2013-10-28 18:03:06
Ο 15χρονος Ηρακλειώτης, Κωνσταντίνος Κριτζάς ετοιμάζεται για την αυριανή μαθητική παρέλαση όπου θα συμμετάσχει σαν παραστάτης για το 3ο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου, καθώς την περσινή χρονιά είχε μέσο όρο στα μαθήματα... "20"!
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1998. Από τα 8 του χρόνια κι έπειτα άρχισε να αναπτύσσει μια σοβαρή πάθηση η οποία τον ανάγκασε να καθίσει σε ειδικό καροτσάκι.
Ωστόσο το γεγονός αυτό το οποίο για πολλούς από εμάς θα ήταν αρκετό για να μας απογοητεύσει, ο Κωνσταντίνος το αποδέχτηκε γρήγορα και δίνοντας τα τελευταία χρόνια τη δική του καθημερινή μάχη -με την οικογένειά του πάντα στο πλευρό του-, κατάφερε να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Τι σημαίνει για τον Κωνσταντίνο η συμμετοχή στην παρέλαση
"Η παρέλαση για μένα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Νιώθω πατριώτης και γι' αυτό χαίρομαι που θα παρελάσω" μας λέει αρχικά και προσθέτει: "Δεν είναι η πρώτη φορά που θα συμμετάσχω σε μαθητική παρέλαση.
Πρώτη φορά παρέλασα στην Ε' Δημοτικού, λίγο μόνο καιρό μετά που αναγκάστηκα να κάτσω στο καροτσάκι. Θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που παρέλασα γιατί είχα πολύ άγχος. Ήμουνα κατάχλωμος και φοβόμουν μήπως κάτι δεν πάει καλά. Στο τέλος της παρέλασης, ένιωσα ένα αίσθημα ανακούφισης καθώς τα είχα καταφέρει...".
Όπως μας εξομολογήθηκε ο Κωνσταντίνος, αυτό για το οποίο χαίρεται πιο πολύ, είναι ότι με την απόφαση του να συμμετάσχει σ' εκείνη την παρέλαση, άνοιξε ουσιαστικά το δρόμο και σε άλλα παιδιά από το Ηράκειο που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με το δικό του και μέχρι τότε δίσταζαν να παρελάσουν "Από εκείνη την παρέλαση κι έπειτα ξεκίνησαν να συμμετέχουν στις μαθητικές παρελάσεις κι άλλα παιδιά σε καροτσάκι. Ένιωσα ικανοποίηση γιατί με τον τρόπο μου, πιστεύω ότι τα βοήθησα να "ξεμπλοκάρουν", μας λέει χαμογελώντας...
Οι δυσκολίες στην καθημερινότητά του
Του αρέσει να κάνει βόλτες, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ εύκολο εξαιτίας της νοοτροπίας που διακατέχει ένα μεγάλο κομμάτι των συμπολιτών μας.
Αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε πεζοδρόμια και σε ράμπες, εμποδίζουν τη διέλευση των ατόμων που κινούνται σε ειδικά αμαξίδια, ενώ δεν λείπουν και ασυνείδητοι οι οποίοι σταθμεύουν τα αμάξια τους ακόμη και σε σημεία όπου υπάρχουν ειδικές πινακίδες για να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους τα άτομα με κινητικά προβλήματα.
"Η κατάσταση στο Ηράκλειο είναι τραγική" μας λέει ο Κωνσταντίνος. "Κάτω από το σπίτι μας έχουμε ειδική πινακίδα για το παρκάρισμα. Παρ' όλα αυτά, στη θέση μας έχει συμβεί πολλάκις να παρατούν το αυτοκίνητά τους για ώρες ολόκληρες, χωρίς να τους νοιάζει αν ενοχλούν.
Ακόμη πιο εκνευριστικό είναι το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς, όταν επιστρέφουν να πάρουν τα αμάξια τους, δεν ζητούν ούτε μια συγγνώμη...".
