2013-10-22 20:32:05
Γράφει η Άρτεμις Γεωργιου
Καθομαι στη βελουδινη κοκκινη καρεκλα. παιρνω μια βολικη σταση για να νιωθω ανετα. αυλαια κλειστη, η βαρεια μπορντο κουρτινα ακομα αγκαλιαζει τη σκηνη.
κλεινουν τα φωτα. η αυλαια ανοιγει. και τοτε δυο ξενοι μεσα στη νυχτα συναντιουνται... το παρον ερωτευεται το παρελθον, το χρυσο παρελθον της τεχνης, το χρυσο παρελθον μιας ζωης, μιας ελπιδας. το παρον μου συναντα ενα παρελθον τοσο λαμπρο. φιγουρες ξεπροβαλλουν απο τη σκηνη.. πολλες φιγουρες, οικειες μού ειναι. ναι, σιγουρα τις ξερω απο καπου.. οχι, οχι απο μνήμης, ειναι και εκεινες οι μνημες που δημιουργουνται απο διηγησεις ή απο αυτα που εχουμε διαβασει εμεις οι ιδιοι. Η Τζενη Καρεζη ξεπροβαλλει σαν μια γυναικα κατατρεγμενη απο τη ζωη μεσα σε ενα μπορντελο και αλλοτε ως μια νεανικη φιγουρα γεματη ζωη, πολιτικοποιημενη μεσα στο μικρο νησι της , ολο ναζι. και απο την αλλη νά, η Αλικη. Η Αλικη μας, μα , βλεπω ξεκαθαρα τα ξανθα μαλλια της και εκεινο το πονηρο χαμογελο που λατρεψε σε αυτη ο Σακελλαριος, μην προσπαθεις να αμφισβητησεις την οραση μου.
. τη βλεπω ξεκαθαρα.. τραγουδαει.. μεσα σε ενα καραβι, τραγουδά και χορευει, θα μπορουσα να την ξεχωρισω μεσα σε πληθος κοσμου. ακούς αυτο που ακούω; οχι δεν ειναι απαυγασμα της φαντασιας μου.. δεν ακους τον φρανκ; ναι, ναι αυτος ειναι ο Σινατρα.. τραγουδα για τη Νεα Υορκη, για τη ζωη, για τα φωτα , για διασκεδαση, χορο και ζωη.. πολλη ζωη, παρα πολλη ζωη! βλεπω και ενα βιβλιο, το βλεπεις; ειναι ενα βιβλιο του Ελυτη, γεματο ποιηματα, γεματο στιχους, "μονογραμματα", ηλιους και ερωτες, ηρωες που ερωτευονται μεχρι θανατου,γεματο αγωνιες για το αυριο, για το χρονο που περνά και αφηνει τα σημαδια του επανω μας, δεν ξερω πού να πρωτο εστιασω το βλεμμα μου. βρισκομαι σε συγχυση σιγουρα. να! και ο Μανος. ο Μανος μας. τον ακους στο ραδιοφωνο; εχει εκπομπη.. παλι θα πει για τα τερατα, για το τερας που μας μοιαζει,και θα ακουγεται πισω απο τη χροια της φωνης του σα μουσικο χαλι η μελωδια εκεινη..ναι εκεινη.. το χαμογελο της Τζοκοντα, γραμμενο για μια γυναικα που απλα ειχε δει τυχαια και του κεντρισε το ενδιαφερον. Μια γυναικα, ενας υμνος, ενας καλλιτεχνης με χέρι που επαιρνε τις νοτες και τις μαγευε. μιλαμε σιγουρα για μαγεια.. αυτο δεν ειναι σκηνη, ειναι ενα ονειρο. Μπιτλς! ακουω τους Μπιτλς, τους βλεπω, μια παρεα φιλων που τραγουδουν, κανουν κι αυτοι τη δικη τους επανασταση.
Τί εποχη κι αυτη.. τι να πρωτοδεις , τι να πρωτοακουσεις.. καταιγισμος τεχνης σε Ελλαδα , Ευρωπη και Αμερικη..
