2013-10-03 12:30:13
Υπάρχει σοβαρός αντίλογος για τα επιχειρήματα στενού οικονομικού χαρακτήρα ενάντια στην επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα το οποίο έχουμε αποποιηθεί παρασυρμένοι από την κακώς εννοηθείσα έννοια ενός σκληρού νομίσματος που τώρα πληρώνουμε έχοντας χάσει την εθνική μας ανεξαρτησία και τις περιουσίες μας.
Η εξυπηρέτηση του υψηλού εθνικού μας χρέους, θεωρούν οι υποστηρικτές του ευρώ ότι, πρέπει θα γίνει με σκληρό συνάλλαγμα, γεγονός που υπερφορτώνει την εθνική οικονομία σε περίπτωση επιστροφής στο εθνικό της νόμισμα και υποτίμησής του. Στις περισσότερες περιπτώσεις το νόμισμα συναλλαγής δεν καθορίζεται από την ελεύθερη επιλογή των συναλλασσομένων αλλά επιβάλλεται από ισχυρά γεωστρατηγικά συμφέροντα , όπως έδειξαν οι πόλεμοι στο ΙΡΑΚ και τη ΛΙΒΥΗ.
Τέτοιου είδους συναλλαγές συσσωρεύουν συνάλλαγμα σε ισχυρές χώρες χωρίς αυτό να αντιπροσωπεύει εμπράγματες αξίες, την στιγμή που άλλοι αγωνίζονται να αγοράσουν πετρέλαιο για να εξάγουν λίγο λάδι και λίγα ροδάκινα. Η αποδοχή τέτοιας σκληρότητας αποτελεί απάρνηση της ελευθερίας στις συναλλαγές για την οποία κόπτεται δήθεν η Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Θεωρώντας μία ετήσια εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους της τάξεως των €80 δις , αναρωτιούνται οι οπαδοί του ευρώ πού θα εύρισκε η Ελλάδα το συνάλλαγμα εφόσον έχει ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και η δραχμή θα ήταν ένα υποτιμημένο νόμισμα. Το ερώτημα εξακολουθεί να υπάρχει και με το €.
Με την υποτιμημένη δραχμή οι παλαιότερο δανείζονταν από ιδιώτες που γνωρίζοντας σε τι ανέντιμους πολιτικούς δάνειζαν απαιτούσαν μεγάλο επιτόκιο ρισκάροντας μία πτώχευση που θα τους άφηνε απλήρωτους, συγχρόνως όμως με την έκδοση νομίσματος δεν στέρευε η αγορά και η επερχόμενη υποβάθμιση βοηθούσε τουλάχιστον την ανταγωνιστικότητα. Σήμερα με το € πάλι δανειζόμαστε αλλά από κράτη που με τη σειρά τους δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και μας το δίνουν με 4,5-6% κερδοσκοπώντας ασύστολα ενώ λένε στον λαό τους ότι μας συντηρούν.
Όσον αφορά το ρίσκο του να δανείζουν μία χώρα με αρνητικό ισοζύγιο το καλύπτουν με μία δρακόντεια δανειακή σύμβαση που υπακούει στο αγγλικό δίκαιο και τους εξασφαλίζει με κατάσχεση δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων σε περίπτωση πτώχευσης και εφόσον η χώρα δεν μπορεί να εκδώσει χρήμα καταφεύγει σε εσωτερική υποτίμηση που ξεραίνει την αγορά χωρίς προοπτική ανάπτυξης.
Εδώ πρέπει να προσθέσουμε ότι τα δανεικά από τους δανειστές μας δεν προορίζονται για τον ελληνικό λαό αλλά για την εξυπηρέτηση του χρέους και ουσιαστικά δεν εισέρχονται στη χώρα αλλά περνάνε σαν λογιστικές εγγραφές αποπληρωμής παλαιοτέρων χρεών και το μόνο που αφήνουν πίσω είναι νέα χρέη ως τοκοχρεολύσια από τα οποία κερδοσκοπούν, συνεργούσης της ΕΚΤ. Βρισκόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο που οδηγεί στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, της εθνικής περιουσίας και στον εθνομηδενισμό, συνεργούσης και της μεταναστευτικής πολιτικής που ακολουθούν.
Οι τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, κάθε άλλο παρά εγχώριες, που στην κερδοσκοπική τους προσπάθεια συμμετείχαν σε μολυσμένες συναλλαγές και χρεοκόπησαν ενώ οι κυβερνώντες πέρασαν τα χρέη τους στους πολίτες με το σύνθημα της ανακεφαλαιοποίησης. Αυτό και μόνο καθιστά τους πολίτες μετόχους των τραπεζών που θα πρέπει να εθνικοποιηθούν. Τόσοι άλλοι ιδιώτες επαγγελματίες έχουν φαλιρίσει αλλά κανείς δεν απαίτησε να ανακεφαλαιοποιηθεί διότι όταν είχε κέρδη τα κρατούσε για τον εαυτό του και τα μετέφερε στους πολίτες. Το μόνο που ίσως ζητάνε οι χαμένοι ιδιώτες επαγγελματίες είναι να μην τους χαρατσώνουν για την ακίνητη περιουσία που νομίμως απέκτησαν και τώρα κινδυνεύουν να την χάσουν και αυτή.
