2013-09-20 07:00:20
Την απόφασή του να αποστρατευθεί έπειτα από 70 χρόνια συμμετοχής στα κοινά, αφού θεωρεί τον εαυτό του «νεκρό πολιτικά», ανακοίνωσε σήμερα ο Μίκης Θεοδωράκης με δημόσια επιστολή του.
Στην επιστολή του, ο Μίκης Θεοδωράκης κάνει λόγο για «ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στο λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες».
Αφορμή της απόφασής του στάθηκε η συνάντηση που είχε πριν από δύο ημέρες στο Ηρώδειο κατά το διάλειμμα συναυλίας της Μαρίας Φαραντούρη, με τρεις αρχηγούς κομμάτων, τους κ.κ.Αλέξη Τσίπρα, Δημήτρη Κουτσούμπα και Φώτη Κουβέλη.
Ο Μίκης Θεοδωράκης περιγράφει ως εξής τη συνάντηση:
«Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών» τους είπα.
«Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…».
«Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…».
«Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ».
Σε αυτό το σημείο ο Μίκης Θεοδωράκης στην ίδια επιστολή εκφράζει την ενόχλησή του για τον τρόπο που αναπαράχθηκε το παραπάνω γεγονός από την εφημερίδα Αυγή. Αναφέρει συγκεκριμένα: «μιας και η “Αυγούλα” μου έκανε την τιμή να με αναφέρει αδράχνοντας την ευκαιρία, για να προβάλει ένα προεκλογικό σύνθημα, θα πρέπει νομίζω να μου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω ολοκληρωμένα την σκέψη μου σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο της Αριστεράς».
Αμέσως μετά περιγράφει τις συναντήσεις που είχε προεκλογικά με τους κ.κ. Τσίπρα, Γλέζο και Δραγασάκη, ώστε να εξευρεθεί κοινός τόπος συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη Σπίθα, που είχε ιδρύσει ήδη τότε.
«Στις συζητήσεις μας με τους Γλέζο, Τσίπρα, Δραγασάκη είχα την ευκαιρία να τους αναπτύξω τις απόψεις μου. Δεν εισακούσθηκα. Όπως και δεν κατόρθωσα με την Σπίθα να επικοινωνήσω ελεύθερα με τον Λαό, για να του αποδείξω ότι υπάρχει λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα. Τόσο κοσμοϊστορική σημασία έδινα στη σημερινή συγκυρία. Πίστεψα με πάθος ότι είναι δυνατή επί τέλους η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και γι’ αυτό τον λόγο η τωρινή μου απογοήτευση με οδήγησε στη δραματική μου απόφαση να θεωρώ τον εαυτό μου «νεκρό» πολιτικά».
Επίσης, στην επιστολή του ο Μίκης Θεοδωράκης καλεί τις δυνάμεις της Αριστεράς να συμπορευτούν, με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. «Αν δεν τους ενώνει η επίθεση, ας τους ενώσει η άμυνα!» λέει χαρακτηριστικά και καταλήγει σημειώνοντας:
«Ήδη χθες ήρθε η επιβεβαίωση της προειδοποίησής μου, είχαμε τον πρώτο νεκρό! Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος για τη χώρα. Όμως για μας τους αριστερούς (κάθε χώρου ή εκτός «χώρου») είναι άμεσος… Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι ότι η τυχαία μας συνάντηση στο διάλειμμα της συναυλίας του Ηρωδείου μπορεί και να μην ήταν τυχαία! Και φυσικά δεν επιτρέπεται να περιοριστεί σε ένα σύνθημα… Γιατί τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας για την επίθεση στο Πέραμα μπορεί και πρέπει να ξυπνήσουν μέσα μας τους εφιάλτες του παρελθόντος, οι υπεύθυνες ηγεσίες πρέπει να λάβουν έγκαιρα μέτρα σε απόλυτη προτεραιότητα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι αυτοί που ευθύνονται για τις δύο μεγάλες τραγωδίες του τόπου μας, τον Εμφύλιο Πόλεμο και τη Δικτατορία…»
Ολόκληρη η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΠΑΛΑ
Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών», τους είπα. «Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της Εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…». «Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…». «Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ.
