2013-09-19 22:17:37
ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Βλέποντας και… ξαναβλέποντας το παιχνίδι του Ολυμπιακού από το βράδυ της Τρίτης βρήκα τελικά τη λέξη που πιστεύω ότι τα λέει όλα! Η ομάδα του Μίτσελ είναι ακόμη ανισσόροπη κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα αν κρίνουμε συνολικά τον αγώνα με την Παρί κι όχι το κάθε ημίχρονο ξεχωριστά. Οι «ερυθρόλευκοι» κόντρα στους πρωταθλητές Γαλλίας που πληρώνονται το βάρος τους σε χρυσάφι, έκαναν ένα από τα καλύτερα ημίχρονά τους από τότε που συμμετέχουν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, αλλά κι ένα από τα χειρότερα!
Όταν στο πρώτο μέρος καταφέρνουν να κάνουν την Παρί να δείχνει απέναντί τους μικρή ομάδα (σ.σ. δε νομίζω ότι η Μονπελιέ στο αντίστοιχο περσινό παιχνίδι έπαιξε χειρότερα στο ίδιο διάστημα από το φημισμένο συγκρότημα του Μπλαν) και στο δεύτερο δέχονται γκολ ερασιτεχνικού επιπέδου, τότε είναι σαφές πως δεν υπάρχει ισορροπία. Δεν μιλάω για διάρκεια, επειδή πολύ απλά δεν γίνεται ο Ολυμπιακός να παίζει επί 90 λεπτά σε τόσο υψηλές στροφές Δέκα τελικές προσπάθειες σε ένα ημίχρονο με ένα γκολ, δύο δοκάρια και αρκετές ακόμη καλές στιγμές, δεν έχει βγάλει κόντρα σε πολλούς αντιπάλους ο Ολυμπιακός, ακόμη και σε θεωρητικά ασθενέστερους από την Παρί
. Όπως, επίσης, δεν έχει πετάξει «λευκή πετσέτα» στο γήπεδο, κυρίως στο τελευταίο ημίωρο, διάστημα στο οποίο οι παίκτες του δεν μπορούσαν να αλλάξουν τρεις πάσες και οι αμυντικοί γέμιζαν από πίσω στο… πουθενά, εξουθενωμένοι από την υπερπροσπάθεια που προηγήθηκε.
Ασφαλώς και ο Θρύλος έπαιξε σπουδαία μπάλα στο πρώτο μισό του αγώνα κι έδειξε χαρακτήρα και ποιότητα πολύ μεγάλης ομάδας. Με την ίδια ευκολία, όμως, παρουσίασε χτυπητές αδυναμίες στο β’ μέρος, έστω κι αν τα γκολ των φιλοξενουμένων προήλθαν από στημένες φάσεις.
Που καταλήγουμε; Μια καινούργια ομάδα, με τόσους νεοφερμένους και αρκετούς πρωτάρηδες στη διοργάνωση, δεν είναι εύκολο να βγάλει δόντια απέναντι σε μία από τις πληρέστερες ομάδες της Ευρώπης και να «δαγκώνει» από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Απλά δεν γίνεται, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές.
Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν έχει λογική να κρατάς το γκάζι στο πάτωμα, όταν ξέρεις ότι έτσι η… βενζίνη θα σε φτάσει έως του δρόμου τα μισά. Ασφαλώς και ορισμένοι ποδοσφαιριστές όπως ο Σάμαρης, ο Βάις ή ο Μπονγκ που πήραν μέρος για πρώτη φορά στον «πόλεμο των άστρων», έχουν δικαιολογία που τα έδωσαν όλα από το πρώτο λεπτό και δεν φρόντισαν να μετριάσουν τον… ενθουσιασμό τους για να αντέξουν και μετά την ανάπαυλα.
Σίγουρα την επόμενη φορά θα μοιράσουν καλύτερα τις δυνάμεις τους, αφού έγινε πλήρως κατανοητό μετά το 1-4 πως σε ματς τέτοιου επιπέδου και με αντιπάλους ομάδες που μπορούν να κάνουν γκολ και τη… μυρωδιά ευκαιρίας, οφείλεις να «παγώνεις» τον ρυθμό, να παίρνεις ανάσες και να… ξαναορμάς. Αλλιώς, δεν θα αντέξουν τα πόδια σου, ούτε καν να σηκωθείς για να διεκδικήσεις τη μπάλα σε ένα κόρνερ!
