2013-10-07 19:00:16
Philippe Migault στη RIA-Novosti (Ρωσία, γαλλική έκδοση) (μτφ. Κριστιάν)
Η γκάμα προϊόντων της ρωσικής βιομηχανίας όπλων Almaz-Antey
Αγαπημένα Punching-balls του δυτικού τύπου, η Ρωσία και ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι αντικείμενο, εδώ και λίγες εβδομάδες, δεκάδων άρθρων που υμνούν -απρόθυμα- τον διπλωματικό ελιγμό που επέτρεψε στο Κρεμλίνο να ανακτήσει τον έλεγχο στο θέμα της Συρίας, κόβοντας το γρασίδι κάτω από τα πόδια του Μπαράκ Ομπάμα και του Φρανσουά Ολάντ.
Υπνωτισμένοι από το θέμα των χημικών όπλων και του θέματος της εξόδου από την κρίση, οι δημοσιογράφοι δεν επισήμαναν όμως ακόμη ότι η ρωσική επιτυχία ήταν πολύπλευρη και ότι πέρα από τον άμεσο ορίζοντα, ήτοι τους βομβαρδισμούς που αποφεύχθηκαν και μια εύθραυστη πολιτική διευθέτηση, οι Ρώσοι βιομήχανοι της αμυντικής βιομηχανίας έχουν κάθε λόγο να γιορτάσουν.
Διότι η γαλλο-αμερικανική ήττα οφείλεται τόσο στα ρωσικά αμυντικά συστήματα εδάφους-αέρος που εξοπλίζουν τον συριακό στρατό όσο και στην λεπτότητα του Λαβρόφ και την ακαμψία του Πούτιν.
Αν εδώ και δυόμισι χρόνια η «Δύση» απειλούσε χωρίς να περάσει στη δράση, είναι επειδή γνωρίζουν τόσο η Ουάσινγκτον όσο και το Παρίσι ότι η επανάληψη αεροπορικών επιθέσεων παρόμοιων με εκείνες που έπληξαν τη Σερβία ή τη Λιβύη, δεν ήταν δυνατές στη Συρία, εκτός αν δέχονταν υψηλές απώλειες, τόσο από την άποψη των πολεμικών αεροσκαφών όσο και των πιλοτών.
Οι παράμετροι του αεροπορικού πολέμου δεν είναι ίδιες από αυτές που ήταν κατά τη διάρκεια της κρίσης στο Κοσσυφοπέδιο: Από τα 3.000 μέτρα υψόμετρο τότε, το ανώτατο όριο της ασφάλειας ανήλθε σε 10.000 μέτρα στη Συρία, ακόμα και 14-15.000 μέτρα, ανάλογα με τις καταστάσεις.
Όσον αφορά την εμβέλεια των συριακών όπλων, μπορεί να υποχρεώσει ένα αεροσκάφος να ορίσει τον στόχο του σε απόσταση μεγαλύτερη από τα 50 χλμ. έτσι ώστε να παραμείνει εκτός του πεδίου εφαρμογής της απειλής.
«Η Δύση» αντιμετωπίζει μια σύγχρονη άμυνα που διαθέτει πυραύλους και ισχυρά ραντάρ, σχηματίζοντας ένα σφιχτό πλέγμα, δύσκολα αντιμετωπίσιμο χωρίς την αποδοχή κινδύνου για παράπλευρες απώλειες και μακράς αεροπορικής εκστρατείας.
Στο πλαίσιο αυτό, η φασαρία που γίνεται για την παράδοση ή όχι των S-300 στη Δαμασκό προκαλεί χαμόγελο: αποτελεσματικοί πύραυλοι που δεν θα άλλαζαν τίποτα, σε τελική ανάλυση, αν ήταν παρόντες στην περιοχή. Θα κατάστησαν ακόμη πιο απίθανη μια αεροπορική επιχείρηση, αλλά δεν θα μπορούσαν να αντιταχθούν σε επίθεση οδηγούμενη εξ αποστάσεως με πυραύλους stand off , όπως τους αμερικανικούς Tomahawk και τους γαλλικούς Scalp.
Ανακοινώνοντας ότι παραιτείται από την παράδοση τους, ο Πούτιν έπεισε τη διεθνή κοινή γνώμη ότι ήταν μια χειρονομία κατευνασμού, ενώ δεν παρέδινε τίποτα κατά βάθος... εκτός από την ισραηλινή άποψη, αλλά πρόκειται για άλλη συζήτηση.