Άλλο ένα φαινόμενο που εξοργίζει τον 15χρονο αριστούχο είναι οι αντιδράσεις πολλών ντόπιων όταν αντικρίζουν άτομα σε καροτσάκι. "Νευριάζω όταν πηγαίνω βόλτα και με κοιτούν καλά-καλά στο δρόμο! Ωστόσο, το έχω πλέον συνηθίσει κι αυτό" λέει ο Κωνσταντίνος.
Τα ενδιαφέροντά του και οι σχέσεις του με την οικογένεια και τους συμμαθητές του
Ο Κωνσταντίνος όταν ήταν μικρότερος έπαιζε πιάνο. Πλέον, όπως μας λέει ο ίδιος, τις περισσότερες ώρες της ημέρας διαβάζει. Ωστόσο, στον ελεύθερο του χρόνο σερφάρει στο Διαδίκτυο ή παίζει παιχνίδια στο Playstation. Του αρέσει ακόμη η φωτογραφία, οι μηχανές, τα αυτοκίνητα, η κλασική μουσική, ενώ τρελαίνεται για το θέατρο.
Έχει καλούς φίλους από το σχολείο, τους οποίους συναντά κυρίως στο σπίτι του όπου τον επισκέπτονται συχνά. "Στο σχολείο δεν έχω κανένα πρόβλημα. Όλα τα παιδιά με συμπαθούν και με βοηθούν πάρα πολύ και οι μεταξύ μας σχέσεις είναι πολύ καλές. Το ίδιο ισχύει και με τους καθηγητές μου" μας λέει ο Κωνσταντίνος.
Όσο για την οικογένειά του; "Είναι δίπλα μου συνεχώς. Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια" λέει μιλώντας για τους γονείς του και τον έξι χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του, Μάνο.
"Οι δυσκολίες της ζωής που στάθηκαν εμπόδιο στο δρόμο μας, μας "έδεσαν" πιο πολύ" μας λέει ο 15χρονος αριστούχος, ο οποίος αναφέρθηκε και στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ο αδερφός του, ο οποίος ωστόσο κατάφερε δίνοντας κι αυτός τη δική του μάχη, να το ξεπεράσει με επιτυχία.
"Όταν ο Μάνος πέρασε φοιτητής αντιμετώπισε κι αυτός ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Με την κατάλληλη θεραπεία, τον δικό του αγώνα και τη στήριξη της οικογένειας, τα κατάφερε και βγήκε νικητής" μας λέει και στα χείλη του σχηματίζεται ένα χαμόγελο.
Τα όνειρα και οι φόβοι του...
"Μικρός ονειρευόμουνα να γίνω ηθοποιός" συνεχίζει ο Κωνσταντίνος... "Όταν όμως κατάλαβα ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, αποφάσισα ότι θέλω να ακολουθήσω τη Θεωρητική κατεύθυνση, προκειμένου να περάσω στη Νομική Σχολή.
Πλέον, ονειρεύομαι μέσω της Νομικής να ασχοληθώ με την Εγκληματολογία. Συγκεκριμένα, θέλω να περάσω στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μέχρι τότε να είναι καλύτερα η υγεία μου, ώστε να μπορώ να μείνω μόνος μου στην πρωτεύουσα, να αυτοεξυπηρετούμαι και να ολοκληρώσω με επιτυχία τις σπουδές μου.
Φοβάμαι βέβαια ότι στη συνέχεια δεν θα με πάρουν σε καμιά δουλειά κι ότι το πτυχίο που θα πάρω, θα χρησιμοποιηθεί για κορνίζα στον τοίχο κι όχι για κάτι πιο ουσιαστικό...
Παρ' όλα αυτά, θέλω να συνεχίσω να είμαι αριστούχος, ώστε σε δύο χρόνια, όταν θα πηγαίνω στην Γ' Λυκείου, να είμαι σημαιοφόρος του σχολείου μου. Ξέρω πως αυτό δεν είναι εύκολο και γι' αυτό διαβάζω τόσο πολύ" μας λέει ο Κωνσταντίνος.
