2013-10-18 20:30:01
Της Ελλης Αυξεντιου
Λέγεται Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος… Στο ευρύ κοινό, συστήθηκε μέσα από την εκπομπή του Αντ1 «Ήρωες ανάμεσα μας»… Με το λίγο που του μίλησα, ναι είναι ένας πραγματικός ήρωας, ένας ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ… Μιλάς μαζί του και νιώθεις γαλήνη, πραγματική γαλήνη, αυτή που είχες να νιώσεις εδώ και καιρό Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ προσωπικά, είναι από τους λίγους άνεργους ανθρώπους, που γνωρίζω, που ταΐζει και φροντίζει 3.000 άπορους μηνιαίως … Συνήθως, όταν είμαστε άνεργοι, κοιτάμε πώς να βγούμε από τη δική μας κατίφια, το ΕΓΩ θρέφεται, πολύ περισσότερο, και γίνεται θεριό, που τρώει τόσο εσένα, τόσο και τους γύρω σου… Στην τελική κοιτάμε πώς να σώσουμε το δικό μας «τομάρι» και όχι το διπλανό μας…
Ο «σεφ της αγάπης» αποτελεί εξαίρεση, σ’ αυτόν τον «κανόνα»… Και μας υπενθυμίζει, το πώς είναι, να είσαι άνθρωπος, πραγματικός άνθρωπος… Για ενάμιση χρόνο ο Κωνσταντίνος, έψαχνε δουλειά, πόρτες κλειστές… Για αρκετούς μήνες, έμεινε κλεισμένος, μέσα στο σπίτι, απογοητευμένος, με το θεριό που λέγεται «κατάθλιψη» να τον περιτριγυρίζει… Το σκηνικό άλλαξε, όταν μια μέρα, γυρνώντας από τη λαϊκή, είδε δύο παιδάκια να «ανακατεύουν» μέσα στους κάδους των σκουπιδιών , για να βρουν φαγητό…
Έτρεξε, αμέσως στο πατρικό του, έφτιαξε 10 τοστ, και μαζί με μια φίλη του, βγήκαν στο δρόμο, και έψαξαν να βρουν τα παιδάκια, έτσι ώστε να τους προσφέρουν, τροφή κι αγάπη… Τα μικρά, αρχικά φοβήθηκαν και δεν τα έπαιρναν… Όταν όμως είδαν τους δύο «νέους τους φίλους», να τρώνε τα σάντουιτς, τα δέχτηκαν και γευμάτισαν όλοι μαζί….
Από εκείνη τη μέρα, μπήκε η αληθινή «άνοιξη» στη ζωή του Κωνσταντίνου… Τα κλαδιά, ντύθηκαν με ανθούς, και δεν είναι πια «γυμνά», από το κρύο και τις καταιγίδες του χειμώνα… «Φόρεσαν» τα γιορτινά τους… Ξαφνικά ο δρόμος δεν είναι πια σκοτεινός… Είναι άλλος, όπως και ο σεφ μας…
Δεν είναι συσσίτιο … Δεν είναι ελεημοσύνη… Είναι απλά ένα γεύμα, που το τρώνε όλοι μαζί στο δρόμο, όπως παλιά, που τρώγανε όλοι μαζί στις γειτονιές… Που δυστυχώς πια, τις πλείστες φορές, το βλέπουμε, μέσα από ασπρόμαυρες ταινίες…
Αυτές τις αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος, τις ζωντάνεψε, τους έδωσε χρώμα, οσμή, γεύση, αγάπη και τις συναντάμε στη γειτονιά του… όπου μαγειρεύει καθημερινά ζωντανά, και επί τόπου τρώνε όλοι μαζί…
Δεν έχει σημασία, αν είσαι άνεργος, άπορος, το ποιος είσαι λέει…. Είναι ένα φαγητό που το τρώνε όλοι μαζί στο δρόμο… Σημασία, έχει περισσότερο, να φας μαζί με τον άλλο και να ανταλλάξεις δύο κουβέντες… Άλλωστε αυτό που μας λείπει περισσότερο, απ’ όλα είναι η επικοινωνία… Να ανταλλάξεις έστω κι ένα καλησπέρα μαζί με κάποιον άλλον άνθρωπο…