Δυστυχώς αυτά είναι λόγια που λέγονται στην ανάλαφρη ατμόσφαιρα του διαλείμματος μιας συναυλίας. Πίσω όμως κρύβεται η ωμή πραγματικότητα και η προσωπική μου τραγωδία. Που μεγαλώνει όσο λιγοστεύει το λαδάκι στο καντήλι μου. Και μιας και η «Αυγούλα» μου έκανε την τιμή να με αναφέρει αδράχνοντας την ευκαιρία, για να προβάλει ένα προεκλογικό σύνθημα, θα πρέπει νομίζω να μου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω ολοκληρωμένα την σκέψη μου σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο της Αριστεράς.
Στις συναντήσεις μας στα πλαίσια του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. διαπιστώθηκε η βασική μας διαφορά (ανάμεσα στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις δικές μου), που εξακολουθεί να υπάρχει: δηλαδή αν είναι εφικτή η ριζική αλλαγή (που έχει ανάγκη ο τόπος) μέσα ή έξω από το Σύστημα Εξουσίας. Το «μέσα» σήμαινε συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής Εξουσίας. Το «έξω», να βάλουμε όλοι μας το όποιο βάρος μας για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου Αντίστασης. Είναι αλήθεια ότι από τις αρχές του 2011 η πολιτική μου σκέψη ριζοσπαστικοποιήθηκε. Γιατί; Πρώτον γιατί διαπίστωσα την αρχή του τέλους του δικομματισμού, που σημαίνει απαλλαγή της μεγάλης πλειοψηφίας του Λαού μας από τον άμεσο ιδεολογικο-πολιτικό και κομματικό έλεγχο των δύο ιστορικών εκπροσώπων της ξένης εξάρτησης. Δεύτερον, η αποκάλυψη με την υπογραφή του Μνημονίου όχι μόνο του αντιλαϊκού αλλά και του αντεθνικού ρόλου των ηγετικών παραγόντων που κρατούσαν κάτω από τον άμεσο έλεγχό τους τούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη φάση και της Ν.Δ. στην επόμενη. Μιλάμε για το 80% περίπου των Ελλήνων ψηφοφόρων! Τρίτον, κουρελιάστηκαν οριστικά οι μάσκες που έκρυβαν το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπο των λεγομένων ξένων «προστατών» μας, ώστε σήμερα να μην υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην πιστεύει ότι ο στόχος τους είναι να μας εξαθλιώσουν και να μας κατατρομοκρατήσουν, ώστε να καμφθεί κάθε δυνατότητα του Λαού μας και να παραδοθεί σαν «πρόβατο επί σφαγήν» στα οικονομικά και στρατηγικά τους συμφέροντα. Ειδικά τώρα, μετά την αποκάλυψη του πετρελαϊκού μας πλούτου, ο στόχος τους είναι να τον ελέγξουν και να τον καρπωθούν δίνοντας στον Λαό μας λίγα ψίχουλα, αφού θα έχει εξασφαλιστεί η οριστική του υποταγή στην θέλησή τους.
Αυτές οι διαπιστώσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η τεραστίων διαστάσεων απελευθέρωση του Λαού μας από τους καταναγκασμούς και τις αυταπάτες του δικομματισμού σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ρόλου των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης και των τοπικών συμμάχων και οργάνων τους (που όλοι μαζί, θεσμικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, κρατικοί παράγοντες συνιστούν το πλέγμα του Συστήματος Εξουσίας) δημιουργούν για την χώρα μας μια σπάνια ιστορική ευκαιρία! Ποιο ήταν το «κλειδί»; Ο ενημερωμένος λαός, που όπως έδειξαν οι μεγάλες διαδηλώσεις του 2011 και του 2012, άρχισε να κατανοεί τη δύναμή του και να ανιχνεύει την ευθύνη του για την αναγκαία ριζοσπαστική αλλαγή. Φτάνει να καταφέρει να ενωθεί γύρω από ένα κοινό στόχο και μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία. Αυτή ήταν κατά την άποψή μου η ώρα της Αριστεράς. Και γι’ αυτό ξαναβγήκα, 86 χρονών, σε δρόμους και σε πλατείες. Όπως σε κάθε παρόμοια στιγμή, όταν ο Λαός φορτώνεται με ιστορικές ευθύνες και κατά κάποιον τρόπο είναι «άγραφο χαρτί», περιμένει ένα χέρι να γράψει επάνω μια λέξη. Στα 1821 η λέξη ήταν «Ελευθερία». Στα 1843, «Σύνταγμα». Στα 1912 «Εδαφική ολοκλήρωση». Στα 1940 «Αντίσταση». Στα 1973 «Δημοκρατία». Στα 2012 (ακόμα και σήμερα) η λέξη που περιμένει είναι «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ».
