2013-09-19 16:56:13
Ο Μάριος Καπερώνης είναι ένας από τους αθλητές που έχει καταφέρει να κάνει γνωστή την πυγμαχία εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων. Ο έμπειρος πυγμάχος το τελευταίο καιρό έχει κρεμάσει τα γάντια του και ασχολείται με το άθλημα προπονητικά, έχοντας μάλιστα και τον δικό του σύλλογο την "ΑΜΥΝΑ".
Ο Καπερώνης μοιράζεται με την εφημερίδα "Match Αχαϊας" τα συναισθήματά του για το δικό του δημιούργημα, το διαζύγιο με την ΕΑΠ και την σχέση του με τους δικούς του δασκάλους.
Πώς πήρες την απόφαση να δημιουργήσεις τον δικό σου σύλλογο;
Ήταν σκέψη χρόνων ότι κάποια στιγμή θέλω να φτιάξω ένα μεγάλο αθλητικό κέντρο όπου θα γυμνάζοντας παιδιά, αλλά πρακτικά έμεινα στην πυγμαχία. Το έκανα αποκλειστικά από την αγάπη μου στο άθλημα. Είναι η δουλειά μου και μου αρέσει να προσφέρω το κάνω με αγάπη.
Μετά από 18 χρόνια δεν είσαι στην ΕΑΠ. Πώς έζησες αυτή την αλλαγή;
Παλιά συνήθιζα να λέω ότι η ΕΑΠ είναι σπίτι μου αλλά τελικά ήμουν νοικάρης. Τώρα για την ΑΜΥΝΑ λέω ότι είναι το παιδί μου, έχω δύο παιδιά το δικό μου και την ΑΜΥΝΑ. Η ΕΑΠ δεν ήταν δημιούργημά μου, εγώ απλά ήμουν κομμάτι της ιστορίας της. Έκλεισε όμως αυτός ο κύκλος και άνοιξε ένας άλλος.
Σε στεναχωρεί αυτή η κατάσταση σε ένα σύλλογο που έζησες πολλές συγκινήσεις;
Θα πω ψέματα αν πω ότι δεν με στεναχωρούσε θεώρησα ότι ίσως και να αδικήθηκα, νομίζω όμως ότι έκλεισε όλο αυτό φιλικά. Έχει περάσει ένα μεταβατικό στάδιο η πυγμαχία της ΕΑΠ και θέλω να πιστεύω ότι θα ορθοποδήσει γιατί πρέπει να σέβονται την ιστορία της.
Έχει ανταπόκριση η νέα σου αυτή προσπάθεια;
Το σημαντικό είναι ότι έρχονται και ρωτούν συνέχεια για το σύλλογο. Εγώ όμως θα πρέπει να βοηθήσω τους γονείς να καταλάβουν ότι η πυγμαχία δεν είναι αυτό που έχουν στο μυαλό τους, αλλά ένα ευγενές άθλημα.
Το όνομα " ΑΜΥΝΑ" πως το σκέφτηκες;
Σκέφτηκα πολλά αλλά κατέληξα ότι για να κερδίσεις πρέπει να αμυνθείς. Aυτό συμβαίνει και στη ζωή μου, όποτε έχω αμυνθεί μου βγήκε σε καλό.
Είναι μεγαλύτερο το βάρος των ευθυνών στο δικό σου σύλλογο;
Έχει βάρος, ευθύνη, μοναδικότητα το να μπαίνεις σε ένα χώρο δικό σου. Είναι ωραία η εμπιστοσύνη που μου δείχνουν και πρέπει να είμαι αντάξιος σε αυτή.
Μπορεί να είσαστε και το μοναδικό άθλημα που το ένα σωματείο βοηθά το άλλο. Πως το έχετε πετύχει αυτό;
Όλα ξεκινάνε από τον αλληλοσεβασμό, σέβομαι Λάμπρο (σ.σ. Μιχαλόπουλο), Νίκο (σ.σ. Πλέα) και Μάκη (σ.σ. Συνοδινό) γιατί με σέβονται, αλλά και αυτοί να μην με σέβονταν θα τους σεβόμουν για την ιστορία τους. Το μεγαλείο και η λέξη δάσκαλος τους αντικατοπτρίζουν, μιλά η δουλειά τους, ο χαρακτήρας τους και οι επιτυχίες τους, ειδικά για τους δύο πρώτους. Γενικά θεωρώ ότι ο μαθητής είναι η εικόνα του προπονητή. Αν ο προπονητής δείξει ότι αυτό που κάνεις είναι καθαρά αθλητικό και μένει στο ρινγκ και έξω είσαι άνθρωπος είναι μεγάλη επιτυχία. Θυμηθείτε την ανακοίνωση του "Τόφαλου" που τόνισε ότι όποιος δουλεύει πόρτα δεν έχει θέση στην ομάδα.
