2013-10-02 15:00:07
του Γιώργου Χαλιμούρδα
Το αντικείμενο εκμετάλλευσης στη δύνη της ιστορίας.
Ένα «αντικείμενο εκμετάλλευσης» και ένας «νταβατζής». Τον βλέπει σαν πατέρα, σαν αδερφό, σαν την μοναδική πηγή της ζωής του. Δε σκέφτεται τη ζωή πέρα και χώρια από αυτόν. Τον τρέμει, και νοιώθει την ανάγκη του. Σκέφτεται ότι η ικανοποίηση των αναγκών του περνά μέσα από ένα «νταβατζή». Δεν σκέφτεται να κάνει κάποιο βήμα στη ζωή του χωρίς αυτόν.
Αυτός; Δογματικός, με ύφος, με στυλ, με πυγμή, σκληρός και άκαρδος μα και συμπονετικός και μεγαλόκαρδος στα μάτια του. Μεγάλος θεατρίνος. Τεράστιος υποκριτής. «Δουλειά» του; Η υποταγή του «αντικειμένου εκμετάλλευσης». Το σκοτάδι.
Η σχέση των δυο; Ο πλήρης παραλογισμός. Ας το δούμε λίγο πιο παραστατικά.
Πρώτα «το αντικείμενο εκμετάλλευσης» μπλέκεται στα δίχτυα (νύχια) της «αγάπης» του, μετά έρχεται η εξάρτηση, η ανάγκη για προστασία, η ανάθεση
. Επιλέγουν ρόλους. Ο ένας «νταβατζής» προστάτης, η (ο) άλλη(ος) «αντικείμενο εκμετάλλευσης» ή εν δυνάμει «αντικείμενο εκμετάλλευσης». Οι δυσκολίες της ζωής, οι ψευδαισθήσεις, οι επίπλαστες ανάγκες, οι κρίσεις, τα άξαφνα, σε κάνουν πραγματικά «αντικείμενο εκμετάλλευσης». Λίγο έως πολύ τα ίδια ισχύουν και για τον «νταβατζή». Και πλέον ζούνε ο καθένας το ρόλο του. Μοιρολατρία. Έτσι τα έφερε η ζωή λένε, οι ανάγκες τις ζωής. Το βλέπουν ως τη μοναδική διέξοδο εδώ που φτάσανε, σιγά σιγά, ύπουλα, απονήρευτα, που ξάφνου βρέθηκε μπροστά τους το αδιέξοδο με μοναδική διέξοδο τη δούλωση. Ο ένας χρειάζεται τον άλλον, ο ένας είναι εξαρτημένος από τον άλλον. Έτσι νοιώθουν. Πέραν από αυτή τη σχέση, νοιώθουν ότι δεν υπάρχει αύριο. Δεν υπάρχει μέλλον. Είναι μια περίεργη σχέση εξάρτησης του ενός από τον άλλον. Στην ουσία δεν υπάρχει κανενός είδους ελευθερία. Για την ικανοποίηση των αναγκών τους, πουλάνε και την ψυχή τους στο διάολο. Το «αντικείμενο εκμετάλλευσης» πρέπει να είναι η πιο δουλική ψυχή. Πάντα θα είναι το θύμα. Ιστορικά.
Για να ζεις αυτήν την άθλια ζωή, την παρά φύση ζωή, επιβάλλεται να ζεις σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας. Αλλιώς δεν αντέχεις. Χρειάζεσαι ψευδαισθήσεις για να ισορροπείς. Άπειρες είναι οι ψευδαισθήσεις. Και πόσες ακόμη εφευρίσκονται συνεχώς. Τις εφευρίσκει το σύστημα λένε. Μάλλον η τρομερή τάση για διέξοδο από τα δεινά της δουλικότητας τις εφευρίσκει. Είναι άπειρες σήμερα αλλά πάντα υπήρχαν. Ποτά, ναρκωτικά, ουσιο και φαρμακο - εξάρτηση, εικονική μιντιακή πραγματικότητα, διαδικτυακή πραγματικότητα. Ό,τι έχει να κάνει με τις αισθήσεις. Άπειρες και οι ανάγκες, οι επίπλαστες ανάγκες. Και των δυο. Και όσο αυξάνονται και όσο υπάρχει έλλειμμα πλήρωσης τους, τόσο γίνονται περισσότερο εξαρτημένοι από αυτή την εκπλήρωση. Οδηγούνται από αυτή. Ως το τέλος. Ως τη λύτρωση.