Όσο παράξενο και να ακούγεται, αλλά ναι, πολλοί δεν έχουνε να ανταλλάξουνε μια ουσιαστική, καλησπέρα, καληνύχτα, καλημέρα…. Έχει τύχει, τόσο και σε σένα, τόσο και σε μένα, όσο κι αν φοβάσαι να το παραδεχτείς… Περίεργες οι σχέσεις των ανθρώπων… Και ναι στην τελική δεν είναι η οικονομική κρίση, που μας τσάκισε, μα η κρίση στις σχέσεις μας…
Είναι πραγματικά απίστευτο. .. Το πώς αυτοί οι άνθρωποι, κατάφεραν να τρώνε καθημερινά μαζί, χωρίς καμία στήριξη, από κανένα χορηγό… Κανένας δεν έχει κάτι περισσότερο, από κάποιον άλλον.. Είναι όλοι ίσοι… Κι όμως έχουνε καταφέρει, και έχουνε δημιουργήσει, τη δική τους «αλυσίδα» και βάζουνε καθημερινά μέσα στο δικό κατσαρολάκι τους, μισό ευρώ, 20 λεπτά, 1 ευρώ, για να καλυφθούν οι ανάγκες του σουπερμάρκετ… Αυτό θα πει αλληλεγγύη, αυτό θα πει πραγματική υποστήριξη Αυτό θα πει να είσαι πραγματικός άνθρωπος… Να είσαι άλλος άνθρωπος… Τελικά υπάρχει ακόμα ελπίδα… «Μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε»… Προλαβαίνουμε, να γίνουμε άλλοι… Να παλέψουμε με το θεριό που θρέφουμε μέσα μας, και να το μετατρέψουμε σε ΕΜΕΙΣ.. Να ζωγραφίσουμε, το δικό μας παράδεισο, με αληθινά χρώματα, όχι μουσαντένια και σκοτεινά… Μα να είναι λουσμένα με το φως της αγάπης … Και να θυμάστε, πως η πέτρα, το ατσάλι, το σίδηρο, δεν αντέχουν, μα ο άνθρωπος αντέχει… και επιβιώνει…. όταν λέγεται αληθινός άνθρωπος…
mignatiou.com
Λέγεται Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος… Στο ευρύ κοινό, συστήθηκε μέσα από την εκπομπή του Αντ1 «Ήρωες ανάμεσα μας»… Με το λίγο που του μίλησα, ναι είναι ένας πραγματικός ήρωας, ένας ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ… Μιλάς μαζί του και νιώθεις γαλήνη, πραγματική γαλήνη, αυτή που είχες να νιώσεις εδώ και καιρό Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ προσωπικά, είναι από τους λίγους άνεργους ανθρώπους, που γνωρίζω, που ταΐζει και φροντίζει 3.000 άπορους μηνιαίως … Συνήθως, όταν είμαστε άνεργοι, κοιτάμε πώς να βγούμε από τη δική μας κατίφια, το ΕΓΩ θρέφεται, πολύ περισσότερο, και γίνεται θεριό, που τρώει τόσο εσένα, τόσο και τους γύρω σου… Στην τελική κοιτάμε πώς να σώσουμε το δικό μας «τομάρι» και όχι το διπλανό μας…
Ο «σεφ της αγάπης» αποτελεί εξαίρεση, σ’ αυτόν τον «κανόνα»… Και μας υπενθυμίζει, το πώς είναι, να είσαι άνθρωπος, πραγματικός άνθρωπος… Για ενάμιση χρόνο ο Κωνσταντίνος, έψαχνε δουλειά, πόρτες κλειστές… Για αρκετούς μήνες, έμεινε κλεισμένος, μέσα στο σπίτι, απογοητευμένος, με το θεριό που λέγεται «κατάθλιψη» να τον περιτριγυρίζει… Το σκηνικό άλλαξε, όταν μια μέρα, γυρνώντας από τη λαϊκή, είδε δύο παιδάκια να «ανακατεύουν» μέσα στους κάδους των σκουπιδιών , για να βρουν φαγητό…
Έτρεξε, αμέσως στο πατρικό του, έφτιαξε 10 τοστ, και μαζί με μια φίλη του, βγήκαν στο δρόμο, και έψαξαν να βρουν τα παιδάκια, έτσι ώστε να τους προσφέρουν, τροφή κι αγάπη… Τα μικρά, αρχικά φοβήθηκαν και δεν τα έπαιρναν… Όταν όμως είδαν τους δύο «νέους τους φίλους», να τρώνε τα σάντουιτς, τα δέχτηκαν και γευμάτισαν όλοι μαζί….