"Θυμάμαι πως είναι να περπατάς και θέλω κάποια στιγμή να τρέξω ξανά"
Όπως μας αποκάλυψε ο 15χρονος μαθητής πιστεύει πολύ στη δύναμη της Επιστήμης και παίρνει κουράγιο από τη συνεχή εξέλιξη των ιατρικών επιτευγμάτων. "Δεν γεννήθηκα με το πρόβλημα που έχω τώρα" μας λέει.
"Περπάτησα κανονικά και θυμάμαι πως είναι. Αυτό που θέλω είναι κάποια μέρα να μπορέσω να τρέξω ξανά κι αν τα καταφέρω να οδηγήσω μηχανή..."
"Η κυβέρνηση να απαιτήσει την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων"
Παρ' ότι είναι μόλις 15 χρονών, ο Κωνσταντίνος έχει ξεκάθαρη άποψη για την πολιτική και τους κυβερνώντες. "Θα μπορούσε να αποπληρωθεί μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους" υποστηρίζει "εάν δινόντουσαν στο κράτος μας οι γερμανικές αποζημιώσεις".
"Οι κυβερνώντες θα έπρεπε να το απαιτήσουν αυτό από τη Γερμανία" αναφέρει και προσθέτει: "Δεν έχω εμπιστοσύνη σ' αυτούς που μας κυβερνούν και γενικά δεν θεωρώ καν ότι κατά τη διάρκεια της παρέλασης θα έπρεπε να βρίσκονται ανάμεσα στους επισήμους.
Για ποιό λόγο πρέπει να τους τιμούμε χαιρετώντάς τους; Προσωπικά, πιστεύω ότι πηγαίνουν εκείνη τη μέρα στην παρέλαση μόνο και μόνο για να "αυτοδιαφημιστούν".
Θεωρώ ότι θα έπρεπε να τιμούμε μόνο τους βετεράνους μαχητές, αυτούς που πολέμησαν για την πατρίδα μας. Αυτούς μάλιστα...".
creteplus.gr
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1998. Από τα 8 του χρόνια κι έπειτα άρχισε να αναπτύσσει μια σοβαρή πάθηση η οποία τον ανάγκασε να καθίσει σε ειδικό καροτσάκι.
Ωστόσο το γεγονός αυτό το οποίο για πολλούς από εμάς θα ήταν αρκετό για να μας απογοητεύσει, ο Κωνσταντίνος το αποδέχτηκε γρήγορα και δίνοντας τα τελευταία χρόνια τη δική του καθημερινή μάχη -με την οικογένειά του πάντα στο πλευρό του-, κατάφερε να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Τι σημαίνει για τον Κωνσταντίνο η συμμετοχή στην παρέλαση
"Η παρέλαση για μένα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Νιώθω πατριώτης και γι' αυτό χαίρομαι που θα παρελάσω" μας λέει αρχικά και προσθέτει: "Δεν είναι η πρώτη φορά που θα συμμετάσχω σε μαθητική παρέλαση.
Πρώτη φορά παρέλασα στην Ε' Δημοτικού, λίγο μόνο καιρό μετά που αναγκάστηκα να κάτσω στο καροτσάκι. Θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που παρέλασα γιατί είχα πολύ άγχος. Ήμουνα κατάχλωμος και φοβόμουν μήπως κάτι δεν πάει καλά. Στο τέλος της παρέλασης, ένιωσα ένα αίσθημα ανακούφισης καθώς τα είχα καταφέρει...".