Αυτός, «ο νταβατζής», είναι μια ξεχωριστή ράτσα ανθρώπου. Είναι ο πρώτος που προδόθηκε. Προδόθηκε κι από τους ίδιους του τους γονείς, για μένα ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα αυτού του κόσμου. Δεν του δόθηκε ποτέ όση αγάπη του άξιζε, ως ανθρώπινο πολιτισμένο ον. Και την επιζητά βιαίως, και επιζητά να αναπληρώσει το κενό, και όσο δεν την παίρνει τόσο πιο βιαία την επιζητεί. Η κατάστασή του είναι τερματικού χαρακτήρα, μη αναστρέψιμη. Οι περισσότεροι από αυτούς μέχρι την τελευταία στιγμή δεν μετανοούν. Ελάχιστοι από αυτούς προβαίνουν στο τέλος στην εξιλέωση ως Ιαβέρηδες. Αυτός ο σκληρός και άκαμπτος πάνω από όλα είναι έξυπνος και δημιουργικός. Η Ζωή τον έκανε έτσι για να επιβιώσει λένε. Επιλέγει και εκμεταλλεύεται τα θύματά του γιατί από αυτά αντλεί την ζωτικότητά του, σαν βαμπίρ που ζει από το αίμα της ψυχής τους. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να ζήσει. Δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης με τα θύματά του ειδάλλως αν του φύγουν αυτά, αν δραπετεύσουν, οδηγείται στο θάνατο, βιολογικό ή μη. Πεθαίνει γρήγορα αν σταθεί τυχερός, ή αργά και επώδυνα αν είναι άτυχος. Πάντα θα νοιώθει προδομένος. Είναι ο «ενδιάμεσος και τα βασικό εργαλείο του συστήματος».
Κι η μαφία; Η «μαφία» είναι ένα πέπλο, ένα μαύρο πέπλο που σκεπάζει όλη την οικουμένη, αλλά και την μικρή μας Πατρίδα. Είναι μια λογική καθολική. Μεταλλάσσεται και εξελίσσεται. Ο λύκος πάντα αλλάζει πολλές προβιές. Η «μαφία» χρησιμοποιεί τους «νταβατζήδες» για τις «δουλειές» τις. Ένας «νταβατζής» μπορεί να ανελιχθεί στην «ιεραρχία» της «μαφίας», ή να εξαφανιστεί από το χάρτη αν «πρέπει». Αν το αποφασίσει ο «Ντον Κορλεόνε» ότι πρέπει να «τελειώσει», τον «τελειώνει». Εξάλλου υπάρχουν άπειροι εν δυνάμει «νταβατζήδες» για να κάνουν την δουλειά της «μαφίας».
Το πιο αποτελεσματικό «σύστημα» λένε είναι η «μαφία». Η «λογική ανάπτυξής της» συγκεκριμένη. Πυραμιδικό σύστημα, πέπλο φόβου, κώδικας σιωπής και νόμος ότι πάντα πρέπει να πληρώνεις αν χρωστάς. Σε κάθε σημείο της πυραμίδας ο κάθε «εντολοδόχος» «νταβατζής» έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο να φέρει εις πέρας. Αν δεν τα καταφέρει, καθαιρείται και υφίσταται τις συνέπειες των άγραφων νόμων της οργάνωσης. Ακόμα και η κορυφή της πυραμίδας αν δεν κάνει καλά τη «δουλειά» της, καθαιρείται και αναλαμβάνει άλλος ικανότερος να φέρει εις πέρας τη «δουλειά». Όλοι είναι αναλώσιμοι, αρκεί να γίνεται η «δουλειά». Για να μπεις στο «σύστημα» πρέπει να έχεις αποδεχτεί τους όρους του «συστήματος». Αν μπαίνεις στο «σύστημα» είσαι «συστημικός». Αν έχεις μπει μια φορά δύσκολα βγάζεις τη ρετσινιά του «συστημικού». Το σύστημα σε κατατάσσει στις «εφεδρίες» του.
