον ορφικό ύμνο της, το πλέον στυγέει, ισότητι δε χαίρει, δηλαδή μισεί την πλεονεξία και χαίρεται την ισότητα. Δεν σέβομαι μια «Δικαιοσύνη» που οι λειτουργοί της έδειξαν τόσο απάνθρωπη πλεονεξία!
Λοιπόν, με την αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου καταδικάσθηκε το Δημόσιο για αδικοπραξία, δηλαδή για περίπου εγκληματική παράλειψη του νομοθέτη να δώσει, όταν καθόριζε τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ, ταυτόχρονα και στους δικαστές δισεκατομμύρια ευρώ, όπως τάχα είχε συνταγματική υποχρέωση. Και εκβιάστηκε το Κράτος μας με αυτήν την απόφαση να τα δώσει, το 2008.
Αγαπά όμως ο θεός τον κλέφτη αλλά αγαπά και τον νοικοκύρη. Διότι δεν πρόσεξαν τα μέλη του Μισθοδικείου – εκτός αν πρόσεξαν αλλά αντιπαρήλθαν … - μια «λεπτομέρεια» πού πρώτη φορά εντοπίζω με την αναφορά μου στην εισαγγελική αρχή και τους εκθέτει ανεπανόρθωτα, καθόσον πρόκειται για παραμερισμό, ενδεχομένως δόλιο, από το δικαστήριο αυτό ενός κρίσιμου στοιχείου που διαφοροποιούσε – και απαγόρευε - την προαναφερόμενη εξομοίωση σε σχέση με όλες τις άλλες που προηγήθηκαν. Όντως, η επικρινόμενη απόφαση του Μισθοδικείου ακολουθώντας κατά γράμμα την σκανδαλώδη νομολογιακή πεπατημένη που καταστρώθηκε από τους δικαστές για τους δικαστές, αλλά φτάνοντας στα άκρα, αντιγράφοντας στερεότυπα σκεπτικά άλλων αποφάσεων για το θέμα ( που ωστόσο πάντοτε αφορούσαν σε εξομοίωση με άλλες κατηγορίεςλειτουργών ή υπαλλήλων και όχι με τις πρωτοφανείς αποδοχές ενός μόνον ατόμου!) άφησε να διαφύγει από την δικαστική κρίση το εξής: Ότι σε όλες τις άλλες περιπτώσεις έγινε εξομοίωση των δικαστικών αποδοχών με τις νόμιμες αποδοχές άλλων κατηγοριών λειτουργών του Κράτους, που είχαν καθορισθεί απευθείας με νόμο, ενώ στην τελευταία περίπτωση έγινε εξομοίωση με τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ που ήταν παράνομες (κατά το μέρος που υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων) διότι καθορίσθηκαν με υπουργική απόφαση η οποία παραβίασε (υπερακοντίζοντας) την σχετική νομοθετική εξουσιοδότηση! Συνέβη πράγματι το εξής, που πέρασε απαρατήρητο (;) από το Μισθοδικείο: Η διάταξη της παρ. 9 του άρθρου 3 του Ν 2867/2000 που εξουσιοδοτούσε τους υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών να καθορίσουν τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ, τους επέτρεπε να τις καθορίσουν « κατά παρέκκλιση των διατάξεων που ισχύουν» εννοώντας φυσικά διατάξεις κοινών νόμων, κοινής τυπικής ισχύος και όχι συνταγματικές διατάξεις. Όπως όμως δέχεται η ίδια η παραπάνω απόφαση του Μισθοδικείου, η υπουργική απόφαση που καθόρισε αυτές τις αποδοχές, στο βαθμό που αυτές υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων παραβίασε όχι απλά κάποιες μισθολογικού περιεχομένου διατάξεις κοινών νόμων αλλά τα άρθρα 26, 87 και 88 του Συντάγματος και κατέφερε «καίριο πλήγμα κατά της δικαστικής ανεξαρτησίας»! Κατά συνέπεια αυτή η υπουργική απόφαση εκδόθηκε κατά (ανεπίτρεπτη) παρέκκλιση από συνταγματικές διατάξεις, πράγμα για το οποίο δεν ήταν ( και δεν μπορούσαν να είναι) εξουσιοδοτημένοι από το νομοθέτη οι παραπάνω υπουργοί (που, επαναλαμβάνω, εξουσιοδοτήθηκαν να παρεκκλίνουν μόνο από διατάξεις κοινών νόμων) και άρα η απόφασή τους ήταν παράνομη, αφού στερείτο νομοθετικής εξουσιοδότησης – δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι η Βουλή που εξουσιοδότησε τους υπουργούς δεν είχε συντακτική εξουσία. Παγιδεύτηκε δηλαδή το Μισθοδικείο στην ίδια την αδηφάγο και κατασκευασμένη από τους ίδιους τους δικαστές παραδοχή ότι αποδοχές μεγαλύτερες από τις δικαστικές είναι αντισυνταγματικές! Δεν είχε δικαίωμα να προχωρήσει στην δικαστική επέκταση των παράνομων αποδοχών του προέδρου της ΕΕΤΤ, διότι όπως δέχεται και η αριθμ. 