Ο πυγμάχος σημαίνει για κάποιους δηλαδή και νύχτα;
Οι προγενέστεροι από εμάς έχουν φροντίσει να χαλάσουν το όνομα του αθλήματος αλλά οι επόμενοι κατάφεραν να το φτιάξουν και εμείς οι νεότεροι οφείλουμε να το κρατήσουμε.
Η γνώμη σου για την επαγγελματική πυγμαχία;
Δεν υπάρχει επαγγελματική πυγμαχία είναι σόου. Δεν είναι αθλητισμός αυτός δεν υπάγονται οι αθλητές σε κάποια Ομοσπονδία δεν υπάρχει όφελος αθλητικό, ίσως οικονομικό δεν ξέρω. Κατά κάποιο τρόπο διαφημίζουν το άθλημα μου, αλλά αυτό που δείχνουν δεν αντικατοπτρίζει την πυγμαχία. Υπάρχουν μέτρα ασφαλείας, οι αθλητές κάνουν εξετάσεις δεν είναι μόνο εφέ. Καλό θα ήταν να γινόταν η πυγμαχία επαγγελματική.
Αν ένας αθλητής σου επιλέξει όμως αυτό το δρόμο;
Είμαι μαζί του στην σκέψη αλλά όχι στο δρόμο. Τον στηρίζω φιλικά, ψυχολογικά, αλλά έξω από την δουλειά. Εγώ είμαι στρατιώτης της Ομοσπονδίας μου και του αθλητισμού.
Θα ήθελες ένα αθλητής σου να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Θα είναι ακριβώς μέσα στην σκέψη μου θα μπορεί να ακολουθήσει το δικό μου όνειρο. Θα ήθελα κάποια στιγμή ένας αθλητής μου να φτάσει εκεί ίσως τότε τελειώσω. Η πυγμαχία σου προσφέρει συγκινήσεις, χαρές και λύπες.
Τελικά η πυγμαχία είναι ασφαλές άθλημα;
Όταν κάποιος φορά τα απαραίτητα προστατευτικά είναι πιο ασφαλές από κάθε άλλο άθλημα.
Γιατί να ξεκινήσει ένα παιδί την πυγμαχία;
Είναι η καλύτερη γυμναστική και γυμνάζει όλο το σώμα. Γυμνάζει όλους τους μύες και αυτούς που πολλοί δεν τους γνωρίζουμε και αν μπει σε αγωνιστικό επίπεδο δεν υπάρχει επιστροφή. Ωστόσο ο πρωταθλητισμός έχει ανηφόρα και θυσίες. Χρειάζεσαι χορηγό το γονιό και πρέπει να κοπούν πολλά άλλα πράγματα. Από την άλλη όμως καλύτερα ένα παιδί σε αθλητικό χώρο παρά σε καφετέρια και πλατείες.
xespao
Ο Καπερώνης μοιράζεται με την εφημερίδα "Match Αχαϊας" τα συναισθήματά του για το δικό του δημιούργημα, το διαζύγιο με την ΕΑΠ και την σχέση του με τους δικούς του δασκάλους.
Πώς πήρες την απόφαση να δημιουργήσεις τον δικό σου σύλλογο;
Ήταν σκέψη χρόνων ότι κάποια στιγμή θέλω να φτιάξω ένα μεγάλο αθλητικό κέντρο όπου θα γυμνάζοντας παιδιά, αλλά πρακτικά έμεινα στην πυγμαχία. Το έκανα αποκλειστικά από την αγάπη μου στο άθλημα. Είναι η δουλειά μου και μου αρέσει να προσφέρω το κάνω με αγάπη.
Μετά από 18 χρόνια δεν είσαι στην ΕΑΠ. Πώς έζησες αυτή την αλλαγή;
Παλιά συνήθιζα να λέω ότι η ΕΑΠ είναι σπίτι μου αλλά τελικά ήμουν νοικάρης. Τώρα για την ΑΜΥΝΑ λέω ότι είναι το παιδί μου, έχω δύο παιδιά το δικό μου και την ΑΜΥΝΑ. Η ΕΑΠ δεν ήταν δημιούργημά μου, εγώ απλά ήμουν κομμάτι της ιστορίας της. Έκλεισε όμως αυτός ο κύκλος και άνοιξε ένας άλλος.
Σε στεναχωρεί αυτή η κατάσταση σε ένα σύλλογο που έζησες πολλές συγκινήσεις;
Θα πω ψέματα αν πω ότι δεν με στεναχωρούσε θεώρησα ότι ίσως και να αδικήθηκα, νομίζω όμως ότι έκλεισε όλο αυτό φιλικά. Έχει περάσει ένα μεταβατικό στάδιο η πυγμαχία της ΕΑΠ και θέλω να πιστεύω ότι θα ορθοποδήσει γιατί πρέπει να σέβονται την ιστορία της.
Έχει ανταπόκριση η νέα σου αυτή προσπάθεια;
Το σημαντικό είναι ότι έρχονται και ρωτούν συνέχεια για το σύλλογο. Εγώ όμως θα πρέπει να βοηθήσω τους γονείς να καταλάβουν ότι η πυγμαχία δεν είναι αυτό που έχουν στο μυαλό τους, αλλά ένα ευγενές άθλημα.