"Η ελευθερία δεν δίνεται ποτέ εθελοντικά από τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο", Μαρτιν Λουθερ Κινγκ. κι αυτος ενας επαναστατης. ωραιοι οι επαναστατες του τοτε. ειχαν παιδεια, μορφωση, ειχαν ευαισθησιες, ειχαν καρδια αλλα το πιο σημαντικο ειχανε στοχο.. και πηγαν την ανθρωποτητα πολλα βηματα πιο περα, ο καθεις με το δικο του μοναδικο τροπο ειτε σιωπηρά ειτε με αμεσα και ευθέως .
Τι ωραιο να ζεις σε μια εποχη που δεν ειναι νωχελικη, που εχει παθος για δημιουργια, που εχει παθος για ΖΩΗ.
Γιατι πια να μην μπορω να ερωτευτω εναν αγνωστο μεσα στη νυχτα, χωρις να φοβαμαι τις συνεπειες, χωρις το φοβο προς το αγνωστο, χωρις να σκεφτομαι ποια ειναι εκεινη η φιγουρα που ερωτευομαι, οπως τραγουδησε ο Σινατρα στο strangers in the night;
Γιατι να μην μπορω να ακουω στο ραδιοφωνο το Mανο?
Γιατι στο θεατρο επι σκηνης να μη βλεπω την Aλικη?
Γιατι να μην περιμενω με ανυπομονησια τα επομενα ποιηματα του Ελυτη?
Γιατι να μην αναμενω με αγωνια τα νεα τραγουδια του Φρανκ Σινατρα, ή των Μπιτλς;
Γιατι να μη χειροκροτω κυβερνητες με νεες ιδεες και ονειρα;
Γιατι να υπαρχει αυτη η μετριοτητα;
Η αυλαια κλεινει. ενας ηχος ακουγεται.. οικειος μου ειναι ο ηχος . Η φωνη της Αλικης.. " ας ηταν ολη η ζωη μου σαν και σημερα...", σαν και σημερα η΄καλυτερα σαν χθες, ή σαν αυριο, ή σαν τότε...; ποιος ξερει. φαινεται μπορει να μη μεγαλωσα στην εποχη που το φεγγαρακι ητανε χαρτινο επειδη δεν εβλεπαν η΄δεν πιστευαν πως υπαρχει το αληθινο, γιατι τοτε τουλαχιστον η ελπιδα στο οτι υπαρχει αληθινο υπηρξε..ομως στη δικη μου εποχη το φεγγαρακι ειναι χαρτινο οχι απο δυσπιστια αλλα απο φοβο να μη δω το πραγματικο πια, μιας και η ακρογιαλια μου ειναι ψευτικη, μιας και εκεινη η "οδος ονειρων" πια ειναι γεματη απο τσιμεντο και πολυκατοικιες.. μονο ενα βαλς πλεον τη θυμιζει. το βαλς των χαμενων ονειρων.
allazoumetinellada.blogspot.gr
Καθομαι στη βελουδινη κοκκινη καρεκλα. παιρνω μια βολικη σταση για να νιωθω ανετα. αυλαια κλειστη, η βαρεια μπορντο κουρτινα ακομα αγκαλιαζει τη σκηνη.