95/2012 απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, απ’ αφορμή μιας δίκης για την δικαστική επέκταση του γνωστού επιδόματος των 186 ευρώ σε κατηγορία υπαλλήλων, η χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση υπουργική απόφαση καθορισμού των αποδοχών μιας κατηγορίας υπαλλήλων, επειδή γι’ αυτόν το λόγο είναι παράνομη, δεν μπορεί να επεκταθεί δικαστικά σε άλλη κατηγορία υπαλλήλων. Το Μισθοδικείο όμως με αυτή την αριθμ. 13/2006 απόφασή του επεξέτεινε τις παράνομες, ελλείψει νομοθετικής εξουσιοδότησης της υπουργικής απόφασης που τις καθόρισε, αποδοχές ενός ατόμου, του προέδρου της ΕΕΤΤ , σε όλους τους δικαστές και τα μέλη του ΝΣΚ, ενεργούς και συνταξιούχους. Πιο τερατώδη και σατανική τριτενέργεια τέτοιου παράνομου δικαιώματος δεν θα μπορούσε κανείς να φαντασθεί! Ερωτάται όμως: Ηθελημένα και ενσυνείδητα, δηλαδή με δόλο το Μισθοδικείο παρέβλεψε αυτήν την «λεπτομέρεια», ότι δηλαδή οι επεκτεινόμενες αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ ήταν παράνομες και ότι η συγκεκριμένη εξομοίωση διέφερε κατά αυτό το ειδοποιό στοιχείο (παρανομία) από τις άλλες που προηγήθηκαν και αποτέλεσαν νομολογιακή πατέντα; Εγώ όσο κι αν είμαι έξαλλος με το Μισθοδικείο, δεν πιστεύω ότι υπήρξε δόλος. Μάλλον έγινε λάθος, υπήρξε αβλεψία. Μάλλον έβαλε ο διάολος την ουρά του, ένας παράξενος διάολος, όργανο της θείας δίκης! Εν πάση περιπτώσει όμως σημασία δεν έχει τι πιστεύω εγώ ως προς το στοιχείο του δόλου. Σημασία έχει τι θα προκύψει από την εισαγγελική έρευνα. Πάντως σίγουρα κανείς δεν θα βρεθεί να υποστηρίξει - και φυσικά ούτε, υποθέτω, ο εισαγγελέας που χειρίζεται την υπόθεση, ούτε ασφαλώς και ο αριπρεπής τέως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ Φαίδων Κεδίκογλου, Πρόεδρος του Μισθοδικείου - ότι η υπουργική απόφαση καθορισμού των αποδοχών του προέδρου ΕΕΤΤ παραβίαζε μεν συγκεκριμένες συνταγματικές διατάξεις, τα άρθρα 26, 87 και 88, όπως δέχθηκε το Μισθοδικείο, αλλά … δεν παρέκλινε από αυτές και συνεπώς δεν βρισκόταν εκτός νομοθετικής εξουσιοδότησης, δεν ήταν παράνομη! Εγώ αναρωτιέμαι, με τι καρδιά αποφάσιζε ο κ Κεδίκογλου να καταφέρει καίριο πλήγμα κατά της οικονομικής ανεξαρτησίας της Χώρας αρπάζοντας για τους συναδέλφους του δικαστικούς αλλά και για τον εαυτό του δύο δισεκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο ταμείο με το πρόσχημα ότι τάχα συνιστούσε «καίριο πλήγμα» κατά της δικαστικής ανεξαρτησίας, της δικής του και όλων των δικαστών, το γεγονός ότι ένα άτομο σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα, ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ, είχε μεγαλύτερες αποδοχές από τον ίδιο, τότε Πρόεδρο του Αρείου Πάγου! Πως είχε το εγκληματικό θράσος να πει ουσιαστικά, ως πρόεδρος του Μισθοδικείου, στους φορολογούμενους ότι, ΕΠΕΙΔΗ οι αποδοχές κάποιου προσώπου της εκτελεστικής λειτουργίας, του προέδρου της ΕΕΤΤ, είναι μεγαλύτερες από τις δικαστικές, ΕΠΕΙΔΗ αυτό «πληγώνει καίρια τη δικαστική ανεξαρτησία» τη δική μου και όλων των άλλων δικαστών και