Ο Μίτσελ δεν έφταιγε που ο Σάμαρης ή ο Γιαταμπαρέ έχασαν τους αντιπάλους τους σε προσωπικά μαρκαρίσματα. Να είστε σίγουροι ότι αν οι προαναφερθέντες και πολλοί ακόμη, είχαν ακόμη… οξυγόνο δεν θα επέτρεπαν στον Τιάγκο Μότα και τον Μαρκίνιος να κάνουν το άλμα ανενόχλητοι. Ειδικά ο –συγκλονιστικός έως εκείνο το σημείο- Αντρέας και στις δύο φάσεις, δεν είχε κουράγιο να… πηδήξει εφημερίδα, όχι επειδή δεν ήθελε, αλλά επειδή τα πόδια δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από το χορτάρι.
Αν, λοιπόν, έχει ευθύνη ο Ισπανός κόουτς είναι επειδή δεν φρόντισε να προσθέσει… βενζίνη στο ντεπόζιτο. Δεν φρόντισε να φρεσκάρει μέχρι το 60’ τουλάχιστον δύο από τους συνολικά πέντε των χαφ, παρότι η δουλειά φαινόταν από το 46’ με τους Παριζιάνους να αυξάνουν διαδοχικά τα ποσοστά κατοχής και πίεσης.
Με άλλα λόγια, ο Μίτσελ απέτυχε στο κομμάτι της διαχείρισης του παιχνιδιού, κάτι που είχε κάνει με επιτυχία σε άλλα παιχνίδια, όπως για παράδειγμα στο ματς πρωταθλήματος με τον Ατρόμητο όταν ρίσκαρε με την ταυτόχρονη είσοδο και του Σαβιόλα και του Φουστέρ αμέσως μετά από την ανάπαυλα και έφερε «τούμπα» το ματς κι ας δέχθηκε γκολ από το πουθενά.
Τι σχέση έχει ο Ατρόμητος με την Παρί; Σχεδόν καμία, αφού η διαφορά επιπέδου είναι μεγάλη, ωστόσο, ένας έμπειρος τεχνικός οφείλει όχι απλά να προετοιμάζει σωστά την ομάδα και να επιλέγει την πιο δόκιμη ενδεκάδα, ανάλογα με τις απαιτήσεις του αγώνα και του αντιπάλου, αλλά να προνοεί και για τις αλλαγές. Δεν θέλω να παριστάνω τον… προπονητή, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ωστόσο, όταν το παιχνίδι «φωνάζει» ότι κάτι δεν πάει καλά, οφείλεις να επέμβεις και να διορθώσεις ό,τι μπορείς πριν κι όχι μετά, κυνηγώντας ξανά την ισοφάριση…
Όπως ο πυγμάχος του εντυπωσιακού κορεό που δημιούργησαν οι φανατικοί φίλοι του Ολυμπιακού, η ομάδα μπήκε δυνατά, ζάλισε τον αντίπαλο με διαδοχικά κροσέ και ντιρέκτ, αλλά επέλεξε να κυνηγήσει το νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο. Δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να τον αφυπνίσει, του επέτρεψε να πατήσει ξανά στα πόδια του και να αντεπιτεθεί. Ακόμη και στην πυγμαχία, όμως, δεν νικά αυτός που θα ρίξει τις περισσότερες γροθιές, αλλά αυτός που θα βρει –την κατάλληλη στιγμή- «ανοιχτό» τον αντίπαλό του για να χτυπήσει καλύτερα, χωρίς να παραμελεί τη δική του άμυνα.
Που καταλήγουμε; Δεν είναι απαραίτητο ο Ολυμπιακός να «σκίζεται» για να «τελειώσει» ομάδες τοπ επιπέδου όπως η Παρί από το πρώτο μισάωρο! Πιο νορμάλ είναι να τις ταλαιπωρήσει με σωστή κυκλοφορία μπάλας, κοντινές αποστάσεις μεταξύ των γραμμών και «κλειστούς» χώρους στα μετόπισθεν, ώστε να τις αναγκάσει να ρισκάρουν, παρά να επιδιώκει να τις «πατήσει» στα ίσια. Βλέπετε αυτά τα παλιόπαιδα όπως… ο Ζλάταν, ο Καβάνι και τα άλλα «αστέρια» της Παρί δοκιμάζονται κάθε 2-3 μέρες σε άλλο επίπεδο, πολύ πιο ψηλό από το δικό μας. Και ξέρουν να ακολουθούν την ίδια συνταγή από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, ακόμη κι αν τους «στραβώσει» κάποια στιγμή το παιχνίδι, ακόμη κι αν δεχθούν πίεση ή αιφνιδιαστούν προσωρινά. Με άλλα λόγια, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θέλει… κόπο, θέλει τρόπο! Απλά πράγματα…
ΠΗΓΗ: katimagiko.gr
Βλέποντας και… ξαναβλέποντας το παιχνίδι του Ολυμπιακού από το βράδυ της Τρίτης βρήκα τελικά τη λέξη που πιστεύω ότι τα λέει όλα! Η ομάδα του Μίτσελ είναι ακόμη ανισσόροπη κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα αν κρίνουμε συνολικά τον αγώνα με την Παρί κι όχι το κάθε ημίχρονο ξεχωριστά. Οι «ερυθρόλευκοι» κόντρα στους πρωταθλητές Γαλλίας που πληρώνονται το βάρος τους σε χρυσάφι, έκαναν ένα από τα καλύτερα ημίχρονά τους από τότε που συμμετέχουν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, αλλά κι ένα από τα χειρότερα!
