ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

To μαντηλάκι

Οι δυο ομάδες παρατάσσονταν η μια απέναντι στην άλλη και έπαιρναν οι παίκτες της καθεμιάς τα νούμερά τους. Στο μέσο της απόστασής τους υπήρχε κάποιος που κρατούσε ένα μαντηλάκι και σε κάποια στιγμή φώναζε ένα νούμερο. Τότε ο παίκτης της κάθε ομάδας που είχε αυτό το νούμερο πήγαινε στο κέντρο για να πάρει το μαντηλάκι. Έπρεπε να προσέχει όμως. Το μαντηλάκι έπρεπε να το πάρει και να επιστρέψει στην ομάδα του, χωρίς να τον πιάσει ο παίκτης της άλλη ομάδας που είχε το ίδιο νούμερο και βγήκε κι αυτός να διεκδικήσει το μαντηλάκι. Διαφορετικά το μαντηλάκι το έπαιρνε αυτός.

Έχω ξεχάσει το όνομά της· από τότε που εφευρέθηκε το google άρχισε να φυλλοροεί η μνήμη. Yπάρχουν όμως πράγματα που δεν μπορείς να γκουγκλάρεις, υπάρχουν πράγματα που είτε τα θυμάσαι είτε όχι. Κι αυτή τη στιγμή δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι να κρατάω τις αναμνηστικές φωτογραφίες που έβγαζε όλη η τάξη και να κοιτάζω το πρόσωπό της αχόρταγα, αλλά πάντα ντροπαλά και κρυφά, κοιτώντας δηλαδή κρυφά εκείνη την ώρα που κοιτούσα φανερά τη φωτογραφία. Δεν θυμάμαι καν για ποιά τάξη μιλάμε. Ή για νηπιαγωγείο ή για πρώτη ή για δευτέρα. Μετά άλλαξα περιοχή και σχολείο. Στο επόμενο σχολείο, από Τρίτη έως Έκτη αγαπούσα σταθερά όχι μια συμμαθήτρια, αλλά μια κοπέλα από το σχολικό. Αυτή την έλεγαν Σόνια. Κι επειδή δεν ερωτευόμαστε μόνο ανθρώπους, αλλά μαζί και τα ονόματά τους, με χαλάει ακόμη περισσότερο που δεν θυμάμαι τώρα το δικό της. Θυμάμαι όμως εκτός από τις φωτογραφίες όλης της τάξης και φωτογραφίες από επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς. Πρέπει να ήταν το ταίρι μου σε κάποιο από τα χορευτικά, και αντί να κοιτάζω προς τον κόσμο, κοιτούσα προς εκείνη. Εννοείται πως ήταν το ταίρι μου στις επιδείξεις και μόνο. Δεν ήμουν το παιδί που θα είχα ταίρι στο νηπιαγωγείο, το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο ή το πανεπιστήμιο.

