2013-10-01 01:40:07
Με την ευκαιρία της διεξαγωγής των σεμιναρίων του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου της Αθήνας για την υγιεινή και ασφάλεια τροφίμων, το Ε.Ε.Α. ενημερώνει τους επαγγελματίες, αυτό που από καιρό έχει επισημάνει, ότι, η ανάπτυξη των επαγγελματικών κλάδων και η διατήρηση τις ποιότητας και ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην προσέλκυση του ανθρώπινου δυναμικού στη δια βίου μάθηση.
Η υποβάθμιση της συνεχούς επαγγελματικής κατάρτισης είναι μια από τις αιτίες της πτώσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας. Το Ε.Ε.Α. για να συμβάλει στην αναστροφή αυτής της τάσης και στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων του, άρχισε να υλοποιεί και το ίδιο σεμινάρια κατάρτισης σε διάφορους κλάδους, τα περισσότερα δωρεάν.
Το Ε.Ε.Α. επισημαίνει ότι το πρόβλημα της συνεχούς κατάρτισης είναι γενικότερο της οικονομίας και του ανθρώπινου δυναμικού και για να λυθεί πρέπει να συνυπάρξουν δύο αλληλένδετες διαδικασίες: να γενικευθεί η δια βίου μάθηση και να εφαρμοστούν προγράμματα που αντιστοιχούν στις ανάγκες του ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού και της οικονομίας με τις κατάλληλες υποδομές. Η συνείδηση και οι υλικοί όροι πάνε μαζί.
Τα σεμινάρια του Ε.Ε.Α. αποτελούν ένα ανοικτό πεδίο και εκτελούνται με βάση τη ζήτηση από τους επαγγελματίες. Για το λόγο αυτό απευθύνει πρόσκληση προς όλους τους κλάδους να αξιοποιούσουν αυτή τη προσφορά και να εισάγουν τη δια βίου μάθηση στην κανονική επιχειρηματική τους ζωή.
Ωστόσο, μέχρι τώρα παρατηρείται ότι μόνο κλάδοι καλά οργανωμένοι προσφεύγουν σε αυτό. Προσφεύγουν επίσης κλάδοι που από το νόμο υποχρεούνται σε κατάρτιση για την άσκηση του επαγγέλματος και της εργασίας ,όπως, οι απασχολούμενοι στην εστίαση.
Αλλοίμονο, όμως, αν είναι να γίνεται κατάρτιση και πληροφόρηση για τις νέες εξελίξεις της τεχνολογίας και της άσκησης του επαγγέλματος από υποχρέωση προς το νόμο! Το θέμα του διαρκούς εκσυγχρονισμού των γνώσεων του ανθρώπινου δυναμικού αποτελεί άμεση ανάγκη επιβίωσης της επιχείρησης και της εθνικής οικονομίας πέρα από κάθε νόμο και δεν είναι χόμπι ή επιλεκτική προτίμηση.
Ήδη από πολλά χρόνια στην ΕΕ και στο CEDEFOP έχει τεθεί το δίλημμα: «Δια βίου μάθηση: Υποχρεωτική ή εθελοντική;». Όσο και αν σοκάρει μια απάντηση που θα θέλει την συνεχή κατάρτιση υποχρεωτική, αν δούμε το πρόβλημα από κοινωνικής και οικονομικής πλευράς θα διαπιστώσουμε ότι η υποχρέωση αποτελεί όρο επιβίωσης της χώρας και της οικονομίας μας.
Στο υπουργείο Παιδείας έχει συσταθεί, ήδη ,Γενική Γραμματεία Δια Βίου Μάθησης με σκοπό τη προώθησή της. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι αυτή η πολιτική των λόγων και των νόμων για τη δια βίου μάθηση υπάρχει από τη δεκαετία του ’50 αλλά ισχυροποιήθηκε το 1989 με τη σύσταση του ΕΣΕΚΚΑ (Εθνικό Συμβούλιο Επαγγελματικής Κατάρτισης Απασχόλησης) στο υπουργείο Εργασίας, χωρίς στην πράξη κανένα θετικό αποτέλεσμα. Δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν έκτοτε στην επαγγελματική κατάρτιση για δομές και μαθήματα αλλά τα πραγματικά αποτελέσματα είναι απογοητευτικά.
