2013-09-23 11:00:11
Του Γιάννη Νικολόπουλου
Ο φόβος υπήρξε διαχρονικά ένα από τα πιο αποτελεσματικά πολιτικά και επικοινωνιακά εργαλεία. Η ελληνική κοινωνία συγκροτούμενη σε εκλογικό σώμα έχει βιώσει αυτή την (άνωθεν) επιβολή του φόβου πολλές φορές στο παρελθόν. Με αθέμιτα μέσα, με συστηματική προπαγάνδα, με απειλές και εκβιασμούς, με τρομοκρατικά διλήμματα και κανάλια σπερμολογίας, με εφόδους κομμουνιστικών, αιμοδιψών κονσερβοκουτιών και επελάσεις σαρκοβόρων δραχμών.
Παρακολούθησα το διάγγελμα του Αντώνη Σαμαρά. Ολόκληρη η ομιλία προανήγγειλε το επόμενο δίλημμα για τις επόμενες κάλπες, όποτε και αν αυτές στηθούν: Σαμαράς (και «σταθερότητα») ή βία (που όπως είπε ο Σαμαράς, «οδηγεί, απ’ όπου και αν προέρχεται, τη χώρα στον κατήφορο, και δε βοηθά την ανάπτυξη και τον δύσκολο ανήφορο»). Ο Σαμαράς δεν πρωτοτύπησε, επανέλαβε όλη τη βασική ρητορική των τελευταίων μηνών, των μηνών που προετοίμασαν την «μεταμνημονιακή» (παλιότερη έκφραση που έχει χρησιμοποιήσει και ο Σαμαράς) και «μεταδημοκρατική» (έκφραση που χρησιμοποίησε και από το βήμα της Βουλής, ο Βαγγέλης Βενιζέλος) αφήγηση της συγκυβέρνησης:
Το μνημόνιο μας «αποχαιρετά» (η δανειακή χρηματοδότηση λήγει την άνοιξη του 2014), η χώρα έχει εισέλθει σε φάση «ανάπτυξης» και «απογείωσης» (άραγε, ο Στουρνάρας τυχαία ανακοίνωσε, σχεδόν ταυτόχρονα με το διάγγελμα, «διόρθωση» της κυβερνητικής εκτίμησης για το ποσοστό της ύφεσης του 2013, σε χαμηλότερα επίπεδα από εκείνα που αρχικώς είχαν προβλεφθεί;) παράγοντες ανωμαλίας είναι οι «απεργοί», οι «συντεχνίες», η «ΕΡΤ» και «οι καταληψίες της», η «ΟΛΜΕ» που κρατά «κλειστά τα σχολεία» και (τελευταία λαζαρίδειος συμβολή στον κυβερνητικό λόγο με μπόλικη δόση προσωπικής εμπάθειας και σεξισμού) η Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι τρόποι της, όταν προφανώς και για παράδειγμα, αναδείκνυε τις ευθύνες για τη συγκάλυψη στη λίστα Λαγκάρντ ή τις ψηφοφορίες – μαγική εικόνα στις Επιτροπές Δημόσιας Διοίκησης και Δικαιοσύνης. Επομένως, και επειδή κατά τη θεωρία των άκρων, που δε λιώνει ποτέ σαν καραμέλα στο στόμα της συγκυβέρνησης, τα άκρα είναι «συγκοινωνούντα δοχεία», μετέρχονται εξίσου επικίνδυνα και απεχθή μέσα αποσταθεροποίησης (η απεργία στην ίδια ζυγαριά με το στιλέτο), ο Σαμαράς ορθώνεται σα βράχος σταθερότητας και «μεταδημοκρατικής» ομαλότητας σε αυτό το ζοφερό, πολιτικό περιβάλλον.