Στις συζητήσεις μας με τους Γλέζο, Τσίπρα, Δραγασάκη είχα την ευκαιρία να τους αναπτύξω τις απόψεις μου. Δεν εισακούσθηκα. Όπως και δεν κατόρθωσα με την Σπίθα να επικοινωνήσω ελεύθερα με τον Λαό, για να του αποδείξω ότι υπάρχει λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα. Τόσο κοσμοϊστορική σημασία έδινα στη σημερινή συγκυρία. Πίστεψα με πάθος ότι είναι δυνατή επί τέλους η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και γι’ αυτό τον λόγο η τωρινή μου απογοήτευση με οδήγησε στη δραματική μου απόφαση να θεωρώ τον εαυτό μου «νεκρό» πολιτικά.
Συμπτωματικά αυτή η συνάντηση των τεσσάρων έτυχε να γίνει την επομένη μέρα που έβαλα τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» κάτω από το έμβλημα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών στην Ιστοσελίδα της. Φυσικά «ΤΕΛΟΣ» όχι για την Σπίθα αλλά για τη δική μου ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στον Λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες. Η συνάντηση αυτή έγινε επίσης την επομένη της δημοσίευσης ενός προφητικού, για άλλη μια φορά, άρθρου μου, στο οποίο έγραφα ότι η Χρυσή Αυγή έχει περάσει στη φάση του αίματος και του θανάτου, με κύριο στόχο την Αριστερά. Θα ήθελα λοιπόν από την «Αυγή» να προβάλει αυτή την έκκληση που διατύπωσα χθες στους παλιούς συνοδοιπόρους μου υπενθυμίζοντας ει δυνατόν, ορισμένα αποσπάσματα από το άρθρο μου εκείνο. Αν δεν τους ενώνει η επίθεση, ας τους ενώσει η άμυνα! Ήδη χθες ήρθε η επιβεβαίωση της προειδοποίησής μου, είχαμε τον πρώτο νεκρό! Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος για τη χώρα. Όμως για μας τους αριστερούς (κάθε χώρου ή εκτός «χώρου») είναι άμεσος… Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι ότι η τυχαία μας συνάντηση στο διάλειμμα της συναυλίας του Ηρωδείου μπορεί και να μην ήταν τυχαία! Και φυσικά δεν επιτρέπεται να περιοριστεί σε ένα σύνθημα… Γιατί τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας για την επίθεση στο Πέραμα μπορεί και πρέπει να ξυπνήσουν μέσα μας τους εφιάλτες του παρελθόντος, οι υπεύθυνες ηγεσίες πρέπει να λάβουν έγκαιρα μέτρα σε απόλυτη προτεραιότητα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι αυτοί που ευθύνονται για τις δύο μεγάλες τραγωδίες του τόπου μας, τον Εμφύλιο Πόλεμο και την Δικτατορία Αθήνα, 18.9.2013
Μίκης Θεοδωράκης
Ακολουθεί η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη για την επίθεση της Χρυσής Αυγής κατά μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα
«Όπως είπα και άλλοτε, η απουσία από το Σύνταγμα του 1975 ενός άρθρου που θα απαγόρευε την αναβίωση των φασιστικών, ναζιστικών ιδεών, αποδεικνύεται τώρα ότι αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τη ζωή και την ασφάλεια του Ελληνικού λαού… Έκτοτε υπήρχαν ευκαιρίες, με τις κατά καιρούς αναθεωρήσεις του Συντάγματος να διορθωθεί αυτό το λάθος. Όμως κανένα κόμμα, ούτε αυτά της αριστεράς δεν θέλησαν να το προτείνω. έστω και από αίσθημα αυτοσυντήρησης. Δεν γνώριζαν τάχα ότι σε περιπτώσεις νεκρανάστασης των βρυκολάκων της πολιτικής βίας όπως υπήρξαν το παρελθόν οι παρακρατικές οργανώσεις, θα είχαν σαν κύριο στόχο τους και πάλι τους οπαδούς της αριστεράς;
Οι έως τώρα επιθέσεις των νεοναζί της «Χρυσής Αυγής», κατά των μεταναστών, αποτελούσαν ως φαίνεται ένα στάδιο προθέρμανσης έως την πρόσφατη καθαρά δολοφονική επίθεση ενάντια σε μέλη μιας πολιτικής οργάνωσης όπως είναι το ΚΚΕ αποκαλύπτοντας έτσι ότι η δημιουργία των γνωστών ταγμάτων εφόδου έχει σαν ευρύτερη αποστολή την πλήρη αποσταθεροποίηση της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής με την εμφάνιση της βίας και της τρομοκρατίας σαν στοιχεία ποδηγέτησης των ήδη εξαντλημένων λαϊκών μαζών από στην εξοντωτική πολιτική της τρόικα.
