2013-10-22 01:16:05
Η κυβέρνηση οφείλει να καταστήσει απολύτως καθαρό ότι η χώρα δεν πρόκειται να δεχθεί τη λήψη νέων επιβαρυντικών μέτρων. Ο κίνδυνος για νέα μέτρα με την επωνυμία των "διαρθρωτικών" ή των "στοχευμένων" είναι ορατός, με μοναδική συνέπεια την περαιτέρω απομείωση των εισοδημάτων και την αποδιάρθρωση των κοινωνικών υπηρεσιών. Πρέπει να αποκρούσει τις απαράδεκτες αξιώσεις της τρόικας και να διεκδικήσει μια νέα συμφωνία με τους εταίρους, που θα περιλαμβάνει:
- Ουσιαστικές αλλαγές στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, ώστε να αντικατασταθούν τα μέτρα που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά και να συνδεθεί με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, με τη δημοκρατική ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, την αναζωογόνηση της αγοράς τη δημιουργία ενός διχτύου κοινωνικής προστασίας
-Πακέτο μέτρων που θα αναδιαρθρώσουν το χρέος, θα μετακινήσουν και θα μειώσουν τις επιβαρύνσεις του στον προϋπολογισμό
- Ισχυρό πρόγραμμα αναπτυξιακών παρεμβάσεων ικανό να αντιμετωπίσει την ύφεση, να ανατάξει την οικονομία, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και νέα εισοδήματα
Πολιτική διαπραγμάτευση
Και επειδή τα ζητήματα «καίνε», οφείλουμε να γίνουμε συγκεκριμένοι και να είναι σαφές σήμερα τι ακριβώς υποστηρίζει κάθε πολιτική δύναμη, αλλά και κάθε πολίτης ή κοινωνική ομάδα που θέλει να έχει άποψη και να συμβάλλει.
Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να εξαντληθεί η δημοσιονομική και νομισματική αυστηρότητα των εταίρων- δανειστών στην Ελλάδα μετά από τρία χρόνια αυστηρότατης πειθαρχίας και καταιγισμού μέτρων.
Για αυτό και ως ΔΗΜΑΡ τασσόμαστε υπέρ της άμεσης πολιτικής διαπραγμάτευσης και είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια που θα διαμορφώσει όρους και προϋποθέσεις που θα οδηγούν στο να μη χρειαστούμε ως χώρα νέο πακέτο βοηθείας γιατί αυτό θα σημαίνει νέο Μνημόνιο και παράταση της αυστηρής εποπτείας από την τρόικα.
Εδώ, βεβαίως, πρέπει να είναι γνωστό το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία θα βρίσκεται σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας έως το 2040, σύμφωνα με την δίπτυχη δέσμη μέτρων (two pack) για την οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης που άρχισε να εφαρμόζεται από την εβδομάδα που μας πέρασε. Σύμφωνα με το Άρθρο 14 του εν λόγω νομικού πλαισίου, ακόμη και μετά τη λήξη ενός Μνημονίου, τα κράτη –μέλη παραμένουν υπό εποπτεία εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη , τον ESM ή το EFSF.
Αλλά αυτή εποπτεία είναι προφανές πως δεν έχει τα χαρακτηριστικά των Μνημονίων όπως τα βιώνουμε τα τρία τελευταία χρόνια.
Έχουμε υποστηρίξει σταθερά-το τελευταίο εξάμηνο-ότι η αντιμετώπιση του χρηματοδοτικού κενού μπορεί να υπάρξει με τη χρονική μετακύλιση των ομολόγων. Με την έννοια αυτή οι προτάσεις της κυβέρνησης, είτε αφορούν την μετακύλιση των ομολόγων των 4,4 δις ευρώ που δόθηκαν το 2009 από το δημόσιο και λήγουν το 2014 για κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών έναντι προνομιούχων μετοχών (νόμος Αλογοσκούφη), είτε τη μετακύλιση των ομολόγων που έχουν στη διάθεσή τους κεντρικές τράπεζες των κρατών-μελών (τα ΑNFA΄s) ή αφορούν, ως άλλη εκδοχή, την αξιοποίηση των αναξιοποίητων κεφαλαίων του ΤΧΣ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μετά τα stress tests, είναι σε θετική κατεύθυνση. Αρκεί φυσικά να στηριχθούν.
