2013-10-24 00:00:14
Πλοκή
Η γριά-Λούκαινα,που είναι και η ηρωίδα του διηγήματος παρουσιάζεται να κατηφορίζει μοιρολογώντας ένα μονοπάτι.
Είναι φορτωμένη με ρούχα που πρόκειται να πλύνει στη θάλασσα. Είναι μια γυναίκα πραγματικά λυγισμένη, όχι τόσο από το βάρος των ρούχων όσο από το βάρος της ζωής.Η μοίρα την έχει βασανίσει ,έχει χάσει τα πέντε από τα παιδιά της και τον άντρα της, ενώ έχει και δυο αγόρια στην ξενιτιά. Μόνο η κόρη της της έχει απομείνει που όμως και αυτή της δημιουργεί αρκετές υποχρεώσεις.Αρχίζει να πλένει τα ρούχα της, ενώ ένας βοσκός ακούγεται να τραγουδά εκεί κοντά. Μέσα στο λιμάνι φαίνεται μια γολέτα να κάνει βόλτες, ενώ μια φώκια λικνίζεται στο νερό, παρασυρμένη από την ομορφιά του τραγουδιού του βοσκού.
Εν τω μεταξύ η Ακριβούλα, η εγγόνα της γριάς-Λούκαινας, περιπλανιέται στον άγριο τόπο ψάχνοντας για τη γιαγιά της. Σε μια στιγμή, και, καθώς το σκοτάδι απλώνεται πνιχτό γύρω της, γλιστράει και πέφτει στη θάλασσα. Κανείς δεν άκουσε την κραυγήτου άμοιρου παιδιού,αφού το τραγούδι του βοσκού κάλυπτε τα πάντα.Αν και ακούστηκε ένας θόρυβος δεν έδωσαν σημασία.
Η γριά-Λούκαινα, τελειώνοντας το πλύσιμο των ρούχων της, πήρε το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι. Η γολέτα συνέχιζε τις βόλτες της στο λιμάνι και ο βοσκός το τραγούδι του. Μόνο η φώκια που αντιλήφθηκε το κακό, έμεινε να μοιρολογήσει το μικρό κορίτσι. Το μοιρολόι της αυτό, ένας γέρος ψαράς του νησιού που ήξερε τη γλώσσα της φώκιας, το έκανε τραγούδι.
Το διήγημα αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πατρίς" το 1908 και ανήκει στη συλλογή "Πασχαλινά Διηγήματα". "Το Μοιρολόγι της Φώκιας" είναι από τα ωραιότερα διηγήματα του Παπαδιαμάντη,πολλοί φτάνουν να το χαρακτηρίσουν ως ''το αριστούργημα της παγκόσμιας φιλολογίας''
Σ' αυτό ο συγγραφέας εκφράζει τις σκέψεις του για τον ανθρώπινο πόνο και τις ατυχίες της ζωής. Ισως ο Παπαδιαμάντης να αναφέρεται στον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, που έφερε μεγάλο πλήγμα στο εθνικό φιλότιμο των Ελλήνων.
Η γλώσσα του διηγήματος είναι η καθαρεύουσα, ανάμεικτη με δημοτικισμούς και τοπικούς ιδιωματισμούς της Σκιάθου. Το ύφος του διηγήματος είναι παραστατικό, δραματικό και ταυτόχρονα λυρικό.
Οι δύο τελευταίοι στίχοι του ποιήματος,με τους οποίους ο συγγραφέας τελειώνει το διήγημα''Σαν να ΄χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου''είναι χαραγμένα στην προτομή του Παπαδιαμάντη,στην Σκιάθο,γενέτειρα του ποιητή.
Επιμέλεια: Αρτεμις Ζήση για το logiosermis.net
Η γριά-Λούκαινα,που είναι και η ηρωίδα του διηγήματος παρουσιάζεται να κατηφορίζει μοιρολογώντας ένα μονοπάτι.
Είναι φορτωμένη με ρούχα που πρόκειται να πλύνει στη θάλασσα. Είναι μια γυναίκα πραγματικά λυγισμένη, όχι τόσο από το βάρος των ρούχων όσο από το βάρος της ζωής.Η μοίρα την έχει βασανίσει ,έχει χάσει τα πέντε από τα παιδιά της και τον άντρα της, ενώ έχει και δυο αγόρια στην ξενιτιά. Μόνο η κόρη της της έχει απομείνει που όμως και αυτή της δημιουργεί αρκετές υποχρεώσεις.Αρχίζει να πλένει τα ρούχα της, ενώ ένας βοσκός ακούγεται να τραγουδά εκεί κοντά. Μέσα στο λιμάνι φαίνεται μια γολέτα να κάνει βόλτες, ενώ μια φώκια λικνίζεται στο νερό, παρασυρμένη από την ομορφιά του τραγουδιού του βοσκού.
Εν τω μεταξύ η Ακριβούλα, η εγγόνα της γριάς-Λούκαινας, περιπλανιέται στον άγριο τόπο ψάχνοντας για τη γιαγιά της. Σε μια στιγμή, και, καθώς το σκοτάδι απλώνεται πνιχτό γύρω της, γλιστράει και πέφτει στη θάλασσα. Κανείς δεν άκουσε την κραυγήτου άμοιρου παιδιού,αφού το τραγούδι του βοσκού κάλυπτε τα πάντα.Αν και ακούστηκε ένας θόρυβος δεν έδωσαν σημασία.
Η γριά-Λούκαινα, τελειώνοντας το πλύσιμο των ρούχων της, πήρε το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι. Η γολέτα συνέχιζε τις βόλτες της στο λιμάνι και ο βοσκός το τραγούδι του. Μόνο η φώκια που αντιλήφθηκε το κακό, έμεινε να μοιρολογήσει το μικρό κορίτσι. Το μοιρολόι της αυτό, ένας γέρος ψαράς του νησιού που ήξερε τη γλώσσα της φώκιας, το έκανε τραγούδι.
Το διήγημα αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πατρίς" το 1908 και ανήκει στη συλλογή "Πασχαλινά Διηγήματα". "Το Μοιρολόγι της Φώκιας" είναι από τα ωραιότερα διηγήματα του Παπαδιαμάντη,πολλοί φτάνουν να το χαρακτηρίσουν ως ''το αριστούργημα της παγκόσμιας φιλολογίας''
Σ' αυτό ο συγγραφέας εκφράζει τις σκέψεις του για τον ανθρώπινο πόνο και τις ατυχίες της ζωής. Ισως ο Παπαδιαμάντης να αναφέρεται στον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, που έφερε μεγάλο πλήγμα στο εθνικό φιλότιμο των Ελλήνων.
Η γλώσσα του διηγήματος είναι η καθαρεύουσα, ανάμεικτη με δημοτικισμούς και τοπικούς ιδιωματισμούς της Σκιάθου. Το ύφος του διηγήματος είναι παραστατικό, δραματικό και ταυτόχρονα λυρικό.
Οι δύο τελευταίοι στίχοι του ποιήματος,με τους οποίους ο συγγραφέας τελειώνει το διήγημα''Σαν να ΄χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου''είναι χαραγμένα στην προτομή του Παπαδιαμάντη,στην Σκιάθο,γενέτειρα του ποιητή.
Επιμέλεια: Αρτεμις Ζήση για το logiosermis.net
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έχασε τζάμπα την νίκη ο Ολυμπιακός από τα χέρια του Ρομπέρτο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βρέξει, χιονίσει ο Θρύλος θα... περάσει!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