Ο φόβος διαπερνά τους πάντες. Είναι κυρίαρχος παντού από τη βάση έως την κορυφή. Δεν υπάρχει καμιά ελευθερία όταν κυριαρχεί παντού ο φόβος και τότε όλα μοιάζουν εφήμερα, και όλοι νοιώθουν έρμαια και αναλώσιμοι. Ο φόβος της παρεκτροπής από τις επιταγές του συστήματος είναι τρομερός. Νεκρώνει τα πάντα. Ο κώδικας σιωπής δε σπάει με τίποτα γιατί τιμωρούνται παραδειγματικά όποιοι τον παραβαίνουν. Είναι η ασφάλεια του συστήματος. Κανείς δεν πρέπει να μαθαίνει για τα ενδότερα του «συστήματος». Η «γνώση του συστήματος» ποικίλει ανάλογα με το επίπεδο της πυραμίδας όπου κατατάσσεσαι κανείς.
Τα αντικείμενα εκμετάλλευσης πάντα πρέπει να ζουν στο σκοτάδι, να ξέρουν ελάχιστα. Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι μην καταφέρει το «αντικείμενο εκμετάλλευσης» να βγει στο φως. Τότε ξάφνου αλλάζουν όλα. Έρχονται τα πάνω κάτω. Πάση θυσία πρέπει να μείνει στο σκοτάδι. Το «σύστημα» θεωρεί ότι το «αντικείμενο εκμετάλλευσης» δεν ξέρει ποιο είναι το «συμφέρον» του, δεν μπορεί να αυτοδιοικηθεί, δε μπορεί να αποφασίσει για τον εαυτό του, δεν μπορεί να επιβιώσει, δεν μπορεί να δημιουργήσει πέραν από το «σύστημα», δεν μπορεί να ονειρευτεί πέραν από το «σύστημα». Έχει περάσει στο «πετσί» του ότι δεν μπορεί να ονειρευτεί ένα άλλο «σύστημα» πέραν από το υπάρχον.
Ο «μοχλός», η «λογική», το «εργαλείο» που χρησιμοποιεί το σύστημα είναι ένα. Το σύστημα «απαιτεί» τα λεφτά του πίσω. Δανείστηκες άρα χρωστάς πρέπει να πληρώσεις. Μα δε σου χρωστάω! Αφού υπάρχεις μου χρωστάς. «Κόψε το λαιμό σου» αλλά πλήρωσε. Με οποιοδήποτε τρόπο. Πούλα το σπίτι σου, πούλα το νεφρό σου, πούλα το κορμί σου, πούλα τη γυναίκα σου, πούλα το παιδί σου, πούλα τη ψυχή σου. Όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται για να ξεπληρώσεις το χρέος σου. Όλα «ρευστοποιούνται», όλα «εμπορευματοποιούνται». Μοναδικός θεός του «συστήματος» είναι το «χρέος» που φέρνει «κέρδος», που προφανώς πρέπει να πληρωθεί. Είναι η «μαφιόζικη λογική της οικονομίας».
Η δημοκρατία που ισχύει είναι η «δημοκρατία της μαφίας», η «δημοκρατία του Ντόν Κορλεόνε», η «δημοκρατία των Ντον Κορλεόνε». Η Δικαιοσύνη που επικρατεί είναι «το δίκιο της μαφίας», το «δίκιο του Ντον Κορλεόνε». Τα όρια της ελευθερίας τα θέτει μόνο η «μαφία».
