2013-09-26 00:45:04
Η ματωμένη πρωτομηνιά του Ιούνη του 1941, ήταν η τραγικότερη μέρα της ζωής του Δημήτρη Πυργαρούση στο Αστέρι του Ρεθύμνου. Ο ξεριζωμός του από τον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας με τα τέσσερα παιδιά του και η γη που τους δέχτηκε στα ανατολικά της νέας πατρίδας, στο Αστέρι που του «έλαχε ο κλήρος», ήταν ένας μακρόσυρτος πόνος, που όμως καταπραΰνονταν όσο περνούσαν τα χρόνια. Ήλθε πρόσφυγας με χιλιάδες άλλους από τη γη της Ιωνίας και χωρίς τη γυναίκα του Καλλιόπη Μαυρογιάννη που πέθανε εκεί, χωρίς να προλάβει να πατήσει ελληνικό χώμα Η καρδιά του άνοιξε στα δυο όμως, όταν οι βάρβαροι Ούννοι με τους άλλους χωριανούς έκοψαν τη ζωή και των τριών του γιών του Παντελή στα 44 του χρόνια, του Γιώργη στα 36 και του μικρότερου του Θανάση στα 27. Και δεν αρκούσε αυτό: Κόντεψε από τα πυρά των βαρβάρων να θανατωθεί και ο γαμπρός του Κώστας Δευτεραίος, σύζυγος της μοναχοκόρης του Αικατερίνης, όταν προσποιούμενος ανάγκη ενώ έσκαβε το λάκκο με άλλους συγχωριανούς του που σκέπασε αργότερα τα θύματα, τόλμησε και το έβαλε στα πόδια και χάθηκε…
Ήταν το πλέον οικτρό γεγονός για τον 85χρονο τότε γέροντα Δημήτρη Πυργαρούση τον Μικρασιάτη. Ο γιός του ο Θανάσης ήταν ήδη παντρεμένος με την Άννα Μιχ. Φραγκιαδάκη και το μοναχοπαίδι τους ο Μηνάς είχε γεννηθεί στις 3 του Γενάρη του ’41 και προχωρούσε στους πέντε μήνες της ζωής του. Ο Μηνάς δεν τον γνώρισε και δεν ένιωσε το πατρικό χάδι και τη μεγάλη αγκαλιά και μεγαλώνοντας, το παιδί αισθάνονταν έντονα τη μεγάλη απουσία, το στήριγμα και την καθοδήγηση που είχαν οι άλλοι συνομήλικοί του…
Μέσα στη δυστυχία και στην ανέχεια και με τα χτυπήματα της μοίρας τόσο βροντώδη, ο Μηνάς στράφηκε στην τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας, πρώτα σε μάστορες στην πόλη του Ρεθύμνου και από το 1959 και μετά στην Αθήνα. Εκεί, πλέον, «το ορφανό» με τις πληγωμένες μνήμες πάσχισε και καθιερώθηκε ως μια σημαντική μορφή στην τέχνη του. Όμως, οι θύμησές του πάντα γυρνούσαν στον τόπο του μαρτυρίου, εκεί που έχασε για πάντα τον γεννήτορά του, το Αστέρι, με τον πλέον άδικο και οδυνηρό τρόπο από τις σφαίρες του φασισμού.
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ…
Και αυτή τη μεγάλη μοναξιά που ένιωθε την μετάτρεψε με επιτηδειότητα, ως καλλιτέχνης, σε αξιοθαύμαστες δημιουργίες που τον καθιέρωσαν. Όμως, η ψυχή του δεν αρκούνταν και ξαφνικά ο έντονος συναισθηματισμός του ξεπετάχτηκε σε στίχους που ξεγύμνωναν την ύπαρξή του.