Δυστυχώς, στη χώρα μας η συμμετοχή ενηλίκων στη δια βίου μάθηση καταλαμβάνει, σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, την 27η θέση από 33 προηγμένες χώρες και σε σχέση δε με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο των 27 η επίδοση της χώρας είναι μόλις στο 2,9% έναντι 9,5% της Ε.Ε.!
Σε πολλές περιπτώσεις η κατασπατάληση των κονδυλίων κατάρτισης ήταν εμφανής χωρίς κανένας να λογοδοτήσει. Δομές όπως σχολές κατάρτισης σε ΟΤΑ, Σωματεία, δημόσια και ιδιωτικά ΚΕΚ, ΙΕΚ κλπ ιδρύθηκαν για να απορροφήσουν τα κοινοτικά κονδύλια και τα κονδύλια του ΛΑΕΚ αλλά τα πρακτικά τους αποτελέσματα δεν συνάδουν με το κόστος κατάρτισης. Σε πολλές περιπτώσεις οι διαρροές έφταναν το 1/3 ενώ μικρό μόνο ποσοστό των άνεργων καταρτιζομένων απασχολούνταν στη συνέχεια στο επάγγελμα που καταρτιστήκαν και, στη χειρότερη περίπτωση, ένας άνεργος έκανε όλες της καταρτίσεις που μπορούσε, χωρίς σκοπό απασχόλησης, αλλά με σκοπό το επίδομα!
Τα φαινόμενα αυτά είχαν και τα αρνητικά τους αποτελέσματα. Σήμερα τα βλέπουμε στην κρίση και στην αποδιοργάνωση του παραγωγικού και οικονομικού ιστού και ένα από τα αναγκαία καθήκοντά μας είναι να επιταχύνουμε την επαγγελματική μας κατάρτιση και να την κάνουμε πραγματική δια βίου μάθηση.
Επένδυση και γνώση
Είναι σύνηθες φαινόμενο στην Ελλάδα ένας επιχειρηματίας να αγοράζει σύγχρονο τεχνικό εξοπλισμό χωρίς όμως προηγούμενα να φροντίσει την ειδική εκπαίδευση των χειριστών του. Με βάση την αρχή ότι η επένδυση και η τεχνική εξέλιξη των μέσων προηγείται της γνώσης χειρισμού από το εργατικό δυναμικό, υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα μεταξύ της προσαρμογής του εργατικού δυναμικού στην άριστη παραγωγική λειτουργία της νέας τεχνολογίας και στο χρόνο απόσβεσης του μέσου. Όταν χαθεί αυτή η άριστη συνάρτηση, το μέσο απαξιώνεται, η επένδυση χάνεται και η ανταγωνιστικότητα καταποντίζεται. Για το λόγο αυτό, καθήκον κάθε επαγγελματία είναι να ταυτίζει, όσο είναι δυνατόν, την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών με την κατάρτιση του εργατικού δυναμικού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανάγκης συνεχούς τεχνικής μάθησης αποτελούν τα ηλεκτρονικά μέσα είτε είναι λογισμικά, είτε προγράμματα, είτε υπολογιστές. Πολλά από αυτά τα μέσα αναβαθμίζονται κάθε χρόνο και ορισμένα κάθε βδομάδα. Ο εργαζόμενος πρέπει να έχει «στο αίμα του» τη συνεχή μάθηση, διαφορετικά κινδυνεύει όλη η επιχείρηση. Όταν δε οι αναβαθμίσεις είναι δομικές τα σεμινάρια κατάρτισης είναι απαραίτητα.
Σημειώνουμε ότι ο χρόνος απαξίωσης των βασικών επαγγελματικών γνώσεων συνεχώς μικραίνει και υπολογίζεται για πολλά επαγγέλματα σήμερα σε λιγότερο από 5-7 χρόνια ενώ οι επίκτητες γνώσεις μπορεί να διαρκούν ακόμη και ελάχιστες μέρες!
