2013-10-01 18:00:05
Του Σταύρου Μαυρουδέα
Στην τρέχουσα επικαιρότητα υπάρχουν δύο ενδιαφέρουσες ειδήσεις.
Η πρώτη είδηση είναι άρθρο γνώμης του W.Munchaou στους FT που αμφισβητεί τα περί ευρωπαϊκής ανάκαμψης. Το άρθρο έχει ενδιαφέρον γιατί, έστω και από την παραμορφωτική οπτική των ορθόδοξων Οικονομικών, αμφισβητεί το παραμύθι περί τέλους της κρίσης.
Συνοπτικά, υποστηρίζει ορθά ότι δύο τρίμηνα θετικών ρυθμών ανάπτυξης δεν επαρκούν για να θεωρηθεί ότι υπάρχει ανάκαμψη αλλά απαιτείται μία πολύ πιο μακροχρόνια αφενός και πιο ισχυρή (από ισχούν ρυθμούς ανάπτυξης μικρότερους του 1%) για να τεκμηριωθεί μία βιώσιμη διαδικασία ανάκαμψης. Μάλιστα, προβάλλει ορθά (λίγο χαμένο μέσα στο κείμενο) και ένα βασικό εμπειρικό επιχείρημα που μόνο η Μαρξιστική Πολιτική Οικονομία θέτει: για να ξεπεραστεί η κρίση πρέπει οι ρυθμοί και τα επίπεδα συσσώρευσης να αρχίζουν να προσεγγίζουν τα επίπεδα που είχαν πριν το ξέσπασμα της κρίση.
Βέβαια, από εκεί περά η ανάλυση του στέκεται μόνο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα (τυπική ορθόδοξη μυωπική θεώρηση) και υποστηρίζει – σωστά κατ’ αρχήν αλλά μυωπικά γιατί δεν βλέπει τίποτα άλλο – ότι η κρίση δεν ξεπερνιέται αν το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν αρχίσει να δίνει ρευστότητα στην οικονομία (δηλαδή σε Μαρξιστικούς όρους να απο-συσσωρευθεί). Κάτι που δεν βλέπει να γίνεται.
Η δεύτερη είδηση είναι σχόλιο του Γ.Αγγέλη στο capital.gr όπου παρουσιάζει μία σειρά ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το με ποιές αλχημείες προσπαθούν η ελληνική αστική τάξη και οι ευρωπαϊκοί ηγεμονικοί καπιταλισμοί να αντιμετωπίσουν τη συστηματική αποτυχία της Μνημονιακής στρατηγικής.
Το κυριότερο σημείο είναι ότι ετοιμάζεται νέα αναδιάρθρωση του χρέους καθώς ο στόχος του 120% του ΑΕΠ το 2020 δεν πρόκειται να επιτευχθεί και επίσης γιατί – αντίθετα με το κυβερνητικό κουτόχορτο περί success story – το δημοσιονομικό κι το χρηματοδοτικό κενό του Μνημονιακού προγράμματος αυξάνει συνεχώς (ξαφνικά ανακαλύφθηκε η τρύπα των ασφαλιστικών ταμείων) ενώ το πολυδιαφημισμένο πρωτογενές πλεόνασμα από τα Στουρνάρεια και Σταϊκούρεια ύψη του 1.5 δις έπεσε στα 400 εκ για να καταλήξει στα αμελητέα 100 εκ.
Η αναδιάρθρωση αυτή προσπαθιέται να γίνει συγκεκαλυμμένα με λογιστικές και άλλες αλχημείες με στόχο την επιμήκυνση του χρέους και τον περίπου μηδενισμό των επιτοκίων του (άλλη μία απόδειξη ότι δεν αναμένεται σοβαρή ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας καθώς εμπειρικά γνωρίζουμε ότι για να είναι βιώσιμο ένα χρέος πρέπει τα επιτόκια του να κυμαίνοντι γύρω από το ρυθμό ανάπτυξης).
Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα είναι ότι τα συστημικά κέντρα αφήνουν στην άκρη το στόχο του 120% και επιδιώκουν μία άμεση, ελεγχόμενη (με πιέσεις από την ΕΚΤ κλπ.) αν και περιορισμένη έξοδο της Ελλάδας στις διεθνείς χρηματαγορές. Αυτό θα πανηγυρισθεί από τα συστημικά κέντρα και θα πωληθεί ως κουτόχορτο για εκλογική εξαργύρωση. Όμως στην ουσία πρόκειται για στρουθοκαμηλισμό.
Το πρόβλημα της καπιταλιστική κρίσης υπερσυσσώρευσης και της βιωσιμότητας του χρέους δεν λύνεται. Οι ευρωπαίοι ηγεμόνες ελπίζουν να γλυτώσουν λίγα λεφτά από την επιχείρηση σωτηρίας του ιμπεριαλιστικού τους οικοδομήματος αλλά δεν τολμούν να προβούν σε αποφασιστικές λύσεις που έχουν κόστος γι’ αυτούς. Απλά άλλη μία φορά προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο.
Η Μνημονιακή Στρατηγική των εγχώριων και ευρωπαϊκών συστημικών κέντρων εχει σοβαρότατα προβλήματα.
Γι’ αυτό αποτυγχάνει συστηματικά και σε όλες τις προβλέψεις της έχει πέσει έξω ενώ χρειάζεται να την μπαλώνουν με σπάγγους και προσευχές.
Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι μία εσωτερική επανάσταση που θα οδηγήσει σε νικηφόρο διέξοδο τους λαϊκούς αγώνες.
eleutheriellada logioshermes
Στην τρέχουσα επικαιρότητα υπάρχουν δύο ενδιαφέρουσες ειδήσεις.