Όπως μας εξομολογήθηκε ο Κωνσταντίνος, αυτό για το οποίο χαίρεται πιο πολύ, είναι ότι με την απόφαση του να συμμετάσχει σ' εκείνη την παρέλαση, άνοιξε ουσιαστικά το δρόμο και σε άλλα παιδιά από το Ηράκειο που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με το δικό του και μέχρι τότε δίσταζαν να παρελάσουν "Από εκείνη την παρέλαση κι έπειτα ξεκίνησαν να συμμετέχουν στις μαθητικές παρελάσεις κι άλλα παιδιά σε καροτσάκι. Ένιωσα ικανοποίηση γιατί με τον τρόπο μου, πιστεύω ότι τα βοήθησα να "ξεμπλοκάρουν", μας λέει χαμογελώντας...
Οι δυσκολίες στην καθημερινότητά του
Του αρέσει να κάνει βόλτες, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ εύκολο εξαιτίας της νοοτροπίας που διακατέχει ένα μεγάλο κομμάτι των συμπολιτών μας.
Αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε πεζοδρόμια και σε ράμπες, εμποδίζουν τη διέλευση των ατόμων που κινούνται σε ειδικά αμαξίδια, ενώ δεν λείπουν και ασυνείδητοι οι οποίοι σταθμεύουν τα αμάξια τους ακόμη και σε σημεία όπου υπάρχουν ειδικές πινακίδες για να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους τα άτομα με κινητικά προβλήματα.
"Η κατάσταση στο Ηράκλειο είναι τραγική" μας λέει ο Κωνσταντίνος. "Κάτω από το σπίτι μας έχουμε ειδική πινακίδα για το παρκάρισμα. Παρ' όλα αυτά, στη θέση μας έχει συμβεί πολλάκις να παρατούν το αυτοκίνητά τους για ώρες ολόκληρες, χωρίς να τους νοιάζει αν ενοχλούν.
Ακόμη πιο εκνευριστικό είναι το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς, όταν επιστρέφουν να πάρουν τα αμάξια τους, δεν ζητούν ούτε μια συγγνώμη...".
Άλλο ένα φαινόμενο που εξοργίζει τον 15χρονο αριστούχο είναι οι αντιδράσεις πολλών ντόπιων όταν αντικρίζουν άτομα σε καροτσάκι. "Νευριάζω όταν πηγαίνω βόλτα και με κοιτούν καλά-καλά στο δρόμο! Ωστόσο, το έχω πλέον συνηθίσει κι αυτό" λέει ο Κωνσταντίνος.
Τα ενδιαφέροντά του και οι σχέσεις του με την οικογένεια και τους συμμαθητές του
Ο Κωνσταντίνος όταν ήταν μικρότερος έπαιζε πιάνο. Πλέον, όπως μας λέει ο ίδιος, τις περισσότερες ώρες της ημέρας διαβάζει. Ωστόσο, στον ελεύθερο του χρόνο σερφάρει στο Διαδίκτυο ή παίζει παιχνίδια στο Playstation. Του αρέσει ακόμη η φωτογραφία, οι μηχανές, τα αυτοκίνητα, η κλασική μουσική, ενώ τρελαίνεται για το θέατρο.
Έχει καλούς φίλους από το σχολείο, τους οποίους συναντά κυρίως στο σπίτι του όπου τον επισκέπτονται συχνά. "Στο σχολείο δεν έχω κανένα πρόβλημα. Όλα τα παιδιά με συμπαθούν και με βοηθούν πάρα πολύ και οι μεταξύ μας σχέσεις είναι πολύ καλές. Το ίδιο ισχύει και με τους καθηγητές μου" μας λέει ο Κωνσταντίνος.
Όσο για την οικογένειά του; "Είναι δίπλα μου συνεχώς. Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια" λέει μιλώντας για τους γονείς του και τον έξι χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του, Μάνο.
"Οι δυσκολίες της ζωής που στάθηκαν εμπόδιο στο δρόμο μας, μας "έδεσαν" πιο πολύ" μας λέει ο 15χρονος αριστούχος, ο οποίος αναφέρθηκε και στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ο αδερφός του, ο οποίος ωστόσο κατάφερε δίνοντας κι αυτός τη δική του μάχη, να το ξεπεράσει με επιτυχία.