Η κατακλείδα του διαγγέλματος λέει επίσης πολλά. «Η δημοκρατία», ανέφερε ο Σαμαράς, «είναι ισχυρότερη από όσο φαντάζονται οι εχθροί της». Πρώτον, η δημοκρατία έχει περισσότερους του ενός εχθρούς, προφανώς για τον Σαμαρά υπάρχουν και άλλοι πέρα από τους νεοναζί (ο Σαμαράς δεν είπε ούτε μια στιγμή τις λεξούλες Χρυσή Αυγή) και ξέρουμε με ακρίβεια ποιους εννοεί. Το έχουν δείξει τα έργα και οι ημέρες του. Δεύτερον, όπως έχει πει και ο Βενιζέλος, η δημοκρατία (και ο λαός ως εκλογικό σώμα) εκφράζεται στις εκλογές, ανά τετραετία, ή όποτε προκύπτει νωρίτερα, αναγκαιότητα πρόωρης προσφυγής. Οι εκλογές είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας και η ισχύς της απόφασης του εκλογικού σώματος είναι κάτι σαν λευκή επιταγή για τη Βουλή και την κυβέρνηση που βασίζεται στην ψήφο εμπιστοσύνης αυτής της Βουλής. Αν στην επιταγή αυτή η κυβέρνηση αρχίζει τις ανορθογραφίες και τα ορνιθοσκαλίσματα, προς Θεού, ο λαός δεν πρέπει να διαφωνήσει, πολλώ δε μάλλον να αντιδράσει, αλλά να περιμένει ήσυχα – ήσυχα, την επόμενη εθνική, εκλογική αναμέτρηση. Οπότε μια «ισχυρότερη δημοκρατία» πρέπει να εκφραστεί από ένα φρέσκο, νωπό αποτέλεσμα κάλπης. Επομένως, μάλλον οι κάλπες δεν αργούν και πολύ Η μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα με τις κυβερνήσεις του μνημονίου αλλάζει περιβολή. Από το καλοραμμένο κοστούμι των τραπεζιτών του χρέους ενδύεται το ασπρόμαυρο παντελόνι των νεοναζιστών της σβάστικας. Αν τον Μάιο και κυρίως τον Ιούνιο του 2012 πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο ζητούσε από τα στελέχη και τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα τυπώνονται αντίτυπα νομιμοφροσύνης στον Σαμαρά και το σχέδιο ανάσχεσης του ναζισμού. Το δεκανίκι Χρυσή Αυγή δε χρειάζεται να σοβαρευτεί ούτε να εισέλθει στην κυβέρνηση. Αρκεί να κάνει τη βρώμικη δουλειά της στο πεζοδρόμιο, συντηρώντας μια αυξομειούμενης έντασης απειλή για την δεινοπαθούσα κοινωνία και κυρίως για όσους πρωτοπορούν και επιμένουν στους κοινωνικούς αγώνες. Αρκεί να βωμολοχεί και να μαχαιρώνει, να επιτίθεται σε μετανάστες και αριστερούς, σε όποιον θα ενοχλεί, εμμένοντας στα δικαιώματα και την ελευθερία, στις πανανθρώπινες αξίες. Η συγκυβέρνηση μπορεί να φτιάξει «Αμυγδαλέζες» για όλα τα υποψήφια θύματα.
ameiniasopallineus
logioshermes
Ο φόβος υπήρξε διαχρονικά ένα από τα πιο αποτελεσματικά πολιτικά και επικοινωνιακά εργαλεία. Η ελληνική κοινωνία συγκροτούμενη σε εκλογικό σώμα έχει βιώσει αυτή την (άνωθεν) επιβολή του φόβου πολλές φορές στο παρελθόν. Με αθέμιτα μέσα, με συστηματική προπαγάνδα, με απειλές και εκβιασμούς, με τρομοκρατικά διλήμματα και κανάλια σπερμολογίας, με εφόδους κομμουνιστικών, αιμοδιψών κονσερβοκουτιών και επελάσεις σαρκοβόρων δραχμών.
Παρακολούθησα το διάγγελμα του Αντώνη Σαμαρά. Ολόκληρη η ομιλία προανήγγειλε το επόμενο δίλημμα για τις επόμενες κάλπες, όποτε και αν αυτές στηθούν: Σαμαράς (και «σταθερότητα») ή βία (που όπως είπε ο Σαμαράς, «οδηγεί, απ’ όπου και αν προέρχεται, τη χώρα στον κατήφορο, και δε βοηθά την ανάπτυξη και τον δύσκολο ανήφορο»). Ο Σαμαράς δεν πρωτοτύπησε, επανέλαβε όλη τη βασική ρητορική των τελευταίων μηνών, των μηνών που προετοίμασαν την «μεταμνημονιακή» (παλιότερη έκφραση που έχει χρησιμοποιήσει και ο Σαμαράς) και «μεταδημοκρατική» (έκφραση που χρησιμοποίησε και από το βήμα της Βουλής, ο Βαγγέλης Βενιζέλος) αφήγηση της συγκυβέρνησης:
Το μνημόνιο μας «αποχαιρετά» (η δανειακή χρηματοδότηση λήγει την άνοιξη του 2014), η χώρα έχει εισέλθει σε φάση «ανάπτυξης» και «απογείωσης» (άραγε, ο Στουρνάρας τυχαία ανακοίνωσε, σχεδόν ταυτόχρονα με το διάγγελμα, «διόρθωση» της κυβερνητικής εκτίμησης για το ποσοστό της ύφεσης του 2013, σε χαμηλότερα επίπεδα από εκείνα που αρχικώς είχαν προβλεφθεί;) παράγοντες ανωμαλίας είναι οι «απεργοί», οι «συντεχνίες», η «ΕΡΤ» και «οι καταληψίες της», η «ΟΛΜΕ» που κρατά «κλειστά τα σχολεία» και (τελευταία λαζαρίδειος συμβολή στον κυβερνητικό λόγο με μπόλικη δόση προσωπικής εμπάθειας και σεξισμού) η Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι τρόποι της, όταν προφανώς και για παράδειγμα, αναδείκνυε τις ευθύνες για τη συγκάλυψη στη λίστα Λαγκάρντ ή τις ψηφοφορίες – μαγική εικόνα στις Επιτροπές Δημόσιας Διοίκησης και Δικαιοσύνης. Επομένως, και επειδή κατά τη θεωρία των άκρων, που δε λιώνει ποτέ σαν καραμέλα στο στόμα της συγκυβέρνησης, τα άκρα είναι «συγκοινωνούντα δοχεία», μετέρχονται εξίσου επικίνδυνα και απεχθή μέσα αποσταθεροποίησης (η απεργία στην ίδια ζυγαριά με το στιλέτο), ο Σαμαράς ορθώνεται σα βράχος σταθερότητας και «μεταδημοκρατικής» ομαλότητας σε αυτό το ζοφερό, πολιτικό περιβάλλον.
