2013-10-03 19:15:24
Juliette Dubois-Poirier στην Le Journal International (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν)
Το 1990, θα ξεκινήσει η μεγάλη ανάπτυξη της αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ, προκειμένου να κατασταλλεί η εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ.
Η εισβολή αυτή είχε ως στόχο, σε πρώτη φάση, ακολουθώντας έναν οικονομικό στόχο, να προσαρτηστεί η περιοχή προκειμένου να καρπωθούν τα οφέλη που συνδέονται με την εξόρυξη του πετρελαίου, και στη συνέχεια, σε ένα δεύτερο στάδιο, να «επαναπατριστεί η χώρα, η οποία επιβάλλόταν να παραμείνει μια επαρχία του Ιράκ».
Δεν είχε τότε καμία φιλοδοξία ο George H.W. Bush να ενθαρρύνει καμία εξέγερση, και ακόμη λιγότερα να απελευθερώσει τους Κούρδους από τον δυνάστη τους *, αλλά το αποτέλεσμα της παρέμβασης των ΗΠΑ στον πόλεμο του Κόλπου εμφάνισε περισσότερο τις εθνικές τάσεις των Κούρδων αυτονομιστών, και πολύ περισσότερο τα μέσα που διάθετε ο λαός για να επιτύχει τους σκοπούς του.
Όπως θα το διευκρινίσει ο George J. Church, αυτή η απόφαση του Προέδρου να μην τεθεί σε εφαρμογή ένα σχέδιο στρατηγικής και στρατιωτικής βοήθειας για την υποστήριξη των ανταρτών είχε ως στιγμιαίο αποτέλεσμα να ερμηνευτεί ότι ο Μπους υποστήριζε τη δικτατορία του Σαντάμ Χουσεΐν.
Ωστόσο, η μετέπειτα ιστορία θα δείξει ότι δεν ίσχυε καθόλου αυτή η ερμηνεία.
Η αμερικανική βοήθεια για την κουρδική χειραφέτηση
Έτσι, στο τέλος του πολέμου του Κόλπου, ο οποίος ολοκληρώθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1991 με την Επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου, Desert Storm , μια παρέμβαση εκατό ωρών των αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων, οι Κούρδοι άρπαξαν την τύχη τους, βλέποντας στο πρόσωπο των Ηνωμένων Πολιτειών έναν πολύ ισχυρό σύμμαχο*.
Ενώ η επιθυμία για εκδίκηση του Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι το καθεστώς του είχε επιζήσει μετά την παλινόρθωση της μοναρχίας του Κουβέιτ, αύξανε σημαντικά και οι αμερικανικές προειδοποιήσεις προς τη Βαγδάτη για μη-εχθρική στάση προς το Κουρδιστάν διπλασίασαν σε συχνότητα, η εξέγερση των Κούρδων πεσμαργκά ετοιμαζόταν, με επικεφαλής τους Τζαλάλ Ταλαμπανί και Μασούντ Μπαρζανί, ο τελευταίος πολύ δημοφιλής ως γιος του κουρδικού εθνικού θρύλου Μουσταφά Μπαρζανί.
Τον Μάιο του 1991, βλέποντας ότι η σκληρή πολιτική του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ότι η αδράνεια του σε σχέση με τη κατάσταση στο Κουρδιστάν ήταν αντιφατική, ο George H.W. Bush υπέγραψε μια απόφαση που εξουσιοδοτούσε την CIA να προσπαθήσει να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσεΐν *.
Η άδεια αυτή όμως δεν έτυχε να εφαρμοστεί, λόγω του προτεινόμενου ψηφίσματος για την κατάπαυση του πυρός που πλανιόταν στα Ηνωμένα Έθνη.
Συνεπώς, πολλοί πίστευαν σε νέα αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή μαζί με τα στρατεύματα πεσμαργκά, αλλά τελικά δεν έγινε.
Όπως θα το αναφέρει ο George J. Church, «η μόνη πίεση στην κυβέρνηση Μπους για να παρέμβει στο Κουρδιστάν προερχόταν από τους δημοσιογράφους και εκδοτες» . *
Στην πραγματικότητα, είναι η εφαρμογή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, no-fly zone, πάνω από το Ιράκ, εκτός από την περιοχή πάνω από τη Βαγδάτη, η οποία επέτρεψε στους Κούρδους ** να καταλήξουν σε μια επιμέρους χειραφέτηση, ήτοι η κατάσταση που ισχύει σήμερα στη χώρα τους.
Οι Κούρδοι σήμερα στο Ιράκ
Το αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από το Ιράκ ήταν να απαλλαγεί το βόρειο Ιράκ από τις καθημερινές αεροπορικές επιδρομές.
