2013-10-20 07:00:02
Ντμίτρι Λιτόβκιν
Οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας, που επινοήθηκαν και αναπτύχθηκαν στη Ρωσία, χρησιμοποιούνται πλέον σε πάρα πολλές περιοχές στον κόσμο. Ποιά είναι η “συνταγή της επιτυχίας” για τις εξαγωγές της προηγμένης ρωσικής αμυντικής τεχνολογίας;
Στη διάρκεια του περασμένου έτους, οι ρωσικές πωλήσεις στη διεθνή αγορά αμυντικού εξοπλισμού, ξεπέρασαν τα 12 δισ. δολάρια. Αλλά τα όπλα δεν είναι τα μόνα προϊόντα που μπορεί να προσφέρει η Μόσχα στην παγκόσμια αγορά. Στο εξωτερικό έχουν παραδοθεί, εκτός από τα προηγμένα οπλικά συστήματα και ρωσικές αμυντικές τεχνολογίες, στη βάση των οποίων άλλες χώρες αναπτύσσουν τη δική τους –εγχώρια πλέον– παραγωγή οπλικών συστημάτων.
Οι ρωσικοί κινητήρες RD–180, που χρησιμοποιούνται στους διαστημικούς πυραύλους μεσαίας κλάσης, αποτέλεσαν την αφορμή για τη διενέργεια μιας μεγάλης έρευνας της αμερικανικής Αντιμονοπωλιακής Υπηρεσίας
. Δύο εταιρείες στις ΗΠΑ, η United Launch Alliance (ULA) και η Orbital Sciences, ήρθαν σε διένεξη. Αιτία; Η μία δεν επιτρέπει στην άλλη να αποκτήσει τους ρωσικούς πυραυλικούς κινητήρες που χρησιμοποιεί ο πύραυλος «Antares», ο οποίος εκτελεί πτήσεις στο πλαίσιο του διαστημικού προγράμματος της NASA. Υπάρχει η υποψία ότι οι ιδιοκτήτες της United Launch Alliance στερούν παρανόμως από τους ανταγωνιστές τους την πρόσβαση σε κρίσιμα εξαρτήματα από την ανάδοχο εταιρεία RD Amross, μια κοινοπραξία της ρωσικής «Energomash» και της αμερικανικής εταιρείας Pratt & Whitney Rocketdyne. Η πρώτη παράγει τους RD-180 και η δεύτερη τους παραδίδει στην ULA για τους πυραύλους «Atlas».
Ενδιαφέρον από μεγάλες δυνάμεις
Στο πλαίσιο των “μομφών” εναντίον της Ρωσίας γιατί -υποτίθεται- δεν παρέχει προϊόντα τεχνολογίας αιχμής στο εξωτερικό, η αντιπαράθεση των δύο μεγαλύτερων αεροδιαστημικών εταιρειών στις ΗΠΑ για την πρόσβαση στην ρωσική διαστημική τεχνολογία, δείχνει ότι το ζήτημα αυτό δεν είναι τελικά και τόσο απλό. Σε αντίθεση με τις δηλώσεις του διεθνούς ανταγωνισμού, είναι σαφές ότι για τις ρωσικές τεχνολογικές εξελίξεις ενδιαφέρονται όχι μόνο οι αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά και οι πιο αναπτυγμένοι βιομηχανικά και τεχνολογικά παγκόσμιοι παίκτες.
Διαβάστε επίσης:
Pantsir: Η ασπίδα των S-300
Θωράκιση πολυαιθυλενίου εναντίον όπλων λέιζερ
Για παράδειγμα, για τις σύγχρονες ρωσικές πυραυλικές τεχνολογίες, ενδιαφέρον έχει επιδείξει η Γαλλία. Οι Γάλλοι ήταν από τους πρώτους που παράγγειλαν από το ρωσικό σχεδιαστικό γραφείο «Φάκελ» το σύστημα κάθετης εκτόξευσης για το θαλάσσιο αντιπυραυλικό σύστημα Crotale Naval. Η ρωσική τεχνογνωσία, βασίζεται στο σύστημα εκτόξευσης των S-300/400. Στη βάση του ρωσικού know how οι γαλλικοί πύραυλοι εκτοξεύονται κατακόρυφα από “σιλό” και η ραδιο-πλοήγηση των βλημάτων προς το στόχο γίνεται όταν αυτά βρίσκονται ήδη στον αέρα. Αυτό μειώνει δραστικά το χρόνο ανταπόκρισης σε εμφανιζόμενες απειλές σχεδόν κατά 6 φορές, σε σύγκριση με τα δυτικά συστήματα, τα οποία σε αντίθεση με τα ρωσικά, πρέπει να προσανατολίζουν τους εκτοξευτήρες τους προς το στόχο. Επιπλέον έτσι, εξαλείφεται εντελώς η λεγόμενη «νεκρή ζώνη» στην άμυνα, την οποία σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσαν να «σπάσουν» οι εχθρικοί πύραυλοι.