Η απόφαση των νεοναζί να χύσουν αίμα και να θανατώσουν, πρέπει να εκληφθεί από όλους σαν μια εκκωφαντική προειδοποίηση ότι κάποιες δυνάμεις επιδιώκουν να προσθέσουν στην πολιτική της εξαθλίωσης και την πρακτική της γενικευμένης βίας που αν την αφήσουμε να συνεχιστεί οδηγούμαστε προς μία σύρραξη που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τις μορφές που μπορεί να πάρει.
Το ερώτημα όμως είναι, αν θα αντέξει ο λαός μια κορυφαία δοκιμασία μετά τα όσα έχει υποστεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως από την άλλη πλευρά για πόσο καιρό ακόμα οι Έλληνες δημοκράτες θα ανέχονται αυτές τις επιθέσεις, όταν μάλιστα έχουν πάρει την μορφή που είδαμε στην επίθεσή τους στο Πέραμα; Όπως συνέβη και άλλοτε, με τους παρακρατικούς έτσι και τώρα έχει ξεκινήσει η διάβρωση των διωκτικών αρχών γεγονός που σημαίνει ότι και πάλι ο έλληνας πολίτης θα αφεθεί απροστάτευτος στη βία των τραμπούκων. Το ίδιο φαινόμενο της διάβρωσης αρχίζει να παρατηρείται δυστυχώς έστω και σε λιγότερο βαθμό στο κόμμα και τους οπαδούς της Δεξιάς, γεγονός εξαιρετικά ανησυχητικό, γιατί ξαναφέρνει στην επιφάνεια τα φαντάσματα της κάθετης διαίρεσης του ελληνικού λαού, δηλαδή αυτής της εθνικής μας κατάρας που τόσα δεινά προκάλεσε στο λαό μας.
Γι' αυτό θα πρέπει με κάθε τρόπο να κοπεί το χέρι των δολοφόνων. Αυτά δήλωνα και στα 1963 στη Θεσσαλονίκη πάνω από το πτώμα του Γρηγόρη Λαμπράκη. Όμως η πολιτική εξουσία εκείνης της εποχής, ήταν κουφή σε τέτοιες φωνές . Και σε λίγο βρεθήκαμε όλοι, αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, στις φυλακές της Χούντας
Όμως πολύ χειρότερη ήταν η κατάσταση στην περίοδο του 1945, όχι μόνο με την ανοχή αλλά και την συνενοχή των αστικών κομμάτων μπροστά στα εγκλήματα των τότε παρακρατικών.
Όχι μόνο δεν τους έκοψαν το χέρι αλλά αντίθετα το προφύλαξαν και το εξόπλισαν Αυτό είχε σαν συνέπεια να αναγκάσει τα θύματα να αυτοοργανωθούν για να αυτοπροστατευθούν. Έτσι οδηγηθήκαμε στον εμφύλιο.
Αυτά τα δυο παραδείγματα, ο εμφύλιος και η δικτατορία θα πρέπει να μελετήσουν σήμερα προσεκτικά όλοι οι Έλληνες, λαός, κυβέρνηση, κόμματα, συνδικάτα. Και θα πρέπει να ξέρουν επίσης ότι ζούμε σε μια περίοδο που μας κυβερνούν οι διεθνείς έμποροι όπλων.
Βλέπουμε πόση ταχύτητα στην Αφρική, στο Ιράκ, στη Συρία, στην Αίγυπτο, οι άοπλοι διαδηλωτές, μεταβάλλονται σε αντάρτες εξοπλισμένοι με όλα τα υπερσύγχρονα όπλα.
Και να μη ξεχνάμε ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι το πιο δυνατό σε κάθε άνθρωπο,
Κι ας είναι όλοι βέβαιοι ότι από εδώ και πέρα δεν θα υπάρξει κανένας έλληνας πολίτης που να είναι διατεθειμένος να οδηγηθεί σαν πρόβατο στη σφαγή και μάλιστα με ρόπαλο με καρφιά, το νέο αγκυλωτό σταυρό των ελληνικών ΕS ΕS». logioshermes
Στην επιστολή του, ο Μίκης Θεοδωράκης κάνει λόγο για «ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στο λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες».