Όταν στο πρώτο μέρος καταφέρνουν να κάνουν την Παρί να δείχνει απέναντί τους μικρή ομάδα (σ.σ. δε νομίζω ότι η Μονπελιέ στο αντίστοιχο περσινό παιχνίδι έπαιξε χειρότερα στο ίδιο διάστημα από το φημισμένο συγκρότημα του Μπλαν) και στο δεύτερο δέχονται γκολ ερασιτεχνικού επιπέδου, τότε είναι σαφές πως δεν υπάρχει ισορροπία. Δεν μιλάω για διάρκεια, επειδή πολύ απλά δεν γίνεται ο Ολυμπιακός να παίζει επί 90 λεπτά σε τόσο υψηλές στροφές Δέκα τελικές προσπάθειες σε ένα ημίχρονο με ένα γκολ, δύο δοκάρια και αρκετές ακόμη καλές στιγμές, δεν έχει βγάλει κόντρα σε πολλούς αντιπάλους ο Ολυμπιακός, ακόμη και σε θεωρητικά ασθενέστερους από την Παρί
Ασφαλώς και ο Θρύλος έπαιξε σπουδαία μπάλα στο πρώτο μισό του αγώνα κι έδειξε χαρακτήρα και ποιότητα πολύ μεγάλης ομάδας. Με την ίδια ευκολία, όμως, παρουσίασε χτυπητές αδυναμίες στο β’ μέρος, έστω κι αν τα γκολ των φιλοξενουμένων προήλθαν από στημένες φάσεις.
Που καταλήγουμε; Μια καινούργια ομάδα, με τόσους νεοφερμένους και αρκετούς πρωτάρηδες στη διοργάνωση, δεν είναι εύκολο να βγάλει δόντια απέναντι σε μία από τις πληρέστερες ομάδες της Ευρώπης και να «δαγκώνει» από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Απλά δεν γίνεται, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές.
Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν έχει λογική να κρατάς το γκάζι στο πάτωμα, όταν ξέρεις ότι έτσι η… βενζίνη θα σε φτάσει έως του δρόμου τα μισά. Ασφαλώς και ορισμένοι ποδοσφαιριστές όπως ο Σάμαρης, ο Βάις ή ο Μπονγκ που πήραν μέρος για πρώτη φορά στον «πόλεμο των άστρων», έχουν δικαιολογία που τα έδωσαν όλα από το πρώτο λεπτό και δεν φρόντισαν να μετριάσουν τον… ενθουσιασμό τους για να αντέξουν και μετά την ανάπαυλα.
Σίγουρα την επόμενη φορά θα μοιράσουν καλύτερα τις δυνάμεις τους, αφού έγινε πλήρως κατανοητό μετά το 1-4 πως σε ματς τέτοιου επιπέδου και με αντιπάλους ομάδες που μπορούν να κάνουν γκολ και τη… μυρωδιά ευκαιρίας, οφείλεις να «παγώνεις» τον ρυθμό, να παίρνεις ανάσες και να… ξαναορμάς. Αλλιώς, δεν θα αντέξουν τα πόδια σου, ούτε καν να σηκωθείς για να διεκδικήσεις τη μπάλα σε ένα κόρνερ!
Ο Μίτσελ δεν έφταιγε που ο Σάμαρης ή ο Γιαταμπαρέ έχασαν τους αντιπάλους τους σε προσωπικά μαρκαρίσματα. Να είστε σίγουροι ότι αν οι προαναφερθέντες και πολλοί ακόμη, είχαν ακόμη… οξυγόνο δεν θα επέτρεπαν στον Τιάγκο Μότα και τον Μαρκίνιος να κάνουν το άλμα ανενόχλητοι. Ειδικά ο –συγκλονιστικός έως εκείνο το σημείο- Αντρέας και στις δύο φάσεις, δεν είχε κουράγιο να… πηδήξει εφημερίδα, όχι επειδή δεν ήθελε, αλλά επειδή τα πόδια δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από το χορτάρι.