Η πρώτη είδηση είναι άρθρο γνώμης του W.Munchaou στους FT που αμφισβητεί τα περί ευρωπαϊκής ανάκαμψης. Το άρθρο έχει ενδιαφέρον γιατί, έστω και από την παραμορφωτική οπτική των ορθόδοξων Οικονομικών, αμφισβητεί το παραμύθι περί τέλους της κρίσης.
Συνοπτικά, υποστηρίζει ορθά ότι δύο τρίμηνα θετικών ρυθμών ανάπτυξης δεν επαρκούν για να θεωρηθεί ότι υπάρχει ανάκαμψη αλλά απαιτείται μία πολύ πιο μακροχρόνια αφενός και πιο ισχυρή (από ισχούν ρυθμούς ανάπτυξης μικρότερους του 1%) για να τεκμηριωθεί μία βιώσιμη διαδικασία ανάκαμψης. Μάλιστα, προβάλλει ορθά (λίγο χαμένο μέσα στο κείμενο) και ένα βασικό εμπειρικό επιχείρημα που μόνο η Μαρξιστική Πολιτική Οικονομία θέτει: για να ξεπεραστεί η κρίση πρέπει οι ρυθμοί και τα επίπεδα συσσώρευσης να αρχίζουν να προσεγγίζουν τα επίπεδα που είχαν πριν το ξέσπασμα της κρίση.
Βέβαια, από εκεί περά η ανάλυση του στέκεται μόνο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα (τυπική ορθόδοξη μυωπική θεώρηση) και υποστηρίζει – σωστά κατ’ αρχήν αλλά μυωπικά γιατί δεν βλέπει τίποτα άλλο – ότι η κρίση δεν ξεπερνιέται αν το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν αρχίσει να δίνει ρευστότητα στην οικονομία (δηλαδή σε Μαρξιστικούς όρους να απο-συσσωρευθεί). Κάτι που δεν βλέπει να γίνεται.
Η δεύτερη είδηση είναι σχόλιο του Γ.Αγγέλη στο capital.gr όπου παρουσιάζει μία σειρά ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το με ποιές αλχημείες προσπαθούν η ελληνική αστική τάξη και οι ευρωπαϊκοί ηγεμονικοί καπιταλισμοί να αντιμετωπίσουν τη συστηματική αποτυχία της Μνημονιακής στρατηγικής.
Το κυριότερο σημείο είναι ότι ετοιμάζεται νέα αναδιάρθρωση του χρέους καθώς ο στόχος του 120% του ΑΕΠ το 2020 δεν πρόκειται να επιτευχθεί και επίσης γιατί – αντίθετα με το κυβερνητικό κουτόχορτο περί success story – το δημοσιονομικό κι το χρηματοδοτικό κενό του Μνημονιακού προγράμματος αυξάνει συνεχώς (ξαφνικά ανακαλύφθηκε η τρύπα των ασφαλιστικών ταμείων) ενώ το πολυδιαφημισμένο πρωτογενές πλεόνασμα από τα Στουρνάρεια και Σταϊκούρεια ύψη του 1.5 δις έπεσε στα 400 εκ για να καταλήξει στα αμελητέα 100 εκ.
Η αναδιάρθρωση αυτή προσπαθιέται να γίνει συγκεκαλυμμένα με λογιστικές και άλλες αλχημείες με στόχο την επιμήκυνση του χρέους και τον περίπου μηδενισμό των επιτοκίων του (άλλη μία απόδειξη ότι δεν αναμένεται σοβαρή ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας καθώς εμπειρικά γνωρίζουμε ότι για να είναι βιώσιμο ένα χρέος πρέπει τα επιτόκια του να κυμαίνοντι γύρω από το ρυθμό ανάπτυξης).
Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα είναι ότι τα συστημικά κέντρα αφήνουν στην άκρη το στόχο του 120% και επιδιώκουν μία άμεση, ελεγχόμενη (με πιέσεις από την ΕΚΤ κλπ.) αν και περιορισμένη έξοδο της Ελλάδας στις διεθνείς χρηματαγορές. Αυτό θα πανηγυρισθεί από τα συστημικά κέντρα και θα πωληθεί ως κουτόχορτο για εκλογική εξαργύρωση. Όμως στην ουσία πρόκειται για στρουθοκαμηλισμό.
Το πρόβλημα της καπιταλιστική κρίσης υπερσυσσώρευσης και της βιωσιμότητας του χρέους δεν λύνεται. Οι ευρωπαίοι ηγεμόνες ελπίζουν να γλυτώσουν λίγα λεφτά από την επιχείρηση σωτηρίας του ιμπεριαλιστικού τους οικοδομήματος αλλά δεν τολμούν να προβούν σε αποφασιστικές λύσεις που έχουν κόστος γι’ αυτούς. Απλά άλλη μία φορά προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο.
Η Μνημονιακή Στρατηγική των εγχώριων και ευρωπαϊκών συστημικών κέντρων εχει σοβαρότατα προβλήματα.
Γι’ αυτό αποτυγχάνει συστηματικά και σε όλες τις προβλέψεις της έχει πέσει έξω ενώ χρειάζεται να την μπαλώνουν με σπάγγους και προσευχές.
Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι μία εσωτερική επανάσταση που θα οδηγήσει σε νικηφόρο διέξοδο τους λαϊκούς αγώνες.
eleutheriellada logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αν είναι δυνατόν. Δείτε τι πέναλτι έδωσε ο διαιτητής!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