Αφορμή της απόφασής του στάθηκε η συνάντηση που είχε πριν από δύο ημέρες στο Ηρώδειο κατά το διάλειμμα συναυλίας της Μαρίας Φαραντούρη, με τρεις αρχηγούς κομμάτων, τους κ.κ.Αλέξη Τσίπρα, Δημήτρη Κουτσούμπα και Φώτη Κουβέλη.
Ο Μίκης Θεοδωράκης περιγράφει ως εξής τη συνάντηση:
«Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών» τους είπα.
«Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…».
«Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…».
«Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ».
Σε αυτό το σημείο ο Μίκης Θεοδωράκης στην ίδια επιστολή εκφράζει την ενόχλησή του για τον τρόπο που αναπαράχθηκε το παραπάνω γεγονός από την εφημερίδα Αυγή. Αναφέρει συγκεκριμένα: «μιας και η “Αυγούλα” μου έκανε την τιμή να με αναφέρει αδράχνοντας την ευκαιρία, για να προβάλει ένα προεκλογικό σύνθημα, θα πρέπει νομίζω να μου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω ολοκληρωμένα την σκέψη μου σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο της Αριστεράς».
Αμέσως μετά περιγράφει τις συναντήσεις που είχε προεκλογικά με τους κ.κ. Τσίπρα, Γλέζο και Δραγασάκη, ώστε να εξευρεθεί κοινός τόπος συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη Σπίθα, που είχε ιδρύσει ήδη τότε.
«Στις συζητήσεις μας με τους Γλέζο, Τσίπρα, Δραγασάκη είχα την ευκαιρία να τους αναπτύξω τις απόψεις μου. Δεν εισακούσθηκα. Όπως και δεν κατόρθωσα με την Σπίθα να επικοινωνήσω ελεύθερα με τον Λαό, για να του αποδείξω ότι υπάρχει λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα. Τόσο κοσμοϊστορική σημασία έδινα στη σημερινή συγκυρία. Πίστεψα με πάθος ότι είναι δυνατή επί τέλους η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και γι’ αυτό τον λόγο η τωρινή μου απογοήτευση με οδήγησε στη δραματική μου απόφαση να θεωρώ τον εαυτό μου «νεκρό» πολιτικά».
Επίσης, στην επιστολή του ο Μίκης Θεοδωράκης καλεί τις δυνάμεις της Αριστεράς να συμπορευτούν, με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. «Αν δεν τους ενώνει η επίθεση, ας τους ενώσει η άμυνα!» λέει χαρακτηριστικά και καταλήγει σημειώνοντας:
«Ήδη χθες ήρθε η επιβεβαίωση της προειδοποίησής μου, είχαμε τον πρώτο νεκρό! Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος για τη χώρα. Όμως για μας τους αριστερούς (κάθε χώρου ή εκτός «χώρου») είναι άμεσος… Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι ότι η τυχαία μας συνάντηση στο διάλειμμα της συναυλίας του Ηρωδείου μπορεί και να μην ήταν τυχαία! Και φυσικά δεν επιτρέπεται να περιοριστεί σε ένα σύνθημα… Γιατί τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας για την επίθεση στο Πέραμα μπορεί και πρέπει να ξυπνήσουν μέσα μας τους εφιάλτες του παρελθόντος, οι υπεύθυνες ηγεσίες πρέπει να λάβουν έγκαιρα μέτρα σε απόλυτη προτεραιότητα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι αυτοί που ευθύνονται για τις δύο μεγάλες τραγωδίες του τόπου μας, τον Εμφύλιο Πόλεμο και τη Δικτατορία…»
Ολόκληρη η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΠΑΛΑ
Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών», τους είπα. «Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της Εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…». «Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…». «Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ.
Δυστυχώς αυτά είναι λόγια που λέγονται στην ανάλαφρη ατμόσφαιρα του διαλείμματος μιας συναυλίας. Πίσω όμως κρύβεται η ωμή πραγματικότητα και η προσωπική μου τραγωδία. Που μεγαλώνει όσο λιγοστεύει το λαδάκι στο καντήλι μου. Και μιας και η «Αυγούλα» μου έκανε την τιμή να με αναφέρει αδράχνοντας την ευκαιρία, για να προβάλει ένα προεκλογικό σύνθημα, θα πρέπει νομίζω να μου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω ολοκληρωμένα την σκέψη μου σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο της Αριστεράς.