Και κάπως έτσι η πρώτη έντονα χαραγμένη ανάμνηση για την πρώτη μου αγάπη είναι να περπατάω με τον πατέρα μου στη Φωκίονος Νέγρη και να του περιγράφω το ανδραγάθημά μου από το «μαντηλάκι». Είχα κερδίσει -εγώ ο τελευταίος σε όλα τα αθλητικά παιχνίδια,-τον αντίπαλό μου. Και τι σχέση έχει αυτό με την πρώτη αγάπη; Δεν είμαι σίγουρος. Μάλλον είχα κάνει κάποιο λογικό άλμα και του είχα πει πως άρα βλέποντάς με να κερδίζω εκείνη ... Όχι. Λάθος ποστ ξεκίνησα να γράφω. Μπέρδεψα τις μνήμες. Γειτνιάζουν φαίνεται τόσο που παρά λίγο να συναιρεθούν. Με θυμάμαι πάλι στο ίδιο σημείο (που άρα τελικά είναι εντελώς πιθανό να μην είναι το αυθεντικό σημείο ούτε στην μία ούτε στην άλλη ιστορία, να είναι απλά ένα σημείο που έχει αυτονομήσει η μνήμη και το έχει κάνει copy paste και το έχει πλαισιώσει σε ό,τι άξιζε να διασωθεί από τα παλιά, γιατί τo γούσταρε ιδιαίτερα, γιατί ήμουν πλέον σε ηλικία που μπορούσα να προσδιορίσω ακριβώς τον εαυτό μου και τον χώρο που ζούσα και το χέρι που με κρατούσε από το χέρι και το κομμάτι εκείνο της πλατείας, που όταν τελείωνε η Λήμνου μοσχοβολούσε ολόκληρο από τις μυρωδιές της κοντινής πιτσαρίας), με θυμάμαι λοιπόν πάλι στο ίδιο σημείο να λέω στον πατέρα μου ότι είχα δει τη συμμαθήτρια αυτή στον ύπνο μου. Και την είχα δει πριν από κάποιον αντίζηλο, με τον οποίο το συζητούσαμε το θέμα; Ή μάλλον πως εκείνος μου μιλούσε μεν για αυτήν, αλλά εγώ είχα κάνει την υπέρβαση και την είχα δει και σε όνειρο; Πώς έχει εμπλακεί έτσι ο ανταγωνισμός σε αυτές τις αναμνήσεις; Και πώς εξηγείται τότε ότι μεγαλώνοντας είχα μηδενικά ανταγωνιστική νοοτροπία σε ερωτικά ζητήματα; Δεν ξέρω. Και για το ότι ο ανταγωνισμός ήταν κομμάτι της αληθινής ιστορίας, δεν είμαι έτοιμος να πάρω όρκο. Είμαι όμως μάλλον έτοιμος να πάρω όρκο για το ότι ήταν κομμάτι της η ενοχή. Πρέπει δηλαδή αφού αφηγήθηκα τα του ονείρου, να ένιωσα κάπως αμήχανα. Και με καρφιτσωμένη στο στήθος αυτή την μαθημένη ή μη ενοχή να πορεύτηκα μια πορεία που πιθανώς να είχε ξεκινήσει πολύ πριν την αφήγηση του ονείρου, μια πορεία που πιθανότατα είχε ξεκινήσει γενιές πριν, με τη διαφορά ότι η μια γενιά δεν επηρεάζει την επόμενη κι αυτή την μεθεπόμενη γραμμικά, αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι κι ένα ασταμάτητο μπρος - πίσω, ένα δράση - αντίδραση - πάλι δράση - πάλι αντίδραση, μια μακρά αλυσίδα όπου ο κάθε κρίκος επηρεάζει τον επόμενο είτε ωθώντας τον προς την ίδια πλευρά είτε προς την ακριβώς αντίθετη.

Την είχα δει πάντως στον ύπνο μου. Κι ας μην θυμάμαι τώρα τ' όνομά της.

 ---

Ποστάκι γραμμένο για το διϊστολογικό αφιέρωμα με τίτλο «Η πρώτη αγάπη», στο οποίο μπορείς ακόμη να διαβάσεις τα εξής:

Βιβλιοθηκάριος:  Η κα Τζίνα: η πρώτη αγάπη

Ο ήχος του ανέμου: ο πρώτος έρωτας

A mother's diary: Οι πρώτες αγάπες

Η ποδηλάτισσα: Πρώτη αγάπη

Kidscloud: Η πρώτη αγάπη αλλά και η πρώτη απογοήτευση

Το καραντί: Αγάπη

Rubies  and Clouds (RubinakiM): Έρωτες

Rubies  and Clouds (Nefosis): Σ' αγαπώ μα δεν το κχέρεις

Κυνοκέφαλοι: Ο Ταρζάν κι η αβωνιάρα

Ερυθρό καγκουρώ: Ραβασάκι και σκαμπίλι

Αναγεννημένη: πρώτο σκίρτημα

Kos Panti: Δυο αγάπες κι ένα ταξίδι στο μέλλον

Τσαλαπετεινός: Αχ Ελισσάκι

EvZin: Η Τριανταφυλλένη

Kizilkum: Αν ήσουν

Polyanna' s days:  Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

Χαμένα επεισόδια: And burn your bridges down

Μια καπότα γράφει: η πρώτη αγάπη

Μπανάνα: Η λάθος μπλούζα
Old Boy