Παρόμοια ποιοτικά χαρακτηριστικά σήμερα δεν διαθέτει κανένα αμερικανικό αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα. Ούτε το PAC-3 «Patriot», ούτε το πολλά υποσχόμενο «THAAD». Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ, το μόνο σύγχρονο σύστημα που αναπτύσσουν σήμερα είναι το MEADS (Medium Extended Air Defense Systems Missile). Ένα πυραυλικό σύστημα που δημιουργείται σε συνεργασία με την Ιταλία και τη Γερμανία, παρόμοιο με τους ρωσικούς πυραύλους υψηλής τεχνολογίας «εδάφους – αέρος» μεσαίου βεληνεκούς. Για το λόγο αυτό, η Νότια Κορέα απευθύνθηκε στη Ρωσία για βοήθεια και έχει ήδη δημιουργήσει το δικό της αντιαεροπορικό σύστημα πυραύλων Cheongung M – SAM, με κάθετη εκτόξευση των πυραυλικών βλημάτων.
Εξαγωγές μετ’ εμποδίων
Υπάρχουν επίσης, παραδείγματα “δανεισμού” της ρωσικής τεχνολογίας και στον αεροναυπηγικό κλάδο. Η Μόσχα και το Κίεβο, εδώ και 15 χρόνια δεν μπορούν να αποφασίσουν για την τύχη του κοινού προγράμματος του στρατιωτικού μεταγωγικού αεροσκάφους An - 70. Η μοναδικότητα του «Αντόνοφ» νέας γενιάς βρίσκεται στους τουρμπο-κινητήρες D–27, εφοδιασμένους με έλικες αντίθετης περιστροφής. Χάρη σε αυτούς τους κινητήρες υψηλής τεχνολογίας, το αεροσκάφος μπορεί να απογειωθεί και να προσγειωθεί σε μικρούς διαδρόμους. Οι ανεφάρμοστες στην πράξη ρωσοουκρανικές τεχνολογίες της δεκαετίας του 1980, αποτέλεσαν τη βάση του ευρωπαϊκού προγράμματος μεταφορικών αεροσκαφών του μέλλοντος FLA, που αργότερα μετατράπηκε στο στρατιωτικό μεταγωγικό αεροσκάφος A- 400M, που είναι σχεδιαστικά πανομοιότυπο με το An-70.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το νέο ιταλικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος Μ-346 Master της Alenia Aeromacchi. Τα σχέδια του αεροπλάνου, οι Ιταλοί τα απόκτησαν στις αρχές του 1990, σαν εξόφληση του χρέους του σχεδιαστικού γραφείου αεροσκαφών «Γιάκοβλεφ». Έτσι, τώρα στον κόσμο πετάνε δύο παρόμοια μεταξύ τους αεροσκάφη: Το ρωσικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος Yak-130 και ο ευρωπαϊκός του κλώνος M-346 Master.
Μελλοντικά σχέδια
Ρωσική αεροπορία
«Σήμερα, τόσο η ρωσική επιστήμη, όσο και η βιομηχανία ζουν και αναπτύσσονται μέσα στο ενιαίο παγκόσμιο σύστημα αγορών», λέει ο καθηγητής της Ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών Βαντίμ Κοζιούλιν. «Έτσι, μέσα στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης είναι ανόητο να προσπαθούμε να “ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό”, όταν είναι ευκολότερο να αγοράσουμε, να αντιγράψουμε, και σε αυτή τη βάση να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο και δικό μας. Η Κίνα, για παράδειγμα, αγοράζοντας από τη Ρωσία την τεχνολογία παραγωγής Su–27, έχει προχωρήσει την αεροπορική της βιομηχανία 25 χρόνια μπροστά. Σήμερα, το Πεκίνο ήδη διαθέτει μαχητικό αεροσκάφος 5ης γενιάς».
