2012-03-08 18:32:05
Διαβάζω στον έγκριτο «Πρωινό Λόγο» των Ιωαννίνων τον τίτλο της εκδήλωσης για τη γυναίκα, του Συλλόγου Λούτσας, εντυπωσιάζομαι και σπεύδω να... τον απαπαράγω: «Γυναίκα, του μόσχου το κλαδί και της ελιάς το φύλλο».
Δεν γνωρίζω αν ο παραπάνω τίτλος είναι δανεισμένος από κάποιο ποίημα. Οφείλω, όμως, να συγχαρώ τόσο τον εμπνευστή του, όσο και το Σύλλογο Λούτσας που τον υιοθέτησε. Είναι ό,τι πιο τιμητικό για τη γυναίκα, η οποία ανέκαθεν, αλλά και σήμερα στις υποανάπτυκτες χώρες και στις «πολιτισμένες» βεβαίως, αντί να είναι αγαπητό και τιμημένο πρόσωπο υφίσταται παντός είδους ταπεινώσεις από το ανάλγητο ανδρικό φύλο: Βιασμούς, εξαναγκασμό σε πορνεία, δουλεία, εκμετάλλευση, ξυλοδαρμούς, παράνομη εργασία, εθισμό σε ναρκωτικές ουσίες, αντικείμενο σεξιστικών φωτογραφιών, αφισών, τηλεοπτικών προσβλητικών προβολών, έκθεση απορρήτων προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο.
Κοινωνικούς εξευτελισμούς που δεν μπόρεσαν ν΄αποτρέψουν το φεμινιστικό κίνημα, η πολυδιαφημισμένη ισότητα των δύο φύλων, η δημοκρατία, ο πολιτισμός, οι ίσες ευκαιρίες, τα ίδια δικαιώματα.
Όσα και ό,τι όμως κι αν υφίστανται οι ίδιες δεν έπαψαν ούτε στιγμή ν΄αντιστέκονται, ν΄αγωνίζονται, και να διεκδικούν αποδεικνύοντας καθημερινά πως είναι θηλυκά και άξια μυαλά πίσω από τα οποία κρύβονται, ή για ν΄ακριβολογούμαι τα κρατούν στο ημίφως ή και στο σκοτάδι, χθόνιες δυνάμεις, ανδρικές αδυναμίες, ανδρείκελα, ανόητοι, άβουλοι επιβήτορες του άλλου μισού της γης, της κοινωνίας, της εξουσίας.
Άνοοι άντρες που δεν έχουν αντιληφθεί πως χωρίς τη γυναίκα δεν θα ήταν τίποτα, δεν θα ήμασταν τίποτα. Και πως μόνο με ένα φύσημά τους οι γυναίκες όλου του κόσμου θα μπορούσαν να αφανίσουν όλον τον ανόητο ανδρικό πληθυσμό.
Τη δύναμή τους άλλωστε την αναγνώρισαν εδώ και χιλιάδες χρόνια πάνσοφοι πρόγονοί μας και με πολύ εύγλωττο τρόπο τη σατίρισε ο Αριστοφάνης στο έξοχο έργο του «Λυσιστράτη» γράφοντας, σε ελεύθερη μετάφραση: «Κορίτσια απεργήστε το, μην το παραχωρείτε, πολέμους να μην έχουμε, να μην πενθοφορείτε».
Από τότε πέρασαν τόσοι και τόσοι αιώνες κι όμως η πλειονότητα των ανδρών εξακολουθεί να εθελοτυφλεί και να παραμένει σε πλήρη άγνοια σχετική με τη χρησιμότητα και τη δύναμη της γυναίκας.
Όχι βεβαίως όλοι. Υπάρχουν και νοήμονες που αναγνωρίζουν την ανεκτίμητη αξία τους, τις λατρεύουν, τις σέβονται, τις αγαπούν, συμπαραστέκονται και κάνουν ότι περνά απ΄το χέρι τους για να δει το μεγαλύτερο πληθυσμιακό ποσοστό του πλανήτη μας… άσπρη μέρα στους δίσεκτους χρόνους που βιώνουμε.