ΕΠΕΙΔΗ συνεπώς στερείσθε, δύστυχοι φορολογούμενοι , ένα ύψιστο αγαθό, δηλαδή το να δικάζεστε από ανεξάρτητους δικαστές, ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ πρέπει να μας πληρώσει το Κράτος, δηλαδή εσείς, κακόμοιροι, μέσω της φορολογίας, δύο δισεκατομμύρια, για να ξαναγίνουμε οι δικαστές ανεξάρτητοι - και εσείς να γίνετε δούλοι των δανειστών σας !!! Το Μισθοδικείο γνωρίζοντας το ασύλληπτο κόστος της απόφασής του για τον έλληνα φορολογούμενο και ενώ είχε απολύτως νόμιμους και προπάντων δίκαιους και αυτόχρημα εθνικούς (ενόψει του ύψους της απειλούμενης για το Κράτος μας ζημίας) λόγους να το αποτρέψει, δεν το έκανε, παρά την υπό μορφή δικαστικής γνώμης αγωνιώδη έκκληση των καθηγητών νομικής που μετείχαν στη σύνθεσή του ως κατ’ απονομή δικαστές, οι οποίοι, ως μάντεις κακών αλλά μαντεύοντας τα προφανή, είπαν, μειοψηφώντας, ότι η απόφαση αυτή « … θα εξουθενώσει τα οικονομικά της Χώρας, με συνέπεια την πρακτική αδυναμία του Κράτους να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του». Και αυτό ακριβώς έγινε, αφού το δικαστήριο χάρισε τελικά τα δισεκατομμύρια στους δικαστές, ποσά που κατόπιν συμβιβασμού το 2008 μεταξύ του Κράτους και των 6000 δικαστών και μελών του ΝΣΚ «μετριάστηκαν» σε 830.000.000 ευρώ αναδρομικά και σε 195.000.000 ευρώ επιπλέον το χρόνο για την αύξηση των αποδοχών τους. Αλλά αυτή η λεία - διότι, επαναλαμβάνω, περί ληστρικής λείας επρόκειτο - επειδή αποκομίσθηκε στην κρισιμότερη ώρα (2008, έναρξη της παγκόσμιας κρίσης) και επειδή προστέθηκε στα χρέη που μας έπνιγαν, ήταν πράγματι η κρίσιμη ποσότητα που, όπως πρόβλεψαν οι καθηγητές, εξουθένωσε τα οικονομικά της Χώρας, με συνέπεια να μην μπορέσει το Κράτος μας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.
Αλλά η υπόθεση έχει και άλλη πλευρά. Διότι αφού το Μισθοδικείο δέχθηκε (κακώς, κάκιστα αλλά έτσι έκρινε αμετάκλητα) ότι οι αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ κατά το μέρος που υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων παραβίαζαν τις παραπάνω συνταγματικές διατάξεις, και αφού μάλιστα - προχωρεί και λέει η νομική λογική - η υπουργική απόφαση που τις καθόρισε βρίσκονταν εκτός των ορίων της νομοθετικής εξουσιοδότησης και άρα ήταν παράνομη, έπρεπε πάραυτα να ανακληθεί από τους τότε, το 2007, υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών, δηλαδή να μειωθούν αναδρομικά οι αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ στο ύψος των αποδοχών των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, πράγμα που δεν έγινε και εξακολουθεί να μη γίνεται, οπότε ο εισαγγελέας ερευνά με την προκαταρκτική εξέταση και αν τυχόν, όπως υποστηρίζω, θεμελιώνονται ευθύνες αυτών των υπουργών, όπως ερευνά και τυχόν ευθύνες του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που δεν εισηγήθηκε στους υπουργούς αυτή την νόμιμη και σωτήρια για τα δημόσια οικονομικά ανάκληση, ενώ βάσει του οργανικού του νόμου είχε προς τούτο υπηρεσιακή αρμοδιότητα και υποχρέωση. Να έχουμε δε υπόψη μας ότι τα μέλη του ΝΣΚ είχαν κάθε συμφέρον να μην ανακληθεί αυτή η υπουργική απόφαση, διότι με την ανάκληση θα είχε αφαιρεθεί αναδρομικά το έδαφος πάνω στο οποίο στηρίχθηκε το Μισθοδικείο για την εξομοίωση των δικαστικών αποδοχών προς τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ και άρα για την ίδια χρυσοφόρα εξομοίωση και των δικών τους αποδοχών, διότι