Εν πάση περιπτώσει, το μάθημα έγινε αντιληπτό από όλα τα καθεστώτα που, μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, απειλούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους: Κάθε κράτος που διαθέτει ένα αποδοτικό σύστημα εδάφους-αέρος διαθέτει μια πραγματική αποτρεπτική δύναμη έναντι των Δυτικών που αποφεύγουν όλο και περισσότερο να συμμετάσχουν σε συγκρούσεις υψηλής έντασης.
Ενώ η μόνη χώρα που μπορεί να προσφέρει αυτά τα αμυντικά εργαλεία είναι, για την ώρα, η Ρωσία, με ένα σημαντικό πλεονέκτημα, το συγκρότημα Almaz-Antey.
Το τελευταίο, ειδικό των συστημάτων αεράμυνας εδάφους-αέρος και πυραυλικής άμυνας, είναι ο παγκόσμιος ηγέτης του είδους.
Με τζίρο 5,724 δις. δολάρια το 2012 στην τομέα της άμυνας, με αύξηση του 62% σε ένα χρόνο, ανέβηκε το περασμένο έτος στη δέκατη τέταρτη θέση στη περίφημη κατάταξη των 100 κορυφαίων παγκόσμιων εταιρειών παραγωγής όπλων που εκδίδεται από το αμερικανικό εβδομαδιαίο περιοδικό Defense News.
Κατασκευαστής των διάσημων S-300, αναπτύσσει μια σειρά από υλικά που μπορούν να αυξήσουν την ικανότητα των μελλοντικών αμυνών: S-400, S-500, Morfeï ... Υλικά που λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη από όλους τους διεθνείς παρατηρητές.
Βέβαια, η προτεραιότητα αυτή τη στιγμή είναι ο εκσυγχρονισμός των αμυντικών δυνατοτήτων της Ρωσίας, όχι οι εξαγωγές. Ισχύει όμως πάντα «κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεση του».
Και τα οικονομικά και διπλωματικά διακυβεύματα είναι τέτοια έτσι ώστε να μπορέσουμε να βασιστούμε στη Rosoboronexport για να πείσει το Κρεμλίνο για να αξιοποιηθούν οι ευκαιρίες που εμφανίζονται.
Αυτές είναι τεράστιες.
Το Ιράκ και η Λιβύη μετά το πάγωμα συμβάσεων οπλικών συστημάτων με τη Ρωσία που ανέρχονται σε πάνω από οκτώ δισεκατομμύρια δολάρια, φαίνονται διατεθειμένα να επανεξετάσουν τη θέση τους. Οι συμβάσεις αυτές περιλαμβάνουν συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας.
Η Τεχεράνη, αν επιτευχθεί συμφωνία με τη Μόσχα σχετικά με τη διαμάχη για την ακύρωση προηγούμενης σύμβασης για S-300, θα μπορούσε τελικά να αποκτήσει τους πολυπόθητους πυραύλους. Και ο κατάλογος των προοπτικών είναι μακρύς.
Το μέλλον φαίνεται επομένως λαμπρό για την Almaz-Antey και τις ρωσικές εξαγωγές όπλων.
Ειδικά καθώς η αγορά για «παραδοσιακή» αεράμυνα πιθανότατα θα αντικατασταθεί στο μέλλον από την βαλλιστική πυραυλική άμυνα (BMD), καθώς πολλά κράτη θεωρούν ότι όλο και περισσότερο απειλούνται από την εξάπλωση των πυραύλων εδάφους- εδάφους.
Σε αυτό το τομέα η Ρωσία επίσης βρίσκεται στη κορυφή.
Διαθέτει επομένως μια ισχυρή πιθανότητα να κατακτήσει ένα σημαντικό μερίδιο μιας εξαιρετικά προσοδοφόρας αγοράς και, για άλλη μια φορά, ζωτικής σημασίας από την άποψη των διπλωματικών διακυβευμάτων.
«Πόλεμος Πατήρ Πάντων» από τον Philippe Migault
Ο Philippe Migault είναι Διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο Διεθνών και Στρατηγικών Σχέσεων (IRIS). Οι κύριοι τομείς εμπειρογνωμοσύνης του είναι τα στρατηγικά και διπλωματικά θέματα, οι εμπόλεμες συγκρούσεις και οι βιομηχανίες όπλων.
