2013-10-13 02:00:05
Η Clarice Starling είναι μια νεαρή εκπαιδευόμενη του FBI
που φιλοδοξεί να κάνει κάποια στιγμή μεγάλη καριέρα στο σώμα και να αναγνωριστεί. Η ευκαιρία της δίνεται όταν αναλαμβάνει την υπόθεση ενός serial killer.
Στα πλαίσια της έρευνάς της, ο ανώτερός της την στέλνει ν’ αποσπάσει πληροφορίες από τον ψυχίατρο Hannibal Lecter, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή για μια σειρά φόνων λόγω κανιβαλισμού.
Η Clarice,με τη βοήθεια του Lecter, έπειτα από παιχνίδια του μυαλού που της στήνει, συλλέγει στοιχεία τα οποία προσπαθεί να επεξεργαστεί έτσι ώστε να οδηγηθεί ο μανιακός δολοφόνος στη σύλληψη.
Το 1992 ήταν η χρονιά που ήρθε να φέρει τα πάνω κάτω στην απονομή των Oscar. Για πρώτη φορά μετά το 1941 και το Rebecca ένα ψυχολογικό θρίλερ κατάφερε να κερδίσει τη μεγαλύτερη διάκριση, αυτή της Καλύτερης Ταινίας. Επιπλέον ήταν η τρίτη ταινία στα χρονικά που κατάφερε να διακριθεί και σ’ όλες τις υπόλοιπες κορυφαίες κατηγορίες, αυτές του Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερων Πρώτων Ρόλων και Σκηνοθεσίας.
Δικαίως Η Σιωπή Των Αμνών θεωρήθηκε μία απ’ τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών, μία απ’ τις κορυφαίες του είδους της, αποδεικνύοντας πως ακόμα κι ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία της στις αίθουσες άξιζε την διάκριση. Βασισμένη στο δεύτερο βιβλίο του Thomas Harris, “Η Σιωπή Των Αμνών” ήρθε για να προσφέρει στον θεατή αυτό που είχε ξεχάσει. Τον πηγαίο φόβο!
Μας θύμισε πως μπορεί μια ταινία να σε κάνει να τρομάξεις χωρίς ν’ αγγίξει τα όρια της σιχαμάρας, χωρίς να έρθουμε αντιμέτωποι με αναρίθμητα πρόσωπα και λίτρα αδικοχαμένου αίματος. Ένα και μόνο βλέμμα του Hannibal ήταν αρκετό να μας καταστήσει ανίκανους ν’ αντιδράσουμε ότι κι αν βλέπαμε στις οθόνες μας.
Η ιστορία από μόνη της έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το παιχνίδι των βλεμμάτων κι ο ψυχολογικός πόλεμος που ασκεί ο δόκτωρ Hannibal στη νεαρή κι άβγαλτη Clarice είναι όλο το ζουμί. Πάνω σ’ αυτή την ψυχολογική εξέλιξη ποντάρει ο δημιουργός και κατά συνέπεια εκεί καλούμαστε να ποντάρουμε κι εμείς ως παρατηρητές τις ιστορίας.
Ο Hannibal δεν είναι απλά ψυχοπαθής, πίσω απ’ τα εγκλήματά του κρύβεται μια διάθεση εξυγίανσης των θυμάτων του, μια λύτρωση απ’ τις προσωπικές τους εμμονές. Και το θύμα δεν είναι απαραίτητο να πέσει ως λεία στα δόντια του με την πλήρη σημασία της λέξης. Όσο για τον δολοφόνο που κυνηγάει η Clarice… ίσως πρώτη φορά μετά τις ταινίες του Hitchcock να κατόρθωσε κάποιος να δώσει σάρκα και οστά σ’ ένα serial killer που δεν σκότωνε για ευχαρίστηση, αλλά από ένα πολύ βαθύτερο αρρωστημένο βίτσιο.
Ο σκηνοθετικός ρυθμός της ταινίας είναι κάτι παραπάνω από άψογος. Η εξέλιξη είναι διαρκής και δυναμική και ο σκηνοθέτης έχει ποντάρει και κερδίσει αυτό το δυνατό σημείο τις ταινίας. Έχει ποντάρει στους ήρωές του χαρίζοντάς μας την τέλεια ψυχολογική διαγραφή τους. Ο καθένας μόνος του αποτελεί μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα πάνω στην οποία προσπαθούν να πατήσουν και να παίξουν οι υπόλοιποι ώστε ηθικά και συναισθηματικά ν’ αναδειχτούν σε νικητές.