Επειδή γίνεται λόγος για τον ορυκτό πλούτο να υπενθυμίσω ότι αυτός ανήκει διαχρονικά σε όλους τους Έλληνες και όχι μόνο σε αυτή την γενιά που δεν έχει δικαίωμα να τον ξεπουλήσει όπως και τους άλλους φυσικούς πόρους όπως το νερό και η ενέργεια . Τις θέσεις μου για τον ορυκτό πλούτο τις έχω ήδη αναφέρει στο φόρουμ. Τι στιγμή αυτή δεν υπάρχει καν το νομικό πλαίσιο που να καθορίζει τα επίπεδα των royalties που οι μεταλλευτικές επιχειρήσεις πρέπει να πληρώνουν στο κράτος. Αντί αυτού υποχρεώνονται σε ρουσφέτια έναντι του κόμματος που παρέχει τον εκάστοτε υπουργό που θα βάλει την «χρυσή» υπογραφή.
Πριν από τρείς δεκαετίες είμαστε αυτάρκεις στην τροφή μας, στα ρούχα και τα κλινοσκεπάσματα, τα οικιακά είδη, στην οικοσκευή και ς ηλεκτρικές μας συσκευές,. σήμερα τα εισάγουμε όλα. Αυτή η αποβιομηχανοποίηση συνοδεύεται με έναν ηθικό αμοραλισμό και μία παιδεία που καταστρέφει την δημιουργικότητα του ατόμου.
Το ερώτημα που τίθεται είναι «τι δέον γενέσθαι».
Καταρχήν να απαλλαγούμε από την πολιτική κομματοκρατία αναθεωρώντας βασικά άρθρα του συντάγματος. Να κάνουμε στάση πληρωμών και να αναθεωρήσουμε το χρέος αρνούμενοι ότι επαχθές του μέρος. Να απαιτήσουμε την αποζημίωση για την καταστροφή της οικονομικής μας υποδομής κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Νε επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα μέχρι η ΕΕ γίνει μία ομοσπονδία των λαών της και όχι αρένα οικονομικού ανταγωνισμού που είναι σήμερα. Τέλος να επαναπροσδιορίσουμε την παιδεία σε εθνική βάση, με αρχές και ήθος που ταιριάζει στη φιλοσοφία, τις αρχές και τη στάση ζωής του έθνους μας.
Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης - www.drachmi5.gr
Η εξυπηρέτηση του υψηλού εθνικού μας χρέους, θεωρούν οι υποστηρικτές του ευρώ ότι, πρέπει θα γίνει με σκληρό συνάλλαγμα, γεγονός που υπερφορτώνει την εθνική οικονομία σε περίπτωση επιστροφής στο εθνικό της νόμισμα και υποτίμησής του. Στις περισσότερες περιπτώσεις το νόμισμα συναλλαγής δεν καθορίζεται από την ελεύθερη επιλογή των συναλλασσομένων αλλά επιβάλλεται από ισχυρά γεωστρατηγικά συμφέροντα , όπως έδειξαν οι πόλεμοι στο ΙΡΑΚ και τη ΛΙΒΥΗ.
Τέτοιου είδους συναλλαγές συσσωρεύουν συνάλλαγμα σε ισχυρές χώρες χωρίς αυτό να αντιπροσωπεύει εμπράγματες αξίες, την στιγμή που άλλοι αγωνίζονται να αγοράσουν πετρέλαιο για να εξάγουν λίγο λάδι και λίγα ροδάκινα. Η αποδοχή τέτοιας σκληρότητας αποτελεί απάρνηση της ελευθερίας στις συναλλαγές για την οποία κόπτεται δήθεν η Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Θεωρώντας μία ετήσια εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους της τάξεως των €80 δις , αναρωτιούνται οι οπαδοί του ευρώ πού θα εύρισκε η Ελλάδα το συνάλλαγμα εφόσον έχει ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και η δραχμή θα ήταν ένα υποτιμημένο νόμισμα. Το ερώτημα εξακολουθεί να υπάρχει και με το €.
Με την υποτιμημένη δραχμή οι παλαιότερο δανείζονταν από ιδιώτες που γνωρίζοντας σε τι ανέντιμους πολιτικούς δάνειζαν απαιτούσαν μεγάλο επιτόκιο ρισκάροντας μία πτώχευση που θα τους άφηνε απλήρωτους, συγχρόνως όμως με την έκδοση νομίσματος δεν στέρευε η αγορά και η επερχόμενη υποβάθμιση βοηθούσε τουλάχιστον την ανταγωνιστικότητα. Σήμερα με το € πάλι δανειζόμαστε αλλά από κράτη που με τη σειρά τους δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και μας το δίνουν με 4,5-6% κερδοσκοπώντας ασύστολα ενώ λένε στον λαό τους ότι μας συντηρούν.