Σε ότι αφορά το μεγάλο ζήτημα της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους οι προτάσεις για την χρονική επιμήκυνσή τους και κυρίως για τη μείωση των επιτοκίων φαίνεται ότι αποτελούν κοινό τόπο στο Eurogroup όταν εκκινήσει η διαδικασία αντιμετώπισης του ζητήματος στη βάση της απόφασης της 27/11/2009.
Όμως αυτό δεν αρκεί. Απαιτείται περαιτέρω περικοπή του χρέους, που προφανώς ως τέτοια δηλαδή του επίσημου τομέα δεν βρίσκει σε πρώτη προσέγγιση ευήκοα ώτα και μάλιστα λίγο πριν τις ευρωεκλογές.
Εδώ λοιπόν απαιτούνται ευρωπαϊκά εργαλεία, δηλαδή μια ευρύτερη προσπάθεια της χώρας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όπου οι λύσεις που προτείνονται θα αφορούν και όλες τις χώρες.
Η ΔΗΜΑΡ έχει προτείνει την ανάληψη του κόστους ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών από τον ESM, που θα μείωνε το ελληνικό χρέος κατά 30-40 δις ευρώ , που είναι οι συμμετοχές του ΤΧΣ. Αυτό θα ισχύσει στο πλαίσιο της «Τραπεζικής Ένωσης» για την Ισπανία. Η αναδρομικότητα και για την Ελλάδα, οφείλει και πρέπει να είναι στο πακέτο των ελληνικών διεκδικήσεων.
Η ΔΗΜΑΡ, από το ιδρυτικό της Συνέδριο πρότεινε σταθερά την «αμοιβαιοποίηση» μέρους του χρέους των κρατών –μελών, για κοινή εγγύηση του χρέους που ξεπερνά το όριο του Μάαστριχτ το 60%. Τελευταία, το πρότεινε ως ιδέα και το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων της Γερμανίας με πολλούς, βεβαίως, περιοριστικούς όρους.
Το σημαντικό είναι ότι υπάρχει κινητικότητα στο ζήτημα αυτό. Ο κ. Μπαρόζο ανακοίνωσε σύσταση ομάδας εργασίας για το ζήτημα της κοινής ευρωπαϊκής έκδοσης χρέους υπό τη μορφή ενός ταμείου απόσβεσης των δημοσίων χρεών και ευρωγραμματίων υπό την πίεση του Ευρωκοινοβουλίου προκειμένου αυτό με τη σειρά του να ψηφίσει το δημοσιονομικό σύμφωνο.
Tromaktiko
- Ουσιαστικές αλλαγές στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, ώστε να αντικατασταθούν τα μέτρα που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά και να συνδεθεί με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, με τη δημοκρατική ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, την αναζωογόνηση της αγοράς τη δημιουργία ενός διχτύου κοινωνικής προστασίας
-Πακέτο μέτρων που θα αναδιαρθρώσουν το χρέος, θα μετακινήσουν και θα μειώσουν τις επιβαρύνσεις του στον προϋπολογισμό
- Ισχυρό πρόγραμμα αναπτυξιακών παρεμβάσεων ικανό να αντιμετωπίσει την ύφεση, να ανατάξει την οικονομία, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και νέα εισοδήματα
Πολιτική διαπραγμάτευση
Και επειδή τα ζητήματα «καίνε», οφείλουμε να γίνουμε συγκεκριμένοι και να είναι σαφές σήμερα τι ακριβώς υποστηρίζει κάθε πολιτική δύναμη, αλλά και κάθε πολίτης ή κοινωνική ομάδα που θέλει να έχει άποψη και να συμβάλλει.
Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να εξαντληθεί η δημοσιονομική και νομισματική αυστηρότητα των εταίρων- δανειστών στην Ελλάδα μετά από τρία χρόνια αυστηρότατης πειθαρχίας και καταιγισμού μέτρων.
Για αυτό και ως ΔΗΜΑΡ τασσόμαστε υπέρ της άμεσης πολιτικής διαπραγμάτευσης και είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια που θα διαμορφώσει όρους και προϋποθέσεις που θα οδηγούν στο να μη χρειαστούμε ως χώρα νέο πακέτο βοηθείας γιατί αυτό θα σημαίνει νέο Μνημόνιο και παράταση της αυστηρής εποπτείας από την τρόικα.
