2013-10-25 20:35:07
του Κώστα Μαρκοπουλου
Κατά τον Θουκυδίδη, «ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμη του και ο ασθενής παραχωρεί ότι του επιτρέπει η αδυναμία του».
Με αφορμή αυτή την παραδοχή, είναι αναγκαίο να αναρωτηθούμε: πόσο αδύναμη είναι τώρα η Ελλάδα; Περισσότερο ή λιγότερο από το 2010 ή το 2011, όταν υπέγραφε αναντίρρητα τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις; Βρίσκεται σε δυσχερή θέση λόγω αδυναμίας ή πλέον εμφανίζεται ισχυροποιημένη στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης;
Σήμερα, η χώρα έχει στο οπλοστάσιο της θετικά πεπραγμένα και στρατηγικές συμφωνίες που την κάνουν πιο δυνατή. Πρώτον, η Ελλάδα διαδραματίζει υψηλό ρόλο στην διαχείριση ενεργειακών πόρων. Ο ΤΑΠ μεταφέρει μέσω ημών φυσικό αέριο προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Το καλώδιο EuroAsiainterconnectorπου συνδέει την Κύπρο με την Ελλάδα και το Ισραήλ, είναι ο προπομπός της μεταφοράςφυσικού αερίου μεταξύ των τριών χωρών
. Την ίδια περίοδο η Τουρκία κλυδωνίζεται από εσωτερικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα, ενώ η εξωτερική της πολιτική ηττάται με την Ελλάδα που επιλέγει να την αντικαθιστά ως σταθεροποιητικός παράγοντας στην Ν.Α. Μεσόγειο. Αυτή η αλλαγή πραγματοποιείται κατόπιν πολιτικών πρωτοβουλιών μας και συγχρόνως μετά από χειροπιαστά δείγματα σοβαρότητος και αξιοπιστίας εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης.
Παράλληλα, στον δημοσιονομικό τομέα, η Ελλάδα υπερκάλυψε τους στόχους της με πρωτογενές ισοζύγιο στο -1,3% έναντι στόχου -1,5% του ΑΕΠ. Στην τελευταία επικαιροποίηση του προγράμματος δεν αναφέρεται δημοσιονομικό κενό για τα έτη 2013 – 14 και το μικρό αλλά ορατό πρωτογενές πλεόνασμα είναι προ των πυλών.
Και όλα αυτά με τιτάνιες προσπάθειες, οικονομικές θυσίες αλλά ίσως και αδικίες για ορισμένες ομάδες της κοινωνίας.
Στην παρούσα φάση, κυβέρνηση και δανειστές συμφωνούν ότι η οριστική λύση του οικονομικού ζητήματος μας, είναι η ανάπτυξη και οι επενδύσεις στην χώρα. Όμως, απαραίτητη και πρωταρχική προϋπόθεση γι αυτό είναι η εξής: πολιτική σταθερότητα. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται θεσμικό πλαίσιο και ασφάλεια επενδύσεων. Άρα η διαπραγμάτευση έχει νέα στόχευση η οποία ανάγεται σε υψηλό πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο πέραν της μονοδιάστατης οικονομικής διευκόλυνσης. Όταν αυτό γίνει απολύτως σαφές από την κυβέρνηση προς τους δανειστές, τότε θα βρεθεί λύση. Επίσης, για την ολοκλήρωση του ενεργειακού μας ρόλου, η πολιτική σταθερότητα είναι εκείνη που «βαραίνει» περισσότερο. Αλλά και για ισχυρό γεωστρατηγικό ρόλο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και προς στήριξη φιλοδυτικών χωρών της Μέσης Ανατολής στο πλαίσιο του άξονα Ελλάς – Κύπρος – Ισραήλ, πάλι η πολιτική σταθερότητα έχει αξία. Το αντίθετο η πολιτική αστάθεια ακυρώνει οικονομικές θυσίες και γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Είναι ουτοπία με διαρκή και άτακτη εναλλαγή κυβερνήσεων, η χώρα να βάζει στόχους και να τους επιτυγχάνει.
Όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν την υπεραξία της πολιτικής διαπραγμάτευσης σε σχέση με την οικονομική διαπραγμάτευση με την Τρόικα. Είναι οφθαλμοφανές πως έχει μεγαλύτερη αξία να μιλάς με τις πολιτικές ηγεσίες παρά τους αρχιλογιστές. Ιδιαίτερα όταν έχεις καλύψει μεγάλη απόσταση οικονομικής αξιοπιστίας. Μην λησμονούμε πως είναι γνωστό τοις πάσι στην Ευρώπη ότι η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έγινε κυρίως για πολιτικούς παρά για οικονομικούς λόγους.