Μην ψάχνετε για «κουτάκια» και όρια ανάμεσα στη μαφία και στους νταβατζήδες. Δεν μας ενδιαφέρει εξάλλου. Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί. Το μόνο κουτάκι που μας ενδιαφέρει είναι αυτό που σωρεύει όλα τα «αντικείμενα εκμετάλλευσης» μαζί. Είναι ένα κουτάκι που εμπεριέχει χιλιάδες ξεχωριστές, μοναδικές, προσωπικότητες χώριες μεταξύ τους. Παρόλο που βρίσκονται στο ίδιο κουτάκι, τα «αντικείμενα εκμετάλλευσης» είναι μόνα τους. Απίστευτο ε;
Κι αν τελικά αυτή η «μαφιόζικη λογική» επικρατεί καθολικά στην κοινωνία μας, τι γίνεται άραγε; Πώς ξεπερνά το φόβο το «αντικείμενο εκμετάλλευσης»; Πώς γίνεται κανείς από δούλος λεύθερος άνθρωπος; Ποιες διεργασίες συντελούνται ώστε να επιτευχθεί αυτό; Πώς επιτελεί κανείς αυτό το μικρό βήμα προς την ελευθερία που φαντάζει τόσο πελώριο;
«Άργειε να 'λθει εκείνη η μέρα, κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Πώς τιμωρούνται οι ευγενείς-«μαφιόζοι», πώς εξαγνίζονται οι Ιαβέρηδες, πώς δικαιώνονται οι Αγιάννηδες, πώς γαληνεύει η ψυχή των «αθλίων» αυτού του κόσμου;
Όμως δείτε το. Φαίνεται πλέον καθαρά. Η «μαφία» αυτού του τόπου έχει ένα πρόβλημα. «Στριμώχνεται». Όλοι το βλέπουμε. Το σύστημα έχει ένα πρόβλημα. Το «αντικείμενο εκμετάλλευσης» δεν είναι «χάπατο» πλέον. Δεν μπορεί να εξαγοραστεί γιατί δεν υπάρχουν τα μέσα να το εξαγοράσουν. Το «αντικείμενο εκμετάλλευσης» είναι ευφυές, πάντα ήταν έξυπνο, αλλά ποτέ δεν ήταν ξύπνιο. Ξυπνάει. Αντιλαμβάνεται γρηγορότερα. Πάντα είχε πρόβλημα στο να αντιλαμβάνεται έγκαιρα τα πράγματα. Λείπανε και οι «δάσκαλοι» βέβαια. Δε «μασάει». Επιτέλους σκέφτεται. Πλέον χρησιμοποιεί το λόγο. Τη λογική. Αντιλαμβάνεται πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, πως η ζωή η ίδια δεν είναι δρόμος που απλά βαδίζουμε, αλλά πορεία που πορευόμαστε ίσως για την Ιθάκη, πως η ίδια η ζωή είναι κίνηση, σε ένα τεράστιο πεδίο κοινωνικό, πολιτικό, ψυχολογικό, σε μια κοινωνία ολάκερη.
Ψάχνεται για να βρει τη λύση. Είναι μπροστά του και πλησιάζει. Δεν θα αργήσει να τη βρει. Δεν είναι μακριά από το να καταλάβει πόσα είναι τα κοινά που το ενώνουν με τα υπόλοιπα «αντικείμενα εκμετάλλευσης» αυτού του τόπου.
Απλά σκεφτείτε. Σας προκαλώ και σας προσκαλώ να το σκεφτείτε διαφορετικά. Ίσως ανάστροφα. Να σκεφτείτε ποιο χάπι θα θέλατε να πάρετε σε τούτη δω τη ζωή. Σε τούτη δω την εικονική πραγματικότητα. Αυτή τη στιγμή. Το μπλέ ή το κόκκινο χάπι του Matrix;
Την απάντηση την ξέρετε. Απλά πρέπει να κάνετε την επιλογή σας.
Και ξέρετε ότι αποτελεί την μοναδική λύση.
seisaxthia logioshermes
Το αντικείμενο εκμετάλλευσης στη δύνη της ιστορίας.
Ένα «αντικείμενο εκμετάλλευσης» και ένας «νταβατζής». Τον βλέπει σαν πατέρα, σαν αδερφό, σαν την μοναδική πηγή της ζωής του. Δε σκέφτεται τη ζωή πέρα και χώρια από αυτόν. Τον τρέμει, και νοιώθει την ανάγκη του. Σκέφτεται ότι η ικανοποίηση των αναγκών του περνά μέσα από ένα «νταβατζή». Δεν σκέφτεται να κάνει κάποιο βήμα στη ζωή του χωρίς αυτόν.
Αυτός; Δογματικός, με ύφος, με στυλ, με πυγμή, σκληρός και άκαρδος μα και συμπονετικός και μεγαλόκαρδος στα μάτια του. Μεγάλος θεατρίνος. Τεράστιος υποκριτής. «Δουλειά» του; Η υποταγή του «αντικειμένου εκμετάλλευσης». Το σκοτάδι.
Η σχέση των δυο; Ο πλήρης παραλογισμός. Ας το δούμε λίγο πιο παραστατικά.