"Όταν ο Μάνος πέρασε φοιτητής αντιμετώπισε κι αυτός ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Με την κατάλληλη θεραπεία, τον δικό του αγώνα και τη στήριξη της οικογένειας, τα κατάφερε και βγήκε νικητής" μας λέει και στα χείλη του σχηματίζεται ένα χαμόγελο.
Τα όνειρα και οι φόβοι του...
"Μικρός ονειρευόμουνα να γίνω ηθοποιός" συνεχίζει ο Κωνσταντίνος... "Όταν όμως κατάλαβα ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, αποφάσισα ότι θέλω να ακολουθήσω τη Θεωρητική κατεύθυνση, προκειμένου να περάσω στη Νομική Σχολή.
Πλέον, ονειρεύομαι μέσω της Νομικής να ασχοληθώ με την Εγκληματολογία. Συγκεκριμένα, θέλω να περάσω στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μέχρι τότε να είναι καλύτερα η υγεία μου, ώστε να μπορώ να μείνω μόνος μου στην πρωτεύουσα, να αυτοεξυπηρετούμαι και να ολοκληρώσω με επιτυχία τις σπουδές μου.
Φοβάμαι βέβαια ότι στη συνέχεια δεν θα με πάρουν σε καμιά δουλειά κι ότι το πτυχίο που θα πάρω, θα χρησιμοποιηθεί για κορνίζα στον τοίχο κι όχι για κάτι πιο ουσιαστικό...
Παρ' όλα αυτά, θέλω να συνεχίσω να είμαι αριστούχος, ώστε σε δύο χρόνια, όταν θα πηγαίνω στην Γ' Λυκείου, να είμαι σημαιοφόρος του σχολείου μου. Ξέρω πως αυτό δεν είναι εύκολο και γι' αυτό διαβάζω τόσο πολύ" μας λέει ο Κωνσταντίνος.
"Θυμάμαι πως είναι να περπατάς και θέλω κάποια στιγμή να τρέξω ξανά"
Όπως μας αποκάλυψε ο 15χρονος μαθητής πιστεύει πολύ στη δύναμη της Επιστήμης και παίρνει κουράγιο από τη συνεχή εξέλιξη των ιατρικών επιτευγμάτων. "Δεν γεννήθηκα με το πρόβλημα που έχω τώρα" μας λέει.
"Περπάτησα κανονικά και θυμάμαι πως είναι. Αυτό που θέλω είναι κάποια μέρα να μπορέσω να τρέξω ξανά κι αν τα καταφέρω να οδηγήσω μηχανή..."
"Η κυβέρνηση να απαιτήσει την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων"
Παρ' ότι είναι μόλις 15 χρονών, ο Κωνσταντίνος έχει ξεκάθαρη άποψη για την πολιτική και τους κυβερνώντες. "Θα μπορούσε να αποπληρωθεί μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους" υποστηρίζει "εάν δινόντουσαν στο κράτος μας οι γερμανικές αποζημιώσεις".
"Οι κυβερνώντες θα έπρεπε να το απαιτήσουν αυτό από τη Γερμανία" αναφέρει και προσθέτει: "Δεν έχω εμπιστοσύνη σ' αυτούς που μας κυβερνούν και γενικά δεν θεωρώ καν ότι κατά τη διάρκεια της παρέλασης θα έπρεπε να βρίσκονται ανάμεσα στους επισήμους.
Για ποιό λόγο πρέπει να τους τιμούμε χαιρετώντάς τους; Προσωπικά, πιστεύω ότι πηγαίνουν εκείνη τη μέρα στην παρέλαση μόνο και μόνο για να "αυτοδιαφημιστούν".
Θεωρώ ότι θα έπρεπε να τιμούμε μόνο τους βετεράνους μαχητές, αυτούς που πολέμησαν για την πατρίδα μας. Αυτούς μάλιστα...".
creteplus.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Για άλλα 6 χρόνια στην Τότεναμ ο Γουόκερ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εκτός εντατικής ο Τζαγουάι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