Για το Ε,Ε,Α,, η δια βίου μάθηση είναι όρος ύπαρξης της απασχόλησης, της ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης και της εθνικής οικονομίας.
eea.gr
Η υποβάθμιση της συνεχούς επαγγελματικής κατάρτισης είναι μια από τις αιτίες της πτώσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας. Το Ε.Ε.Α. για να συμβάλει στην αναστροφή αυτής της τάσης και στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων του, άρχισε να υλοποιεί και το ίδιο σεμινάρια κατάρτισης σε διάφορους κλάδους, τα περισσότερα δωρεάν.
Το Ε.Ε.Α. επισημαίνει ότι το πρόβλημα της συνεχούς κατάρτισης είναι γενικότερο της οικονομίας και του ανθρώπινου δυναμικού και για να λυθεί πρέπει να συνυπάρξουν δύο αλληλένδετες διαδικασίες: να γενικευθεί η δια βίου μάθηση και να εφαρμοστούν προγράμματα που αντιστοιχούν στις ανάγκες του ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού και της οικονομίας με τις κατάλληλες υποδομές. Η συνείδηση και οι υλικοί όροι πάνε μαζί.
Τα σεμινάρια του Ε.Ε.Α. αποτελούν ένα ανοικτό πεδίο και εκτελούνται με βάση τη ζήτηση από τους επαγγελματίες. Για το λόγο αυτό απευθύνει πρόσκληση προς όλους τους κλάδους να αξιοποιούσουν αυτή τη προσφορά και να εισάγουν τη δια βίου μάθηση στην κανονική επιχειρηματική τους ζωή.
Ωστόσο, μέχρι τώρα παρατηρείται ότι μόνο κλάδοι καλά οργανωμένοι προσφεύγουν σε αυτό. Προσφεύγουν επίσης κλάδοι που από το νόμο υποχρεούνται σε κατάρτιση για την άσκηση του επαγγέλματος και της εργασίας ,όπως, οι απασχολούμενοι στην εστίαση.
Αλλοίμονο, όμως, αν είναι να γίνεται κατάρτιση και πληροφόρηση για τις νέες εξελίξεις της τεχνολογίας και της άσκησης του επαγγέλματος από υποχρέωση προς το νόμο! Το θέμα του διαρκούς εκσυγχρονισμού των γνώσεων του ανθρώπινου δυναμικού αποτελεί άμεση ανάγκη επιβίωσης της επιχείρησης και της εθνικής οικονομίας πέρα από κάθε νόμο και δεν είναι χόμπι ή επιλεκτική προτίμηση.
Ήδη από πολλά χρόνια στην ΕΕ και στο CEDEFOP έχει τεθεί το δίλημμα: «Δια βίου μάθηση: Υποχρεωτική ή εθελοντική;». Όσο και αν σοκάρει μια απάντηση που θα θέλει την συνεχή κατάρτιση υποχρεωτική, αν δούμε το πρόβλημα από κοινωνικής και οικονομικής πλευράς θα διαπιστώσουμε ότι η υποχρέωση αποτελεί όρο επιβίωσης της χώρας και της οικονομίας μας.
Στο υπουργείο Παιδείας έχει συσταθεί, ήδη ,Γενική Γραμματεία Δια Βίου Μάθησης με σκοπό τη προώθησή της. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι αυτή η πολιτική των λόγων και των νόμων για τη δια βίου μάθηση υπάρχει από τη δεκαετία του ’50 αλλά ισχυροποιήθηκε το 1989 με τη σύσταση του ΕΣΕΚΚΑ (Εθνικό Συμβούλιο Επαγγελματικής Κατάρτισης Απασχόλησης) στο υπουργείο Εργασίας, χωρίς στην πράξη κανένα θετικό αποτέλεσμα. Δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν έκτοτε στην επαγγελματική κατάρτιση για δομές και μαθήματα αλλά τα πραγματικά αποτελέσματα είναι απογοητευτικά.
