2013-10-18 12:26:08
Μέχρι πριν 2 μίση χρόνια η σχέση μου με τα κατοικίδια ήταν όπως των περισσότερων ανθρώπων που δεν έχουν κατοικίδιο.
Δεν ήμουν εχθρός τους αλλά δεν ήμουν και φιλόζωος ώστε να μοιράζομαι και να ενστερνίζομαι τα προβλήματα και τις ανησυχίες όσων ήταν κοντά στα ζώα.
ΗΜΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να βλέπω στον δρόμο αδέσποτα και απλά να αλλάζω βλέμμα γιατί μου χάλαγαν την αισθητική και δεν με απασχολούσε καν το γεγονός ότι για παράδειγμα δεν υπάρχει μια αυστηρή διαδικασία φιλική προς τα ζώα ώστε να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα. Απλά γύρναγα το κεφάλι όπως κάνουμε όλοι σε ότι δεν μας αρέσει.
2 μιση χρόνια πριν λοιπόν, τα έφερε έτσι η ζωή όπου συγκατοίκησα με έναν σκύλο. Στην αρχή θυμάμαι ότι κοιταζόμασταν περίεργα και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι μέρος του λόγου είναι ο απέναντι μας.
Με τον καιρό να περνάει σιγά σιγά και οι δύο κατεβάζουμε άμυνες και ερχόμασταν πιο κοντά.
Συνειδητοποιούσα σιγά σιγά ότι δεν είχα να κάνω με ένα τριχωτό τετράποδο που τυχαίνει να είναι ζωντανός οργανισμός αλλά με ένα ον που έχει χαρακτήρα και ψυχή.
Ο καιρό πέρναγε και πλέον η Ντόλυ, αυτή η 14 χρονη τότε γριά σκύλα με την καρδιά πολεμιστή και την ψυχή ανθρώπου έγινε αποδεκτή απο μένα σαν μέλος της οικογένειας.
Μαζί τρώγαμε, μαζί κοιμόμασταν, μαζί λιώναμε στον καναπέ μέχρι να έρθει η γυναίκα μου και αρχική της φίλη(απεχθάνομαι την λέξη αφεντικό για την Ντόλυ) από την δουλειά.
Κινούνταν και συμπεριφερόταν σαν μέλος της οικογένειας σε όλες τις απόψεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ οτι κάποιες φορές που καυγαδίζαμε με την γυναίκα μου έμπαινε στην μέση και γάβγιζε για να σταματήσουμε γιατί ήξερε και αυτή πόσο αγαπιόμαστε και στεναχωριόταν.
Πολλά πράγματα και πολλές αναμνήσεις.
Ήταν φοβερή φίλη η Ντόλυ.
Αυτή έμαθε πρώτη και μου έδωσε το ΟΚ για το ότι ήθελα να παντρευτώ την φίλη της. Χρειαζόμουν την συγκατάθεση της... Η ζωή τα έφερε έτσι και μετακομοίσαμε στην Αγγλία. Η Ντόλυ μαζί μας. Φύλακας και παρέα ανεκτίμητη όλο τον καιρό της προσαρμογής.
Μετά ήρθε η εγκυμοσύνη της γυναίκας μου. Εκεί η Ντόλυ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που όταν γύρισα από το νοσοκομείο μετά την γέννα έψαχνε γεμάτη άγχος και ανησυχία την γυναίκα μου και όσο δεν την έβλεπε τρελαινόταν γιατί δεν καταλάβαινε αν όλα πήγαν καλά. Όταν ήρθε με το μωρό στο σπίτι έκανε σαν τρελή από την χαρά της και την ανακούφιση ότι όλα ήταν οκ.
Το μωρό που ποτέ δεν έδειξε να συμπαθεί αλλά είμαι σίγουρος ότι το αγαπούσε και θα τσάκιζε την σάρκα όποιου πήγαινε κοντά του για να το πειράξει, παρά τα 15 μιση χρόνια της. Είπαμε είχε καρδιά πολεμιστή.
Πριν 2 εβδομάδες όμως ηττήθηκε από τον χρόνο. Το σκυλί που μέχρι και πριν 2 εβδομάδες παρά την ηλικία της, έτρεχε, ανέβαινε σκάλες, έτρωγε ακατάπαυστα και ήταν μέσα στην ενέργεια το χτύπησε ένα εγκεφαλικό.
Ενα εγκεφαλικό που έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα που κουβάλαγε το σώμα της λόγω ηλικίας.
Δεν θα επεκταθώ στο τι συνέβη την επόμενη εβδομάδα. Η προσπάθεια όμως να σταθεί δίπλα μας όσο μπορεί ήταν απερίγραπτη.
Στις 14/10/2013 η καρδιά της Ντόλυς σταμάτησε.
Έχασα ένα μέλος της οικογένειας μου.
Ακόμα στο σπίτι την μυρίζω, την ακούω, την βλέπω. Μου λείπει.
Αν η ψυχή δεν έχει μορφή και είναι το ίδιο πράγμα για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς τότε η Ντόλυ είναι έτοιμη να μετενσαρκωθεί σε άνθρωπο. Γιατί συμπεριφερόταν σαν τέτοιος και καλύτερος μερικές φορές.
Πλέον δεν είμαι αδιάφορος.
Αλλά δεν δηλώνω φιλόζωος. Δηλώνω άνθρωπος. Γιατί αν είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν μπορείς να μην είσαι φίλος όλων των ζωών. Αν δεν είσαι τότε απλά είσαι πίθηκος με ρούχα.