Η γνώμη του συντάκτη δεν συμπίπτει κατ 'ανάγκη με τη θέση της διεύθυνσης ειδησιογραφίας.
http://fr.ria.ru/tribune/20130920/199349750.html
InfoGnomon
Η γκάμα προϊόντων της ρωσικής βιομηχανίας όπλων Almaz-Antey
Αγαπημένα Punching-balls του δυτικού τύπου, η Ρωσία και ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι αντικείμενο, εδώ και λίγες εβδομάδες, δεκάδων άρθρων που υμνούν -απρόθυμα- τον διπλωματικό ελιγμό που επέτρεψε στο Κρεμλίνο να ανακτήσει τον έλεγχο στο θέμα της Συρίας, κόβοντας το γρασίδι κάτω από τα πόδια του Μπαράκ Ομπάμα και του Φρανσουά Ολάντ.
Υπνωτισμένοι από το θέμα των χημικών όπλων και του θέματος της εξόδου από την κρίση, οι δημοσιογράφοι δεν επισήμαναν όμως ακόμη ότι η ρωσική επιτυχία ήταν πολύπλευρη και ότι πέρα από τον άμεσο ορίζοντα, ήτοι τους βομβαρδισμούς που αποφεύχθηκαν και μια εύθραυστη πολιτική διευθέτηση, οι Ρώσοι βιομήχανοι της αμυντικής βιομηχανίας έχουν κάθε λόγο να γιορτάσουν.
Διότι η γαλλο-αμερικανική ήττα οφείλεται τόσο στα ρωσικά αμυντικά συστήματα εδάφους-αέρος που εξοπλίζουν τον συριακό στρατό όσο και στην λεπτότητα του Λαβρόφ και την ακαμψία του Πούτιν.
Αν εδώ και δυόμισι χρόνια η «Δύση» απειλούσε χωρίς να περάσει στη δράση, είναι επειδή γνωρίζουν τόσο η Ουάσινγκτον όσο και το Παρίσι ότι η επανάληψη αεροπορικών επιθέσεων παρόμοιων με εκείνες που έπληξαν τη Σερβία ή τη Λιβύη, δεν ήταν δυνατές στη Συρία, εκτός αν δέχονταν υψηλές απώλειες, τόσο από την άποψη των πολεμικών αεροσκαφών όσο και των πιλοτών.
Οι παράμετροι του αεροπορικού πολέμου δεν είναι ίδιες από αυτές που ήταν κατά τη διάρκεια της κρίσης στο Κοσσυφοπέδιο: Από τα 3.000 μέτρα υψόμετρο τότε, το ανώτατο όριο της ασφάλειας ανήλθε σε 10.000 μέτρα στη Συρία, ακόμα και 14-15.000 μέτρα, ανάλογα με τις καταστάσεις.
Όσον αφορά την εμβέλεια των συριακών όπλων, μπορεί να υποχρεώσει ένα αεροσκάφος να ορίσει τον στόχο του σε απόσταση μεγαλύτερη από τα 50 χλμ. έτσι ώστε να παραμείνει εκτός του πεδίου εφαρμογής της απειλής.
«Η Δύση» αντιμετωπίζει μια σύγχρονη άμυνα που διαθέτει πυραύλους και ισχυρά ραντάρ, σχηματίζοντας ένα σφιχτό πλέγμα, δύσκολα αντιμετωπίσιμο χωρίς την αποδοχή κινδύνου για παράπλευρες απώλειες και μακράς αεροπορικής εκστρατείας.
Στο πλαίσιο αυτό, η φασαρία που γίνεται για την παράδοση ή όχι των S-300 στη Δαμασκό προκαλεί χαμόγελο: αποτελεσματικοί πύραυλοι που δεν θα άλλαζαν τίποτα, σε τελική ανάλυση, αν ήταν παρόντες στην περιοχή. Θα κατάστησαν ακόμη πιο απίθανη μια αεροπορική επιχείρηση, αλλά δεν θα μπορούσαν να αντιταχθούν σε επίθεση οδηγούμενη εξ αποστάσεως με πυραύλους stand off , όπως τους αμερικανικούς Tomahawk και τους γαλλικούς Scalp.
Ανακοινώνοντας ότι παραιτείται από την παράδοση τους, ο Πούτιν έπεισε τη διεθνή κοινή γνώμη ότι ήταν μια χειρονομία κατευνασμού, ενώ δεν παρέδινε τίποτα κατά βάθος... εκτός από την ισραηλινή άποψη, αλλά πρόκειται για άλλη συζήτηση.