Επιπλέον, η πολυετής πολιτική διαπραγμάτευση θα αναδείξει το πόσο μεγάλη αξία έχει η εύρεση λύσης για το χρέος τον Απρίλιο του 2014, μετά δε την οριστικοποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος. Μικρή αξία έχει πλέον αν θα υπάρξει νέο κούρεμα ή μείωση επιτοκίου ή επιμήκυνση αποπληρωμής, όταν οι όροι που επιβάλλονται θα ακολουθούν το ήδη στρεβλό επιβληθέν οικονομικό μοντέλο.
Αξία έχει να μπορέσει η χώρα να κυβερνηθεί χωρίς την Τρόικα στο πιλοτήριο της. Αυτό είναι που θα εγκαταστήσει πολυετή σταθερότητα και προοπτική εξάντλησης τετραετίας με θετικά αποτελέσματα. Αυτό θα αντικαταστήσει την διαχείριση με την πολιτική. Αυτό είναι που θα διαλύσει το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο, που εξάλλου είναι ανεπίκαιρο και στη θέση του θα τοποθετήσει την σύγχρονη προβληματική θέσεων και δράσεων υπέρ της Ελλάδος ως εθνικής οντότητας αλλά και υπέρ του κοινωνικού ιστού, των ελλήνων πολιτών που όλο το προηγούμενο διάστημα «βάζουν πλάτη» για να σταθεί η πατρίδα μας και πάλι γερά στα πόδια της.
Σ’ αυτό το διεθνές περιβάλλον η αριστερά καθίσταται επικίνδυνα απομονωμένη και αφερέγγυα, χωρίς συμμαχίες και χωρίς εμπειρία άσκησης πολιτικής και διπλωματίας. Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα οι αριστεροί δεν διαβάζουν σωστά τις ανάγκες της κοινωνίας, υποστηρίζουν το περιθώριο, επαγγέλλονται την επάνοδο στον αποτυχημένο κρατισμό, δαιμονοποιούν την επιχειρηματικότητα, αγκαλιάζουν τον ένοχο συνδικαλισμό και δεν θέλουν λόγω ξεπερασμένων ιδεοληψιών να χτίσουν γέφυρες με ότι σύγχρονο, καινοτόμο και μεταρρυθμιστικό. Στον πυρήνα της σκληρής κρίσης η αριστερά είναι η «συντήρηση» που συνειδητά επιλέγει την επανάληψη του μοντέλου που απέτυχε στη χώρα. Ενώ η κεντροδεξιά σαν κορμός της κυβέρνησης φαίνεται πιο ριζοσπαστική, καινοτόμος και προοδευτική, αφού σχεδιάζει και στηρίζει την μεταμόρφωση του μοντέλου λειτουργίας και ανάπτυξης του κράτους.
Μόνη προϋπόθεση επιτυχίας είναι η τόλμη, η σταθερή πίστη στον σχεδιασμό, η αλήθεια στους πολίτες και η δικαιοσύνη.
στην Εφημερίδα ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ
Tromaktiko
Κατά τον Θουκυδίδη, «ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμη του και ο ασθενής παραχωρεί ότι του επιτρέπει η αδυναμία του».
Με αφορμή αυτή την παραδοχή, είναι αναγκαίο να αναρωτηθούμε: πόσο αδύναμη είναι τώρα η Ελλάδα; Περισσότερο ή λιγότερο από το 2010 ή το 2011, όταν υπέγραφε αναντίρρητα τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις; Βρίσκεται σε δυσχερή θέση λόγω αδυναμίας ή πλέον εμφανίζεται ισχυροποιημένη στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης;
Σήμερα, η χώρα έχει στο οπλοστάσιο της θετικά πεπραγμένα και στρατηγικές συμφωνίες που την κάνουν πιο δυνατή. Πρώτον, η Ελλάδα διαδραματίζει υψηλό ρόλο στην διαχείριση ενεργειακών πόρων. Ο ΤΑΠ μεταφέρει μέσω ημών φυσικό αέριο προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Το καλώδιο EuroAsiainterconnectorπου συνδέει την Κύπρο με την Ελλάδα και το Ισραήλ, είναι ο προπομπός της μεταφοράςφυσικού αερίου μεταξύ των τριών χωρών
Παράλληλα, στον δημοσιονομικό τομέα, η Ελλάδα υπερκάλυψε τους στόχους της με πρωτογενές ισοζύγιο στο -1,3% έναντι στόχου -1,5% του ΑΕΠ. Στην τελευταία επικαιροποίηση του προγράμματος δεν αναφέρεται δημοσιονομικό κενό για τα έτη 2013 – 14 και το μικρό αλλά ορατό πρωτογενές πλεόνασμα είναι προ των πυλών.
Και όλα αυτά με τιτάνιες προσπάθειες, οικονομικές θυσίες αλλά ίσως και αδικίες για ορισμένες ομάδες της κοινωνίας.