Αν, λοιπόν, έχει ευθύνη ο Ισπανός κόουτς είναι επειδή δεν φρόντισε να προσθέσει… βενζίνη στο ντεπόζιτο. Δεν φρόντισε να φρεσκάρει μέχρι το 60’ τουλάχιστον δύο από τους συνολικά πέντε των χαφ, παρότι η δουλειά φαινόταν από το 46’ με τους Παριζιάνους να αυξάνουν διαδοχικά τα ποσοστά κατοχής και πίεσης.
Με άλλα λόγια, ο Μίτσελ απέτυχε στο κομμάτι της διαχείρισης του παιχνιδιού, κάτι που είχε κάνει με επιτυχία σε άλλα παιχνίδια, όπως για παράδειγμα στο ματς πρωταθλήματος με τον Ατρόμητο όταν ρίσκαρε με την ταυτόχρονη είσοδο και του Σαβιόλα και του Φουστέρ αμέσως μετά από την ανάπαυλα και έφερε «τούμπα» το ματς κι ας δέχθηκε γκολ από το πουθενά.
Τι σχέση έχει ο Ατρόμητος με την Παρί; Σχεδόν καμία, αφού η διαφορά επιπέδου είναι μεγάλη, ωστόσο, ένας έμπειρος τεχνικός οφείλει όχι απλά να προετοιμάζει σωστά την ομάδα και να επιλέγει την πιο δόκιμη ενδεκάδα, ανάλογα με τις απαιτήσεις του αγώνα και του αντιπάλου, αλλά να προνοεί και για τις αλλαγές. Δεν θέλω να παριστάνω τον… προπονητή, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ωστόσο, όταν το παιχνίδι «φωνάζει» ότι κάτι δεν πάει καλά, οφείλεις να επέμβεις και να διορθώσεις ό,τι μπορείς πριν κι όχι μετά, κυνηγώντας ξανά την ισοφάριση…
Όπως ο πυγμάχος του εντυπωσιακού κορεό που δημιούργησαν οι φανατικοί φίλοι του Ολυμπιακού, η ομάδα μπήκε δυνατά, ζάλισε τον αντίπαλο με διαδοχικά κροσέ και ντιρέκτ, αλλά επέλεξε να κυνηγήσει το νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο. Δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να τον αφυπνίσει, του επέτρεψε να πατήσει ξανά στα πόδια του και να αντεπιτεθεί. Ακόμη και στην πυγμαχία, όμως, δεν νικά αυτός που θα ρίξει τις περισσότερες γροθιές, αλλά αυτός που θα βρει –την κατάλληλη στιγμή- «ανοιχτό» τον αντίπαλό του για να χτυπήσει καλύτερα, χωρίς να παραμελεί τη δική του άμυνα.
Που καταλήγουμε; Δεν είναι απαραίτητο ο Ολυμπιακός να «σκίζεται» για να «τελειώσει» ομάδες τοπ επιπέδου όπως η Παρί από το πρώτο μισάωρο! Πιο νορμάλ είναι να τις ταλαιπωρήσει με σωστή κυκλοφορία μπάλας, κοντινές αποστάσεις μεταξύ των γραμμών και «κλειστούς» χώρους στα μετόπισθεν, ώστε να τις αναγκάσει να ρισκάρουν, παρά να επιδιώκει να τις «πατήσει» στα ίσια. Βλέπετε αυτά τα παλιόπαιδα όπως… ο Ζλάταν, ο Καβάνι και τα άλλα «αστέρια» της Παρί δοκιμάζονται κάθε 2-3 μέρες σε άλλο επίπεδο, πολύ πιο ψηλό από το δικό μας. Και ξέρουν να ακολουθούν την ίδια συνταγή από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, ακόμη κι αν τους «στραβώσει» κάποια στιγμή το παιχνίδι, ακόμη κι αν δεχθούν πίεση ή αιφνιδιαστούν προσωρινά. Με άλλα λόγια, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θέλει… κόπο, θέλει τρόπο! Απλά πράγματα…
ΠΗΓΗ: katimagiko.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΗΘΕΛΕ... ΟΖΙΛ Ο ΜΠΛΑΝ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