Δυστυχώς, στη χώρα μας η συμμετοχή ενηλίκων στη δια βίου μάθηση καταλαμβάνει, σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, την 27η θέση από 33 προηγμένες χώρες και σε σχέση δε με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο των 27 η επίδοση της χώρας είναι μόλις στο 2,9% έναντι 9,5% της Ε.Ε.!
Σε πολλές περιπτώσεις η κατασπατάληση των κονδυλίων κατάρτισης ήταν εμφανής χωρίς κανένας να λογοδοτήσει. Δομές όπως σχολές κατάρτισης σε ΟΤΑ, Σωματεία, δημόσια και ιδιωτικά ΚΕΚ, ΙΕΚ κλπ ιδρύθηκαν για να απορροφήσουν τα κοινοτικά κονδύλια και τα κονδύλια του ΛΑΕΚ αλλά τα πρακτικά τους αποτελέσματα δεν συνάδουν με το κόστος κατάρτισης. Σε πολλές περιπτώσεις οι διαρροές έφταναν το 1/3 ενώ μικρό μόνο ποσοστό των άνεργων καταρτιζομένων απασχολούνταν στη συνέχεια στο επάγγελμα που καταρτιστήκαν και, στη χειρότερη περίπτωση, ένας άνεργος έκανε όλες της καταρτίσεις που μπορούσε, χωρίς σκοπό απασχόλησης, αλλά με σκοπό το επίδομα!
Τα φαινόμενα αυτά είχαν και τα αρνητικά τους αποτελέσματα. Σήμερα τα βλέπουμε στην κρίση και στην αποδιοργάνωση του παραγωγικού και οικονομικού ιστού και ένα από τα αναγκαία καθήκοντά μας είναι να επιταχύνουμε την επαγγελματική μας κατάρτιση και να την κάνουμε πραγματική δια βίου μάθηση.
Επένδυση και γνώση
Είναι σύνηθες φαινόμενο στην Ελλάδα ένας επιχειρηματίας να αγοράζει σύγχρονο τεχνικό εξοπλισμό χωρίς όμως προηγούμενα να φροντίσει την ειδική εκπαίδευση των χειριστών του. Με βάση την αρχή ότι η επένδυση και η τεχνική εξέλιξη των μέσων προηγείται της γνώσης χειρισμού από το εργατικό δυναμικό, υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα μεταξύ της προσαρμογής του εργατικού δυναμικού στην άριστη παραγωγική λειτουργία της νέας τεχνολογίας και στο χρόνο απόσβεσης του μέσου. Όταν χαθεί αυτή η άριστη συνάρτηση, το μέσο απαξιώνεται, η επένδυση χάνεται και η ανταγωνιστικότητα καταποντίζεται. Για το λόγο αυτό, καθήκον κάθε επαγγελματία είναι να ταυτίζει, όσο είναι δυνατόν, την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών με την κατάρτιση του εργατικού δυναμικού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανάγκης συνεχούς τεχνικής μάθησης αποτελούν τα ηλεκτρονικά μέσα είτε είναι λογισμικά, είτε προγράμματα, είτε υπολογιστές. Πολλά από αυτά τα μέσα αναβαθμίζονται κάθε χρόνο και ορισμένα κάθε βδομάδα. Ο εργαζόμενος πρέπει να έχει «στο αίμα του» τη συνεχή μάθηση, διαφορετικά κινδυνεύει όλη η επιχείρηση. Όταν δε οι αναβαθμίσεις είναι δομικές τα σεμινάρια κατάρτισης είναι απαραίτητα.
Σημειώνουμε ότι ο χρόνος απαξίωσης των βασικών επαγγελματικών γνώσεων συνεχώς μικραίνει και υπολογίζεται για πολλά επαγγέλματα σήμερα σε λιγότερο από 5-7 χρόνια ενώ οι επίκτητες γνώσεις μπορεί να διαρκούν ακόμη και ελάχιστες μέρες!
Για το Ε,Ε,Α,, η δια βίου μάθηση είναι όρος ύπαρξης της απασχόλησης, της ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης και της εθνικής οικονομίας.
eea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΟΑΕΔ: Τον Οκτώβριο η εφαρμογή νέου σχεδίου δράσης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