Στις συναντήσεις μας στα πλαίσια του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. διαπιστώθηκε η βασική μας διαφορά (ανάμεσα στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις δικές μου), που εξακολουθεί να υπάρχει: δηλαδή αν είναι εφικτή η ριζική αλλαγή (που έχει ανάγκη ο τόπος) μέσα ή έξω από το Σύστημα Εξουσίας. Το «μέσα» σήμαινε συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής Εξουσίας. Το «έξω», να βάλουμε όλοι μας το όποιο βάρος μας για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου Αντίστασης. Είναι αλήθεια ότι από τις αρχές του 2011 η πολιτική μου σκέψη ριζοσπαστικοποιήθηκε. Γιατί; Πρώτον γιατί διαπίστωσα την αρχή του τέλους του δικομματισμού, που σημαίνει απαλλαγή της μεγάλης πλειοψηφίας του Λαού μας από τον άμεσο ιδεολογικο-πολιτικό και κομματικό έλεγχο των δύο ιστορικών εκπροσώπων της ξένης εξάρτησης. Δεύτερον, η αποκάλυψη με την υπογραφή του Μνημονίου όχι μόνο του αντιλαϊκού αλλά και του αντεθνικού ρόλου των ηγετικών παραγόντων που κρατούσαν κάτω από τον άμεσο έλεγχό τους τούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη φάση και της Ν.Δ. στην επόμενη. Μιλάμε για το 80% περίπου των Ελλήνων ψηφοφόρων! Τρίτον, κουρελιάστηκαν οριστικά οι μάσκες που έκρυβαν το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπο των λεγομένων ξένων «προστατών» μας, ώστε σήμερα να μην υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην πιστεύει ότι ο στόχος τους είναι να μας εξαθλιώσουν και να μας κατατρομοκρατήσουν, ώστε να καμφθεί κάθε δυνατότητα του Λαού μας και να παραδοθεί σαν «πρόβατο επί σφαγήν» στα οικονομικά και στρατηγικά τους συμφέροντα. Ειδικά τώρα, μετά την αποκάλυψη του πετρελαϊκού μας πλούτου, ο στόχος τους είναι να τον ελέγξουν και να τον καρπωθούν δίνοντας στον Λαό μας λίγα ψίχουλα, αφού θα έχει εξασφαλιστεί η οριστική του υποταγή στην θέλησή τους.
Αυτές οι διαπιστώσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η τεραστίων διαστάσεων απελευθέρωση του Λαού μας από τους καταναγκασμούς και τις αυταπάτες του δικομματισμού σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ρόλου των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης και των τοπικών συμμάχων και οργάνων τους (που όλοι μαζί, θεσμικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, κρατικοί παράγοντες συνιστούν το πλέγμα του Συστήματος Εξουσίας) δημιουργούν για την χώρα μας μια σπάνια ιστορική ευκαιρία! Ποιο ήταν το «κλειδί»; Ο ενημερωμένος λαός, που όπως έδειξαν οι μεγάλες διαδηλώσεις του 2011 και του 2012, άρχισε να κατανοεί τη δύναμή του και να ανιχνεύει την ευθύνη του για την αναγκαία ριζοσπαστική αλλαγή. Φτάνει να καταφέρει να ενωθεί γύρω από ένα κοινό στόχο και μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία. Αυτή ήταν κατά την άποψή μου η ώρα της Αριστεράς. Και γι’ αυτό ξαναβγήκα, 86 χρονών, σε δρόμους και σε πλατείες. Όπως σε κάθε παρόμοια στιγμή, όταν ο Λαός φορτώνεται με ιστορικές ευθύνες και κατά κάποιον τρόπο είναι «άγραφο χαρτί», περιμένει ένα χέρι να γράψει επάνω μια λέξη. Στα 1821 η λέξη ήταν «Ελευθερία». Στα 1843, «Σύνταγμα». Στα 1912 «Εδαφική ολοκλήρωση». Στα 1940 «Αντίσταση». Στα 1973 «Δημοκρατία». Στα 2012 (ακόμα και σήμερα) η λέξη που περιμένει είναι «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ».