Ο Βρετανός Anthony Hopkins προσφέρει ίσως την πιο ολοκληρωμένη και δοτική ερμηνεία της καριέρας του. Ο ψυχοπαθής Lecter έχει μπει μοναδικά στο πετσί του και τον ερμηνεύει με τόσο πάθος που κάλλιστα θα μπορούσε κανείς να πιστέψει πως κι ο ίδιος δεν στέκει απόλυτα στα καλά του.
Κατάφερε να σκιαγραφήσει έναν απ’ τους μεγαλύτερους και πιο αιμοβόρους κακούς του κινηματογράφου που παρά την ανώμαλη φύση του δεν γίνεται αντιπαθής. Αντίθετα, τον θαυμάζουμε και τον σεβόμαστε για την ευφυΐα του κι ως ένα βαθμό θα μπορούσαμε να πούμε πως ηρωοποιείται στα μάτια μας. Στο ίδιο ύψος όμως στέκεται και η συμπρωταγωνίστριά του Jodie Foster.
Αν μη τι άλλο είναι μια αξιόλογη ηθοποιός με πολύ καλές ερμηνείες στο βιογραφικό της. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που ταινίες έχουν σωθεί από το να βυθιστούνε στον πάτο μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας της.
Το ευτύχημα είναι πως για το ρόλο της Clarice δεν επέλεξαν καμιά δίμετρη κουκλάρα, αλλά ένα πρόσωπο φρέσκο που αν και όχι όμορφο εξέπεμπε μια εσωτερική γοητεία κι αυτό έκανε το ρόλο της ακόμα πιο ενδιαφέρον. Στο βλέμμα της μπορούσε κανείς να διακρίνει όλον εκείνο το φόβο και την ανασφάλεια της άπειρης κοπέλας που όμως μέσα της βράζει και διψάει ν’ αναγνωριστεί.
Πριν δεχθεί η Τζόντι Φόστερ, τον ρόλο της Κλαρίς, είχε γίνει πρόταση στις Μισέλ Πφάιφερ, Κιμ Μπάσιτζερ, Έμα Τόμσον και Μεγκ Ράιαν. Όσον αφορά τον ρόλο του Λέκτορ, πριν δεχθεί ο Άντονι Χόπκινς, είχε γίνει πρόταση στον Σον Κόνερι και στον Τζιν Χάκμαν, ο οποίος μάλιστα επρόκειτο και να το σκηνοθετήσει αλλά αρνήθηκε, αφού διάβασε το πρώτο σενάριο, θεωρώντας ότι ήταν υπερβολικά βίαιο.
Ο Άντονι Χόπκινς εμφανίζεται μόλις 17 λεπτά. Παρόλο που η συμμετοχή του ήταν πολύ μικρή χρονικά κατάφερε να πάρει το Όσκαρ και να είναι ο μόνος που κατάφερε να κερδίσει αυτό το βραβείο με τόσο μικρή παρουσία στην ταινία.
Ο Μπάφαλο Μπιλ είναι ένας συνδυασμός τριών πραγματικών δολοφόνων: του Εντ Γκέιν ο οποίος έβγαζε το δέρμα από τις γυναίκες θύματα του και έφτιαχνε ρούχα, του Τεντ Μπάντι, που προσέλκυε τα θύματα του στο φορτηγάκι του με τον τρόπο που κάνει στην ταινία ο δολοφόνος και του Γκάρι Χέντνικ που κρατούσε τις γυναίκες που απήγαγε σε ένα πηγάδι στο υπόγειο του.
Τι άλλο να πει κανείς για μια ταινία σαν αυτή; Απλά ένα απ’ τα αριστουργήματα των ταινιών τρόμου που μας προσέφερε πηγαίο και γνήσιο φόβο. Γιατί τί πιο τρομακτικό απ’ το να παίζει κάποιος με το μυαλό, την ψυχή, το υποσυνείδητο; Τίποτα!
Εξαιρετικές ερμηνείες, αριστουργηματικό σενάριο και άψογη σκηνοθεσία. Ότι ζητάει κανείς δηλαδή από μια δυναμική κι έξυπνη ταινία.
Η ταινία κέρδισε 5 Όσκαρ και μια Χρυσή Σφαίρα. Πήρε ακόμα 33 βραβεία σε διάφορους διαγωνισμούς, ενώ είχε και 27 υποψηφιότητες.
Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας
Όσκαρ Σκηνοθεσίας
Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου (Άντονι Χόπκινς)
Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου (Τζόντι Φόστερ)
Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου
Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου Ρόλου σε Δράμα (Τζόντι Φόστερ)
www.cine.gr
που φιλοδοξεί να κάνει κάποια στιγμή μεγάλη καριέρα στο σώμα και να αναγνωριστεί. Η ευκαιρία της δίνεται όταν αναλαμβάνει την υπόθεση ενός serial killer.