Αναγνώστης
Tromaktiko
Δεν ήμουν εχθρός τους αλλά δεν ήμουν και φιλόζωος ώστε να μοιράζομαι και να ενστερνίζομαι τα προβλήματα και τις ανησυχίες όσων ήταν κοντά στα ζώα.
ΗΜΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να βλέπω στον δρόμο αδέσποτα και απλά να αλλάζω βλέμμα γιατί μου χάλαγαν την αισθητική και δεν με απασχολούσε καν το γεγονός ότι για παράδειγμα δεν υπάρχει μια αυστηρή διαδικασία φιλική προς τα ζώα ώστε να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα. Απλά γύρναγα το κεφάλι όπως κάνουμε όλοι σε ότι δεν μας αρέσει.
2 μιση χρόνια πριν λοιπόν, τα έφερε έτσι η ζωή όπου συγκατοίκησα με έναν σκύλο. Στην αρχή θυμάμαι ότι κοιταζόμασταν περίεργα και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι μέρος του λόγου είναι ο απέναντι μας.
Με τον καιρό να περνάει σιγά σιγά και οι δύο κατεβάζουμε άμυνες και ερχόμασταν πιο κοντά.
Συνειδητοποιούσα σιγά σιγά ότι δεν είχα να κάνω με ένα τριχωτό τετράποδο που τυχαίνει να είναι ζωντανός οργανισμός αλλά με ένα ον που έχει χαρακτήρα και ψυχή.
Ο καιρό πέρναγε και πλέον η Ντόλυ, αυτή η 14 χρονη τότε γριά σκύλα με την καρδιά πολεμιστή και την ψυχή ανθρώπου έγινε αποδεκτή απο μένα σαν μέλος της οικογένειας.
Μαζί τρώγαμε, μαζί κοιμόμασταν, μαζί λιώναμε στον καναπέ μέχρι να έρθει η γυναίκα μου και αρχική της φίλη(απεχθάνομαι την λέξη αφεντικό για την Ντόλυ) από την δουλειά.
Κινούνταν και συμπεριφερόταν σαν μέλος της οικογένειας σε όλες τις απόψεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ οτι κάποιες φορές που καυγαδίζαμε με την γυναίκα μου έμπαινε στην μέση και γάβγιζε για να σταματήσουμε γιατί ήξερε και αυτή πόσο αγαπιόμαστε και στεναχωριόταν.
Πολλά πράγματα και πολλές αναμνήσεις.
Ήταν φοβερή φίλη η Ντόλυ.
Αυτή έμαθε πρώτη και μου έδωσε το ΟΚ για το ότι ήθελα να παντρευτώ την φίλη της. Χρειαζόμουν την συγκατάθεση της... Η ζωή τα έφερε έτσι και μετακομοίσαμε στην Αγγλία. Η Ντόλυ μαζί μας. Φύλακας και παρέα ανεκτίμητη όλο τον καιρό της προσαρμογής.
Μετά ήρθε η εγκυμοσύνη της γυναίκας μου. Εκεί η Ντόλυ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που όταν γύρισα από το νοσοκομείο μετά την γέννα έψαχνε γεμάτη άγχος και ανησυχία την γυναίκα μου και όσο δεν την έβλεπε τρελαινόταν γιατί δεν καταλάβαινε αν όλα πήγαν καλά. Όταν ήρθε με το μωρό στο σπίτι έκανε σαν τρελή από την χαρά της και την ανακούφιση ότι όλα ήταν οκ.
Το μωρό που ποτέ δεν έδειξε να συμπαθεί αλλά είμαι σίγουρος ότι το αγαπούσε και θα τσάκιζε την σάρκα όποιου πήγαινε κοντά του για να το πειράξει, παρά τα 15 μιση χρόνια της. Είπαμε είχε καρδιά πολεμιστή.
Πριν 2 εβδομάδες όμως ηττήθηκε από τον χρόνο. Το σκυλί που μέχρι και πριν 2 εβδομάδες παρά την ηλικία της, έτρεχε, ανέβαινε σκάλες, έτρωγε ακατάπαυστα και ήταν μέσα στην ενέργεια το χτύπησε ένα εγκεφαλικό.
Ενα εγκεφαλικό που έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα που κουβάλαγε το σώμα της λόγω ηλικίας.
Δεν θα επεκταθώ στο τι συνέβη την επόμενη εβδομάδα. Η προσπάθεια όμως να σταθεί δίπλα μας όσο μπορεί ήταν απερίγραπτη.
Στις 14/10/2013 η καρδιά της Ντόλυς σταμάτησε.
Έχασα ένα μέλος της οικογένειας μου.
Ακόμα στο σπίτι την μυρίζω, την ακούω, την βλέπω. Μου λείπει.
Αν η ψυχή δεν έχει μορφή και είναι το ίδιο πράγμα για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς τότε η Ντόλυ είναι έτοιμη να μετενσαρκωθεί σε άνθρωπο. Γιατί συμπεριφερόταν σαν τέτοιος και καλύτερος μερικές φορές.
Πλέον δεν είμαι αδιάφορος.
Αλλά δεν δηλώνω φιλόζωος. Δηλώνω άνθρωπος. Γιατί αν είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν μπορείς να μην είσαι φίλος όλων των ζωών. Αν δεν είσαι τότε απλά είσαι πίθηκος με ρούχα.
Αναγνώστης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επιταχύνονται οι εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: Yπαίθριο parking ο πεζόδρομος της Ρήγα Φεραίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