Προσωπική προσφορά στις γυναίκες όλου του κόσμου και ειδικά στις Ηπειρώτισσες τα παραπάνω γραφόμενα, αλλά και τα επόμενα που θα διαβάσετε. Γράφηκαν πριν από πολλά χρόνια τότε που το γυναικείο κίνημα υπέρ της ισότητας των δικαιωμάτων και του αγώνα των φεμινιστριών, με το οποίο συντάχτηκα, ανθούσε. Παραμένει όμως πάντα επίκαιρος.
Ύμνος στις Ηπειρώτισσες
Ζωοδότρες γεια σας
Αυτά που θα διαβάσετε ή θ΄ακούσετε, δεν είναι αιρετικά, ούτε κολακευτικά. Είναι ένας οφειλόμενος ύμνος προς τις γυναίκες όλου του κόσμου, τις Ηπειρώτισσες ειδικά, σε όσες μ΄αγάπησαν ή όχι και βεβαίως στη μητέρα μου, τη μεγαλύτερη και καλύτερη φίλη που είχα ποτέ.
Είμαι περήφανος για την ηπειρώτικη καταγωγή μου, μα πιο πολύ που ριζοβόλησα από μήτρα ηπειρώτικη και βυζοαναθρέφτηκα νανουρισμένος στην αγκαλιά της, στη σαρμανίτσα ή κρεμασμένος σε δέντρο την ώρα που η βολοδαρμένη μάνα μου σκαλοτσάπιζε με ήλιο ή με κρύο, μουσκίδι στον ιδρώτα και βουτηγμένη στη σκόνη και τα χώματα.
Και βέβαια δεν ήμουν ο μόνος που πονοκοίλυσε η δόλια από τα σπλάχνα της. Ήταν ακόμα άλλα έξι βυζανιάρικα. Εφτά φύτρες από ένα δέντρο αθάνατο, πολύτιμο, αξιολάτρευτο, αναντικατάστατο. Ένα δέντρο από το δικό σας δάσος. Το δάσος μας. Που στέκει περήφανα στις κορφές της πατρίδας μας, ισκιοκαλεί στους κάμπους μας και κάνει ψηλά τα δέντρα της λεβεντιάς μας.
Σ΄αυτό το γυναικοδάσος και στο δικό μου γενιόδεντρο, κλαράκι εγώ και καταβολάδα του, λυγίζω ευλαβικά το μίσχο μου τον ηπειροτοθρεμένο και λέω ένα μεγάλο , πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε σας τις βυζοαναθρέφτρες της συνέχειας, της παράδοσης, της αιωνιότητας. Ευχαριστώ που με θεωρείτε, και είμαι, δικός σας άνθρωπο, που μου δώσατε την ευκαιρία που από χρόνια αγωνιοκαρτερούσα, να εξομολογηθώ σε σας για ό,τι νιώθω για σας. Για το οποίο αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα παραπάνω να προσθέσω, παρά το θαυμασμό μου για κάτι που δέχομαι και παραδέχομαι. Και για το οποίο στο κοντινό παρελθόν μπρατσοδέθηκα μαζί με άλλες γυναίκες στις ατέλειωτες διαδρομές διεκδίκησης των όσων με το παραπάνω σας ανήκουν: ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, σεβασμός, αγάπη, ευτυχία,
Σας εύχομαι καλή συνέχεια και δηλώνω πως θα είμαι δίπλα σας, όταν και όποτε με χρειαστείτε. Δίπλα σας όπως θα έπρεπε να είναι όλος ο αντρικός πληθυσμός. Γιατί εσείς κοιλοπονάτε, ξενυχτάτε, αγωνιοκαρτεράτε, μένετε νηστικές και διψασμένες για μας. Από το πρώτο ροδοβύζαγμα έως το τελευταίο ανοιγοκλείσιμο των ματιών σας.