σύμφωνα με το άρθρο 100Α του Συντάγματος οι αποδοχές των μελών του ΝΣΚ είναι ίδιες με τις αποδοχές των δικαστικών λειτουργών. Έτσι ίσως εξηγείται και η χλιαρή υπεράσπιση του Δημοσίου από το ΝΣΚ. Έτσι ίσως εξηγείται το γεγονός ότι δεν πρόβαλε εκ μέρους του Δημοσίου στο Μισθοδικείο ένσταση καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος του ενάγοντος δικαστού (άρθρα 25 Συντ. και 281 ΑΚ), ενώ δεν υπάρχει πιο ανήθικη και πιο αντικοινωνική και καταχρηστική πράξη από το να παίρνεις τις υπερβολικές αποδοχές ενός μόνο ανά την επικράτεια ατόμου, του προέδρου ΕΕΤΤ, και να τις καθιστάς αποδοχές όλων των λειτουργών της δικαστικής και ( κατά το Ζ ψήφισμα ) της νομοθετικής εξουσίας, σίγουρα δε, κατά το άρθρο 100Α του Συντάγματος, των ίδιων των μελών του ΝΣΚ! Αν όμως είχε γίνει αυτό το απλό, αν δηλαδή είχε ανακληθεί, νομιμότατα, η υπουργική απόφαση κατά το ποσό που οι αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων και συνεπώς αν αντί να δοθούν δισεκατομμύρια ευρώ στους δικαστές είχε αφαιρεθεί από τον πρόεδρο της ΕΕΤΤ , πιστεύω χωρίς αντίδραση του προσώπου που κατείχε τότε το αξίωμα, κάποιο συγκριτικά τιποτένιο ποσό, μερικές χιλιάδες ευρώ, θα είχε εκλείψει ο νομικός λόγος (μάλλον ο νομικός παραλογισμός) που στήριξε τα αναδρομικά και τις αυξήσεις των δικαστών και των μελών του ΝΣΚ. Και φυσικά δεν θα τολμούσε να αντιδράσει ο δικαστικός συνδικαλισμός, δεν θα έβγαζε υλακές το βουβόσκυλο … Τι θα έλεγε; Μην μειώνετε τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ, που το ίδιο το Μισθοδικείο έκρινε ως αντισυνταγματικές, γιατί έτσι μας αφοπλίζετε, γίνεται εκ των υστέρων άσφαιρη η αριθμ. 13/2006 απόφαση αυτού του δικαστηρίου και με τι θα ληστέψουμε εμείς το δημόσιο ταμείο; Μήπως όμως και οι τότε υπουργοί Οικονομικών και Μεταφορών σκόπιμα δεν ανακάλεσαν την απόφαση για τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ, με την πονηρή σκέψη ότι μετά από την απόφαση 13/2006 του Μισοδικείου θα αυξηθούν οι αποδοχές αυτών των ίδιων ως βουλευτών και υπουργών (πράγμα που απέτρεψε η κοινωνική κατακραυγή), αφού κατά τη νομοθεσία οι αποδοχές των βουλευτών (βουλευτική αποζημίωση) είναι ίδιες με τις αποδοχές του Προέδρου του Αρείου Πάγου και οι αποδοχές των υπουργών (και του πρωθυπουργού και του Προέδρου της Δημοκρατίας, που προς τιμή τους αποποιήθηκαν την βρώμικη παροχή της βρώμικης απόφασης του Μισθοδικείου) υπολογίζονται με έναν συντελεστή επί της βουλευτικής αποζημίωσης; Και αν κοντά σε αυτά προστεθεί ότι η ανάκληση αυτής της υπουργικής απόφασης θα έθετε αυτόματα θέμα κάθετης μείωσης των αποδοχών όλων των αδρόμισθων του δημόσιου τομέα ενώ αντιθέτως η διατήρησή της δημιουργούσε σε κάποιους ελπίδες δυσθεώρητης αύξησης (όπως πχ στον κ Καμίνη, που ενθαρρυνόμενος από την βρώμικη απόφαση του Μισθοδικείου προσέφυγε στις 3.7.2009 στα δικαστήρια ζητώντας αποζημίωση από το Δημόσιο 289.220,08 ευρώ στη βάση απαίτησης για μισθολογική εξίσωσή του, ως Συνήγορος του Πολίτη, με τον πρόεδρο της ΕΕΤΤ!), εύκολα παρασύρεται κανείς στην υποψία μήπως ένα ολόκληρο πολυάνθρωπο και παλιάνθρωπο κατεστημένο προνομιούχων του δημόσιου τομέα συνωμότησαν, οι αλήτες, να δοθούν τελικά τα δισεκατομμύρια στους δικαστές για να φουσκώσουν μέχρι σκασμού και οι δικές τους αποδοχές αντί να αφαιρεθεί κάποιο ποσό από τον πρόεδρο της ΕΕΤΤ και αυτό να προκαλέσει μείωση και των δικών τους αποδοχών!