Εν πάση περιπτώσει, το μάθημα έγινε αντιληπτό από όλα τα καθεστώτα που, μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, απειλούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους: Κάθε κράτος που διαθέτει ένα αποδοτικό σύστημα εδάφους-αέρος διαθέτει μια πραγματική αποτρεπτική δύναμη έναντι των Δυτικών που αποφεύγουν όλο και περισσότερο να συμμετάσχουν σε συγκρούσεις υψηλής έντασης.
Ενώ η μόνη χώρα που μπορεί να προσφέρει αυτά τα αμυντικά εργαλεία είναι, για την ώρα, η Ρωσία, με ένα σημαντικό πλεονέκτημα, το συγκρότημα Almaz-Antey.
Το τελευταίο, ειδικό των συστημάτων αεράμυνας εδάφους-αέρος και πυραυλικής άμυνας, είναι ο παγκόσμιος ηγέτης του είδους.
Με τζίρο 5,724 δις. δολάρια το 2012 στην τομέα της άμυνας, με αύξηση του 62% σε ένα χρόνο, ανέβηκε το περασμένο έτος στη δέκατη τέταρτη θέση στη περίφημη κατάταξη των 100 κορυφαίων παγκόσμιων εταιρειών παραγωγής όπλων που εκδίδεται από το αμερικανικό εβδομαδιαίο περιοδικό Defense News.
Κατασκευαστής των διάσημων S-300, αναπτύσσει μια σειρά από υλικά που μπορούν να αυξήσουν την ικανότητα των μελλοντικών αμυνών: S-400, S-500, Morfeï ... Υλικά που λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη από όλους τους διεθνείς παρατηρητές.
Βέβαια, η προτεραιότητα αυτή τη στιγμή είναι ο εκσυγχρονισμός των αμυντικών δυνατοτήτων της Ρωσίας, όχι οι εξαγωγές. Ισχύει όμως πάντα «κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεση του».
Και τα οικονομικά και διπλωματικά διακυβεύματα είναι τέτοια έτσι ώστε να μπορέσουμε να βασιστούμε στη Rosoboronexport για να πείσει το Κρεμλίνο για να αξιοποιηθούν οι ευκαιρίες που εμφανίζονται.
Αυτές είναι τεράστιες.
Το Ιράκ και η Λιβύη μετά το πάγωμα συμβάσεων οπλικών συστημάτων με τη Ρωσία που ανέρχονται σε πάνω από οκτώ δισεκατομμύρια δολάρια, φαίνονται διατεθειμένα να επανεξετάσουν τη θέση τους. Οι συμβάσεις αυτές περιλαμβάνουν συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας.
Η Τεχεράνη, αν επιτευχθεί συμφωνία με τη Μόσχα σχετικά με τη διαμάχη για την ακύρωση προηγούμενης σύμβασης για S-300, θα μπορούσε τελικά να αποκτήσει τους πολυπόθητους πυραύλους. Και ο κατάλογος των προοπτικών είναι μακρύς.
Το μέλλον φαίνεται επομένως λαμπρό για την Almaz-Antey και τις ρωσικές εξαγωγές όπλων.
Ειδικά καθώς η αγορά για «παραδοσιακή» αεράμυνα πιθανότατα θα αντικατασταθεί στο μέλλον από την βαλλιστική πυραυλική άμυνα (BMD), καθώς πολλά κράτη θεωρούν ότι όλο και περισσότερο απειλούνται από την εξάπλωση των πυραύλων εδάφους- εδάφους.
Σε αυτό το τομέα η Ρωσία επίσης βρίσκεται στη κορυφή.
Διαθέτει επομένως μια ισχυρή πιθανότητα να κατακτήσει ένα σημαντικό μερίδιο μιας εξαιρετικά προσοδοφόρας αγοράς και, για άλλη μια φορά, ζωτικής σημασίας από την άποψη των διπλωματικών διακυβευμάτων.
«Πόλεμος Πατήρ Πάντων» από τον Philippe Migault
Ο Philippe Migault είναι Διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο Διεθνών και Στρατηγικών Σχέσεων (IRIS). Οι κύριοι τομείς εμπειρογνωμοσύνης του είναι τα στρατηγικά και διπλωματικά θέματα, οι εμπόλεμες συγκρούσεις και οι βιομηχανίες όπλων.
Η γνώμη του συντάκτη δεν συμπίπτει κατ 'ανάγκη με τη θέση της διεύθυνσης ειδησιογραφίας.
http://fr.ria.ru/tribune/20130920/199349750.html
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Φτηνά τη γλύτωσε ο Χακόμπο από τον Μπέργκ"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