Να΄στε καλά, ορέ γυναίκες, γυναίκες Ηπειρώτισσες.
Χαράλαμπος Γαλιάνδρας-Αρτινός
Tromaktiko
Δεν γνωρίζω αν ο παραπάνω τίτλος είναι δανεισμένος από κάποιο ποίημα. Οφείλω, όμως, να συγχαρώ τόσο τον εμπνευστή του, όσο και το Σύλλογο Λούτσας που τον υιοθέτησε. Είναι ό,τι πιο τιμητικό για τη γυναίκα, η οποία ανέκαθεν, αλλά και σήμερα στις υποανάπτυκτες χώρες και στις «πολιτισμένες» βεβαίως, αντί να είναι αγαπητό και τιμημένο πρόσωπο υφίσταται παντός είδους ταπεινώσεις από το ανάλγητο ανδρικό φύλο: Βιασμούς, εξαναγκασμό σε πορνεία, δουλεία, εκμετάλλευση, ξυλοδαρμούς, παράνομη εργασία, εθισμό σε ναρκωτικές ουσίες, αντικείμενο σεξιστικών φωτογραφιών, αφισών, τηλεοπτικών προσβλητικών προβολών, έκθεση απορρήτων προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο.
Κοινωνικούς εξευτελισμούς που δεν μπόρεσαν ν΄αποτρέψουν το φεμινιστικό κίνημα, η πολυδιαφημισμένη ισότητα των δύο φύλων, η δημοκρατία, ο πολιτισμός, οι ίσες ευκαιρίες, τα ίδια δικαιώματα.
Όσα και ό,τι όμως κι αν υφίστανται οι ίδιες δεν έπαψαν ούτε στιγμή ν΄αντιστέκονται, ν΄αγωνίζονται, και να διεκδικούν αποδεικνύοντας καθημερινά πως είναι θηλυκά και άξια μυαλά πίσω από τα οποία κρύβονται, ή για ν΄ακριβολογούμαι τα κρατούν στο ημίφως ή και στο σκοτάδι, χθόνιες δυνάμεις, ανδρικές αδυναμίες, ανδρείκελα, ανόητοι, άβουλοι επιβήτορες του άλλου μισού της γης, της κοινωνίας, της εξουσίας.
Άνοοι άντρες που δεν έχουν αντιληφθεί πως χωρίς τη γυναίκα δεν θα ήταν τίποτα, δεν θα ήμασταν τίποτα. Και πως μόνο με ένα φύσημά τους οι γυναίκες όλου του κόσμου θα μπορούσαν να αφανίσουν όλον τον ανόητο ανδρικό πληθυσμό.
Τη δύναμή τους άλλωστε την αναγνώρισαν εδώ και χιλιάδες χρόνια πάνσοφοι πρόγονοί μας και με πολύ εύγλωττο τρόπο τη σατίρισε ο Αριστοφάνης στο έξοχο έργο του «Λυσιστράτη» γράφοντας, σε ελεύθερη μετάφραση: «Κορίτσια απεργήστε το, μην το παραχωρείτε, πολέμους να μην έχουμε, να μην πενθοφορείτε».
Από τότε πέρασαν τόσοι και τόσοι αιώνες κι όμως η πλειονότητα των ανδρών εξακολουθεί να εθελοτυφλεί και να παραμένει σε πλήρη άγνοια σχετική με τη χρησιμότητα και τη δύναμη της γυναίκας.
Όχι βεβαίως όλοι. Υπάρχουν και νοήμονες που αναγνωρίζουν την ανεκτίμητη αξία τους, τις λατρεύουν, τις σέβονται, τις αγαπούν, συμπαραστέκονται και κάνουν ότι περνά απ΄το χέρι τους για να δει το μεγαλύτερο πληθυσμιακό ποσοστό του πλανήτη μας… άσπρη μέρα στους δίσεκτους χρόνους που βιώνουμε.