Και προχωρώ: Αφού λοιπόν το Μισθοδικείο έκρινε ότι οι αποδοχές οποιασδήποτε κατηγορίας λειτουργών ή υπαλλήλων του δημόσιου τομέα που υπερβαίνουν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων είναι αντισυνταγματικές και άρα παράνομες, είχε υπηρεσιακό καθήκον κάθε αρμόδιος στο Ελεγκτικό Συνέδριο ή στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ή όπου αλλού να εκδώσει εναντίον όσων λάμβαναν τέτοιες αποδοχές ( δηλαδή τα λεγόμενα golden boys του δημόσιου τομέα, κυρίως στις ανεξάρτητες αρχές και στις ΔΕΚΟ) καταλογιστική πράξη και να διατάξει την επιστροφή τους. Σημειώνω ότι η παρανομία τέτοιων αποδοχών υπήρχε, υπό το πρίσμα των παραδοχών της νομολογίας περί αντισυνταγματικότητας όσων αποδοχών υπερβαίνουν τις δικαστικές, και πριν το νόμο 3691/2008 που ήδη, αναγνωρίζοντας κατά κάποιο τρόπο την προϋπάρχουσα παρανομία, απαγορεύει με ειδική διάταξη αποδοχές στον δημόσιο τομέα μεγαλύτερες από εκείνες του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Εγώ στην αναφορά μου στην εισαγγελική αρχή διατυπώνω την άποψη ότι υπάρχουν ευθύνες όσων παρέλειψαν την έκδοση των καταλογιστικών πράξεων που προανέφερα. Και ο εισαγγελέας ερευνά… Και γιατί να μην ερευνήσει αυτές τις παραλείψεις και ο πολυχρονεμένος στο αξίωμα (από το 2004!) Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κ Ρακιτζής (δικαστικός και ο ίδιος και ωφελημένος από το Μισθοδικείο) για να δικαιώσει, είπερ ποτέ και νυν, την αποστολή του; Έχει κάτι καλύτερο να κάνει προς χάριν όσων διαθέτουν έστω και μια στάλα συμπόνιας για το Κράτος μας;
Θα πω το εξής, χωρίς προσποιητή ταπεινοφροσύνη. Μελέτησα αυτήν την υπόθεση εξαντλητικά, σε βάθος, σε έκταση και από κάθε πλευρά της, ορατή και αθέατη. Είμαι περήφανος ότι επιτέλεσα πατριωτικό καθήκον. Κάποιος σκεπτικιστής φίλος μου, νομικός (που ασπάζεται απολύτως τις νομικές απόψεις μου επί του θέματος) μου είπε ότι ο αντίπαλος στον αγώνα μου είναι τόσο δυνατός που μοιάζει σα να πήρα έναν κασμά και πάω να ρίξω τα Ιμαλάϊα… Τέτοια συστήματα προνομίων, μου είπε, δεν διαλύονται εύκολα... Η απάντησή μου είναι: Θα πέσουν τα Ιμαλάια, όχι βέβαια από κάποια ηράκλεια δύναμη, που τέτοια εγώ φυσικά δεν έχω, αλλά διότι είναι από τη βάση μέχρι την κορυφή τόσο σάπια που φτάνει το αγωνιστικό πείσμα και ενός μόνο γνώστη της κατάστασης για να τα ρίξει. Και άλλωστε εγώ δεν είμαι μόνος. Έχω συμμάχους… Αν χρειασθεί θα ακουστούν φωνές στήριξης πολύ δυνατές και πολύ γνώριμες στο κοινό … Προπάντων έχω στο πλευρό μου την ιδέα της αληθινής Δικαιοσύνης, οπλισμένη με νομικά επιχειρήματα που, όπως αναγνωρίζουν ονομαστοί νομικοί σε συνομιλίες μας, είναι ακαταμάχητα. Και να πω εδώ ότι η προσπάθειά μου είχε ήδη κάποιο αποτέλεσμα, όχι ασήμαντο. Πράγματι, αποκαλύπτω ότι μου είχε τηλεφωνήσει παλιότερα υπουργός Δικαιοσύνης και με ευχαρίστησε που ενίσχυσα την επιχειρηματολογία του Υπουργείου απέναντι στις μισθολογικές εμμονές των δικαστών… Κάτι ήταν και αυτό… Αλλά πέραν αυτού, ήδη πάντως υπάρχει προς την πλευρά της αλήθειας και της πραγματικής Δικαιοσύνης ένα δικανικό «κεκτημένο», ένα δεδομένο