Στις συζητήσεις μας με τους Γλέζο, Τσίπρα, Δραγασάκη είχα την ευκαιρία να τους αναπτύξω τις απόψεις μου. Δεν εισακούσθηκα. Όπως και δεν κατόρθωσα με την Σπίθα να επικοινωνήσω ελεύθερα με τον Λαό, για να του αποδείξω ότι υπάρχει λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα. Τόσο κοσμοϊστορική σημασία έδινα στη σημερινή συγκυρία. Πίστεψα με πάθος ότι είναι δυνατή επί τέλους η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και γι’ αυτό τον λόγο η τωρινή μου απογοήτευση με οδήγησε στη δραματική μου απόφαση να θεωρώ τον εαυτό μου «νεκρό» πολιτικά.
Συμπτωματικά αυτή η συνάντηση των τεσσάρων έτυχε να γίνει την επομένη μέρα που έβαλα τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» κάτω από το έμβλημα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών στην Ιστοσελίδα της. Φυσικά «ΤΕΛΟΣ» όχι για την Σπίθα αλλά για τη δική μου ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στον Λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες. Η συνάντηση αυτή έγινε επίσης την επομένη της δημοσίευσης ενός προφητικού, για άλλη μια φορά, άρθρου μου, στο οποίο έγραφα ότι η Χρυσή Αυγή έχει περάσει στη φάση του αίματος και του θανάτου, με κύριο στόχο την Αριστερά. Θα ήθελα λοιπόν από την «Αυγή» να προβάλει αυτή την έκκληση που διατύπωσα χθες στους παλιούς συνοδοιπόρους μου υπενθυμίζοντας ει δυνατόν, ορισμένα αποσπάσματα από το άρθρο μου εκείνο. Αν δεν τους ενώνει η επίθεση, ας τους ενώσει η άμυνα! Ήδη χθες ήρθε η επιβεβαίωση της προειδοποίησής μου, είχαμε τον πρώτο νεκρό! Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος για τη χώρα. Όμως για μας τους αριστερούς (κάθε χώρου ή εκτός «χώρου») είναι άμεσος… Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι ότι η τυχαία μας συνάντηση στο διάλειμμα της συναυλίας του Ηρωδείου μπορεί και να μην ήταν τυχαία! Και φυσικά δεν επιτρέπεται να περιοριστεί σε ένα σύνθημα… Γιατί τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας για την επίθεση στο Πέραμα μπορεί και πρέπει να ξυπνήσουν μέσα μας τους εφιάλτες του παρελθόντος, οι υπεύθυνες ηγεσίες πρέπει να λάβουν έγκαιρα μέτρα σε απόλυτη προτεραιότητα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι αυτοί που ευθύνονται για τις δύο μεγάλες τραγωδίες του τόπου μας, τον Εμφύλιο Πόλεμο και την Δικτατορία Αθήνα, 18.9.2013
Μίκης Θεοδωράκης
Ακολουθεί η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη για την επίθεση της Χρυσής Αυγής κατά μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα
«Όπως είπα και άλλοτε, η απουσία από το Σύνταγμα του 1975 ενός άρθρου που θα απαγόρευε την αναβίωση των φασιστικών, ναζιστικών ιδεών, αποδεικνύεται τώρα ότι αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τη ζωή και την ασφάλεια του Ελληνικού λαού… Έκτοτε υπήρχαν ευκαιρίες, με τις κατά καιρούς αναθεωρήσεις του Συντάγματος να διορθωθεί αυτό το λάθος. Όμως κανένα κόμμα, ούτε αυτά της αριστεράς δεν θέλησαν να το προτείνω. έστω και από αίσθημα αυτοσυντήρησης. Δεν γνώριζαν τάχα ότι σε περιπτώσεις νεκρανάστασης των βρυκολάκων της πολιτικής βίας όπως υπήρξαν το παρελθόν οι παρακρατικές οργανώσεις, θα είχαν σαν κύριο στόχο τους και πάλι τους οπαδούς της αριστεράς;
Οι έως τώρα επιθέσεις των νεοναζί της «Χρυσής Αυγής», κατά των μεταναστών, αποτελούσαν ως φαίνεται ένα στάδιο προθέρμανσης έως την πρόσφατη καθαρά δολοφονική επίθεση ενάντια σε μέλη μιας πολιτικής οργάνωσης όπως είναι το ΚΚΕ αποκαλύπτοντας έτσι ότι η δημιουργία των γνωστών ταγμάτων εφόδου έχει σαν ευρύτερη αποστολή την πλήρη αποσταθεροποίηση της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής με την εμφάνιση της βίας και της τρομοκρατίας σαν στοιχεία ποδηγέτησης των ήδη εξαντλημένων λαϊκών μαζών από στην εξοντωτική πολιτική της τρόικα.