Στην παρούσα φάση, κυβέρνηση και δανειστές συμφωνούν ότι η οριστική λύση του οικονομικού ζητήματος μας, είναι η ανάπτυξη και οι επενδύσεις στην χώρα. Όμως, απαραίτητη και πρωταρχική προϋπόθεση γι αυτό είναι η εξής: πολιτική σταθερότητα. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται θεσμικό πλαίσιο και ασφάλεια επενδύσεων. Άρα η διαπραγμάτευση έχει νέα στόχευση η οποία ανάγεται σε υψηλό πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο πέραν της μονοδιάστατης οικονομικής διευκόλυνσης. Όταν αυτό γίνει απολύτως σαφές από την κυβέρνηση προς τους δανειστές, τότε θα βρεθεί λύση. Επίσης, για την ολοκλήρωση του ενεργειακού μας ρόλου, η πολιτική σταθερότητα είναι εκείνη που «βαραίνει» περισσότερο. Αλλά και για ισχυρό γεωστρατηγικό ρόλο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και προς στήριξη φιλοδυτικών χωρών της Μέσης Ανατολής στο πλαίσιο του άξονα Ελλάς – Κύπρος – Ισραήλ, πάλι η πολιτική σταθερότητα έχει αξία. Το αντίθετο η πολιτική αστάθεια ακυρώνει οικονομικές θυσίες και γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Είναι ουτοπία με διαρκή και άτακτη εναλλαγή κυβερνήσεων, η χώρα να βάζει στόχους και να τους επιτυγχάνει.
Όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν την υπεραξία της πολιτικής διαπραγμάτευσης σε σχέση με την οικονομική διαπραγμάτευση με την Τρόικα. Είναι οφθαλμοφανές πως έχει μεγαλύτερη αξία να μιλάς με τις πολιτικές ηγεσίες παρά τους αρχιλογιστές. Ιδιαίτερα όταν έχεις καλύψει μεγάλη απόσταση οικονομικής αξιοπιστίας. Μην λησμονούμε πως είναι γνωστό τοις πάσι στην Ευρώπη ότι η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έγινε κυρίως για πολιτικούς παρά για οικονομικούς λόγους.
Επιπλέον, η πολυετής πολιτική διαπραγμάτευση θα αναδείξει το πόσο μεγάλη αξία έχει η εύρεση λύσης για το χρέος τον Απρίλιο του 2014, μετά δε την οριστικοποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος. Μικρή αξία έχει πλέον αν θα υπάρξει νέο κούρεμα ή μείωση επιτοκίου ή επιμήκυνση αποπληρωμής, όταν οι όροι που επιβάλλονται θα ακολουθούν το ήδη στρεβλό επιβληθέν οικονομικό μοντέλο.
Αξία έχει να μπορέσει η χώρα να κυβερνηθεί χωρίς την Τρόικα στο πιλοτήριο της. Αυτό είναι που θα εγκαταστήσει πολυετή σταθερότητα και προοπτική εξάντλησης τετραετίας με θετικά αποτελέσματα. Αυτό θα αντικαταστήσει την διαχείριση με την πολιτική. Αυτό είναι που θα διαλύσει το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο, που εξάλλου είναι ανεπίκαιρο και στη θέση του θα τοποθετήσει την σύγχρονη προβληματική θέσεων και δράσεων υπέρ της Ελλάδος ως εθνικής οντότητας αλλά και υπέρ του κοινωνικού ιστού, των ελλήνων πολιτών που όλο το προηγούμενο διάστημα «βάζουν πλάτη» για να σταθεί η πατρίδα μας και πάλι γερά στα πόδια της.
Σ’ αυτό το διεθνές περιβάλλον η αριστερά καθίσταται επικίνδυνα απομονωμένη και αφερέγγυα, χωρίς συμμαχίες και χωρίς εμπειρία άσκησης πολιτικής και διπλωματίας. Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα οι αριστεροί δεν διαβάζουν σωστά τις ανάγκες της κοινωνίας, υποστηρίζουν το περιθώριο, επαγγέλλονται την επάνοδο στον αποτυχημένο κρατισμό, δαιμονοποιούν την επιχειρηματικότητα, αγκαλιάζουν τον ένοχο συνδικαλισμό και δεν θέλουν λόγω ξεπερασμένων ιδεοληψιών να χτίσουν γέφυρες με ότι σύγχρονο, καινοτόμο και μεταρρυθμιστικό. Στον πυρήνα της σκληρής κρίσης η αριστερά είναι η «συντήρηση» που συνειδητά επιλέγει την επανάληψη του μοντέλου που απέτυχε στη χώρα. Ενώ η κεντροδεξιά σαν κορμός της κυβέρνησης φαίνεται πιο ριζοσπαστική, καινοτόμος και προοδευτική, αφού σχεδιάζει και στηρίζει την μεταμόρφωση του μοντέλου λειτουργίας και ανάπτυξης του κράτους.
Μόνη προϋπόθεση επιτυχίας είναι η τόλμη, η σταθερή πίστη στον σχεδιασμό, η αλήθεια στους πολίτες και η δικαιοσύνη.
στην Εφημερίδα ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μοιράστηκαν τους βαθμούς Καλαμαριά και Δόξα Δράμας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