αποφασιστικής σημασίας που ανήγγειλα ως είδηση: Ότι για το θέμα διεξάγεται εισαγγελική έρευνα (αν ο εισαγγελέας δεν έβρισκε κάποια ποινικού χαρακτήρα νομική βάση στην αναφορά μου, θα την είχε θέσει, σύμφωνα με την δικονομία, στο αρχείο) που βέβαια δεν ξέρω που θα καταλήξει αλλά πάντως μπορεί και να κεραυνοβολήσει κάποιους θεωρούμενους άτρωτους! Και αν υλοποιηθούν όλες οι νομικές ευχέρειες σε αυτήν την υπόθεση, ίσως προκληθεί ο εξαναγκασμός επιστροφής τεράστιων ποσών από τα διάφορα golden boys. Βέβαια, για να γίνουν αυτά χρειάζεται πολύ στιβαρός χειρισμός της υπόθεσης από εδώ και πέρα
Πρέπει συνεπώς, νομίζω, να επαγρυπνούμε παρακολουθώντας την εξέλιξη της υπόθεσης, όχι φυσικά για να πιεσθεί η εισαγγελική αρχή στην κατεύθυνση να καλέσει κάθε τυχόν υπεύθυνο να λογοδοτήσει για την δημοσιονομική συμφορά που προκάλεσαν τα γεγονότα που εξετάζει αλλά διότι ο λαός πρέπει σε σοβαρά θέματα, όπως το προκείμενο, να ελέγχει τη λειτουργία των κρατικών εξουσιών, πρωτίστως μάλιστα της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της, και για τον πρόσθετο λόγο ότι αυτοί βαρύνονται και με το ότι για να προστατέψουν τα παράνομα προνόμιά τους, έκαναν, αυτοί οι φρουροί του Συντάγματος , πολύμηνη απαγορευμένη από το Σύνταγμα απεργία. Και μάλιστα έρχονται τώρα κάποιοι δικαστές να κοροϊδέψουν ξετσίπωτα και με ανήκουστη αυθάδεια το λαό, λέγοντας στις τελευταίες δικαστικές αποφάσεις που έκριναν το θέμα των 830.000.000 ευρώ των αναδρομικών ότι τα έδωσε το κράτος στους δικαστές όχι επειδή εκβιάσθηκε με την ληστρική αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου αλλά γιατί τάχα από το 2003 μέχρι το 2007 φορτώθηκαν οι δικαστές και τα μέλη του ΝΣΚ με μεγάλη πρόσθετη δουλειά λόγω των οικονομικών μεταναστών και των Ολυμπιακών Αγώνων! Γι αυτό, λένε, πήραν βραβείο 140.000 ευρώ μέσο όρο ο καθένας! Αλλά επειδή είμαστε πολίτες δημοκρατικού πολιτεύματος και όχι σταβλισμένα χαϊβάνια, και επειδή κανείς μας δεν είναι τόσο βλάκας για να χάψει τέτοιες μπούρδες (που εκφέρθηκαν για να αποτραπεί η επιδίκαση αναδρομικών και στους συνταξιούχους βουλευτές, οπότε θα γινότανε σάλος και θα λουζόταν το Μισθοδικείο τις συνέπειες της αισχρής απόφασής του) και επειδή οι δικαστές δεν είναι κάποια προνομιούχα κάστα (ας το καταλάβουν, όσο και αν τους τσούζει, ότι δεν ζούμε στην εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου που έλεγε κολακεύοντας τους δικαστές και ταπεινώνοντας τους δημόσιους υπαλλήλους ότι «Εκεί όπου θα τελειώνει η υπαλληλική ιεραρχία θα αρχίζει πάντοτε η δικαστική» !!!) αλλά απλοί εργαζόμενοι είναι και αυτοί όπως όλοι μας, που η δουλειά τους είναι να απονέμουν ευσυνείδητα και κατά Νόμο το δίκαιο στο λαό και όχι να του το τρώνε οι ίδιοι, όπως το έκαναν με το ληστρικό Μισθοδικείο, επειδή λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, γι’ αυτό έχουμε όλοι μας κάθε λόγο και καθήκον να παρακολουθούμε την πορεία της εισαγγελικής έρευνας που διεξάγεται για το θέμα αυτό, των δικαστικών αναδρομικών και της κραιπάλης όλων των άλλων προνομιούχων σε βάρος του δημόσιου ταμείου.