Και έτσι, μετά τη διακοπή αυτών των συνεχών επιθέσεων, οι Κούρδοι ήταν σε θέση να οργανώσουν την κοινωνική ζωή τους, χωρίς τη συνεχή πίεση της εθνικής καταστροφής που κρεμόταν πάνω από τους ώμους τους.
Οι Κούρδοι ξεκίνησαν να θεσπίσουν ένα καθεστώς δικών τους περιφερειακών νόμων, ένα φορολογικό σύστημα και ένα σύστημα εθνικής εκπαίδευσης στην κουρδική γλώσσα.
Είχαν ήδη ένα στρατό, τη κουρδική Peshmerga.
Αποφασιστικά έτοιμοι να δώσουν τη μάχη της αυτονομίας μέχρι το τέλος, οι Κούρδοι είχαν πάρει από την παρέμβαση των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου ένα μάθημα συμμαχίας και μπορούσαν πλέον να υπολογίζουν σε έναν σύμμαχο, ο οποίος, δεδομένου ότι είχε ήδη συμφωνήσει με τις διεκδικήσεις τους, δεν μπορούσε πλέον να υποχωρήσει.
Το 1992, ο Stobe Talbott δήλωνε με άρθρο στο Time ότι το ιρακινό Κουρδιστάν ήταν «de facto , ένα κουρδικό κράτος, καθώς διέθετε ένα στρατό, ένα δημοκρατικά εκλεγμένο Κοινοβούλιο και αναπτύσσει ιδίους νόμους και φόρους» .
Ίσως να ήταν ιδεαλιστής.
Παρ 'όλα αυτά, η αμερικανική παρέμβαση προίκισε τους Κούρδους με όλα τα εργαλεία δημοκρατικής εξουσίας για να την επιτύχουν.
Ωστόσο, δεν ήταν παρά με τη δεύτερη επέμβαση Μπους στο Ιράκ το 2003, που θα επιταχτούν οι εθνικές διεκδικήσεις των Κούρδων αυτονομιστών στο Κουρδιστάν.
Ο George W. Bush θα άλλαζε πάλι τον τρόπο με τον οποίον οι Κούρδοι αντιλαμβάνονται την εξουσία τους και τη διεθνή επιρροή.
Για να πάμε παραπέρα:
* LAWRENCE, David. ‘’Quil’’Aquila. Invisible Nation, Walker Publishing Company, New York, 2008.
** BLANCHE, Ed. « Kurds : Attaining the Impossible Dream? », Middle East, N°440, février 2013.
Le Journal International
InfoGnomon
Το 1990, θα ξεκινήσει η μεγάλη ανάπτυξη της αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ, προκειμένου να κατασταλλεί η εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ.
Η εισβολή αυτή είχε ως στόχο, σε πρώτη φάση, ακολουθώντας έναν οικονομικό στόχο, να προσαρτηστεί η περιοχή προκειμένου να καρπωθούν τα οφέλη που συνδέονται με την εξόρυξη του πετρελαίου, και στη συνέχεια, σε ένα δεύτερο στάδιο, να «επαναπατριστεί η χώρα, η οποία επιβάλλόταν να παραμείνει μια επαρχία του Ιράκ».
Δεν είχε τότε καμία φιλοδοξία ο George H.W. Bush να ενθαρρύνει καμία εξέγερση, και ακόμη λιγότερα να απελευθερώσει τους Κούρδους από τον δυνάστη τους *, αλλά το αποτέλεσμα της παρέμβασης των ΗΠΑ στον πόλεμο του Κόλπου εμφάνισε περισσότερο τις εθνικές τάσεις των Κούρδων αυτονομιστών, και πολύ περισσότερο τα μέσα που διάθετε ο λαός για να επιτύχει τους σκοπούς του.
Όπως θα το διευκρινίσει ο George J. Church, αυτή η απόφαση του Προέδρου να μην τεθεί σε εφαρμογή ένα σχέδιο στρατηγικής και στρατιωτικής βοήθειας για την υποστήριξη των ανταρτών είχε ως στιγμιαίο αποτέλεσμα να ερμηνευτεί ότι ο Μπους υποστήριζε τη δικτατορία του Σαντάμ Χουσεΐν.
Ωστόσο, η μετέπειτα ιστορία θα δείξει ότι δεν ίσχυε καθόλου αυτή η ερμηνεία.
Η αμερικανική βοήθεια για την κουρδική χειραφέτηση
Έτσι, στο τέλος του πολέμου του Κόλπου, ο οποίος ολοκληρώθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1991 με την Επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου, Desert Storm , μια παρέμβαση εκατό ωρών των αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων, οι Κούρδοι άρπαξαν την τύχη τους, βλέποντας στο πρόσωπο των Ηνωμένων Πολιτειών έναν πολύ ισχυρό σύμμαχο*.