Όπως και να έχει, τα παραπάνω “επεισόδια”, δείχνουν ότι το στρατιωτικό-τεχνικό δυναμικό των ρωσικών αμυντικών επιχειρήσεων κάθε άλλο παρά είναι πίσω από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Υπάρχουν τομείς, βέβαια, όπου η Μόσχα θέλει να υιοθετήσει τεχνολογία απ’ το εξωτερικό (π.χ. στους κλάδους της οπτικής και της ηλεκτρονικής), αλλά υπάρχουν και εκείνοι οι τομείς της αμυντικής βιομηχανίας που οι Ρώσοι ειδικοί είναι έτοιμοι να μοιραστούν την πλουσιότερη εμπειρία τους και τεχνογνωσία, με ξένους συναδέλφους.
Η Ρωσία Τώρα
InfoGnomon
Οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας, που επινοήθηκαν και αναπτύχθηκαν στη Ρωσία, χρησιμοποιούνται πλέον σε πάρα πολλές περιοχές στον κόσμο. Ποιά είναι η “συνταγή της επιτυχίας” για τις εξαγωγές της προηγμένης ρωσικής αμυντικής τεχνολογίας;
Στη διάρκεια του περασμένου έτους, οι ρωσικές πωλήσεις στη διεθνή αγορά αμυντικού εξοπλισμού, ξεπέρασαν τα 12 δισ. δολάρια. Αλλά τα όπλα δεν είναι τα μόνα προϊόντα που μπορεί να προσφέρει η Μόσχα στην παγκόσμια αγορά. Στο εξωτερικό έχουν παραδοθεί, εκτός από τα προηγμένα οπλικά συστήματα και ρωσικές αμυντικές τεχνολογίες, στη βάση των οποίων άλλες χώρες αναπτύσσουν τη δική τους –εγχώρια πλέον– παραγωγή οπλικών συστημάτων.
Οι ρωσικοί κινητήρες RD–180, που χρησιμοποιούνται στους διαστημικούς πυραύλους μεσαίας κλάσης, αποτέλεσαν την αφορμή για τη διενέργεια μιας μεγάλης έρευνας της αμερικανικής Αντιμονοπωλιακής Υπηρεσίας
Ενδιαφέρον από μεγάλες δυνάμεις
Στο πλαίσιο των “μομφών” εναντίον της Ρωσίας γιατί -υποτίθεται- δεν παρέχει προϊόντα τεχνολογίας αιχμής στο εξωτερικό, η αντιπαράθεση των δύο μεγαλύτερων αεροδιαστημικών εταιρειών στις ΗΠΑ για την πρόσβαση στην ρωσική διαστημική τεχνολογία, δείχνει ότι το ζήτημα αυτό δεν είναι τελικά και τόσο απλό. Σε αντίθεση με τις δηλώσεις του διεθνούς ανταγωνισμού, είναι σαφές ότι για τις ρωσικές τεχνολογικές εξελίξεις ενδιαφέρονται όχι μόνο οι αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά και οι πιο αναπτυγμένοι βιομηχανικά και τεχνολογικά παγκόσμιοι παίκτες.
Διαβάστε επίσης:
Pantsir: Η ασπίδα των S-300
Θωράκιση πολυαιθυλενίου εναντίον όπλων λέιζερ
Για παράδειγμα, για τις σύγχρονες ρωσικές πυραυλικές τεχνολογίες, ενδιαφέρον έχει επιδείξει η Γαλλία. Οι Γάλλοι ήταν από τους πρώτους που παράγγειλαν από το ρωσικό σχεδιαστικό γραφείο «Φάκελ» το σύστημα κάθετης εκτόξευσης για το θαλάσσιο αντιπυραυλικό σύστημα Crotale Naval. Η ρωσική τεχνογνωσία, βασίζεται στο σύστημα εκτόξευσης των S-300/400. Στη βάση του ρωσικού know how οι γαλλικοί πύραυλοι εκτοξεύονται κατακόρυφα από “σιλό” και η ραδιο-πλοήγηση των βλημάτων προς το στόχο γίνεται όταν αυτά βρίσκονται ήδη στον αέρα. Αυτό μειώνει δραστικά το χρόνο ανταπόκρισης σε εμφανιζόμενες απειλές σχεδόν κατά 6 φορές, σε σύγκριση με τα δυτικά συστήματα, τα οποία σε αντίθεση με τα ρωσικά, πρέπει να προσανατολίζουν τους εκτοξευτήρες τους προς το στόχο. Επιπλέον έτσι, εξαλείφεται εντελώς η λεγόμενη «νεκρή ζώνη» στην άμυνα, την οποία σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσαν να «σπάσουν» οι εχθρικοί πύραυλοι.