Έβαλε, λοιπόν, τίτλο «Ο Πατέρας» στο λογοτεχνικό του εγχείρημα και έγραψε κάποια στιγμές συγκινησιακής φόρτισης: «Γεννήθηκα κάποια βραδιά σ’ ένα μικρό σπιτάκι, που το εφώτιζε αμυδρά το λίγο φως του λυχναριού που κρέμονταν στο τζάκι.
Η μάνα και ο πατέρας μου με είχανε αγκαλιά και το γυμνό κορμάκι μου ζεσταίναν με φιλιά.
Πέντε μηνών σαν ήμουνα μου πήραν τη χαρά, σκότωσαν τον πατέρα μου φέρνοντας συμφορά στο σπίτι μας, που κάποτε γέμιζε από χαρά.
Τώρα το σπίτι μας φτωχό δεν έχει πια ψωμάκι και όταν ζητάω εγώ ψωμί μου δίνουν χαρουπάκι.
Είμαι ορφανός από μπαμπά, δεν έχω όξω μάνα γι αυτό και η καρδούλα μου ντυμένη μες τα μαύρα θα είναι πάντα όσο ζω, θα κλαίω, θα πονάω, το χάδι του πατέρα μου πάντα θ’ αποζητάω».
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Στον ψυχισμό του έχει στεριώσει, όμως, και η προσευχή που του έμαθε από μικρό παιδάκι η μάνα του και την περιέλαβε στα κείμενα που τον έχουν συγκλονίσει. Με τίτλο «Προσευχή», έγραψε την προσευχή που του μετάλαβε η μάνα του Άννα, η Αννέτα που είχε επικρατήσει μηνάς πυργαρούσης θανάση φραγκιαδάκη τσεσμέ μικρά ασία αργυροχρυσοχόος
«Εις την εικόνα του Χριστού μικρό παιδάκι εστάθη και έκλαιγε γονατιστό και του ‘λεγε τα πάθη.
Χριστέ μου δεν έχουμε ψωμί στο σπίτι μας και κλαίω, για δες το καλαθάκι μου! Ψέματα δεν σου λέω.
Και τα μικρά τ’ αδέλφια μου και πιο μικρό η Φρόσω δεν είναι κρίμα να πεινούν μέρα και νύχτα τόσο;»
Φορτωμένοι μάνα και γιος στην Αθήνα με τα πλήγματα που δεν επουλώνονταν, έμεναν και υπέμεναν. Η μάνα, πλήρης ημερών, ταξίδεψε στην αιωνιότητα το 1999 και ο Μηνάς Πυργαρούσης νοερά βρίσκεται συχνά από την πρωτεύουσα στο χωριό του, και θα επιχειρήσει στο μέλλον να αποκτήσει τη δική του μόνιμη γωνιά, αυτή που έχασε πάνω στον αβάσταχτο πόνο του. Το Αστέρι τον καλεί…
madeincreta.gr
Ήταν το πλέον οικτρό γεγονός για τον 85χρονο τότε γέροντα Δημήτρη Πυργαρούση τον Μικρασιάτη. Ο γιός του ο Θανάσης ήταν ήδη παντρεμένος με την Άννα Μιχ. Φραγκιαδάκη και το μοναχοπαίδι τους ο Μηνάς είχε γεννηθεί στις 3 του Γενάρη του ’41 και προχωρούσε στους πέντε μήνες της ζωής του. Ο Μηνάς δεν τον γνώρισε και δεν ένιωσε το πατρικό χάδι και τη μεγάλη αγκαλιά και μεγαλώνοντας, το παιδί αισθάνονταν έντονα τη μεγάλη απουσία, το στήριγμα και την καθοδήγηση που είχαν οι άλλοι συνομήλικοί του…
Μέσα στη δυστυχία και στην ανέχεια και με τα χτυπήματα της μοίρας τόσο βροντώδη, ο Μηνάς στράφηκε στην τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας, πρώτα σε μάστορες στην πόλη του Ρεθύμνου και από το 1959 και μετά στην Αθήνα. Εκεί, πλέον, «το ορφανό» με τις πληγωμένες μνήμες πάσχισε και καθιερώθηκε ως μια σημαντική μορφή στην τέχνη του. Όμως, οι θύμησές του πάντα γυρνούσαν στον τόπο του μαρτυρίου, εκεί που έχασε για πάντα τον γεννήτορά του, το Αστέρι, με τον πλέον άδικο και οδυνηρό τρόπο από τις σφαίρες του φασισμού.