Η κατακλείδα του διαγγέλματος λέει επίσης πολλά. «Η δημοκρατία», ανέφερε ο Σαμαράς, «είναι ισχυρότερη από όσο φαντάζονται οι εχθροί της». Πρώτον, η δημοκρατία έχει περισσότερους του ενός εχθρούς, προφανώς για τον Σαμαρά υπάρχουν και άλλοι πέρα από τους νεοναζί (ο Σαμαράς δεν είπε ούτε μια στιγμή τις λεξούλες Χρυσή Αυγή) και ξέρουμε με ακρίβεια ποιους εννοεί. Το έχουν δείξει τα έργα και οι ημέρες του. Δεύτερον, όπως έχει πει και ο Βενιζέλος, η δημοκρατία (και ο λαός ως εκλογικό σώμα) εκφράζεται στις εκλογές, ανά τετραετία, ή όποτε προκύπτει νωρίτερα, αναγκαιότητα πρόωρης προσφυγής. Οι εκλογές είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας και η ισχύς της απόφασης του εκλογικού σώματος είναι κάτι σαν λευκή επιταγή για τη Βουλή και την κυβέρνηση που βασίζεται στην ψήφο εμπιστοσύνης αυτής της Βουλής. Αν στην επιταγή αυτή η κυβέρνηση αρχίζει τις ανορθογραφίες και τα ορνιθοσκαλίσματα, προς Θεού, ο λαός δεν πρέπει να διαφωνήσει, πολλώ δε μάλλον να αντιδράσει, αλλά να περιμένει ήσυχα – ήσυχα, την επόμενη εθνική, εκλογική αναμέτρηση. Οπότε μια «ισχυρότερη δημοκρατία» πρέπει να εκφραστεί από ένα φρέσκο, νωπό αποτέλεσμα κάλπης. Επομένως, μάλλον οι κάλπες δεν αργούν και πολύ Η μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα με τις κυβερνήσεις του μνημονίου αλλάζει περιβολή. Από το καλοραμμένο κοστούμι των τραπεζιτών του χρέους ενδύεται το ασπρόμαυρο παντελόνι των νεοναζιστών της σβάστικας. Αν τον Μάιο και κυρίως τον Ιούνιο του 2012 πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο ζητούσε από τα στελέχη και τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα τυπώνονται αντίτυπα νομιμοφροσύνης στον Σαμαρά και το σχέδιο ανάσχεσης του ναζισμού. Το δεκανίκι Χρυσή Αυγή δε χρειάζεται να σοβαρευτεί ούτε να εισέλθει στην κυβέρνηση. Αρκεί να κάνει τη βρώμικη δουλειά της στο πεζοδρόμιο, συντηρώντας μια αυξομειούμενης έντασης απειλή για την δεινοπαθούσα κοινωνία και κυρίως για όσους πρωτοπορούν και επιμένουν στους κοινωνικούς αγώνες. Αρκεί να βωμολοχεί και να μαχαιρώνει, να επιτίθεται σε μετανάστες και αριστερούς, σε όποιον θα ενοχλεί, εμμένοντας στα δικαιώματα και την ελευθερία, στις πανανθρώπινες αξίες. Η συγκυβέρνηση μπορεί να φτιάξει «Αμυγδαλέζες» για όλα τα υποψήφια θύματα.
ameiniasopallineus
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οριστική απόφαση για Φαρμακευτική Δαπάνη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Alfa Romeo 4C: «just drive»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