Εδώ, βεβαίως, πρέπει να είναι γνωστό το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία θα βρίσκεται σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας έως το 2040, σύμφωνα με την δίπτυχη δέσμη μέτρων (two pack) για την οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης που άρχισε να εφαρμόζεται από την εβδομάδα που μας πέρασε. Σύμφωνα με το Άρθρο 14 του εν λόγω νομικού πλαισίου, ακόμη και μετά τη λήξη ενός Μνημονίου, τα κράτη –μέλη παραμένουν υπό εποπτεία εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη , τον ESM ή το EFSF.
Αλλά αυτή εποπτεία είναι προφανές πως δεν έχει τα χαρακτηριστικά των Μνημονίων όπως τα βιώνουμε τα τρία τελευταία χρόνια.
Έχουμε υποστηρίξει σταθερά-το τελευταίο εξάμηνο-ότι η αντιμετώπιση του χρηματοδοτικού κενού μπορεί να υπάρξει με τη χρονική μετακύλιση των ομολόγων. Με την έννοια αυτή οι προτάσεις της κυβέρνησης, είτε αφορούν την μετακύλιση των ομολόγων των 4,4 δις ευρώ που δόθηκαν το 2009 από το δημόσιο και λήγουν το 2014 για κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών έναντι προνομιούχων μετοχών (νόμος Αλογοσκούφη), είτε τη μετακύλιση των ομολόγων που έχουν στη διάθεσή τους κεντρικές τράπεζες των κρατών-μελών (τα ΑNFA΄s) ή αφορούν, ως άλλη εκδοχή, την αξιοποίηση των αναξιοποίητων κεφαλαίων του ΤΧΣ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μετά τα stress tests, είναι σε θετική κατεύθυνση. Αρκεί φυσικά να στηριχθούν.
Σε ότι αφορά το μεγάλο ζήτημα της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους οι προτάσεις για την χρονική επιμήκυνσή τους και κυρίως για τη μείωση των επιτοκίων φαίνεται ότι αποτελούν κοινό τόπο στο Eurogroup όταν εκκινήσει η διαδικασία αντιμετώπισης του ζητήματος στη βάση της απόφασης της 27/11/2009.
Όμως αυτό δεν αρκεί. Απαιτείται περαιτέρω περικοπή του χρέους, που προφανώς ως τέτοια δηλαδή του επίσημου τομέα δεν βρίσκει σε πρώτη προσέγγιση ευήκοα ώτα και μάλιστα λίγο πριν τις ευρωεκλογές.
Εδώ λοιπόν απαιτούνται ευρωπαϊκά εργαλεία, δηλαδή μια ευρύτερη προσπάθεια της χώρας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όπου οι λύσεις που προτείνονται θα αφορούν και όλες τις χώρες.
Η ΔΗΜΑΡ έχει προτείνει την ανάληψη του κόστους ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών από τον ESM, που θα μείωνε το ελληνικό χρέος κατά 30-40 δις ευρώ , που είναι οι συμμετοχές του ΤΧΣ. Αυτό θα ισχύσει στο πλαίσιο της «Τραπεζικής Ένωσης» για την Ισπανία. Η αναδρομικότητα και για την Ελλάδα, οφείλει και πρέπει να είναι στο πακέτο των ελληνικών διεκδικήσεων.
Η ΔΗΜΑΡ, από το ιδρυτικό της Συνέδριο πρότεινε σταθερά την «αμοιβαιοποίηση» μέρους του χρέους των κρατών –μελών, για κοινή εγγύηση του χρέους που ξεπερνά το όριο του Μάαστριχτ το 60%. Τελευταία, το πρότεινε ως ιδέα και το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων της Γερμανίας με πολλούς, βεβαίως, περιοριστικούς όρους.
Το σημαντικό είναι ότι υπάρχει κινητικότητα στο ζήτημα αυτό. Ο κ. Μπαρόζο ανακοίνωσε σύσταση ομάδας εργασίας για το ζήτημα της κοινής ευρωπαϊκής έκδοσης χρέους υπό τη μορφή ενός ταμείου απόσβεσης των δημοσίων χρεών και ευρωγραμματίων υπό την πίεση του Ευρωκοινοβουλίου προκειμένου αυτό με τη σειρά του να ψηφίσει το δημοσιονομικό σύμφωνο.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εντολή στη Μαδρίτη για απελευθέρωση μέλους της ΕΤΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