Πρώτα «το αντικείμενο εκμετάλλευσης» μπλέκεται στα δίχτυα (νύχια) της «αγάπης» του, μετά έρχεται η εξάρτηση, η ανάγκη για προστασία, η ανάθεση
Για να ζεις αυτήν την άθλια ζωή, την παρά φύση ζωή, επιβάλλεται να ζεις σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας. Αλλιώς δεν αντέχεις. Χρειάζεσαι ψευδαισθήσεις για να ισορροπείς. Άπειρες είναι οι ψευδαισθήσεις. Και πόσες ακόμη εφευρίσκονται συνεχώς. Τις εφευρίσκει το σύστημα λένε. Μάλλον η τρομερή τάση για διέξοδο από τα δεινά της δουλικότητας τις εφευρίσκει. Είναι άπειρες σήμερα αλλά πάντα υπήρχαν. Ποτά, ναρκωτικά, ουσιο και φαρμακο - εξάρτηση, εικονική μιντιακή πραγματικότητα, διαδικτυακή πραγματικότητα. Ό,τι έχει να κάνει με τις αισθήσεις. Άπειρες και οι ανάγκες, οι επίπλαστες ανάγκες. Και των δυο. Και όσο αυξάνονται και όσο υπάρχει έλλειμμα πλήρωσης τους, τόσο γίνονται περισσότερο εξαρτημένοι από αυτή την εκπλήρωση. Οδηγούνται από αυτή. Ως το τέλος. Ως τη λύτρωση.
Αυτός, «ο νταβατζής», είναι μια ξεχωριστή ράτσα ανθρώπου. Είναι ο πρώτος που προδόθηκε. Προδόθηκε κι από τους ίδιους του τους γονείς, για μένα ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα αυτού του κόσμου. Δεν του δόθηκε ποτέ όση αγάπη του άξιζε, ως ανθρώπινο πολιτισμένο ον. Και την επιζητά βιαίως, και επιζητά να αναπληρώσει το κενό, και όσο δεν την παίρνει τόσο πιο βιαία την επιζητεί. Η κατάστασή του είναι τερματικού χαρακτήρα, μη αναστρέψιμη. Οι περισσότεροι από αυτούς μέχρι την τελευταία στιγμή δεν μετανοούν. Ελάχιστοι από αυτούς προβαίνουν στο τέλος στην εξιλέωση ως Ιαβέρηδες. Αυτός ο σκληρός και άκαμπτος πάνω από όλα είναι έξυπνος και δημιουργικός. Η Ζωή τον έκανε έτσι για να επιβιώσει λένε. Επιλέγει και εκμεταλλεύεται τα θύματά του γιατί από αυτά αντλεί την ζωτικότητά του, σαν βαμπίρ που ζει από το αίμα της ψυχής τους. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να ζήσει. Δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης με τα θύματά του ειδάλλως αν του φύγουν αυτά, αν δραπετεύσουν, οδηγείται στο θάνατο, βιολογικό ή μη. Πεθαίνει γρήγορα αν σταθεί τυχερός, ή αργά και επώδυνα αν είναι άτυχος. Πάντα θα νοιώθει προδομένος. Είναι ο «ενδιάμεσος και τα βασικό εργαλείο του συστήματος».
Κι η μαφία; Η «μαφία» είναι ένα πέπλο, ένα μαύρο πέπλο που σκεπάζει όλη την οικουμένη, αλλά και την μικρή μας Πατρίδα. Είναι μια λογική καθολική. Μεταλλάσσεται και εξελίσσεται. Ο λύκος πάντα αλλάζει πολλές προβιές. Η «μαφία» χρησιμοποιεί τους «νταβατζήδες» για τις «δουλειές» τις. Ένας «νταβατζής» μπορεί να ανελιχθεί στην «ιεραρχία» της «μαφίας», ή να εξαφανιστεί από το χάρτη αν «πρέπει». Αν το αποφασίσει ο «Ντον Κορλεόνε» ότι πρέπει να «τελειώσει», τον «τελειώνει». Εξάλλου υπάρχουν άπειροι εν δυνάμει «νταβατζήδες» για να κάνουν την δουλειά της «μαφίας».