Προσωπική προσφορά στις γυναίκες όλου του κόσμου και ειδικά στις Ηπειρώτισσες τα παραπάνω γραφόμενα, αλλά και τα επόμενα που θα διαβάσετε. Γράφηκαν πριν από πολλά χρόνια τότε που το γυναικείο κίνημα υπέρ της ισότητας των δικαιωμάτων και του αγώνα των φεμινιστριών, με το οποίο συντάχτηκα, ανθούσε. Παραμένει όμως πάντα επίκαιρος.
Ύμνος στις Ηπειρώτισσες
Ζωοδότρες γεια σας
Αυτά που θα διαβάσετε ή θ΄ακούσετε, δεν είναι αιρετικά, ούτε κολακευτικά. Είναι ένας οφειλόμενος ύμνος προς τις γυναίκες όλου του κόσμου, τις Ηπειρώτισσες ειδικά, σε όσες μ΄αγάπησαν ή όχι και βεβαίως στη μητέρα μου, τη μεγαλύτερη και καλύτερη φίλη που είχα ποτέ.
Είμαι περήφανος για την ηπειρώτικη καταγωγή μου, μα πιο πολύ που ριζοβόλησα από μήτρα ηπειρώτικη και βυζοαναθρέφτηκα νανουρισμένος στην αγκαλιά της, στη σαρμανίτσα ή κρεμασμένος σε δέντρο την ώρα που η βολοδαρμένη μάνα μου σκαλοτσάπιζε με ήλιο ή με κρύο, μουσκίδι στον ιδρώτα και βουτηγμένη στη σκόνη και τα χώματα.
Και βέβαια δεν ήμουν ο μόνος που πονοκοίλυσε η δόλια από τα σπλάχνα της. Ήταν ακόμα άλλα έξι βυζανιάρικα. Εφτά φύτρες από ένα δέντρο αθάνατο, πολύτιμο, αξιολάτρευτο, αναντικατάστατο. Ένα δέντρο από το δικό σας δάσος. Το δάσος μας. Που στέκει περήφανα στις κορφές της πατρίδας μας, ισκιοκαλεί στους κάμπους μας και κάνει ψηλά τα δέντρα της λεβεντιάς μας.
Σ΄αυτό το γυναικοδάσος και στο δικό μου γενιόδεντρο, κλαράκι εγώ και καταβολάδα του, λυγίζω ευλαβικά το μίσχο μου τον ηπειροτοθρεμένο και λέω ένα μεγάλο , πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε σας τις βυζοαναθρέφτρες της συνέχειας, της παράδοσης, της αιωνιότητας. Ευχαριστώ που με θεωρείτε, και είμαι, δικός σας άνθρωπο, που μου δώσατε την ευκαιρία που από χρόνια αγωνιοκαρτερούσα, να εξομολογηθώ σε σας για ό,τι νιώθω για σας. Για το οποίο αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα παραπάνω να προσθέσω, παρά το θαυμασμό μου για κάτι που δέχομαι και παραδέχομαι. Και για το οποίο στο κοντινό παρελθόν μπρατσοδέθηκα μαζί με άλλες γυναίκες στις ατέλειωτες διαδρομές διεκδίκησης των όσων με το παραπάνω σας ανήκουν: ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, σεβασμός, αγάπη, ευτυχία,
Σας εύχομαι καλή συνέχεια και δηλώνω πως θα είμαι δίπλα σας, όταν και όποτε με χρειαστείτε. Δίπλα σας όπως θα έπρεπε να είναι όλος ο αντρικός πληθυσμός. Γιατί εσείς κοιλοπονάτε, ξενυχτάτε, αγωνιοκαρτεράτε, μένετε νηστικές και διψασμένες για μας. Από το πρώτο ροδοβύζαγμα έως το τελευταίο ανοιγοκλείσιμο των ματιών σας.
Να΄στε καλά, ορέ γυναίκες, γυναίκες Ηπειρώτισσες.
Χαράλαμπος Γαλιάνδρας-Αρτινός
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αντίδραση της ΓΣΕΒΕΕ στη συμμετοχή του ΟΑΕΕ στο PSI…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