Παρόμοια ποιοτικά χαρακτηριστικά σήμερα δεν διαθέτει κανένα αμερικανικό αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα. Ούτε το PAC-3 «Patriot», ούτε το πολλά υποσχόμενο «THAAD». Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ, το μόνο σύγχρονο σύστημα που αναπτύσσουν σήμερα είναι το MEADS (Medium Extended Air Defense Systems Missile). Ένα πυραυλικό σύστημα που δημιουργείται σε συνεργασία με την Ιταλία και τη Γερμανία, παρόμοιο με τους ρωσικούς πυραύλους υψηλής τεχνολογίας «εδάφους – αέρος» μεσαίου βεληνεκούς. Για το λόγο αυτό, η Νότια Κορέα απευθύνθηκε στη Ρωσία για βοήθεια και έχει ήδη δημιουργήσει το δικό της αντιαεροπορικό σύστημα πυραύλων Cheongung M – SAM, με κάθετη εκτόξευση των πυραυλικών βλημάτων.
Εξαγωγές μετ’ εμποδίων
Υπάρχουν επίσης, παραδείγματα “δανεισμού” της ρωσικής τεχνολογίας και στον αεροναυπηγικό κλάδο. Η Μόσχα και το Κίεβο, εδώ και 15 χρόνια δεν μπορούν να αποφασίσουν για την τύχη του κοινού προγράμματος του στρατιωτικού μεταγωγικού αεροσκάφους An - 70. Η μοναδικότητα του «Αντόνοφ» νέας γενιάς βρίσκεται στους τουρμπο-κινητήρες D–27, εφοδιασμένους με έλικες αντίθετης περιστροφής. Χάρη σε αυτούς τους κινητήρες υψηλής τεχνολογίας, το αεροσκάφος μπορεί να απογειωθεί και να προσγειωθεί σε μικρούς διαδρόμους. Οι ανεφάρμοστες στην πράξη ρωσοουκρανικές τεχνολογίες της δεκαετίας του 1980, αποτέλεσαν τη βάση του ευρωπαϊκού προγράμματος μεταφορικών αεροσκαφών του μέλλοντος FLA, που αργότερα μετατράπηκε στο στρατιωτικό μεταγωγικό αεροσκάφος A- 400M, που είναι σχεδιαστικά πανομοιότυπο με το An-70.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το νέο ιταλικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος Μ-346 Master της Alenia Aeromacchi. Τα σχέδια του αεροπλάνου, οι Ιταλοί τα απόκτησαν στις αρχές του 1990, σαν εξόφληση του χρέους του σχεδιαστικού γραφείου αεροσκαφών «Γιάκοβλεφ». Έτσι, τώρα στον κόσμο πετάνε δύο παρόμοια μεταξύ τους αεροσκάφη: Το ρωσικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος Yak-130 και ο ευρωπαϊκός του κλώνος M-346 Master.
Μελλοντικά σχέδια
Ρωσική αεροπορία
«Σήμερα, τόσο η ρωσική επιστήμη, όσο και η βιομηχανία ζουν και αναπτύσσονται μέσα στο ενιαίο παγκόσμιο σύστημα αγορών», λέει ο καθηγητής της Ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών Βαντίμ Κοζιούλιν. «Έτσι, μέσα στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης είναι ανόητο να προσπαθούμε να “ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό”, όταν είναι ευκολότερο να αγοράσουμε, να αντιγράψουμε, και σε αυτή τη βάση να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο και δικό μας. Η Κίνα, για παράδειγμα, αγοράζοντας από τη Ρωσία την τεχνολογία παραγωγής Su–27, έχει προχωρήσει την αεροπορική της βιομηχανία 25 χρόνια μπροστά. Σήμερα, το Πεκίνο ήδη διαθέτει μαχητικό αεροσκάφος 5ης γενιάς».
Όπως και να έχει, τα παραπάνω “επεισόδια”, δείχνουν ότι το στρατιωτικό-τεχνικό δυναμικό των ρωσικών αμυντικών επιχειρήσεων κάθε άλλο παρά είναι πίσω από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Υπάρχουν τομείς, βέβαια, όπου η Μόσχα θέλει να υιοθετήσει τεχνολογία απ’ το εξωτερικό (π.χ. στους κλάδους της οπτικής και της ηλεκτρονικής), αλλά υπάρχουν και εκείνοι οι τομείς της αμυντικής βιομηχανίας που οι Ρώσοι ειδικοί είναι έτοιμοι να μοιραστούν την πλουσιότερη εμπειρία τους και τεχνογνωσία, με ξένους συναδέλφους.
Η Ρωσία Τώρα
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επεισόδια και ξύλο στα δημόσια νοσοκομεία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Θεοποίηση της τεχνολογίας...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