Το πιο αποτελεσματικό «σύστημα» λένε είναι η «μαφία». Η «λογική ανάπτυξής της» συγκεκριμένη. Πυραμιδικό σύστημα, πέπλο φόβου, κώδικας σιωπής και νόμος ότι πάντα πρέπει να πληρώνεις αν χρωστάς. Σε κάθε σημείο της πυραμίδας ο κάθε «εντολοδόχος» «νταβατζής» έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο να φέρει εις πέρας. Αν δεν τα καταφέρει, καθαιρείται και υφίσταται τις συνέπειες των άγραφων νόμων της οργάνωσης. Ακόμα και η κορυφή της πυραμίδας αν δεν κάνει καλά τη «δουλειά» της, καθαιρείται και αναλαμβάνει άλλος ικανότερος να φέρει εις πέρας τη «δουλειά». Όλοι είναι αναλώσιμοι, αρκεί να γίνεται η «δουλειά». Για να μπεις στο «σύστημα» πρέπει να έχεις αποδεχτεί τους όρους του «συστήματος». Αν μπαίνεις στο «σύστημα» είσαι «συστημικός». Αν έχεις μπει μια φορά δύσκολα βγάζεις τη ρετσινιά του «συστημικού». Το σύστημα σε κατατάσσει στις «εφεδρίες» του.
Ο φόβος διαπερνά τους πάντες. Είναι κυρίαρχος παντού από τη βάση έως την κορυφή. Δεν υπάρχει καμιά ελευθερία όταν κυριαρχεί παντού ο φόβος και τότε όλα μοιάζουν εφήμερα, και όλοι νοιώθουν έρμαια και αναλώσιμοι. Ο φόβος της παρεκτροπής από τις επιταγές του συστήματος είναι τρομερός. Νεκρώνει τα πάντα. Ο κώδικας σιωπής δε σπάει με τίποτα γιατί τιμωρούνται παραδειγματικά όποιοι τον παραβαίνουν. Είναι η ασφάλεια του συστήματος. Κανείς δεν πρέπει να μαθαίνει για τα ενδότερα του «συστήματος». Η «γνώση του συστήματος» ποικίλει ανάλογα με το επίπεδο της πυραμίδας όπου κατατάσσεσαι κανείς.
Τα αντικείμενα εκμετάλλευσης πάντα πρέπει να ζουν στο σκοτάδι, να ξέρουν ελάχιστα. Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι μην καταφέρει το «αντικείμενο εκμετάλλευσης» να βγει στο φως. Τότε ξάφνου αλλάζουν όλα. Έρχονται τα πάνω κάτω. Πάση θυσία πρέπει να μείνει στο σκοτάδι. Το «σύστημα» θεωρεί ότι το «αντικείμενο εκμετάλλευσης» δεν ξέρει ποιο είναι το «συμφέρον» του, δεν μπορεί να αυτοδιοικηθεί, δε μπορεί να αποφασίσει για τον εαυτό του, δεν μπορεί να επιβιώσει, δεν μπορεί να δημιουργήσει πέραν από το «σύστημα», δεν μπορεί να ονειρευτεί πέραν από το «σύστημα». Έχει περάσει στο «πετσί» του ότι δεν μπορεί να ονειρευτεί ένα άλλο «σύστημα» πέραν από το υπάρχον.
Ο «μοχλός», η «λογική», το «εργαλείο» που χρησιμοποιεί το σύστημα είναι ένα. Το σύστημα «απαιτεί» τα λεφτά του πίσω. Δανείστηκες άρα χρωστάς πρέπει να πληρώσεις. Μα δε σου χρωστάω! Αφού υπάρχεις μου χρωστάς. «Κόψε το λαιμό σου» αλλά πλήρωσε. Με οποιοδήποτε τρόπο. Πούλα το σπίτι σου, πούλα το νεφρό σου, πούλα το κορμί σου, πούλα τη γυναίκα σου, πούλα το παιδί σου, πούλα τη ψυχή σου. Όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται για να ξεπληρώσεις το χρέος σου. Όλα «ρευστοποιούνται», όλα «εμπορευματοποιούνται». Μοναδικός θεός του «συστήματος» είναι το «χρέος» που φέρνει «κέρδος», που προφανώς πρέπει να πληρωθεί. Είναι η «μαφιόζικη λογική της οικονομίας».
Η δημοκρατία που ισχύει είναι η «δημοκρατία της μαφίας», η «δημοκρατία του Ντόν Κορλεόνε», η «δημοκρατία των Ντον Κορλεόνε». Η Δικαιοσύνη που επικρατεί είναι «το δίκιο της μαφίας», το «δίκιο του Ντον Κορλεόνε». Τα όρια της ελευθερίας τα θέτει μόνο η «μαφία».