Το όνομα " ΑΜΥΝΑ" πως το σκέφτηκες;
Σκέφτηκα πολλά αλλά κατέληξα ότι για να κερδίσεις πρέπει να αμυνθείς. Aυτό συμβαίνει και στη ζωή μου, όποτε έχω αμυνθεί μου βγήκε σε καλό.
Είναι μεγαλύτερο το βάρος των ευθυνών στο δικό σου σύλλογο;
Έχει βάρος, ευθύνη, μοναδικότητα το να μπαίνεις σε ένα χώρο δικό σου. Είναι ωραία η εμπιστοσύνη που μου δείχνουν και πρέπει να είμαι αντάξιος σε αυτή.
Μπορεί να είσαστε και το μοναδικό άθλημα που το ένα σωματείο βοηθά το άλλο. Πως το έχετε πετύχει αυτό;
Όλα ξεκινάνε από τον αλληλοσεβασμό, σέβομαι Λάμπρο (σ.σ. Μιχαλόπουλο), Νίκο (σ.σ. Πλέα) και Μάκη (σ.σ. Συνοδινό) γιατί με σέβονται, αλλά και αυτοί να μην με σέβονταν θα τους σεβόμουν για την ιστορία τους. Το μεγαλείο και η λέξη δάσκαλος τους αντικατοπτρίζουν, μιλά η δουλειά τους, ο χαρακτήρας τους και οι επιτυχίες τους, ειδικά για τους δύο πρώτους. Γενικά θεωρώ ότι ο μαθητής είναι η εικόνα του προπονητή. Αν ο προπονητής δείξει ότι αυτό που κάνεις είναι καθαρά αθλητικό και μένει στο ρινγκ και έξω είσαι άνθρωπος είναι μεγάλη επιτυχία. Θυμηθείτε την ανακοίνωση του "Τόφαλου" που τόνισε ότι όποιος δουλεύει πόρτα δεν έχει θέση στην ομάδα.
Ο πυγμάχος σημαίνει για κάποιους δηλαδή και νύχτα;
Οι προγενέστεροι από εμάς έχουν φροντίσει να χαλάσουν το όνομα του αθλήματος αλλά οι επόμενοι κατάφεραν να το φτιάξουν και εμείς οι νεότεροι οφείλουμε να το κρατήσουμε.
Η γνώμη σου για την επαγγελματική πυγμαχία;
Δεν υπάρχει επαγγελματική πυγμαχία είναι σόου. Δεν είναι αθλητισμός αυτός δεν υπάγονται οι αθλητές σε κάποια Ομοσπονδία δεν υπάρχει όφελος αθλητικό, ίσως οικονομικό δεν ξέρω. Κατά κάποιο τρόπο διαφημίζουν το άθλημα μου, αλλά αυτό που δείχνουν δεν αντικατοπτρίζει την πυγμαχία. Υπάρχουν μέτρα ασφαλείας, οι αθλητές κάνουν εξετάσεις δεν είναι μόνο εφέ. Καλό θα ήταν να γινόταν η πυγμαχία επαγγελματική.
Αν ένας αθλητής σου επιλέξει όμως αυτό το δρόμο;
Είμαι μαζί του στην σκέψη αλλά όχι στο δρόμο. Τον στηρίζω φιλικά, ψυχολογικά, αλλά έξω από την δουλειά. Εγώ είμαι στρατιώτης της Ομοσπονδίας μου και του αθλητισμού.
Θα ήθελες ένα αθλητής σου να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Θα είναι ακριβώς μέσα στην σκέψη μου θα μπορεί να ακολουθήσει το δικό μου όνειρο. Θα ήθελα κάποια στιγμή ένας αθλητής μου να φτάσει εκεί ίσως τότε τελειώσω. Η πυγμαχία σου προσφέρει συγκινήσεις, χαρές και λύπες.
Τελικά η πυγμαχία είναι ασφαλές άθλημα;
Όταν κάποιος φορά τα απαραίτητα προστατευτικά είναι πιο ασφαλές από κάθε άλλο άθλημα.
Γιατί να ξεκινήσει ένα παιδί την πυγμαχία;
Είναι η καλύτερη γυμναστική και γυμνάζει όλο το σώμα. Γυμνάζει όλους τους μύες και αυτούς που πολλοί δεν τους γνωρίζουμε και αν μπει σε αγωνιστικό επίπεδο δεν υπάρχει επιστροφή. Ωστόσο ο πρωταθλητισμός έχει ανηφόρα και θυσίες. Χρειάζεσαι χορηγό το γονιό και πρέπει να κοπούν πολλά άλλα πράγματα. Από την άλλη όμως καλύτερα ένα παιδί σε αθλητικό χώρο παρά σε καφετέρια και πλατείες.
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Παγκάκια-βιβλιοθήκες στην πόλη!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