Η απόφαση των νεοναζί να χύσουν αίμα και να θανατώσουν, πρέπει να εκληφθεί από όλους σαν μια εκκωφαντική προειδοποίηση ότι κάποιες δυνάμεις επιδιώκουν να προσθέσουν στην πολιτική της εξαθλίωσης και την πρακτική της γενικευμένης βίας που αν την αφήσουμε να συνεχιστεί οδηγούμαστε προς μία σύρραξη που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τις μορφές που μπορεί να πάρει.
Το ερώτημα όμως είναι, αν θα αντέξει ο λαός μια κορυφαία δοκιμασία μετά τα όσα έχει υποστεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως από την άλλη πλευρά για πόσο καιρό ακόμα οι Έλληνες δημοκράτες θα ανέχονται αυτές τις επιθέσεις, όταν μάλιστα έχουν πάρει την μορφή που είδαμε στην επίθεσή τους στο Πέραμα; Όπως συνέβη και άλλοτε, με τους παρακρατικούς έτσι και τώρα έχει ξεκινήσει η διάβρωση των διωκτικών αρχών γεγονός που σημαίνει ότι και πάλι ο έλληνας πολίτης θα αφεθεί απροστάτευτος στη βία των τραμπούκων. Το ίδιο φαινόμενο της διάβρωσης αρχίζει να παρατηρείται δυστυχώς έστω και σε λιγότερο βαθμό στο κόμμα και τους οπαδούς της Δεξιάς, γεγονός εξαιρετικά ανησυχητικό, γιατί ξαναφέρνει στην επιφάνεια τα φαντάσματα της κάθετης διαίρεσης του ελληνικού λαού, δηλαδή αυτής της εθνικής μας κατάρας που τόσα δεινά προκάλεσε στο λαό μας.
Γι' αυτό θα πρέπει με κάθε τρόπο να κοπεί το χέρι των δολοφόνων. Αυτά δήλωνα και στα 1963 στη Θεσσαλονίκη πάνω από το πτώμα του Γρηγόρη Λαμπράκη. Όμως η πολιτική εξουσία εκείνης της εποχής, ήταν κουφή σε τέτοιες φωνές . Και σε λίγο βρεθήκαμε όλοι, αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, στις φυλακές της Χούντας
Όμως πολύ χειρότερη ήταν η κατάσταση στην περίοδο του 1945, όχι μόνο με την ανοχή αλλά και την συνενοχή των αστικών κομμάτων μπροστά στα εγκλήματα των τότε παρακρατικών.
Όχι μόνο δεν τους έκοψαν το χέρι αλλά αντίθετα το προφύλαξαν και το εξόπλισαν Αυτό είχε σαν συνέπεια να αναγκάσει τα θύματα να αυτοοργανωθούν για να αυτοπροστατευθούν. Έτσι οδηγηθήκαμε στον εμφύλιο.
Αυτά τα δυο παραδείγματα, ο εμφύλιος και η δικτατορία θα πρέπει να μελετήσουν σήμερα προσεκτικά όλοι οι Έλληνες, λαός, κυβέρνηση, κόμματα, συνδικάτα. Και θα πρέπει να ξέρουν επίσης ότι ζούμε σε μια περίοδο που μας κυβερνούν οι διεθνείς έμποροι όπλων.
Βλέπουμε πόση ταχύτητα στην Αφρική, στο Ιράκ, στη Συρία, στην Αίγυπτο, οι άοπλοι διαδηλωτές, μεταβάλλονται σε αντάρτες εξοπλισμένοι με όλα τα υπερσύγχρονα όπλα.
Και να μη ξεχνάμε ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι το πιο δυνατό σε κάθε άνθρωπο,
Κι ας είναι όλοι βέβαιοι ότι από εδώ και πέρα δεν θα υπάρξει κανένας έλληνας πολίτης που να είναι διατεθειμένος να οδηγηθεί σαν πρόβατο στη σφαγή και μάλιστα με ρόπαλο με καρφιά, το νέο αγκυλωτό σταυρό των ελληνικών ΕS ΕS». logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κώστας Πηλαδάκης: Μετανάστης στη Ζάμπια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