Στα πλαίσια της έρευνάς της, ο ανώτερός της την στέλνει ν’ αποσπάσει πληροφορίες από τον ψυχίατρο Hannibal Lecter, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή για μια σειρά φόνων λόγω κανιβαλισμού.
Η Clarice,με τη βοήθεια του Lecter, έπειτα από παιχνίδια του μυαλού που της στήνει, συλλέγει στοιχεία τα οποία προσπαθεί να επεξεργαστεί έτσι ώστε να οδηγηθεί ο μανιακός δολοφόνος στη σύλληψη.
Το 1992 ήταν η χρονιά που ήρθε να φέρει τα πάνω κάτω στην απονομή των Oscar. Για πρώτη φορά μετά το 1941 και το Rebecca ένα ψυχολογικό θρίλερ κατάφερε να κερδίσει τη μεγαλύτερη διάκριση, αυτή της Καλύτερης Ταινίας. Επιπλέον ήταν η τρίτη ταινία στα χρονικά που κατάφερε να διακριθεί και σ’ όλες τις υπόλοιπες κορυφαίες κατηγορίες, αυτές του Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερων Πρώτων Ρόλων και Σκηνοθεσίας.
Δικαίως Η Σιωπή Των Αμνών θεωρήθηκε μία απ’ τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών, μία απ’ τις κορυφαίες του είδους της, αποδεικνύοντας πως ακόμα κι ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία της στις αίθουσες άξιζε την διάκριση. Βασισμένη στο δεύτερο βιβλίο του Thomas Harris, “Η Σιωπή Των Αμνών” ήρθε για να προσφέρει στον θεατή αυτό που είχε ξεχάσει. Τον πηγαίο φόβο!
Μας θύμισε πως μπορεί μια ταινία να σε κάνει να τρομάξεις χωρίς ν’ αγγίξει τα όρια της σιχαμάρας, χωρίς να έρθουμε αντιμέτωποι με αναρίθμητα πρόσωπα και λίτρα αδικοχαμένου αίματος. Ένα και μόνο βλέμμα του Hannibal ήταν αρκετό να μας καταστήσει ανίκανους ν’ αντιδράσουμε ότι κι αν βλέπαμε στις οθόνες μας.
Η ιστορία από μόνη της έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το παιχνίδι των βλεμμάτων κι ο ψυχολογικός πόλεμος που ασκεί ο δόκτωρ Hannibal στη νεαρή κι άβγαλτη Clarice είναι όλο το ζουμί. Πάνω σ’ αυτή την ψυχολογική εξέλιξη ποντάρει ο δημιουργός και κατά συνέπεια εκεί καλούμαστε να ποντάρουμε κι εμείς ως παρατηρητές τις ιστορίας.
Ο Hannibal δεν είναι απλά ψυχοπαθής, πίσω απ’ τα εγκλήματά του κρύβεται μια διάθεση εξυγίανσης των θυμάτων του, μια λύτρωση απ’ τις προσωπικές τους εμμονές. Και το θύμα δεν είναι απαραίτητο να πέσει ως λεία στα δόντια του με την πλήρη σημασία της λέξης. Όσο για τον δολοφόνο που κυνηγάει η Clarice… ίσως πρώτη φορά μετά τις ταινίες του Hitchcock να κατόρθωσε κάποιος να δώσει σάρκα και οστά σ’ ένα serial killer που δεν σκότωνε για ευχαρίστηση, αλλά από ένα πολύ βαθύτερο αρρωστημένο βίτσιο.
Ο σκηνοθετικός ρυθμός της ταινίας είναι κάτι παραπάνω από άψογος. Η εξέλιξη είναι διαρκής και δυναμική και ο σκηνοθέτης έχει ποντάρει και κερδίσει αυτό το δυνατό σημείο τις ταινίας. Έχει ποντάρει στους ήρωές του χαρίζοντάς μας την τέλεια ψυχολογική διαγραφή τους. Ο καθένας μόνος του αποτελεί μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα πάνω στην οποία προσπαθούν να πατήσουν και να παίξουν οι υπόλοιποι ώστε ηθικά και συναισθηματικά ν’ αναδειχτούν σε νικητές.