Εγώ στα πλαίσια της προκαταρκτικής εξέτασης κλήθηκα και κατέθεσα. Και δίνω στη δημοσιότητα τα παραπάνω διότι ευθύς εξαρχής της σχετικής αρθογραφίας μου στο περιοδικό ΕΝΩΠΙΟΝ, όργανο του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, και αλλού, καθώς και στην αναφορά μου στην εισαγγελική αρχή έδειξα ότι θεωρώ ότι όλα πρέπει να δημοσιεύονται, όλα να φωτίζονται, όλα ανοιχτά μπροστά στο λαό, διότι πρέπει να καταλάβουμε με χειροπιαστά πλέον στοιχεία και όχι με λόγια του αέρα ότι από την οικονομική χρεωκοπία μας προηγήθηκε η προδοσία των θεσμών από πολλούς λειτουργούς τους. Αλλά ενώ οι άλλοι δείχνουν τουλάχιστον κάποια μεταμέλεια, οι δικαστές δεν δίστασαν να ασελγήσουν κατά του Συντάγματος με την πολύμηνη απαγορευμένη απεργία που έκαναν διεκδικώντας τη διατήρηση των παράνομων προνομίων που οι ίδιοι αποφάσισαν για τους εαυτούς τους! Τόσο αμετανόητοι! Μου θυμίζουν την παροιμία που λέμε οι πόντιοι για τον λύκο, που την ώρα που του διάβαζαν πάνω στο κεφάλι του τα τέσσερα ευαγγέλια για μετάνοια και συγχώρηση, εκείνος ρωτούσε τον ίδιο τον παπά, Που βόσκουν τα πρόβατά του, να πάει να τα φάει! (Τον λύκον ετραυαγγέλιζαν κ’ εκείνος ερώτανεν, Πόπα, τα πρόατα σ’ μέρ είν’!). Πάντως θα πω – και ας φανεί αντιφατικό – ότι οι τελευταίες περικοπές των δικαστικών αποδοχών παραήταν υπερβολικές, έστω και αν αυτές είχαν «επιτευχθεί» με απαράδεκτο και ληστρικό τρόπο.
Δεν έχω φυσικά τίποτε απολύτως προσωπικό με τους δικαστές! Αντίθετα, ως δικηγόρος τους γνώρισα ως έντιμους και ευσυνείδητους ανθρώπους. Τι έχουν πάθει όμως με αυτά τα μισθολογικά τους και μας απογοήτευσαν, δίνοντας την εντύπωση ότι προσβλήθηκαν μαζικά από τον βάκιλο της φιλαργυρίας! Και αποδίδω ατομική ευθύνη στον κάθε δικαστή και όχι αορίστως στο σώμα, σε κάθε δικαστή που άσκησε προσωπική αγωγή στο Μισθοδικείο, το οποίο έχει συσταθεί για να δικάσει 50 – 60 υποθέσεις και μπουκώθηκε με 5.000 – 6.000 αγωγές!