Μην ψάχνετε για «κουτάκια» και όρια ανάμεσα στη μαφία και στους νταβατζήδες. Δεν μας ενδιαφέρει εξάλλου. Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί. Το μόνο κουτάκι που μας ενδιαφέρει είναι αυτό που σωρεύει όλα τα «αντικείμενα εκμετάλλευσης» μαζί. Είναι ένα κουτάκι που εμπεριέχει χιλιάδες ξεχωριστές, μοναδικές, προσωπικότητες χώριες μεταξύ τους. Παρόλο που βρίσκονται στο ίδιο κουτάκι, τα «αντικείμενα εκμετάλλευσης» είναι μόνα τους. Απίστευτο ε;
Κι αν τελικά αυτή η «μαφιόζικη λογική» επικρατεί καθολικά στην κοινωνία μας, τι γίνεται άραγε; Πώς ξεπερνά το φόβο το «αντικείμενο εκμετάλλευσης»; Πώς γίνεται κανείς από δούλος λεύθερος άνθρωπος; Ποιες διεργασίες συντελούνται ώστε να επιτευχθεί αυτό; Πώς επιτελεί κανείς αυτό το μικρό βήμα προς την ελευθερία που φαντάζει τόσο πελώριο;
«Άργειε να 'λθει εκείνη η μέρα, κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Πώς τιμωρούνται οι ευγενείς-«μαφιόζοι», πώς εξαγνίζονται οι Ιαβέρηδες, πώς δικαιώνονται οι Αγιάννηδες, πώς γαληνεύει η ψυχή των «αθλίων» αυτού του κόσμου;
Όμως δείτε το. Φαίνεται πλέον καθαρά. Η «μαφία» αυτού του τόπου έχει ένα πρόβλημα. «Στριμώχνεται». Όλοι το βλέπουμε. Το σύστημα έχει ένα πρόβλημα. Το «αντικείμενο εκμετάλλευσης» δεν είναι «χάπατο» πλέον. Δεν μπορεί να εξαγοραστεί γιατί δεν υπάρχουν τα μέσα να το εξαγοράσουν. Το «αντικείμενο εκμετάλλευσης» είναι ευφυές, πάντα ήταν έξυπνο, αλλά ποτέ δεν ήταν ξύπνιο. Ξυπνάει. Αντιλαμβάνεται γρηγορότερα. Πάντα είχε πρόβλημα στο να αντιλαμβάνεται έγκαιρα τα πράγματα. Λείπανε και οι «δάσκαλοι» βέβαια. Δε «μασάει». Επιτέλους σκέφτεται. Πλέον χρησιμοποιεί το λόγο. Τη λογική. Αντιλαμβάνεται πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, πως η ζωή η ίδια δεν είναι δρόμος που απλά βαδίζουμε, αλλά πορεία που πορευόμαστε ίσως για την Ιθάκη, πως η ίδια η ζωή είναι κίνηση, σε ένα τεράστιο πεδίο κοινωνικό, πολιτικό, ψυχολογικό, σε μια κοινωνία ολάκερη.
Ψάχνεται για να βρει τη λύση. Είναι μπροστά του και πλησιάζει. Δεν θα αργήσει να τη βρει. Δεν είναι μακριά από το να καταλάβει πόσα είναι τα κοινά που το ενώνουν με τα υπόλοιπα «αντικείμενα εκμετάλλευσης» αυτού του τόπου.
Απλά σκεφτείτε. Σας προκαλώ και σας προσκαλώ να το σκεφτείτε διαφορετικά. Ίσως ανάστροφα. Να σκεφτείτε ποιο χάπι θα θέλατε να πάρετε σε τούτη δω τη ζωή. Σε τούτη δω την εικονική πραγματικότητα. Αυτή τη στιγμή. Το μπλέ ή το κόκκινο χάπι του Matrix;
Την απάντηση την ξέρετε. Απλά πρέπει να κάνετε την επιλογή σας.
Και ξέρετε ότι αποτελεί την μοναδική λύση.
seisaxthia logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στο στόχαστρο η εισφοροδιαφυγή
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ψάρι έξω από τα νερά του ο Μπέγκιτς στον Ολυμπιακό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