Ο Βρετανός Anthony Hopkins προσφέρει ίσως την πιο ολοκληρωμένη και δοτική ερμηνεία της καριέρας του. Ο ψυχοπαθής Lecter έχει μπει μοναδικά στο πετσί του και τον ερμηνεύει με τόσο πάθος που κάλλιστα θα μπορούσε κανείς να πιστέψει πως κι ο ίδιος δεν στέκει απόλυτα στα καλά του.
Κατάφερε να σκιαγραφήσει έναν απ’ τους μεγαλύτερους και πιο αιμοβόρους κακούς του κινηματογράφου που παρά την ανώμαλη φύση του δεν γίνεται αντιπαθής. Αντίθετα, τον θαυμάζουμε και τον σεβόμαστε για την ευφυΐα του κι ως ένα βαθμό θα μπορούσαμε να πούμε πως ηρωοποιείται στα μάτια μας. Στο ίδιο ύψος όμως στέκεται και η συμπρωταγωνίστριά του Jodie Foster.
Αν μη τι άλλο είναι μια αξιόλογη ηθοποιός με πολύ καλές ερμηνείες στο βιογραφικό της. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που ταινίες έχουν σωθεί από το να βυθιστούνε στον πάτο μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας της.
Το ευτύχημα είναι πως για το ρόλο της Clarice δεν επέλεξαν καμιά δίμετρη κουκλάρα, αλλά ένα πρόσωπο φρέσκο που αν και όχι όμορφο εξέπεμπε μια εσωτερική γοητεία κι αυτό έκανε το ρόλο της ακόμα πιο ενδιαφέρον. Στο βλέμμα της μπορούσε κανείς να διακρίνει όλον εκείνο το φόβο και την ανασφάλεια της άπειρης κοπέλας που όμως μέσα της βράζει και διψάει ν’ αναγνωριστεί.
Πριν δεχθεί η Τζόντι Φόστερ, τον ρόλο της Κλαρίς, είχε γίνει πρόταση στις Μισέλ Πφάιφερ, Κιμ Μπάσιτζερ, Έμα Τόμσον και Μεγκ Ράιαν. Όσον αφορά τον ρόλο του Λέκτορ, πριν δεχθεί ο Άντονι Χόπκινς, είχε γίνει πρόταση στον Σον Κόνερι και στον Τζιν Χάκμαν, ο οποίος μάλιστα επρόκειτο και να το σκηνοθετήσει αλλά αρνήθηκε, αφού διάβασε το πρώτο σενάριο, θεωρώντας ότι ήταν υπερβολικά βίαιο.
Ο Άντονι Χόπκινς εμφανίζεται μόλις 17 λεπτά. Παρόλο που η συμμετοχή του ήταν πολύ μικρή χρονικά κατάφερε να πάρει το Όσκαρ και να είναι ο μόνος που κατάφερε να κερδίσει αυτό το βραβείο με τόσο μικρή παρουσία στην ταινία.
Ο Μπάφαλο Μπιλ είναι ένας συνδυασμός τριών πραγματικών δολοφόνων: του Εντ Γκέιν ο οποίος έβγαζε το δέρμα από τις γυναίκες θύματα του και έφτιαχνε ρούχα, του Τεντ Μπάντι, που προσέλκυε τα θύματα του στο φορτηγάκι του με τον τρόπο που κάνει στην ταινία ο δολοφόνος και του Γκάρι Χέντνικ που κρατούσε τις γυναίκες που απήγαγε σε ένα πηγάδι στο υπόγειο του.
Τι άλλο να πει κανείς για μια ταινία σαν αυτή; Απλά ένα απ’ τα αριστουργήματα των ταινιών τρόμου που μας προσέφερε πηγαίο και γνήσιο φόβο. Γιατί τί πιο τρομακτικό απ’ το να παίζει κάποιος με το μυαλό, την ψυχή, το υποσυνείδητο; Τίποτα!
Εξαιρετικές ερμηνείες, αριστουργηματικό σενάριο και άψογη σκηνοθεσία. Ότι ζητάει κανείς δηλαδή από μια δυναμική κι έξυπνη ταινία.
Η ταινία κέρδισε 5 Όσκαρ και μια Χρυσή Σφαίρα. Πήρε ακόμα 33 βραβεία σε διάφορους διαγωνισμούς, ενώ είχε και 27 υποψηφιότητες.
Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας
Όσκαρ Σκηνοθεσίας
Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου (Άντονι Χόπκινς)
Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου (Τζόντι Φόστερ)
Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου
Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου Ρόλου σε Δράμα (Τζόντι Φόστερ)
www.cine.gr
VIDEO
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αστυνομικοί «πιάστηκαν» με ναρκωτικά, τσιγάρα και CD
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