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ…
Και αυτή τη μεγάλη μοναξιά που ένιωθε την μετάτρεψε με επιτηδειότητα, ως καλλιτέχνης, σε αξιοθαύμαστες δημιουργίες που τον καθιέρωσαν. Όμως, η ψυχή του δεν αρκούνταν και ξαφνικά ο έντονος συναισθηματισμός του ξεπετάχτηκε σε στίχους που ξεγύμνωναν την ύπαρξή του.
Έβαλε, λοιπόν, τίτλο «Ο Πατέρας» στο λογοτεχνικό του εγχείρημα και έγραψε κάποια στιγμές συγκινησιακής φόρτισης: «Γεννήθηκα κάποια βραδιά σ’ ένα μικρό σπιτάκι, που το εφώτιζε αμυδρά το λίγο φως του λυχναριού που κρέμονταν στο τζάκι.
Η μάνα και ο πατέρας μου με είχανε αγκαλιά και το γυμνό κορμάκι μου ζεσταίναν με φιλιά.
Πέντε μηνών σαν ήμουνα μου πήραν τη χαρά, σκότωσαν τον πατέρα μου φέρνοντας συμφορά στο σπίτι μας, που κάποτε γέμιζε από χαρά.
Τώρα το σπίτι μας φτωχό δεν έχει πια ψωμάκι και όταν ζητάω εγώ ψωμί μου δίνουν χαρουπάκι.
Είμαι ορφανός από μπαμπά, δεν έχω όξω μάνα γι αυτό και η καρδούλα μου ντυμένη μες τα μαύρα θα είναι πάντα όσο ζω, θα κλαίω, θα πονάω, το χάδι του πατέρα μου πάντα θ’ αποζητάω».
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Στον ψυχισμό του έχει στεριώσει, όμως, και η προσευχή που του έμαθε από μικρό παιδάκι η μάνα του και την περιέλαβε στα κείμενα που τον έχουν συγκλονίσει. Με τίτλο «Προσευχή», έγραψε την προσευχή που του μετάλαβε η μάνα του Άννα, η Αννέτα που είχε επικρατήσει μηνάς πυργαρούσης θανάση φραγκιαδάκη τσεσμέ μικρά ασία αργυροχρυσοχόος
«Εις την εικόνα του Χριστού μικρό παιδάκι εστάθη και έκλαιγε γονατιστό και του ‘λεγε τα πάθη.
Χριστέ μου δεν έχουμε ψωμί στο σπίτι μας και κλαίω, για δες το καλαθάκι μου! Ψέματα δεν σου λέω.
Και τα μικρά τ’ αδέλφια μου και πιο μικρό η Φρόσω δεν είναι κρίμα να πεινούν μέρα και νύχτα τόσο;»
Φορτωμένοι μάνα και γιος στην Αθήνα με τα πλήγματα που δεν επουλώνονταν, έμεναν και υπέμεναν. Η μάνα, πλήρης ημερών, ταξίδεψε στην αιωνιότητα το 1999 και ο Μηνάς Πυργαρούσης νοερά βρίσκεται συχνά από την πρωτεύουσα στο χωριό του, και θα επιχειρήσει στο μέλλον να αποκτήσει τη δική του μόνιμη γωνιά, αυτή που έχασε πάνω στον αβάσταχτο πόνο του. Το Αστέρι τον καλεί…
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Ο ελεύθερος γέροντας" Ποίημα και μήνυμα αναγνώστη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Τεχεράνη επιθυμεί επίλυση της διένεξης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