κλεινουν τα φωτα. η αυλαια ανοιγει. και τοτε δυο ξενοι μεσα στη νυχτα συναντιουνται... το παρον ερωτευεται το παρελθον, το χρυσο παρελθον της τεχνης, το χρυσο παρελθον μιας ζωης, μιας ελπιδας. το παρον μου συναντα ενα παρελθον τοσο λαμπρο. φιγουρες ξεπροβαλλουν απο τη σκηνη.. πολλες φιγουρες, οικειες μού ειναι. ναι, σιγουρα τις ξερω απο καπου.. οχι, οχι απο μνήμης, ειναι και εκεινες οι μνημες που δημιουργουνται απο διηγησεις ή απο αυτα που εχουμε διαβασει εμεις οι ιδιοι. Η Τζενη Καρεζη ξεπροβαλλει σαν μια γυναικα κατατρεγμενη απο τη ζωη μεσα σε ενα μπορντελο και αλλοτε ως μια νεανικη φιγουρα γεματη ζωη, πολιτικοποιημενη μεσα στο μικρο νησι της , ολο ναζι. και απο την αλλη νά, η Αλικη. Η Αλικη μας, μα , βλεπω ξεκαθαρα τα ξανθα μαλλια της και εκεινο το πονηρο χαμογελο που λατρεψε σε αυτη ο Σακελλαριος, μην προσπαθεις να αμφισβητησεις την οραση μου.
Τί εποχη κι αυτη.. τι να πρωτοδεις , τι να πρωτοακουσεις.. καταιγισμος τεχνης σε Ελλαδα , Ευρωπη και Αμερικη..
"Η ελευθερία δεν δίνεται ποτέ εθελοντικά από τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο", Μαρτιν Λουθερ Κινγκ. κι αυτος ενας επαναστατης. ωραιοι οι επαναστατες του τοτε. ειχαν παιδεια, μορφωση, ειχαν ευαισθησιες, ειχαν καρδια αλλα το πιο σημαντικο ειχανε στοχο.. και πηγαν την ανθρωποτητα πολλα βηματα πιο περα, ο καθεις με το δικο του μοναδικο τροπο ειτε σιωπηρά ειτε με αμεσα και ευθέως .
Τι ωραιο να ζεις σε μια εποχη που δεν ειναι νωχελικη, που εχει παθος για δημιουργια, που εχει παθος για ΖΩΗ.
Γιατι πια να μην μπορω να ερωτευτω εναν αγνωστο μεσα στη νυχτα, χωρις να φοβαμαι τις συνεπειες, χωρις το φοβο προς το αγνωστο, χωρις να σκεφτομαι ποια ειναι εκεινη η φιγουρα που ερωτευομαι, οπως τραγουδησε ο Σινατρα στο strangers in the night;
Γιατι να μην μπορω να ακουω στο ραδιοφωνο το Mανο?
Γιατι στο θεατρο επι σκηνης να μη βλεπω την Aλικη?
Γιατι να μην περιμενω με ανυπομονησια τα επομενα ποιηματα του Ελυτη?
Γιατι να μην αναμενω με αγωνια τα νεα τραγουδια του Φρανκ Σινατρα, ή των Μπιτλς;
Γιατι να μη χειροκροτω κυβερνητες με νεες ιδεες και ονειρα;
Γιατι να υπαρχει αυτη η μετριοτητα;
Η αυλαια κλεινει. ενας ηχος ακουγεται.. οικειος μου ειναι ο ηχος . Η φωνη της Αλικης.. " ας ηταν ολη η ζωη μου σαν και σημερα...", σαν και σημερα η΄καλυτερα σαν χθες, ή σαν αυριο, ή σαν τότε...; ποιος ξερει. φαινεται μπορει να μη μεγαλωσα στην εποχη που το φεγγαρακι ητανε χαρτινο επειδη δεν εβλεπαν η΄δεν πιστευαν πως υπαρχει το αληθινο, γιατι τοτε τουλαχιστον η ελπιδα στο οτι υπαρχει αληθινο υπηρξε..ομως στη δικη μου εποχη το φεγγαρακι ειναι χαρτινο οχι απο δυσπιστια αλλα απο φοβο να μη δω το πραγματικο πια, μιας και η ακρογιαλια μου ειναι ψευτικη, μιας και εκεινη η "οδος ονειρων" πια ειναι γεματη απο τσιμεντο και πολυκατοικιες.. μονο ενα βαλς πλεον τη θυμιζει. το βαλς των χαμενων ονειρων.
allazoumetinellada.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι άλλο να ισοπεδώσουμε;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
