Σύσκεψη των αρχηγών της Ρεάλ: Ενας για όλους, όλοι για έναν

2013-10-05 14:23:16

Είχε έμπνευση ο Αλέξανδρος Δουμάς - έτσι τουλάχιστον υποστήριζε μέχρι τον θάνατό του - όταν έγραφε τους θρυλικούς «Τρεις σωματοφύλακες». Οι κακές γλώσσες, που πάντα ρίχνουν δηλητήριο, λένε (και αποδεικνύεται από την Ιστορία τελικά) ότι ο Δουμάς δεν είχε ακριβώς έμπνευση, αλλά άριστη αντίληψη για το τι σημαίνει μια καλή ιστορία, αφού υποστηρίζεται ότι το διάσημο μυθιστόρημά του ήταν προϊόν κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας. Το θέμα είναι ότι η εμβληματική φράση «ένας για όλους και όλοι για έναν» έχει καταχωριστεί στον γάλλο συγγραφέα. Τώρα, τι δουλειά έχει ο Δουμάς με το ποδόσφαιρο; Ο Δουμάς δεν έχει, η φράση του όμως αντανακλά κυρίως ποδόσφαιρο.

Ενας για όλους, όλοι για έναν! Αυτό τελικά είναι οι μεγάλες ομάδες, οι ομάδες που έγραψαν και γράφουν ιστορία, οι ομάδες που ακόμα μιλούν γι' αυτές με δέος φίλαθλοι και μη. Ο «ένας» που δούλεψε για όλους και οι άλλοι που δούλευαν για τον «έναν»

Το θέμα ανακίνησε η σύσκεψη των αρχηγών της Ρεάλ και όσα άφησαν να βρουν παράθυρο ανοιχτό και να τα πάρει ο άνεμος της δημοσιότητας. «Ο Ρονάλντο είναι το αστέρι μας, και μόνο αυτός», διεμήνυσαν. Και τι ήθελαν να πουν; Οτι όλοι δουλεύουμε για τον μισθό του Ρονάλντο και ο Ρονάλντο για τους μισθούς μας Πράγματι, αν ανατρέξουμε στα βάθη της ποδοσφαιρικής ιστορίας πολλές 11άδες που είχαν πορεία αυτοκρατορική ήταν... ο εξής ένας. Εθνική Ουγγαρίας της δεκαετίας του '50, δηλαδή Φέρεντς Πούσκας. Εθνική Βραζιλίας του '60: ο Πελέ και οι άλλοι. Εθνική Αργεντινής του '80: Μαραντόνα κι άντε θυμήσου αν δεν είσαι φανατικός ακόμα τρεις από του κυπελλούχους του κόσμου. Και συνεχίζουμε. Εθνική Πορτογαλίας του '60: Εουσέμπιο και μόνο. Εθνική Ιταλίας του '30: Τζουζέπε Μεάτσα. Εθνική Ολλανδίας του '70: το θρυλικό Νο 14, ο Γιόχαν Κρόιφ. Ακόμα και η πλήρως «βιομηχανοποιημένη» Νάσιοναλμανσαφτ του '70 είχε έναν Μπεκενμπάουερ να σηκώνει τη σημαία της. Και η Εθνική Ελλάδος του θαύματος στο Ντα Λους είχε έναν Ρεχάγκελ να ευλογεί τις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών της.

Λίγες, ελάχιστες ομάδες, που στον τοίχο, πίσω από το τραπέζι των συσκέψεών τους, δεν κρεμόταν η εικόνα του «αγίου» τους, έφτασαν στα θαύματα. Με μια ιδιαίτερη περίπτωση εξαίρεσης, μοναδική ίσως στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που θα αναλύσουμε πιο κάτω.

Και συνεχίζουμε σε συλλογικό επίπεδο, και για να μην ανατρέχουμε μονάχα στην παγκόσμια ιστορία ας δούμε λίγο και τα φτωχά δικά μας. Η ΑΕΚ που μεγαλούργησε το 1976 είχε Μίμη Παπαϊωάννου και ο Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ είχε Μίμη Δομάζο. Ο Ολυμπιακός του Αναστόπουλου, αλλά και του Ιβ Τριαντάφυλλου, ήταν οι ξεχωριστές ομάδες. Ο ΠΑΟΚ του Κούδα, ο Ηρακλής του Χατζηπαναγή... Και για να περάσουμε ξανά εκτός συνόρων, ας θυμηθούμε τη Ρεάλ του Ντι Στέφανο, τον Αγιαξ του Κρόιφ και στις ημέρες μας την Μπαρτσελόνα του Μέσι, τη Ρεάλ του Ρονάλντο και πάει λέγοντας, για να φτάσουμε στο ζητούμενο. Η Αρσεναλ στο πρόσωπο του Οζίλ βρίσκει τον παίκτη-καταλύτη που άλλαξε την εικόνα της ομάδας.

Κακά τα ψέματα, οι μεγάλες ομάδες χρειάζονται μεγάλους παίκτες για να ξεχωρίσουν. Ομως στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν δόγματα, αλλά απλές επισημάνσεις. Να τονίσουμε λοιπόν ότι η ομάδα που σε λίγα χρόνια ουδείς θα θυμάται περισσότερους από δύο, άντε τρεις παίκτες της ενδεκάδας της (εκτός αν είναι φανατικός οπαδός της), είναι η Εθνική Ισπανίας, που έχει κατακτήσει ένα παγκόσμιο και δύο ευρωπαϊκά τρόπαια. Σε αυτή την ομάδα ξεχείλιζε ο πόθος για διάκριση και θεός της ήταν, και είναι, το πάθος και η τεχνική. Κι άλλες ομάδες μη προσωποπαγείς άφησαν βαθιά το χνάρι τους στο χορτάρι. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπάγερν, η Λίβερπουλ.

Ολοι για έναν και ένας για όλους, και όλοι μαζί για το θέαμα και τα γκολ που σε ταξιδεύουν, όχι τόσο μακριά όσο ένα καλό βιβλίο σαν του Δουμά, για παράδειγμα, αλλά λίγα μέτρα από τον ζόφο της καθημερινότητας - κι αυτό είναι επιτυχία. Αυτά...
Allinsports

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