Ενώ η επιθυμία για εκδίκηση του Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι το καθεστώς του είχε επιζήσει μετά την παλινόρθωση της μοναρχίας του Κουβέιτ, αύξανε σημαντικά και οι αμερικανικές προειδοποιήσεις προς τη Βαγδάτη για μη-εχθρική στάση προς το Κουρδιστάν διπλασίασαν σε συχνότητα, η εξέγερση των Κούρδων πεσμαργκά ετοιμαζόταν, με επικεφαλής τους Τζαλάλ Ταλαμπανί και Μασούντ Μπαρζανί, ο τελευταίος πολύ δημοφιλής ως γιος του κουρδικού εθνικού θρύλου Μουσταφά Μπαρζανί.
Τον Μάιο του 1991, βλέποντας ότι η σκληρή πολιτική του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ότι η αδράνεια του σε σχέση με τη κατάσταση στο Κουρδιστάν ήταν αντιφατική, ο George H.W. Bush υπέγραψε μια απόφαση που εξουσιοδοτούσε την CIA να προσπαθήσει να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσεΐν *.
Η άδεια αυτή όμως δεν έτυχε να εφαρμοστεί, λόγω του προτεινόμενου ψηφίσματος για την κατάπαυση του πυρός που πλανιόταν στα Ηνωμένα Έθνη.
Συνεπώς, πολλοί πίστευαν σε νέα αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή μαζί με τα στρατεύματα πεσμαργκά, αλλά τελικά δεν έγινε.
Όπως θα το αναφέρει ο George J. Church, «η μόνη πίεση στην κυβέρνηση Μπους για να παρέμβει στο Κουρδιστάν προερχόταν από τους δημοσιογράφους και εκδοτες» . *
Στην πραγματικότητα, είναι η εφαρμογή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, no-fly zone, πάνω από το Ιράκ, εκτός από την περιοχή πάνω από τη Βαγδάτη, η οποία επέτρεψε στους Κούρδους ** να καταλήξουν σε μια επιμέρους χειραφέτηση, ήτοι η κατάσταση που ισχύει σήμερα στη χώρα τους.
Οι Κούρδοι σήμερα στο Ιράκ
Το αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από το Ιράκ ήταν να απαλλαγεί το βόρειο Ιράκ από τις καθημερινές αεροπορικές επιδρομές.
Και έτσι, μετά τη διακοπή αυτών των συνεχών επιθέσεων, οι Κούρδοι ήταν σε θέση να οργανώσουν την κοινωνική ζωή τους, χωρίς τη συνεχή πίεση της εθνικής καταστροφής που κρεμόταν πάνω από τους ώμους τους.
Οι Κούρδοι ξεκίνησαν να θεσπίσουν ένα καθεστώς δικών τους περιφερειακών νόμων, ένα φορολογικό σύστημα και ένα σύστημα εθνικής εκπαίδευσης στην κουρδική γλώσσα.
Είχαν ήδη ένα στρατό, τη κουρδική Peshmerga.
Αποφασιστικά έτοιμοι να δώσουν τη μάχη της αυτονομίας μέχρι το τέλος, οι Κούρδοι είχαν πάρει από την παρέμβαση των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου ένα μάθημα συμμαχίας και μπορούσαν πλέον να υπολογίζουν σε έναν σύμμαχο, ο οποίος, δεδομένου ότι είχε ήδη συμφωνήσει με τις διεκδικήσεις τους, δεν μπορούσε πλέον να υποχωρήσει.
Το 1992, ο Stobe Talbott δήλωνε με άρθρο στο Time ότι το ιρακινό Κουρδιστάν ήταν «de facto , ένα κουρδικό κράτος, καθώς διέθετε ένα στρατό, ένα δημοκρατικά εκλεγμένο Κοινοβούλιο και αναπτύσσει ιδίους νόμους και φόρους» .
Ίσως να ήταν ιδεαλιστής.
Παρ 'όλα αυτά, η αμερικανική παρέμβαση προίκισε τους Κούρδους με όλα τα εργαλεία δημοκρατικής εξουσίας για να την επιτύχουν.
Ωστόσο, δεν ήταν παρά με τη δεύτερη επέμβαση Μπους στο Ιράκ το 2003, που θα επιταχτούν οι εθνικές διεκδικήσεις των Κούρδων αυτονομιστών στο Κουρδιστάν.
Ο George W. Bush θα άλλαζε πάλι τον τρόπο με τον οποίον οι Κούρδοι αντιλαμβάνονται την εξουσία τους και τη διεθνή επιρροή.
Για να πάμε παραπέρα:
* LAWRENCE, David. ‘’Quil’’Aquila. Invisible Nation, Walker Publishing Company, New York, 2008.
** BLANCHE, Ed. « Kurds : Attaining the Impossible Dream? », Middle East, N°440, février 2013.
Le Journal International
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δήλωση εκπροσώπου ΛΑ.Ο.Σ. για τις εξελίξεις σχετικά με την Χ.Α.
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