Όσον αφορά το ρίσκο του να δανείζουν μία χώρα με αρνητικό ισοζύγιο το καλύπτουν με μία δρακόντεια δανειακή σύμβαση που υπακούει στο αγγλικό δίκαιο και τους εξασφαλίζει με κατάσχεση δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων σε περίπτωση πτώχευσης και εφόσον η χώρα δεν μπορεί να εκδώσει χρήμα καταφεύγει σε εσωτερική υποτίμηση που ξεραίνει την αγορά χωρίς προοπτική ανάπτυξης.
Εδώ πρέπει να προσθέσουμε ότι τα δανεικά από τους δανειστές μας δεν προορίζονται για τον ελληνικό λαό αλλά για την εξυπηρέτηση του χρέους και ουσιαστικά δεν εισέρχονται στη χώρα αλλά περνάνε σαν λογιστικές εγγραφές αποπληρωμής παλαιοτέρων χρεών και το μόνο που αφήνουν πίσω είναι νέα χρέη ως τοκοχρεολύσια από τα οποία κερδοσκοπούν, συνεργούσης της ΕΚΤ. Βρισκόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο που οδηγεί στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, της εθνικής περιουσίας και στον εθνομηδενισμό, συνεργούσης και της μεταναστευτικής πολιτικής που ακολουθούν.
Οι τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, κάθε άλλο παρά εγχώριες, που στην κερδοσκοπική τους προσπάθεια συμμετείχαν σε μολυσμένες συναλλαγές και χρεοκόπησαν ενώ οι κυβερνώντες πέρασαν τα χρέη τους στους πολίτες με το σύνθημα της ανακεφαλαιοποίησης. Αυτό και μόνο καθιστά τους πολίτες μετόχους των τραπεζών που θα πρέπει να εθνικοποιηθούν. Τόσοι άλλοι ιδιώτες επαγγελματίες έχουν φαλιρίσει αλλά κανείς δεν απαίτησε να ανακεφαλαιοποιηθεί διότι όταν είχε κέρδη τα κρατούσε για τον εαυτό του και τα μετέφερε στους πολίτες. Το μόνο που ίσως ζητάνε οι χαμένοι ιδιώτες επαγγελματίες είναι να μην τους χαρατσώνουν για την ακίνητη περιουσία που νομίμως απέκτησαν και τώρα κινδυνεύουν να την χάσουν και αυτή.
Επειδή γίνεται λόγος για τον ορυκτό πλούτο να υπενθυμίσω ότι αυτός ανήκει διαχρονικά σε όλους τους Έλληνες και όχι μόνο σε αυτή την γενιά που δεν έχει δικαίωμα να τον ξεπουλήσει όπως και τους άλλους φυσικούς πόρους όπως το νερό και η ενέργεια . Τις θέσεις μου για τον ορυκτό πλούτο τις έχω ήδη αναφέρει στο φόρουμ. Τι στιγμή αυτή δεν υπάρχει καν το νομικό πλαίσιο που να καθορίζει τα επίπεδα των royalties που οι μεταλλευτικές επιχειρήσεις πρέπει να πληρώνουν στο κράτος. Αντί αυτού υποχρεώνονται σε ρουσφέτια έναντι του κόμματος που παρέχει τον εκάστοτε υπουργό που θα βάλει την «χρυσή» υπογραφή.
Πριν από τρείς δεκαετίες είμαστε αυτάρκεις στην τροφή μας, στα ρούχα και τα κλινοσκεπάσματα, τα οικιακά είδη, στην οικοσκευή και ς ηλεκτρικές μας συσκευές,. σήμερα τα εισάγουμε όλα. Αυτή η αποβιομηχανοποίηση συνοδεύεται με έναν ηθικό αμοραλισμό και μία παιδεία που καταστρέφει την δημιουργικότητα του ατόμου.
Το ερώτημα που τίθεται είναι «τι δέον γενέσθαι».
Καταρχήν να απαλλαγούμε από την πολιτική κομματοκρατία αναθεωρώντας βασικά άρθρα του συντάγματος. Να κάνουμε στάση πληρωμών και να αναθεωρήσουμε το χρέος αρνούμενοι ότι επαχθές του μέρος. Να απαιτήσουμε την αποζημίωση για την καταστροφή της οικονομικής μας υποδομής κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Νε επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα μέχρι η ΕΕ γίνει μία ομοσπονδία των λαών της και όχι αρένα οικονομικού ανταγωνισμού που είναι σήμερα. Τέλος να επαναπροσδιορίσουμε την παιδεία σε εθνική βάση, με αρχές και ήθος που ταιριάζει στη φιλοσοφία, τις αρχές και τη στάση ζωής του έθνους μας.
Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης - www.drachmi5.gr
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
37ο Ράλλυ Αχαιός , 12-13 Οκτωβρίου 2013
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