Από εκείνη τη μέρα, μπήκε η αληθινή «άνοιξη» στη ζωή του Κωνσταντίνου… Τα κλαδιά, ντύθηκαν με ανθούς, και δεν είναι πια «γυμνά», από το κρύο και τις καταιγίδες του χειμώνα… «Φόρεσαν» τα γιορτινά τους… Ξαφνικά ο δρόμος δεν είναι πια σκοτεινός… Είναι άλλος, όπως και ο σεφ μας…
Δεν είναι συσσίτιο … Δεν είναι ελεημοσύνη… Είναι απλά ένα γεύμα, που το τρώνε όλοι μαζί στο δρόμο, όπως παλιά, που τρώγανε όλοι μαζί στις γειτονιές… Που δυστυχώς πια, τις πλείστες φορές, το βλέπουμε, μέσα από ασπρόμαυρες ταινίες…
Αυτές τις αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος, τις ζωντάνεψε, τους έδωσε χρώμα, οσμή, γεύση, αγάπη και τις συναντάμε στη γειτονιά του… όπου μαγειρεύει καθημερινά ζωντανά, και επί τόπου τρώνε όλοι μαζί…
Δεν έχει σημασία, αν είσαι άνεργος, άπορος, το ποιος είσαι λέει…. Είναι ένα φαγητό που το τρώνε όλοι μαζί στο δρόμο… Σημασία, έχει περισσότερο, να φας μαζί με τον άλλο και να ανταλλάξεις δύο κουβέντες… Άλλωστε αυτό που μας λείπει περισσότερο, απ’ όλα είναι η επικοινωνία… Να ανταλλάξεις έστω κι ένα καλησπέρα μαζί με κάποιον άλλον άνθρωπο…
Όσο παράξενο και να ακούγεται, αλλά ναι, πολλοί δεν έχουνε να ανταλλάξουνε μια ουσιαστική, καλησπέρα, καληνύχτα, καλημέρα…. Έχει τύχει, τόσο και σε σένα, τόσο και σε μένα, όσο κι αν φοβάσαι να το παραδεχτείς… Περίεργες οι σχέσεις των ανθρώπων… Και ναι στην τελική δεν είναι η οικονομική κρίση, που μας τσάκισε, μα η κρίση στις σχέσεις μας…
Είναι πραγματικά απίστευτο. .. Το πώς αυτοί οι άνθρωποι, κατάφεραν να τρώνε καθημερινά μαζί, χωρίς καμία στήριξη, από κανένα χορηγό… Κανένας δεν έχει κάτι περισσότερο, από κάποιον άλλον.. Είναι όλοι ίσοι… Κι όμως έχουνε καταφέρει, και έχουνε δημιουργήσει, τη δική τους «αλυσίδα» και βάζουνε καθημερινά μέσα στο δικό κατσαρολάκι τους, μισό ευρώ, 20 λεπτά, 1 ευρώ, για να καλυφθούν οι ανάγκες του σουπερμάρκετ… Αυτό θα πει αλληλεγγύη, αυτό θα πει πραγματική υποστήριξη Αυτό θα πει να είσαι πραγματικός άνθρωπος… Να είσαι άλλος άνθρωπος… Τελικά υπάρχει ακόμα ελπίδα… «Μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε»… Προλαβαίνουμε, να γίνουμε άλλοι… Να παλέψουμε με το θεριό που θρέφουμε μέσα μας, και να το μετατρέψουμε σε ΕΜΕΙΣ.. Να ζωγραφίσουμε, το δικό μας παράδεισο, με αληθινά χρώματα, όχι μουσαντένια και σκοτεινά… Μα να είναι λουσμένα με το φως της αγάπης … Και να θυμάστε, πως η πέτρα, το ατσάλι, το σίδηρο, δεν αντέχουν, μα ο άνθρωπος αντέχει… και επιβιώνει…. όταν λέγεται αληθινός άνθρωπος…
mignatiou.com
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μια κουβέντα για την πολιτική ψυχολογία της κρίσης...!!!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πώς να μπλοκάρετε κατάσχεση καταθέσεων από την εφορία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