Μετά την δημοσιονομική κατάρρευση και την γενική, κατά το μέτρο του καθενός μας, πτώχευση, οι πριν την κρίση συμπεριφορές όλων μας αποκτούν άλλο νόημα και η αξίωση κάθε πατριώτη και νομιμόφρονα πολίτη να δοθούν εξηγήσεις για τα αίτια και τους αίτιους, έχει θεριέψει! Πρόσφατα μάθαμε ότι σέρνονται στο κακουργιοδικείο για απιστία κατά του Κράτους μας ένας πρώην αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και πλειάδα άλλων αξιωματικών. Εγώ δεν ξέρω φυσικά τι έγινε, αν και δεν διανοούμαι ότι συνωμότησαν όλοι αυτοί για να βλάψουν την πατρίδα. Να πω μάλιστα με την ευκαιρία ότι η απόλυτη νομιμοφροσύνη και η απόλυτη σιωπή του στρατεύματος, είναι σήμερα ίσως η μεγαλύτερη εγγύηση της δημοκρατίας μας! Για φαντασθείτε τι θα γινόταν αν και οι εν ενεργεία στρατιωτικοί συμπεριφέρονταν για τα επαγγελματικά τους όπως οι δικαστές, που ωστόσο υπάγονται στις ίδιες με τους στρατιωτικούς συνταγματικές απαγορεύσεις! Αφού πάντως η Δικαιοσύνη, αντί να κατευνάσει την δίκαιη αλλά επιβλαβή εκδικητική μανία που κατέλαβε το λαό, δείχνει με ευκολία στους άλλους το δρόμο προς τα ποινικά ακροατήρια, θα ήταν άκρως ενδιαφέρον να έρθουν σε αυτά και κάποιοι λειτουργοί της για να μας εξηγήσουν, αλλά από το εδώλιο, αν πράγματι κόστιζε δύο δισεκατομμύρια ευρώ (τόσα και περισσότερα έβγαζε η βρώμικη απόφαση 13/2006 του Μισθοδικείου, που κάπως περιορίστηκαν με τον παραπάνω συμβιβασμό) η αθώα φράση του άρθρου 88 του Συντάγματος που διέστρεψαν ερμηνευτικά και που λέει ότι «Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους», κάτι άλλωστε – δηλαδή αμοιβή ανάλογη με την εργασία - που σε μια δίκαιη κοινωνία πρέπει να ισχύει για όλους τους εργαζόμενους ως φυσικό δίκαιο, χωρίς να χρειάζεται να γράφεται στα Συντάγματα. Να μας εξηγήσουν μάλιστα πως γίνεται να περνά από ένα ανώτατο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, απαρατήρητη η παρανομία, όπως εξήγησα, μιας υπουργικής απόφασης, του καθορισμού των αποδοχών ενός ατόμου, του προέδρου ΕΕΤΤ, και αντιθέτως να γίνεται αυτή νομικό πρόσχημα για πακτωλό χρημάτων προς όλους τους δικαστές. Λοιπόν, Δικαιοσύνη, απολογήσου! Συχνά ακούμε στην τηλεόραση να λένε κάποιοι, όταν οδηγούνται στα δικαστήρια, ότι «Έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη». Και εγώ έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη αλλά της… Ουγκάντα! Θα (ξανα)έχω εμπιστοσύνη και στην ελληνική Δικαιοσύνη όταν θα δω ειλικρινή μεταμέλεια γι’ αυτό που έγινε, όταν δηλαδή θα παραδεχθούν ταπεινά οι δικαστές ολοφυρόμενοι μπροστά στο λαό ότι, ανεξάρτητα ακόμη και από κάθε νομιμοφάνεια, που ούτε τέτοια δεν υπήρξε παρά μόνο ξεκάθαρη, ωμή παρανομία, τα στυγερά αναδρομικά τους και η απίστευτη αύξηση που πήραν το 2008 ήταν ληστεία και ότι η υπεράσπιση της λείας με την πολύμηνη απαγορευμένη από το Σύνταγμα απεργία τους ήτανε προδοσία! Και θα είμαι ευχαριστημένος από τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, αν στρέψει την - λανθασμένη αλλά δεδομένη και «ισχύουσα αντί της αληθείας», ως παραγομένη από αμετάκλητες αποφάσεις – νομολογία για τις δικαστικές αποδοχές εναντίον των πρώην προυχόντων του δημόσιου τομέα και τους εξαναγκάσει με τη δύναμη του Νόμου να επιστρέψουν στο αδικημένο Κράτος μας όσες αποδοχές υπερέβαιναν το ηθικό μέτρο, αν δηλαδή καταστήσει αυτήν τη νομολογία από εργαλείο καταστροφής που ήταν στα χέρια των δικαστών μέσο τεράστιας δημοσιονομικής ωφέλειας στα ίδια χέρια. Λοιπόν, ο τρώσας και ιάσεται. Και ο τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο εκτίθεται σε βασικές γραμμές στην αναφορά μου προς την εισαγγελική αρχή, η οποία αναφορά έδωσε κίνητρο για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και αυτή κίνητρο για τη σύνταξη του παρόντος κειμένου, το οποίο τελειώνω εδώ κάνοντας έκκληση για διάδοσή του στα ΜΚΔ, για λόγους, όπως είπα, ελέγχου της λειτουργίας των κρατικών εξουσιών από το λαό.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κύμα αλλαγών σε συντάξεις - επιδόματα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
